Ondertussen is ondergetekende goed en wel thuisgekomen van een fijn weekje skiën in Zillertal, in Oostenrijks Tirol. Zondermeer een fantastische week, met veel sneeuwpret, apres ski plezier en ferm goed gezelschap, al moesten we op het laatste moment wel één iemand thuis achterlaten wegens ziekte. Bijzonder jammer.
Het hotel, Kristall in Finkenberg, was dik in orde, met zelfs een bad op onze kamer waar vooral Lynn heel gelukkig mee was. Vanaf het hotel was het slechts een paar minuutjes stappen tot aan de skilift: gewoon de weide oversteken. Die weide konden we 's avonds op de terugweg gewoon afskiën: rechtstreeks van de lift het hotel binnen. Als je kon skiën tenminste... Ook handig om bij het opstaan vanuit onze kamer te kunnen zien of de lift wel werkte die dag.
Bij aankomst, zaterdagochtend, na het ontbijt, konden we meteen ons materiaal oppikken en aan een eerste dag op de latten beginnen. Aangezien het mijn eerste keer op twee latten is, heb ik maar meteen lessen genomen. Ik zou er toch niet al te veel van bakken anders. Bij de eerste glijpoging ging ik al meteen op mijn gezicht, maar soit, buiten een opzettelijke val voor een afgrondje dat ik te laat gezien had en een val op een ijsplek (zonder ski's!) verliep de eerste dag zonder incidenten. Wel op tijd in ons bedje gekropen, want op een nachtbus zit slapen er niet echt in bij mij.
De tweede dag was minder goed: door de hevige wind aan onze kant van de berg, was de lift buiten werking. Bovendien hadden Lynn en ik ons materiaal boven laten staan. Dan maar via Mayrhofen naar boven, in de hoop dat ons gezelschap via die weg ons materiaal zou kunnen gaan halen, wat uiteindelijk onmogelijk bleek. Een skiloos dagje dus voor ons. De titel van deze post is trouwens een citaat van de chauffeur van de bus die ons van Finkenberg naar Mayrhofen zou brengen, toen hij in ons kielzog een hele meute skiërs en snowboarders op zijn bus zag afkomen.
Op de derde dag mochten Lynn en ik, na ons vele oefenen op de babypiste, dan eindelijk een (korte) blauwe piste afskiën. Iets minder evident voor een kluns op latten als ik: een groepsgenote en de skileraar werden, geheel tegen mijn wil in, onderuitgehaald en vakkundig in de sneeuw gekwakt. Meteen zaten mijn kunsten op de blauwe piste er ook voor eventjes op, en keerde ik terug naar mijn favoriete babypiste om in een andere groep wat verder te werken aan de techniek. Iets wat duidelijk een goede beslissing was, want een dagje later ging het al een pak beter en geraakte ik zonder incidenten de blauwe piste meermaals naar beneden. Tot ik op de laatste dag, in erg gure omstandigheden met een ijzige wind en sneeuwval, alweer een groepsgenote zou rammen. Neen, hier bestaan gelukkig geen foto's van.
Skiën is dus niet mijn sterkste punt, al heb ik er wel ferm veel van genoten en is dat aspect al zeker voor herhaling vatbaar! Volgend jaar nog wat oefenen, en dan misschien een rode piste beneden sjezen ;-)
Wat eveneens voor herhaling vatbaar is, is het après-ski gebeuren. Amai mijne frak, dat zijn daar echt wel ferm beestige feestjes. Dansen in skibotten op van die maffe tirolermuziek met een pint (flutjesbier) in een pot-met-oor in de hand: ambiance verzekerd! Zeker als heel de tent uit de bol gaat. Met dank aan het fantastische gezelschap, vaneigenst! Dat moeten we trouwens hier ook dringend (opnieuw?) invoeren: bierpotten met oor. Zoveel gemakkelijker om er tien tegelijk af te halen aan de toog, je bier wordt minder snel warm dan met een gewoon glas in de hand en het is ook gewoon zoveel cooler :-) Hoewel, nothing beats a duvelglas...
Om geheel in de sfeer te blijven, hieronder nog een paar pareltjes van het Tirolse après-ski gebeuren:
Meer van dat!
De thuiskomst was overigens minder goed: heel de dag mottig geweest, 39° koorts, hoesten en snuiten voor zot, koppijn, het ene moment rillen van de kou en het andere weer zweten voor dood,... Vandaag gaat het al heel wat beter, lichte koorts ed, maar toch best nog een dagje thuisblijven om de collega's niet ziek te maken. Het gaat alleszins merkbaar beter dan mijn lotgenote die niet mee kon op skireis en al 10 dagen zo ziek als een hond is, de stakker.
