De dag na mijn vorig berichtje, zaterdagmorgen, merkte ik dat ik wat bruin bloedverlies had en toen werd ik echt ongerust. Ik ben dan meteen beginnen rondbellen en kon in het ziekenhuis terecht bij de gynaecoloog van wacht. Het enige wat hij kon doen was een echo en eens kijken wat er te zien was. Op de echo zagen we het vruchtwater met daarin een vruchtzakje en het embryo. We zagen zelfs het hartje al kloppen! Wat een opluchting zeg! Eigenlijk leek zelfs heel het lijfje te kloppen, één en al hart . Het zat ook mooi in de baarmoeder, niet erbuiten, het was een éénling en het was 3 à 4 mm lang. Daarna vertelde de dokter ook dat het niet abnormaal is dat er in de eerste drie maanden nog bloedverlies is. Hij had daar zelfs een heel goede uitleg voor. Zonder tekeningetje is het nogal moeilijk uit te leggen, maar in het begin vult het embryo met het vruchtwater enzo nog niet de volledige baarmoeder. Dat 'pakketje' zit dan ergens vanboven in de baarmoeder. Zolang niet heel de baarmoeder gevuld is, kan het onderste deel nog bloed loslaten, een beetje zoals bij de menstruatie, alleen was dit bloed (bij mij toch) veel donkerder, bijna zwart.

Wij gerustgesteld. Oef. Ik zei het ook nog tegen die dokter: ik weet niet wat normaal is he, het is allemaal de eerste keer, weet ik veel. Maar hij had er gelukkig begrip voor. Waarschijnlijk zien ze zo wel vaker jonge, ongeruste koppels.

Dat bloedverlies heeft uiteindelijk bij mij 4 dagen geduurd. Het was niet veel, maar een klein inlegkruisje per dag, was toch wel nodig. Ondertussen was ik ook steeds meer moe en ook meer en meer misselijk, gelukkig zonder braken, gewoon misselijk en moe. Gelukkig had ik vakantie. Donderdag 24 december om 10u waren we dan op onze afspraak bij de eigen gynaecoloog en hadden we de tweede echo. Het was ondertussen al dubbel zo groot, 8 à 9 mm, en het hartje klopte nog altijd, mooi regelmatig, want nu konden we het ook horen. Straf hoe dat allemaal kan eigenlijk. Ik was op dat moment (waarschijnlijk) precies 7 weken zwanger. Het begin van mijn laatste menstruatie was op 5/11 dus zou ons kindje geboren worden ongeveer op 12 augustus 2010. Spannend!

Toen we ons klaar maakten om te vertrekken zei ze dat we nu wel leuk nieuws had voor de feestdagen en wij reageerden een beetje verbaasd van zouden we dat nu al aan de familie vertellen? Zij vond dat dat al kon. We hadden het hartje al 2 keer zien kloppen. De kans op een miskraam wordt dan al veel kleiner (2 à 3%). Op de terugweg naar huis hebben we daarover zitten nadenken. Het was natuurlijk wel een prachtig moment om ons nieuws te vertellen. We konden dan tussen de cadootjes ook een cadootje steken met babysokjes voor de grootmoeders. Het zou voor alletwee hun eerste kleinkind zijn en ze zitten daar al eventjes op te wachten. Moest er toch nog iets misgaan, dan hadden we toch de vreugde kunnen delen en dan zouden we ook het verdriet kunnen delen ...

We besloten meteen sokjes te gaan kopen. Die avond, kerstavond, kwamen de ouders van mijn vriend bij ons eten. De middag erna was het bij mijn moeders familie te doen en de zondag erna bij mijn vader. Iedereen reageerde heel enthousiast natuurlijk, maar vooral de vrouwen eigenlijk, allemaal traantjes van ontroering.

Onze volgende echo is op maandag 4/1. Normaal was dat pas 4 weken later, maar met dat bloedverlies, wou ze toch na 2 weken al terug een afspraak maken en dat vonden wij prima, omdat ik toch zo onzeker ben over alles. Maar nu we het verteld hebben aan de familie ben ik er op de één of andere manier geruster in dat alles wel goed zal gaan, terwijl ik daarvoor enorm onzeker was. Raar eigenlijk.

