"Breathe out, so I can breath you in....". Zo klinkt één der mooiste liefdesliederen ooit geschreven ('Everlong' van Foo Fighters, voor wie even een minder dagje heeft). Ooit was er een tijd dat ik zulke fijne muziekjes moest missen als ik onderweg was. Dat duisternis overheerste in mijn diepste gehoorkanalen. Dat slechts de stationsomroeper of het gepingel van de tram de onwaarschijnlijk interessante pubergesprekken rondom mij overheersten. Inderdaad: er was een tijd voor de Ipod Nano!
Het is voor de Homo Appelicus van vandaag de dag nog moeilijk voor te stellen, maar ooit liepen we met z'n allen over de Keyserlei met in een geïmproviseerde binnenzak een toestel zo groot als een compact disc. Daarop konden we dan net zoveel liedjes kwijt als de CD groot was (meestal niet meer dan 20). Toen kwam iemand met het schitterende idee om een kleine harde schijf te omringen met plastic en een schermpje. Inhoud: een gigabyte of 30 (en dus duizenden liedjes). Helaas was ook de prijs navenant en voor de meesten onder ons bleef het behelpen met andere merken of de goeie, ouwe draagbare CD-speler (in feite is élke CD-speler op deze planeet draagbaar, maar kom). En toen...
...Toen geschiedde het wonder! Op een persconferentie ergens over de plas toverde een bebaarde rijkaard een MP3-speler uit het sígarettenzakje van zijn broek! Het sígarettenzakje! Ongezien in die tijd en de zuchten der verwondering waren dan ook niet van de lucht. Het kleinood was amper 2 GB groot, dat wel, maar kon toch een kleine 250 muziekjes bevatten. De IPod-nano was een feit. Ik naar de winkel!
Ondertussen zijn we vier jaar verder en tussen de Nano en mij is het nog steeds dikke mik. Dankzij de Nano geen ochtendhumeur meer en telken een muziekje dat bij mijn gemoedstoestand past. Het vreselijkste moment van de dag is nu niet meer wanneer de wekker gaat, maar het moment dat de tram stopt onder de trappen van het inferno dat het Justitiepaleis van Antwerpen heet; mijn werkplek. Óveral heb ik hem bij. Als ik naar huis fiets na een avondje stappen (dan meestal met muziekjes van Bart Peeters). 's Morgens op het openbaar vervoer (Muse! Rammstein! Customs!....). En ondertussen ook in de huiselijke radio met Docking station.
Ik heb al wel eens uitgekeken naar een ander exemplaar, maar één van de charmes van het ding is net dat men op den duur liedjes moet gaan selecteren omdat het geheugen eivol is. Héérlijk!
Het aantal keren dat ik al een nieuwe blog begonnen ben, is niet op de vingers van één hand te tellen. Te vaak eindigde een poging om zo literair mogelijk bezig te zijn, af op een sisser. De reden daarvoor was eenvoudig: met inspiratie is het zoals met de oliebronnen van deze wereld: ze drogen sneller uit dan je lief is.
Daarom doe ik hier, aan de vooravond van een nieuw decennium, nog een laatste ultieme poging en gebruik ik nu voor deze blog een plat managment-motto in een taal die u niet vaak van me te lezen zal krijgen: keep it simple!
Inderdaad! Te vaak is een mens, zeker déze mens, geneigd om om het te vaak te ver te zoeken. Daarom ga ik mezelf dit keer beperken tot de dingen die het leven ófwel het de moeite waard maken ófwel het serieus kunnen verknallen (maar omdat niets zwart-wit is, meestal wat er tussen die twee zit).
Ik ga niet zeggen 'welkom op mijn blog' of 'geniet ervan'. Die holle phrasen kan men al genoeg lezen in de steegjes van het slechtgeschreven deel van cyberspace.
Ik schrijf hier vooral voor mezelf en hoop dat de teksten voor zich spreken en de kracht bezitten om mensen een fijne minuut (of twee) te bezorgen. Feedback is méér dan welkom!
Ik ben Kristof S'Jongers , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Geen reden voor!.
Ik ben een man en woon in Bevel (of all places!) (België) en mijn beroep is Eén geweldige ambtenaar (met dus een blog)!.
Ik ben geboren op 03/09/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
