Inmiddels zijn de behandelplannen voor Fluffy veranderd. De collega van mijn dierenarts beloofde me vorige keer om op te zoeken of anabole steroïden aan konijnen mogen gegeven worden. Dit zijn spierversterkende middelen. Maandagavond belde ik opnieuw naar de dierenarts omdat het weer erger werd met Fluffy, ze kon nauwelijks nog huppelen. Toen vertelde ze mij dat konijnen anabole steroïden mogen hebben. Het is een injectie die ze 1x/maand, 3 maanden lang moet krijgen. Ook best een heftig middel maar niet zo schadelijk als corticosteroïden. Die hebben nare gevolgen voor het immuunsysteem, maag, lever en nieren. Dus als ik ze kan vermijden, doe ik dat natuurlijk ook. Het is echter niet zeker dat de anabolica zullen werken, dat is weer afwachten. Het duurt ca. 3 à 4 weken voor ik resultaat zou kunnen zien.
Deze spierversterkende middelen hebben als bijwerking dat het honger kan opwekken. Misschien niet zo slecht voor Fluffy, hopelijk komt ze dan ook wat aan in gewicht. De dierenarts vond haar ook vrij knokig op de rug en heupen maar dat hoort ook bij de leeftijd. Nu is het wel zo dat deze steroïden alleen maar helpen als de spieren ook effectief getraind worden. Ik moet dus zorgen dat ze voldoende matige beweging krijgt maar tegelijk zorgen dat ze zich niet forceert.
De dierenarts voelde geen verschil in bespiering links of rechts, dat is vrij goed nieuws. Vreemd genoeg waren de reflexen in haar achterpoten ook goed deze keer. Afgelopen dinsdag heeft ze haar eerste injectie gekregen.
Fluffy huppelt krom, ze plaatst haar voorpoten meer naar rechts en steunt bijna volledig op haar rechter achterpoot. Die poot staat daarbij ook nog naar binnen gedraaid, waarschijnlijk loopt ze daarom zo krom. Mijn dierenarts kon nog steeds niet bepalen wat precies de oorzaak is: een trauma of slijtage van de wervels en tussenwervelschijven door ouderdom. Ik vrees het laatste want de klachten zijn 2 jaar geleden al begonnen, weliswaar in een lichte vorm. Toen sprong ze al niet meer op haar slaaphok, kon ze haar snoet niet meer wassen met 2 voorpoten en als ze bedelde, viel ze soms om.
De dierenarts vond haar traanoog toch ontstoken uitzien, omwille van het witte vocht dat eruit kwam. Toevallig traande haar oog net op dat moment hevig. Dus moet ik weer 5 dagen Terramycine gebruiken.
Verder is haar gewicht weer wat gezakt; van 2,084 kg naar 2,053 kg. Nog een lieve gebeurtenis: van de week was ik haar massage en T-Touch aan het geven en ze begint mij ineens te likken! En niet zoals gewoonlijk mijn kleren of sloffen, nee, mijn huid! Dat heeft ze nog nooit gedaan maar dit is voor mij wel een teken dat zij genoot van wat ik deed. En ik genoot op mijn beurt van haar stevige warme likjes .
Omdat ze veel moeite had om op de gladde vloer te lopen, heb ik op haar "loopstroken" hennepmatten en overschotten van tapijt gelegd in het woonkamergedeelte. Het is niet bepaald mooi maar haar comfort en welzijn staat voorop! Ik heb ook nog rubber matten gekocht voor het eetkamergedeelte maar die ruiken nogal sterk. De kans bestaat dat ze bang zullen zijn, maar dat is voor volgende week. Deze week zijn er al veel veranderingen geweest en ik laat hen liever geleidelijk aan wennen.
Om te beginnen aan de hondenmand die als wc moet dienen. Deze mand heeft vanzelfsprekend geen gaten in de bodem . Snowy was natuurlijk de eerste die ze verkende. Gisteren pas durfde Fluffy erin maar nu heeft ze weer een stuk zelfstandigheid terug. Het fijne is dat de mand groot genoeg is zodat ze er tegelijk in kunnen. De mand is wat aangeknaagd door een puppy maar dat geeft niet, vind ik. Na een grondige schrob- en ontsmettingsbeurt was ze klaar voor gebruik.
De hennepmatten vinden ze ook heel leuk. Eergisteren kwam Fluffy - net zoals vroeger - weer tussen mijn voeten liggen. Haar linkerpoot glijdt altijd weg en ze draait rondjes in de hoop haar gemak te vinden. Tussen mijn voeten lag ze lekker stabiel en ze werd met de minuut meer ontspannen. Zo hebben we zeker een uur gezeten .
