5u in de ochtend,
heel vroeg wakker. De dreigende wolken hangen in de bergen en het
weer ziet er niet gunstig uit. We maken ons klaar en beslissen op het
laatste moment of we de granfondo van 142km zullen doen. Gastvrouw
Emilia verwacht ons alvast voor het ontbijt tegen 6 uur. Eens aan het
ontbijt begint het stevig te regenen. Dit is echt wel jammer. Zo
ernaar toe geleefd en het natte weer gaat nu spelbreker zijn. Het
heeft voor mij alvast geen zin deze lange tocht met dit weer aan te
vatten. Het moet tenslotte ook beetje veilig zijn onderweg met de
stevige afdalingen die er tijdens de rit op het programma staan. We
rijden toch alvast naar de start om 7u om te kijken of er veel
vertrekkers zijn. Er zijn er heel wat die afhaken, maar toch ook
'koene ridders' die vertrekken. We besluiten enkel de Stelvio te
rijden. Ik zie mijn eerste droom dit jaar beetje in elkaar zakken
maar uitgesteld is niet verloren. Er komen nog kansen de komende
tijd.
De stelvio enkel
dus, om 8u30 begint de tijdsopname. Het regent trouwens nog steeds en
het ziet er niet naar uit dat het snel zal verbeteren. De frustratie
en ontgoocheling zal ik er tijdens de beklimming proberen af te
fietsen. Ik ga alvast voor een nieuwe persoonlijke verbetering van
mijn klimtijd. Mijn vorige was 2u26 over de 21,5km en ga proberen
onder de 2u15 te blijven.
Ik rij over de mat
en mijn tijdsopname is begonnen. Ik probeer direct op mijn eigen
tempo een goed ritme te vinden. Zeker niet te snel van start gaan
want uit ervaring weet ik dat ik een diesel ben. Ik zie mijn
fietsmaatje Nico een beetje wegrijden maar maak me geen zorgen. De
weg is nog lang zoals het weerklinkt door de megafoon van 'Lucien Van
Impe' die voor één van de vele tunnels ons staat aan te moedigen.
We beginnen aan het eerste deel van de 39 haarspeldbochten die
we moeten passeren en Nico is nu helemaal uit het zicht verdwenen. Ik
begin nu toch stilaan in goed ritme te komen. Ik neem me voor om in
één ruk naar boven te rijden. De tussentijdse bevoorradingen ga ik
links laten liggen om geen tijd te verliezen. Ik kom nu toch wel aan
een moeilijk stuk rond de 7de kilometer, rond de 14 à 15% maar het
loopt goed, gewoon beetje harder op de pedalen trappen . Ik kom
hier mijn fietsmaatje Nico terug tegen. Hij begin het toch moeilijk
te krijgen en moedig hem nog even snel stevig aan. Het tweede deel
van de haarspeldbochten is daar, heeft een fenomenaal uitzicht hoe
de weg zich in bochtenwerk naar boven heist met daarbij nog een
prachtige waterval. Het regent nog steeds maar het deert me niet. We
komen hier na 11 km de eerste bevoorradingspost tegen en één van de
vrijwilligers reikt me een stukje banaan aan. Ik neem het graag aan
en vervolg mijn weg door het bochtenwerk. Eens deze achter mij
gelaten begint het weer beetje te verbeteren. Ik zie zelfs beetje
blauwe lucht . We komen op een plateau waar je relatief beetje
kunt sneller rijden. Ik voel me goed en raak aan de praat met een
medefietser. Wat een mooie beleving, het is zijn eerste keer en vindt
het een geweldig schouwspel. De bergen rondom je, de sneeuw op grote
hoogte en zelfs de eerste zonnestralen die er nu doorkomen. We kunnen
nu zelfs een tandje bijsteken want de weg daalt nu zelfs lichtjes.
Niet lang echter want het bochtenwerk komt in zicht naar de Passo
Umbrail op een hoogte van 2500m. Het zijn weer enkele stevig
oplopende kilometers naar deze hoogte. Maar het gaat nog altijd goed
en geloof in een serieze tijdsverbetering. Ik hoop alvast op een 2u10
te realiseren. Ik passeer ondertussen km 18 (top Passo Umbrail) waar
de grens I/CH ligt en via deze pas Zwitserland kunt binnenrijden. Een
koude strakke wind steekt echter op en dit voelt niet echt aangenaam
aan op mijn bezwete natte kleding. Het worden toch nog een lastige
laatste 3 kilometers die een gemiddelde steiging hebben van 8 à 9
procent. Er volgen hierbij nog zeker 10 haarspeldbochten (Tornante
). Het zonnetje schijnt nu toch beetje maar de wind maakt het nog
steeds ongenaam. Ik zie moedige fietsers die serieus aan het afzien
zijn. Maar we gaan allen voor hetzelfde doel, de top weer bereiken.
