|
Gisteren kreeg Mila een salopette van Emma die ze vandaag absoluut wou aandoen.
Het is een korte salopette en eigenlijk is ze toch een mini beetje veel te klein en het is koud en regenachtig vandaag maar... Mila van de Ghost Rockers had ook een salopette aan toen we naar hun optreden gingen kijken. Haar salopette was wel met een lange broek en ze zat goed. Maar dat is even niet zo belangrijk voor onze Mila want ze lijkt nu toch een beetje op de échte Mila.
Ik gun het haar met heel mijn hart als ze hier blij van kan worden want ze heeft het de laatste tijd niet makkelijk. En ik besef dat alle kindjes het moeilijk hebben op het einde van het schooljaar en ze hebben allemaal hun eigen reden want eigenlijk zijn alle kindjes moe. Maar al die andere kindjes zijn even niet belangrijk voor mij, Mila is belangrijk en Mila is verdrietig, veel verdrietig. En boos, veel boos. En soms een beetje alleen. En soms zijn er teveel mensen om haar heen. En in feite weet ze het misschien zelf allemaal niet meer heel goed, en ik al zeker niet meer. Ik wou dat ik haar kon helpen omdat ik ergens wel weet hoe ze zich voelt omdat ik mij soms ook zo voel. Ik zou zo graag willen dat ze altijd gelukkig zou kunnen zijn en als ze het een keertje niet was, ze bij mij zou komen voor een knuffel. Dat zal niet gebeuren. Nu pas weet ik wat iedereen altijd bedoelt met je kind loslaten. Toen ze voor het eerst naar Moeke moest of naar de kleuterklas of naar het eerste leerjaar was ik verbaasd dat dat "loslaten" zo makkelijk was. Voor mij begint het loslaten blijkbaar nu pas. Loslaten dat ik haar niet altijd zal kunnen helpen. Loslaten dat ze niet altijd bij mij zal komen troost zoeken. Loslaten om te denken dat ze altijd gelukkig zal zijn.
Vandaag laat ik haar dan maar met blote benen en een te kleine salopette naar school gaan en geniet ik nog na van haar glunderend snoetje toen ik haar aan school heb afgezet.
|