Sindsdien glijdt haar poot niet meer zo hard weg en kan ze zelf een ontspannen houding vinden. Het rode tapijt heeft haar voorkeur.
Ze huppelt nog steeds wat krom maar eigenlijk gaat het ietsje beter. Hopelijk blijft ze zo vooruit gaan. Want de afgelopen week verdween de twinkel weer uit haar ogen, ze knaagde niet meer aan de tralies, kortom: ze voelde zich weer niet lekker.
En dat had ook zijn weerslag op Snowy. Zijn keutels werden weer plat, hij had last van plakpoep, nieste/hoeste af en toe en schudde dan mijn zijn hoofdje. Ook plaste hij plots niet meer in huis (dus toch een territorium/rangordeconflict!). Hij lag vaak alleen omdat Fluffy niet meer uit de kooi wilde komen en dat vond hij maar niets. Gelukkig is hij ook weer aan de beterhand, heel af en toe hoor ik hem niezen/hoesten.
Tot slot nog even iets melden over Chica. Herinneren jullie nog hoe ze haar schommel kapot beet? Dit is ondertussen het resultaat.
Voor alle zekerheid heb ik alvast een reserveschommel gekocht want deze zal het niet meer lang uithouden .
Vanmorgen was Mika weer wakker en daarom: een foto in de ochtendzon van de mooiste hamstersnoet ter wereld.
Deze keer wordt het een vrij lange blog omdat ik veel te vertellen heb.
Vorige week geen blog omdat ik toen workshops over konijnen gaf. Er waren 14 deelnemers en ik mag het een succes noemen. Het is zeker voor herhaling vatbaar. Enkele foto's om een indruk te geven van de namiddag:
Nu over naar mijn lieverdjes want daar heb ik toch wel het een en ander over te vertellen. Ik zal beginnen met Fluffy.
Er waren aardig wat punten waar beterschap was behalve het belangrijkste: haar rug en poot. Omdat de medicijnen niet (genoeg) lijken aan te slaan en omdat het blijkbaar toch geen EC is, ben ik in overleg met de dierenarts na 6 weken gestopt met Panacur. De Metacam ga ik ook afbouwen om de volgende reden. Als ze niet meer last of pijn krijgt na het afbouwen en stoppen, heeft de pijnstiller/ontstekingsremmer toch geen effect en heeft het geen zin om het te blijven geven. Als ze daarentegen wél meer last zou krijgen, is dit een teken dat Metacam als ontstekingsremmer niet sterk genoeg is (wat ik al een hele tijd vermoed). En dan gaan we over tot corticosteroïden (Prednison). Ik ben niet bepaald een voorstander van dit middel omdat ik uit eigen ervaring weet hoe heftig het is en welke bijwerkingen er zijn (meer honger zou bij konijnen gelukkig niet voorkomen als bijwerking). Maar een andere oplossing is er simpelweg niet. Hydrotherapie is uitgesloten en een foto maken of opereren onder verdoving al helemaal. Fysiotherapie mocht wel, ik ben zelf begonnen met stevige massages te geven (geen nood, ik weet wat ik doe). Mocht dat niet genoeg zijn, kan ik nog een fysiotherapeute inschakelen om de beentjes te plooien enz. maar ik ben bang dat hiermee nog meer schade wordt aangericht.
Voor het overige is ze eigenlijk vrij vrolijk. Ze is zelfs weer bijgekomen en weegt nu 2,084 kg. Maar de momenten waarop ze haar poot juist neerzet in rust worden schaarser. Huppelen gaat meestal goed maar af en toe sloft ze nog. Vooral naar de avond toe wordt het altijd erger. Ze heeft bv. ook moeite met het rechtstreeks eten van haar blindedarmkeutels en daarom keert ze zich vaak om, om ze op te eten. Dat ligt natuurlijk ook aan de leeftijd en stramme rug. Haar traanoog wil ook maar niet beteren, ondanks oogdruppels en echinacea. Toch heeft ze niet altijd last, soms zie je dagen niets en plots traant het hevig. Ik ben weer gestart met glucosamine om ergere ouderdomsklachten te voorkomen of te vertragen.
