Hallo iedereen!

Ondertussen ben ik er weer in geslaagd zo'n 2 maand mijn blog te verwaarlozen, dus probeer ik het nu goed te maken met een avontuurlijk verhaal over onze 5 daagse trip naar het hartje van de peruaanse jungle, Iquitos!

Voor deze stad heb ik veel woorden, maar het meest passende blijft toch: Prachtig!  Een waar paradijsje!
Normaal gezien was het onmogelijk voor ons afsers om naar de jungle te reizen (door onze limiet van 15 dagen onafhankelijk reizen), maar omdat onze afs presidente een gratis vliegticket had en er volgens mij niet veel andere mensen met deze mevrouw "betweter"wíllen reizen, mochten wij gelukkig mee :) 26 maart vertrokken we 's middags met de bus naar lima, waar we -na onze vorige heuse stakingservaring- dit keer tot ieders opluchting wél geraakte. Na 8 uur busrit doodmoe aangekomen te zijn, zamelden we onze krachten nogmaals bijeen om het grootste waterpark van de wereld te bezoeken met inclusief de hoogste fontein van de wereld. Ik had het voordien al met mijn familie uit mijn intercambio bezocht, maar het blijft toch altijd een ervaring met die prachtige lichtshows en het druipnat buitenlopen na het spelen met water... ;)

In de ochtend vroeg stapten we dan op de vlieger, wat ook werkelijk een ervaring was! Op amper 1 uur tijd vlogen we van de woestijnkust, over de besneeuwde toppen van het andesgebergte, richting groenbedekte, met rivieren ingekarvde selva! waauw!! Nog nooit in mijn leven zoveel groen tesamen gezien, werkelijk schitterend!

Na een tussenlanding in pucallpa, kwamen we dan met bonsende hartjes aan in Iquitos. En dat bonzen werd nog eens versneld wanneer de deuren openzwaaiden, we de warme tropische selva lucht inademden en onze eerste stapjes op amazone gebied waagden.

Na het ophalen van de bagage, propten we ons in ene klein microbusje om ons naar onze hostal te begeven.
Die eerste blikken op iquitos waren toch wel indrukwekkend. Werkelijk een andere wereld was het!
Alles groen langs de weg, geen auto's maar moto's, meer mensen op straat, warme vochtige lucht, strooien huisjes, zwaaiende mensen,...
Ik voelde mijn innerste al snel vullen met nieuwsgierigheid en happyness :)

Aangekomen in het hostal, merkten we al gauw dat er iets vreemd aan was. Wat, wordt jullie al gauw duidelijk wanneer ik vertel dat er spiegels naast en boven de bedden hingen en kanaal 25 een regelrecht pornokanaal was... Nice, zaten we dus net in een pareja-hotel.. haha. Gelukkig sliepen hannah en ik beneden en hebben we geen last van koppeltjes gehad :p

Wat wel zalig was, was dat er 2 zwembaden met bar aan het hotel waren, we geen eten kregen, maar wel een schamelijke 6soles betaalden per nacht!! Dat zijn amper 2 euro's!!! Dat compenseert dan wel goed de vliegreis! Iquitos is trouwens enkel per boot of vliegtuig bereikbaar. Per boot duurt 3 dagen en aangezien we niet zo veel tijd hadden, was het vliegtuig prefereerbaar.

Gedurende 5 dagen heb ik toch een van de intenste belevenissen uit mijn tot zover korte leventje meegemaakt!
Ik heb op de amazonerivier gevaren, in mototaxi gereden, het arme palendorpje belén bezocht, een indianenstam bezocht, een slang rond mijn nek gedragen, aapjes in mijn armen gedragen,  krokodillenvlees en gele wormen gegeten (echt lekker!), serieus ziek geworden na een zwempartijtje in een rivier, gepuft van de hitte, opgekeken naar een onweer met prachtige bliksemflitsen, de kleurrijke zon zien ondergaan achter rieten huisjes en zelfs een stripper uitgenodigd voor de verjaardag van Hande... Super grappige ervaring, maar daar ga ik hier op mijn blog niet te ver over uitwijden....... ;)

Jammer genoeg hebben we geen échte jungletour kunnen maken, aangezien we onze babysit Sofia meehadden...
Maar ik hoop dit later zéker nog te doen!!

Voor mij dus niet meteen vaarwel Iquitos, maar nos vemos!
en ook aan jullie: nos vemos chicos!
aiai ik mag er niet aan denken, maar er blijven nog maar 3 maandjes over!!!!

Dikke knuffels voor zij die geïntereseerd zijn in mijn peruaanse belevenissen.
xxx kristine

15-04-2008 om 00:00 geschreven door kristine  

17 FEBRUARI 2008

-> De dag dat celine 17 jaartjes werd (weer een taart die door de lucht kon vliegen)
en de dag dat we met ons afs groepje naar IQUITOS zouden reizen!!!

Althans.. dat hoopten we toch...

De bus vertrok die nacht om 9.30pm en de eerstvolgende uurtjes liep alles vlotjes: we babbelden wat met elkaar, keken film,...
Tot we rond 24u opeens niet meer voorruit gingen......"Ja lap", dacht ik. "tis weer van da" "We hebben hier weer de goeie bus uitgekozen, ze"
Mja, peru kennende, trok ik er mij maar niet veel van aan, in de hoop dat we over een uurtje wel weer zouden kunnen vertrekken...
Een uur later trok ik mijn slaperige oogjes open.. maar ik zag nog steeds dezelfde berg naast mij staan... anderhalf uur later nog steeds en wanneer de bus na 2uur wachten opeens stopte met ronken, begonnen ik en de mensen rond mij zich wel vragen te stellen...
Sofia is dan resoluut naar de chauffeur gestapt, met nog een paar andere mensen en het enige wat dien chauffeur zei was " ya no podemos pasar, la pista està bloqueado" (we kunnen niet doorrijden, want de weg is geblokkeerd) ahzo? en als sofia dan vroeg waarom:
"ah ya, hay un huelga de los campesinos" (staking van de boeren) "hmmmm?" Bleek dus dat de boeren en arme mensen een nacionale staking hadden gestart, omdat de prijzen van water, meststoffen en een vruchtbaar plantje opeens zo gestegen waren.. en dat is wel een ramp voor de arme mensen die daar van leven.. de regering doet hier niets aan en dus zijn ze tot de grote middelen over gegaan.. Gans de snelweg aan de kust (en dat is er maar 1) was geblokeerd, zelfs in de sierra waren de wegen geblokkeerd en in cuzco werd de weg naar machu picchu geblokkeerd, waardoor een heleboel toeristen machu picchu niet konden verlaten (en in de nacht is het daar verdomd koud!) en ook geen nieuwe toeristen binnen konden.. met als resultaat veel financieel verlies voor cuzco... 
Dus het enige wat we konden doen was wachten... Maar dat wachten bleef maar duren..
Om 05am begon het weer licht te worden en besloten we eens de bus uit te stappen om wat frisse lucht op te doen.. want we hadden natuurlijk ook net de chance om in een goedkope bus te zitten, waar geen drinken of eten in voorzien was...
Buiten zijn we een berg opgeklommen om eens te kijken tot hoever de fille rijkte en dat was redelijk ver... *lees: we konden niet zien waar de fille begon. We hebben dan maar wat liedjes gezongen op die berg, het afs teken in witte stenen gevormd en dan maar weer terug naar de bus te gaan.. Rond 9u besloten we om een eind te wandelen naar een restaurant wat verder, om daar te gaan eten, want iedereen had ondertussen wel honger... We wandelden langs de lange rij/en bussen en vrachtwagens tot we aan het begin van de pare (file) kwamen en er totaal geen staking te zien was.. enkel een paar bussen en vrachtwagens die de weg blokkeerden.. bleek uiteindelijk dat een beetje verder een vrij woelige staking aan de gang was en dat de weg geblokkeerd was voor de veiligheid...
dus ja.. wij dan maar gaan eten in dat restaurant, we waren de enigsten.. de andere mensen zaten nog steeds in de bussen en auto's te wachten om door te kunnen... ondertussen al bijna 12uur.. Om 10.30u zou onze vlucht naar Iquitos vertrekken, die hadden we dus al mooi gemisd...
Rond 13u zaten we nog steeds in dat restaurant en hoorden we opeens veel tumult op straat.. Een ganse groep passajeros hadden eens belist zich in de staking te gaan mengen om te eisen door te mogen rijden... Sofia is eens gaan kijken.. en amper op 100 meter verder van waar wij waren was er een hevig protest aan de gang met met stokken, stenen, bommen die u ogen ontzettend doen tranen, en zelfs kogels... Sofia was goed gestresseerd en we moesten gauw allemaal weer naar binnen gaan.. Zeker voor gringa's is zo'n staking gevaarlijk, want als een toerist wordt aangevallen, komt dat zeker in het nieuws...
Na nog een tijdje kwamen alle bussen een voor een in beweging en allemaal verzamelden ze zich op het pleintje van het restaurant, want alle mensen hadden al serieus honger en aangezien er rond de weg enkel woestijn was, zaten de paar restaurantjes in de buurt algauw stampvol.
De prijzen van eten en drinken rezen snel de lucht in en we moesten ons haasten nog plaats te vinden voor ons middagmaal. Wij dan maar snel rennen van het ene restaurant naar het andere, zoekend naar eten en met de schrik dat de bussen niet opeens were zouden vertrekken zonder ons.
ondertussen zagen we ook bussen van de andere kant komen met stukgeslagen ruiten.. door de betogers die met stenen gooiden naar eendert wat voorbijkwam.. Wanneer we ons dan net gezet hadden in een restaurantje, begonnen de bussen opeens weer te rijden..
Dus wij snel lopen-lopen naar de bus. We hadden al beslist dat we niet verder zouden doorrijden naar lima, want op de weg naar Lima waren nog eens 3 gelijkaardige "pares", waar we nog eens super lang zouden stilstaan en waar het bovendien ook erg gevaarlijk was... Op de weg terug waren er ook nog een heleboel gevaarlijke stakingen, maar dan zaten we al dichter bij huis... bovendien hadden we ons vliegtuig gemisd, tijd verloren en dus leek het ons het beste met een andere bus terug te reizen naar trujillo en daar de datum van het vliegticket te wijzigen en bij onze busmaatschappij "Linea" onze pasajes terug te gaan eisen, aangezien linea wìst dat er zo'n gevaarlijke staking zou zijn en ons tòch liet vertrekken... De bussen terug zaten echter óók al vol en dus hebben we 3 uurtjes op een hard bankje achteraan de bus gezeten.. niet zo comfortabel, maar we trokken onze plan.
onderweg hebben we nog een keer stilgestaan in the middle of nowhere, wat we dan hebben opgelost met in het zand petanque te spelen met steentjes, wat foto's te trekken... tot de bussen weer vertrokken, we er weer snel moesten opspringen en na een minuut bleek dat de mama van Hannah niet mee op de bus zat.. aiai.. dan maar snel gebeld en gelukkig had ze snel op een andere bus kunnen stappen...
Uiteindelijk kwamen we rond 5u aan in Chimbote. Ook daar hadden de restauranten geen eten meer, en zijn tom en sofia eten gaan zoeken bij andere bussen... wat een gejuich toen ze terugkwamen met kip en rijst!  Heel de avond hebben we dan in chimbote gespendeerd, in een station van de lineabussen, waar het veiliger was dan op straat. Lore (afser die in chimbote woont), is ons een bezoekje komen brengen, we maakten het gezellig met liedjes te zingen in de motregen, gingen in de avond nog eens eten zoeken en uiteindelijk was het ebst nog wel gezellig...
we hadden serieus spanennende momenten achter de rug en aan sofia en de maam van hannah was dat ook duidelijk te merken, maar rond 12u kon de bus dan eindelijk vertrekken en rond 03u snachtes kwamen we weer aan in Trujillo.
Een reisje van 30uur om van trujillo naar trujillo te reizen...
In het begin was ik echt teleurgesteld dat we niet naar iquitos konden reizen, maar uiteindelijk was dit ook een ervaring die ik nooit zal vergeten en waarin ik ook heel veel beseft heb! Hoe een arm land Peru eigenlijk is, hoe de regering totaal niet naar het volk luistert (gewoon al het geld in eigen zak steekt), hoe veel mensen samen een grote macht kunnen vormen, hoe verchillende mensen reageren in een noodsituartie, hoe de prijzen dan opeens massaal de lucht ingaan,...
Dit maak je niet elke dag mee! De staking heeft nog een paar dagen geduurd, dus al goed dat we zijn teruggekeerd naar trujillo..!
Voordeel is wel dat we nu in maart gaan reizen, wat betekent dat we dan een paar dagen school missen, we 1 dag extra naar iquitos gaan en een afser extra meekan, aangezien zij er voordien het geld niet voor had en wij nu voor haar verkoopacties willen houden, zodat ze wel mee kan :)
Dus al bij al is alles nu wel ok.
Aan de grenzen met peru zijn echter nog steeds enorme overstromingen, in het zuiden hebben nog steeds heel veel mensen hulp nodig door de verwoestingen door de aardbeving, de boeren smeken om hulp en wat doet de regering? zo goed als niets........
welcome to peru!

