Ik zit ondertussen op de Galapagos. En mogelijk is dit mijn
laatste bericht. Want morgen vertrek ik terug naar Santa Crus, 1 van de andere
eilanden. En van daar uit vertrek ik met het vliegtuig terug naar Quito. Op
maandag heb ik daar de tijd om nog wat cadeautjes in te slaan en op
dinsdagochtend vroeg vlieg ik naar Bogota, Colombia. Daar breng ik overdag mijn
tijd door in de stad. En ´s avonds neem ik de KLM vlucht naar Amsterdam.
Aankomst op woensdag om 14.20u.
Maar eerst nog wat mensen jaloers maken met het verslag van
de voorbije 10 dagen. Mijn dagen in Guayaguil zijn voorbij gevlogen. Ik heb de
verschillende projecten van Guy bezocht, deelgenomen aan de Minga (grote opkuis
in de buurt), Op zondag zijn ze naar een broedplaats van de fregatvogels gaan
kijken en troffen we ook veel dolfijnen aan. Normaal gezien komen die daar
niet, maar er zijn daar enkele grote tonijnverwerkingsbedrijven die de
restanten terug in het water dumpen. Dat trekt de dolfijnen aan indien ze niet
genoeg vis vinden op zee.
Op maandag trek ik naar de stad, helaas ben ik al snel terug
want de meeste musea zijn dicht op maandag domper! Dan breng ik maar wat tijd
door aan het zwembad. Want Guy en Henri zijn met de familie voor 10 dagen op
tocht vertrokken. Ik heb trouwens een reuze tijd beleefd met de familie van
Guy. Paul en Katrien hebben drie schatten van kinderen. Het was echt leuk om
leven in de brouwerij te hebben.
Dinsdag is mijn reisdag, ik vertrek al om 7.30u naar de
luchthaven. Want de controles naar de Galapagos kunnen serieus zijn. Je mag
niks van zand aan je schoenen hebben, geen eten, geen zaden, geen schelpen of
stenen, algemeen geen dierlijk materiaal meenemen naar de eilanden. Je hebt
ook een soort visum nodig, kost $20. De registratie hiervan en de controle valt
behoorlijk goed mee. Ik ontbijt rustig op de luchthaven en neem mijn vlucht. Je
komt dan aan op Baltra, een eilandje naast Santa Cruz, daar neem je een overzetboot,
vervolgens een taxi. In mijn geval was mijn vervoer geregeld. Een snelle lunch
en dan de boot op naar Isla Isabela. Deze ferry duurt 2u30. We hebben hier ook
een extra uur tijdsverschil, dus 8u verschil met België. Ik kom behoorlijk brak
aan in mijn hostel. Het was een hobbelige boottocht.
Op woensdag sta ik om 5.45u op, ontbijt is om 6u en om 6.30u
word ik opgepikt voor een volkaan tocht. Uiteindelijk pikken we alle andere
gasten op en passeren we om 7.30u opnieuw de straat van onze hostel. Beetje
frustrerend om zo vroeg op te staan voor niks. Naar logica is er niet in Ecuador.
We rijden dan tot het hoogste punt bereikbaar per auto en gaan ongeveer 5u
wandelen. Na een half uurtje wandelen zijn we boven de wolken en is het
broeierig heet. Ik ben blij met mijn lange mouwen en lange broek want ik zie
mensen verbranden, niet normaal. De tocht naar Volcan Negro en Volcan Chico is
adembenemend. Bij de afdaling zien ze de wolken weer verschijnen en blijft het
bewolkt voor de rest van de dag. Na een kleine siesta ga ik wandelen langs het
strand. Het blijft gek om te zien, zeehonden en zeeleeuwen naast je op het
strand. Ook de zwarte leguanen treft je overal aan.