Hoihoi, het is al even geleden sinds mijn laatste berichtje en ik zal maar ineens met de deur in huis vallen. Maandag 7 december heb ik een zwangerschapstest gedaan. Mijn regels kwamen maar niet en ik werd ongeduldig, want het was niet de moment voor nog eens een lange onlogische onverklaarbare cyclus. Met kerstmis wordt er geen inseminatie gedaan, dus als ze nog lang weg bleven, ging ik weer een cyclus missen. Ma bon, al vrij snel kwam er een tweede streepje op de zwangerschapstest. Ik snapte er niks van, ging er van uit dat het op de natuurlijke manier niet mogelijk was voor ons. Mijn vriend snapte het ook niet en we hebben dan maar meteen naar de gynaecologe gebeld. Zij was weer heel enthousiast, zoals gewoonlijk. Ook al was het streepje maar licht roos, de test was positief. We hebben een afspraak gemaakt voor een eerste echo op 6 weken, op 24 december. Na anderhalf jaar proberen toch nog volledig natuurlijk zwanger. Misschien zitten de HSG en de Flyxar-vitamientjes voor mijn vriend er voor iets tussen? Wie zal het zeggen.
Het duurde toch nog even voor we het echt geloofden, maar de dagen erna kreeg ik supergevoelige borsten, pijnlijk gevoelig eigenlijk, en ook veel boertjes, niet echt misselijk of oprispingen, alleen lucht. Vorige maandag hebben we voor de zekerheid nog een zwangerschapstest gedaan, weer positief en het streepje was nu donkerroos, even roos als het controlestreepje. Ik ben dus nog zwangerder dan ervoor .
Gisteren was ik wel wat ongerust. Sinds woensdagavond waren mijn borsten ineens veel minder gevoelig dan ervoor en ook de boertjes leken minder. Ik dacht even dat het misschien al weer gedaan was . Gisteravond wat gesurft op het net en toch ook wel berichtjes gelezen van vrouwen waarbij die gevoeligheid heel erg varieert, dus was ik al iets meer gerustgesteld. En vandaag doen ze al weer wat meer pijn, geweldig niwaar . Anderzijds ben ik woensdag op het werk nogal uitgevlogen tegen een collega, serieus over mijn toeren, niet van mijn gewoonte, toch wat last van de hormonen vrees ik .
Allee ik ga proberen mij niet te veel zorgen te maken en volgende week donderdag weten we zeker of alles in orde is. We zouden dan het hartje kunnen horen ... spannend

Het is al weer 2 weken geleden sinds 'het plan' is aangepast. Deze maand was dus nog een natuurlijke cyclus en we hebben ons huiswerk ook weer netjes gedaan. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Ergens is er toch weer hoop dat het vanzelf zou lukken, zwanger worden, maar ik denk niet dat het raak is. Ik voel mij niet anders dan anders. Tja, over iets meer dan een week weten we het zeker. Waarschijnlijk heb ik tegen dan mijn regels en kan ik starten met de Clomid-pilletjes.

De gynaecologe zei dat ik op dag 3 4 5 6 en 7 telkens 1 pilletje moet nemen en een afspraak maken voor een echo op dag 10 11 of 12. Maar de laatste maanden is mijn cyclus nogal kort. Stel dat ik dan al een eisprong heb vóór die echo? Wordt die afspraak dan ook niet beter op dag 9 ofzo gezet? Dat moet ik haar toch nog eens vragen. 

En ondertussen zouden wij graag eens een kleine vakantie plannen, of een langere voor in de zomer. Maar ja, wat als ik dan zwanger ben? Of als ik dan net een inseminatie, echo, pick-up of nog iets anders moet doen? En zo zitten wij al anderhalf jaar met last minute vakanties. Telkens leuke vakanties gehad, maar als we iets vroeger zouden kunnen boeken, is het toch meestal iets goedkoper. Er staan ook nog heel wat ver weg bestemmingen op mijn verlanglijstje, maar daarvoor is toch wat planning op voorhand nodig, toch een paar maanden op voorhand . . .
Hoe gaan anderen hier mee om? Gewoon vakantie boeken en de eventuele behandelingen een cyclus uitstellen? En als je dan zwanger bent, gewoon op reis gaan naar zo een ver-weg-land? Ik denk dat ik dan niet echt op mijn gemak zou zijn. Zucht. Hoe doen andere koppels dat?

Donderdagmorgen hebben we een tweede spermastaal binnengebracht voor analyse. We hadden 5 weken eerder al een keer een staal binnengebracht en de kwaliteit ervan bleek alles behalve goed. Maar mijn vriend wou een tweede kans. Vrijdag kon ik dan naar de gynaecologe bellen voor het resultaat. Ze was zoals gewoonlijk heel erg enthousiast, want wat bleek, de kwaliteit was spectaculair verbeterd! Goed nieuws dus. Toen 2 miljoen zaadcellen per ml en nu 35 miljoen, anderhalve keer meer dan gemiddeld! En ook de beweeglijkheid was een pak beter: toen 0% met snelle voorwaartse beweeglijkheid en 10% met langzame voorwaartse beweeglijkheid en nu 28 en 15%. Dat is samen 43%, nog iets minder dan de ‘normale’ 50%, maar toch ook al véél beter nieuws.

