Ik ben een doodnormale 18-jarige goedlachse jongen die houdt van uitgaan, voetbal, carnaval, pintjen drinken,... uit een klein boerendorpje nabij Aalst.
Deze blog gaat over m'n persoonlijke ervaringen van het holebi zijn en het zich anders voelen dan andere personen.
Veel leesplezier...
27-12-2007
Jaren geleden... M'n persoonlijke geschiedenis
Even een kleine situatieschets posten...
Prille jeugd
18 jaar geleden werd er in Aalst een jongen geboren, die de naam Ajointjen meekreeg (fictieve naam natuurlijk ). De jeugdtijd van deze jongen was redelijk normaal. Misschien een beetje teruggetrokken en redelijk stil maar goedlachs, ravotten, voetballen, kattekwaad uithalen,...
Een doodnormale jeugd voor een jongen die op "de boerenbuiten" woont. Tot het secundair onderwijs liep alles vlot, ik amuseerde mij elke weekend rot met de voetbal en chiro. Ik had vele vrienden waarmee ik op het pleintje ging voetballen of in het bos een kamp ging bouwen. Tot het secundair onderwijs...
Het secundair
Nieuwe omgeving, nieuwe personen, nieuwe school. Alles leek vlot te gaan... Tot de pesterijen begonnen. De goedlachse jongen veranderde snel in een depressieve jongen die zich zelf meer en meer van de buitenwereld ging afsluiten. In het eerste jaar secundair had ik gewoon geen zin meer om zaterdag te gaan voetballen en zondag naar de chiro te gaan. Snel stopte ik met de chiro omdat er enkele pestkoppen van mijn klas het daar al verpest hadden voor mij. Ik sleurde mij door dit jaar. Maar ondertussen kwam er stilletjesaan een nieuwe worsteling aan...
De start van de puberteit: ongekende gevoelens...
Ik was ongeveer 12,5 jaar en er bleef een goede vriend van mij bij mij slapen. Die avond kon ik echt de slaap niet vatten. Ik lag opgewonden naast die jongen, met gevoelens die ik nog nooit gevoeld en ondervonden had. Het drong niet goed door tot mij maar het was verliefdheid... Dagenlang bleef ik denken aan hem, ik kon hem echt niet uit mijn gedachten houden, niet normaal.
Elke keer dat ik hem terugzag, kreeg ik steeds hetzelfde gevoel, terug slapeloze nachten,... Rond mijn 13de begon ik mij af te vragen waarom? Waarom altijd die gevoelens als ik die jongen zag, waarom altijd als we tesamen aan het voetballen waren of oorlogje aan het voeren waren? Waarom? M'n eerste crush was een feit. De eerste maal vroeg ik mij af ofdat ik weldegelijk hetero ben. Een vraag die mij nog maar eens talloze slapeloze nachten heeft bezorgd. Rond mijn 14de verwaterde het contact met deze jongen, ondermeer door mijn geheime en onzekere gevoelens door hem had ik het dikwijls moeilijk als ik in zijn buurt rondging.
Na een tijdje had ik persoonlijk wel geaccepteerd dat ik bi of homo was, maar was nog zeer onzeker over mijn persoonlijkheid en wie ik was. Maar toen werd het gepest nog erger...
De onzekerheid
Het 2de jaar secundair ging van start. Alles was veel verbeterd, rotte appels waren verdwenen uit de klas en ik werd weer gelukkiger. Maar tijdens nieuwjaar kreeg ik te horen dat ik van richting moest veranderen. Het eerste half jaar verliep nog goed, ik accepteerde mijn gevoelens voor die jongen en werd weer meer zelfverzekerd. Ookal schuilde er binnenin nog onzekere gevoelens.
Het 3de jaar, een ramp. De eerste maand werd al duidelijk dat ik de pispaal van de klas zou zijn. Gepest rond de onnozelste dingen, constant plagen,... Mijn zelfbeeld kreeg een ferme deuk, de terug een beetje opgewekte persoon werd weer een down persoon en ging zwaar twijfelen over zichzelf. Wat deed ik hier? Waarom val ik op jongens? Waarom pesten ze mij? Waarom ik, waarom? WAAROM?
