Het einde nadert, de finale is in zicht en het slot komt dichterbij.
Mijn opdracht stopt hier en nu, enfin morgen, enfin maandag.
Als de kapitein op een cruiseschip dat het droogdok nog nooit heeft verlaten, behoorlijk veilig, maar daar hebben we het niet voor gebouwd.
Als een rallypiloot met de beste motor zonder chassis, het maakt veel lawaai, maar prijzen gaan we er niet mee winnen.
We geven de pijp aan Maarten, on donnez la pipe a Martine, we give the piping to Martian.
We gaan het hier verlaten. Ik had er echt nog wel hoop op, de laatste weken ging alles in stroomversnelling, testen met de hoge druk compressor leverde geen grote problemen op, het grote plaatje klopt.
Maar het zijn de kleine dingen die ons pakken (ons daar bedoel ik hen mee natuurlijk, wij zijn niet zo makkelijk te pakken), die ons de das omdoen, die onze processie van Hu'ian worden .
Zaken die men al 7 à 8 maand voor zich uit schuift.
Kleine correcties, loopchecks, kleine noodzakelijke aanpassingen.
Enfin, mijn laatste 3 dagen spendeer ik in nachtelijke eenzaamheid, checken wat weerom niet gedaan is, nazien wat nog steeds half in orde is, jaja we lachen wat af.
Maar gisterenavond zijn we door het hele Hiltonpersoneel in de bloemetjes gezet, figuurlijk dan.
En we zijn nu dubbel beschermd met ons 2e injectie van het vaccin.
Een welgemeende dank aan mijn partner tijdens deze reis naar het paradijs, zowel die thuis als de reisgezel sinds het begin der werktijden.
Van niets doen krijg je dorst, het zou op de situatie hier kunnen slagen, maar neen.
Belgie en de rest van de wereld heeft een groot kunstenaar verloren.
Dit is een bescheiden, postuum, eerbetoon aan de maker van de meest bizarre detective uit de 9e kunst. Inspecteur Canardo.
Een bezopen, sarcastische eend die detective speelt.
Lees en je kan nooit meer op dezelfde manier naar eenden kijken.
Canard à l'orange,
De Belgische kwestie, Moord in de berm, De oude eend en de zee,
Maar, blijkbaar ook van zeer succesrijke games, Amerzone, Syberia 1,2 en 3 en Paradise. Mij zegt het niets, u waarschijnlijk wel. (Maar ik wist het dan weer van de eend)
Hoofdpijn, mijne nek voelt aan alsof er lijmtang op mijn spieren staat. Mijn linkerarm staat in brand.
Alles figuurlijk natuurlijk, geen paniek. Laat me mezelf even verduidelijken.
We, het bijna voltallige opstartteam, hebben deze morgen een shot gehad. Maar allee, moet ge dat nu weer verkeerd opvatten, ik bedoel niet dat er op ons geschoten is, neen ook niet dat we aan de drugs zitten, neen, we hebben een injectie gekregen, met een vaccin tegen het virus dat niet genoemd mag worden. Sinovac, biedt 67 % bescherming, volgens de producent, maar Brazilie, die dit massaal heeft gebruikt, praat maar van 50%, of een beetje meer.
Wat de studies niet zeggen is bescherming tegen wat.
Tegen verdwaasde blikken, (valt mee te leven,) wegduikende dames, (voelt raar aan maar ja ook dat went) tot ronduit vijandige houding (wat hoogstwaarschijnlijk mijn perceptie is, en dus danig verkeerd en daarbij, kan men het ze kwalijk nemen, de oorzaak van alle problemen komen vanuit het buitenland volgens de media hier)
Maar hela, we hebben extra bescherming gekregen via de gulheid van Sjina.
Oh, neen, weer slecht uitgelegd van mij, ik was niet slecht van dat shotje, ik heb er weer een nachtshift opzitten, meestal geen bevordering van mijn humeur en beoordelingsvermogen. Weinig ruimte voor nuances en zo meer.
Goede vraag, maar wat is warm. Wel, sorry voor alle thuiszitters, home aloners en regenachtige, ikkomniet in de tuiners bij dit weer. Het is hier warm, zeer warm, overdag 34°C en vochtig, het regenseizoen is bezig.
Dus op een zaterdag als dit beperken we onze inspanningen en nemen wat foto's van de bloempjes en flatgebouwtjes en boompjes en bijna uitgedroogde meertjes.
Met de GSM, jawel ik ben bekeerd, ik gebruik de GSM om foto's te maken.
En kijk, hier is het resultaat, de Loropetalum Chinense, verwant aan onze toverhazelaar, de hamamelis, kleine bloempjes in een bijna roze kleur met donker purpere blaadjes.
