een warme blies om het aangezicht, een reis van korte duur. Een groep die zich samen wringt in een cirkel van verbintenis, een stem en het lachen van meerdere. Een afgezonderde plek, enkel voor mij en de kwelling van mijn gedachten. Het duister wordt verdreven terwijl de vlammen elkaar omhelzen, maar het licht ontsnapt aan mij. Je vindt me in het duister terwijl de bomen dansen met de wind. Je woorden strelen mijn oren terwijl je, je hoofd rust op mijn benen.
een korte briefing in het midden van de nacht als de slaap het diepste is. Ik ben al terug wakker na een nachtrust van twee uurtjes, mijn biologische ritme is niet zoals die van de meeste mensen. In de loop der jaren heb ik mij aangepast aan de nacht, een rustmoment die overdag ontbreekt.
Maar voor ik mijn pillen begon te nemen voor mijn schildklier kon ik elk moment van de dag/nacht slapen zonder enig probleem. Een reis naar het onderbewustzijn is nu slechts van korte duur want ik slaap niet meer dan 5u aan een stuk en dit als maximum genomen want meestal is het korter. misschien is het ook de stress van de afgelopen weken, morgen is namelijk mijn laatste herexamen en heb ze allemaal verprutst tot nu toe. Deze examens waren mijn laatste kans en ik heb deze weg gegooid.
Studeren is niet iets wat mij makkelijk afgaat, ik doe er lang over voor ik iets onthoud en vooral de structuur van cursussen zijn mijn dooddoeners. Het gevolg hiervan is dat ik begin te stressen, wat het enkel erger maakt. Vanaf dat moment gooi ik alles door elkaar en is er in mijn hoofd geen structuur meer te vinden, alles vliegt aan mij voorbij buiten de leerstof die ik nodig heb op het examen. Ik krijg dus een black-out, wat nog meer stress en frustratie oproept. Een herhalend fenomeen. De hoeveelheid technieken die ik uitgeprobeerd heb om dit tegen te gaan zijn in overvloed aanwezig, maar niks lijkt te helpen.
Het heeft me nu twee jaar gekost en ongeveer honderd studiepunten. Waar zal dit eindigen? Volgend jaar een andere school, nieuwe mensen en andere leerkrachten waarbij ik nog geen naam heb gemaakt.
Nu mijn laatste examen die waarschijnlijk weer niet zal gaan zoals ik dat wens, maar ik geef niet op, nog vijf uur en dertig minuten om te leren.
Het is een verleden die zijn sporen heeft achtergelaten. het was allemaal zo duidelijk en makkelijk, het leven had geen vragen. Ik hoorde thuis in uw armen en ergens is dit nooit veranderd.
De sporen van kippenvel, elke keer als ik terug denk aan u. Ik hield van u. Maar dingen veranderen en met tranen uit verledentijd liet ik u achter. Wandelend in de richting van spijt. De avond van eenzaamheid, die mij nooit meer verlaten heeft. Het heeft zijn sporen nagelaten, zichtbaar tot heden. Er was nooit een wereld zonder u, maar dat veranderde. Een keuze die niet volledig in mijn handen lag en hierom volgt het mij. We konden niet blind blijven voor de wereld..
ge hebt mij nooit verlaten, niet zoals ik, u heb verlaten
Kent ge van die aantrekkingskracht naar elkaar die nooit lijkt weg te gaan
Misschien is het omdat ik nog jong en single ben, misschien omdat het iets is dat er werkelijk is. Hopelijk heeft iedereen dat wel al eens meegemaakt want het kan best leuk zijn, dat geflirt. Natuurlijk heeft het ook een frustrerende kant. Zo iemand heb ik ook in m'n leven en vraag mij regelmatig af waarom er niks meer inzit dan dat geflirt..
We hebben elkaar leren kennen in onze faculteitsbar en het vreemde was, we zijn naar dezelfde feestjes geweest, maar ik had hem nog nooit gezien. Hij mij trouwens wel, een week of 2 ervoor omdat ik de vloer (die hij net gepoetst had) onder kotste ( lekker romantisch).
De avond dat we elkaar echt leerde kennen viel hij wel meteen op en zat het stiekem vanachter de toog in de gaten te houden. Ik wou iets tegen hem zeggen, maar wist niet goed hoe, dus maakte een opmerking over de gigantische hoeveelheid drank die ze naar binnen slokte. Er was even een korte conversatie, maar het feesten gaat door he.