Op donderdag ga ik snorkelen in de lava tuneles. Het is een
plaats, 45min per boot van hier, waar je heerlijk kan snorkelen. Het landschap
is erg mooi. Maar het is behoorlijk heftig om er te geraken. De toegang tot de laguna
is moeilijk bereikbaar. Je moet wachten tot de golven wat rustiger zijn om
binnen te kunnen varen. En dan ga je eigenlijk al surfend met de golf mee. Het
is zelfs nog heftiger om eruit te geraken. We bezoeken ook nog een 2de
snorkelplaats. Daar kunnen we een uurtje snorkelen. We zien daar zeeschildpadden,
haaien, zeepaardjes, Adembenemend!
Het is mooi en zonnig, uitzonderlijk deze tijd van het jaar,
en ik blijf rustig in de namiddag op het strand.
Vandaag heb ik een rustdagje, beetje wandelen, joggen op het
strand, Morgen ga ik nog eens snorkelen naar el tintoreras. En in de namiddag
neem ik de ferry terug naar Santa Cruz.
Ecuador, het was een mooi avontuur. Een beetje moeilijker
dan andere landen omdat het toerisme zo laag is, de prijzen hoog, en veel
verlaten plaatsen. Maar zeker de moeite waard. Het is voorbij gevlogen!
De busrit van Cuenca naar
Salinas was iets langer dan verwacht. Van Guayaguil (een busterminal met drie
verdiepingen) naar Santa Elena. Dan op de colectivo bus en gokken waar ik moet
afstappen. Blijkt dat ik ter hoogte van mijn hostal aan de Malecon ben
afgestapt. Het uitzicht is adembenemend. Het weer wisselt zich af, een strak
blauwe dag waar het bakken en braden is en een bewolkte waar je stevig kan
verbranden. Op mijn dag van aankomst hou ik het rustig. Ik blijf hier drie
nachten.
De eerste dag ga ik al
vroeg wandelen en trekt het open rond 10u. Ik neem de boot om walvissen te gaan
bekijken. Ze komen hier om te paren. Wanneer het water kouder is springen ze
uit het water, vandaag helaas niet. Toch blijft het ontzettend indrukwekkend om
zo´n groot viske te zien! Ook het geluid van hun ademhaling is adembenemend. We
zien hen vaak maar het is niet zo eenvoudig om hen te fotograferen.
De namiddag breng ik
rustig door op het strand, al is rustig zacht uitgedrukt. Ze komen heel vaak
vragen of je iets wenst te drinken, te eten, een hoed wilt kopen, De hele dag
knikt mijn hoofd nee, ik lijk wel een tik te hebbenJ
De volgende dag ga ik op
zoek naar La Chocolatera, het meest westelijke punt van Ecuador. Ik krijg
instructies hoe ik moet wandelen maar loop toch verloren, blijkbaar moet je
door de marinebasis. Dat had ik niet verwacht. Het is wel enkele kilometers
wandelen maar het uitzicht is prachtig. Gelukkig is het bewolkt vandaag wat het
iets aangenamer wandelen maakt dan gisteren. Van La Chocolatera wandel ik
verder naar La Loberia, waar zeeleeuwen liggen. Je moet niet aarzelen of ze er
liggen of niet, hun sterke geur komt je tegemoet.
De visschotels zijn in
een klein havenstadje als Salinas een echt smulplezier. Verser dan vers kan
haast niet. Ceviche de Camaron, mmmmm
Mijn volgende stop is
Puerto Lopez, ook een gezellige badplaats maar minder toeristisch dan Salinas.
Ik blijf hier drie nachten. Mijn cabaña is prachtig en ik weet mijn dagen
perfect te vullen met gaan lopen op het strand, wandelen, lezen,een
zeeschildpadden rescue center gaan bezoeken,
Nadat ik helemaal tot
rust ben gekomen, kruip ik terug voor 4u op de bus richting Guayaguil. Hier
blijf ik tot 2 augustus in La Casita Belga. Ik leer de verschillende mooie
projecten van Guy en Henri kennen.www.casitabelga.beenwww.eslabonsocial.be
Ik ben hier helemaal op
mijn plaats! Het is bewonderenswaardig hoe deze twee heren enthousiasme,
energie en liefde in deze projecten kunnen steken. Het werkt enorm
aanstekelijk! Ik vind hier al snel mijn draai en kijk uit naar deze werkweek.
