Ik weet het, ik ben mijne blog een beetje aan het verwaarlozen... Maar ik kan de laatste tijd terug goed uit de voeten en dat geeft me dus ook de kans om eens andere dingen te doen. Wandelen gaat goed, fietsen gaat goed, zelfs aan autorijden heb ik me al gewaagd. Dat geeft een mens toch al heel wat bewegingsvrijheid meer! Je wereld wordt gelijk een pak groter. Je ziet dat ik aan de rechterkant van deze blog terug een aftelmachien heb gezet. Nee, ik moet niet nog eens geopereerd worden (toch niet direct...). Ik tel deze keer af tot aan de paasvakantie. Dat is immers de moment dat we gaan skiën. En ik heb al wel eerder vermeld dat die vakantie een hoogtepunt in mijn jaar is. Dit jaar komt dat een beetje in het gedrang door mijn blessure, maar toch is het mijn doel om op die vakantie enkele pistes af te kunnen dalen. Daar werk ik nu dus elke dag voor: elke dag mijn oefeningen, goed ijs leggen, mijn ontstekingsremmers nemen en mijn sessies bij de kinesist. En met resultaat...! Maandag zijn we immers terug op controle geweest bij de orthopedist. Hij vroeg me van op de tafel te gaan liggen en mijn been te buigen zo ver ik kon. Toen ik mijn voet bijna tot aan mijn bovenbeen bracht, trok hij zó'n ogen... Hij had niet verwacht dat ik al zo ver zou staan. Ik moet nu wel toegeven dat ik op het gebied van kine in een luxepositie zit. Na mijn ongeval heb ik van de specialist 9 beurten gekregen om mijn been soepeler en krachtiger te maken als voorbereiding op de operatie. Dankzij mijn volleybalclub en de kinesist die bij onze club is aangesloten kon ik gewoon gedurende een maand élke dag kine gaan volgen. Mijn operatievoorbereiding was dus ideaal. Ik besef dat dat een voorrecht is dat niet iedereen kan genieten, terwijl toch iedereen daar eigenlijk wel recht op zou moeten hebben, maar de gelegenheid diende zich aan, dus ik heb ze dan ook genomen. Maar dit heeft dus tot gevolg dat ik een week of drie voor sta op het normale revalidatieschema. Ik heb ook nog foto's laten nemen van mijn knie en volgens de orthopedist zat alles mooi in elkaar, dus mijn oefeningenschema kan een volgend stadium ingaan: zwaardere oefeningen, meer variatie en dus ook sneller resultaat! Ik zie mijn knie echt bijna van dag tot dag verbeteren en dat geeft wel een voldaan gevoel. Ik weet waarvoor ik werk en als je zo resultaat ziet, motiveert dat ook wel om te blijven werken. Gisteren ben ik voor de eerste keer ook terug gaan training geven. Ik begeleid de kleuters van onze volleybalclub in een volleybalspeeltuin. Daar kruipt heel wat voorbereiding in, maar het zijn zo'n toffe bengeltjes dat ik het heel graag doe. Ik was dan ook heel blij van ze, na de kerstonderbreking, allemaal terug te zien. Ik steek in bijlage een foto van mijn kadees.
Ik zal tenslotte trachten mijn blog wat regelmatiger aan te vullen. Tot slot steek ik er ook nog een fragment in van de zaalshow 'Morimos Solamente' van Alex Agnew. Eén van de DVD's die ik in mijn aan-de-zetel-vastgekluisterd-periode heb bekeken. Hilarisch!