19-02-2008 om 00:00 geschreven door kristine  

NO OLA ES DEMASIADO ALTA PARA SUBIR

2 dagen geleden heb ik voor het eerst de surfsport getest in Huanchaco en eerlijk gezegd, ik ben er niet meer van weg te slaan!
Voor mij was het echt het meest zalige dat ik al gedaan heb in trujillo!
We kregen les van een ervaren surfleraar Chicho. Hij legde ons de 3 surftechnieken uit en toonde ons welke de beste was. Eerst oefenden we de techniek op het zand (met in het zand-getekende surfboards), nadien wat "ejercicios" en dan met de plank op het water... Zo'n heerlijk gevoel gaf het om daar rustig op mijn plankske over de golven te dobberen, met langs de ene kant zee, de andere kant strand en een warm zonnetje in mijn rug, wat wil je meer? Jaaaa natuurlijk, òp die golven surfen! 
Het waren niet zo`n hoge golven, zodus perfect om te leren! Als er een goede golf kwam, duwde chicho ons af en moesten we op onze plank springen om zo, in juiste houding, proberen op de golf te surfen... en en en... vanaf de eerste keer is het me gelukt!! Zo'n super gevoel geeft dat!!  Mijn vorige windsurf- en waterski-ervaringen hebben dus wel zijn effect!! Chicho zei me zelfs dat ik er talent voor heb, door mijn goed evenwicht en algauw verbeterde hij mijn techniek en zocht hij grotere golven voor mij uit.. echt grote waren er niet.. dat wordt dus wachten op de volgende keer   Nadeel van deze surf-voormiddag was dan, dat ik dacht dat het lange surfpakken zouden zijn, en ik dus geen zonnecreme op mijn benen had gesmeerd.. ik dacht dat de zon tussen 9u en 12u wel niets zo sterk zou zijn... MIS!! Resultaat: sinds 2 dagen zijn mijn benen pijnlijk rood verbrand... ik heb moeite met lopen, maar behelp me wel.. Gevolg is wel dat iedereen vanmorgen weer gaan surfen was en ik (en charlotte, die zelfs blaren op haar benen heeft ) noodgedwongen een beurt moeten overslaan en hier in het internetcafe vastzitten... mja.. ik haal het nog wel in Vlak na het surfen, heb ik trouwens even hard moeten rennen, want er zat een bende kindjes met waterbalonnen en gevulde emmers achter me aan... ja hoe kon het ook anders.. ik zie eruit als gringa en droeg een witte T-shirt... perfecte doelwit voor die bengels natuurlijk... ik zou het zelf ook gedaan hebben Ik ben er gelukkig levend uitgekomen, hehe
Morgenavond is het trouwens groot feest in Huanchaco, ook ter gelegenheid van de carnavales.. tot een uur of 4-5am! yeye
De week daarna volgt de corso (stoet) waarin wij gaan deelnemen, verkleed en dansend op een nummer van de "spice girls" daarna volgt ook een feest, waar we niet tè lang op kunnen blijven, want de volgende dag vertrekke we al voor 4 daagjes naar Iquitos met de afs groep!
Iquitos is de hoofdstad van de selva in Peru. De stad is vrij arm, maar de jungle hermosa naar het schijnt. Ik kijk er naar uit!!!

okeej... dat was alles om jullie te bewijzen dat ik ook "relatief" korte berichtjes kan typpen
Veel liefs,
kristine, genietend van verbrande benen in peru

08-02-2008 om 00:00 geschreven door kristine  

Een weekje na mijn cumpleaños, volgde de "INTERCAMBIO CORTO"

Alle studenten werden voor 15 daagjes naar een andere stad gestuurd, om eens een andere gezinservaring op te doen en een ander deel van Peru te leren kennen. Zo gingen er studenten van trujillo naar piura, cajamarca, huaraz, en ik ging op men eentje richting LIMA CITY! 
In het begin dacht ik van "Ah bakkes, lima! Ik heb geen zin om naar zo'n grote europees-ogende stad te gaan" maar uiteindelijk was ik er echt wel blij mee, want uiteindlijk woont 1/3e van de bevolking van Peru in lima!! "Lima, un ciudad para todos" kan dus letterlijk genomen worden.
Dat in lima zoveel mensen wonen is te danken aan het feit dat alle moderne winkels, opleidingen, ziekenhuizen,... in lima gecentreerd zijn.
Wat je in de gewone peruaanse steden niet vind (en dat is veel), vind je in lima wel. Het is de grootste stad van heel zuid-amerika, amper 3 keer kleiner dan heel belgië... Met geld, leef je hier als een koning, zonder geld ben je er aan in lima. Met als gevolg dat de kloof tussen arm en rijk hier dus ook geweldig groot is!! Niet zelden, wandelde ik er in een moderne wijk en spotten mijn ogen opeens een paar indiaanse vrouwtjes uit de sierra.. Of zag ik ook hier, in deze moderne stad, aan elk kruispunt mensen, auto per auto, spulletjes verkopen of kindjes shows verkopen om een beetje geld te verdienen... In trujillo was ik er al aan gewend, maar hier, naast al die weelde, geeft het wel een heel vreemd beeld.
De eerste keer dat ik lima zag (bij mijn aankomst), leek lima een gewone stad, zoals ik er al zoveel gezien had, maar nu ik er terugkwam, leek alles opeens zo veel groter, zo veel moderner na al wat ik hier al heb meegemaakt. Wow, hoe vreemd zal het dan wel niet zijn om terug naar belgiê te komen.. ik mag er niet aan denken..! Nu, lima heeft een paar rijke buurten, maar naast die paar rijke buurten ook een heleboel arme buurten, waar natuurlijk het grootste bevolkingsaantal woont...
Ikzelf woonde in "la molina" de rijkste buurt van lima, maar wel in een klein apartementje, met gezellige ouders.
Om even de gezinssituatie te schetsen: ik had 2 zussen van 21(Gisella) en 24(Leslya) en een broer van 22(Fico). Ik was dit maal dus weer eens het jongere zusje, wat ook wel eens leuk was De ouders werkten niet (leven van de huur van het hele appartementsblok waar ook zij in wonen) en zodus hadden ze veel tijd om elke dag uitstapjes met mij te maken, waardoor ik dus ook veel van Lima heb kunne zien
Zo heb ik met hen het mooie en drukke centrum bezocht, het meer historische barranco (met haar mooie spaanse huizen en zicht op de zee), de meer armere buurten (waar ik mijn handtas dicht bij mij hield), het sjiekske casino van lima (waar we een ijsje hebben gegeten), een 5 sterrenhotel dat bestaat uit bungalowhuisjes op een groene berg, (indruk gevend van een bergdorpje, net cajamarca!! en waar een zalig zwembad was met 2 grote buizen, voelde me half in sunparcs ), bezoek aan het dolfijnenhotel (waar ze 2 dolfijntjes "jack en waira" hebben, die met glinsterende oogjes en guitige bekjes een mooie show toonden) een dagje een uitstap naar een vakantiehuisje (metzwembad) aan een rio, bezoek aan het grootste fonteinenpark ter wereld (waar ik na 10 minueten al meteen doorweekt van was ),... en zo kan ik nog even doorgaan..
echt elke dag hebben we wel iets bezocht... soms werd ik er zelfs zot van om telkens te horen: "apurate apurate, vamos a pasear!" maar ja... ben wel dankbaar dat ik zoveel heb kunnen zien! Maar het meest heb ik wel van mijn familie genoten We hadden geen meid in huis en echt, het is zoveel gezelliger om samen te koken en de afwas te doen! zo heb ik "roccoto reyena" uit arequipa leren bereiden, causa, een soort pannenkoekjes van ei en melk, heerlijke chocoladetaart,... jaja, ik ga mijn eigen peruaanse restaurant beginnen in belgië! Zo'n heerlijke gerechten dat ze hier hebben! Wat hebben wij in belgië? eehm biefsteak-frieten, mosselen, gentse waterzooi, koninginnehapje,.. niet echt veel en heb dus wel lang moeten nadenken vooraleer een geschikt gercht voor hen te bereiden.. uiteindelijk heb ik groentenquiche bereid, appelflappen en gabakken boterhammen (wat ze sindsdien elke morgen nadien bereidden ) ik had steeds het gevoel "oh help, dit gaat hier mislukken", maar wonder boven wonder, kwam het goed en het smaakte zelfs echt goed! Ik heb een verborgen talent ontdekt, mag ook wel eens, haha
Verder heb ik me ook super geamuseerd met het "carnavales-spelen" Hier met carnaval is het de gewoonte dat mensen (of jongeren ) dan in de straten watergevechtjes houden of gewoon op onschuldige mensen water tiren..... ja, daar kàn ik toch gewoon geen nee tegen zeggen??!! zodus, zijn ik en mijn zus gisella, een heleboel waterbalonnen gaan kopen, gevuld met water en dan meegenomen in de auto om er rijkelijk mee naar voorbijgangers te gooien.. haha echt zoo grappig!! Lima is daar zo geschikt voor met haar grote omvang en vele straten Nadien ook nog vanop het dakterras naar mensen gesmeten, we kregen er gewoon gèèn genoeg van en wanneer we aan het wandelen waren op straat zei gisella me opeens "5 soles si tiras a estos chicos sientadas" (5 soles als je gooit naar die zittende jongens" ik eerst van ·ja nee, dat doe ik niet, maar wanneer ik er vlak naast liep, en die jongen een veelbetekenende knipoog naar mij wierp, was de verleiding tè groot en klutste ik een waterballon rècht op zijn hoofd!! haha zo heerlijk! en dan maar gaan lopen!!
Meer naar het einde kwam ik steeds beter met mijn broer en zusjes overeen en pestten ik en fico elkaar steeds met waterbalonnen, ik gaf hem s morgens een koude waterdouche en een paar uur later werd ik dan natuurlijk onvermijdelijk in het zwembad gegooid met handdoek erbij...
Op het einde was het echt moeilijk om afscheid te nemen, alle 3 zeiden ze "no te vayas, kristine, por favor.. quedate aqui...! maar ja,  vroeg of laat zal ik hen nog wel eens opnieuw opzoeken. Het was echt een super fijne ervaring en ik heb er weer een nieuwe familie bij
Dat zijn ondertussen al 3 families.. kan al tellen..!
Ondertussen ben ik weer terug in truillo... ik heb mijn ouders hier nog niet veel gezien, aangezien ze steeds werken...
Mijn papa zei toen ik terugkwam enkel "vergeet je kleren niet te wassen" verder niets... maar hij ziet er niet nors uit en gisteren heb ik zelfs een paar woordjes met hem gewisseld over een documentaire over dodelijke spinnen- en slangenbeten.. waar een mens al mee tevreden kan zijn..
Ach ja.. hij is gewoon heel timiet... ik ben er nu vrij zeker van dat hij waarschijnlijk autistisch is... alle mogelijke symptomen heeft hij wel...
Ik vind het jammer dat ik niet veel met mijn familie kan praten, aangezien ze stèèds werken... mijn mama werkt van 7am tot 23-24pm...
en mijn papa werkt thuis, maar ontwijkt mij liefst... het is al beter, maar ik wil zo graag meer een familiegevoel hebben, zoals ik het had in lima...
en dus ben ik nu stilaan aan het twijfelen of het mss toch niet beter is om van familie te veranderen... ik weet dat mijn mama en zusje het erg jammer zullen vinden en zeker na zo'n mooi verjaardagsfeest is het hel moeilijk om nu te zeggen , dat ik uit hun familie wil...
Ik zie mijn mama en zusje echt graag, maar ik heb totaal geem plek voor mezelf in huis en voel dat ik er oververmoeid door raak...
bovendien begint straks in maart de school weer en heb, na alles wat ik hier al heb meegemaakt, niet veel zin meer om terug naar school te gaan... Ik vond het goed om eens mee te maken hoe het juist is om hier in peru naar school te gaan, maar alles is nu zo mooi afgesloten, ik heb zo'n tof promfeest gehad en al mijn klasgenoten zijn nu naar de univ en ik heb dus niet veel zin om opnieuw, voor de 3e maal naar het vijfde middelbaar te gaan, bij alumnos die opnieuw een jaar jonger zijn dan ik... Ik ben gewoon zoveel gegroeid in denken en wil nu zo graag mèèr doen, dan enkel op de schoolbankjes mijn tijd te verdoen.. ik wil zo graag eens echt iets dòen vor de arme mensen hier, dan enkel voorbij de armoede lopen tot het einde van mijn jaartje hier... Afs heeft hier ook super strenge regels... we mogen niets zelf organiseren en amper 15 dagen reizen.. dan betaal je zoveel geld om naar peru te komen en mag je maar 15 dagen reizen om dit land te zien... ik zil zo graag ook andere dingen zien, dan enkel trujillo... daarom ben ik er ergens over aan het denken om te vragen aan afs of ik mss naar vrijwilligerswerk mag overstappen en indien niet mogelijk mss uit afs te gaan... mss naar iquitos vrijwilligerswerk doen of ecuador... maar ja.. daar moet ik dan nog eens heel goed over nadenken, me goed informeren, en dan nog eens overwegen, want zo'n beslissing neem je ook niet op een twee drie.. ik wil gewoon doen wat het beste lijkt voor mezelf, waar ik het meeste uit kan leren en evolueren..liever uit afs stappen en een geweldige ervaring hebben dan bij afs blijven omwille van de veiligheid en het geld en me steeds afgevraagd hebben, waarom ik niet van gezin was veranderd of iets nuttiger was gaan doen..  
maar ja.. daar ga ik dus nog eens over nadenken en eens met mijn consajera over praten.. (die je normaal van de eerste dag aangewezen moest krijgen, maar die ik dus pas sinds enkele weken heb en dus nog niet mee heb kunnen afspreken wanneer ik het nodig had...)
ach ja.. ik zie nog wel...
Tot nu toe geniet ik echt van elke dag, ik besef heel goed hoe een geluk ik heb om dit te kunnen doen! Elke morgen sta ik op en zeg ik, nog steeds verbaasd, tegen mezelf: "hemel, ik woon echt werkelijk in peru!!"
Je kan zoveel boeken lezen over peru en al wat je wil, maar je weet pas echt hoe het hier is, als je hier woont!
Ik leer hier zoveel bij, word zoveel zelfstandiger, met zoveel meer achtergrond,.. echt onbetaalbare levenslessen doe ik hier op!
En ik vloek nu wel meer dan eens op afs met al haar regels, maar het was de beste springplank om te bekomen wie ik nu ben, wat ik nu meemaak. Ik geniet zo van de vele mensen op straat, de kleine winkeltjes waar je heerlijk fruit kan kopen, de muziekcultuur, de danscultuur, de tradities, de eigenheid van peru, de heerlijke gerechten, de vriendelijke manier van begroeten, de spaanse taal die mijn oren toelacht, ... ja zelfs van het nafluiten naar de gringa meisjes, want ook dàt doet me er steeds weer aan denken dat ik niet thuis ben, maar in peru..
in PERU! Ook al lijkt alles nu steeds meer normaal en ben ik al een halve peruaanse geworden... elke dag nog ben ik dankbaar dat ik hier rondloop en elke dag heb ik minder zin om naar belgië terug te keren.. zo heerlijk leef ik hier!

