Een onaangenaam gevoel van eenzaamheid overvalt mij elke keer ik alleen in mijn zeteltje zit. Ik zou nochtans moeten blij zijn. Ik heb alles, echt alles wat een mens verlangen kan. Maar een onaangenaam gevoel van eenzaamheid overvalt mij als ik in een overvolle Siphon aan mijn fazantje in de room zit te knabbelen. Als mijn schat van een dochter zich als een onuitstaanbaar ettertje gedraagt. Als mijn fantastisch zoontje met zijn vingers in de limonade zit. Als mijn man ondertussen zowat in slaap valt. Als ik altijd, weeral, zoals altijd, de boel recht moet houden. Het is eenzaam als je als vrouw ook man moet zijn. Als je als mama de paparol moet vervullen. Terwijl papa er bij zit maar het leven te vol vindt om al zijn rollen te kunnen vervullen. Als voor papa het leven te vlug gaat. De gesprekken te hard gaan om te volgen. De woorden te moeilijk zijn om te begrijpen. De muren te krom staan om recht te trekken. Is het gek dat je dan eens rond je kijkt. En denkt. Had ik maar. En kijkt en verlangt. Maar weet en dus niets doet. Maar toch nog eens kijkt. En verlangt en denkt en fantaseert. En glimlacht maar toch weer niet.

04-11-2008, 21:08 geschreven door Christelleke