Hier zit ik nu , ziek. Ik ben helemaal niet ziek. Ik lijk ziek.
De waarheid is dat ik het heb opgegeven. Ik verafschuw  men eigen.
Het lijkt niet zo, maar vanbinnen heb ik alles opgegeven. Mijn dromen, mijn leven , mijn relatie,mezelf...
Ik zal het zo zeggen: al was er een WO III aan de gang buiten, nog zou ik niet willen opstaan. Ik zou mezelf  enkel eens omdraaien in mijn bed.

Het zou me niks kunnen schelen.  Ik ben teleurgesteld in het leven en vooral in de mensen.
Blijven energie steken in alles dat ik doe, kan ik niet meer. Omdat ik er simpel niet meer in geloof.
Blijven hopen op iets dat er zal komen, een soort van mirakel in deze dagelijkse sleur.
Maar het komt niet.

Elke dag op de bus en op school word ik ziek, ziek van al die  oppervlakkige mensen.
Leerkrachten die zich helemaal anders voordoen dan ze zijn, jongeren die elkaar uitlachen.
De gesprekken die ik elke dag moet doorstaan over die vette fuif, over die nieuwe schoenen of over de roddels van dat één meisje.
Welkom op highschool inderdaad, niks voor mij.

Zelfs mijn o’ zo heilige weekend is eraan. Tenzij ik mij helemaal platdrink zit ik daar maar, proberen mee te lachen , proberen plezier te maken zoals al die anderen die dat gewoon kunnen.

De laatste tijd ben ik zelfs een paar keer thuisgebleven, omdat ik de energie er niet meer voor heb. Voor al die mensen, de druk van die kijkende blikken.

09-04-2014 om 01:36 geschreven door I AM  

Als er iets is in het leven dat ik heb geleerd, dan is het wel om niemand te vertrouwen.

Reken op niemand behalve op je eigen! Keer op keer geef ik het vertrouwen terug, maar deze wordt altijd beschaamd. Ik ben zelf geen heilig boontje op dit vlak maar als deze persoon eenmaal mijn liefde heeft gewonnen dan ben ik supertrouw. Wat er ook gebeurt.  Het gevolg hiervan? Ik kan nooit kwaad blijven en vergeef deze persoon onmiddellijk. Dit is echt iets dat ik moet onthouden.

Ik verspeel te veel tijd met mensen vertrouwen die het eigenlijk niet verdienen. Ik wil niet gekwetst worden. Je kunt het zien als een soort aangeleerde zelfbescherming, dat noodzakelijk is in deze egoïstische , ziekelijke tijden.

Ik heb vrienden, ik heb een lief, ik ben vrij sociaal , ik heb mijn familie, maar toch voel ik mij bitter eenzaam. Ondanks het feit dat ik weet dat ze er voor mij zijn, zie ik deze mensen maar heel weinig en er  is ook iets anders buiten het alleen voelen. Dit is  eenzaamheid die vanbinnen zit, ook al zijn er zoveel mensen rondom je.  Ik ben teveel op mezelf , teveel alleen met mijn eigen gedachten.

Ik verlang naar iemand die op dezelfde hoogte als mij zit, iemand waarmee ik tot diep in de nacht mee kan praten. F. wordt helemaal opgeslorpt door haar vriend en ziet mij enkel staan als zijzelf problemen heeft en Y. wordt helemaal opgeslorpt door haar nieuwe studentenleven.

Iedereen heeft zo zijn problemen en ik mag zeker niet klagen dat weet ik. Maar vanbinnen voelt het gewoon niet zo goed? Snap je?  Ik zit in een belangrijke periode, binnenkort moet ik gaan kiezen wat ik wil doen.  In een flits besef je dat je in 6 maanden je toekomst moet bepalen, je begint  je steeds meer af te vragen wie je bent, wat je graag doet, wat is je talent. Overal om je heen wordt je beïnvloed en wordt er raad gegeven. Je wordt overspoelt met folders en informatie. Eerst ga je mee in deze leuke, beloftevolle stroom van raadgevingen. Je ziet het al helemaal zitten. Een ander moment begin je te twijfelen, kan ik dit wel?  Soms zie je het niet meer zitten, je wilt stoppen met school en gaan werken.  Weg gaan van deze chaos ,op je eigen , een simpel jobje .
Een ander moment wil je groots worden, beroemd worden, je wilt iedereen trots maken. De mensen laten zien van: Kijk eens hoe goed ik het doe, dat hadden jullie zeker niet verwacht!
Op één van de filosofische momenten zie je de oneindige horizon en dan denk je  : wat doe ik hier? In je gedachten pak je je trekkersrugzak al in en ga je de wijde wereld in . Het is heel verwarrend allemaal, ik hoop dat iedereen zijn passie vind en daar voor gaat!