Als een fladderende vlinder, op en neer dalend op de tonen van haar wonderlijke dromen

07-02-2008 om 00:00 geschreven door kristine  

Gegroet gij Belgen.
Hoog tijd om nog eens een berichtje te posten.
Ondertussen is mijn 18e verjaardag gepasseerd en dat was werkelijk een super speciale en mooie ervaring!! 12 januari heb ik gans de avond met mijn zusje gebabbeld op msn... super tof om nog eens live met haar te babbelen, maar ook heel raar om te beseffen dat ik in belgië al zo'n 6uur jarig was en in peru mijn verjaardag nog moest beginnen...Wanneer het dan uiteindelijk 24u 's nachts was, en cathia in belgië maar eens besloot af te sluiten (het was daar al 06u s' ochtens.. :p) werd ik door mijn mama en zusje geroepen om naar de keuken te komen...
Daar werd ik verrast met een dikke knuffel en een versierde tafel met lekkers :) Mijn mama en zusje wensten me een "feliz cumpleaños",
vertelden me met eerlijke woordjes dat ze heel blij waren dat ik in hun familie ben en mijn gastmama schonk me super mooie gouden oorbelletjes, aangezien ik nu een jongedame geworden ben echt super lief! ( mijn gastpapa was ook wel thuis, maar lag in zijn bed te slapen.. )
In de ochtend ben ik dan met mijn mama naar het centrum gegaan, om de laatste zaakjes in orde te stellen voor la fiesta later in de avond en nadien zijn we nog samen gezeliig chifa (chinees) gaan eten In de namdiddag was het super warm en ben ik naar het locutorium gegaan om er een tijdje met mijn mama en zusje uit belgië te babbelen. Zo leuk ze weer eens te horen! Als ook mijn papa en bomma die in de ochtend hadden gebeld. Deed echt eens goed 
Lang gebabbeld aan de telefoon en voor ik het wist, moest ik me haasten om op tijd klaar te zijn for my big party
Het feest zou normaal beginnen om 8pm, maar volgens peruaanse gewoonte wordt dat dan 9pm.. Mijn mama zou normaal met mij naar het feest gaan, maar uiteindlijk zat ze 8.30pm nog op haar werk en zijn we dan al maar zonder haar vertrokken.. zo typisch....
Maar wat me wel sterk verbaasde was het gedrag van mijn gastpapa die avond... Een gans uur voor ons vertrek was hij mensen aan het opbellen, om te laten weten dat het vandaag mijn verjaardag was... Hij klonk super vrolijk en wanneer zijn moeder hem belde, vroeg hij mij om te komen en eens met haar te babbelen aan de telefoon... Wel speciaal, want ik weet hoeveel zijn moeder voor hem betekent.. en terwijl ik de telefoon vasthad, legde hij zijn handen op mijn schouders, als een fiere vader... Toen ik dan nadien mij had omgekleed en ximena mij wat aan het schminken was, kwam hij heel nieuwgierig kijken en vroeg hij of hij mocht kijken... totdat ximena een "oogkrultang" bovenhaalde en hij maar besloot om niet verder te kijken, haha.. Nadien aan de deur, vroeg hij me of hij er goed uitzag in zijn kostuum en of hij zo mee mocht... "ja natuurlijk" zei ik hem. Hij had zelfs speciaal zijn beste parfum opgedaan Ja, het lijkt mss oversentimenteel dat ik dit nu allemaal uitgebreid beschrijf, maar het was echt zo vreemd dat hij opeens zo geïnteresseerd en vriendlijk deed, alof hij me wilde tonen dat hij me eigenlijk, ondanks zijn gedrag, toch wel graag mag en hij me een mooie verjaardag wilde geven... Wanneer we op het feest aankwamen, hebben we eerst 3 keer  heen en weer moeten lopen tussen 2 poorten, want we vonden de portier niet, en dus kon de jarige nog niet eens op haar eigen feest binnen...
Op het feest viel ik van de ene verbazing in de andere. Ik had een klein gezellig feestje met de afsers en wat andere mensen verwacht, maar uiteindelijk was het een halve quinzeñiero geworden! Jose had een super mooie taart (wit, met een prinsesje op de top) voor mij laten maken en bovendien voor mooie (roze) bloemdecoraties in het hele lokaal gezorgd!! Een voor een kwamen mijn geïnviteerde schatten binnen en werd ik overladen met cadeautjes... Handig, want het waren bijna allemaal zaken die ik voor mezelf nog wilde kopen.
Zonder mijn medeweten had mijn gastmama ook een fotograaf en cameraman laten komen die alles mooi op foto en beeld vastlegden.
En dat is prachtig, want mijn gastpapa kwam daar opeens af met een super mooie speech. (vraag me af hoe lang hij daarop heeft zitten oefenen ), maar het kwam er op neer dat hij zei dat hij blij was dat ik bij hen in de familie woon. Dat ik een pracht van een meisje ben, omdat ik dingen vanuit een roze bril kan zien en durf te vergeven... Hij zei dat hij heel fier was op me en dat mijn ouders in belgië dit ook vast zijn... ik wist echt niet waar dit allemaal opeens vandaan kwam.. ik stond waarempel te trillen op mijn benen... Hij had wel een beetje gedronken, want de woorden "jij bent het licht dat in mijn leven ontbrak", leek me nu toch ook wel wat te ver gegrepen, maar de goede bedoeling was er wel en dat was het beste dat me kon overkomen deze dag.. Nadien zij hij nog, dat het niet uitmaakte hoe ik me ook zou draaien, want dat ik er altijd mooi zou uitzien... hoop dat dat nog een heel klein tikkeltje nuchter was, hihi...
nadien volgde dan de brindis, het heerlijke eten (kip met rijst, maar wel mooie kip met rijst ), stroomden opeens ook een heleboel klasgenoten het feest binnen (heerlijk om ze weer eens terug te zien), kwam een vrouw speciaal voor mij zingen met piano begeleiding en kwam de Dj aan zalige muziek met veel salsa te draaien Voor diegenen die het zich afvroegen of kristine nog zingt in peru: dat doet ze zeker, en welgerekend op haar verjaardagsfeest! jaja... met een piano in de buurt, rees de vraag al snel of ik een nummer zou zingen.. en ik, super blij en geëmotioneerd, heb de uitdaging dan maar aangegaan. We begonnen met "miracles", maar aangezien de pianist niet kon volgen (kende enkel spaanse nummers) zijn we op blues-jazz overgegaan en heb ik me volledig laten gaan op een totaal geïmproviseerd nummer Gieren!
Maar wel tof! Ik voelde me weer even helemaal thuis, alsof ik met mijn zusje aan de piano aan het jammen was, ze heerlijk :)
Nadien nog een duet (roll jack) gezongen met Ilja en Shona aan de piano en mijn avond kon al niet meer stuk!
Op de dansvloer was het ook een en al fun, zeker met al al mijn afs vrienden en klasgenootjes om me heen!! Naar het einde toe werd de taart aangesneden en tot mijn geluk en spijt van de afsers, kon mijn hoofd er niet ingeduwd worden aangezien er een harde suikerlaag op zat.. haha
Daar ben ik weer eens mooi van afgekomen! ze hebben nog geprobeerd me met een smoesje naar het zwembad te lokken, maar die intentie had ik toch nèt iets te snel door... Het feest duurde uiteindelijk tot 03u 's nachts en het was echt een avond vol verbazing, plezier en verwondering! Ik miste het wel om ook mijn eigen familie om me heen te zien, maar verder had ik mijn 18th birthday op geen enkele andere manier beter kunnen vieren dan hier in peru, in vakantiestemming en al mijn afs vriendjes om me heen!!! Een dikke dankjewel!!
En zo ging kristine dus de "volwassen wereld" binnen, maar maak je geen zorgen, ze is nog steeds even dromerig en levenslustig als voordien

 (Mijn gastpapa werd tijdens het feest zatter en zatter... het ging van mooie woorden over op zotte foto's met alle genodigden, tot het eindigde in het onderuitgezakte snurken in zijn stoeleke.... om in peruaanse "schoonheid" te eindigen )

06-02-2008 om 00:00 geschreven door kristine  

31 december,
Het begin van mijn reisje naar de hemel ;)
In de ochtend vertrokken we met mijn familie, plus de broer van Miguel met zijn gezin, met een luxe-jeep(!) richting het noorden om er samen met Hannah en haar familie nieuwjaar te vieren in hun strandhuisje te Colan en nadien door te reizen naar het uiterste noorden van Perù, de beruchte mooie stranden Mancora en Punta Sal passerend... Strandvakantie dus :)