Het vergt aanpassingen om het een ouder konijn naar de zin te maken. Omdat ze nu meer op haar voorpoten steunt, schuift ze soms de drinkbak per ongeluk weg. Dus we kopen een kom met een rubberen rand maar zelfs ik vond die rubber al sterk ruiken. Gevoelige konijnenneusjes ruiken dit natuurlijk nog veel beter. En ja hoor, ze liepen met een grote boog om de bak heen om uit de oude te drinken. Dan heb ik het maar opgelost met een vlasmatje:
Ook naar de wc gaan, komt met problemen. Niet zozeer voor haar maar wel voor mij . Haar kont hangt er soms over en dan belandt de plas alsnog op de grond. Haar bedoelingen zijn goed maar het toilet is gewoon te kort voor haar nu. Ik ging op zoek naar een kleine hondenmand zonder gaatjes maar dit is onvindbaar. Dus werd het een groot driehoekstoilet maar helaas: ze vond er niets aan en weigerde erin te gaan. Snowy vond het - vanzelfsprekend - wel interessant.
Gelukkig heeft een vriendin van mij nog een oude hondenmand zonder gaatjes die ik mag hebben, woensdag ga ik ze halen. Alvast bedankt Els! Andere dingen die ik opmerk: ze hangt en steunt graag op iets/iemand. Daarom heb ik haar in haar kooi ook een oude slof gegeven waar ze heerlijk op kan hangen. Het varkentje krijgt ook volop likjes, ze geniet er duidelijk van.
Tot slot nog enkele foto's van hoe haar situatie kan zijn op verschillende tijdstippen van de dag.
Soms lijkt ze wel de toren van Pisa...
Toch kan het ook zo zijn:
Zijzelf lijkt er niet echt last van te hebben maar als baasje machteloos moeten toekijken terwijl je weet dat je alles doet wat je kunt en het helpt niet... het valt me soms heel zwaar . Ik ben blij dat ik nog maalgeluidjes hoor van haar, dat betekent dat ze geen pijn heeft.
En ze kan gelukkig nog heerlijk genieten van samen luieren met haar lief ventje.
Door dit alles zou je bijna vergeten dat ik nog andere dieren heb. Met hen gaat het gelukkig goed. Snowy's binkies en renpartijen zijn dagelijkse kost en het doet me plezier om hem zo gelukkig te zien .
Chica is opnieuw in de rui en heeft tot op heden nog geen eieren gelegd, waar ik blij om ben! Van de week dacht ik dat ze eindelijk begrepen had dat de appelschijfjes in de wilgenbal eetbaar waren. Maar nee, ze smeet ze 1 voor 1 naar beneden. Iemand die daar heel blij mee was, was Fluffy. Zij zat net onder het deurtje van Chica en verorberde met veel smaak de appelchips .
Uiteraard mag ik mijn Mika niet vergeten, mijn mooie mollige Mika, dat mag ik wel zeggen nu . Ze begint flink aan te komen en weegt nu 124g. Ik voel het ook als ik haar oppak en het wordt zichtbaar. Ze past nog maar net in haar wiel en begint pogingen te ondernemen om naar de keuken te klimmen. Als ze nu rechtstaat, kijkt ze met gemak boven het opstapje naar de keuken. Het zal niet meer lang duren voordat ze begrijpt hoe ze naar de keuken kan klimmen . En wie weet moet ik binnenkort toch een groter wiel aanschaffen. Ik kan uren naar haar kijken en over haar vertellen; ze is zo lief, grappig en wondermooi! De eerste foto is achter plexiglas genomen en daarom niet denderend. Maar ze staat er zo mooi en ze is dol op dit speelgoed:
En deze foto mag ik jullie ook niet onthouden. Is ze niet prachtig? Heeft ze geen schattig koppie? En dat lieve handje van haar op mijn duim... Ze is gewoon om op te eten .
Omdat ik het bij momenten niet meer weet wat Fluffy betreft, besloot ik de vooruitgang eens op een rijtje te zetten. Zo hoopte ik een beter en vooral objectief overzicht te krijgen. En eigenlijk zie ik wel degelijk beterschap! Okee, ze zet haar poot in rust vaak nog vreemd neer. Van de week had ze zelfs een heel slechte dag waarin ze erg veel moeite had met huppelen en haar achterhand omhoog te krijgen. Aan deze dip ging een heel actieve dag vooraf en de dip duurde slechts een dag.
Haar smaak/eetlust is om de één of andere reden veranderd. Ze heeft geen zin meer in senior of cuni rebalance brokjes. Maar de gewone Science Selective gaat moeiteloos (en snel) naar binnen. Dus ben ik haar nu opnieuw aan het overschakelen. Wellicht voelt ze zelf het best aan waar haar lichaam behoefte aan heeft. Gelukkig begaat ze nog altijd een moord voor kruiden. Haar gewicht blijft voorlopig stabiel rond 2,050 kg.
