De eerste nacht verloopt met horten en stoten. Korte stukjes slapen en regelmatig wakker worden. Om 4 uur is het goed geweest: licht aan, tv aan, laptop aan. Papa leest zijn mail en surft wat. En ik lig in mijn bed mijn Flair te lezen - goedmaken wat gisteren op het vliegtuig niet gelukt is.

Om 5u45 zitten we aan het ontbijt, en woho, dat is een ontbijt met al direct alles erop en eraan. Normaalgezien denk ik dat een mens geen dessert eet na zijn ontbijt, maar hier zijn zoveel lekkere dingen… Heel het ontbijt is dessert!

Zoals gisteren al geschreven, hebben we vandaag een heel aantal dingen op het programma staan, en de bedoeling is dat we vanavond 160 miles verder weg slapen, dus no time to waste. Rond 6u45 vertrekken we, en tegen dan wordt het ook al licht. Een stralend blauwe lucht en een stralende zon die daarin opkomt, wow, een prachtige ochtend.

En waar kan je in Los Angeles beter van zo’n stralende ochtend genieten dan aan het strand? Als we tegen 7u aan Santa Monica Beach aankomen, blijkt dat we niet de enigen zijn die daar zo over denken. Het is er wel rustig, daar niet van, maar er wordt al vlijtig gejogd, gefietst, gerolschaatst, gesurft, en gezwommen in de oceaan, jawel Zal toch wel behoorlijk frisjes zijn. Uit het water is het helemaal niet frisjes, maar heerlijk aangenaam. We slenteren over een pad over het strand, dat heel proper gehouden wordt; het pad door een schoonmaakwagen, het strand door een wagen die het zand mooi platstrijkt. Je zou bijna niet door het zand durven lopen omdat je er dan terug de eerste voetstappen opzet. En wie weet staan daar wel “fines tot 1000$” op, zoals op littering.

We wandelen verder over Santa Monica Pier, waar alles op dit uur van de dag nog tamelijk doods is, maar op de kermis staat wel al een molen te draaien, en de restauranthouders maken hun terras proper voor de klanten die straks zonder twijfel naar het strand zullen komen. Daarna klimmen we via een trap naar het hoger gelegen centrum van Santa Monica, met een promenade waar later op de dag allerlei chique winkeltjes hun deuren zullen openen, maar waar op dit moment vooral de terrasjes die ontbijt serveren, wat te doen hebben.

Even off the record: het is nu officieel dat papa zijn geheugen zijn beste tijd gehad heeft. We zeggen altijd om te lachen dat we ons nooit herinneren waar we geweest zijn, en dat we dus telkens opnieuw dezelfde plaatsen kunnen bezoeken.

Maar toen papa op voorhand zei dat we naar Santa Monica Beach zouden gaan en dat hij daar nog nooit geweest was, vond ik dat een beetje vreemd. Ik dacht namelijk dat ik daar wèl al geweest was. Maar aangezien ik zelf ook niet 200% op mijn geheugen durf te vertrouwen, dacht ik: misschien ben ik verkeerd.

Nu we er rondwandelen, weet ik 200% zeker dat ik niet verkeerd was. Maar papa blijft moeilijk te overtuigen! Hij probeert vol te houden dat het allemaal heel hard lijkt op andere plaatsen waar hij al geweest is. Tot hij uiteindelijk toegeeft dat het allemaal zo hard lijkt op iets anders, dat het waarschijnlijk niet iets anders geweest is, maar toch hier.

Bij thuiskomst zullen we er eens een vorige blog en vroegere foto’s bijnemen, en dan zal zelfs zijn allerlaatste kruimeltje twijfel smelten als sneeuw voor de zon.

Twee uur later verlaten we deze plek, waar ik wel elke dag zo’n ochtendwandeling zou willen maken, en rijden we een beetje verder naar het Getty Center Museum. De parking ligt onderaan de berg, en met een trammetje worden we naar het museum bovenaan de top gebracht. Dat ritje is al een lust voor het oog, want het zicht op de bergen en de stad is prachtig.

