Foto
Categorieën
  • Juni 2015 (8)
  • Zes weken opname (31)
  • Inhoud blog
  • https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
  • 20 juni 2015
  • Dagtherapie
  • Mobilhome-weekend
  • Verkeersongeluk
    Archief per maand
  • 06-2015
  • 05-2015
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Herstellen van een depressie
    positief leren denken
    31-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Me even voorstellen
    Na lang wikken en wegen start ik dan toch maar een blog. Gewoon om mijn ei ergens kwijt te kunnen en af en toe eens te kunnen zeuren, wetende dat er mensen zijn die het lezen.
    Waarschijnlijk zullen jullie gaande weg wel denken "goh dat mens kan een stukje zagen" en misschien herkennen jullie jezelf in wat ik ga schrijven. Soit, we zullen wel zien.

    Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een vrouw van 37 jaar en ik kamp al vijf jaar met een zware depressie. Dat weet ik eigenlijk nog maar enkele maanden dat ik die "ziekte" heb.
    Gedurende die onwetende jaren dacht ik dat ik simpelweg een lastige, triestige, kortzichtige, angstige vrouw was.
    Ik ben getrouwd en we hebben samen een tienerdochter en sinds kort is er een hond al "gezinslid" bijgekomen.

    Een tweede reden waarom ik mijn blog start is omdat ik wegens de depressie opgenomen ben geweest in het ziekenhuis en dat ik sindsdien een ijverige dagboekschrijfster ben geworden. En schrijven helpt! Mijn gedachten neerpennen en ze dan even te kunnen laten voor wat ze zijn geeft me de ruimte om structureel te kunnen denken.

    Ondertussen wordt ik psychologisch begeleid en neem ik anti-depressiva. Het heeft enorm lang geduurd eer ik die stap heb durven zetten. Ik ging geen medicatie nemen, wat dachten ze wel. En een psycholoog je verhaal even vertellen, uhu die gaat me nu eens zeggen wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet leiden. Ik dacht het niet!
    Nu ik midden in dit proces zit en opgenomen ben geweest praat ik wel anders.
    Ik moet toegeven dat een psycholoog of therapeut een vak is om u tegen te zeggen. Gelukkig bestaan zulke mensen en weten ze waarover ze praten.

    Tijdens mijn opname heb ik zoveel mogen leren met vallen en opstaan. Ik geef toe dat ik vroeger ook dacht van op die afdeling zitten de zotten, maar nu piep ik wel anders. Of nee ik ben vanaf nu ook één van die zotjes.
    Toen ik er toekwam was ik zo bang. Mocht ik buiten? En oh nee die zitten allemaal bij elkaar te praten en ze kijken naar mij, ik ga daar absoluut niet zitten! Wat? Samen eten? Ikke nee hoor ik eet wel op mijn kamer.
    Na een paar dagen had ik het door. In principe is dat een mini-maatschappij. De verpleging helpt je om structuur in je leven te brengen, door tijdig op vaste tijdstippen je medicatie te halen moet je wel praten en door op vaste tijdstippen te eten krijg je weer wat tijdsbesef.
    Je krijgt een schema met de activiteiten en sessies die je moet bijwonen. De ruimte die voorzien zijn waar je met je mede-patiënten kan samen zitten is om je sociaal leven een boost te geven.  Want het moet gezegd zijn door een depressie val je zonder pardon in een isolement.
    Na die paar dagen is er iets veranderd in mij. Ik had plots het gevoel van ik ga me hier voor de volle 100% inzetten. Elke therapie zou ik bijwonen met mijn volle aandacht. Elke test in alle eerlijkheid invullen en bij de psychologe zou ik elk trauma of probleem aankaarten.
    En waar zat ik na die paar dagen? Jawel bij de mensen samen aan de tafel, stilletjes en verlegen, maar ik zat er wel.
    Tot op vandaag beklaag ik me dat nog steeds niet.  Nee, ik zie het eerder als mijn eerste stap naar mijn nieuw leven.