Een gelooflijk gevoel dat het afzien de moeite waard maakt. Ultimo
kilometro, het begint te kriebelen, weer een overwinning in zicht op
één van de meest legendarische cols uit Italië, de Giro. Er staan
supporters langs de weg die je in deze laatste meters naar de top
aanmoedigen. Ik hoor in de verte Mark Vanlombeek bemoedigde
commentaar geven aan de fietsers die over de meet komen, we zijn nu
echt niet meer veraf en kom aan de laatste haarspeldbocht. De laatste
200m er nog even alles uitpersen en hup de tijdmeetingmat over...
Ik denk dat ik
uitkom op 2u14 als ik beetje gevolgd heb. Ik kijk even in de lucht en
denk aan mijn ontvallen dierbare oudjes en broer. Een emotioneel
moment dat ik even moeilijk onder controle kan houden. Ik trek toch
maar direct mijn winddichte vest aan en wacht op mijn fietsmaatje
Nico. Een kwartiertje later is het ook aan hem om de meet te
passeren. We shaken elkaar stevig de hand en een schouderklop. Het is
ons gelukt !!! We staan even later op een podium waar een gewillige
fotograaf ons tegen een kleine prijs een mooie herinneringsfoto
aflevert. We trekken naar de verwarmde tent om onze rugzak te gaan
afhalen en ons om te kleden. We krijgen een etix drinkebus
recoveryshake (smaakt naar chocomelk en nemen wat honingkoeken en
suikerwafels. Veel volk in de tent !!! We maken ons stilaan klaar om
naar beneden te rijden. Gelukkig is het nu droog maar toch is het nog
oppassen op de weg. De presentator kan het niet genoeg benadrukken,
rechts houden en voorzichtig naar beneden. We vatten onze afdaling
aan en Nico zal snel uit mijn zicht verdwenen zijn. Ik doe het
stillekes aan en stop enkele keren onderweg, genietend van het
uitzicht en de bergen. Eens aan onze B&B aangekomen besluit ik om
nog even Bormio 2000 op te rijden. 700 hoogtemeters overwinnen over
10km. Om toch nog beetje meer mijn frustratie te kunnen afrijden van
het in het water vallen van de Granfondo. Dan heb ik toch vandaag in
totaal 32 kilometer geklommen en 2200 hoogtemeters overwonnen. Doe
maar, zegt Nico, hij heeft het wel gehad na 3 intensieve fietsdagen.
Op een uurtje ben ik boven op het ski oord en spreek met Nico af dat
ik daarna ineens naar de Stelvio-village fiets voor de pasta-party.
Dat zal smaken !!! Toch nog een mooie en intensieve Stelvio dag
beleefd. Bormio, See you next year, Ciao Ciao !!!!
Dit was mijn radmarathon-dag voor dit
jaar. Ik heb daarbij mijn eerste doel bereikt en al een deel van mijn
droom kunnen realiseren. Ik heb weliswaar niet de volledige
radmarathon uitgereden maar wel de drie zwaarste radmarathon-bergen
achter elkaar overwonnen; 4100 hoogtemeters, 62 klimkilometers. Nu
kan ik stilletjes verder opbouwen om een volledige radmarathon van
234 km met de 4 beklimmingen te realiseren
Een volledig verslag probeer ik ten
gepaste tijde op mijn blog te zetten
Als alles volgens plan verloopt wordt donderdag 29.08.2013 mijn individuele radmarathon-dag met vertrek in Sterzing !
Vandaag nog een laatste kleine fietsrrit van 65 km gedaan naar het Pflerschtal vlakbij Gossensass. Een Mooi en Pittoresk klein dal.dat doodloopt westelijk van de Brennerpass met de Oostenrijkse grens. Eerst was het de bedoeling om zuidwaarts richting Brixen te fietsen, maar veel donkergrijze wolken en regen gooiden roet in het eten. Het weer is namelijk vrij wisselvallig de laatste dagen. Veel wolken en af en toe een waterzonnetje. Niet echt zomerse omstandigheden momenteel in Zuid-Tirol. Volgens de voorspellingen zou het vanaf woensdagnamiddag en zeker donderdag gevoelig verbeteren. Net op tijd om mijn radmarathon 'proberen' uit te rijden.