Het museum zelf is ook een lust voor het oog, want de architectuur van dit moderne complex, samen met zijn tuin, is een bezoek al waard (met dank aan papa om me uit mijn woorden te helpen), nog los van de collecties en tentoonstellingen die er binnen te bewonderen zijn. Het gebouwencomplex is enorm groot, heel ruim en licht, met overal doorkijk-plekjes van waaruit je de stad of de tuin kan bekijken. Binnen maken we tijd voor een tentoonstelling over fotografie van bomen (met knipoog naar mama), voor de “Intrede van Christus in Brussel” van Ensor, en voor “Gods of Ankor”, een verzameling bronzen beeldjes uit Cambodja.

We waren eerst van plan om de rondleiding door de tuin te volgen, maar beslissen uiteindelijk om dat op ons eentjes te doen. Zo groot is die tuin niet, maar het is wel weer een architecturaal kunstwerkje. Misschien kon ik tuinarchitect Robert Irwin ook inhuren om ons koertje aan te leggen.

Met het trammetje terug naar beneden en dan op naar de volgende halte, Red Rock Canyon.

[tussentijds praktisch intermezzo:
Zoals uit het berichtje hieronder al bleek, is er 's avonds niet meer geblogd.
Ik ben deze zaterdagochtend weer flink op tijd opgestaan, en al tot hier geraakt met het verslag van gisteren, maar intussen is het al 7 uur, en tijd om in te pakken en weer verder te trekken. De blog zal later bijgewerkt worden. We rijden nu naar Death Valley, en er is wat onduidelijkheid over de aanwezigheid van het internet ginder. Stel je dus maar in op een stilte tot maandagavond (onze tijd) of dinsdagochtend (jullie tijd), dat is het veiligste.
En nog een beetje later is het nu, zaterdagnamiddag 15u, en we zijn ingecheckt op de hotelkamer in Death Valley waar zowaar internet OP DE KAMER te ontvangen valt. Tijd voor het vervolg van de blog dus. Hebben jullie even geluk…]

Waar waren we gebleven? Ah ja: Met het trammetje terug naar beneden en dan op naar de volgende halte, Red Rock Canyon.

Eigenlijk zijn we onderweg naar ons volgende hotelletje in Ridgecrest, waar we logeren als tussenstop op weg naar Death Valley.

Maar onderweg valt er ook het één en ander te beleven, zoals deze formatie van rood- en witgekleurde rotsen die elegant uitgesneden zijn door wind en water. De witte steen is van een zachter materiaal en dus meer geërodeerd dan de rode. Dat levert een mooi beeld van dunne bleke pilaartjes met rode stenen kappen of platen bovenop. Eigenlijk is het een beetje zoals naar de wolken kijken, we zien kathedralen, een grote paddenstoel, een streepjescode, een kasteel, een heel smurfendorp!

We maken een korte wandeling, aangeduid met houten plaatjes. Het lijkt wel alsof papa wil goedmaken dat hij zich Santa Monica niet meer herinnerde, want hier kan hij het volgende houten plaatje voorspellen nog voordat we het zien. Hij weet precies hoe het wandelpad loopt, meer nog, het lijkt wel alsof hij een half uurtje geleden die plaatjes zelf is komen zetten, zo goed kent hij hier zijn weg. Een selectief geheugen, noemt hij het zelf.

Als we een half uurtje later opnieuw aan de start van het wandelpad aankomen (wat nu het einde is geworden), ziet de hele Canyon er alweer anders uit omdat het zonlicht er op een andere manier op schijnt. Elk moment van de dag, elke bocht die je neemt, elke keer dat je je hoofd omdraait, telkens heb je een heel nieuw zicht. En dit is dan nog maar de eerste van vele canyons en rotsformaties die we op deze reis zullen zien. Het blijft telkens de moeite, en ik vind het echt geweldig om op de paadjes tussen de rotsen door te wandelen. Plezier gegarandeerd dus de komende weken!

Trouwens, voor de bezorgde thuisblijvers: we hebben er alletwee aan gedacht om ons petje op te zetten toen we in de zon gingen wandelen. Papa heeft er zelfs zo goed aan gedacht dat hij het vergat terug af te zetten toen we in de auto stapten, en heel flink nog een kwartier met dat petje op gereden heeft.