weinig nieuws te melden op het knie-front. De zwelling gaat er stillekesaan wel af. Ik kan al een aardig stukje uit de voeten (ook zonder krukken) en mijn eerste beurt bij de kine zit er al op. Hij was trouwens blij om te zien dat mijn knie al zo goed gebogen kan worden en dat ik er al zo goed op kan steunen. Het enige gevaar dat daarin schuilt is dat ik ga denken dat het allemaal al goed zit en al veel te veel wil doen. En dat heb ik wel een beetje, ... Ik ben immers niet zo'n 'zittend gat' zoals ze zeggen. Een hele dag in de zetel zitten is voor mij hetzelfde als heel de dat vastgebonden op een stoel zitten. Ik ben nogal een beweeglijke en dat die behoeft kan in de beperkte bewegingsvrijheid van een zetel niet bevredigd worden. Daarom loop ik al eens regelmatig rond, doe wat kleine huishoudelijke dingen enzovoort.... Maar als ik daar in overdrijf bestaat de kans dat er een ontsteking op mijn knie komt te zitten. Mijn knie voelde al redelijk warm aan (eerste tekenen van een ontsteking), dus heeft de dokter me preventief al ontstekingsremmers voorgeschreven, maar daarnaast moet ik ook voldoende ijs leggen en vooral rusten, rusten, rusten... Wat die dokter betreft... Vorige vrijdag moest ik de draadjes van de operatie uit mijn wonden laten halen. Die waren allemaal redelijk snel verwijderd, behalve één. Die kreeg hij niet los. Hij had het knoopje al losgeknipt en daarna is het eigenlijk maar gewoon de rest van de draad eruit trekken, maar dat ene draadje wilde dus niet mee. Hij zei me vervolgens dat ik regelmatig een warmte-compres erop moest leggen om daarbinnen alles terug wat week te laten worden en eventuele bloedklontertjes, waar die draad achter kan blijven hangen, te laten oplossen. Dan zou hij wel snel te verwijderen zijn. Vier dagen ben ik al bezig om als een zot aan die draad te trekken, maar dat ding beweegt geen millimeter! Nog geen halve! Nu loop ik dus met een paar mooie wondjes rond die gaaf aan het genezen zijn en één snee waar een draadje aan hangt te bungelen. Echt geen zicht. Precies of ik ben zo'n lappenpop die slecht in mekaar is gezet en elk moment terug kan beginnen uitrafelen... Ach ja, zolang het maar niet begint te ontsteken, zou het geen probleem zijn en binnenkort moet ik toch terug. Ik zal er dan nog wel eens achter vragen. Om me dagelijks toch enkele uren aan mijn zetel te kluisteren, bekijk ik nu maar wat filmpjes. Als ik daaraan begin, wil ik die toch uitkijken, dus dan ben ik sowieso voor anderhalf uur rustig. Zo heb ik al 'The day after tomorrow' gezien (*** op de Jan-schaal), 'Casino Royale' (****), Loft (****), 'Dude, where's my car' (min oneindig sterren! Man, wa nen belachelijke film!), 'Ben X' (***), 'Horton' (**) en De zaalshow 'Morimos Solamente' van Alex Agnew (*****!). Op het programma staat nog 'Hot fuzz', maar ik heb geen idee wat dat gaat zijn. Zal iets voor morgen worden.
Een goeie dag vandaag. De vorige dagen had ik veel last van een opzwellende knie als ik ging rechtstaan, maar om de één of andere reden is dat gevoel vanaf vandaag zo goed als verdwenen! Super. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar ik ben sinds 2 dagen overgeschakeld van ijs leggen met cold-packs naar ijs leggen met ijsblokken. De kine zegt dat dat zeker een verschil kan maken. Een tip dus voor iedereen die last heeft van opgezwollen ledematen: smijt weg die cold-packs en vul die bekers met water en zet ze in de diepvries! Veeeeeel beter! Nog beterschap: ik kan eindelijk terug wat beter eten. Ik heb nog steeds niet veel honger, maar ik kan 's morgens toch al een boterhammeke binnen krijgen en daarnet bij het middageten heb ik ook goed doorgegeten. Doet gelijk deugd. Het werd ook wel tijd. Ik ben ondertussen al 9 kilo afgevallen vergeleken met de periode voor mijn blessure. En ik had al niet veel overschot, dus het was ook wel aan me te zien blijkbaar. Er waren toch heel wat mensen die me zeiden dat ik fel vermagerd was. Ik heb echt geen goesting om er als een levend geraamte bij te lopen, dus ik eet nu maar goed door, in de hoop dat er terug wat kilootjes bijkomen. Eén minpuntje vandaag: Ik heb met de kine gebeld en die vertelde me dat ik mijn brace (zie foto) niet alleen moet aandoen om te stappen, maar ook als ik rust en zelfs als ik ga slapen! Da's natuurlijk wel minder. Ik had nu sinds enkele dagen terug een doorlopende, stevige nachtrust... Ik zal het proberen deze avond, maar als het niet gaat, zal dat spel rap terug uitvliegen, ze!