Zo is het zaterdag poetsdag in de wijk, vrijdag BBQ in de wijk,
Van hieruit vertrek ik op
2 augustus nog voor een weekje naar de Galapagos.
In Baños ben ik gaan raften, een bangelijk avontuur. De
gidsen waren top, de groep was niet te groot, de omgeving adembenemend, wat wil
een mens nog meer Ik heb ook een cd-rom gekregen met foto´s, maar helaas kan
ik ze met mijn netbook niet bekijken, het zal voor daarna zijn.
De busrit van Baños naar Riobamba was maar 2u. Riobamba.
Riobamba was gekend voor de treinreis, Nariz del Diablo-tren naar Alausi. Je
kan bovenop de trein zitten en genieten van het berglandschap. Helaas is dat
omwille van veiligheidsredenen afgeschaft. (Even tussen haakjes, ik heb er als
preventieadviseur niks mee te maken) Maar een tweede reden om de stad te
bezoeken is de poort naar de Vulkaan Chimborazo. Ik ga deze vulkaan bezoeken en
kom terug met de mountainbike naar Riobamba.
Er zijn 2 berghutten op de Chimborazo, de lagergelegen hun
Hermandos Carrelhut ligt op 4800m. De tweede berghut op 5000m. Deze klim neemt
je de adem weg, vooral door de hoogte. Grote inspanningen zijn moeilijk. We
slagen met 3 van de 4 van onze groep om de berghut te bereiken na 50 min. We
dalen terug af naar de eerste berghut en daar springen we op de fiets. Ik voel
me wel de terminator ofzo want we worden helemaal beschermt en ingepakt. Er is
ontzettend veel wind, leve het thermisch ondergoed. Het blijft droog, de zon
komt vaak piepen, gewoonweg een prachtige dag.
De dag nadien doen mijn onderarmen een beetje pijn van de
afdalingen met de mountainbike, maar ik moet 6u de bus op naar Cuenca. Mijn
spieren kunnen rusten. Voor het eerst reis ik in een bomvolle bus. En komt een
schattig meneerke naast mij zitten. Na een uur bied ik hem enkele koekjes aan,
vervolgens tovert hij uit zijn grote mand een ijsje. Het smaakt me want het is
bijna 29 graden in de bus. Hoe hij het klaarspeelt om het koud te houden is mij
een raadsel. Na meer dan 2,5u stap hij van de bus in Chunchi, daar is het feest
en wilt hij zijn ijsjes verkopen.
Cuenca is een stad gekend voor zijn koloniale stijl van
gebouwen. Er zijn ook massa´s musea. En raar maar waar kan ik bijna overal
gratis binnen met mijn lerarenkaart.
Ik bezoek
de Catedral Nueva, Parque Calderon, Plaza de las Flores, Plaza San Francisco,
Museo del Sombrero (museum van de panama hoeden), Museo de las Culturas
Aborigenes, Museo del Banco Central en tot slot de museo Numismatico. Even
voldoende musea.
Morgen vertrek ik met de bus naar Salinas, ik passeer dan
via Guayaguil. Salinas is een stad aan de kust, ik moet dus het andesgebergte
oversteken. Een ritje naar Guayaguil van 4u en dan nog eens 2,5u naar Salinas.
De 7 uur
durende busrit van Quito naar Lago Agrio verlipe erg soepel. Sommige
onderlagen van de wegen zijn zeggespoeld en daardoor is de asvalt ook erg
aangetast, wat het soms wat hobbelig maakte. De bergpas door de Andes was
adembenemend.
De stad Lago Agrio is vooral gekend om zijn industrie,
vooral olie raffinaderij. Je kan de pijpleidingen dan ook langs de weg helemaal
volgen. Voor de rest valt er in de stad niet veel te beleven. Het regende ook
hevig toen ik toekwam wat niet echt uitnodigt om te gaan wandelen. In de
ochtend, om 9u, werd ik opgepikt voor de jungletocht. Een tocht van ongeveer 2u
op een bus, vervolgens 2u op een boot.