Maar nu even opgesomd op welke vlakken er beterschap is:
Ze ligt niet meer zielig uren aan een stuk in Snowy's kooi zoals enkele weken geleden.
Overeind komen kost minder moeite.
Haar algemene energieniveau is beduidend hoger.
Haar oogjes twinkelen weer.
Ze tralieknaagt opnieuw (iets wat ze al maanden niet meer deed).
Ze huppelt vaker en langer rond.
Ze "sloft" minder.
Ze scheurt weer kranten.
Ze knabbelt regelmatig aan haar grashuis (ook lang geleden).
Af en toe smijt ze zelfs met speelgoed.
Ze verliest haar evenwicht niet meer/valt en struikelt niet meer.
Ze eet haar groenteschotel weer volledig op.
Als ik dit allemaal bekijk, denk ik dat de medicijnen toch vruchten afwerpen, al gaat het traag. Maar daar zal haar hogere leeftijd ook voor iets tussen zitten. Als ik terugdenk aan Snowy's genezingsproces, had hij minder dipjes. Maar hij was dan ook genoodzaakt heel klein te wonen en verplicht te rusten. Bij hem duurde het 3 volle maanden voordat de uiterlijke kenmerken (zijn scheef hoofdje) hersteld waren. Misschien is dit bij Fluffy ook zo. Ik hou er alleszins rekening mee dat het mogelijk nooit meer helemaal 100% goedkomt. Maar al bij al mag ik spreken van vooruitgang. En daarom heb ik besloten om zeker de hele maand april nog door te gaan met de behandeling tegen EC.
In de nieuwsbrief kunnen jullie lezen dat ik een workshop T-Touch gevolgd heb. Deze methode pas ik ook toe bij Fluffy in de hoop dat het haar genezingsproces zal versnellen. Ze geniet alleszins met volle teugen van de zachte aanrakingen .
Genoeg woorden, tijd voor foto's .
Fluffy vindt het heerlijk om op Snowy te steunen voor evenwicht. En Snowy op zijn beurt vindt het geweldig om iets op zijn kopje te voelen .
Chica is nog steeds dol op haar bal maar begrijpt nog altijd niet dat de inhoud eetbaar is.
En Mika heeft een nieuwe plaats gevonden om te tralieknagen .
Dit speelgoed geniet duidelijk haar voorkeur, vaak staat ze zo op de uitkijk.
Ik vind haar met de dag mooier en liever worden, ze is een fantastisch diertje om in huis te hebben!
Met Fluffy geen grote vooruitgang maar kleine lichtpuntjes. Ze woog eindelijk weer meer dan 2,100, was zeer actief en bewoog vrijwel normaal. Heel af en toe zagen we nog een minieme rare houding. Door haar activiteit was ik al bang voor een dip en dat gebeurde ook. Weer die scheve houding met rare poot, minder eetlust en bijna niet meer bewegen. Deze dip duurde wel duidelijk minder lang dan de vorige. Die duurden soms dagen, terwijl dit ongeveer een dag was en toen begon ze zich weer beter te voelen. Sinds die dip is ze ook weer gewicht aan het verliezen, tot nu toe 50g. Ik ga zeker nog 2 weken door met de behandeling, waarschijnlijk zelfs 4 weken.
Ze geniet samen met haar ventje van het zonnetje, hopelijk draagt die warmte ook nog bij tot haar genezing.
Ook Chica geniet van de eerste lentezon.
Mika is nog steeds een druk beestje. Bovendien knaagt ze aan alles wat van stof is. Mijn kleren, de bank, dekens, noem maar op. Daarom durf ik haar geen zelfgemaakt hanghuisje of hangmatje geven. Ik ben bang dat ze de stof zal hamsteren en kan stikken. Daarom besloot ik een grashangmatje te geven. Een waar succes, alleen... Ik had verwacht dat het de helft kleiner zou zijn, het neemt erg veel plaats in in de kooi. Maar ze vindt het leuk, ik moet er enkel op letten dat ik de koordjes inkort zodat de hangmat het wiel niet raakt.
En dan nu het beloofde filmpje van hoe mijn kleine meid in huis rond dribbelt :).
Tja, ik post liever goed nieuws dan minder goed nieuws maar helaas blijft het bij Fluffy op en af gaan.