Dag 1 hebben we de hele tijd door gereden, langs Chiclayo even gestopt in Piura, eten, winkelen, om dan uiteindelijk rond 20u aan te komen in Colan (na nog eerst een eind te ver te zijn gereden) Een lange rit, maar gelukkig niet vervelend, aangezien ik echt het reisgevoel in mij voelde kriebelen. Als in een film zag ik het landschap rondom mij veranderen, werd iedereen beetje bij beetje enthousiaster in de auto en genoot ik van het fijne gezelschap van mijn 2 neefjes :) Een toffe krullebol van 17: Jose en een klein schattig dikje: Nikolas :)
Eerste indruk van Colan: warm! en ook een klein ietsipietsi beetje groener...
Iedereen was vermoeid en hongerig van de lange reis, maar ook met nieuwjaar is het wachten tot 12uur eer het feest kan aanvangen...
Na een paar moedige uurtjes het hongergevoel verdreven te hebben en al eens het gezellige strand bezocht te hebben, was het eindelijk 23.45u en repten we ons naar de feesttuin om alles klaar te maken voor het aftellen. De champagne werd aan tafel gebracht en iedereen kreeg een "vuurster" in zijn handen, die met klokslag 12uur allemaal werden aangestoken. Een zee van licht, confetti, knuffels, vuurwerk en brandende poppen volgden. Hier branden ze met nieuwjaar een pop op om het oude jaar te vergeten en het nieuwe te starten :) Iedereen was verheugd, vrolijk, uitgelaten,... en zelfs mijn gastpapa gaf me een lieve knuffel!! Veel energie tesamen... wat na 1 minuut na nieuwjaar al leidde tot een stroompanne... Happy Newyear, halleluya! :) Dan maar eventjes een moment van bezinnen ;) Gelukkig was het defect na een paar minuten alweer verholpen :) Het eten werd aan tafel gebracht --> kip met rijst :) en een groepje begon live bekende peru-hits te brengen :) De kleine bengeltjes begonnen al giechelend mee op de muziek te huppelen en ik, Hannah, onze zusjes en Jose, zijn nadien de straat ingetrokken om mee van de drukke nieuwjaarsfeer te genieten... Er was veel jong (opgetut) volk in de straten en aangezien het grote feest 90 soles kostte en we dit geld er niet voor over hadden, besloten we dan maar een fles ron en cola te kopen in een winkeltje en die gezellig samen op het strand te drinken alvorens naar een kleiner goedkoper feestje te gaan.... Aan het water heb ik de namen van mijn familie in het strandzand gechreven en op dat moment voelde ik mij toch eventjes heel speciaal.... nieuwjaar vier je niet alle dagen op een strand in Peru! Plus dan nog eens het idee dat je eigen familie in Belgiè ver weg van je is, op dat moment nieuwjaar al gevierd heeft en ondertussen weer aan het slapen gegaan is... zeer vreemd! Eventjes had ik wat heimwee naar mijn eigen familie, maar als ik dan al de vrolijkheid rondom mij zag, heb ik er maar niet te lang bij stilgestaan en maar vlijtig die vreugde mee gedeeld... De ron werd doorgegeven.. en nog eens doorgegeven... tot iedereen wat giechelerig werd en ik en Hannah uiteindelijk terugkeerden met 1 slets minder en ik dan nog eens met een natte broek.....(niets achter zoeken: zeewater)    .................................

De volgende ochtend ben ik, nog wat draaierig, mijn slets gaan zoeken... natuurlijk zonder resultaat...
Dan maar met de rest mee het blauwe zeewater ingedoken..... Heeeeeeeeeeeeerlijk!!!
Ik voelde mij als een godin in Peru! ;) Zalig dobberend over de louwe golven, besefend dat dit wel een hele speciale ervaring is :)
Mijn schouders zagen na een paar uur al serieus rood van de zon.. aiai, dan maar snel een T-shirt gaan zoeken...
In het strandhuisje ontdekte ik dat het nieuwjaarsfeest nòg niet gestopt was... Een 10-tal mensen, waaronder Hannah's mama (ze houdt van bier...) waren nog steeds aan het drinken.... zo zat als maar kan en nog niet opgeven...... o-o peru....
Rond 16u hebben we iedereen dag gezegd (ook Hannah en Maria) en zijn we dan in een trek doorgereden naar Tumbes, het laatste peruaanse stadje voor Equador... Daar aangekomen, ontdekten we dat er maar 2 hotels zijn in Tumbes... 1tje was vol en het andere was een 4 sterren luxe-hotel.... Een beetje duur, maar uiteindelijk besloten we dan toch maar voor het dure, aantrekkelijke hotel met zwembad te kiezen.. :) veel keuze hadden we niet... Terwijl de ouders nog even aan het praten waren aan de receptie, probeerden ik en Jose, al springend een paar "matacojudo's" (soort van harde vrucht), uit de bomen te slagen... maar zonder resultaat... Tot ik een beetje verder 2 schattige meisjes lachend zag toekijken... het grotere meisje nam haar kleiner zusje (al staand) in haar nek en zo nam ze met alle gemak een matacojudo uit de boom. Schitterend! Ik lachte lief naar hen en verlegen lachend kwamen ze naar mij toe geschoven met de matacojudo in hun handjes, "alsjeblieft, voor jou" Ik kreeg ze van hen, zo lief! Ik ben dan met hen een praatje begonnen en echt, het lijkt misschien maar gewoon, maar ik voelde me echt zo blij op dat moment. Gewoon door het gebaar van die 2 schattige meisjes en het feit dat ik zonder moeite met hen in het spaans kon lachen en babbelen :) net 2 engeltjes uit de hemel :) Jose was wel heel verbaasd wanneer hij me zag afkomen met 2 matacojudos, hehe :)
In het hotel heb ik gewoon regelrecht van de luxe genoten :) Een eigen mooie kamer voor mij en ximena, een zwembad, internet, lekker eten,... net wat je nodig hebt na een lange dag reizen :) Normaal gezien zouden we maar tot tumbes reizen en van daaruit weer terug langs de stranden naar het zuiden afdalend, maar we zaten nu vlakbij de grens met Equador.... en de verleiding was groot, te groot om het niet te laten de grens over te steken :):) Dus wij de volgende morgen vroeg opgestaan om naar de befaamde grensbrug tussen peru en equador te rijden... amper op 20 minuutjes van Tumbes :) Ik had geen officieel paspoort bij, aangezien we normaal gezien enkel in peru zouden reizen.. dus heb me maar stilletjes op de achterbank gehouden tijdens de oversteek naar mijn illegale verblijf in Equador, jeej! :D
We reden een uurtje verder naar een haventje in Equador, waar we graag met een bootje de rivier wilden oversteken om te gaan zwemmen op een eilandje aan de overkant... maar het probleem was dat de bootjes op het uur wij er waren niet vaarden... ja wat nu gedaan... Terugkeren of verder rijden? Als we het aan kleine Nikolas vroegen was zijn antwoord enkel "eten!", maar uiteindelijk besloten we dan tioch om verder te reizen... En dat was echt de beste beslidding ooit!! Op een uurtje in Equador is het nog steeds zeer droog... een paar dorre boomjes zie je, maar verder meer stof en armoede.... maar hoe verder we Equador binnenreden, hoe groener het landschap begon te worden... Opeens begonnen resemlange bananenvelden de straatkanten de kleuren en een eerste felle stortbui maakte ons duidelijk dat we nu wel degelijk in Equador waren!!!
Na 2 uur rijden, was er opeens een lange fille... een camion was door het gladde wegdek (regen), door de "straatbumper" gereden (of hoe heten die dingen weer?) wij stapten even de auto uit om te gaan kijken.... en het eerste wat mij opviel was de frisse lucht en het geluid van krekels!! Wooow zo hemels!! Ik woon al 4 maanden in de woestijn en dan al dat groen en leven zien was gewoon onbeschrijfelijk!! Uiteindelijk konden we na 1 uur wachten weer doorrijden... richting de stad Guayaquil... Daar aangekomen waren we helemààl verbaasd zo'n mooie moderne stad aan te treffen! Ik voelde me weer een beetje meer in Europa, met dan het tropische klimaat van Equador! We zochten een gezellig hotel, waar we te horen gekregen dat we in de winter waren toegekomen! Zo vreemd! In peru is het hartje zomer en een paar km verder naar het noorden is het dan winter en een heel pak tropischer... Daar stonden we dan... we waren er niet op voorzien om naar Equador te trekken en hadden dan ook echt NIETS mee! Toeristen zonder bagage, haha :D Mijn mama had tandpasta mee en nog wat spulletjes maar meer niet :p Maar ja.. zoveel hadden we ook niet nodig, het belangrijkste was eten en een slaapplaats. Het hemelse Equador-gevoel deed de rest :)
De volgende morgen stonden we vroeg op, ontebeten we en trokken we de stad in. Wooow zo sjiek!! De stad lag aan een gigantische rivier, waarvoor een super mooi modern afgwerkt terras lag met allemala gezellige restaurantjes, winkeltjes, tropische planten,... echt hemels!!!
Na even rondstappen betaalden we dan voor een toeristenbus, waarop we hoog bovenop de hele stad werden rondgereden en zo snel alle schoonheid van Guayaquil te zien kregen :) Iedereen was vrolijk en ook Miguel zag ik voor de eerste keer in zo'n lange tijd volledig stralen!
De equadorianen zijn volgens mij ook nog ietsje socialer of vriendelijker dan de peruanen... Hoog op de toeristenbus voelde ik me al eerder een of andere vip waar alle mensen naar zwaaiden en lachten... was zo van op afstand al heelder conversaties in gebarentaal met de equadorianen aan het voeren.. :p best wel grappig :) Na de toeristentrip heb ik mij nog snel een marmeren schildpadje gekocht als souevenir en dan was het alweer tijd om terug te keren richting Peru... Ooh ik had echt spijt... Ik wilde liever nog langer in Equador blijven.. maar ja... zelfs die ene dag was al zo overweldigend mooi voor mij dat ik niet ging klagen! Die avond zijn we weer helemaal doorgereden naar Tumbes, waar we logeerden in schattige stranhuisjes vlak aan het strand. 's Morgens konden we dan meteen weer in het blauwe water duiken, duikend door de golven, genietend van het zonnetje :) Ik dacht dat we nog langer zouden blijven, maar Equador zat oorspronkelijk niet in de planning en dus moesten we noodgedwongen meteen weer doorrijden richting Trujillo... Langs de prachtige stranden Punta Sal en Mancora passerend.. maar enkel in de auto... We zijn nog 1 keertje uitgestapt aan een mooi strand in zorrito, maar verder was het de hele weg doorrijden.. vanin het uiterste noorden van Peru tot terug in Trujillo....woow! In het begin heb ik nog vol bewondering naar alle landschappen rondom de auto gekeken, maar uiteindelijk, wanneer het donkerder werd, ben ik als een roos in slaap gevallen... tot we om 02uur 's nachts weer toekwamen in onze "thuishaven" Trujillo.
Dat was dan mijn reisje naar het noorden...ik kan het in woorden proberen te beschrijven, maar zelfs de mooiste woorden kunnen nog niet beschrijven hoe hemels ik me gevoeld heb tijdens deze reis! Het gevoel van reizen, de niewsgierigheid, de opgewondenheid, de verbaasdheid, de verrassingen, de vrolijkheid, het leuke gezelschap, de groene natuur en regen in Equador, .... en mss nog het meest van al: Het zien van een grote glimlach op ieders gelaat, ook op die van Miguel!"

09-01-2008 om 01:57 geschreven door kristine  

*25 december*
Voor velen een dag van vrede, vriendschap en gezelligheid... -Voor mij vooral een vreemde dag.-
Deze keer was het eens geen winterse kerst, niet met mijn vertrouwde familie, niet in mijn vertrouwde omgeving...
Dit jaar geen kerstboom uitzoekend, geen dagen op voorhand kerstcadeautjes ineenflansen met men zus,...
Nee, dit maal eens een kesrt in hartje zomer, in een andere familie, in een totààl ander land : PERU!