    31-05-2015 om 12:39 geschreven door KV23  


    20-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Door een verhaal met leuke illustratie krijg je een duidelijker beeld over wat een depressie nu precies inhoudt.  
    I had a black dog

    20-06-2015 om 11:51 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.20 juni 2015
    Toch al twee weken bezig met dagtherapie.  Ik heb er nu al een beetje een zicht op en begin de structuur en het programma beter te begrijpen.  De groep mensen zijn echt heel aangenaam en het is weer handig om tips uit te wisselen of eens te horen waar anderen mee geholpen zijn of niet.  
    Ik zit weer in die fase van het niet aanvaarden dat ik "ziek" ben.  Ik zie het nog steeds als een soort van zwakte en kan het amper verdragen dat mijn geest wel verder wil en mijn lichaam weer foert zegt. 
    Toch valt het me op dat ik sinds die twee weken fel achteruit aan het gaan ben.  Terug dubben en piekeren, slecht slapen en dat ambetant gevoel.  
    Sinds enkele dagen is ook mijn avondmedicatie afgebouwd en dat is toch ook behoorlijk wennen.  Weer nachten wakker of heel vroeg in slaap vallen omdat ik zo moe ben.  Ik besef ook wel dat ik er zelf aan moet werken en er een soort van slaapstructuur in moet brengen en dat het dan wel beter zal gaan.  Het is gewoon zo'n warboel terug in mijn hoofd dat ik nergens een structuur in vind.  Laat dat dan voor zo'n perfectionist als ik een zwaar hekelpunt zijn.
    Maar ik probeer het toch wel positief te zien.  Ondertussen geef ik het het gewoon aan in mijn naaste omgeving dat ik me niet goed voel en ga het ook niet meer verbloemen of achter mijn fameus masker wegsteken.

    Gisteren heb ik ook een overwinning behaald.  Ik had met een vriendin afgesproken om een afspraak te maken voor een nieuwe tattoo te laten zetten en daarna stelde ze voor om iets te gaan drinken.  Ik was al behoorlijk zenuwachtig om buiten te komen (of onder de mensen) en zij bracht me nog een stapje hoger.  Maar wederom en dat waardeer ik ook aan mijn nieuw leven en hervonden vriendinnen, het begrip was er.  De vraag werd openlijk gesteld om iets te gaan drinken en als ik me daar niet goed bij voelde dan was dat ook goed.  Ik had al den bibber, maar dan kreeg ik het toch wel even moeilijk, maar heb toch doorgezet.  We zijn met twee op een rustig terras gekropen en hebben daar gemakkelijk drie uur zitten babbelen.  Ik merkte wel op dat ik vaak schichtig om me heen keek, van ik ga hier toch echt niemand tegen komen of ze gaan me hier zien en wat gaan ze nu weer rondvertellen?
    Ik had me dus druk gemaakt op niets, en heb me reuze geamuseerd.

    20-06-2015 om 11:44 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    12-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dagtherapie
    Sinds een paar dagen ga ik naar de dagtherapie en ik zit in de versterkende groep. Ik weet nog niet goed wat ik ervan moet denken, want ik ben nog maar drie dagen geweest.  
    Het is een toffe groep mensen en ze hebben me goed opgenomen.  Ik weet alleen nog niet goed hoe het programma in zijn werk gaat en wat er nu precies van me verwacht wordt.  
    Ik laat het maar op me afkomen, maar ik voel wel dat ik er heel sceptisch tegenover sta.  Ik heb al een hekel aan die pauzemomenten tussendoor, gewoon niksen en in de leefruimte hangen? Dat is echt niets voor mij.  Ik loop thuis al verloren laat staan daar en totaal niks om handen hebben.
    Maar ik geef het een kans en moet het sowieso zes weken aanzien en dan zou ik pas een beslissing kunnen nemen of het iets voor mij is of niet.

    Ik voelde me eigenlijk redelijk goed toen ik dinsdag mocht starten.  Maar nu einde van de week ben ik op.  Mentaal voel ik me ellendig en verloren, terug de angsten van te falen of dat ik me schuldig moet voelen of ik wel of niet iets doe.  Nochtans vond ik het lange zo zwaar niet als toen ik op de paaz zat, integendeel. Ik had de indruk dat er daar veel harder gewerkt werd.

    12-06-2015 om 18:57 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    08-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mobilhome-weekend
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik kan het zelf nog steeds niet geloven.  We zijn op weekend geweest met een camper en hebben op een camping in Knokke gelogeerd.
    Ik, een luxe-poppetje dat normaal op vliegvakantie gaat naar een all-in luxe hotel, op een camping?!