We maken nog een laatste tussenstop voor we aankomen in Ridgecrest, meer bepaald in Randsburg, bekend als de “Living Ghost Town”. In 1895 vielen drie mannen er bijna letterlijk over goud dat daar lag, en ze eisten die grond op. Amper vijf jaar later was er al voor 3 miljoen $ goud uit de grond gehaald, en was er een heel mijnstadje gesticht dat op zijn hoogtepunt in 1918 3500 inwoners telde. Tegen het einde van de tweede wereldoorlog werd de mijn gesloten, en daarmee verdween ook de bestaansreden van het stadje.

Zoals we op zoveel plaatsen al gezien hebben, betekent dat dat alles achtergelaten wordt en dat de mensen hun geluk op andere plaatsen gaan zoeken. Het stadje stierf uit.

En daar was het beter bij gebleven, als je het mij vraagt. Op zich is dat al een zeer raar zicht met een onbehaaglijk sfeertje, zo’n leeggelopen verwaarloosde stad of dorp. Met huizen die vervallen zijn – soms zien ze eruit als omgewaaide kaartenhuisjes – met kleine autokerkhoven in de voor- en achtertuinen. Met machines, toestellen, apparaten die voor de ontmijning gebruikt werden en nu als grote verroeste robots in het landschap verspreid staan. Desolaat.

Maar wat mensen bezielt om daar tussenin, in die doodse vuilnisbelt, dan toch terug te gaan wonen, één van die huizen een lik verf te geven, en de rotzooi in het dorre zand voor de deur weg te vegen, dat gaat er bij mij niet in. Er wordt zogenaamd nieuw leven in Randsburg geblazen door twee troeven uit te spelen: 1. het feit dat dit een historische site is, wat ook wordt aangetoond door de vele antiekwinkels (al lijken me dat vaak gewoon vervallen huizen waarin alle verroeste rommel die destijds is achtergelaten te koop wordt aangeboden); 2. de mogelijkheid om in de ruwe woestenij in de omgeving te gaan rondcrossen op moto (dirt bikes) of quad, weg van de voorgeplaveide banen.

Ik heb echt mijn best gedaan. Ik heb geprobeerd me in te beelden dat ik het fantastisch vind om in de wildernis off road te gaan quadden, maar dat lukte me al niet echt. Maar zelfs als dat nu echt mijn passie zou zijn, zou ik het er dan voor over hebben om in dit zielige excuus voor een stad te komen overnachten? Brrrrrrr, ik denk het niet.

De volgende uren verlopen zoals we dat gewend zijn en graag hebben:

·         naar het hotel rijden en op 5 minuten inchecken,

·         doucheke nemen, en tot de ontdekking komen dat ik mijn petje wel ophad, maar dat de zon toch flink haar best gedaan heeft: zelfs als ik geen t-shirt meer aanheb, zie ik eruit alsof ik wel nog een t-shirt aanheb,

·         hapje gaan eten: opnieuw bij een Mexicaantje, waar de Margarita een beetje meer frozen is dan gisteren, maar het eten wel in een meer realistische hoeveelheid en iets verfijndere versie geserveerd wordt

·         en dan bloggen.

Oei, excuseer, dan dus niet bloggen wegens dichtvallende ogen.

01-04-2011 om 00:00 geschreven door Krisje

We hèbben vandaag de 101 dingen gedaan die we gisteren gepland hebben.
Het was stralend weer en we hebben een supergoede dag gehad.
Maar nu kan ik mijn ogen niet meer openhouden (en die van papa zijn al dicht).

Hopelijk word ik morgen opnieuw vroeg genoeg wakker, zodat ik dan wat tijd heb voor een verslagje.
Tot morgen!

01-04-2011 om 00:00 geschreven door Krisje

Om 6u00 vertrek in Heverlee, naar Brussel-Zuid. Van daaruit met de Thalys naar Parijs, om in te checken op de luchthaven Charles de Gaulle. Alles verloopt zoals dat hoort. En ik heb deze keer boterhammen met een eitje gemaakt, dat is echt iets voor als je op vakantie vertrekt. De boterhammen waren wel nogal klein en het eitje nogal groot, wat als gevolg heeft dat ik ACHT boterhammen meeheb. Die ik allemaal al heb binnengespeeld, nog voordat we op het vliegtuig stappen.

Bij het wachten om te boarden, wordt er een Monsieur Saignant afgeroepen, die zich aan de gate moet melden. Ik vraag me af of dat in de Engelse vertaling Mister Blue of Rare zal worden, maar neen, hij blijft Saignant.