744 woorden posted in Vanalles en nog wat (49 views), 5 reacties
Na de heel goede ervaringen met Hugin voor onze foto's in Duitsland (zie hier, hier en zelfs hier) en Nederland (zie hier) wou ik ook weer wat dergelijke experimentjes doen met enkele foto's van Las Vegas. Echter, ondertussen heb ik mijn PC geherinstalleerd, met een upgrade naar Ubuntu 8.10 en bijhorende nieuwe versies van Hugin en co. Helaas zijn daarmee blijkbaar een aantal problemen geïntroduceerd. Zo vind ik het bijzonder raar dat Ubuntu 8.10 wel de nieuwe Hugin meelevert, maar niet de hiervoor benodigde nieuwe versie van enblend-enfuse, de achterliggende command-line tool die de verschillende uitgelijnde foto's samenvoegt tot één nieuwe foto. Dat heb ik dan maar manueel geïnstalleerd.
Helaas is dat niet het enige. Zo gebeurt de detectie van overeenkomstige punten uit twee aangrenzende foto's niet meer volledig automatisch, maar vooral doet het boeltje bijzonder raar als je dan (na zelf de punten aangegeven te hebben) het panorama wil laten genereren. Misschien te wijten aan de vervanging van het achterliggende PTStitcher door nona? Ik weet er alleszins het fijne niet van, maar weet wel dat het wel heel rare effecten kan creëren. Zo was het een verhaal van (veelvuldig) trial-and-error om tot deze twee foto's te komen en is het mij na veel prutsen en proberen nog steeds niet gelukt om deze twee (originelen) samen te voegen (met nog een paar foto's) tot iets moois. De enige resultaten tot nu toe zijn onderstaande mislukkelingen.
Ofwel krijg ik maar één deel:
Ofwel krijg ik een totaal geflipt effect:
Miserie miserie...
Overigens: het verhaal van de ontwikkeling van Panorama Tools (waar ook Hugin onder valt) is weer zo'n typisch verhaal van een professor wiens wetenschappelijk onderzoek stopgezet wordt door claims mbt softwarepatenten afkomstig van een bedrijf dat intussen failliet is. De miserie met de mogelijke legalisering van softwarepatenten is gelukkig stopgezet door de leden van het Europees Parlement (tegen de Raad in) na massale tegenstand in Europa, maar de dreiging blijft wel aanwezig via andere wegen. Zie hier voor meer info.
331 woorden posted in Vrije Software, Vanalles en nog wat (62 views), 1 reactie
Net een maand geleden schreef ik mijn respect voor Herman Van Rompuy uit, vergezeld van de hoop dat hij voor enige vorm van budgettaire orthodoxie zou zorgen. Hoop gebaseerd op dit citaat:
Met de opmaak van de begroting 2009 heb ik weinig te maken. Ik heb me voorgenomen zo weinig mogelijk tussen te komen in het beleid. Ik heb bewust de keuze gemaakt niet in de regering te stappen. Ik moet consequent zijn.
Maar als Reynders een relanceplan van 3,5 miljard euro voorstelt, kan ik niet meer zwijgen. We hadden al een structureel tekort van 1 procent van het bbp of 3,5 miljard euro. Dat volstond al wel als 'relance', iets waarin ik trouwens niet geloof. Meer koopkracht verdwijnt immers in meer invoer en meer sparen, zeker in de huidige onzekerheid. Dat de btw op de bouw moest verlagen bij een zo lage hypothecaire rente en dat de energiefactuur moet dalen terwijl de olieprijzen kelderen, daarbij stel ik vragen. Maar, elk zijn verantwoordelijkheid.
We zijn nu een maand later, de regering zit weer op de rails en Van Rompuy geniet zichtbaar in zijn nieuwe rol. Het Terminator-gevoel is groot.
Maar helaas: het eerste wat de nieuwe regering onder leiding van Van Rompuy bewerkstelligde, is net de bevestiging van dat relanceplan-dat-er-geen-is. "Elk zijn verantwoordelijkheid", stelt Herman terecht. Nu het de zijne is, is dat "relanceplan" blijkbaar het beste wat de regering kon beslissen en absoluut verder te zetten. Het bochtenwerk is bij CD&V tot een ware kunst verheven.
Hoe gaat het er dan verder aan toe met ons landje en haar federale regering? Niet zo best, me dunkt. Milquet roept weer eens een miserabel premietje in het leven dat geen sikkepit zal uithalen (en wellicht meer kost aan administratitis), maar dat ze tegelijk de 50-plussers tot 5% duurder maakt, is ronduit wraakroepend. Dat hiermee (alweer) vooral Vlaanderen getroffen wordt, zal wel niemand meer verbazen. En met deze regering, gedomineerd door een Franstalige minderheid, gaat het zo de hele tijd verder: vorige week nog zorgden uitspraken van Reynders en het njet van de PS ervoor dat de (in hun ogen te Vlaamse) grootbank KBC eventjes failliet was, met alle gevolgen vandien voor de vele spaarders, tot de Vlaamse regering ingreep. Vlaanderen kan blijkbaar wel wat België niet kan. En wat doet Van Rompuy? Die kan blijkbaar enkel lijdzaam toekijken hoe zijn zootje ongeregeld ons land steeds dieper in de afgrond duwt. Om ziek van te worden.
