Miauw. Het is lang geleden, maar ik, katertje-geweest Lowieke, ga de blog van mijn baasje nog eens hacken, mihihiauw.

Er verandert hier veel, de laatste tijd. Eerst maanden in het stof door die wegenwerken, dan haast nooit een auto die me hinderde om de straat over te steken, omdat ze 'hogerop' bezig waren. Maar dat is nu gedaan. Jammer, miauw. Ik zal nu weer heel voorzichtig moeten zijn als ik 'aan de overkant' wil jagen, op stap gaan. 

Jagen, zeg je? Tuurlijk. Muisjes voor mijn baasjes. Maar ze zijn er precies niet echt blij mee. Ik heb daardoor ondertussen wel een achternaam gekregen. Ik ben niet langer gewoon Lowieke, maar nu ook Van Muiseghem. Terwijl ik gewoon mijn dankbaarheid wil tonen, miauw. 

Want dat ben ik, dankbaar. Blij zelf. Dat ik een leuke thuis heb gekregen, dat een simpel en kort miauwke volstaat om weer een bordje met eten of koekjes te krijgen. En dat ik kan en mag slapen waar en wanneer ik wil: op bed langs het kussen van bazinneke, in een doos met dekentje, op de zetel onder het bureau, zelf boven op de kast, keuze genoeg.

Eén zaak vind ik wel jammer, miauw. Mijn trap is weg, snif. 'Klein' baasje is de tuin aan het (laten) renoveren en mijn ontsnappingsroute van en naar het terras is gesneuveld - de foto hierbij is een herinnering, misnifauw. Maar er is nog altijd het kattenluikje, zodat ik toch kom en ga wanneer ik wil. Joepiiauw.