De Guacamayo Ecolodge ligt in het
regenwoud en is volledig omringt door water. Het is prachtig gelegen. Elke
uitstap gebeurt vanuit de Ecolodge per boot. De groep waarmee ik zit is een
familie van 8 waarvan 6 kinderen. Het lijkt wel of ik ben de babysit. Ik heb
hier afgesproken met Belgen van de organisatie Taalfabet. Ik verander dan ook
naar hun groep vanaf de tweede dag.
De dieren die wij hier te zien krijgen zijn: apen, massas
vogels, anaconda, slangen, kaaiman, piranhas, vogelspin, roze dolfijnen, In
de Lagoon gaan we elke avond zwemmen, tot aan zonsondergang want daarna is het
gevaarlijk. Het is door de grootte van het meer dat je er mag en kan gaan
zwemmen.
We zitten echt helemaal afgesloten van alles en dat maakt
het extra leuk. De voorzieningen zijn hier simpel maar wel verzorgd. En het
eten is fantastisch.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld vangen we het nieuws op
dat er een nieuwe aardbeving is geweest, 6.2. Wat maakt dat de mensen van
Taalfabet terug keren naar Guayaquil. Ik reis nog niet met hen mee. Maar ik zie
hen later nog in Guayaquil.
Ik reis verder naar Baños. In Lago Agrio moet ik wel van
14.30u tot 20.50u wachten op de bus. Maar gelukkig kan ik mijn tijd doden samen
met enkele Duitsers. We laten de rugzakken achter in het busstation en trekken naar
het park, gaan iets eten, De busrit van Lago Agrio is een nachtbus, want om
6.20u komen we aan in Baños. Deze stad is klein en gezellig, midden in de Andes
en gekend om zijn warmwaterbronnen. Ik check in in El Eden Hostal en trek de
bergen in. Er zijn mooie aangegeven wandelingen.
In de avond ga ik naar La
piscinas de la Virgen, een badencomplex. Het water is 35 graden, aangenaam want
de buitentemperatuur zakt. Er is ook nog een bad van 44 graden. Waar ik echt
geen voet in kan zetten. Maar na wat badlessen van een lokale dame waag ik mijn
kans nogmaals en lukt het mij om er enkele minuten in te blijven. Max 5 min is
aangewezen met aan ijskoud bad vooraf en achteraf.
Wat mij enorm opvalt in Ecuador is dat er veel zaken zijn
voorzien voor toeristen maar dat veel is verloedert of niet meer bestaat. Het
toerisme is enorm vermindert.
Ik kan even de tijd vinden om jullie een update te geven. Mijn
heenreis was redelijk lang maar niet echt vermoeiend want ik had het geluk veel
plaats te hebben in het vliegtuig. Voor de lange afstandsvlucht van 11u had ik
2 zetels, op de korte vlucht 3 zetels. Maar na 26u onderweg te zijn ben je blij
dat je een bed ziet. En wat voor een bed: rustig gelegen kamer met een
twijfelaar en propere badkamer.
Mijn eerste dag op Ecuadoriaanse bodem heb ik gelijk gestart
met erop uit te trekken, te voet. Zo bezoek ik de oudste straat La Ronda,
La Basilica del Voto Nacional,
La Compañia en Museo Numismatico. Het visgerecht ceviche smaakt mij
goed.
Voor de tweede dag ben ik er ook al vroeg uit en vertrek
naar El Teleferico. Een kabelbaan die je naar Rucu Pichinca 4627m brengt. Je
kan nog een heel eind verder wandelen wat ik uiteraard ook doe. Maar het gekke
is dat mijn gids mij waarschuwt voor erg lange wachtrijen aan de kabelbaan.
Niks is minder waar. Ooit is het een topattractie geweest maar nu ligt het er
maar pover bij. Toch geniet ik van het uitzicht, de stilte, Na een klim van
enkele uren ga ik terug naar beneden.