BTW: weet er iemand nog hoe het staat met de costa Gemeenschapsdialoog en de garanties die Peeters van de Franstaligen kreeg? Elke dag uitstel om essentiële bevoegdheden te regionaliseren, elke dag dat deze uitgeoefend worden door een doodziek federaal niveau dat door haar constructie niet in staat is doelmatig te regeren, zakken we verder de dieperik in. Wil iemand hier een einde aan maken, aub?
467 woorden posted in Politiek, Vanalles en nog wat (38 views), Verstuur reactie
Een van de grootste stommiteiten die SP.a de laatste tijd gemaakt heeft (nu ja,...) is het doorgeven van de voorzittershamer van Johan Vande Lanotte aan Caroline Gennez. Ik schreef eerder al dat ik veel respect heb voor de eerste: consequent, een goede leider, en communicatief heel sterk. Hij kon een boodschap klaar een duidelijk brengen, op televisie en voor zijn militanten of potentiële kiezers. Dat moet ook wel als je een complex vak als Grondwettelijk Recht in een compleet geflipt land als België doceert.
In schril contrast daarentegen staat zijn opvolgster: Caroline Gennez. Een blundertje meer of minder kunnen we haar nog wel vergeven. Maar bekijk eens deze video van haar toespraak op de SP.a nieuwjaarsreceptie vanaf de 45e seconde. Toen ik de beelden zag, dacht ik net hetzelfde als mijne schat: hoe staat die daar nu, en hoe brengt die haar boodschap? Akkoord, ze heeft haar stemtimbre zeker niet mee en daar kan ze weinig aan doen. Maar hier heeft ze letterlijk het boetekleed aangetrokken, en in plaats van een opzwepende, warme en motiverende toespraak te houden voor haar militanten, lijkt het wel alsof ze in een kerkdienst (een begrafenis?) aan het voorlezen is uit het Nieuwe Testament, de Apocalyps of zoiets. Kurkdroog voorlezen. Waar is die emotie? Die bevlogenheid? De verontwaardiging waar socialisten zo graag over spreken? Die ambitie om alle kritieken tegen te spreken en er voluit voor te gaan? De passie?
Nee, als de sossen daarmee naar den oorlog moeten, dan voorspel ik niet veel goeds voor hen. Het is immers niet alleen de inhoud die telt in verkiezingstijd (hoeveel mensen informeren zich echt degelijk?) maar ook en vooral de vorm. Communicatiebureau's verdienen er niet voor niets bakken geld mee.
Om nog maar eens een goed tegenvoorbeeld te geven, eveneens van een politicus waar ik inhoudelijk (en qua aanpak) totaal niet mee akkoord ga om er geen partijpolitieke afrekening van te maken: Guy Verhofstadt. Zelfs op 10 juni 2007, zonet genadeloos afgemaakt door de kiezer, staat hij er om zijn boodschap te brengen. Hij slaat niet alleen mea culpa (zoals Gennez hier poogt te doen), maar hij staat er gewoon: vastberaden, enthousiast en vol vertrouwen in zijn ploeg, klaar om het hier niet bij te laten en zeker en vast terug te komen. En vooral enthousiasmerend: mocht hij dit voor een sossenpubliek doen, alle linkervuisten gingen de hoogte in.
Maar Caroline, nee, die moet wellicht nog veel leren.
403 woorden posted in Politiek, Vanalles en nog wat, , Internet & Blogs (243 views), 4 reacties
Gisteren alles even gecontroleerd, en bleek dat mijn "oude" camera die het in New York begeven had nog een paar maanden in garantie was. Een beetje gek om die dan niet te laten herstellen zeker? Kan heel handig zijn als Lynn en ik allebei een camera mee willen, evt als we beiden ergens anders naartoe gaan, of gewoon als reserve. Ik dus naar centrum-Gent gisteren, waar ik de winkel van aanschaf niet meer kon vinden. Op het adres was ondertussen een nieuwe winkel gevestigd. Blijkt dat ze het voor bekeken hielden een paar maanden geleden. Toeme toch. Wat nu? Rechtstreeks Sony proberen contacteren, of zou het sop de kool niet meer waard zijn? Wat ben je anders met Europese regelgeving die 2 jaar waarborg garandeert?
Overigens, onderweg naar het centrum, op de tram, kreeg ik de camera ineens terug aan. Althans: ik kreeg terug beeld, maar wel ongelooflijk wazig. Scherpstellen gaat niet meer.
152 woorden posted in Vanalles en nog wat (104 views), 5 reacties
| Maa | Din | Woe | Don | Vrij | Zat | Zon |
|---|---|---|---|---|---|---|
| << < | > >> | |||||
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
Alle eigen teksten vallen onder de bepalingen van de
Creative Commons BY licentie
Met dank aan