Het nieuwe jaar is begonnen! Alvast voor iedereen de beste wensen, maak er een leuk en positief jaar van om nooit te vergeten. Ik hoop ook dat iedereen de overgang van oud naar nieuw feestelijk heeft doorgebracht. Ik heb in ieder geval enkele berichten gekregen die nacht die doen vermoeden dat dat wel gelukt is! Bij ons was het vrij rustig. We hebben een goei filmpke gezien, een feestje gehouden met onze Wout (ons Annelien ging met een nichtje bij de grootmoeder slapen) en we hebben naar het vuurwerk gekeken om middernacht. Daarna zijn we maar stillekes in ons bed gekropen. Weinig spectaculairs dus, maar dat kan ook moeilijk anders met zo'n dikke knie. Nochtans heb ik niet veel last... De pijn in mijn knie is zo goed als weg als ik mijn knie laat rusten. Ik heb dus eigenlijk maar 2 dagen echt pijn gehad. Dat valt uiteindelijk wel mee, he. Ik moet wel opletten dat ik in mijn overmoedigheid genoeg rust. Door het feit dat ik geen pijn heb, denk ik ook dat ik alles al terug kan, maar dan neemt mijn knie wraak! Gisteren (nieuwjaarsdag) moesten we naar verschillende plaatsen om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen, je kent dat...En telkens heb ik wel 2 stoelen opgevorderd om mijn been omhoog te leggen, ik heb ook tussendoor ijs gelegd, maar 's avonds merkte ik toch wel dat mijn knie dikker aanvoelde dan 's morgens. Wraak dus.... Daarbij komt nog dat ik vlak voor bedtijd ineens een heel koortserig gevoel kreeg. En ik heb datzelfde gevoel ook gehad een week nadat mijn kruisband was gescheurd. Dar was toen een gevolg van een ontsteking die op mijn knie was geslagen. Ik hoop maar dat dat nu niet het geval gaat zijn. Ik moet binnen een week terug naar de huisdokter om de draadjes te laten verwijderen, ik zal het dan wel eens vragen. Intussen zal ik mijn been een beetje beter moeten laten rusten en hopen dat het niet erger wordt. Ik mag aan de dokter ook niet vergeten van een nieuw voorschrift te vragen voor de flebitis-injecties. Die inspuitingen moet ik zelf zetten in mijn buik. Toch elke dag een beetje een spannend moment. Eigenlijk is er niet veel aan en ik heb ook een voorschrift om dat een thuisverpleegster te komen laten doen, maar ik vind dat ik dat zelf maar moet kunnen. Dat zal wel een beetje de macho in mij zijn zeker... Uiteindelijk valt het wel mee, gewoon goed ontsmetten, een huidplooi omhoog trekken en dan de spuit er volledig in steken. Meer dan een prikje is het niet... Vandaag moeten we nog naar een familiefeestje, morgen nog naar een verjaardagsfeestje en dan zit de kerstvakantie er weeral op. Hopelijk brengt het schoolgaan van de kinderen en de vrouw niet teveel extra inspanningen met zich mee. Ik ben echt van plan van mijn revalidatie volgens het boekje te doen zodat ik zo snel mogelijk terug op de been ben, maar makkelijk is dat zeker niet altijd.
Groeten vrienden en tot de volgende! Jan
P.S.: Op de foto vind je de kousen die ik moet dragen om flebitis tegen te gaan (en néé, dat zijn niet mijn benen , hoewel mijn vrouw altijd zegt dat ik vrouwenbenen heb...). Heel ongemakkelijk, heel warm en vooral héél sexy!