Niet veel later riep een kennis over de toog naar mij en probeerde zijn vriend met mij te koppelen. Het was diene zatte en ik was wel gecharmeerd door het hele gebeuren. We hebben wat kunnen babbelen in mijn rookpauze's aangezien ik de rest van de nacht nog moest tappen. Hij is die nacht ook lang gebleven, speciaal voor mij eigenlijk, maar dat besef ik mij nu pas.
We hebben ondertussen al wat irritaties, gesprekken, dronkenavondjes en zoveel meer achter de rug en op een of andere manier trekken we stiekem wel naar elkaar toe. De zaligheid dat hij 5u smorgens opeens voor mijn kot gaan staan om te zeggen dat die een stomme dag had of stiekem in het café zijn hand in de achterzak van mn broek steekt...
Hij wou echter geen relatie met mij beginnen vanwege een verleden die ik nog niet los had gelaten. Hij is ook wel bang dat ik terugkeer naar dat verleden denk ik en wil hij mij daarom op afstand houden.
laat de wereld maar uitschijnen dat ik zeer zelfzeker ben, Leugen.
een dag in het verleden waar mijn moed verzameld werd om te vragen of mijn 'laatste kus' wou afspreken voor een drankje. De eeuwig durende ongeduldigheid op antwoord. Er was geen duidelijk antwoord want hij had andere plichten die hij moest nakomen en zou misschien niet terug keren naar ons geliefde studentenstadje.
de avond viel, maar nog altijd geen antwoord of hij terug kwam.Weer moed verzamelen en een berichtje werd verzonden. Daar was mijn antwoord,een positieve. Door een kleine miscommunicatie zagen we elkaar pas later op de avond en was meneer al vrij bezopen. Te veel gedronken op een korte tijd maar ach.. studenten.. we kunnen er allemaal soms wel wat van, zeker ik.
We sleurde nog even door naar het café waar we werken voor een laatste pintje en voor de mannen een hapje in de frituur iets verderop. Het feesten was voor ons wel gedaan. De sleutels van m'n kot werden doorgespeeld naar mijn logé en ik vertrok met mijn 'laatste kus' naar zijn kot. Ik wou zeker zijn dat er niks zou gebeuren met degene die te diep in het glaasje gekeken had. Het is een vriendendienst waar met de regelmaat van de klok gebruik van wordt gemaakt.
een laatste pintje uit de nachtwinkel voor mij en de reis werd voort gezet. Geen duidelijke signalen en mijn angst sloeg toe. Was die kus alleen voor mij een inbeelding en een eenmalige gebeurtenis? Hoop is soms een zege en liet mijn gordijn niet vallen, zelfzeker blijven en niks laten merken. Maar het is een leugen, een verhulling van mijn angsten en twijfels.
Hier zijn we weer, zijn bed terwijl de zon al doorbreekt. De ochtendglorie vanuit een donkere kamer die verbergt wat we doen. Zijn warme lichaam tegen de mijne, een zucht, ik ben terug veilig en laat mijn muur een beetje verbrokkelen. 'ge ruikt altijd zo lekker, wees zuinig op uw parfum' de naam van mijn parfum laat ons lachen. Ik maak aanstalte om iets te zeggen, maar slik de woorden in en verander de context. Hij heeft het door en na wat gestoei, een wedstrijd die ik duidelijk verloor zeg ik het; 'Ik vind u eigenlijk kei leuk'. Hij glimlacht: durfde ge dat nu echt niet te zeggen..?
Neen, te vroeg,te snel, te onzeker van mijn zaak.
Hij draait zich naar mij toe en streelt met zijn hand over mijn rug, een tintelend gevoel van veiligheid en affectie. Hij stopt even en ik draai mij naar hem toe zodat mijn hoofd kan rusten op zijn borst en raad hem aan om te slapen. Zijn hartslag wordt rustiger en zijn ademhaling dieper. Kalmte overwint mij, geen zorgen, enkel rust. Ik kroel met mijn hand over zijn borst, een handeling die ik niet kan weerstaan en volgens zijn woorden ben ik hierom een knuffelbeest. Hij wordt terug wakker en vouwt zijn vingers tussen de mijne en houdt mijn hand stevig vast, alsof het een zekerheid bied.
we wisselen een paar woorden, we ontvouwen onze handen en hij streelt door mijn haren. Er volgt een kus op m'n hoofd die een rilling van tevredenheid door mijn aderen laat gieren.