    Het idee is tot stand gekomen doordat ik zo graag de kustlijn van Normandië zou willen doen.  WOII boeit me enorm en heb er al zoveel boeken over gelezen, maar nog nooit een plaats bezocht die er verwant mee is.
    Aangezien je dan toch wel een paar dagen onderweg bent en ik geen zin heb om steeds mijn koffers te pakken en naar het volgend hotel te rijden, leek het me wel iets om het met een camper te doen.
    Klinkt allemaal heel spannend, maar ik vroeg me af of ik kon aarden in zo'n ding en of mijn gezin het wel fijn zou vinden.  Dus we zijn op test-weekend geweest.

    Het inladen van zo'n ding was al de moeite.  Iedereen liep hier maar op en af om de spullen op zijn plaats te leggen. Zoveel kastjes en wat moet nu waar? Het heeft toch behoorlijk wat tijd in beslag genomen eer we vertrokken waren.
    We waren op weg richting Knokke, naar een camping. Ik kon enkel maar duimen dat het zou meevallen.

    Toegekomen op de camping, was het parkeren op een vrije plek, camper aansluiten op het stroomnetwerk en klaar.
    Alles werkte prima en we konden gaan slapen.
    Oh ja we hadden ondertussen de faciliteiten op de camping bekeken en ineens dan maar besloten om het toilet en douche in de camper niet te gebruiken. De voorzieningen waren netjes en dan hadden we al zeker geen ruzie over wie nu die toilet moest schoonmaken, dat leek ons al zo'n goor jobke.

    Heerlijk geslapen. Prachtig weer en vriendelijke mensen om ons heen. Iedereen die voorbij kwam, de meest nog in pyjama, wenste ons een goedemorgen.
    En dan...toch voor mij de eerste ergernis. Als je je met drie moet aankleden in een camper is het toch een gemanoeuvreer en een krappe bedoening.
    Al een geluk was het stralend weer en konden we buiten ons ontbijt nemen. Dan stel ik me toch wel de vraag, pakt nu dat het slecht weer is, dan zit je met drie op enkele vierkante meters. Zo dicht op elkaars lip, slecht weer en dan die benauwde ruimte, daar komt dan gegarandeerd ruzie  van!
    Maar het was goed weer, dus even geen horror-scenario's.

    Het was een aangenaam verblijf. Veel geshopt en er nog van genoten ook, dat maak ik niet veel mee de laatste tijd. 
    In één van de strandbars gehangen (zitten kan ik het niet noemen, je hangt er letterlijk in de zetels). Daar hebben we alle drie trouwens een mooi rood kleurtjes op gedaan.Rolling Eyes
    Koken heb ik ook niet gedaan, dus lekker uit eten geweest.
    En vooral veel kilometers gewandeld.

    De terugreis was toch een kleine voorbereiding.  Alles weer op zijn plaats leggen en zorgen dat er niets kan omvallen of verschuiven onderweg.
    Thuisgekomen, camper tot aan de voordeur gereden en alles eruit gesmeten.
    Moe maar voldaan in ons eigen bed gekropen.

    Morgen kan de was en de strijk weer beginnen en de camper schoonmaken zodat we hem netjes kunnen terug brengen.

    Is dit verhaal voor herhaling vatbaar? Awel ik weet het niet zo goed. Nu zaten we op een vast plekje aan de kust. Als we de Normandië toer zouden doen dan is het telkens naar een andere plaats rijden. Hoe zijn de voorzieningen dan? Hoe gaat het koken in zo'n ding er aan toe? En wat als het weer tegen valt? 
    Ik zou sowieso voor een grotere camper opteren dan wat we nu hadden (max 5 personen).

    We zullen het allemaal maar eerst laten bezinken en dan zien we wel weer....

    08-06-2015 om 06:08 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    04-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verkeersongeluk
    13.30u, ik zal het uur niet snel vergeten rij ik binnendoor langs de Hemelshoek richting Welvaartstraat. Ik minder vaart in één van die grellige bochten en dan komt er plots een fietser uit een straat rechts met volle vaart snijdt hij de bocht af op mijn rijvak en ik kon hem totaal niet ontwijken en hij mij ook niet.  Ik was eerst nog rustig en wilde gaan kijken, maar geraakte niet uit mijn auto, omdat mijne zijkant bij elkaar zat.  Ik ben dan maar langs de andere kant eruit geklommen en naar de fietser gelopen.  Hij was gekwetst maar bij bewust zijn. Ik heb zijn moeder opgebeld en daarna de hulpdiensten.
    Daarna naar mijn man en dan ben ik compleet ingestort. Ik ben in choque gegaan en ze hebben me met de ambulance mee genomen. In het ziekenhuis zat ik daar moederziel alleen. Te wachten op een dokter en ik kon niet stoppen met huilen.  De politie is dan daar ook toegekomen om mijn verklaring op te nemen. Ik voelde me precies een crimineel, ik mocht afstand doen van een advocaat als ik dat wilde, had recht op zwijgplicht. Het was een heus verhoor. Ik heb een alprazolam gekregen om te kalmeren. Na verloop van tijd kon ik eindelijk stoppen met huilen en waarschijnlijk door de medicatie bleef ik ook rustig telkens ik de beelden voor me zag.