Van de week was ze zo vrolijk, ze maakte zelfs binkies! Daarna springt ze uit de kooi, glijdt uit, komt op haar zij terecht en ligt enkele seconden te spartelen voor ze weer overeind kon. Het ging allemaal vrij snel want toen ik tot bij haar gelopen was, stond ze alweer recht en huppelde er vandoor alsof er niets gebeurd is. Toch wil ik dit voorval voorkomen en daarom heb ik grote matten gekocht zodat in- en uitspringen gemakkelijker wordt.
De dagen na de val was ze weer een stuk rustiger, huppelde alleen maar als het moest en spelen/vrolijkheid zat er weer niet meer in. En zo gaat het eigenlijk continu. Enkele vrolijke dagen worden afgewisseld met mindere dagen. Op de mindere dagen eet ze ook al haar groenten niet op, op goede dagen wel. Wat me ook opvalt is dat haar smaak veranderd is. Snoep waar ze een tijdje geleden dol op was, haalt ze nu haar neus voor op.
Ik weet nog altijd niet zeker of het EC is. Misschien zit er toch wel iets gekneld in haar rug. Het is duidelijk dat het gevoel in haar poot niet altijd aanwezig is. Haar leeftijd (9,5 jaar) zal een beetje in haar nadeel spelen. Wat het ook is, een ouder konijn zal sowieso trager herstellen van een ziekte dan een jonger konijn. Waar ik me wel zorgen om maak: wat als de medicijnen niet helpen? Ik wil haar gewoon een zorgeloze oude dag bezorgen. De dierenarts weet het ook nog altijd niet zeker. Vrijdag heb ik opnieuw gebeld om te vragen wat ik nu moet doen met de medicijnen en ze hebben met tweeën overlegd dat ik Metacam in deze dosering net zolang mag geven als de Panacur. Minstens 4 weken, misschien ook 8. Dus doen we zo nog even door.
Eigenlijk gaat huppelen en uit de kooi springen vrij goed, zoals je kunt zien. Uiteraard helpt de grote mat hierbij. Enkel bij het stilzitten, zie je dat er wat mis is. Het raadselachtige is, dat het kan varieren op een dag. Het ene moment zit ze relatief normaal en zal een leek niets bijzonders aan haar zien. Het andere moment zit ze weer net zo scheef als op de foto van enkele weken geleden.
Als ik echter denk aan Snowy's ziektegeschiedenis, weet ik dat ik geduld moet hebben, ik ben nog maar 19 dagen bezig met de behandeling. Toen Snowy's behandeling na 3 (!) maanden werd stopgezet, had hij weinig kracht in zijn achterpootjes. Bij het in- en uit de kooi springen, haperden zijn achterpootjes soms ook. Terwijl ik tijdens zijn ziekte niet eens gemerkt had, dat hij een slappe achterhand had. Ik heb nooit geweten of dit door de ziekte kwam of door gebrek aan beweging door de ziekte.
Mijn mannetje bewijst echter dat alles mogelijk is! Zijn behandeling van 2 weken heb ik vrijdag stopgezet omdat hij totaal geen symptomen vertoonde. Sterker nog, als ik weer even de moed verloor, kon hij me weer opbeuren. Hier moet ik jullie van laten meegenieten ! Ook hij vindt o.a. de mat een leuk ding.
Hij is weer wat gewicht kwijt maar niet in die zin dat ik me zorgen moet maken. Ik had ook niet verwacht dat de 60g die hij plots was aangekomen, zou blijven zitten. Fluffy daarentegen is weer stevig aangekomen. Ze weegt zelfs opnieuw meer dan 2,100 en dat is heel lang geleden! Dat is dan weer wél een teken dat me aan EC laat denken.
Maar genoeg hierover, anders zou je nog denken dat het hier allemaal kommer en kwel is
Mika loopt ondertussen al enkele weken 's avonds los in huis als de anderen veilig in hun kooi zitten. En ze geniet er duidelijk van! De laatste week was ze gelukkig wat rustiger en is ze ook weer 4g bijgekomen. Maar ze blijft een druktemakertje hoor, tjonge het kleine ding loopt over van energie. Een filmpje van het loslopen houden jullie nog tegoed van mij. Omdat ze 's avonds losloopt, is er weinig licht en moet ik extra licht bijzetten voordat ik de camera aanzet.
Van Chica heb ik vanmorgen nog een filmpje kunnen maken. Ze heeft nieuw speelgoed gekregen: een wilgenbal gevuld met vruchten en trosgierst. Ik had verwacht dat ze bang zou zijn maar gek genoeg is ze er dol op en knaagt ze er naar hartenlust aan. Ik ben benieuwd of ze hier van de vruchten gaat eten want normaal gesproken eet ze geen fruit.