Wij vragen ons natuurlijk af hoe dat zo erg kan verschillen. De uroloog en de gynaecologe waren allebei voorstander van een tweede analyse, maar zeiden daar allebei bij dat ze niet veel verschil verwachtten. Het zou dus niet spectaculair veranderen, maar dat is dus toch gebeurd. Ik heb het staal bij de eerste keer ook goed warm gehouden, dus ik denk niet dat daar het verschil ligt. Waar mijn vriend wel op gelet heeft de voorbije maand is alcohol – hij heeft bijna niets gedronken, anders drinkt hij wel vaker een pintje bij het eten –, regelmatig sporten en niet te heet douchen. Wat hij ook heeft gedaan is dagelijks een pilletje Flixar genomen. Dat zijn vitaminen voor mannen, de mannelijke variant van Omnibionta Pronatal zeg maar. En last but not least, hij heeft zich 4 dagen onthouden bij het tweede staal en bij het eerste was dat maar één dag.

Dus ja, waar ligt de oorzaak van dit grote verschil? Het kan vanalles zijn. Bij volgend bezoek aan onze dokter, gaan we haar mening zeker eens vragen.

Nu de spermakwaliteit van mijn partner eigenlijk niet zo erg slecht is als we eerst dachten, wordt ook het ‘plan van aanpak’ omgegooid. Ik heb mij de voorbije maand geïnformeerd over en voorbereid op IVF ICSI en dat ging gepaard met heel wat traantjes. Ik heb er ook al over gepraat met vriendinnen enzo, allemaal niet zo makkelijk, en nu verandert de aanpak. Zucht. Het is natuurlijk geweldig nieuws dat mijn vriend min of meer normaal vruchtbaar is, maar waar zit dan het probleem? Bij mij? Alles leek tot nu toe normaal … Of is het toeval? Hebben we gewoon nog niet op het juiste moment gevreeën? Of hebben we te vaak gevreeën, waardoor de zaadkwaliteit niet goed was? …

Maar bon, we gaan nu starten met IUI. Ik krijg hormonen om de rijping van een eicel te stimuleren. Er wordt met echo’s gekeken wanneer het eitje rijp is, dan krijg ik een spuit en 36 uur later worden de zaadcellen zo hoog mogelijk in de baarmoeder ingebracht. Toen de gynaecologe aan de telefoon wou uitleggen hoe we dat nu praktisch gingen doen, werd ze weggeroepen voor een bevalling. Ze belt me maandag terug. Spannend. Ik hoop gewoon dat we hier zo snel mogelijk mee kunnen beginnen, liefst deze cyclus nog, maar dat is misschien moeilijk. Pfff geduld, daar heb ik wat te weinig van.

De vroedvrouw daar vond dat heel raar, omdat onze gynaecologe volgens haar nog niets had doorgegeven aan Leuven, wat normaal al gebeurd had moeten zijn. En ik wil alles zo snel mogelijk laten gaan, dus ik wou haar een hint geven om zo snel mogelijk die gegevens door te sturen. We moeten als koppel blijkbaar ook besproken worden in het LUFC op de vergadering die telkens op donderdag doorgaat, maar daarvoor moeten die gegevens er dus eerst zijn. Daarna wordt een infopakket opgestuurd naar ons en wordt een afspraak gemaakt voor een intake-gesprek. 

De dokter antwoordde nu zelf dat we deze week of volgende week besproken zouden worden, zodat er geen wachttijden zouden zijn. Waarschijnlijk zijn alle koppels een beetje hetzelfde en weet zij ondertussen precies wat ik wil horen

Ik had ook nog twee andere vragen. In het boek van het LUFC staan nog heel wat onderzoeken voor bij de vrouw, die ik nog niet gedaan heb, zoals een hysteroscopie, een endometriosebiopsie en een laparoscopie. Dingen die niet echt aangenaam zijn om te laten doen, vermoed ik. Dus mijn vraag was of ik die nog moest doen. Het antwoord was dat ik al allerlei onderzoeken had gehad en dat ze afwacht wat ze vanuit Leuven nog vragen. Die onderzoeken zijn niet altijd nodig. Ik interpreteer haar antwoord als'misschien'

Mijn tweede vraag ging over de resultaten van de bloedafname van mijn vriend. De resultaten van het genetisch onderzoek zijn er pas over 6 à 8 weken, maar de hormonale resultaten waren er wel al. Blijkbaar was het gehalte mannelijk hormoon (testosteron) iets lager dan gewoonlijk, maar dat was geen probleem en daar moest ook niets aan gedaan worden. Ze had dit ondertussen ook al besproken met de uroloog waar we geweest waren.