29 december,... ik ga nog even verder met het verloop van de vorige dag, van mijn verblijf in het Sint Elisabethziekenhuis in Herentals:
7.30u: Een verpleegster komt me wassen en geeft me een pijnstiller bij. Had ik niet om gevraagd, maar dat is blijkbaar standaardprocedure en ik ben wel blij dat ze hem brengen. Vannacht om 2.00u zijn ze een baxter met pijnstiller komen aanhangen en ik heb de indruk dat die aan het uitwerken is. 8.30u: Men brengt het ontbijt aan mijn bed. Ondanks het feit dat ik gisteren enkel 3 witte boterhammen heb gegeten, heb ik geen honger. Eén ding heb ik geleerd uit heel deze knie-historie: als ik pijn lijd, heb ik geen honger! Na de dag van mijn blessure ben ik op een week tijd 7 kilo afgevallen en dat zit er nu ook weer aan te komen... 9.00u tot 12.00u: weer wachten... Ik lees de Humo van voor naar achter uit en luister veel naar mijn MP3-speler. Af en toe moet ik alles even wegleggen om me te verzetten tegen de striemende pijnen die door mijn knie vliegen. Maar om de vier uur krijg ik een pijnstiller die alles draaglijk maakt. Vlak voor de middag komt de kinesist van het ziekenhuis langs met het één of andere marteltuig. Daar moet ik mijn been in leggen en dat buigt en strekt mijn been automatisch. Maar al bij al valt het wel mee. Buigen gaat goed, maar strekken is nog een beetje een probleem. Daar moet ik dus nog aan werken. 12.00u: De chirurg die mijn knie heeft geopereerd komt langs. Alles is prima verlopen. Binnen 3 weken moet ik terug bij hem langskomen. Tot die tijd moet ik altijd met krukken lopen en een brace dragen. Die wordt me straks aangemeten door de orthopedist technieker. Die komt straks langs. Even later brengen ze het warm eten: rijst met kip en wokgroenten in een currysaus. Lekker, maar wederom krijg ik niet meer dan een hapje of vijf binnen. Na het eten komt de kine me bevrijden uit mijn toestel en krijg ik mijn oefeningen die ik de eerste drie weken moet doen als ik thuis ben. 13.30u: Lieve komt aan in mijn kamer. Ik mag naar huis als de ortho-technieker is geweest, dus nog even wachten (weeral!) 15.00u: Eindelijk komt de mens voor mijn brace. Zo'n ding kost 900!! Gelukkig is het grootste deel voor de ziekenkas en de rest moet de verzekering van de volleybal maar terugbetalen. Met die brace aan ben ik precies Robocop! Maar het is blijkbaar nodig om mijn been niet weer uit de kom te laten springen. 15.30: Naar huis!!
Thuis plof ik in mijn zetel, mijn verblijfplaats voor de volgende paar dagen. Maar het gaat me niet zo goed af. Ik voel een constante, zeurende pijn in mijn been die ik zelfs niet wegkrijg met de pijnstillers die ik meekreeg uit het ziekenhuis. Heel frustrerend en ik wordt er dan ook ferm slechtgezind van. 's Avonds krijg ik geen eten binnen en wacht bang de nacht af. Ik heb geen zin in nog eens een nacht wakker liggen van de pijn. Maar dat valt gelukkig reuze mee. Ik vind een redelijk comfortabele houding zodat ik, naargelang de omstandigheden, goed slaap!
Ik wil nog graag iedereen bedanken die de voorbije dagen langs is gekomen of die een sms, mail of bericht hebben gestuurd om me sterkte of beterschap te wensen. Dat heeft de pijn verlicht! Nen dikke merci!!
Mijn operatie in inmiddels al twee dagen geleden, maar aangezien ik de voorbije dagen niet op mijn blog kon, heb ik dus ook nog geen bericht kunnen posten.
