Na 4 weken van hier naar ginder spurten om vietnam te kunnen verkennen breien we aan ons fantastisch verblijf hier een nog indrukwekkender einde. We zitten nu op een eiland genaamd "phu quoc" in de thaise zee. Hier zijn zo goed als geen toeristen en de stranden en de zee ... GENIETEN!!!!!!
Hierop hadden we al even gewacht en het is ontzettend knap!!!
Gisteren schreven we hoe toerisme kan zijn, wel. We gingen nog een pint drinken s'avonds in een volgens de rough guide gewoon cafe. We hadden na een aantal minuten door dat de alleenstaande mannelijke toeristen gauw werden aangesproken door vrij lelijke cambodjaanse jonge vrouwen... En aan de toog kreeg een jonge toerist een rugmassage door een van die grieten... We hebben dan maar wat gekaart in dat kot en vervolgens festivalcamping-gewijs vertrokken, HOERE!!!
We hebben ons best gedaan maar de landmijnen wilden maar niet ontploffen. Wat een ongelofelijke tour hebben we gemaakt door het centrale gebergte en de mekong delta. We hebben "ladies-factories" bezocht zoals die er in belgie 100 jaar geleden nog waren. En gelukkig dat die mensen zijn. Daar kan elke kapitalistische europeaan een puntje aan zuigen! Het meest aangrijpende bedrijf was er een dat cashew-noten verwerkt. Vrouwen zitten minstens 10 uren per dag noten open te kraken, te kuisen, te sorteren en te tellen. In europa zouden er al lang dikke machines heel het proces doen maar in vietnam, ALLES met de hand. De goeie noten komen naar europa en de minder goeie zijn voor hier en andere landen in azie. Hun ogen vielen bijna uit hun hoofd als ze kristel zagen binnenkomen, alhoewel het waren vrouwen (het zal dan wel voor mij geweest zijn). Want de luxe ge-aircondintioneerde resort bussen passeren enkel langs de coconut stranden en komen hier niet.
Onze gids "trung pagoda" wist ontzettend veel over de amerikaanse oorlog te vertellen. Zoals we vanochtend in het war museum in ho chi minh city zagen, zijn de amerikanen (hoe gruwelijk je fantasie ook is) een duizendvoud van al je vreselijkste dromen. Hoe die zakken daar op de foto's staan te pronken met een aan flarden geschoten vietcong lichaam is ''de-gou-tant''. Het scheelde niet veel of we hadden het museum ondergekotst. En dan nog een groot deel van het land vergiftigen met hun chemische troep. Denk je dat ze daar in amerika toch iets van berouw tonen en de slachtoffers (die er vandaag nog altijd vallen) vergoeden of helpen?? Nee nee stuur al het belastingsgeld maar naar irak!
Rond 16u30 zijn we geland in cambodja na een korte vlucht vanuit ho chi minh city. De rit naar ons veel te duur hotel laat je zien hoe toerisme kan zijn. Dit land is een van de armste ter wereld en toch staan hier het ene luxe resort naast het andere. De locals kunnen er maar beter van worden zeker? De ruines van angkor wat zijn een monsterhit in het hedendaagse programma van de toeristen. We kunnen bijna niet wachten om morgen onze fantastische fiets op te springen en de tempels te zien ontluiken aan de horizon.
Gisteren zijn we aangekomen in dalat, een vrij toeristsch bergdorpje... We werden meteen aangeklampt door easyriders. Dat zijn een bende motards die continu met alle toeristen boel zoeken. Ze hebben ons afgeperst en gedwongen een tour te doen voor 4 dagen, vastgebonden op hun camino... Misschien geloven jullie na al onze stoere verhalen dit ook maar we moeten jullie ontgoochelen. Dit verhaal is niet waar. De easy riders zijn super sympa mensen! We hebben vandaag een lange rit vanachter op hun moto gemaakt naar plaatsen rond dalat waar toch veel minder toeristen komen. Eindelijk hebben we een gids die 1. verstaanbaar engels kan spreken en 2. iets echt interessant over vietnam kon vertellen. We zijn een heleboel te weten gekomen over de vietcong (het communistische leger waartegen de amerikanen niet konden winnen). We hebben zelfs een echte VC commandant ontmoet. Dat geeft wel een vreemd gevoel. Of een landschap dat er een goeie 30 jaar geleden na een zoveelste napalm bombardement er allicht helemaal anders uitzag. De amerikanen hebben hier toch wel ontzettend veel kapot gemaakt. En waarom???