Een kus volgt en nog een paar, maar slapen is voor de mens een noodzaak en we zijn gewoon braaf. Uren druipen voorbij terwijl we ons vertoeven in een onderbewustzijn. De middag breekt aan en ik vertrek naar mijn logé die in mijn eigen kot nog ligt te knorren. Hij wandelt een stukje mee en probeert zelfs onwennig op mijn skateboard te staan. Hier splitsen onze wegen, een afscheid
terug de twijfel, een onwennige kus. Mijn laatste kus
Ik ben geen braaf meiske, ik ben een feestbeest die door gaat tot de zon opkomt.
Maar er is iets veranderd met mijn algemene instelling in het leven. Het nuttigen van alcohol tot ge niet meer weet wat ge doet, het kussen van mensen waar ge naderhand spijt van krijgt, dit is een omschrijving van de afgelopen weken. Ik wou een keer een leuke zomervakantie waarbij ik niet thuis zat opgesloten met klusjes om te doen.
Ik ben een periode in mijn studentenstad gebleven ( ook om te werken), waar het feesten weer toesloeg. Ik deed wat ik dacht dat nodig was om een pijnlijk gebeurtenis te overwinnen omdat ik geen andere manier ken. Het is overwonnen, maar niet hoe de verwachtingen lagen, of misschien ook weer wel. De afgelopen twee jaar heb ik een pijnlijke haat/liefde relatie gehad met een van m'n goede vrienden. Hij heeft mij veel gekwetst en had mij afgesloten voor die pijn. Het was genoeg geweest en daar diende mijn zomervakantie voor, het vergeten en vergeven.
Mijn oplossing was zuipen en flirten met wie ik maar wou. Alleen ga ik vaak een stap te ver en loopt het uit tot een kus, een kus van spijt.
De laatste kus, een wereld van verschil.
Die laatste kus, een gelukkige fout. onder invloed van.
De fout, omdat het een goede jongen is en ik hem verleid heb tot iets wat hij normaal niet zou doen. Een kus, een kus van mij. Dit was mijn grens, een grens die ik nooit voorbij had mogen steken. Ook al had ik veel alcohol gedronken wist ik eigenlijk wel wat ik deed, iets wat ik al een wou doen sinds ik hem leerde kennen, een kus, een kus van mij. Ik kan niet zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben, maar het heeft iets veranderd. Mijn instelling is veranderd, een visie die omsloeg.
Een kus, met invloed
Ik weet niet wat er anders was dan al die andere keren dat ik iemand kuste terwijl ik gedronken had. Het had iets magisch over zich heen.. bij de eerste aanraking van onze lippen leek de wereld te stoppen en waren alleen wij daar. Het was anders dan alle andere kussen, het raakte me. Alsof ik mij voor het eerst in mijn leven had opengesteld voor iemand, alsof ik gevoelens had voor iets onbestaands. Ik ben niet meer dezelfde persoon als voor die kus.. nu is er verandering. Het verleden en mijn fouten blijven van mij, maar nu wil ik dat ze de laatste zijn.
Ik ben een slankpersoon in een diklichaam, alleen lijkt niemand dat te begrijpen.
een klein beetje uitleg..
Ik ben 22 jaar en een student,
Maar ik kamp al sinds mijn 12de met mijn gewicht.. babyvet zoals mijn moeder het noemde. Het zou wel verdwijnen als ik ongesteld werd, maar dat was niet het geval. Ik werd 15 en werd ongesteld, maar de kilo's verdwenen niet.. compleet bewust van mijn gewicht stopte ik met snoepen en viel een paar kilo af, maar het was maar een klein beetje. Ik leerde er maar mee leven dat ik wat dikker was dan andere meisjes.. 'breed gebouwd'.
Nu ben ik 2 jaar student. Het eerste jaar kwam ik een paar kilo aan.. opzich niet zo erg, de meeste studenten hebben dat gehad in hun eerste jaar ge gaat tenslotte op kot..