28 december 2009:
Verloop: 9.00u: We melden ons aan in het ziekenhuis en ik krijg een kamer toegewezen: kamer 305! Een vierpersoonskamer, terwijl ik eigenlijk een éénpersoonskamer had gevraagd. Maar ze hebben omwille van de rustige eindejaarsperiode een gang van heelkunde dichtgedaan en dus zijn er ook minder beschikbare eenpersoonskamers. Van 9.15u tot 12.00u: wachten............... 12.00u: Iedereen rond ons krijgt eten, maar ik nog altijd niet. Er is ook nog altijd geen bericht gekomen dat ik mij mag klaarmaken voor de operatie, dus nog meer wachten....... Gelukkig heeft mijn vrouwke de laptop bij en heeft ze wat tv-programmas opgenomen die ik kan bekijken. 14.15u: Eindelijk! De hoofdverpleegkundige komt me melden dat ik mij mag klaarmaken. Dus,... lenzen uit, kleren uit en mijn ziekenhuisjaponneke aan! Sexy ze! 14.30u: 2 verpleegsters komen me halen en rijden me naar het eerste verdiep, naar de afdeling van de anesthesist. Daar word ik op een operatiebed gelegd en het OK (operatiekwartier) binnengereden. Daar aangekomen krijg ik de ruggenprik waar ik voor gekozen had. Mijn beentjes worden helemaal warm en gevoelloos. Eigenlijk best prettig... 15.30: Dokter Van Den Bogaert komt de operatiekamer binnen en begint aan de operatie. Eerst haalt hij uit mijn beide benen 9 centimeter hamstringspees waarvan hij een nieuwe kruisband zal weven. Dan zuigt hij de overschot van de kapotte kruisband weg uit mijn linkerknie en dan begint het echte werk. Met schroeven wordt de nieuwe kruisband op zijn plaats gezet en alles wordt weer gehecht. Heel vreemd: ik kan alles volgen op het schermpje, maar voel er niets van. Ik voel aan mijn romp wel dat ze af en toe eens aan mijn been trekken en op een gegeven moment voel ik ook dat ze ergens in bot aan het kloppen zijn, maar dat zonder iets van pijn... 16.35u: De operatie zit erop. Ik word naar de recovery gebracht waar ze me nog even aan de monitor hangen om de belangrijkste functies in het ook te houden. Daar kan ik na verloop van tijd al een beetje met mijn tenen wiebelen, maar pijn voel ik nog niet... Dat wordt hier 'a piece of cake'! 17.30u: Ik word terug naar de kamer gebracht, waar mijn vrouw op me zit te wachten. Ik krijg een paar boterhammen. Nog nooit zo genoten van drie boterhammen met confituur! Het was van gisterenavond geleden dat ik nog iets binnen kon steken. 19.45u: Lieve vertrekt naar huis. Ze komen me nog een beetje opfrissen en dan ga ik nog een beetje tv kijken. Nog steeds geen pijn. Een beetje een ongemakkelijk gevoel, maar pijn kan je dat niet echt noemen... 23.00u: Na 'De slimste mens' besluit ik te gaan slapen. Ik zie geen reden waarom ik niet goed zou slapen, dus slaapwel iedereen! 24.00u: Ondraaglijke pijnen schieten door mijn benen. Niet enkel in het been waar ze de nieuwe kruisband in hebben gestoken, maar ook aan de andere kant waar ze ook een pees hebben uitgehaald. Je kan het een beetje vergelijken met krampen in je spieren, maar dan constant en niets dat je eraan kan doen. De verdoving is duidelijk uitgewerkt! Ik probeer het nog even uit te houden, maar bel uiteindelijk de nachtverpleegster. Ze geeft me een pijnstiller in de vorm van een spuit in mijn achterwerk, maar het duurt nog een kwartier voordat de pijn mindert... Geen plezant kwartier, dat kan ik je verzekeren! Als de pieken van de pijn wat zijn afgevlakt, dommel ik terug in slaap, maar om het uur - anderhalf uur word ik toch terug wakker van de pijn. Meestal omdat ik in mijn slaap mijn been heb bewogen en er dan een pijnscheut door mijn been schiet. Mijn buurman, die ook vandaag werd geopereerd aan zijn schouder, ligt ook te kermen van de pijn. Hij heeft zoveel pijn dat hij zelfs zijn belletje niet kan indrukken, dus dat moet ik enkele keren voor hem doen. Zijn pijnstillers lijken niet te werken, want hij zal nog heel de nacht door in zichzelf kreunen... Dan heb ik nog geluk!