Dikwijls zijn er niet geïntreseerden in je publiek, spelen op de GSM of slapen.
Maar daar doen we het niet voor.
Oh, wacht even, u bent niet mee, hahaha, ge dacht toch niet dat ik op zondagmorgen een beetje idioot achter een bal ging rennen, of een rondje joggen langs de kerk. Met gewichten sleuren of indoor fietsen op een fiets zonder doel?
Neeeeeeeen, neen, nee , sorry voor de verwarring, training in dit geval slaat op het inwijden van personen in de edele kunst van het polymeermaken.
In de fabriek in Belgie is het al zo'n beetje mijn taak om de jonge, nieuwe werknemers mee te begeleiden, maar hier is het de laatste tijd bijna mijn hoofdtaak geworden. Ben ik er goed in? Ja, denk ik. Toch wel.
La Coquerie heeft me er zeker bij geholpen, het feit dat ik mezelf graag hoor praten is een plus.
Bescheiden als ik ben vind ik het fijn om mijn kennis en inzichten te delen, samen met de collegas. Niki vormt de ideale sidekick, is goed in powerpoint achtige dingen, neemt sommige stukken voor zijn rekening en bedient de technische infrastructuur.
Het komt er, mijn inziens, op aan om het processysteem te begrijpen.
De fundamentele beginselen, de basis. Als je dat doorhebt vallen de dingen meestal op hun plaats.
En natuurlijk een gedreven "homebase" waar je met je vragen terechtkan, AKA een goede procesingenieur.
En als je die basis hebt en begrijpt is het ook gemakkelijker om het over te brengen aan mijn" studenten"
Maar ge wordt er moe van, heel moe.
Respect voor de leerkrachten die dit doen voor hun hele loopbaan, mij niet gezien, veel te slecht betaalt.
Stop all the clocks, cut off the telephone, Prevent the dog from barking with a juicy bone, Silence the pianos and with muffled drum Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead Scribbling on the sky the message 'She is Dead'. Put crepe bows round the white necks of the public doves, Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
She was my North, my South, my East and West, My working week and my Sunday rest, My noon, my midnight, my talk, my song; I thought that love would last forever: I was wrong.
The stars are not wanted now; put out every one, Pack up the moon and dismantle the sun, Pour away the ocean and sweep up the wood; For nothing now can ever come to any good. WH Auden, Funeral blues
In liefdevolle herinnering; Annie Gevaert 02/04/1935 - 22/04/2021
Het ging goed, al zeg ik het zelf, het ging wreed goed. De opleiding voor het nieuwe project dus, wel te verstaan, een beetje improvisatie, een sausje van lef met een portie branie en de 5 dagen waren zo om. Vanaf hier moet ge de tekst lezen in de stijl van de "Mannen van de Gamma" uit het Peulengaleis: "En dan hebben ze ons bewierookt en gaven ze applaus en hebben ze ons toegejuicht en vonden ze ons toffe jongeeuuns." En dan nu terug normaal;
Het ging dus goed.
Reizen blijft een uitdaging, ook in Sjina, niet zoals in ons thuisland, dat heb ik begrepen, maar voor buitenlanders hier blijft het een uitdaging en we zien dus af om naar Weifang te reizen, het grootste vliegerfestival van Sjina.
Maar Mr. Qin neemt ons mee op een nachtelijk uitstapje naar Tai'erzhuang (probeert dat maar eens correct uit te spreken)
Een beetje geschiedenis, Tai'erzhuang is natuurlijk bekend van de slag om Tai'erzhuang ; de eerste grote overwinning voor China tegen Japan.
Juist, in de 2e Sino-Japanse oorlog in 1938. Strategisch gelegen aan het "Grand Canal", alwaar men ooit is begonnen met graven in de Sui dynastie, verder tijdens de Qin, Han, Tang, Song, Ming en Qing dynastie, ik verzin dat dus niet, dat is dus echt waar.
Nu is dit een stukje werelderfgoed, het langste kanaal in de wereld, 1800 km lang. (kwatongen beweren slechts 1794 km) En dus gelegen aan Tai'erzhuang, een oud stadje, waarvan de eerste vermeldingen dateren van de Qin dynastie, lang geleden dus (221-207 BC) Nachtelijk bezoek met sterren, maanwandelaars, lichtgevende champignons en een walgelijk zoet broodje met een créme van koude spaghettisaussmaak uit een vervallen blik. Wie kan daar aan weerstaan! En het is officieel, ik ben een oude vent, gratis toegang voor bejaarden, ik dus, eat your heart out Zitouni.