Een kort bericht vandaag omdat ik niet veel tijd heb/had. Sinds ik met panacur begonnen ben, ging het opmerkelijk beter met Fluffy. Zo goed dat ik de dosis metacam heb gehalveerd. Had ik dat maar niet gedaan... . Want na 2 dagen ging het terug slechter, zelfs zo erg dat we terug bij af waren. Ze kon niet meer steunen op de poot en ze had er weer geen gevoel meer in. Dus opnieuw gebeld naar de dierenarts maar ik kreeg haar collega aan de lijn. En zij gaf me heel ander advies. Ik had nooit zo plots de halve dosering metacam mogen geven, per druppel afbouwen is veel beter in geval van EC. Zij vond overigens wel dat de klachten aan EC lieten denken. En als ik zie hoe goed het gaat met die 2 medicijnen kan ik ook niets anders bedenken. Haar ruggenmerg zal zo ernstig ontstoken zijn, dat ze de 2 middelen nu heel hard nodig heeft. Hoe lang, dat bekijk ik week per week.
Nu ik weer opnieuw de hoge dosis metacam geef, gaat het weer beter. De scheve houding is er nog af en toe en ook als ze in een andere richting wil lopen, zie ik dat ze zich omkeert met haar rechter achterpoot en 2 voorpoten. Op de linkerpoot kan ze nog steeds niet steunen. Misschien komt dat nooit meer helemaal goed en is de schade onomkeerbaar, dat is afwachten.
Gelukkig zie ik bij Snowy nog geen symptomen van de ziekte. Hij heeft een beetje gewicht verloren (Fluffy ook overigens) maar in zijn geval lijkt me dat normaal. Hij is in de rui en was in enkele weken tijd 60g aangekomen. Daar zijn er weer 15 vanaf, hij weegt dus nog ruim voldoende.
Ik hou het in de gaten en geef medicijnen, meer kan ik niet doen. Ik ben alleszins blij dat ze zich allebei normaal gedragen en bij momenten vrolijk zijn.
Gisteren lagen ze er zo lief bij. Snowy ligt zelden met zijn beentjes naar achteren dus als hij het doet, wil ik een foto maken. Helaas was mijn vriend net weg met het fototoestel. Daarom heb ik een foto gemaakt met de videocamera, niet denderend maar het gaat om het idee ;-).
Over Mika maak ik me ook een beetje zorgen. Ze is enorm druk, je kunt haar gerust adhd noemen. Ze doet me dan ook regelmatig denken aan Hammie, zij kon ook zo druk zijn. Tralieknagen, klimmen, lopen in het wiel... Maar het heeft wel gevolgen voor haar gewicht want ze is weer enkele grammen kwijt. Ik heb haar tandjes gecontroleerd: niets mis mee. Ze eet als een bootwerker (ze hamstert nauwelijks, alles wordt effectief opgegeten) en ze krijgt veel extra eiwitten. Maar blijkbaar verbruikt ze meer dan ze opneemt. Ik hoop dat ze wat minder druk zal worden, ze hoeft geen mollige hamster te zijn maar een dier in de groei zou eigenlijk moeten aankomen.
Elke avond loopt ze ook los op de grond en dat vindt ze leuk. Daar kuiert ze wel op haar gemakje rond.
Ik heb raad gevraagd aan de fokker maar er valt niets aan te doen. Ook haar broertje (die nog bij de fokker woont) heeft gewicht verloren sinds hij alleen in een grote kooi woont. Geruststellende woorden dus :).
Vorige keer schreef ik nog dat als de vage klachten bleven aanhouden, ik opnieuw contact zou opnemen met de dierenarts. De klachten bleven helaas en werden zelfs erger waardoor mijn gedachten steeds meer naar E. cuniculi uitgingen. De dierenarts dacht eigenlijk niet meteen aan EC maar begreep wel dat ik niet langer wilde wachten met de behandeling.
Op dinsdag 1 maart ben ik dus gestart met 0.45 ml Panacur puppy voor Fluf. Na enkele dagen zal ik al lichtjes vooruitgang. Natuurlijk kan ik niet met zekerheid zeggen of dit daadwerkelijk EC is. Voor hetzelfde geld is dit een spontane verbetering van de geknelde zenuw. Maar als ik 1 les geleerd heb uit Snowys verleden, is dat nooit meer te lang mag afwachten en vage klachten naast me neer mag leggen! Om die reden behandel ik Snowy dus opnieuw mee vanaf vrijdag 4 maart. Hij is bovendien ook stevig in de rui (verlaagde weerstand dus) en af en toe niest hij. Dat kan best door de rui komen, ik mag ook niet te paniekerig worden. Maar ook hij krijgt voor alle zekerheid 0,2 ml Panacur.