Ik weet het...het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens iets heb gepost heb op deze blog, maar er is ook niet veel gebeurd de voorbije dagen op het gebied van mijn blessure. Ik ben gewoon elke weekdag braafjes naar de kine geweest, heb thuis mijn oefeningskes gedaan en mijn knie is dus elke dag een beetje soepeler en krachtiger. Maar veel mobieler zal ik voorlopig niet worden, integendeel, want morgen is het zover: om 9 uur moet ik in het ziekenhuis zijn en hopelijk kunnen ze me daar snel zeggen om wat uur ik onder het mes mag/moet. Ik ben nu wel wat zenuwachtig... De voorbije dagen waren zo druk met alle kerstfeestjes dat mijn hoofd niet echt op de operatie stond. Zelfs vandaag heb ik er nog niet veel aan gedacht. Maar we zijn nu thuis van het laatste kerstfeestje en nu begint het toch wel wat te kriebelen in mijn buikje. En ik kan je al wel zeggen: ik heb er weinig goesting in! Ik heb mijn kabaske net al gemaakt: een gemakkelijke training, wat boeken, mijne laptop gaat ook mee en mijn toiletzak. Meer moet er niet in, denk ik. Als ik toch iets vergeet, kan mijn vrouwke nog altijd heen en weer rijden, zover is het niet. Lieve probeert ook al een hele tijd bezig de harde schijf van een vriendin (met zo'n 200 films op) aan te sluiten aan onze laptop of onze DVDrecorder, maar het wil niet zo lukken... Zou anders wel leuk zijn voor als we wat moeten wachten. Daarstraks bij de kine vertelde een kennis die ook pas geopereerd was aan haar knie, dat ze binnen moest gaan om half 8 's morgens, maar dat ze haar pas om half drie waren komen halen voor de operatie. Daar komt nog bij dat ze heel de tijd niet mocht eten of drinken. Pas om half zes, na de operatie had ze iets gekregen! Dat zie ik niet zitten, ze! Och, we zien wel hoe het loopt. Mijn batterijkes zijn sinds vorige zaterdag tenminste terug opgeladen. Ben met de kliek van de volleybal nog eens een stapke in de wereld gaan zetten. Iets dat ik heel graag doe en wat ik de volgende weken vrees van te moeten missen. Ik bouw immers graag een feesje en zeker met de toffe mannen en coole grieten van de volleybal! Voor vorige zaterdag: thanks, you all! Voor iedereen ook nog prettige feestdagen en de volgende keer als ik hier een berichtje post, hoop ik er vanaf te zijn!
Allemaal veel sneeuwpret beleefd? Wij hier in ieder geval wel. Zeker met een zandduin als onze plaatselijke Konijnenberg in de gemeente. Kids goed ingepakt, elk een slee mee en roetsjen maar...! Dikke fun, maar wel vermoeiend. Elke keer met die slee den berg terug op, al dan niet geladen met een kilo of 20 kind. Op de moment zelf voel ik daar niks van, maar achteraf moet je dat met een knie die nog aan het genezen is, wel uitzweten: opzwellen, en dus been terug omhoog. Nog één week en dan lig ik in het ziekenhuis en is de operatie hopelijk al achter de rug. Ik heb al wat opzoekingswerk gedaan en hetgeen ze gaan doen is het volgende: De voorste kruisband is één van de vier belangrijke gewrichtsbanden die ervoor zorgt dat het kniegewricht mooi in elkaar blijft zitten. De taak van de voorste kruisband bestaat erin ervoor te zorgen dat het onderbeen tijdens loop- of draaibewegingen niet naar voor komt. Deze is dus bij mij helemaal afgescheurd en moet dus vervangen worden. Dit gebeurt echter niet altijd. Als iemand die niet zo sport-gericht leeft dit trauma voorheeft, kan hij zonder voorste kruisband normaal functioneren, mits hij zijn omliggende spieren genoeg traint zodat die spieren (samen