schrijven,,, Het is een manier om dingen die diep zitten naar buiten te brengen, maar ook om dingen te leren en vooral om je emoties en gevoelens een plaats te geven, Als je een gezonde mens vraagt waar hij van droomt dan krijg je verschillende soorten antwoorden, Van een wereldreis maken tot een grotere wagen kopen, Maar als je dezelfde vraag stelt aan een ziek persoon dan krijg  je maar slechts één antwoord: en dat is genezen. Maar bij mij kon ik jammer genoeg dat woord wel definitief uit mijn woordenboek schrappen, want genezen zat er voor mij jammer genoeg niet meer in. Ik kon mij misschien beter plaatsen in de zin leren er mee te leven al is dit niet zo simpel.

Maar ik moest er wel mee leren omgaan, gewoon om  mijn leven terug in handen te kunnen krijgen, om terug gelukkiger te worden, weer toffe dingen doen en vooral mensen helpen. Helpen door mijn ervaringen als patiënt te delen met hen die er behoefte aan hebben. Want met de ziekte van crohn geconfronteerd worden is een erg onthutsende ervaring. Men komt net als roodkapje in een groot bos vol gevaren terecht en in een doolhof waar je niet meer zelf uitraakt. De naam crohn is eigenlijk ongelukkig uitgedrukt want het geeft een naam aan een deeltje van de ziekte maar ook de vermoeidheid en de pijn kunnen enorm slepend zijn. Het is een echte uitputtingsziekte. Want ze zien niet aan jou dat je ziek bent en dat is soms het vervelende aan de situatie. Als je moe bent dan zeggen ze wel eens, ja iedereen is toch wel eens een keer moe, maar ze beseffen niet dat deze vermoeidheid een diep liggende ondergrond heeft, en meer te betekenen heeft dan alleen maar moe zijn en buikpijn hebben. Want iedereen is wel eens vermoeid en gezonde vermoeidheid is eerder een aangename loomheid die een goede nachtrust voorspelt. Bij uitputting reageerd de hele mens totaal anders. Uitputting is niet aangenaam en staat een goede nachtrust in de weg. Het lichaam verteld een verhaal van pijn en ongemak. Emoties kunnen overweldigen, zowel de negatieve als de positieve, waardoor ook deze uitmonden in meer ziekteklachten. Concentratie en geheugen laten je in de steek. Al dit tovert je eens zo actieve en enthousiaste zelf om in een onherkenbaar moe en ziek iemand. De nabije omgeving en de samenleving reageren vaak verbijsterd op je niet meer kunnen als jezelf, alleen slaat de verbijstering vaak om in afwijzing. De zoektocht naar herstel is erg vergelijkbaar met het doolhof van roodkapje in het bos voor ze bij haar grootmoeder terecht kwam. Maar zoals in elk doolhof is er steeds een uitweg. Dus begon ik maar te schrijven, en ik moet zeggen, ik ben nog niet zo lang bezig maar het helpt. Want wat je tegen een persoon kan zeggen kan je ook tegen een computer en die oordeelt niet.

Toen ik ziek werd ging ik als een razende gek op zoek naar alle informatie die je maar over die aandoening kon vinden heb uren in de bibliotheek gezeten, uren achter de computer gezeten, om toch maar zoveel mogelijk informatie te vinden over crohn. Maar ik kwam al snel tot het besluit dat het geen simpele klus was. Er waren verschillende informatieve boeken over de ziekte, maar meer over  de medische aspecten en niet over de emotione aspecten, Daarom dacht ik bij mezelf ik moet mijn verhaal neerpennen in de  hoop dat er ooit andere mensen mijn verhaal zullen lezen. Voor mij was dit een manier om pijnelijke momenten weg te krijgen uit mijn hoofd. Want als ik met mijn verhaal maar één iemand er mee kon helpen dan was mijn opzet al enorm geslaagt. Als ik terug kijk ben ik blij dat ik het inititatief genomen heb.Naarmate je jezelf en je situtatie leert aanvaarden, beint er een soort laken over de herinneringen die zowel lichamelijk als geestelijk pijnlijk blijven.

Je kunt het halen van vooroordelen, sombere diagnoses en waanzin door je vechtlust, je geloof in het leven, ook als is dat geloof er niet altijd, maar ook door mijn koppigheid. Voor deze eigenschappen ben ik vele mensen dankbaar. Mijn ma en pa maar ook mijn partner deze drie personen steunen mij al meer dan tien jaar door dik en dun. Ik ben ze dan ook alle drie veel verschuldigd voor hun mateloze inzet en mijn ouders voor de opvoeding die mijn karakter vormde. Belangrijk was het ook dat mijn eigenwaarde bewaard bleef door de aanvaarding  en de steun van mijn vrouwtje Kelly. Verder wens ik mijn oprechte dank uit te drukken aan mijn familie en gezin, voor de slapeloze nachten en de steun in de donkerste tijden, Kelly, Liam, Amber, mama en papa en vele andere mensen voor hun onophoudelijke steunbetuigingen, hulp en oprechte zorgen, mijn gastroloog, en het verplegend personeel.

 word vervolgd.

06-09-2014 om 16:20 geschreven door wesley