Maar er was 1 verschil... ik at gezonder dan ik thuis deed, ik deed veel meer bewegen dan wanneer ik thuis woonde. Vrienden zeiden mij dat het gewoon aan de pintjes lag die ik dronk, maar bij hun veranderde niks.. en hun dronken die pintjes toch ook
2e jaar als student. Ik was het beu.. de kilo's bleven maar stijgen, het deed pijn en bleef soms een dag in bed omdat ik niet wou dat iemand mijn moddervette lichaam zou zien, schaamte was toegeslagen ook al kende ik die schaamte al zolang. ik klaagde bij vriendinnen die allemaal zeiden dat ik gewoon meer moest sporten en op dieet. Dat was het nieuwe plan.. ik zette mezelf aan een Atkins dieet en ging 3 keer in de week zwemmen en wandelende sowieso vrij veel op een dag... ik kwam 2 kilo aan binnen een week tijd, maar misschien was mijn lichaam gewoon bezig om eraan te wennen, ik hield dit dieet een maand vol en was 5 kilo zwaarder dan voor het dieet.
Het begon een sleur te worden in mijn gedachtens, de ene kilo na de andere, commentaar dat ik kreeg omdat ik weinig at en vooral de commentaren die ik kreeg als ik dan een keertje iets binnen werkte dat ongezond was.
Schuldgevoelens, schaamte en vooral jaloezie beheerste alles.
een mooi slank lichaam, geen huilbuien meer in de kleedkamers van een winkel, op de foto staan zonder de dikste te zijn.. Dat is alles wat ik vraag maar krijg het maar niet voor elkaar.
Tegelijkertijd kampte ik ook met een gigantische vermoeidheid.. ik viel in slaap in de lessen terwijl ik pas net een uurtje wakker was, vooral de ochtend had ik het moeilijk om wakker te blijven en in de namiddag rond 4u.
Een doktersbezoek maakte veel duidelijk, ik liet voor het eerst in mijn leven bloed trekken en kreeg te horen dat mijn schildklier te traag werkt. Het eerste wat ik deed was internet afzoeken naar wat ik nu precies heb. Symptomen vergelijken en damn.. daar had ge het.. alles werd duidelijk, mijn vermoeidheid, mijn gewichtsproblemen, mijn emotional breakdowns.. alles.. alles klopte. Er volgde nog een onderzoek en bleek het niet enkel Hashimoto te zijn, maar ook nog eens chronische klierkoorts. Dus ik werd niet enkel dik, ik maakte andere mensen ziek als ze uit het zelfde glas dronken als mij of als ik iemand kuste.
13 kilo in een schooljaar tijd.
13kilo die ik elke dag meesleur aan mijn lichaam die niet van mij is. Het zit aan mijn lichaam vast als een betonblok die ik maar niet weg gekapt krijg. Ik neem nu medicatie met Jodium om mijn schildklier te stabiliseren, maar ik blijf alsnog kilo's aankomen, het enige verschil dat ik gemerkt heb is dat ik niet meer zo moe ben. Het is niet wat ik hoopte, die 13kilo eraf en liefst nog meer..
Ik moet toegeven, afgelopen zomervakantie heb ik mij laten gaan.. het is een schommeling van niet eten en fastfood. Ik wou weer frietjes eten en pintjes in overvloed drinken. Ik dronk zoveel alcohol dat ik bijna dagelijks alles weer eruit gooide inclusief die frietjes en als de alcohol het niet voor mij deed, dat deed ik het zelf wel. Een normaal persoon zou daardoor zelfs nog gewicht verliezen, maar ik niet.
Ik ben een slankpersoon in een diklichaam, alleen lijkt niemand dat te begrijpen.
Vandaag is dan ook een slechte dag, ik ben thuis gekomen bij mijn ouders voor een paar dagen en ik had mijn tas nog maar amper neergezet en het eerste wat naar me toe werd geworpen was: '' ge zijt weer dikker aan het worden". en dat terwijl ik nog niks gegeten had. Mijn angst voor eten groeit met de dag, ik wil niet meer eten want ik ben na één maaltijd meteen twee kilo zwaarder.
Mijn doel van deze Blog is om alles van mij af te schrijven, mijn verhaal te vertellen en hopelijk ooit te kunnen zeggen: De kilo's zijn eraf en ik eet toch de dingen die ik het liefst eet! een slankpersoon in een slanklichaam.