Fluffy krijgt nog steeds de hoge dosis Metacam, die mag ze 3 weken hebben en de dierenarts vond dat ik ermee moest doorgaan totdat haar poot (beweging) weer normaal was. Als het 2 dagen goed gaat, mag ik de halve dosis geven.
Hun inenting die voorzien was voor 25 maart stel ik voorlopig even uit, dat lijkt me het meest veilige, ik durf geen enkel risico meer nemen.
De afgelopen dagen waren de klachten heel wisselend. Het ene moment zag je niets aan Fluffy, het volgende moment zette ze haar pootje weer even naar voren. Maar niet meer zo ver en zo vaak als de afgelopen dagen, in het algemeen zie ik vooruitgang. Eergisteren lag ze wel weer in die rare houding met haar 2 achterpoten naar voren gestrekt. Toch gaat huppelen beter (en vaker) en gisteren kon ik niet verhinderen dat ze zelf in de kooi sprong. Hierbij haperde haar linkerpootje weer even maar dat dit weer lukt is toch een opsteker. Ook de blik in haar ogen spreekt boekdelen, waar haar ogen anders wat lusteloos stonden, stralen ze nu weer ondeugendheid uit. Vandaag lijkt het prima te gaan, ik heb nog geen moment gezien van een scheve zitstand of een poot die verkeerd staat.
Ik weet niet wat ik over andere vage klachten moet denken. De voorbije maanden was ze minder beweeglijk maar dat kan aan de ouderdom en het seizoen liggen. Ook had ze minder trek in bepaalde groenten: andijvie en witlof blijven liggen maar boerenkool, wortelloof, wortel, appel, druiven gaat wel vlot naar binnen. Soms eet ze nog liever hooi dan andijvie of witlof. Brokjes, kruiden en snoepjes worden ook nog altijd gretig gegeten. Ze drinkt/plast niet meer dan gewoonlijk. Maar sinds het bloedplassen van vorig jaar heeft ze wel niet meer haar oud gewicht gehaald. Is het misschien toen al begonnen?
Van de week lag ze een beetje schuin en was ze in slaap aan het vallen. Maar ze viel letterlijk om, tolde 1x op haar as en toen had ik haar al tegengehouden. Nog enkele bedenkelijke feitjes: het is 2x gebeurd dat ze ineens opsprong en met een hoog staartje wegliep. Ze moest dringend een plasje doen en heeft 2x dus de kooi niet gehaald. EC of geen zin om op te staan en naar de bak te huppelen door pijn/stramheid? Moeilijk hoor. Voorlopig doe ik alles wat ik kan en kan ik niets anders doen dan afwachten.
Zolang het zo blijft vooruitgaan, ben ik tevreden. Voorlopig zie ik geen klachten bij Snowy maar door de restletsels die hij nog steeds heeft (niet altijd zindelijk en soms vlug schrikken) is dit moeilijk te beoordelen. Zijn gewicht en eetlust zijn goed en dat was 2 jaar geleden niet het geval dus ga ik er vanuit dat het goed gaat met hem. Ook Fluffy is sinds de Panacur zomaar even bijna 50g aangekomen. Dit kan volgens mij geen toeval zijn.
Enkele lieve foto's:
Maar even genoeg hierover, er is ook nog ander nieuws ;-).
Chicas rui is bijna voorbij en ze gedraagt zich de laatste dagen jammer genoeg weer broeds. Het zou dus kunnen dat ik binnenkort weer een nestje eitjes zie liggen. Heel jammer want ze is zo een leuk vogeltje als ze normaal is. Alle houten dingen moeten er nog steeds aan geloven, haar schommeltje is al behoorlijk aangevreten en vorige week kwam ze tot de ontdekking dat een wilgenstokje ook best leuk kan zijn.
Ook van Mika natuurlijk nog nieuws. Haar nageltje dat ze op de 2de dag hier per ongeluk had uitgescheurd is weer aan het groeien, gelukkig maar. Vorige week schreef ik nog dat haar lichaampje geen rust meer kan vinden en dat is alleen maar erger geworden. Ik betwijfel zelfs of ze in haar kooi nog in haar wiel loopt. Als ik haar zie, is ze verwoed aan het tralieknagen. Als ik dan de kooi opendoe, klimt ze er ook meteen uit. Is het door deze hyperactiviteit dat ze gewicht verloren is? Ik hoop maar dat dat alles is. Want in 1 week tijd is ze 4g afgevallen en dat hoort eigenlijk niet voor een diertje in de groei. Ik voer haar zoveel mogelijk dierlijke eiwitten bij. Van de week heb ik nog een havermoutpapje met kittenmelk gemaakt en dat was smullen! Ze likte mondje, duimen en vingers af :).
