Grrr. Ik kan alle weermannen en -vrouwen wel wurgen. Figuurlijk wel te verstaan. Ze kunnen er ook niet aan doen, ze 'lezen' ook maar weerkaarten af. Maar wat er nu voorspeld wordt, moet voor mij niet.

Ok, we zijn verwend geweest de laatste tijd. Temperaturen te hoog voor de tijd van het jaar, hoorden we dagelijks. Ik had er vrede mee, was niet kwaad. Toch goed voor de chauffagerekening, niet waar? Af en toe regen? Daar kon ik mee leven. Wat wind, zoals de afgelopen week? Dat overleven we wel. Maar wat Sabine, Frank, Jill en co nu uit hun hoed schudden? Dat is niet voor mij, echt niet.

Tuurlijk zal een groot deel van de bevolking zich in hun handen wrijven, nu er (dit weekend al, grrrr) winterse neerslag voorspeld wordt. Sleeën, skies worden al bovengehaald, ingevet. In de Ardennen kijkt men al uit naar een eerste topweekend - al zal het nog meteen niet zo een vaart lopen. Op til zijnde kerstmarkten - op sommige plaatsen in Vlaanderen zijn er die al (sic) - verheugen zich op een massa koukleumende mensen die zich komen verwarmen aan glühwein, jenever, warme choco met pannenkoeken, wafels, poffertjes en ik weet niet wat allemaal. De uitbaters van de bijhorende schaatspistes zullen ook blij zijn, de energiekosten zullen misschien wel binnen de perken kunnen gehouden worden. Ik gun het hen, echt waar. Maar het is eigenlijk niks voor mij.

Geef mij maar zalige temperaturen rond de 25 tot 30 graden, een lekker zonnetje om te genieten van een lekker pintje, wijntje op een terrasje.... Te warm moet het voor mij ook niet. Ja, ik ben ne moeilijke. Ik weet het. Van sneeuwlandschappen kan ik ook genieten, echt waar. Zij het van ver, heel ver. Op tv, op foto's. Dat kan, echt waar, heel schoon zijn. Maar zelf me er tussen wagen? Nee, bedankt. Voor mij geen latten onder mijn voeten, schaatsen ook niet. Ik hou liever gewoon de voetjes op de grond.