Dit is de dag, de dag van de Oetztaler radmarathon. 's Morgens bij
het ochtendgloren valt de regen in grote getale naar beneden in
Sterzing. Het weer ziet er er zoals voorspeld niet goed uit voor de
deelnemers van de radmarathon. Het is nu 8 uur en ze zijn al meer dan
een uur onderweg vanuit sölden in Tirol in nat regenweer. Wij
ontbijten ondertussen en hopen toch de komende uren dat het wat
opklaart. En ja hoor, het is een dik uur later opgehouden met
regenen, zelfs de zon begint door de wolken te komen. Dus we maken
ons klaar om naar beneden te rijden (met de auto ) en te gaan
supporteren voor de moedige radfahrers. We stellen ons op iets voor
de aanvang van de Jaufenpass, verder mogen we niet meer met de wagen
want de wegen zijn tijdig afgesloten. Even voor half elf komt het
eerste groepje renners aangereden onder begeleiding van de
wedstrijdleiding en de plaatselijke politie. Man, deze houden er een
goede vaart in. Als we even uitrekenen heeft deze groep de eerste
160km afgelegd in meer dan 40km/u in barre weersomstandigheden.
Indrukwekkend mag je wel zeggen. Het eerstvolgende uur komen ze
stelselmatig in (kleine) groepjes voorbij maar zeker nog niet in
grote mate. We moedigen telkens de goed ingeduffelde
renners aan maar we krijgen nog niet veel reactie. Logisch, dit zijn
de cyclorenners die voor een goede aankomsttijd gaan en zich
concentreren op 'de wedstrijd'. De zon staat ondertussen stevig te
schijnen aan de hemel. Een opkikker voor de deelnemers die tot de
brennerpas nattigheid en kou hebben moeten trotseren. Een Duitstalige
deelnemer die even halt hield om zijn regenjasje uit te doen vertelde
mij dat ze van bij de start in de regen zijn vertrokken met een temperatuur van 4°.
Tot voorbij de Brenner was het al nattigheid troef, man man man
Het volgende uur beginnen ze alleen of in kleine groepjes iets
talrijker door te komen, de één al met een meer vertrokken gezicht
dan de ander maar in principe zullen deze de eindstreep over 70 km
normaal zeker halen want zij hebben nog een dikke marge op het
tijdschema. We blijven ze aanmoedigen en als het middaguur nadert
krijg je meer en meer een fijne reactie. Een leuk handgebaar
doet de ene, gracia of danke zegt de ander. We doen een kleine wave
of zingen 'laat de zon in je hart, geniet van het leven'. Het doet de
moedige voorbijrijders blijkbaar meer en meer deugd want we krijgen
veel appreciatie. Voor de meeste die nu volgen telt enkel het
uitrijden en tijdig binnenkomen. We zien af en toe ook wat Belgen
voorbijflitsen. We naderen ondertussen de tijdsgrens van de Brennerpass, het
wordt half één. Als je nog tijdig boven op de Jaufenpass wil
geraken over 16 stevige kilometers voor 14.30u is het best dat je nu
in Sterzing bent. We zien nu ook meer en meer getekende gezichten en
de sluitingstijd van 13u in Sterzing komt in zicht. We blijven ze
aanmoedigen. Sowieso is het al een prestatie voor de echte recreanten
(zoals ik om tot hier te geraken na 160 km. De sluitingsauto van
de organisatie kom dan ook binnen enkele tellen voorbij. Wie nu nog
achter is zal mogelijk uit de 'wedstrijd' genomen worden. De Policia
verlaat ondertussen het parcours en de wegen worden terug opengesteld
voor het verkeer. Tussendoor sijpelen nog fietsers voorbij maar voor
veel van hen is het vet van de soep eraf. We geven hen toch nog een
stevig steuntje in de rug. Wij kramen nu ook op op onze standplaats
en keren terug naar de wagen die in het stadje vlakbij de kerk stond.
Tot de laatste renner in zicht moedigen we aan tot we het parcours
definitief hebben verlaten.
Van uw reporter ter plaatse met wat pijn in het hart om zelf te moeten
toekijken. Hopelijk ben ik volgend jaar terug echt erbij !
We hebben al een fijne tweedaagse op het Jennerhof in Matzes vlakbij Sterzing in Süd Tirol achter de rug. Het weer is tot hier toe al goed meegevallen. Het zonnetje heeft zeker vandaag goed zijn best gedaan. De volgende dagen volgt er afkoeling en regen en hopelijk toch ook wat droge momenten. Hopelijk hebben de deelnemers aan de radmarathon morgen een beetje weer om hun tocht veilig af te leggen. We gaan normaal van hieruit kijken als het weer het toelaat als toeschouwer om hen aan te moedigen. Het zal toch een beetje pijn doen om langs de kant te staan en niet tussen de deelnemers te zitten.