Ik maak mijn planning op voor de komende dagen en doe wat
opzoekwerk. Ik heb mij ook een telefoonkaart aangeschaft en ben te bereiken op
+593991013170 ( let wel op met de 7uren verschil)
De voorlopige planning is morgen naar Lago Agrio, de dag
nadien een jungle tocht vanuit de Guacamayo Eco Lodge voor 4 dagen. Vervolgens
naar Coca, Tena, Baños, Riobamba, Alausi en dan Guayaquil. Daar doe ik
vrijwillegerswerk voor Taalfabet. En van 2-7 augustus ga ik naar de
GALAPAGOS!!!!!!!!! Yesss!!!! Ik heb vandaag een leuke deal gedaan en vond het
debiel dat ik het niet zou doen als je al in Ecuador bent. Aan mijn zus: BEN JE
NU JALOERS???
Ik vertrok op zondag 28 juli voor 7 dagen
op zeiltocht. De zeilboot is in Polynesische stijl. Het is een catamaran. We
zitten in totaal met 13 mensen aan bood. 10 gasten, 1 kapitein Raoul, een kok
Ariel en een maat Romario. De andere gasten zijn 3 andere jonge mensen, een
ouder koppel en de eigenaar met zijn gezin.
De eerste dag zeilen we de Rio Dulce af, de
volgende ochtend papieren regelen in Livingston en dan op naar Belize. Mijn
kajuit lijkt een beetje op een begrafeniskist, maar wat doe je er anders dan
slapen? Ik slaap ook een paar keer op dek.
We hebben eten en drinken bij voor
de ganse tijd, maar uiteraard is het de bedoeling dat we gaan vissen. Niet echt
met een vislijn, eerder met een harpoen. Ik ga een aantal keren mee. Best
spannend! Ik heb geen handschoenen dus ik mag geen kreeften schieten alsook
bepaalde vissoorten niet. De eerste keer dat ik meega breng ik blijkbaar geluk
want we halen behoorlijk wat kreeft boven. Helaas nog niet genoeg voor iedereen.
Elke dag verplaatsen we ons nog een andere
plek. Soms betekent dat om 4u opstaan. Ik sta mee op met de crew om 4u, de
meerderheid blijft nog knorren. Ik wil gewoon niks missen. Eén nacht hebben we
behoorlijk stormweer. Het is het begin van het orkaanseizoen.
Wanneer we onderweg zijn naar het
immigratie eiland van Belize krijgen we gezelschap. Een school dolfijnen racet
met onze boot. Ik heb er nog nooit zoveel gezien. Zalig! Henkie van in zeeland
zou hier perfect vriendjes kunnen maken. Wanneer we vertragen om ermee te
kunnen zwemmen vertrekken ze, van zodra we terug wat snelheid hebben zijn ze er
terug. Ze houden vooral van het spelen met de boot.
Bijna elke dag ga ik snorkelen. Ik geraak
er bijna aan verslaafd. Het voordeel van met de zeilboot in het reef te liggen
is dat je niet met een zodiak eerst een eindje moet varen om iets te kunnen
zien. Ik zie zo ontzettend veel vissen. De namen in het Nederlands willen me
niet te binnen schieten en ik weet niet hoe ik het moet schrijven in het
Engels. Maar als samenvatting: kleurrijk, mooi, omvangrijk, prachtig!
De wind speelt niet altijd in ons voordeel
en om rond een reef te geraken moeten we vaak de motor gebruiken. Jammer maar
het mooie weer, het lekkere eten, het goede gezelschap maken dat allemaal goed.
De eigenaar heeft me al een baan aangeboden. Helaas kan ik dat niet aannemen.
Aan alle mooie sprookjes komt een eind en
dus ook aan deze tocht. Na 7 dagen ga ik met zeebenen aan wal. Maar ik kan weer
iets schrappen van mijn lijstje, the things i want to do before i die.
Na het zeilen blijf ik nog 1 nacht in Rio
Dulce en vertrek ik vervolgens naar Honduras. Een tocht van normaal 5u. Maar op
de één of andere reden doen we er veel langer over. De bus stampt nog uit de
tijd van maar schakelen gaat niet echt vlot. Het landschap is nogal
heuvelachtig dus schakelen is een must. Wanneer we afremmen op de motor, lijkt
het of er staat een straalvliegtuig naast je. Gewoonlijk kan ik perfect slapen
in een bus maar tijdens deze rit geniet ik vooral van het landschap. Ligt dat
aan het landschap of aan de bus
De ruïnes in Copa, Honduras, zijn prachtig.