Om 10u40 (ongeveer) begint onze vlucht van 11 uren en 30 minuten. De piloot maakt daar onmiddellijk 10 uren en 45 minuten van, en als we op het schermpje kijken dat aan elke zetel hangt, zien we dat we er amper 10 uren over gaan doen. Keigoed! En weet je wat? Bijna alle rijen bestaan uit 3-4-3 zetels, maar wij zitten net fijn met twee zeteltjes aan het raam, en daarnaast het gangpad. Nog keigoeder dus!

Air France is echt super, je zou alleen voor hun service al beslissen om eens een Trans-Atlantisch tripje te maken. Ik zal niet te hard in detail treden, maar the food (and the booze) was good. En de film-keuze ook. Ik kijk naar Rapunzel, en papa later ook. Hele mooie Disneyfilm. Papa heeft ook een andere film gezien, maar hij weet met de beste wil van de wereld niet meer welke dat was, omdat hij per ongeluk heel de film geslapen heeft. Na Rapunzel kijk ik nog naar een Koreaanse film, en daarna nog naar Little Miss Sunshine, en dan is het al ongeveer tijd om te landen. Ik heb amper drie kwartier geslapen, dat had ik niet verwacht na het korte nachtje van woensdag op donderdag. En ik heb geen enkel van mijn boekjes gelezen die ik meesleur.

Wat wel een beetje vreemd is: op dat schermpje op onze zetel staat dat het 12 uur is in LA, en de piloot zegt dat het al 13u is. En papa zijn horloge (die nog op thuis-uur staat) zegt dat het thuis 22u is. Als je daar 9 uur van af trekt, dan is het opnieuw 13u en geen 12u.

Conclusie: wij zitten dus heel de tijd te denken dat we maar 10 uur gevlogen hebben, terwijl het er toch wel degelijk 11 waren. Maar ik kan je verzekeren dat je daar echt in de verste verte geen idee van hebt. Alle tijdsgevoel is volledig verdwenen. Had die piloot gezegd dat het in Los Angeles 17u was, of voor ons part al 4 april, dan hadden we dat ook geloofd.

Waar wel absoluut geen twijfel over mogelijk is, is dat het in LA 27° en very sunshiny is. Daar staan we dan, lange broek, sokken, warm truitje. En zo al niet al te lentefris na zo’n lange vlucht.

Door de security en de douane geraken duurt behoorlijk lang, maar dat wordt goedgemaakt bij Alamo, waar we op 10 minuten binnen en buiten zijn om onze huurauto af te halen. Zodat we – nog altijd even lentefris – toch op onze hotelkamer ingecheckt zijn 2 uur nadat we geland zijn.

We doen vandaag niet veel meer dood.

- Even buiten gaan kijken waar we gaan eten (dat zal in een restaurantje zo’n 50 meter naast het hotel zijn), en wat water en cola inslaan zodat we vannacht niet plots van de dorst omkomen.

- De planning voor de volgende dag even bespreken en besluiten dat we morgen alleen al 101 dingen zullen doen, kwestie van rustig te starten.

- Een bijzonder deugddoend doucheke pakken.

En dan naar dat restaurantje. Je kan nu moeilijk zeggen dat het de eerste keer is dat we in de States zijn, en we zouden dus al het één en ander gewend moeten zijn, maar lieve help, wat is dat hier met die peoples?? Ik ben compleet verbijsterd als ik zie met welke schotels de dienster naar onze tafel komt. Denken die dat wij Holle Bolle Gijs en zijn zuster zijn?? Echt waar, dit tart alle verbeelding. Ik heb 2 fajita’s besteld en krijg 5 tortilla’s en een pan vlees waar 4 personen van kunnen eten. Waar slaat die 2 dan in godsnaam op? Op het aantal mensen dat nog kan eten van datgene dat ik laat liggen nadat ik me half te pletter heb volgepropt? Het moet zoiets zijn.

Dit gaan we echt anders moeten aanpakken de komende weken, want anders zullen we op de terugvlucht drie zitjes nodig hebben.

Het klokje zegt dat het nu 19u40 is, tijd om eens te checken of het bed deugt.

31-03-2011 om 00:00 geschreven door Krisje