09-04-2014 om 01:11 geschreven door I AM  

Toen ik hier pas op de wereld was, dacht ik dat het leven een test was. Ik dacht dat als ik op alles goed reageerde en deed wat anderen van me verwachten, dat als ik regels volgde en niet opviel ik naar de hemel zou gaan. Toen mijn ogen begonnen open te gaan toen ik 12 jaar was, was dat het grootste geschenk dat ik ooit heb gekregen. Een geschenk van mij naar mezelf.  Ik heb gebroken met alle vastgeroeste denkbeelden . Ik heb sindsdien het één en ander gemaakt en dat maakte me enkel sterker. Maar er was nog andere uitdaging die me stond aan te gapen en dat is de maatschappij. Ook hier zijn grote verwachtingen aan verbonden; ga elke dag braaf naar school, studeer, trouw, werk, koop een huis en betaal braaf je belastingen. Als je niet voldoet aan deze verwachtingen val je al uit de boot.  De meeste mensen denken vaak niet na over al deze dingen, ze willen er niet aan denken. Maar ik ben iemand die haar vrijheid wilt en die is er ZEKER niet. We zijn helemaal niet vrij om te doen wat we willen en dat stoort mij. Alles wat we doen moeten we binnen bepaalde voorwaarden doen. Elk huis dat je bouwt moet  aan bepaalde voorwaarden voldoen. Ben je 3 maanden werkloos dan moet je je eigen gaan verantwoorden bij de RVA. Alles wordt letterlijk gecontroleerd, zodra ze zien dat je uit de regel valt, volgen ze je op de voet.  We DENKEN dat we vrij zijn maar in feite zijn we verstrengeld in een net die zorgvuldig gepland is.

Zelf heb ik altijd problemen hiermee gehad, het maakte me niet uit dat ik mijn identiteitskaart kwijt was, ik zag het nut van school niet in; ik vond dat je er praktisch niets uit leerde behalve theorieën die soms niet eens bewezen zijn. Als je iets fout deed werd je altijd gestraft, als je teveel lachte in de klas werd je meteen gestraft. Je moest eigenlijk gewoon een schaapje zijn, een schaapje met oogklepjes op.

Het werkleven is eigenlijk nog erger, alles is gebaseerd op kennis. Heb je niet genoeg kennis dan begin je NIET. Ze bekijken alles op een wetenschappelijke manier. Iemand die niks weet van het leven, amper iets heeft meegemaakt maar altijd alles braaf deed  en net van de universiteit komt mag direct beginnen, terwijl andere mensen zonder diploma met veel levenservaring en levenswijsheid die job veel beter zouden doen. Maar dat zien ze weer helaas niet. 

Iedereen is ongelukkig tegenwoordig en ze geven ze maar pillen en pillen. Depressies, ADHD, ADD, autisme, burn-outs en noem maar op ! NEE het ligt niet aan ons, wij zijn niet ZIEK. Het is onze ziel die reageert op onze slavernijmaatschappij. Degene die eruit vallen krijgen direct een labeltje, ze worden aan de hand van een wetenschappelijk schema gesorteerd in vakjes.  We worden in toom gehouden langs alle kanten, door onze voeding en vooral door de media. Nu is het nog ieder voor zich, maar langzaamaan zullen alle zielen op deze aarde wakker worden en zullen we ons verenigen.  En misschien, heel misschien is dat de reden waarom ik hier op aarde ben. 

09-04-2014 om 00:56 geschreven door I AM  

Wat wil ik ? Wie ben ik? Waar ben ik goed in? Wat zijn mijn dromen? Hoe kan ik mijn dromen waarmaken? Allemaal vragen waar ik op dit moment geen antwoord op kan geven. Ik zit vast, rotsvast. Ik geraak niet meer verder, omdat ik ook geen doel heb. Ik heb veel meegemaakt de voorbije 20 jaren. Het liefst zou ik  gewoon willen verdwijnen, alsof ik nooit heb bestaan. Al mijn cellen die stilaan oplossen in het heelal. Mijn bestaan gewist. Ik voel mij loom en zwaar in mijn lichaam, alles kost moeite. Ik heb de laatste tijd geen energie meer, ik lig heldere dagen in bed te denken en te denken. Ik zie geen uitweg, ik droom en droom. Ik voel mij niet thuis in mijn lichaam. Mijn gedachten zijn non-stop bezig en ik hoor anderen zelfs niet meer. Ik kan het niet meer aan om anderen hun problemen aan te horen, ik word er zelf moe van en het frustreert mij. Ik heb het gevoel dat iedereen hun gevoelens en problemen kunnen uiten tegen mij en ik blijf alleen achter. Gebruikt, als een  slappe lappenpop. Ik ben zo intens verdrietig omdat niemand iets aan mij ziet en ik schreeuw om hulp vanbinnen maar ik blijf maar lachen en afwezig zijn en flink zijn. Waarom staat niemand er bij stil dat ik ook mijn eigen problemen heb? Een leven die heel wat van mij vroeg. Ik verwijt ze eigenlijk niets, niemand kan iets aan mij zien. Ik ben het goedlachse meisje die altijd vriendelijk is. Hoezeer ik het ook probeer, ik kan mij heel moeilijk uiten bij mensen. Ik voel de behoefte om te verhuizen, mij terug te trekken in de natuur. Een simpel bestaan leven met 2 katten en een houten huisje. Ik voel mij hier ‘ verkeerd’, alsof ik er niet bij hoor met al die mensen die weten wat ze willen, met al die mensen die alles vanzelfsprekend vinden.  Alles vergt langs mijn kant veel moeite zoals van mensen houden en dat laten zien. Ik weet zelfs niet wat ik voel, ik sta helemaal niet in verbinding met mezelf. Ik vind mezelf zo moeilijk, zo wispelturig, zo verwarrend. Ik hoor mijn hart niet, hoe moet dat? Hoe weet je wat je wilt? De klok tikt en ik ben bang, bang om tijd de verliezen. Maar ik zal eerst mezelf moeten vinden en moeten ontdekken wie ik ben achter het masker vooraleer ik verder kan. 

09-04-2014 om 00:29 geschreven door I AM