Toch een beetje anders dan in Tikal. Ik ben er al heel vroeg en er is nog geen
kat. Ik koop het ALL incl. ticket zodat ik ook de tunnels kan bezoeken. Dit is
wel speciaal.
Onder de tempels zijn er tunnels waar ook nog graveringen te zien
zijn. Wow, wat een artiesten die Maya´s.
Ik maak ook nog een stevige natuurwandeling
en kom een nogal kleurrijke rivier tegen. Ideaal om te vlotten, wat denk je
vake?
Alleen moet je er de waterslangen wel bijnemen. Helaas heb ik niet zoveel
wandelingen kunnen maken dan ik had gehoopt. Hoogte in combinatie van warmte en
inspanningen geven toch nog hoofdpijn. Ik heb het dus iets rustiger aan gedaan.
Nu kom ik aan mijn laatste dagen. Vandaag
ga ik vooral shoppen. Morgen is een zware tweedaagse. Er is een shuttle naar de
luchthaven om 4u en om 9u. De rit duurt ongeveer 1,5u. Ik moet om 10.15u in de
luchthaven zijn. Ik heb niet veel zin om de bus van 4u te nemen. Maar met die
van 9u is het wel nipt. Ik zit er dus aan te denken om toch maar een nacht in
Guatemala City te slapen zodat ik dichter bij de luchthaven ben. Want als ik om
4u moet vertrekken heb ik 6u in te vullen op de luchthaven. Vervolgens een
vlucht van 3,5u naar Atlanta, 3u transit, vlucht naar Parijs, 2u wachten, trein
naar Brussel zuid, trein naar Berchem. Zal een lange dag worden.
Ik heb weer heel veel mooie dingen mogen
meemaken, leuke mensen leren kennen, wat een avontuur. Ik heb gezien waar ik
voor naar hier kwam. Mijn doel van deze reis was, zeilen in de Caraïbische zee
en de Maya cultuur opsnuiven. Check!
De afgelopen week heb ik genoten van Belize. Vooral de
stranden van Placencia waren perfect. Ik ben de grens met Guatemala terug
overgestoken. Vandaag maak ik mij klaar voor mijn 7-daagse zeiltocht. Hopelijk
het hoogtepunt van mijn tocht. Het was toch het doel ervan. Ik zit u in de
hostel Kangaroo en leer al drie van mijn medereizigers van de boot kennen. Komt
goed.
Gezien ik terugkom naar Kangaroo laat ik mijn grote rugzak
hier achter. Buiten wat zwemkleding, enkele propere spullen heb ik niet veel
anders nodig. Ik ben er klaar voor!!!
Mijn oversteek van Belize naar Guatemala was interessant. Ik
ben per boot gegaan. In Punta Gorda (Belize) moest ik langs immigratie
passeren. Joepie, weer een stempel in mijn paspoort! De boottocht was
allesbehalve rustig. Helemaal kletsnat kom ik aan in Livingston (Guatemala). Ik
had een verkeerd plekje blijkbaar want de wind stond zo dat ik alle golven
binnen kreeg. Het is per slot van rekening ook maar een klein open bootje. Ik
voelde me een beetje een immigrant die de oceaan oversteekt ofzo. Eenmaal in
Livingston aangekomen komt er een horde verkopers op je af. Ik heb ze in plat
Antwerps even vermeld dat ik niet geïnteresseerd was. Duidelijk genoeg. In
Livingston waren ze een film aan het opnemen. Best grappig. Maar veel meer is
er niet te zien. Het zou een mooi dorpje kunnen zijn, helaas heeft alcoholisme
een te grote inpakt op het dagelijkse leven. Er zijn te weinig jobs. Dus hoozen
maar. Na enkele uren in Livingston neem ik de boot naar Rio Dulce. Prachtig
uitzicht!!! Ik heb de tip gekregen om in Kangaroo te verblijven. Uitstekende
keuze! Eenmaal daar aangekomen is het bijna avond. Even eten en vervolgens wat
kaarten met anderen.