In de namiddag ben ik nog de laatste kerstinkopen gaan doen met mijn zusje in Ripley, een gloednieuw supergroot winkelcomplex hier in Trujillo.
Sletsen voor mijn gastvader Miguel, oorbelletjes voor Mavila en Mirian, een sexy topje voor mijn gastmama,...
Van al het rondstappen was ik doodmoe en dacht verheugd dat thuis wel gauw het kerstmaal zou beginnen... maar nee hoor! Hier in Peru beginnen ze pas te vieren vanaf 12u 's nachts.... aiai.. dan nog maar even honger leiden.. (lees: stiekem paneton(kerstcake) van de tafel pikken :))
Heb me een tijdje bezig gehouden met op de computer een paar kerstmails te typpen, tot Lolo (een vriend van mijn mama haar werk) afkwam om samen met ons kerstmis te vieren aangezien hij zelf geen familie meer heeft... Rond 22u zijn we dan samen (ik, ximena, mama en Lolo) eventjes langs Hannah haar familie gegaan om hen een vrolijke kerst te wensen. Miguel had geen zin om mee te gaan. Bij Hannah zat de sfeer er al goed in.. Iedereen al wat lacherig van de champagne, dus daar profiteerden wij dan ook maar even mee van :) Na een uurtje bijgebebbeld te hebben, verlieten we het feestje bij Hannah, om zelf even een toertje te maken op het prachtig versierde Plaza de Armas! Net een sprookje! Al die lichtjes, versieringen, kerstmannen,... heerlijk! :) Veel foto's getrokken! :) Hoop ze binnenkort eindelijk eens op de PC te zetten.. zoals zoveel andere foto's nog... Na ons kerstwandelingetje keerden we terug naar ons eigen huisje.... Mijn hartje was blij, maar werd al snel een pakje minder blij door de vretende spanning die in huis hing door de dreigende boosheid van Miguel... Als hij boos is praat hij niet, doet hij nukkig, negeert hij iedereen... zoals nu dus ook het geval... Ik had gehoop dat zijn nukkigheid na een maand wel zou afnemen, zeker nu met kerstmis, maar nee hoor... Liever een maand boos.. :s bahbahbah!  Mijn mama em Mavila zijn begonnen het kerstmaal voor et bereiden, want het was ondertussen immers al 23.30u!! Nog een half uurtje te gaan... Na een half uurtje was het eten klaar en om klokslag 24u werd er geklonken en elkaar een dikke knuffel gegevn... behalve miguel dan... die bleef nukkig en toonde geen emotie. In een gespannen sfeer wer er gegeten... Ik zag tranen in de ogen van Mavila en iedereen voelde zich wat onwennig... Mijn gastmama probeerde nog enthousiast het feest in goede banen te leiden, maar ook in haar stem hoorde ik een trieste trilling... Dan maar overgegaan op de cadeautjes... Mijn mama was super blij met haar parfum en cd, mijn zusje insgelijk, net als mavila en Lolo, iedereen, buiten Miguel weer.... Hij opende niet eens zijn cadeautje...
We zijn dan beginnen afruimen en dan heb ik hem stiekem toch mijn cadeautje zien openmaken... Heb daarop wat later al mijn moed bijeengeraapt en hem gevraagd of de sandalen hem pastten.. "ik heb ze nog niet gepasd" was zijn koele antwoord, wanneer ik daarop vroeg of hij ze mooi vond zij hij onverschillig, verbaasd door mijn vraag "si" De televisie werd op een andere post gezet en ik besloot dan maar om ook te gaan slapen, in navolging van Ximena.... Dat was kerstmis voor mij... iets minder fijn dan gehoopt... Maar wat ik vooral hoop is dat mijn gastvader een van de komende dagen toch iets menselijker gaat worden... want als het zo blijft verder gaan, kan ik het echt niet meer aan. Hij praat nooit tegen mij, kijkt mij niet aan... negeert mij gewoon straal... enkel norse bevelen geeft hij mij. Hij eet steeds alleen aan tafel, of alleen voor de tv... als hij ons wil roepen, roept hij enkel mijn zus, alsof ik niet besta...... oh, heb me er al zo verdrietig bij gevoeld... En ik kan er niet eens rustig om huilen aangezien het steeds druk is rondom mij en kan ook niet met mijn consagero praten, aangezien ik die nog STEEDS niet heb.. na 4 maanden tijd!!! Ohoh... dan maar wat huilen hier alleen achter de computer in het internet cafe.... Ik weet echt niet goed wat ik moed doen... Nu voel ik me echt een rondlopend hol wrak, met pikkende ogen van ingehouden tranen... Mss moet ik beter van familie veranderen, maar het probleem is dat mijn gastmama en zusje dit heel jammer zullen vinden, zij hebben ook veel steun aan mij als miguel in zijn kwade buien is en ik zou ehn ook hard gaan missen... Plus wie garandeert dat het in een andere familie beter zou zijn..? De afs presidente maakt mij wijs dat vele vaders gereserveerd zijn en als ik verander wil ik dat niet wèèr meemaken... al betwijfel ik het, want in mijn geval is het wel heel extreem...
maar ja... ik zal nog even afwachten... met nieuwjaar gaan we samen een reisje maken naar het noorden... mss wordt miguel dan terug wat vriendelijker.... zijn broer gaat immers mee... ooohh hoop echt dat dat niet ook zo'n zuurpiet is!!!! Ik leef nu echt op mijn reserve, dus laat het snel veranderen!!!!!!!

27-12-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Owkej...
Ik heb veel nieuws in te halen, vandaar dus het volgende sensationele nieuwtje:
Peruanen zijn regelrechte opgewekte feestbeesten en dat heb ik, tijdens de laatste schoolweek, maar weer eens dankbaar kunnen bevestigen :) Dit door een aaneengeschakelde reeks van afscheidsfeesten voor de leerkrachten en leerlingen van Flemming college.

13 December kwam ik, niets vermoedend, in gewone kledij naar school... 2 verrassingen in een klap. Ten eerste was al de rest gekleed in uniform
en ten tweede gingen we niet gewoon naar onze vertrouwde klas... Nee, we gingen naar een plek, nog vertrouwderdan ik had kunnen denken...
Idd, de kleuterschool!:) Een moeder nam mij bij de hand (ik begreep nog steeds niet wat er gebeurde) en leidde me naar een kleuterklasje, waar ik al mijn klasgenoten, opgetogen als herboren kindertjes met de blokjes, puzzels, klei,... zag spelen... Ongelofelijk grappig! :)
Het was dus de bedoeling om ieders herinneringen een beetje op te frissen en zo dankbaar afscheid te nemen van die goeie oude kindertijd op flemming ;) Ik heb mij maar mee aan een tafeltje gezet en ben mee beginnen puzzelen:)  Wanneer iedereen er was, werden we verzameld om de kindertoiletjes te bezoeken... die tot ieders verheugenis super mini waren geworden natuurlijk!
Nadien werden we weer terug naar ons klasje geleid, om daar een paar teken-oefeningetjes te maken... Tot grote vreugde van ieders kregen we van de kleuterleidsters het ongeloofwaardige compliment, dat we toch enorm slimme kinderen waren geworden ;)
Nadat ieders een mooie smily op zijn oefeingenblad had staan, "tsjoekten" we in een treintje naar buiten om er een paar leutige kringspelen te spelen :) Een soort van "zakdoek leggen" (zonder zakdoek) en jagersbal waren er deel van. Ik heb er van genoten! :)
Nadien was het "lunch-box-tijd"... Maar klein (nietsvermoedend) kris10tje had natuurlijk geen lunchbox bij... Geen nood, de aanwezige kindjes toonden hun eerlijke gouden hartje en algauw werden er mij een heleboel koekjes aangeboden! :) En kris10tje was weer content :);)

Na deze heerlijke kleuternamiddag, was het feest nog niet afgelopen. Het afscheid voor de leerkrachten volgde immers!
Een lange tafel fleurig versierd met lekkers en andere decoraties, waren daar het eerste teken van.
Helemaal duidelijk werd het wanneer een paar minuten later de leerkrachten vol verwachting onze "menselijke poort" onderdoor liepen en plaats namen in de voor hen versierde stoelen. Wanneer iedereen er was, werden ze een klein kamertje binnengeleid, waar ze een grappige dia-presantatie over henzelf te zien kregen... Echt tof! Wanneer na de dia-show, een 10-tal leerlingen verkleed in disney-figuren, de leerkrachten bestormden en aanmaanden om te dansen, kon het feest helemaal losbarsten! Er werden medailles uitgereikt aan de leerkrachten, balonnen opgeblazen, de taart werd aangesneden,.. en verder was het gewoon toekijken, lachen en op de snoeptafel afstormen ;)
Echt een fijne traditie! En vooral zo tof om de leerkrachten en leerlingen zo vriendschappelijk en liefdevol met elkaar te zien omgaan... Ze samen te zien dansen, samen foto's te nemen, samen te knuffelen,.. echt speciaal! En ik bewonder het enorm in de peruaanse cultuur. :)

Na --snel snel- de grootste rommel opgeruimd te hebben, konden we een uurtje naar huis... Dat uurtje gebruikte ik om snel even mijn promocion-kleed te gaan passen in het centrum. Ik heb mijn kleed laten maken, aangezien het dan beter op maat is, meer je goesting is en ook minder kost :)
 Nadien snel de taxi ingesprongen, om alwéér naar flemming college te rijden, ditmaal voor het feest van Quatro voor Quinto. (vierde jaar voor vijfde) Alweer een grappige dia-presentatie over alle leerlingen, een medaille-uitreiking en de uitrijkin van een foto-boek, waar ik nu ook de trotse eigenaar van ben! :) Er was opnieuw veel lekkers aanwezig en een paar camera-mannen om alles te filmen en een paar foto's te nemen, die voor eeuwig de geschiedenis van Flemming college zullen opfleuren. ;)

Nu denken jullie dat al die feesten om 9u 's avonds wel afgelopen zouden zijn? Mis!
Nu begón het echte feest pas! Samen met alle klasgenoten vertrokken we naar het (sjieke!) huis van Mauricio, om van daaruit met een paar taxi's, gevuld met uitgelaten studenten, te vertrekken naar een campamento (slaapfeestje) afgelegen tussen de zeldzame aangelegde velden.
Best wel spannend, wanneer we in de pikkedonker een smal hobbelig wegje volgden, een smal riviertje overstaken, op de campamento aankwamen en daar een hele resem koeien (met bijhorende geur) aantroffen! Deze koeien dienden voor melkproductie.
Achterin echter, stond een schattig vakantiehuisje omringt door een mooie tuin (met gras!), een aantal weien met paarden PLUS een zwembad!
Dan valt het je wel meteen op dat je op de rijkste school van Trujillo hebt gezeten... Zelfs een biljarttafel en sjotterkas ontbraken niet aan he geheel... De hele avond werd geleid door vrolijkheid, vriendschap, kampvuur, eten (dat was het goede deel) , muziek en drank... veel drank... ik zit in peru, remember ;) Maar wees gerust, ik ben geen dronkenlap hoor ;) Heb me gewoon goed geamuseerd ;)
's Morgens nog een poging gedaan om een paar minuutjes te slapen, genietend van het geluid van de ontwakende vogeltjes om dan rond 8uur tot de ontdekking te komen dat Mauricio vergeten was voor het onbijt te zorgen.. typisch :p Dan maar wat kraantjeswater gekookt (en nadien afgekoeld met een dozijn ijsklontjes) en wat overschotjes kip in de pan gebakken... Wat zijn we toch goede plantrekkers ;)
Nadien weer gezamelijk met een taxi richting centrum Trujillo... Jongens betalen...hehe :)

En dan.... na al dat geleuter van feesten zijn we nóg niet uitgeklapt....
2 dagen later volgde immers MIJN enige echte PROMfEEST!!!!!!
Slim als ik ben :), heb ik ervoor gezorgd dat ik met een klasgenbootje naar het feest kon gaan en heb zo maar weer eens mooi de 100 dollar inkom kunnen ontwijken, wat toch wel veel geld is en waar ik dus liever andere dingen mee wil doen. Maar afgezien van dit voordeel, wílde ik gewoon ook zelf liever met iemand uit mijn eigen klas gaan, kwestie van me meer een met mijn klasje te voelen... Dit was immers het laatste grote feest samen ... Om 22u kwam mijn partner Diego mijn ophalen met de auto, om dan samen naar het promocionfeest te vertrekken...
Het was wel even zoeken, aangezien het feest plaatsvond in een buitenverblijf van iemand, midden in de woestijn, aan huaca del sol y huaca de la luna...! Een rood verlichte tent wees ons uiteindelijk de weg, na eerst half verloren te zijn gereden.... ;)
Op het feest was iedereen werkelijk super sjiek opgekleed.. als werkelijke Prom-prinsen en -prinsessen....
Na snel wat foto's genomen te hebben en iedereen begroet te hebben (met een zoen,idd), kon het feest aanvangen.
Een voor een moesten we een toertje rond de dansvloer defileren (zien dat je absoluut niet struilelt op dat moment!!), waarna de gekende wals volgden en nadien een super mooie acrobatische stunt van een vrouw en een man die hoog in opgehangen linten slingerden, zich erin omhoog krolden en naar beneden lieten vallen, enkel beveiligd met een zelfgemaakte knoop in het touw.. Echt sjiek :)
Noirmaal gezien zou dan het eten volgen, maar deze keer lieten ze al meteen muziek over de dansvloer galmen en werd nadien, een uurtje later de muziek even wat zachter gezet om te genieten van het heerlijke Prommaal (kip met rijst.. wel mooi versierd ;)) Dan werd de muziek weer luider gezet en kon ik me weer helemaal laten gaan op de ritmische tonen van de Salsa en raeggetonmuziek :)
Zo zalig! En helemaal zalig, wanner je zoveel mag drinken als je wil, zonder te betalen, en kan genieten van een tafel vol sappig fruit aangevuld met een ronddraaiende chocoladefondue!!! holalalaaaaa! :) Jaja, ik heb mijn hartje goed kunnen opdoen! :)
Om 06.00u in de ochtend werd de muziek stilgelegd... tijd voor een groepsfoto en tijd om in de bus te stappen richting Huanchaco (strand) om er Cebiche (visgerecht) te gaan eten in een gezellig restaurant met uitzicht over de zee... Vreemd, maar heerlijk!
Na ons ontbijt nog een gezamelijke groepsfoto genomen op het strand (inclusief de 2 zatte studentjes), vertrok onze bus weer richting Trujillo centrum en heb ik er weer een pracht van een herinnering bij :) Dankjewel.
Dikke knuffel aan allen! Maken jullie er ook maar een knal van een feestje van na de examens ;) xx