Morgen vertrekken we op een tour met dezelfde gids voor 4 dagen (weliswaar met de auto) eerst door de bergen waar we nog het een en ander over de oorlog zullen te weten komen. Daarna richting saigon en mekong delta.
Tot dan zal het van onze kant vrij rustig zijn op deze blog. Als er hier dan nog geen leven te bespeuren valt, zijn we op een landmijn gelopen
Onze eerste indruk van vietnamezen moeten we ondertussen toch al iets bijschaven. Ze zijn wel vriendelijk maar blijkbaar alleen als er dollars tevoorschijn komen. We wilden van hoi an dan toch richting hue geraken en daarvoor moesten we dus een bus nemen, eerst tot danang om daarna over te stappen. In het hotel zeiden ze dat de eerste rit 10.000 dong zou kosten (60 dollarcent). Ginds vroegen ze eerst 40.000 dong. We zijn koppig blijven aandringen tot we dan toch nog 15.000 dong per man kwijt waren. Op de bus moesten we dan betalen en we zagen hoe vietnamezen wel maar 10.000 dong betaalden. Wij zeker van ons stuk: "the others only pay 10.000!" Maar de conducteur zei kortweg "No no" dus... Maar dan in danang... zoals het in de lonely planet staat beschreven als het beste en duidelijkste busstation van vietnam! Aan de loketten (die je in geen enkel ander busstation vindt) staan twee prijzen: 22.000 en 28.000. Als toerist moeten we "natuurlijk" 28.000 betalen. Na wat gezaag betalen we toch. Als we willen instappen moeten we blijkbaar nog 2000 dong bijbetalen. Ik verlies even mijn geduld en begin te roepen tegen die vietnamese trut die ons in het zak wil zetten. Wij gaan klagen aan het "officiele" loket. Daar zeggen ze "die 28.000 is voor de rit, je moet de chauffeur ook betalen!" Kan je je dat voorstellen in belgie? Dus wij weer beginnen zagen tegen die trut, dit keer iets rustiger. We beslissen om in te stappen en toch te betalen. De bus vertrekt en we halen 4000 dong boven. "Nee nee zegt die trut, 20.000 per persoon extra!" Bijna het dubbel van het "officiele ticket". Kristel verliest al haar geduld en begint uit volle borst te roepen, ik citeer: "You are all liars and you are crazy!!!!" 30 seconden later stonden we met onze rugzak terug op straat... We hebben na wat onderhandelen toch nog voor 2 dollar per man een rit gevonden. Uiteindelijk in hue hebben we onszelf voor onze heroische daad dan toch een hotel met zwembad cado gedaan. Zalig.
Nog een straf verhaal (iets minder bruut wel): We zitten nu in nhatrang, het benidorm van vietnam volgens een belgische barman in hue. Vlak aan de kust liggen wel wat eilanden en wij willen naar 1 zo'n eiland om wat te wandelen en te zwemmen. In de haven proberen ze ons een tour te verkopen voor 6 dollar per man (om een bootrit van 5 minuten te maken...). Wij koppig natuurlijk en gesterkt door onze onderhandelscapaciteiten gaan we naar een opnieuw "officiele" bootman en vragen uitleg. Geen resultaat omdat de tourverkopers nog net in het vietnamees 200.000 dong kwamen toe fluisteren. Toch vinden we een local boat die ons voor 5000 dong zou willen meenemen maar eens aan boort beginnen ze te gesticuleren dat we eraf moeten. "police, police". Blijkbaar moet je een vergunning hebben om een toerist mee te nemen. Leve ho chi focking minh en zijn communisme!