De dag nadien trekken we erop uit met een bende. Terug
bootje op richting Rio Dulce. Kangaroo ligt namelijk afgelegen in de mangrove
een beetje verderop de rivier. Vervolgens de bus collectivo richting de
warmwaterbronnen. Behoorlijk speciaal omdat het de grootste warmwaterwaterval
zou zijn die uitkomt in rivierwater. Best wel leuk, de overgang van koud naar
warm. Dan nemen we nog een bus collectivo richting El Bacaron. Het is een
canyon. Het rivierwater is daar behoorlijk frisser. Het was echt een geslaagde
dag. Tegen het avondeten zijn we terug.
Deze morgen ben ik nog twee uurtjes gaan kajakken. We zijn
een kasteel gaan bezoeken dat de stad Rio Dulce moest beschermen tegen de
piraten. Zo zie je maar he schwepske, dat Johnny Depp toch niet zover weg is
dat je denkt.
Nu volgt er een stilte want tijdens het zeilen ga ik mij niet
bezig houden met jullie up to date te houden. Sorry
Ontertussen zit ik in Placantia, Belize. Een schiereiland
ten zuiden van Belize City. Gisteren was weer een lange dag van reizen. Ik trek
nog steeds op met een Iers groepje. Ailien, Colin en Adrian. Rarara zij zijn
ook allen leerkracht. Ik wilde eerst nog een tussenstop maken in Dangaria, maar
hun reis is net iets korter. Het leek me leuker om samen te blijven.
Even enkele dagen terug
Net nadat we de grens overstaken met Belize ontplofte er een
band van ons busje. %%%FOTO1%%% In minder dan 15 minuten klaarden onze chauffeurs de klus.
Ongelooflijk hoe snel dat ging. De grensoversteek ging iets minder vlot. Er was
duidelijk vermeld op de bus dat je geen fruit mocht invoeren. Enkele Israeliërs
hadden dat anders opgevat. We hebben 40 minuten op hun moeten wachten. De rest
van de groep mocht de bus niet in. Aangekomen in Belize city hebben we de water
taxi genomen naar het eiland Caye Caulker. Belize is duidelijk duurder dan
Guatemala maar nog minder toeristisch. Het heeft wel als voordeel dat de
voertaal Engels is. Het eiland Caye Caulker is gekend voor het duiken en
snorkelen. Ik ging voor het snorkelen. We zijn een halve dag gaan snorkelen.
FANTASTISCH!!! Iedereen was aan het lachen met mijn legging en T-shirt. Ik kon
de dag nadien lachen met de kreeften! De gids had wel aangeraden om een T-shirt
te dragen maar omdat het bewolkt was vonden sommigen dat niet nodig. Het was
een halve dag snorkelen, maar omdat ze geen tocht hadden in de namiddag zijn we
langer weggebleven. Het waren drie duiken in totaal. De eerste was vooral aan
het reef om de koralen te bewonderen. De tweede was zwemmen tussen de haaien.
De derde was een zoektocht naar kreeft. De tocht zelf was met een zeilboot. Zag
er een beetje anders uit dan bij ons. Het zeil gaat niet horizontaal omhoog
maar gelijk met de mast. De snelheid was perfect.
Het eiland is eigenlijk in twee gesplitst door een orkaan in
de jaren tachtig. Men spreekt van de split, mensen willen dat altijd
overzwemmen ondanks dat er vele borden staan dat het niet mag. Vooral omwille
van de stroming en de passage van de schepen. Op het eiland heb ik elke dag
kreeft gegeten. Voor ongeveer 8 euro kreeg je kreeft met rijst en een salade.
Als dessert fruit. Op het eiland hadden we een cabana. %%%FOTO2%%% Veel gezelliger dan een
kamer. Doordat we met vieren zijn is de prijs ook super! Op het eiland rijden
ze rond met golfcars, best wel grappig om te zien.