Bij ons bezoek aan de gynaecologe op 26 oktober was gezegd dat ik bloed moest laten afnemen op dag 2, 3 of 4 van mijn volgende cyclus. Op één van die drie moest ik dan naar het ziekenhuis gaan voor een bloedafname, nuchter, ’s morgens vanaf 8u, zonder afspraak, niet op vrijdag, want op vrijdag ging dat niet.

Rarara welke dag was dag 1 bij mij? Ja! Donderdag! Dag 2, 3 en 4 vallen dus op vrijdag, zaterdag en zondag. Dan wordt in Mechelen geen bloed afgenomen voor dit onderzoek. Ondertussen had ik zoiets van: het wordt ivf en ik wil hier zo snel mogelijk mee beginnen. Op de resultaten van het genetisch onderzoek moet je 6 tot 8 weken wachten, dus als ik nog een cyclus moet wachten voor die bloedafname . . . Daar had ik dus geen zin in! Dus ik heb mij op het werk nog eens in het waskot verstopt en heb getelefoneerd. Eerst naar mijn gynaecologe. Die nam niet op. Dan naar de afdeling gynaecologie in het ziekenhuis, waar ze ook werkt. Ze bleek die week in vakantie te zijn. Ja herfstvakantie natuurlijk. Aan het onthaal wist de dame niet waarom die bloedafname niet op vrijdag kon gebeuren en heeft ze me een ander nummer gegeven van het secretariaat van het labo, waar ze hopelijk meer konden zeggen. Daar wisten ze te zeggen dat er op vrijdag geen transport was van het afgenomen bloed naar Leuven. De oplossing leek mij dan eenvoudig: ik laat het bloed afnemen in Leuven. Ze hebben mij dan het juiste nummer gegeven in het LUFC om daar te vragen of dat kon. Een vriendelijke dame in Leuven wist mij uiteindelijk te zeggen dat ik de volgende morgen, vrijdag, om 9u er nog bij kon voor die bloedafname. Fieuw. 

Vrijdagmorgen 6 november stond ik daar dan netjes op tijd (een kwartier te vroeg) aan het onthaal. Ik stond niet op de lijst, maar dat maakte blijkbaar niet zo veel uit, want 20 minuutjes later werd ik naar een kamertje gebracht, waar een vroedvrouw mijn bloed heeft afgenomen. Ik denk dat het in totaal 9 buisjes waren, maar het ging heel vlot. Ik voelde mij zelfs niet te slap achteraf, hoewel ik anders gemakkelijk een lage bloeddruk heb en ik die ochtend helemaal niets gegeten had.

Op het internet vindt je hier natuurlijk vanalles over. Meestal wordt er gezegd dat er even veel kans is op een afwijking als bij natuurlijk verwekte kinderen. Andere bronnen zeggen dat de kans een klein beetje hoger is, omdat er met eicellen en/of zaadcellen van verminderde kwaliteit gewerkt wordt. Bij chromosomale afwijkingen gaat het dan over 2% bij ivf icsi tegenover 1% normaal. Bij aangeboren afwijkingen in het algemeen spreekt men over 5% tegenover 3%.

In het boek dat we gekregen hebben van het LUFC staat hier het volgende over: “Het is voorlopig nog niet mogelijk om uit te maken of ICSI inderdaad extra risico’s geeft voor afwijkingen. Doorgaans worden zulke risico’s berekend op de bevolking van een land, dus op meerdere miljoenen mensen. Het aantal kinderen dat via een ICSI werd verwekt en opgevolgd, is echter nog klein en stijgt oer de hele wereld samen nauwelijks boven enkele duizenden uit. Het is duidelijk dat het toeval de cijfers bij zulk een kleine groep zwaar kan vertekenen. De geboorte van slechts twee of drie kinderen met een bepaalde kwaal kan dan immers de indruk opwekken dat het risico voor die kwaal enorm gestegen is, terwijl het slechts om toeval kan gaan.”