    Ik hoop dat ik zoiets nooit meer moet meemaken. 

    Al bij al had ie maar een gebroken been, maar ik blijf me toch schuldig voelen.  Ook al zeiden anderen dat hij roekeloos en gevaarlijk reed ik ervaar dat zo niet. Tegen de ambulancier had hij zelf gezegd dat hij zot aan het rijden was omdat hij op tijd op zijn werk wilde geraken.  De politie moest dan ook de ambulancier verhoren.

    Werkelijk ik zat precies in een film of zo.

    Ik ben me ervan bewust dat anderen er misschien vanuit gaan van hij heeft zo goed als niks en je bent in je recht, maar ik ervaar dat compleet anders. Ik heb een zwakke weggebruiker aangereden, een persoon verdomme.

    04-06-2015 om 00:00 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    03-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Irobot
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Sinds kort hebben we een nieuw, euhm, hulpje!  De Irobot Roomba 870 stofzuiger.  Werkelijk een zalig ding in huis.
    Aangezien ik maniakaal poetser ben geworden of al was en hier met een hond en een paar katten zit, stond ik meer met de stofzuiger in mijn hand dan wat anders.  Elke dag en soms twee keer per dag omdat ik het niet kon aanzien.
    Poetsen is nooit een echte opdracht voor me geweest, meer een hobby of een bezigheid.  Maar ik moet wel toegeven dat als ik mijn dagboek dagelijks overloop dat het nu niet bepaald leuk is om elke dag te lezen, ik heb gepoetst.

    Dus na een paar reviews te lezen en prijzen te vergelijken toch onzen James aangeschaft.  Jawel ik heb hem een naam gegeven, simpelweg omdat ie mijn trouw hulpje is en toch wel wat werk uit mijn handen neemt.  
    Hij praat ook tegen mij dus ik voel me niet gauw alleen.  Hij blijft zich wel Roomba noemen, maar dat biep ik wel weg.  Zo zegt ie dat hij gaat starten met stofzuigen of dat zijn vuilbakje vol is.

    Ik laat hem meestal starten in de keuken en dan kan ik ondertussen de living opruimen.  Vervolgens doen we een switch.  Dan mag hij in de living stofzuigen en ik kan dan de keuken dweilen.  En het moet gezegd zijn, hij doet zijn werk grondig.  Alle haren, kruimels neem ie mee. Het is gewoon een samenwerkende vennootschap dat we hebben.

    Als ik ga strijken gaat James naar boven om de slaapkamers en de badkamer te doen en zo vliegen we met twee door het hele huis.  

    Dit klinkt nu verdacht veel op een reclamestukje, maar ik kon het niet laten om jullie te laten weten hoe James mijn leven een stuk aangenamer maakt.  Een stuk minder stress, ik hoef me niet schuldig te voelen als ik even in de zetel ga zitten terwijl hij nog verder werkt, die vindt dat helemaal niet erg.

    03-06-2015 om 15:57 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    Tags:Roomba 870
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heb je me gemist...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik heb net een goed boek uitgelezen van "Karen Rose".  Ik ben verzot op deze schrijfster.

    Heb je me gemist
    Hoofdofficier van justitie Daphne Montgomery heeft na een zware tijd een solide leven voor zichzelf en haar zoon Ford weten op te bouwen.
    Haar herwonnen vertrouwen in de mensheid wordt echter danig op de proef gesteld wanneer haar zoon ontvoerd wordt.
    Ze is ervan overtuigd dat het verband zou kunnen houden met een recente zaak waarbij ze een gevreesde moordenaar achter de tralies kreeg, een zaak met veel media-aandacht.
    De waarheid is een stuk angstaanjagender, en met het leven van haar zoon op het spel, moet Daphne een aantal geheimen uit haar verleden onder ogen zien.
    Geheimen die de mensen om haar heen in gevaar kunnen brengen...