20-12-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Heejla lieve kerstkindertjes! ;)
Heb jullie weer veel te vertellen, dus hoog tijd om jullie op de hoogte te houden :)

11/12 hebben we met ons afs groepje een uitstap naar Chimbote gemaakt, een stad op 2 uur rijden van Trujillo. De overweldigende stank van vis vertelde ons meteen dat we op onze bestemming waren aangekomen... Joepiiii! (We waren net op een moment aangekomen dat de fabrieken vuile "vis-gassen" uitstoten, waardoor de hele stad stinkt... duurt zo een dikke week)
Maar niet getreurd, met wat sjaals voor de neus, begon het na een tijdje wel te wennen. ;)
Heel tof was, dat onze afs presidente voor deze dag speciaal een prive-combi voor ons had gehuurd :)
Heerlijk! Nu konden wij zelf eens met luide stem bestemmingen en opmerkingen naar de voorbijlopers roepen! En leut dat we hadden ;)
Na in het centrum een heerlijk broodje kip gegeten te hebben en een mega-beker fruitsap gedronken te hebben, gingen we naar een klein recreatieparkje... Een park met het enigste beetje groen in chimbote en zelfs een klein vijvertje, waar in popkorn-etende vissen zwommen en zelfs pinguins (!) Wanneer we foto's van deze kleine gentle-mannetjes wilden nemen, werden ze algauw weggejaagd door de ezel, die zijn portie aandacht niet wilde delen.. :p
Na nog wat op de speeltuigen gespeeld te hebben als herboren opgetogen kindertjes, vertrokken we weer met ons busje, richting een of ander kruis hoog op een berg in Chimbote. De weg ernaartoe was vrij avontuurlijk... slingerend door de woestijnbergen over een hobbelige smalle weg, met aan een kant de bergwand en de andere kant een diepe ravijn... wohoo! Kriebeltjes alom! Na een hele tijd rijden, kwamen we uiteindelijk (ongedeerd) aan op de top van de berg... Het uitzicht daar was werkelijk hermosa! (prachtig) Je kon uitkijken over de hele stad, alsook de bekende vishaven, waarvoor een heleboel bootjes bedrijvig heen en weer vaarden. Maar het beste van al was de stilte... Het enige dat je kon horen was de wind die speels door onze haren waaide en het verre gedempte geluid van het stadsleven zoveel meters lager... Zalig! Werkelijk de eerste keer in heel mijn tijd hier dat ik zo'n rustig gevoel had, en dat wil al wat zeggen... Na dit heerlijke moment, was het echter nog niet genoeg voor enkelen en besloten we met een paar afsers om de berg helemáál te beklimmen, tot aan het kruis! Wij met volle moed op weg.. Lucas voorop, gevolgd door Sara, Shona, Celine, Tom en ik."Hup 123, Hup 123...", maar die berg scheen dan uiteindelijk toch wat groter uit te vallen dan we gedacht hadden... uitgeput en zoveel liedjes later, kwamen we dan uiteindelijk toch aan op de top, waar een gloed van triomf ons allen opwachtte :) Nu hadden we langs alle mogelijke zijdes een prachtig zicht over de streek. *...Een waar moment om te genieten...*
Na nog snel het AFS teken achtergelaten te hebben en een gezamenlijke kreet van overwinning geslaakt te hebben, begonnen we weer aan onze afdaling... deze keer niet meer langs de weg, maar de weg afsnijdend over shuivende rotsblokken en zand.. overal zand.... (wat wil je ook in een woestijn) Al schuivend, gibberend en luidkeels zingend kon ons tochtje 20 min later weer bekroond worden met een lekkernij uit Turkije, aangeboden door mijn Turkse schattebout Hande ;) Mjammjam.
Met volle buikjes weer de slingertocht naar beneden afgelegd te hebben, vertrok ons busje richting zee! :)
Tussen de bergen, langs een stinkende walm visgeur (fabriek), door een bergtunnel..... en daar was het strand!! :)
Rustig gelegen tussen de zandbergen, aan de voet van een kalm golvende zee... of beter oceaan ;)
Als "losgebroken kiekens" stormden we op het water af en tot onze vreugde was het water niet echt ijskoud, dus goed doenbaar om te zwemmen!! Ik heb eerst vlijtig een paar mooie aanspoelende schelpen geraapt op het strand en ben daarna meteen Sara en Shona achterna gehuppelt, recht het frisse water in... wederom ZALiG!!! Ik voelde mij totaal herboren als een vis in het water.. en ja wat doet een herboren vis in het water... haar visvriendjes aanspreken.. uit het water sluipen, en sluw als ze is, de aanwezige afs-kiekens kordaat het water in sleuren...
tegenstribbelingen hadden geen effect... het resultaat echter was een natte broek voor Tom.. :) Oh ik hou zo van de zee :)
Na dit fijn namiddagje, weer onze cool combi-busje in.. richting bushalte, maar eerst nog langs Lore (afser in Chimbote) om haar een gelukkige 18e verjaardag te wensen! Lang hebben we haar niet gezien... Om precies te zijn, hadden we haar (slechts) enkele minuutjes gekidnapt in onze (coole!) combi tot aan de bushalte... Wat een eer! En dat bovenop de gratis verjaardagsliedjes in alle mogelijke talen :) Het was dus wel fijn ;) Dan regelrecht de bus op... Had hem bijna gemisd door in een nabijgelegen winkeltje chocolat te kopen voor alleman... Maar de verkoper het zwijgen toeleggend en snel -de al rijdende- bus opspringend, kwam alles maar weer eens mooi in orde :)
Van een heldendag gesproken! ;)
Dikke zoen X!

15-12-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Ok lieve schatten,
hier ben ik weer om dringend nog eens wat nieuws te posten.
Mijn dagen zijn druk gevuld waardoor het vaak zoeken is naar tijd en gelegenheid om mijn blog wat up to date te houden, maar met een beetje karakter moet het toch te doen blijven! Ik doe mijn best ;)

Ok waar zal ik beginnen...
Mss bij het quinzeniero feest van Marita, een vriendin van mijn zusje :)
Tja, dat was weer een opper plechtig feest! Alles mooi versierd in thema roze, een paar sierlijke walsjes,
2 duifjes die de lucht in werden gelaten (en nadien paniekerig in het zwembad belandden), prachtige bloemstukken, heerlijk eten, veel fotografen, goede DJ op de afterparty (waarbij confetti, ballonnen en zeepsop over de dansvloer dwarrelden), reuze grote taart (die ik bijna veruîneerd had door mijn hand vlak voor de taart te zetten bij het nemen van een foto :p), veel security,... wederom een trouw in het roze :)

Verder heb ik ondertussen al een deeltje meer van mijn familie langs moeders lant leren kennen. (ze zijn met 10 broers en zussen, dus het zal nog even duren eer ik ze allemaal ken ;)) De kleine familiereunie vond plaats in Trujillo, waar een nicht van mijn mama zeer smakelijk voor ons gekookt had :) Aanwezigen waren 2 tantes, een nonkel, wij en de bomma natuurlijk :) Nadien werd de -ondertussen zeer bekende- peruaanse muziek opgezet en brak het moment aan dat de hele familie zich aan een paar stapjes salsa waagde :) Wel een fijne traditie :) Peruanen zijn echt levensgenietertjes! ... en dan vooral als er muziek en drank in de buurt is..... ;)

Verder is ondertussen Hannahs heuze verjaardagfeest gepasseerd en ik kan je meedelen dat dat weekend toch wel het speciaalste tot nog toe was... Al weken op voorhand waren we druk bezig met het feest voor te bereiden op een camping in huanchaco. Het beloofde subliem te worden, was het niet voor onze geweldige vriendin Sofia, die alles weer eens goed probeerde te verpesten.. Even de feiten op een rijtje zetten:
3 weken geleden besloten we om Hannah's 18e verjaardag op een speciale mannier te vieren op een zalige camping in huanchaco. We wilden er niet meteen Sofia bij betrekken omdat we zElf eens iets, zonder afs, wilden regelen. Maar dinsdag is Hannah dan toch eens gaan praten met Sofia. Die wist dan even doodleuk te vertellen dat feestjes niet zomaar door afsers georganiseerd kunnen worden. Daarbovenop zou zij die dag in Tumbes zijn en dus niet in staat het feestje te superviseren... Dus geen feestje, tenzij enkele afsers de verantwoordelijk van het hele gebeuren op zich zouden nemen. Het kleinste voorval zou leiden tot verkorting van het aantal dagen onafhankelijk reizen en een iets serieuzer voorval tot terugkeer naar het land van afkomst... Plus er zouden enkel maar afsers mogen komen naar het feest. Alle andere genodigden (buiten 2 algemene afs vrienden) moesten afgebeld worden...
Na lang gediscussieer besloten we dan toch het verantwoordelijkheidscontract (dat sofia zou opstellen) te ondertekenen. Wanneer we dan de dag van het feestje naar Sofia haar huis gingen om het contract te tekenen, was er geen contract. Sofia had speciaal haar reis naar Tumbes afgezegd om erop toe te zien dat we het feestje ook niet achter haar rug konden doen. Geen contract betekende dus geen feestje, tenzij mijn gastmama bereid was om heel de nacht ons feestje te begeleiden. Ze belde naar mij thuis en, geweldig als mijn gastmama is, stemde ze toe. Je had sofia haar gezicht moeten zien, 1 donderwolk! ze kon even niets verzinnen om het feestje niet door te laten gaan, dus beschouwden we het thema als afgehandeld en gingen naar de kamping om de laatste dingen op orde te stellen.
Tot Sofia een beetje later toekwam, haar ogen woest van razernij..! Ze kwam een voor een alle tenten controleren om te zien of er niemand anders dan afsers aanwezig waren. (nee dus) Dan gaat ze naar de keuken, om te controleren of er geen drank is, waarna ze mij nog eens trillend van agressie beveelt om in Spaans te spreken, anders zou ik ook naar huis vliegen.. :s (Ik sprak nederlands met een belgische afser en ze dacht dat ik aan het roddelen was over haar) Nog erger werd het wanneer ze Andreas ontdekte (een afser uit Chiclayo die alleen naar trujillo was afgereisd) Dreigend vroeg ze hem wie hij was, wat hij hier deed, waar zijn ouders waren,... om schrik van te krijgen! Dan trapte ze het af... en waar bleef onze "beveiliging" (bewaking) dan??
Enfin, gelukkig kwamen mijn mama en Hannah's mama een beetje later af, gecompañeerd door Sofia die deed alsof er niets gebeurd was, maar wel zeer afstandelijk blijft van ons. Wij proberen het voorval wat te vergeten en gewoon fijn te feesten, maar Sofia blijft gans de tijd nukkig op haar stoel zitten, mijn mama vertellend dat ik een moeilijk kind ben en dat ze toch moet opassen voor mij. Mijn mama was hier wel van verschoten (waar haalt sofia het lef om zo'n leugens aan mijn familie te verkondigen??) en heeft kordaat gezegd tegen sofia dat ze totaal geen problemen heeft met mij en ze kei blij is met mij als haar nieuwe dochter! Daarna is mijn mama gewoon met ons mee beginnen feesten :) Iedereen wenste Hannah een fijne verjaardag, buiten Sofia (die deed dat pas na een uur, zonder het echt te menen) Wat Sofia deed, was ondertussen een contract opstellen dat we maar tot 2uur mochten feesten en om 3 uur in onze tenten moesten, plus dan nog even regelen met de baas van de kamping dat ze de elektriciteit zouden uitschakelen na 3 uur. Daar stemde die kampingbaas gelukkig niet mee in.
Tijdens het feest had ze Marcio (vriend) gezegd dat hij op de kamping mocht blijven slapen en dan opeens om 3 uur 's nachts gebiedt ze heb om weg te gaan...! Maar hallo, om 3 uur 's nachts kan je toch niemand meer alleen wegsturen, zeker als je weet dat het Trujillo op een kwartier rijden van Huanchaco ligt!! Marcio heeft dan stiekem toch een paar uurtjes op de kamping geslapen (wat doe je anders), maar sofia kwam dat weer te weten door haar allerhande spionnetjes en nu is Marcio bekroond met "persona no grata a afs" , wat betekent dat de afsers niet meer mogen optrekken met hem.... Net zoals diego, een andere afs vriend, die ook werd weggestuurd met het dreigement dat hij anders nooit meer vrijwilliger bij afs zou mogen worden. Oooh help zeg!! Weet je, ik kan nog uren blijven doorgaan over haar, hoe ze ons steeds dingen belooft en dan intrekt, hoe ze vaak niet geïnteresseerd is als ze vraagt hoe je het stelt in je familie, dat het probleem steeds bij ons zal liggen, dat ik na 3 maanden tijd nog steeds geen counseler heb (wat normaal van de eerste week in orde moet zijn) ,...
Maar ik ga er maar over zwijgen, want het geeft mij alleen maar een slechter gevoel en jullie hebben daar ook niet zo veel aan...
Buiten heel dit voorval was Hannah's feest echt nog wel fijn. We hadden een zalig Dj-team, een gezellig kamvuur, leuke afsertjes, lekkere taart,...
EN ik heb voor de eerste keer in mijn leven een ganse nacht in een hangmat geslapen: heeeerlijk! :)
Ik ga me nu gewoon wat rustig houden bij Sofia... al vertrouw ik haar nu wel niet meer maar ja...
Morgen gaan we met haar een dagje naar Chimbote en mss kan de gebroken pot dan al een klein beetje gelijmd worden...
Ik begrijp dat ze veel verantwoordelijkheden heeft en dat ze daardoor mss een beetje de controlefreak moet spelen,  maar de manier waarop ze dingen doet en haar macht gebruikt zijn echt fout... :(
maar ja, nu genoeg daarover ;) Hoofdstuk even afgesloten :p

