Na enige maanden sukkelen en piekeren en "tsjolen" lijkt het erop dat we uit de put aan het geraken zijn. We blijven nuchter en ook wel wat bang... maar toch ... als er goed nieuws is ... dan vertel ik het graag... 

Begin januari kregen we in Tapori opnieuw een teleurstelling te verwerken wanneer het projectvoorstel dat we bij het Mysterie van Welzijn werd afgewezen. "Een heel mooi voorstel... maar onze fondsen zijn op", kregen we als uitleg.  Weinig geloofwaardig... want we wisten dat aan een v.z.w. van rijke mensen 1.600.000 usd geschonken was voor het uitbouwen van een superdeluxe opvangcentrum.... het paradepaardje van de viceprecident die nu in de VN speciaal gezant is ivm functiebeperkingen en handicap...

Ons geloof in de huidige politieke hervormingen werd er nog minder op... want kleine private organisaties met of zonder winstoogmerk krijgen het in deze tijden hard te verduren/ aotoritaire controles, omslachtige en dure administratie en werkingsvoorwaarden, weinig of geen ondersteuning...De reden hiervoor is enerzijds dat de politieke visie alles in de richting van een groot openbaar sociaal netwerk wordt gestuurd (waar ik zelf weinig in geloof maar hierover later meer) en anderzijds dat er inderdaad misschien (veel) misbruik, corruptie en dienstverlening van slechte kwaliteit in deze kleine organisaties bestaat...De vraag is en was dan of daarom iedereen slecht en corrupt is... Diegenen die goed werk proberen te leveren.... zijn en waren er de dupe van ...zo ook Tapori.

Maar... door de lokale verkiezingen die vandaag en een toevallige samenloop van omstandigheden (waarover jullie en ook wij onze bedenkingen kunnen en moeten hebben) zou het tij toch wel eens kunnen keren... Vorige week kwam Rafael Correa, de president van Ecuador, naar Pomasqui en de kinderen van het dagverblijfje maakten een wandeling naar het park.  Iemand schoof hen naar voor en toen werd Tapori vermeld.  Diana, onze kleuterleidster, gaf een spitsvondige opmerking toen hij haar een hand wilde geven/ Met alle respect, mijnheer de president, maar ik wil niet dat je me een hand "geeft", ik wil dat je ons erkenning en ondersteuning "geeft".  Hij vroeg "hoezo"... en na enige uitleg werd een persoon vanuit de presidentiele comitieve aangewezen om deze zaak op te volgen. Een aantal papieren, o.a. het project dat we al ingediend hadden, moest opnieuw voorgelegd worden en binnen de veertien dagen zouden we meer weten...Politieke campagne, dachten we ... maar waagden toch onze kans en wachten af....

Tot opnieuw iets toevallig gebeurde. Eergisteren, laatste dag van de politieke campagne, was opnieuw het noorden van Quito aan de beurt... opnieuw met onze president... die toevallig opnieuw naar Pomasqui kwam... en deze keer daadwerkelijk langs Tapori moest passeren. Hoe het juist gekomen is, weet eigenlijk niemand want dit lag in niemands plannen... maar de auto van de president stopte aan onze poort.  "Dat is hier nu Tapori", luidde het... Een blitsbezoek van twintig minuten, van hoger hand in Tapori in volle werking... En blijkbaar maakte het toch wel indruk... en viel het blijkbaar op dat in Tapori, naast de organisatie, hygiene en met kennis van zaken, er met hart en ziel gewerkt wordt... De president vroeg met welke financieringsmiddelen we dit doen, er misschien op uit om hierover opnieuw te kunnen stoefen tijdens zijn zaterdagse verslaggeving... Christina antwoordde dat we met 8000 usds maandelijks zond moeten komen... "Alles diensten?", luidde het verwonderd...."Ja, mijnheer de president", dat is waarover we beschikken..."En van waar halen jullie die fondsen?".  Toen hij hoorde dat 65 a 70 procent hiervan sinds vele vele jaren uit België komt, vooral van vrienden en kenissen werden grote ogen getrokken. "En dat allemaal in het stille weg..., zonder dat wij als Staat bijdragen?  Ik zal over jullie spreken morgen in mijn wekelijks verslag... en jullie mogen ten stelligste op onze hulp rekenen.  We schieten hier als Staat tekort.  Dankjewel voor alles wat iedereen, hier en ginder, voor ons doet!"...

Gisteren zijn we dan daadwerkelijk op televisie gekomen, met mooie woorden van erkenning en de belofte tot ondersteuning.  Vooral de erkenning van het feit dat de basis van goed werken in eerste instantie "met hart en ziel" werken is... deed iedereen zoveel deugd.... We pleiten hier immers al lang voor... en raken zelfs verbitterd door te zien dat structurele hulp in openbare instanties, vooral bestaande uit grote gebouwen, supermoderne technologie...maar met mensen die weinig gemotiveerd zijn en vanuit een superieure gezagspositie mensen slecht behandelen, het grote geld opslokken... terwijl wij als kleine "onzichtbare" instanties maar verder ploeteren en vaak de fouten van anderen mogen oplossen...Nietr dat we zelf perfect zijn... maar we doen echt ons best.. op alle vlak.

Een opmerkelijke erkenning hiervan, tijdens een openbaar act waar heel veel mensen naar kijken en luisteren, zorgde niet alleen bij mezelf maar bij iedereen in Tapori voor een serieuze ontlading.  Ik had nooit gedacht dat dit bij mezelf zoveel emoties zou losmaken... maar dat dit dan toch gebeurde.... is een bewijs van veel en lang opgestapelde frustratie, ontgoocheling, afzien, twijfels en slapeloze nachten...

Natuurlijk blijven we op onze hoede... Het is immers verkiezingstijd... maar wat gezegd is is gezegd... en dit is nu onze sterkte.  De bal ligt in ons kamp. Vrijdagavond kreeg Cristina een telefoon... van de minister van sociaal welzijn en komende dinsdag komen mensen van het Ministerie naar Tapori.  We zullen sterk in onze schoenen staan... Dat heeft al het afzien ons geleerd... Laat ons hopen dat dit nu echt een opositieve wending op lange termijn voor Tapori wordt... Wij zullen er alleszins voor vechten...