Na mijzelf geaccepteerd te zijn hoe ik ben, kwam dit. Een ferme deuk, waar ik nu nog altijd gevolgen van meedraag. Twijfels kwamen de kop bovensteken. Ook twijfels rond mijn geaardheid. Mijn zelfbeeld werd zo negatief dat ik dacht dat ik er alleen voorstond in deze wereld. Ik had weinig vrienden, praatte nog weinig met andere personen, sloot mij op in mijn kamer, kwam amper nog buiten, stopte met voetballen doordat ik er geen zin meer in had, was futloos en zag alles negatief in,...
Zelfmoordgedachten
Na het overleven van dit rampzalig jaar en 2 maand zonder gepest thuis ging ik met mijn laatste stukje hoop en vooral veel schrik op naar het 4de secundair.
Maar alles herbegon terug. Snel begonnen de pesterijen terug en ik had geen zin meer in het leven! Zelfs onderweg naar huis werd ik al gepest, dit was te erg, ik zag het echt niet meer zitten. Ik wou weg van deze verschrikkelijke wereld. Heel depressief liep ik rond op deze wereld. Ik zei amper nog een woord tegen andere personen en het enigste waarmee ik mij nog bezighield was mijzelf het negatieve zelfbeeld nog versterken door te denken dat ik een 'dikke gaylordnul' was, waar niemand zich iets van aantrok en niemand van hem hield.
1 persoon merkte dat, een toemalige goede vriendin (en nu beste vriendin) van het secundair. Zonder haar zou ik waarschijnlijk niet meer op deze wereld rondlopen. Toch nog iemand die mij graag had, waar ik mijn hart kon luchten en die mij steunde! Eindelijk iemand die mij graag had en eindelijk iets wou doen met mij. Altijd stond ze er voor mij en ik ben haar zeer dankbaar! Bedankt!
De pesterijen begonnen stilletjes aan te minderen, zelfbeeld werd terug al een beetje beter en stilletjesaan begon ik terug sociale contacten te maken. Toch kwamen de zelfmoordgedachten nog dikwijls in mij op. De twijfels over mijn geaardheid bleven, desondanks dat ik 3 jaar ervoor mijn geaardheid had geaccepteerd.
Zwarte pagina in m'n leven, maar de grote ommekeer!
Op een warme dag tijdens de examens op het einde van het 5de secundair kreeg ik het slechtste nieuws dat ik ooit al heb gehad. Mijn neef had zelfmoord gepleegd. Een hele zware tijd voor mij, maar ook een besef van iets anders...
Ik kreeg steun van personen die ik niet echt kende en bepaalde personen van wie ik het nooit verwacht zou hebben. Toen besefte ik dat ik er niet alleen voor stond. Na het verwerken van het verlies van mijn neef (al is dit proces nog altijd bezig), heb ik mij enkele dagen teruggetrokken van de buitenwereld. Alles op een rijtje gezet. Nooit meer zelfmoordgedachten en accepteren wie ik ben! Dus ook accepteren dat ik homo ben.
Na deze periode stelde ik mij veel socialer op. Eindelijk kreeg ik weer zin in het leven. Ik begon alles terug positief te zien en de jongen van enkele jaren terug begon terug te komen. Ondertussen ook wat meer initiatief beginnen nemen met vanalles en nog wat (oa carnavalsgroepje oprichten, feestjes organizeren,...)
Het enigste wat ik nog altijd niet had kunnen zeggen tegen iemand was, dat ik op jongens viel ipv meisjes. Ik had schrik van de reacties van mijn vrienden en de buitenwereld. Deze schrik was een erfenis van mijn 'pestperiode'. Het laatste jaar in het secundair was een tof jaar. Ik amuseerde mij terug, leerde redelijk veel nieuwe personen kennen en het leven lachte mij terug toe. Eindelijk was die normale, goedlachse jongen terug.
Hogeschool
Ik zit in dezelfde richting als 2 goede vrienden van mij. Dikwijls zitten ze te praten en te zwanzen over de meisjes/vrouwen. Altijd als het over dit onderwerp ging, was ik opvallend stil (wat wel redelijk normaal is voor een homo). In oktober kwam ik toevallig op een website terecht over jonge holebi's. Ik leesde hun ervaringen met coming outs en hoe ze omgingen met hun geaardheid. Het stond vast, ik ben 18 en wil mij outen! Ondertussen is dit ook gebeurd.
). De jeugdtijd van deze jongen was redelijk normaal. Misschien een beetje teruggetrokken en redelijk stil maar goedlachs, ravotten, voetballen, kattekwaad uithalen,...