Nadat de kreeften onder ons een beetje begonnen te vervellen
trokken we verder zuidelijk. Het was dus eerst terug een watertaxi, vervolgens
enkele bussen. We namen de boot van 10u en zijn om 17.30u op onze bestemming
aangekomen. Met telkens geluk dat ze tussen de verschillende bussen niet lang
moesten wachten. Anders hadden we de rit nooit in 1 dag kunnen doen.
Ik ga hier in totaal een 4 nachten blijven om dan stilletjes
aan af te zakken terug naar Guatemala. Na mijn zeiltocht hoop ik nog even door
te kunnen steken naar Honduras voor de ruïne van Copan.
Wanneer je achterop geraakt met je dagboek en blog heeft dat maar 1 betekenis... Je ontmoet teveel leuke mensen en je bent veel te druk bezig met andere zaken. Ik ben ondertussen in Belize aangekomen maar ik ga eerst nog wat vertellen over mijn avonturen in Guatemala.
Van Antigua ben ik naar San Padro gegaan. Aan het meer Atitlan. Enorm prachtig! Helaas heb ik er bijna 24u in bed doorgebracht. Geen paniek, alles ok. Gewoon iets teveel Salsa Picante, denk ik. Maar eens ontwaakt en terug op plooi geniet ik met volle teugen van de uitzichten, de wandelingen en het lekkere eten. Van mijn 40 dagen vasten gaat niet veel in huis komen. The indian nose is een top van een berg, daar gelegen. Je kan niet naast zijn neus kijken. Ik steek het meer over naar Pananachel waar ik hoop een bus te kunnen nemen richting Coban. Helaas, deze zit al vol. Ik moet dus nog een nachtje aan het meer blijven om dan de volgende dag om 5u te vertrekken. Ik eet hier een vrucht zo paars van kleur, nog nooit gezien. Ik hebb ook geen flauw idee wat het juist is. Het smaakt hemels, een beetje een combinatie van een citrus en een kiwi. Ik reis ineens door naar Languin. Het is een lange dag. Een volle bus, allemaal dicht tegen elkaar. Nog maar enkele uren te gaan... Op de bus leer ik een Brits koppel kennen en zij weten een goede hostel midden in de jungle. Klinkt goed! Semuc Champey is de naam van het dorpje en de hostel heet Utopia. Alles is er vegetarisch en het is te afgelegen om elders te eten. Voor mij ideaal. Het is ook fijn dat je allemaal tesamen hetzelfde kan eten. Gewoon is samen eten geen optie, je besteld wel samen maar het eten komt nooit samen. In deze hostel leer ik ontzettend veel mensen kennen. De dag nadien gaat we met een grote groep naar de grotten en de lagoon. %%%FOTO 8%%% In de grotten staat eer water, stromend water. De verlichting is enkel met kaarsen. Enorm leuk en soms best wel spannend. Ook de lagoon is prachtig. De klim naar de Mirador was lekker warm en stijl. Ik besluit een munt te gooien of ik nog een nacht ga blijven of niet. De vogel betekent uitvliegen en vertrekken, hoofd betekent nog een nachtje blijven. Het is hoofd. Het is hier echt zalig. Maar ik moet echt vertrekken of anders zit ik hier volgende zeek nog. Hun spreuk is: you arrived in Paradise, we understand that you don´t know when you are leaving. Ik maak er erg mooie tochten. Op 1 van die tochten kom ik een kind tegen, hij is met zijn manchetta het gras aan het afdoen. Hij vraagt of ik een foto van hem wil nemen. En op mijn klein scherm van de camera zit hij met zichzelf te lachen. Hij is acht jaar, en blijkbaar krijgen ze rond hun 6 jaar hun eerste manchetta. Dus wat wil jij volgend jaar voor kerstmis? Een manchetta lijkt me niet het iedaalste cadeau in onze omgeving. Voor hen wel, sommige houden hun manchetta voor het leven. Ik probeer vanavond verder te schrijven, ga nu eerst nog wat rondkuieren op het eiland.