met de menisci) zijn functie kunnen overnemen. Voor mij is dit echter geen optie. Ik heb voor mijn job en voor mijn voornaamste hobby echt wel een sterke (en vooral volledige) knie nodig. Daarom zullen ze het volgende doen: De kapotte kruisband wordt niet gehecht, want de doorbloeding in het weefsel van deze band is niet voldoende om volledig te genezen. De chirurg neemt daarom eerst twee stukken uit mijn hamstringpezen (langs een incisie aan de binnenkant van de knie) en ze weven die samen tot een nieuwe, stevige kruisband. Dan begint de eigenlijke kijkoperatie.Men maakt twee kleine gaatjes vlak onder de knie en daardoor haalt men eerst de restjes van de oude kruisband weg. Daarna maakt men een tunnel in mijn dijbeen en in mijn scheenbeen waardoor ze de nieuwe kruisband op zijn plaats trekken. (Foto 1) Die maakt men vast met 'resorbeerbare' schroeven (die verdwijnen vanzelf). Tenslotte spoelen ze heel de knie en hechten ze de wondjes. En dan begint de genezing en de revalidatie. Die begint al de dag na de operatie. Dan zorgt een toestel (Foto 2) ervoor dat mijn been al geplooid wordt en moet ik eenvoudige oefeningen doen om de doorbloeding in dat been al terug op gang te brengen en de spieren al wat te trainen. Ik krijg een regionale verdoving (ruggenprik), dus ik blijf gedurende heel de operatie wakker. Ik hoop dat er een videoschermpje is dat ik alles kan meevolgen, want dat interesseert me wel. Doordat het maar een kijkoperatie is, moet ik maar één nacht blijven. De dertigste mag ik dus in principe terug naar huis. Aftellen dus...
Als je er zo over nadenkt, verandert je dagelijkse leven redelijk drastisch door zon stomme blessure. Je hebt ten eerste erg ingrijpende gevolgen, die spreken voor zich:
1.Ik mág nu niet meer gaan werken. Letterlijk mag, Ik zou wel willen, maar ik ben op dit moment niet capabel om een klasgroep te leiden. Als er iets gebeurt dat ik zou kunnen verhelpen, moest ik in gezonde toestand zijn, dan ben ik aansprakelijk voor de gevolgen. Als er bijvoorbeeld een leerling valt en ik ben niet snel genoeg om hem te ondersteunen, ben ik aansprakelijk voor dat ongeval. Ik mag dus nog geen lesgeven en dat vind ik wel spijtig, want dat is iets wat ik nog altijd zeer graag doe. Gelukkig geef ik nog wel training. Daar kan ik toch wel een beetje mijn ei in kwijt. 2.Ik ben niet zo mobiel als anders. Voor elke verplaatsing heb ik meer tijd nodig en moet ik meer moeite doen. Telkens kijken of mijn voet goed staat, of ik er niet teveel gewicht op zet, of ik geen draaibeweging maak, zéér vermoeiend! Ik ben echter al blij dat ik kan stappen en fietsen, dat maakt mijn leefwereld toch al iets groter. Autorijden gaat nog niet en dat is soms ook wel eens frustrerend. Zelfde reden: ik ben niet verzekerd als er iets moest gebeuren
3.Je moet je met hele andere dingen bezig houden: 2 keer per dag mijn oefeningen doen, 2 keer per dag ijs leggen, de dagelijkse afspraak bij de kinesist, En het is niet dat ik daar geen tijd voor heb, maar mijn normale activiteiten zijn zoveel leuker ( lesgeven, volleyballen, ravotten met de kinderen,..). Voor de dingen die ik nu dagelijks doe heb ik immers niet gekozen!
Maar er zijn ook heel veel kleine dingen die zijn veranderd en dat zijn soms zon belachelijke dingen dat het wel grappig wordt als je erover nadenkt. Enkele voorbeelden:
Ik heb de zadel van mijn fiets lager moeten zetten zodat ik er vlotter op- en af kan stappen. Mijn fietshouding is er nu dus één als van een ouwe vent.
