Na een welverdiend en deudgdoend verlof heb ik welgeteld 3 dagen het werk hervat. Gisteren leek het of mijn linkerbeen in brand stond. Een bezoek aan de huisarts en een echografie later weet ik dat ik weer Flebitis heb. Mijn linkeronderbeen toont op 5 plaatsen tekenen van aderontsteking. Halleluia! Dat been van me wil precies niet meer met me mee. Maar wat wil het dan wel? Vanuit holistisch/spiritueel standpunt wijzen problemen met benen op de richting in je leven, de linkerzijde van het lichaam staat voor emoties. Maw door de pijn en ontsteking kom ik minder vooruit en wordt me gevraagd om stil te staan en na te gaan wat mijn lichaam me wil vertellen. Dus kan ik concluderen dat ik de richting die ik ga in mijn leven dringend moet herevalueren.
5 dagen kamperen op amper 30 km van mijn huis. Ik heb ervan genoten. De rust, het trage ritme, de ongedwongen gesprekken met medekampeerders. Ik waande me in een heel andere wereld. Het viel me reeds op toen ik het station liep. De stad lag ver achter me, alles verliep hier reeds in een trager tempo. Terwijl ik thuis altijd de korste weg kies om zo snel mogelijk mijn dagdagelijkse klussen uit te voeren, had ik er hier geen moeite mee om tot 2 keer per dag te voet van de camping naar het dorp te stappen. De rest van de dag zat ik lui in de zon en nam zo waar de tijd om 2 boeken te lezen en heel wat mensen aan te spreken. 'Of ik hier ook geen vast plekje wilde?' - over en weer pendelen is niet echt mijn dada, maar ik weet zeker dat ik binnen afzienbare tijd echt naar den buiten verhuis, naar huis met een tuintje, een moestuintje en wat diertjes.
Simon - 3j - is op bezoek samen met mama en zusje. Ik ben op dit ogenblik gestationeerd op Camping Kompas, maw ik ben op verlof. En zoals alle kleine noden doorgaans moeten plaatsvinden, zo was dit ook nu voor Simon het geval. Het potje had hij van thuis meegebracht en kon dus ten allentijde worden ingezet. Maar de avontuurlijke rakker maakte er waarachtig een heel spectakel van. Bij de aankondiging "Ik moet plassen" laadde hij het potje in de trekkar, reed er helemaal mee tot bij het sanitair blok, zocht daar een geschikt toilethokje uit, placeerde zijn potje naast de grote WC en deed toen waar hij voor gekomen was. Heerlijk toch, hoe kinderen van iets simpels een waar evenement kunnen maken.
Thuiskomen bij mezelf. Het houdt me bezig deze dagen. We leven in een voorbij-razende wereld en staan amper stil, bij wat we doen, wat we willen, waarvoor we leven ... Wat wil ik echt? Wat is echt belangrijk? Hoe welkom ben ik bij mezelf? Aanvaard ik mezelf zoals ik echt ben? Wil ik voor mezelf wat goed voor me is of laat ik me leiden door wat de buitenwereld me opdringt? Ben ik echt wie ik in wezen ben? In hoeverre laat ik me leiden door prestatiedrang? Hoe erg wil ik geliefd zijn door anderen? Mijn vakantie wordt gekenmerkt door grote levensvragen, moeilijke vragen en keuzes, belangrijke keuzes. Vragen waar het antwoord niet voor het grijpen ligt, maar waar introspectie nodig is. Keuzes die pijnlijk zijn, maar noodzakelijk zijn om mezelf te vinden. Ondertussen heb ik thuis de boel ge-her-organiseerd, weer eens de meubeltjes verplaatst. Ook op die manier waait er een nieuwe wind en komt er een nieuwe energetische stroom op gang. En weer voelt het voor mij beter aan. Thuiskomen bij jezelf dat doe je niet in 1 keer, maar met vele kleine stapjes.
Iedere maand met Volle Maan trek ik naar Antwerpen om deel te nemen aan de Volle maanmeditatie. Vooral de terugkeer is iedere keer weer spannend. Na een kopje thee en een fris fruitslaatje als afscheid, rep ik me iedere keer weer naar het Station om daar de laatste trein huiswaarts te halen. Eenmaal onderweg doe ik schietgebedjes zodat de trein zonder vertraging mag aankomen in mijn thuishaven, want daar heb ik amper 3 minuten om de bus te halen. Gisteren was de intentie er, maar de omstandigheden waren tegen. Ik merkte dat de trein op zondagavond een extra tussenstop zou maken, maw het zou heel nipt worden. Maar dat bleek nog niets vergeleken met wat enkele minuten later gebeurde. De trein was net weer op volle snelheid toen er gekraak en gekletter hoorbaar was, en daarna werd er ook voluit geremd. De reis stopte hier "vanwege een aanrijding met een persoon". Ik kwam thuis 2 uur later dan voorzien. De onfortuinlijke persoon zou nooit meer thuis komen.