Verder zijn ondertussen vandaag officieel mijn examens geëindigd!! :)
Allee, examens kan ik dat niet echt noemen... eerder testjes van 2 tot 4 blaadjes met ongelofelijk makkelijke vraagjes..
Een afwisseling van meerkeuzevragen en theorievragen die zelfs de onozelste papagaai vanbuiten kan leren... Maar kom, het is eindelijk vakantie en dat is het enige dat telt! :) Al is het ook wel jammer dat ik nu mijn klasgenootjes niet veel meer zal zien..
maar ja, we zien wel, mss spreken we in de vakantie nog wel eens af :)

Gisteren ben ik, voor de eerste keer naar een promocion feest gegaan van Claretiano :)
Ik was gevraagd door een jongen van die school om zijn partner te zijn :) Best grappig, want ik ben een hoofd groter dan hem, maar dat kon me niet veel schelen, want ik had toch wel het liefste en schattigste studentje van het hele feest :p haha :) Cathia zal mij wel begrijpen als ze de foto's ziet ;) Het feest was eigenlijk heel hard te vergelijken met een quinzeniero, enkel verschillend van de speech van de directeur en de grote catwalk, waarover alle studenten een voor een moesten paraderen met hun partner, dus ook ik, hihi :)
Daarna moest elke klas gezamenlijk de openingsdans dansen (zie je mij dansen met mijn schattig partnerke ;)) en daarna, na lang wachten, een heerlijke maaltijd en dan de dansvloer op, swingend op de muziek van een live salsa band tot 6 uur 's ochtends :)
Natuurlijk zijn de peruanen genietende drinkertjes en dus waren de meesten tegen 6 uur al goed zat in hun benen :p net als Homero (mijn partner), wiens moeder hem dan maar naar huis heeft moeten brengen... ocharmkes... Gans de avond was hij bezorgd geweest dat andere studenten zijn pareja (partner) niet van hem zouden afsnoepen, en wanneer ik hem een tijdje niet zag en dan toch met anderen ging dansen, vernam ik dat hij  ondertussen toch iets te zat was geworden en naar huis was gevoerd..... daar ging mijn gentlemanneke... maar ja, deze namiddag komt hij al langs met een cadeautje om het goed te maken, hehe :)

En dan om af te ronden nog even wat minder nieuws...
Mijn gastpapa is officieel boos.
Zaterdag zat ik met hem aan tafel, tot hij plots heel boos werd op Mavilla (de meid) ze had te weinig Agui (pikant) op zijn cebiche (visgerecht) gedaan.... :s Hij gaf haar zijn bord terug en ging woedend in de zetel zitten tv kijken en liet mij dan maar alleen aan tafel zitten en Mavilla verdrietig terugkeren naar de keuken met zijn bord cebiche. Die hele dag en ook de dag daarna, tot nu is hij boos geweest... hij sluit zich op in zijn wekkamer, doet mokkig en praat tegen niemand...
Gisteren vertelde mijn mama dat hij waarschijnlijk boos is, omdat zij beloofd had naar huis te komen om samen te eten, maar ze was er niet, aangezien ze nog werk had... Ok, mijn gastmama werkt veel en is weinig tijd, maar dat hij daarvoor zo boos moet worden en er bovendien niet over praat begrijp ik niet :( Mijn mama vertelde me ook, dat ze vroeger vaak heel ongelukkig was om Miguels (gastpapa) wisselende karakter (de ene keer vriendelijk, de andere keer super zwijgzaam en afstandelijk), maar ondertussen heeft ze met Ximena een nieuwe survive-tactiek bedacht: de "negeer tactiek". Wij doen gewoon ons eigen ding: gaan eten, winkelen,... en laten Miguel maar wat mokken... Ik vraag me af of dat wel een goede oplossing is... maar ja, als je al op voorhand weet dat hij toch niet zal antwoorden en daarbovenop nog fier zal zijn op zijn koppig gedrag, dan kan je mss al niet veel anders... :( ik bewonder mijn gastmoeder toch enorm. Dat ze ondanks haar zware job en een moeilijke echtgenoot toch steeds zo vrolijk en positief kan blijven... Ik denk dat ze daardoor ook enorm blij is dat ik er ben, nu heeft ze nog iemand meer om mee te praten, aangezien miguel vaak nogal zwijgzaam is.... Ik ben ehct blij met mijn mama en mijn zusje. Met hen kom ik echt super goed overeen, alleen is het jammer genoeg de papa die ik het meeste zie... en als hij in zo'n nukkige bui is, voel ik me echt niet op mijn gemak... Een tijdje geleden voelde ik me echt super slecht daardoor... ik liep de hele dag met een knoop in mijn buik rond, alsof ik elk moment zou kunnen beginnen huilen.. :( Maar ja, ik probeer het nu maar wat langs mij te laten liggen en gewoon net als mijn mama en zusje, en me er niet te veel van aan te trekken, al had ik wel liever een gastvader die wat bezorgd of geïnteresseerd zou zijn in mij... Gisteren heb ik mijn familie cadeautjes gegeven voor sinterklaas (koekjes en chocolade, versierd met eigen sinterklaastekeningetjes) en mijn mama en zusje waren kei enthousiast, maar mokkige miguel dus niet. Hij kwam niet mee eten en heeft niet eens gekeken naar wat ik voor hem gemaakt had.. Hij had mijn cadeautje voor hem gewoon terug in mijn kamer gelegd... Wat voor mij meer een boodschap geeft van "hier, ik moet jou cadeautje niet"
Ach ja, ik zie wel... binnekort zal hij wel weer bijdraaien en is hij mss weer wat vriendelijker... 

Ah ja, verder nog een gebeurtenis die ik nog even wil vertellen.
Onlangs is hier een super groot winkelcomplex gebouwd en dat voelde echt super gek aan.
Op de openingsdag stonden mensen in ellenlange rijen aan te schuiven om binnen te kunnen en op mensen hun gezichten zag je een en al verwondering. Op onze gezichten trouwens ook, want ik voelde me opeens weer in Europa! .. tot je naaste het grote complex kijkt en de contrasterende armoede rondom ziet... Dit om even een klein beeld te scheppen van Trujillo. Een peruaanse stad in groei naar meer verwestering. Op televisie en reclameborden zie je trouwens ook steeds blanke gezichten prijken. Ze beschouwen het blanke ras een beetje als superieur en kijken enorm op naar Amerika en Europa. Dit vind ik wel wat jammer. Ze zouden beter hun eigen volk wat opwaarderen.
Maar ja...misschien komt dat later nog...
Daarnet was ik aan het praten met een jongen uit het 3e middelbaar die super graag acteur wil worden. Naar zijn zeggen vertelt iedereen hem dat hij talent heeft en er iets mee moet doen, maar ja, hier in Peru heb je niet veel mogelijkheden om iets te bereiken met je talent....
Misschien wil hij proberen naar familie in amerika te reizen om daar naar een acteerschool te gaan...
Ik weet niet of dat hem verder zou helpen, maar het deed me wel opnieuw beseffen hoe een geluk wij hebben met alle mogelijkheden in België.
Zoveel muziekscholen, dansscholen, acteerscholen,.... zoveel te leren, zoveel te oefenen....
Als je wil, kan je in europa echt iets aanvangen met je talenten, je kan ze uitbreiden, er dingen mee gaan doen.
Hier is dat heel wat moeilijker.
...


Tot hiertoe mijn lange update.
Ik hoop met gans mijn hart dat het goed gaat met jullie!!
Dat de examens daar wat meevallen en de Sint ieders weer wat lekkers heeft gebracht ;)
Hele dikke zoenen en knuffels,

*Kristine*
die zich beetje bij beetje meer wapent en leert handhaven in de streek van de eeuwige droogte :p

 ......x..........x...........x............x............x.............x..............x..............x..............x...............x...........x............x............x..........x.........x...........x......

10-12-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

26-11-2007 om 18:35 geschreven door kristine  

Voor de nieuwsgierigen onder jullie hier maar weer eens een mooie update ;)
Oooh, er is ondertussen alweer zoveel gebeurd dat ik niet weet waar te beginnen, maar ik zal toch een poging doen:

Een kleine maand geleden hebben we met ons afs groepje een daguitstap gemaak naar OTUZCO, een klein bergdorpje op zo'n 2 uurtjes rijden van Trujillo. Tijdens de rit kregen we uitgebreide animatie van een koopman die al stoefend en pronkend zijn juwelen probeerde te verkwatsen. Hij wist dat heel goed aan te pakken door mopjes te vertellen, zijn juwelen de bus rond te laten gaan en zelfs een quiz voor te brengen! Als je het juise antwoord gaf kreeg je een speciale steen cadeau... Leuk! zou je denken, (was het ook voor enige tijd) maar na 2 uur rijden kreeg ik er wel genoeg van.. en was het niet voor zijn opgewonde, steeds luider klinkende stem, was ik al lang in slaap gevallen... Ik besloot dan maar wat door het raam te kijken en te genieten van het veranderende landschap. Langzaam aan werden de woestijnbergen groter, rotsiger, vervangen door bergen met cactussen, om dan uiteindelijk over te gaan in grasbedekte bergen..! Jaaa, eindelijk groen!! ik heb dan maar meteen mijn fototoestel boven gehaald en als een zotgedraaide toerist foto´s beginnen nemen. Niet helemaal onterrecht, want het landschap was echt wel schitterend! Al slingerend door de bochten langs kleine dorpjes, bergriviertjes, velden,... tot we na een paar korte stilstanden (de motor van de bus leek het moeilijk te hebben met de stijgende hoogte) uiteindelijk aankwamen in Otuzco. Het eerste wat mij opviel was de stilte, voor het eerst geen gele toeterende taxi's.. ;) En verder de meer traditionele kledij van de bevolking, wat wel een kleurrijke indruk geeft :) In het dorpje hebben enkele dappere afsers van een bord cuy (cavia) geproefd.. Ik liet het, afgezien van een klein hapje, voor bekeken aangezien het mij te veel herinnerde aan mijn eigen caviatjes die ik op een mooie zomerdag stiekem vermoord heb door ze een ganse dag in de zon te laten staan... -slik-, dus maar geen cavia voor kristine dit keer. Het smaakte trouwens ook niet zo lekker... nogal hard en taai...
Na onze heerlijke maaltijd zijn we het dorpje wat gaan verkennen: het gezellige plaza de armas met haar kleurrijk versierde lama's (voor de toeristen weliswaar), de kleine straatjes, de groene natuur en de kerk, waar die dag honderden peruanen aanschoven om het heilige Mariabeeld te groeten... Uren stonden ze in de rij om met een zakdoek de heilige bescherming van Maria op te vangen tot zelfs kleine kindjes die hoog in de lucht tegen het beeld werden gewreven. Dat schokte mij toch wel even..
Na nog even wat gedronken te hebben in een dierentuin-achtig toeristenrestaurant en lekker gerelaxed te hebben in een met gras bedekt speeltuintje, vertrokken we weer terug richting Trujillo. Tot mijn grote vreugde, want ondertussen had ik echt zware hoofdpijn gekregen. :(   Waarschijnlijk door de hoogte en vermoeidheid... Gelukkig voelde ik me in Trujillo weer tiptop in orde. :)