Op 26 oktober hadden we onze eerste afspraak bij de nieuwe gynaecologe, de eerste afspraak na het nieuws over de slechte zaadkwaliteit van mijn vriend. Ze heeft toen allerlei vragen gesteld over onze gezondheid, of één van ons al kinderen had en zo. Ze heeft ook nog eens de resultaten van het spermastaal overlopen. Blijkbaar wordt de beweeglijkheid van sperma in 4 groepen ingedeeld:

Type A: snelle voorwaartse beweeglijkheid
Type B: langzame voorwaartse beweeglijkheid
Type C: ter plaatse beweeglijk
Type D: onbeweeglijk

Bij hem zat er in de eerste groep 0% en in de tweede 10%, terwijl dat samen 50% zou moeten zijn. Toen ik dit zag, begreep ik waarom ze ook meteen ICSI voorstelde. Waarschijnlijk kan die 10% in groep B niet eens hard genoeg zwemmen om door de eicelwand te geraken. Bij Intra Cytoplasmatische Spermatozoa Injectie (ICSI) wordt de zaadcel via een heel fijne injectienaald in de eicel gebracht. Op deze site wordt dat mooi in beeld gebracht: http://www.fertiliteit.info/content/fertiliteit/ki/icsi_in_beeld.asp.
Bij gewone IVF wordt een druppeltje zaadcellen bij de eicel gelegd in een schaaltje en moeten ze zelf nog door de eicelwand geraken. Ook zijn er veel te weinig goede zaadcellen aanwezig per zaadlozing, als je bedenkt dat ze er 100.000 van type A of B nodig hebben per eicel. Bij 2 ml sperma, 2 miljoen zaadcellen per ml en maar 10% goeie, heeft hij er maar 400.000 per zaadlozing. Hiermee kunnen een viertal eicellen bevrucht worden via gewone ivf en er worden er meestal meer opgepikt na een ivf-behandeling (heb ik gelezen).

De gynaecologe heeft ook nog eens de foto’s van de HSG getoond en besproken. Daarna heeft ze een echo gedaan bij mij. Net als vorige keer had ik waarschijnlijk net een eisprong gehad. Deze keer was de gesprongen follikel nog mooi rond. Ook het baarmoederslijmvlies was in orde.

Wat er nu nog moest gebeuren bij ons allebei was een bloedonderzoek. Er wordt dan gekeken naar geslachtsziekten, toxoplasmose en nog zoiets, hormonale en chromosomale afwijkingen. Bij mijn vriend heeft de dokter meteen bloed afgenomen. Bij mij moet dat gebeuren op dag 2, 3 of 4 van mijn cyclus (dag 1 is de eerste dag van de menstruatie). Op dat moment zijn de hormonen in het bloed op hun laagste punt. Dit is een soort nulmeting om de dosering van de hormonen bij de ivf-cyclus op af te stemmen.

Na de HSG had ik het wel moeilijk. Het was allemaal wat te veel. Het nieuws van die ivf-behandeling, waarvan ik nog altijd niet goed weet wat die juist gaat inhouden, al die onderzoeken die ik misschien nog moet doen en ik had er ook nog niet echt met iemand over kunnen praten. Het lastigste voor mij is dat je niet weet wat je allemaal nog te wachten staat. Hoe gaat die ivf-behandeling zijn, wat moet ik dan allemaal precies doen, gaat het lukken, na hoeveel pogingen gaat het lukken, . . . Ik zou graag zo een glazen bol hebben. Zucht. Van al die vraagtekens wordt ik onzeker en emotioneel.

Als je mij 10 jaar geleden had gevraagd of ik ivf zou doen als het nodig was, zou ik direct nee geantwoord hebben. Dat is tegennatuurlijk, je moet de natuur zijn gang laten gaan. Als dat nodig is, is het ‘not meant to be’ dat je kinderen hebt. Maar nu, heb ik zoiets van wij willen kinderen en het bestaat dus waarom niet. Zo doet de mens dat: als de natuur tegen werkt, schakelen we de wetenschap in en we krijgen onze zin wel.

Na de resultaten van het spermastaal had de gynaecologe ook aangeraden een afspraak te maken bij een uroloog. Soms is er een duidelijke reden, die de kwaliteit van het zaad beïnvloedt. Op consultatie bij de uroloog voelt die dan aan de ballen, bijballen, zaadleiders enzovoort. Hij maakt ook een echo om te zien of er spataders zijn. Die kunnen ervoor zorgen dat de temperatuur in de ballen te hoog wordt.

De uroloog kon bij mijn schatje echter niets abnormaal vinden. Op zich is dat goed natuurlijk, maar als hij iets had kunnen vinden, had daar iets aan gedaan kunnen worden en was er een kleine kans dat de kwaliteit van het sperma nog kan verbeteren.