Ik moet nu langs de andere kant van mijn fiets op-en afstappen, zodat ik mijn slechte been niet belast. Dit vergeet ik nog regelmatig, wat er voor zorgt dat ik soms eerst mijn ene been over mijn zadel zwier, me dan bedenk en dan mijn andere neem. Moet een schoon zicht zijn
Ik ga nu in bad in plaats van te douchen, want de instap van onze douche is nogal hoog en glibberig en ik ben bang dat ik anders uitschuif.
Ik moet bijna altijd trainingsbroeken dragen omdat met een gewone broek mijn knieverband niet makkelijk kan aan- en uitdoen.
Als ik ga slapen, moet ik altijd een kussentje tussen mijn twee knieën leggen, want als ik ze tegen elkaar leg, doet het nog teveel pijn.(Kleine anekdote over dit kussen: Lieve, mijn vrouw, heeft dit kussen al een 10-tal jaren (gekregen van een vriendin) en vórige week pas ontdekte ze dat er een schrijffout opstaat. Er staat You are my teddy beer op, wat dus natuurlijk you are my teddy beAr moet zijn. Niet dat ik iets tegen beer heb, integendeel!)
Het zijn van die kleine dingen die je er telkens aan doen denken dat je nog niet in je normale doen bent, maar nog eventjes en dan beginnen de grote herstellingswerken! Ik hoop dat dan alles snel achter de rug is
Weinig nieuws van het knie-front. Alles is nog zo'n beetje hetzelfde als de voorbije dagen. Ik kan goed steunen en rondwandelen zonder pijn, lopen en springen kan nog niet. Daar is mijn knie nog te instabiel voor. Ik moet ook op tijd effe rusten, anders begint heel de boel wat op te zwellen. De zwelling boven mijn knie wil immers maar niet weggaan. Dat is naar het schijnt geen probleem, maar het heeft wel tot gevolg dat de bewegingsamplitude (amai, wat een woord) wat meer beperkt is als anders. Ik kan met andere woorden mijn been niet volledig strekken, noch volledig buigen. Maar ik ben allang blij dat ik al goed uit de voeten kan. Ik kan het hele huis rondstappen en ik kan fietsen, dan kan je al eens ergens geraken. Auto rijden zou in principe ook kunnen, maar dat vertrouw ik nog niet. Ik weet niet hoe mijn knie zou reageren als ik eens een onverwachte beweging moet maken. Nee, dit is veel beter dat de eerste dagen na mijn val. Je mag enkel liggen met je been omhoog en als je naar toilet moet: dat geklungel met die krukken... Over die val gesproken: ik heb in bijlage het videofragment gestoken van het moment waarop ik door mijn knie ga. U bent wel gewaarschuwd: niet geschikt voor gevoelige zielen! Ik kan er ook nog altijd niet goed naar kijken. Er loopt nog altijd een rilling over mijn rug als ik mijn onderbeen haaks naar links zie plooien terwijl het eigenlijk recht naar onder zou moeten staan... Oók frapant: de seconde voor het ongeval ben je je nog helemaal niet bewust van wat er dadelijk gaat gebeuren. En dat terwijl het toch verstrekkende gevolgen heeft. De volgende maanden gaan immers helemaal anders verlopen dan wat je ervan verwacht had. En toch ga je vol enthousiasme en overgave voor het punt, niet bewust van het risico dat je neemt. En dat allemaal in één seconde... Als ik nu in gedachten een aanvalsbeweging maak, ben ik nog altijd bang voor de landing die zal volgen. Ik hoop dat die angst er nog af gaat eens ik terug aan het volleyballen ga. Het begint echter al serieus terug te kriebelen. Ik heb de voorbije dagen al meerdere videofragmenten gezien van wedstrijden die we in het verleden al gespeeld hebben en dan komt de goesting wel terug. Het lijkt op dit moment onmogelijk dat ik ooit nog zal kunnen wat ik mezelf op het scherm zie doen, maar de specialisten zeggen dat het mogelijk is, dus daar hoop ik dan ook op. Ik ben benieuwd...
 "Shocked"){kind=icon}