Gisteren was ik op weg om mijn lijstje met boodschappen af te werken. Ik was in gedachten de gebeurtenissen van de afgelopen dagen aan het overlopen, toen ik met mijn teenslipper achter een stoeptegel bleef haken. Hierdoor ging ik zwaar tegen de vlakte, eerst op mijn knieën, dan op beide handen en daarna gleed ik met mijn hele lengte over het voetpad. Mijn hoofd landde net voorbij de stoeprand op het wegdek en dat op een heel druk kruispunt. Er schoot me maar 1 gedachte te binnen : "Nu geen auto's" en dat terwijl ik rechts van mij een 10-tal wagens zag aankomen op minder dan 3 meter. Door de klap kon ik het eerste moment niet bewegen. Het duurde meerdere seconden eer ik de kracht had om me recht te duwen en op mijn knieën te gaan zitten. En net op dat moment raasde het verkeer weer voorbij. Het leek of de tijd even was stil gezet zodat er een groter leed werd voorkomen. Met dank aan mijn beschermengel en de Goddelijke Voorzienigheid.
Ik ben klaar om een volgend onderdeel van de voorbereiding aan te pakken. Nu de zon meer van de partij is en de temperaturen wat stijgen, zijn slaatjes weer in.
Vanaf nu ga ik me ook concentreren op gezondere voeding. Niet dat ik eerder uitermate ongezond at, maar 's ochtends een dampende kop koffie en een boterhammetje met "goeie" boter is meer vertrouwd dan een glas verkwikkend groentensap. En 's avonds een pizza in de oven schuiven, is gemakkelijker dan te staan kokerellen om dan alleen aan tafel te zitten.
Maar nu de zon er is, zie ik dat anders. Een fris fruitsapje 's morgens, een banaan voor tussendoor, een slaatje met kip of vis voor 's middags, veel fruit om de namiddag door te komen en 's avonds een kom soep om de gaatjes te vullen.
Maar zon is ook : gezellig op een terrasje met een glaasje wijn mensen kijken, een Cava op Spaanse feestjes, Ricard in Parijs, Picon aan de Noordfranse kust, Ouzo op een Grieks strand. Ah, .... . Ik ga hier ook een gezonde gewoonte toepassen : ik bestel vanaf nu enkel Sangria met bergen vers fruit.
Sinds 4 mei heb ik er een deeltijdse job bij. Eentje waar ik me goed bij voel en vooral het stelt me in staat om aan mijn conditie te werken. Ik kreeg een thuiszorgronde toebedeeld en ik ga met de fiets op pad. Hoewel Vlaanderen veeleer vlak is, moet ik toch meerdere malen per dag Moscou-brug over en dat is voor mij al een echte kuitenbijter. Maar na 2 weken voel ik al het verschil. Ik kom niet meer buiten adem en half dood bij de volgende klant aan. Er is hoop! Veel erger vind ik de wind uit veranderlijke richtingen. Gelijk in welke richting die ik rij, ik heb steeds wind op kop
Over 11 maanden heb ik mijn eerste stappen reeds gezet. Fantastisch toch.
Het voelt gek : plots is alle werk gedaan en blijft er niet meer over om te doen. Ik heb deze week gewerkt, gepoetst, opgeruimd, gewassen, gestreken, gekookt, tijd genomen om te praten, gewinkeld, gefietst, TV gekeken, een boek uitgelezen... en plots valt er niet meer te doen. Zomaar halfweg een vrijdagnamiddag.
Het is een zalig gevoel. Ik zit zomaar in mijn luie zetel. Ik hoef niet na te denken over klusjes, ik hoef me niet schuldig te voelen om wat niet af is. Ik doe gewoon mijn ogen toe en geniet ....
Je moet de Weg naar Santiago steeds overdoen, onnodige bagage weggooien, alleen dat overhouden waar je geen dag buiten kunt. Zorgen dat de liefdesenergie vrij kan stromen, van buiten naar binnen, van binnen naar buiten.
Wij, mensen, zijn zulke grote hamsteraars. Onze kasten puilen uit, onze zolders, kelders, garages, berghokjes liggen vol met zaken waar we geen afscheid kunnen van nemen. Spullen die feitelijk helemaal niet nodig hebben, zaken die vroeger dienst deden en zaken die we nooit nodig zullen hebben. Dingen die eigenlijk geen meerwaarde betekenen.
Sinds ik van een eengezinswoning naar mijn studio verhuisde heb, ik reeds 6 keer een grote schoonmaak georganiseerd. Het is bevrijdend om steeds weer afstand te kunnen nemen van kleren, potjes, boeken, servies (al dan niet gebroken), al was dat in het begin niet gemakkelijk.
Wanneer we loslaten, komt energie vrij. Energie die weer zinvol kan besteed worden.
