Awh, dus ik zei dat ik de volgende dag terug ging komen, wat ik dus niet heb gedaan. Ik had eerst gewoon geen tijd, en daarna ben ik het gewoon vergeten. Mijn dagkamp was gewoon goed verlopen, veel herinner ik mij er niet van. We zijn nu al Januari 2010, en dat was Augustus 2009. Allang ergens diep van binnen gegaan dus. Hoe dan ook, nu voel ik me onverschillig. Ik mag terug thuis zijn, mijn moeder is weg voor een halfjaar naar haar geboorteland. Maar ik mag nog steeds alleen tijdens het weekend naar huis. In de week, zit ik in een instelling. Als ik mensen zeg dat ik in een instelling zit, beginnen de meeste mensen te denken dat ik niet in orde ben ofz. Daar is toch geen reden voor? Er zijn zoveel redenen waarom datje in een instelling kunt belanden, ik zit in een open instelling, omdat mijn thuissituatie gewoon niet meer veilig was. Maar als ik dat vertel aan mensen of klasgenoten, bekijken ze me nog steeds scheef. Een onveilige situatie, ruzie met je ouders bedoel je. Dat heeft toch iedereen eens, zou je denken. Wel bij mij zijn de dingen heviger, is de jeugdrechtbank er bij betrokken en gingen sommige dingen echt fout. En dat was mijn schuld niet, maar ik werd wel gestraft, mijn ouders doen de dingen verkeerd, en ik kom in een instelling terecht. Oke goed, in de zomer van de vorige blog, noemde ik mijn moeder alweer terug moeder, en was ik trots dat ze stopte met drinken. Maar ze heeft dit gewoon aan haar laars gelapt, ze is dus weer begonnen met drinken. En ze was niet eens van plan om het te verbergen. Wat dus maakte dat ik waarschijnlijk nog langer in de instelling moet blijven. En mijn broertje, die is ondertussen tijdelijk bij een pleeggezin geplaatst, een jongetje van 9 jaar bij zo'n pleeggezin, dat moet gewoon vreselijk zijn eh. Maar ik kan hem nog steeds zien in het weekend. Daar ben ik wel blij om.
Maar goed, ik was dus jaloers, omdat ik dacht dat mijn vriendin
mij ging verlaten enz. Dit is niet echt gebeurt, maar ons contact is
veel minder. Wat ik dus echt wel spijtig vind, ennja, we spreken elkaar
wel eens af en toe op MSN, en sms'en weleens met elkaar maar het is niet zoals vroeger. Nu, zit ik wel op een andere school, en zit ik veel bezig met een ander meisje, die me echt begrijpt en steunt. Begrijp me niet verkeerd, mijn andere vriendin, Elle. Was ook een zeer grote steun, en soms kan ze dat nog steeds zijn. Diep vanbinnen houd ik echt wel van haar, en ik denk dat ze datwel weet. We proberen ook af en toe eens af te spreken, zoals vroeger zal het niet meer worden, mar we zullen altijd beste vriendinnen blijven. Maargoed, dat meisje van mijn nieuwe school die ook bij mij in de klas zit, Lucy. Ze is echt lief en ik doe veel dingen met haar. I think she's a keeper.
Ik ga hier stoppen, ik zal proberen om de blog te onderhouden.
Ik weet niet waar ik moet beginnen; bij het begin ? Nee want dan ben ik te lang bezig, ik begin gewoon bij de gevoelens die nu in mijn hoofd zitten. En dat zijn er veel; ik ben blij. Ik ben verdrietig; maar ook kwaad. Het eerste; omdat mijn moeder een maand lang geen alcohol heeft aangeraakt. Ik noem haar nu zelfs terug mijn moeder. Mijn moeder drinkt, en word agressief, mijn vader loopt weg, of maakt grapjes. Een agressieve alcoholieke vrouw met twee kinderen en een echtgenoot, is niet grappig. Beide ouders kunnen mij en mijn broertje dus niet opvoeden. Ik ben verdrietig; maar het is egoistisch. Ik heb één vriendin; een goede vriendin, mijn beste vriendin. Ik kan er alleen niet tegen als ze close word met andere meisjes, ik krijg dan een gevoel alsof ze me gaat verlaten. Dat is zo gemeen van me, en als ik gemeen ben. Word ik meteen ook verdrietig, ik hou niet van gemeen zijn. Deze week zit ik op theaterkamp (dagkamp) en het eerste wat we moesten doen: (buiten onszelf voorstellen) onze gevoelens uitten op een willekeurig voorwerp in het bos, ik koos een eikel. We moesten er kwaad op zijn en hem uitschelden voor het vuil van 't straat. Ik ben geen type dat mensen gaat uitschelden voor 't vuil van 't straat.Dus ik riep eikel eikel eikel eikel, wat ik wil zeggen is ik maak me niet graag kwaad. Maar nu komt het ; ik ben nu eens wél kwaad. Ze is mijn eerste beste en enigste vriendin, en ze gaat me verlaten. Dat maakt me kwaad. Nu stop ik. Morgen kom ik zeker terug.
Een brug in Wales; ik hou van Wales, ooit ga ik er naartoe. De foto is getrokken door Marcin Stawiarz, die trouwens een van mijn favoriete fotografen is.