Vandaag toch een fietsrit van 50 km gedaan naar het mooie ratschingstal om wat klimkilometers in de benen te hebben. Ik had er op laatst toch een goed gevoel bij. (Het stevig klimmetje van 3km terug naar ons dorpje Matzes ging vlot). Dit als opwarming om in de loop van volgende week mijn eigen radmarathon proberen te rijden met mijn supporters in de volgwagen. Een goeie test ter voorbereiding van hopelijk volgend jaar terug een 'echte deelname'. Ich grüsse dich!
We staan op een weekje van ons vertrek
naar ons vakantieverblijf in Sterzing Zuid-Tirol. Ik heb toch in
voorbereiding naar mijn eigen radmaratontocht dit jaar over de 4500 km
in de benen. We zullen zien wat het geeft. Ik probeer in dit
verlengde Maria-hemelvaartweekend nog één grote rit in te plannen
van 150km, vermoedelijk door het Hageland. Dan ligt in de eindsprint
de focus vooral op rust en eens ter plaatse op aanpassing aan het
hooggebergte.
Ik heb er een goed gevoel bij om het toch groot stuk verder te
brengen dan vorig jaar en nu is er alvast geen overschrijding van de
vastgelegde tijdslimieten op het parcours mee gemoeid. De enige
limiet die dag is dat ik ongeveer 13 uren de tijd heb om de 234 km
met 3 beklimmingen van formaat boven de 2000m te overwinnen. Met in
volgorde van beklimming Jaufenpass, Timmelsjoch, Kuhtai en tenslotte
de lange en niet te onderschatten Brennerpass te overwinnen. De
lastigheid zit nu in eerste deel van het parcours vermits Jaufenpass
en aansluitend Timmelsjoch nu eerst aan bod komen. De top van het dak
van de radmarathon op Timmelsjoch ligt er al na km 70. Verradelijk
misschien want daar overmoedig worden als het goed zou lopen is
best te vermijden want het is nog 168 km dan. Nog een zeer zeer lange
weg te fietsen en dat is op zich al niet van de poes wetende
daarbij ook dat in de laatste 100km nog twee lange lastige
beklimmingen schuilgaan. Ik heb ze allen afzonderlijk al één of
meerdere malen overwonnen en het zijn stuk voor stuk lastige reuzen.
Bij de volgende voorbeschouwingen zal ik van elk van hen proberen een
profiel te schetsen vanuit mijn eigen ervaring. Tot de volgende !
Ik heb van kozze Dirk die afgelopen juni mee de Stelvio heeft overwonnen een leuk verslag toegestuurd gekregen waaronder dat van onze belevenissen tijdens ons Stelviotrip. In bijlage kan je dit dan ook uitgebreid lezen. Van zijn Climbing for life avontuur op de Galibier in september vorig jaar tot het Stelvio-evenement en zijn Mont-ventoux prestatie van afgelopen juni, een grappige kijk op een mooi sportief avontuur
Ik vertrek seffens terug uit Bormio richting België met eventuele tussenhalte met overnachting. Het is nog mooi weer dus kunnen we er nog beetje van genieten onderweg. Het is goed geweest. Mijn fietskompaan Dirk blijft nog tot dinsdagmiddag om van Hieruit naar de Provence te rijden voor het Mont Ventoux - evenement.
De passo dello stelvio was een topbelevenis, mooi weer, schitterende natuur, kortom genieten tijdens de beklimming van 22 km naar de TOP ! Boordevol 'emoties' onderweg en bij het bereiken van de eindmeet ... één van die dagen om nooit meer te vergeten ... Ik draag deze overwinning op aan mijn dierbaren die ik al een tijd moet missen ..., ze blijven voor eeuwig in mijn hart ! ! !
Ik heb zonder problemen de top bereikt. Rustig naar boven gefietst zonder een trap te veel te geven. Mijn eindtijd speelde geen rol om deze eerste keer voldoende impressies op foto vast te kunnen leggen. Een uitgebreid verslag volgt spoedig (beloofd)
. Ik kom
hier mijn fietsmaatje Nico terug tegen. Hij begin het toch moeilijk
te krijgen en moedig hem nog even snel stevig aan. Het tweede deel
van de haarspeldbochten is daar, heeft een fenomenaal uitzicht hoe
de weg zich in bochtenwerk naar boven heist met daarbij nog een
prachtige waterval. Het regent nog steeds maar het deert me niet. We
komen hier na 11 km de eerste bevoorradingspost tegen en één van de
vrijwilligers reikt me een stukje banaan aan. Ik neem het graag aan
en vervolg mijn weg door het bochtenwerk. Eens deze achter mij
gelaten begint het weer beetje te verbeteren. Ik zie zelfs beetje
blauwe lucht 
Beste mensen,
