Het stopt niet. Het één na het ander. De gedachten blijven maar komen. Ik kan ze niet stoppen. Dicht bij jou komen liggen maakte me rustig, voor even. Iets later zijn ze er weer en ben ik niet meer rustig.
Ik wil slapen. Slapen tot morgenvroeg. Ze zijn toch geen antwoorden op alle vragen in mijn hoofd. Morgen zijn de vragen weg en als ze niet wegzijn kan ik ze gewoon oplossen.
Ze vraagt het al zo lang. Ze wil heel graag eens gaan picknicken. En niet een gewone picknick, neen, een picknick "in het echt". Dat wil zeggen dat er een dekentje moet bijzijn, lekkere broodjes, appelsap, een picknickmand en cakejes. Het regenweer van de voorbije weken was niet uitnodigend om die echte picknick te organiseren. Maar na een lang schooljaar waarin Mila haar uiterste best heeft gedaan, waarin ze zoveel heeft bijgeleerd en waarin ze zo gegroeid is op alle manieren vond ik het wel eens de moeite om een extra inspanning te doen. Het leven is onlangs weer eens veel te kort gebleken om dingen uit te stellen. We moeten niet wachten op mooi weer om dingen te doen.
Gisteren was het zover. De broodjes waren gemaakt, drankjes zaten in de koelzak, de frisbee en ons nieuw petanquespelletje stak in de zak bij een dekentje. Een picknickmand hebben we niet en de cakejes hebben we vervangen door een koekje maar we waren er helemaal klaar voor.
We gingen Mila oppikken in de opvang na het laatste oudercontact van het jaar. We wouden de verrassing nog even geheim houden (wat ze niet leuk vond!). Toen we bij een speelpleintje waren en de koffer begonnen leeg te maken begon het door te dringen, haar snoetje begon te stralen toen ze heel stilletjes zei: "ik denk dat ik weet wat we gaan doen". Ze durfde het niet te geloven. En ik kan nog steeds niet geloven dat zoiets simpels als een "echte" picknick ons kleine meisje zo gelukkig kan maken.
Gisteren kreeg Mila een salopette van Emma die ze vandaag absoluut wou aandoen.
Het is een korte salopette en eigenlijk is ze toch een mini beetje veel te klein en het is koud en regenachtig vandaag maar... Mila van de Ghost Rockers had ook een salopette aan toen we naar hun optreden gingen kijken. Haar salopette was wel met een lange broek en ze zat goed. Maar dat is even niet zo belangrijk voor onze Mila want ze lijkt nu toch een beetje op de échte Mila.
Ik gun het haar met heel mijn hart als ze hier blij van kan worden want ze heeft het de laatste tijd niet makkelijk. En ik besef dat alle kindjes het moeilijk hebben op het einde van het schooljaar en ze hebben allemaal hun eigen reden want eigenlijk zijn alle kindjes moe. Maar al die andere kindjes zijn even niet belangrijk voor mij, Mila is belangrijk en Mila is verdrietig, veel verdrietig. En boos, veel boos. En soms een beetje alleen. En soms zijn er teveel mensen om haar heen. En in feite weet ze het misschien zelf allemaal niet meer heel goed, en ik al zeker niet meer. Ik wou dat ik haar kon helpen omdat ik ergens wel weet hoe ze zich voelt omdat ik mij soms ook zo voel. Ik zou zo graag willen dat ze altijd gelukkig zou kunnen zijn en als ze het een keertje niet was, ze bij mij zou komen voor een knuffel. Dat zal niet gebeuren. Nu pas weet ik wat iedereen altijd bedoelt met je kind loslaten. Toen ze voor het eerst naar Moeke moest of naar de kleuterklas of naar het eerste leerjaar was ik verbaasd dat dat "loslaten" zo makkelijk was. Voor mij begint het loslaten blijkbaar nu pas. Loslaten dat ik haar niet altijd zal kunnen helpen. Loslaten dat ze niet altijd bij mij zal komen troost zoeken. Loslaten om te denken dat ze altijd gelukkig zal zijn.
Vandaag laat ik haar dan maar met blote benen en een te kleine salopette naar school gaan en geniet ik nog na van haar glunderend snoetje toen ik haar aan school heb afgezet.