    Het is een spannend verhaal tot op het einde toe, je krijgt als beloning nog een extra verhaal van hoe het nu eigenlijk verder gaat met de personages.
    Het enige dat me stoorde in het boek zijn de "bed-scenes".  Ik ben helemaal niet te vinden voor de "Vijftig tinten grijs" boeken.  Enerzijds omdat het een hype is en anderzijds ben ik van mening dat ze lijken op die goedkope stationsromans.

    Geniet ervan zou ik zeggen!

    Voor mij is het nu aan "Het meisje in de trein" van Paula Hawkins aan de beurt.  Ik ben er al in begonnen, maar naar mijn mening vlot het niet zo goed en is het redelijk kinderlijk geschreven.  Ik ga doorbijten hoor en als ik hem uit heb laat ik het jullie weten.

    03-06-2015 om 15:56 geschreven door KV23  


    Categorie:Juni 2015
    02-06-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.8 april 2015
    Mijn laatste ochtend in het ziekenhuis.  Het doet wel een beetje raar.  Ik geloof dat ik er klaar voor ben en zie het ook wel zitten om te vertrekken.  Ik heb veel minder voeling met de groep en kan het hier netjes afsluiten.  Ik heb veel lieve mensen al voor mij laten vertrekken en dat is toch elke keer weer afscheid nemen.  Maar ik kon er telkens vrede mee nemen, of die persoon me nu lag of niet. Dat hoorde volgens mij toch ook bij het leerproces hier.
    • Na zes weken ziekenhuis breekt er een nieuwe periode aan in mijn leven.  Met vallen en opstaan kom ik er wel.  Ik kan weer genieten van hele kleine dingen, sta bewuster in het leven dan ooit.  Ik ben absoluut niet meer dezelfde persoon als eerst en ben daar wel blij om.  Kortzichtigheid, hypocrisie en mensen met verkeerde bedoelingen zullen er altijd zijn en het zal in de toekomst nog moeilijk zijn om die personen te onderscheiden van de oprechte mensen.  Mijn bagage is groot nu, maar lichter en voelt een stuk aangenamer! Ik ben blij dat ik deze ervaring mocht meemaken in mijn leven, de steun en babbels van vele lieve mensen mag ervaren.  Stilletjes aan neem ik de draad van het leven weer op, met veel moed en nieuwe vaardigheden!  De enige hoop die ik heb is het oogsten van succes, weliswaar in kleine stapjes!

    02-06-2015 om 13:00 geschreven door KV23  


    Categorie:Zes weken opname
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.7 april 2015
    Ik ben net bij de psychologe geweest voor mijn laatste gesprek met haar.  Het voelde wel een beetje raar aan.  Ik heb verteld hoe het weekend was geweest en hoe ik bepaalde zaken heb aangepakt.  Ze zei zelf dat ze het verschil in me merkte.  Niet meer de bedeesde schildpad, maar een havik die zijn vleugels mag uit slaan.  En zo voel ik me ook.  Klaar om de dingen aan te pakken en de teleurstellingen niet te zwaar op te nemen.  Iedereen maakt en mag fouten maken, daar kan je veel uit leren en de dingen in perspectief plaatsen.  Geen zaken afdwingen, duidelijke communicatie en groeien naar mogelijkheden.  Niet het "moeten" maar het mogen van iets te genieten, af te geven en los te laten.

    Groepstherapie was best saai.  Anderhalf uur heeft één persoon mogen praten.  Het laatste kwartier was voor mij.  Geen spectaculair afscheid en dat had ik ook niet verwacht.  Ik heb de bescheiden kleine groep veel moed gewenst en de raad gegeven dat ze zich voor de volle 100% moeten geven, maar kleine stapjes moeten nemen en in ieder geval nog niet moeten lopen.
    Ik ben hier als een kille koude steen binnen gekomen, maar vertrek als een bloem die open staat voor veel dingen.

    Voor de laatste avond nog eens lang blijven plakken aan de grote tafel. We hebben lang gebabbeld over hoe we hier binnen kwamen en hoe we erop terug kijken.  Blijkbaar ben ik voor velen hier een voorbeeld.  
    Straf!, want ik had hier zelf ook een paar als voorbeeld in het begin en toen ze vertrokken.  Dat geluk straalde van hen af.  Wel leuk om te horen dat mensen zo naar mij kijken nu.

    02-06-2015 om 12:54 geschreven door KV23  


    Categorie:Zes weken opname


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Laatste commentaren
  • meisje in de trein (marleen liekens)
        op Heb je me gemist...

  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs