Soms is het ook leuk om te schrijven zonder er op voorhand aan te denken wat je schrijft. Ik laat het met momenten gewoon uit mijn hand vloeien. In de ochtend lukt dat het beste. Soms 's avonds, als ik materie heb om over te schrijven, over de voorbije dag. Niet dat ik dat 's morgens niet heb, ik droom natuurlijk ook. Dan wordt je wakker, kijk je wat verward rond en denk je: "Waar ben ik? Ik was net toch ergens anders,..." Ik zet me recht, zoek slaperig naar mijn tabak en rol me een sigaret. Daarna is het meestal tijd voor koffie. Mijn kleine studio heeft twee verdiepingen en elke ochtend is het een heel gedoe om die vervelende trap af te gaan. Het is geen gewone trap, ik ben er dan ook al talloze keren van af gevallen. Als de koffie klaar is, ga ik terug naar boven en rol nog een sigaret. Dan kijk ik of ik nog mails heb, of andere berichten op andere social networks. En zo begint meestal mijn dag. Altijd hetzelfde. Maar hoe een dag eindigt, is meestal niet wat ik ervan verwacht heb. Soms doe ik veel op een dag, soms beschamend weinig. Voor mij is het beschamend, want ik doe graag veel. Ik haat tijd verspillen. De tijd zelf haat ik ook. En de onderscheiding dag en nacht haat ik ook. Ik leef het liefst 's nachts. Maar wat valt er te doen in een boerengat als waar ik woon? Niks dan slapen, dus kies ik maar voor het dagleven. Maar ooit, leef ik volop, overdag en 's nachts. Dan ontsnap ik uit deze kooi. Uit dit,...
Ik zit nu thuis in mijn appartement. Het is warm maar dat komt door de drank. Ik heb al veel op, maar nog niet genoeg. Weer is er een zacht briesje. vanuit mijn raam. er staat een radiostation op van de jaren tachtig. Dé jaren. Zalig.
"Wil je drinken?" vroeg de vriend. Ik keek op, in zijn ogen. "Ja, Baileys, graag." antwoordde ik dromerig. Het was hier geweldig. Dat ik hier, in mijn looft, ergens op een veertigste verdieping, in New York mocht zijn. Ik nam een trek van mijn sigaret. De vriend kwam naar buiten en gaf me mijn Baileys. "Hmm, dank je," en ik nam een slok. Samen keken we naar de felverlichte stad. Zonder wat te zeggen.
Ik had net nog een shotje Smirnoff gedronken en ik zou er nog wel een paar op kunnen. Dat ik dit doe, dat dit gebeurt. Maar dat het twee werelden zijn, dat is het ergste.
Hier zit ik dan. Op café met een sigaret en dorstlessende drank. Ik ben alleen. Met pen en papier. Vanuit mijn ooghoeken zie ik af en toe beweging op straat. Er staat Ierse Fokmuziek op. In mijn hoofd, gebeurt het allemaal in Amerika. Mijn bestemming. En niet de laatste.
Het is al nacht als ik uit het raam kijk. De stad is altijd fel verlicht maar 's nachts is het gewoon prachtig. Ik schuif het grote raam open en loop het balkon op. Het is warm en er gaat een zacht briesje door mijn haar. Op mijn gemak neem ik een sigaret en net als ik hem aan wil steken, voel ik twee armen om mijn middel. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Het is de vriend. Ik voel hoe hij de geur van mijn nek opsnoof. Hij haalde mijn aansteker uit mijn broekzak en stak mijn sigaret aan. "Hmm, wat doe je?" fluisterde hij. "Niets, gewoon wat kijken." We waren allebei, echt anders. Anders als iedereen. We wilden altijd tot het uiterste gaan. Dat lukte perfect bij het werk dat we hadden. Hij was zanger, ik modeontwerpster. Ik wou ook al lang een actrice worden. Niet per se in films, in een theater vond ik ook al goed. Ik draaide me om en drukte mijn gezicht tegen zijn borstkas aan.
De barman kwam net vragen of ik een sigaret kon missen. Ik vond het niet erg, helemaal niet. Alleen wat ongemakkelijk. Op straat keken de mensen me raar aan. Vast omdat ik hier alleen zit. Maar ja, met twee kun je niet schrijven. En ik doe het graag, dus vind ik het helemaal niet erg om eens alleen te zijn. Ik ga toch zo naar een vriend. Tijd om terug wakker te worden.
U bent duizenden jaren geleden uitgevonden door ons, de mens. U liet de mens denken dat de mens u makte in opdracht van een god. Dat de mens hoorde en schreef. U vertelde de mens wat goed en slecht was en de mens deed, goed en slecht. U leidde de mens door middel van uw profeten. U leidde ze, liet ze vechten. U beloonde de mens, u strafte de mens. De mens mag u niet bespotten, niet tegen u liegen. De mens doet u wil, en nu, zo'n paar duizend jaar verder, heeft de mens de wereld verpest in uw naam. Mensen werden verbrand in uw naam, gestenigd in uw naam, gekruisigd in uw naam, verbrand in uw naam, verdronken in uw naam, opgehangen in uw naam. U beperkt en verbied. Zij die kwaad doen, leven. Zij die lijden, sterven. Er is ongeleid tussen uw kinderen. U laat mensen dromen. U houdt ze in de waan. Uw kinderen maken het kapot. Alles. U laat ons geloven. U dwingt ons te geloven. U dwingt uzelf op aan ons. U maakt de mens kapot. Beste Religie, gelieve deze planeet te verlaten.
Ik ga hier gewoon beginnen schrijven. Een inleiding is niks voor mij. Niemand verplicht mij daar ook toe dus doe ik het ook niet. Ik ga hier gewoon schrijven en laat deze tekst worden. Net zoals ik word. Iedereen wordt. Ik hou van knipsels. Ze zijn duidelijk, maar niet altijd. Ze zijn misleidend en verwarrend. Knipsels van een verhaal horen, geeft je meteen een indruk over het verhaal. Maar meestal, meestal zie je een gezichtsuitdrukking van ik weet niet wat als ze erachter komen hoe de dingen uitdraaien. Dat had ik laatst ook bij een album van Pink Floyd. The Wall. Het zijn allemaal knipsels van iemand zijn leven en ik dacht dat ik ze begreep. En toen ging ik op zoek naar het echte verhaal en schrok mij een ongeluk. Het draaide uiteindelijk om iets heel anders dan ik had verwacht. Waar ik nog het meeste van schrok is dat het echte verhaal nogal veel op mijn verhaal lijkt. Ik vond het altijd al een kunst om te verwarren. Iedereen verward onbewust. Mensen verwarren hun eigen zelfs elke dag zonder het door te hebben. Soms kun je zo zeker zijn van de dingen, maar niet alles is wat het lijkt. Mensen denken ook vaak dat ze zijn wie ze denken dat ze zijn. Maar ik denk in de meeste gevallen dat ze zijn wie ze willen zijn. Natuurlijk, je kunt doen alsof je bent wie je wil zijn, maar of je dat ook wordt,... Je kunt dingen doen, maar niet willen. Niet alles wat je wilt, komt uit. Ook hoorde ik de uitspraak : zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Het kwam uit de mond van een jongen op momenten dat ik iets brak en zei: "Typisch ik, als ik iets doe dat niet met kunst te maken heeft, mislukt het. Waarom?" En dan gaf hij deze wijze uitspraak als antwoord. Hij heeft gelijk, zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Nu vind ik wel dat dit niet echt zelfkennis is. Dit is maar oppervlakkig. Jezelf kennen is jezelf aanvaarden. Goede en slechte eigenschappen. Het grappigste is dat hij altijd al wijs wou klinken. Dat zei hij nooit, maar hij liet het wel merken. Wat nog het leukste van al was, deze jongen kent zijn eigen niet eens. Hoor wie spreekt.
Ik heb een paar favoriete artiesten. Die echt wat voor mij betekenen. Degene die er op dit moment het meest erboven uitkomt bij mij, is David Bowie. Dit schreef ik, voor hem.
David, zoals ik dit neerschrijf, zo zou ik het nooit tegen je kunnen zeggen. Ik zou in het echt beginnen met een: "David, ik...". En dan val ik compleet stil. Dus schrijf ik wat ik zou willen zeggen. Het is ook niet alsof ik jou ooit ga ontmoeten. Ik wil jou bedanken. Je inspireert me. In hoe ik denk, doe, word, van alles. Je muziek laat me zweven. En terwijl ik zweef, wordt ik geleid door een mooie prachtige stem. Jou stem. David, dankzij jou vind ik het niet meer erg om te zijn zoals ik ben. Iemand liet me al zien wie ik werkelijk ben, een ander beschreef bijna perfect hoe ik me voel en nog een ander leert het me verwoorden. En jij, dankzij jou, vind ik het niet meer erg hoe ik ben. Ik heb mezelf aanvaard. Ik hou van jou. En dan bedoel ik niet het 'houden van' zoals je vrouw dat doet, of je groupies, of wie dan ook. Zoals ik dat doe. Net zoals de anderen sta jij in mijn hart gebrand. Want jij doet wat met me. Jij raakt me. Als jou muziek uit mijn radio galmt, een van de nummers opstaat, dan is het alsof ik naakt voor je lig. Alsof je alles weet. Je lijkt door mijn ziel heen te kijken, alsof je mijn ziel zingt. En daarom hou ik zo van jou.