Morgen trekken we naar dalat, een dorpje in de bergen. Ditmaal met een tour want op je eentje door vietnam reizen is voor een toerist zonder een onmenselijk groot geduld niet weggelegd.
Het eten is nog altijd zeer lekker en we zijn hier toch nog wel zeer graag!! (en blijkbaar werkt de post zeer snel)
Onze vietnamese woordenschat hebben we kunnen uitbreiden met een tweede woord!! hellobuyfromme. In het noordelijke vietnam is de job van de prachtig geklede vrouwen en kinderen handgemaakte prularia te verkopen en je wordt overstelpt met de vraag "buy from me". Tijdens onze wandeling tussen de rijstvelden zijn twee vrouwen ons kilometers gevolgd tot het huis waar we zouden overnachten. We hebben dan toch om ervan af te zijn iets gekocht. Maar zelfs na de koop bleven ze ons achterna lopen en aandringen om nog iets te kopen. Onvoorstelbaar. We zijn bij een familie, een "blue hmong" stam, blijven eten en slapen. Dat was echt een ontzettend fijn gevoel. Het eten was super lekker en de eigenmaakte alcoholische "rice wine" was erg populair! Wanneer iedereen na een tiental ad fundums goed in de wind was, moest iedereen een lied zingen, liefst uit eigen land. Met alcoholische schaamrood op de wangen hebben we twee nummers van clouseau ten berde gebracht. Super. En de elf-jarige zoon van de familie heeft erg veel vietnamese nummers gezongen, waaronder de fantastische meezinger: "Vietnam, ho chi minh". Nu zijn we terug in hanoi en nemen vanavond nog het vliegtuig richting danang om uiteindelijk in hue te arriveren.
We hebben nog geen spleetogen neergehaald en zijn evenmin door spleetogen onthoofd, seb! Het is hier zalig druk in hanoi. Tienduizenden brommers (of motobai zoals de vietcongs hier zo mooi kunnen zeggen) vlammen hier rondom u. Een straat oversteken is bijgevolg een waar avontuur. En als er dan eens een verkeerslicht staat, zien ze het niet. We zitten hier in een andere wereld! We zijn net terug van drie dagen halong bay. Een archipel van zo'n tweeduizend rotsachtige eilanden in het noorden van vietcongland. Zalig liggen slapen op het dak van de boot, of rustig kayaken tussen de rotsen en dan toch een duik nemen in het groene zuivere warme oceaanwater. Straks nemen we de nachttrein richting sapa. Een dorpje dichtbij de chinese grens waar we (wie peking express gezien heeft zal zich dit wel voor de geest kunnen halen) zullen overnachten bij een van de verschillende bevolkingsgroepen die noord-vietnam rijk is. Spannend... waarschijnlijk zullen we daar de echte vietnamese keuken kunnen bewonderen of beter kunnen smaken. Alleen die rijst stopt nogal op... Het is hier ook erg warm en vochtig, alleen jammer dat de zon er maar weinig doorbreekt. Desalniettemin zijn we toch al wat verbrand dus david, jij zou hier zonder factor 50 al lang in het hospitaal liggen . Het communisme is hier wel ontzettend voelbaar aan de mensen. Je kan hier geen stap verkeerd zetten of de flikken staan al te fluiten. In de busrit daarnet van halong bay naar hanoi van ongeveer 150km zijn we meerdere "douaneposten" tegengekomen. Alsof ze zoveel te controleren hebben. ze liggen toch te maffen.
Anyway, nu onze darmen nog eens volduwen met rijst, gelukkig gebeurt dit maar drie keer per dag We stellen het hier zeer goed!!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
gaan we naar een opnieuw "officiele" bootman en vragen uitleg. Geen resultaat omdat de tourverkopers nog net in het vietnamees 200.000 dong kwamen toe fluisteren. Toch vinden we een local boat die ons voor 5000 dong zou willen meenemen maar eens aan boort beginnen ze te gesticuleren dat we eraf moeten. "police, police". Blijkbaar moet je een vergunning hebben om een toerist mee te nemen. Leve ho chi focking minh en zijn communisme!
.