Ondertussen is ook HALOWEEN gepasseerd, en die avond hebben we fijn besteed aan het vieren van de verjaardag van Sofia, -presidente aca Bruja de Trujillo- (heks van Trujillo, aangezien ze er zo een beetje uitziet en ook vrij streng is op afs vlak) Maar verder valt Sofia best wel mee en was het echt een gelaagd feestje! Heel de avond dansten we op Toms Belgische hitCD met alle meest zalige en geflipte Belgische nummers, afgewisseld met een paar salsa numers van Sofia :) Heerijk!, vooral wanneer je de verwonderde gezichtjes zag van de verklede kinderen die om snoepjes kwamen bedelen voor Haloween..:) En helemaal erg werd het, wanneer we vol lof in alle talen "feliz cumpleaÑos" zongen en Sofia met haar volle hoofd in de slagroomrijke taart duwden! Dat is namelijk de gewoonte hier in Peru... Met je verjaardag wordt je getracteerd op een versierd slagroom-of eihoofdje :) Sofia liet het hier echter niet bij en algauw brak er een reuze taartengevecht uit... Ik vluchtte de straat op, maar kon uiteindelijk ook niet ontsnappen aan ons schattig onschuldig Handetje, wiens handen goed gevuld waren met chocoladetaart... Na een paar minuten zag iedereen er fantastisch uit, als echte Peruanen: een bruin velleke (van de chocolade) en een stralende glimlach ;) De enigste die iets minder happy was, was de bediende die alle rotzooi achteraf kon opruimen... Ocharme, ik had wel met hem te doen. Mja, Sofia heeft er nu weer een onvergetelijke verjaardag bij en iedereen had zich die avond wel kostelijk geamuseerd :)

Met allerheiligen zijn we met een paar afsers en wat Peruaanse vriendjes HUACA DE LA LUNA gaan bezoeken.
Een overgebleven tempel van een beschaving nog vOOr de Inca´s. Echt super mooi! Naar mijn mening zelfs mooier dan Chanchan, aangezien hier ook gekleurde beschilderingen te bewonderen zijn. Prachtig! En zo vreemd dat het allemaal zo oud is, dat ik door zo´n oude geschiedenis gewandeld heb... Het gaf mij toch een speciaal gevoel :)
Nadien zijn we die dag naar het centrum van Trujillo getrokken om een kleine, slechte En dure pizza te eten (niet opgewarmd in oven, maar in microgolf..) Iedereen was een beetje kwaad, maar uit fouten kan je leren en het voorval werd nadien snel vergeten door het bezoekje van Lore, een Belgische AFSstudent uit Chimbote!!! Ze was hier op doorreis naar Chiclayo met haar familie. Super fijn om haar gezien te hebben!! We hebben heel wat bijgepraat bij een overheerlijke chocoladetaart en na nog even snel samen een foto te hebben genomen op het plaza de armas, was het weer tijd voor haar om te vertrekken...
Waar ik wel even van schrok, was dat Lore vertelde dat ze liever in het spaans sprak, aangezien ze haar engels al verleerd had...
Op dit moment wordt mijn engels nog onderhouden door mijn britse school (wat het langs een kant ook wel zwaarder voor mij maakt, aangezien ik dan in 3 talen denk), maar mijn frans en zeker duits zijn enorm achteruit aan het gaan... laatst ontmoette ik een fransman in Huanchaco en hoezeer ik ook probeerde frans met hem te praten, telkens kwam er weer een spaans woord uit mijn mond... oooh zo frustrerend! Ik hoop dat het weer terugkomt als ik wat in het frans lees... Ik heb een Franse film met Spaanse ondertitels gekocht, maar echt veel meer ga ik ook niet doen, want een vierde taal erbij maakt het helemaal moeilijk om mijn gedachten wat op orde te houden... Frans en Duits zal voor na mijn jaartje hier zijn...

Ok, ik heb nog heel wat te vertellen, maar de rest zal voor een volgende keer zijn, want mijn oogjes beginnen dicht te vallen en ik denk die van jullie ook na zo´n lang bericht....
Dus tot het volgende bericht, zal proberen er dit keer niet zo veel tijd tussen te laten komen... ;)
Chao lindos! xxx

20-11-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Heej lieverds!
Oeioeioei, al zo lang geleden dat ik iets van me liet horen...
Ik wijt dit vooral aan weinig tijd, niet goed weten wat schrijven of geen zin...
Idd, geen zin omdat ik me eerlijk gezegd een tijdje niet zo goed voelde hier.
Ik was heel erg vermoeid na een zware dag school, de drukte op straat, de nieuwe taal, nieuwe cultuur,... en de drukte thuis deden daar ook niet zo goed aan. Ik voelde mij omsingeld door al dat schreeuwerige lawaai en vroeg mij af wat ik hier deed. Mij vervelen op school, vermoeid thuis komen, mij volproppen met rijst en patatten, voorbij de armoede op straat lopen, het stof uit mijn ogen wrijvend, de vuile lucht uit mijn longen kuchend... Ik miste thuis enorm en had geen enkele plaats waar ik gewoon even kon uithuilen. Mijn gastpapa werkt zelfstandig thuis en heel de dag komt er veel volk over de vloer, plus ik deel mijn kamer en bed met mijn zusje Ximena...
De enigste plek waar ik rustig zat, was in de badkamer... met als gevolg dat mijn doucheperioden soms wel erg lang duurden... Mijn mama was/is ook wel heel lief en bezorgd om mij, maar werkt de hele dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, 7 dagen op de week en als ze thuis is, is ze de ganse tijd met haar werk aan het bellen... Ik voelde me dus een beetje verloren in deze vreemde, voor mij hectische wereld. Als een klein eendje, onder moeders vleugels uitpiepend, maar nog steeds rillend en anstig voor de omringende storm.
Maar ik denk dat het nog het meest de angst was voor de relatie tussen mijn gastouders... Hun karakters zijn elkaars tegenpool en dat  durft natuurlijk wel eens botsen. De papa was super stil, de ganse dag voor de tv of computer en de overvrolijke mama een beetje treurig hierdoor. Ik zag in gedachten een beetje hetzelfde scenario als ik thuis eerder had meegemaakt en de schrik sloeg mij rond het hart. Ik wilde dit echt niet opnieuw meemaken. Ik vroeg mij af of ik wel op de juiste plaats zat. Ik was wat treurig op school en stiekem jaloers op de Afsers in Midden Amerika die op vrolijke familiefoto´s pronkten met wondermooie groene natauur op de achtergrond. Maar ik heb het wat tijd gegeven, alles wat laten rusten, en nu ben ik ervan overtuigd dat ik wEl op de juiste plaats zit. De juiste plaats is de plaats die ik zElf bepaal, de plaats waar ik zelf het beste van maak.
Ondertussen gaat het weer beter tussen mijn gastouders, de papa lacht weer wat meer en heeft af en toe zelfs zo´n fonkelende lichtjes in zijn ogen die mij echt een opgelucht fijn gevoel geven. De mama heeft nu pas een paar daagjes vrijaf genomen en het was echt fijn om terug wat samen in familie te doen. Wat, daar vertel ik jullie wat later over. Het belangrijkste is dat ik me nu weer een pakje beter voel en opnieuw, gesterkt door deze ervaring, een goede portie moed heb opgedaan! Ik heb een Lieve (zotte;)) mama, een rustige veel-wetende papa en een schat van een zusje, het grappige hondje niet vergetend :) Ik heb veel plezier en steun aan de andere afsers hier, en wees er maar zeker van, Kristine is een doorzettende genieter en is pas van plan om terug te komen op 17 Juli!! ;)

Hele dikke zoenen van Kristine, die voelt dat ze stilletjes aan toch wat volwassener begint te worden in dit prachtige Inca-land, het land dat mij naast de drukte toch de tijd geeft om na te denken, me te verwonderen en te sterken voor de rest van mijn verdere leventje.
Dankjewel mama en papa! Ik hou van jullie! x

19-11-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Foto's on line!!

rest van foto's + uitleg bij foto's volgt!

23-10-2007 om 06:49 geschreven door kristine  

19-10-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

18-10-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

05-10-2007 om 04:57 geschreven door kristine  

26-09-2007 om 19:24 geschreven door kristine  

Peruaanse weetjes

Om jullie ook wat onder te dompelen in de Peruaanse cultuur, hier een paar verassende weetjes

* ten eerste: het regent hier bijna NOOIT!! (ik mis de regen van Belgie!)
* omdat het hier nooit regent moet de bevolking de paar plantjes die ze hebben elke dag water geven,
   anders drogen ze uit.
* de stammen van de bomen worden hier wit geschilderd. Niet uit bescherming tegen de droogte (zoals ik eerst dacht)
   maar gewoon als versiering
* Het verkeer is hier echt ZOT!! (je kan hier niet zomaar met de fiets rondrijden)
* Als er hier al verkeerslichten staan worden die netjes genegeerd.
* Overal zie je gele Taxi's en bussen rondrijden
* De auto's die in Belgie niet door de controle raakten rijden nu in peru rond...
* De lucht is hier echt vuil! (door de vele auto's en het ontbreken van veel groene planten)
* Elke bus heeft 2 "chauffeurs" : Eentje rijdt en de andere hangt constant half uit de bus, de naam van de volgende
   halte schreeuwend en proberend zo veel mogelijk volk op de bus te sleuren.
* de bussen stoppen hier amper. Dus als je met de bus mee wil, moet je er in SPRINGEN!
* En dan hopen dat je blijft staan in die hotsende kramikkelbusjes
* Ze eten hier lekker maar VEEL in Peru!
* Elke maaltijd bestaat uit: soep (met vanalles in als pasta, patatten, vlees,...) en een hoofdgerecht bestaande uit een
   variatie van rijst, patatten en vlees (meestal kip)
* De meeste Peruanen zijn klein en dik , maar toch zijn er ook wel knappe peruanen te bespeuren
* Alles is hier super goedkoop: voor een busrit betaal je slechts 80 centimos! (18 cent)
* Vele meisjes houden ervan lange nagels te hebben (lelijk!)
* Je moet hier heel hard opletten voor diefstal!
* Altijd je geld dicht bij je houden, niet te veel meenemen en geen waardevolle spullen in het zicht brengen.
* Er zijn hier veel bedelende vrouwen en kinderen.
* Ook veel straathonden.
* Als je buiten de stad komt, zie je veel armoede in de dorpen.
* Alle peruaanse jongeren moeten een ingangsexamen (betalend) doen om in de universiteit binnen te raken.
* Weinig peruanen kunnen goed engels
* Het schoolniveau is hier lager dan in Belgie
* De algemene begroeting bestaat uit: 1 kus op de wang (hand voor de mannen) en de woorden "Que tal?" zonder dat
   je echt verondersteld wordt te antwoorden.
* Er heerst hier echt een tv-mentaliteit. In elke winkel, restaurant,... vind je een of meerdere tv's
* Ook thuis wordt er veel tv gekeken of muziek beluisterd.
* Op feestjes is het de gewoonte dat je steeds per 2 danst en dat de man de vrouw uitnodigt om te dansen.
* Ik kan je verzekeren dta het in het begin best vreemd is te dansen met iemand die je amper kent...
* Er wordt hier veel salsa en raeggeton gedraaid, maar weinigen kennen echt de passie van het salsa dansen...
  ( meestal zie je een vereenvoudigde versie van steeds dezelfde pasjes of meisjes die al heupwiegend het mannelijke geslacht trachten te verleiden..)
* Het nummer "under my umbrella" is razend populair hier in Peru! (je hoort dit nummer minstens 1 keer per dag,
  ofwel op de radio, ofwel zelf "gezongen" )
* Ze hebben in peru best wel lekkere chocolade, maar de frieten trekken op niet veel
* Ik mis mijn familie, vrienden en Belgie echt al hard!
* dikke zoenen!! xxx

26-09-2007 om 00:00 geschreven door kristine  

Hier zet ik nog even het adres van mijn verblijfplaats in Trujillo.
Voor het geval dat iemand mij graag een brief wil schrijven

Av. Manuel Vera Enriquez 476 Int. A
urb. Las Quintanas
Trujillo
La Libertad
Peru

Tel: 0051/044/470346

x X x

18-09-2007 om 06:01 geschreven door kristine