Mika is een gek beestje trouwens. Op een morgen kwam ik beneden en zag ik dat ze een nest achter haar wiel had gemaakt. Zodra ze mij hoort, wordt ze ook wakker en wil ze eruit (ook s morgens dus). Als ik haar na een half uurtje terugzet, gaat ze wel weer in haar huisje slapen. Overdag in haar huisje en s nachts achter haar wiel
In haar speelbak vermaakt ze zich naar hartenlust, elk stukje speelgoed wordt uitvoerig verkend en besnuffeld maar het wiel en de bal blijven favoriet. Na een uurtje zet ik haar altijd even terug in de kooi zodat ze kan eten maar vrijwel meteen begint een concert van tralieknagen. Waarop ik haar weer in de speelbak zet en hetzelfde patroon herhaal na ieder uur. In totaal loopt ze dus een 3-tal uren los per avond. Loslopen op de grond is voorlopig nog geen succes. Ze durft nauwelijks bewegen en blijft heel dicht in mijn buurt. Zoals ik haar nu ken, zal dit binnenkort helemaal omslaan en heeft ze tijd nodig om aan de nieuwe omgeving te wennen :).
Het beloofde filmpje van vorige week is gelukt maar wel met wat moeite. Blijkbaar heeft mijn nieuwe pc geen firewire aansluiting waardoor ik het filmpje nog heb moeten inladen in de oude pc en dan via een usb-stick op de nieuwe pc heb gezet en bewerkt. Omslachtig maar voorlopig moet het even op deze manier. Maar het filmpje is wel uiterst schattig. Net als Misty laat Mika zich aaien terwijl ze eet. Van Misty heb ik dit nooit kunnen vastleggen, daarom ben ik dubbel zo blij met dit filmpje van Mika. Als je goed luistert hoor je haar ook smakken :). (in dit filmpje is ze nog héél rustig).
Het was me het weekje wel, daarom volgt een vrij lange blog.
Na de eerste dag van de lage dosis Metacam toedienen, zag ik al enorm veel beterschap. Fluffy voelde zich duidelijk beter, huppelde meer rond en sprong zelfs weer zelf in de kooi. Ook had ze weer zotte buien van bescheiden binkies. Vermoedelijk waren die bewegingen de oorzaak dat het woensdag opnieuw slechter ging met haar. Ze zette haar linkerpoot opnieuw in een rare stand, steunde er nauwelijks op en als ze liep, was ze wat wiebelig op die poot. Het was mij opgevallen dat die poot lager hing dan de andere als ik haar oppakte. Bovendien kon ik zonder problemen haar poot aanraken, vroeger zou ze haar poot hebben terug getrokken.
Met een bang hartje ging ik donderdag naar de dierenarts en daar kreeg ik inderdaad te horen waar ik bang voor was: zenuwbeschadiging of een geknelde zenuw.
De dierenarts (Inge Boere) controleerde haar nauwkeurig: rug, heupen, beentjes en voetjes. Toen ze op haar rechterpoot duwde, stampte Fluffy, er waren dus duidelijk reflexen aanwezig. Links helaas helemaal niets . Dat beentje bungelde er ook maar een beetje bij. De dierenarts zette de rechtervoet met de bovenkant op de tafel en Fluf zette het pootje onmiddellijk zelf weer goed. De linkerpoot bleef echter in houding staan, ze voelt dus niet goed waar die voet staat.
Toch is het niet zo hopeloos want af en toe zijn er nog wel degelijk impulsen naar de hersenen die de spieren sturen. Toen ik haar pootje wilde schoonmaken omdat ze in een blindedarmkeutel was getrapt, trok ze haar pootje wel terug. En toen ik haar bil aanraakte, krulde ze meteen haar teentjes.
Ik besef plots dat dit mogelijk al meer dan een half jaar aan de gang is. Zo af en toe had ze problemen met in de kooi te springen maar vaak is het bij haar ook door onzekerheid, dus ik ben niet zeker of dit iets recent is of dat al langer speelt.
Naar de oorzaak is het raden. Het kan door een verkeerde beweging komen (ergens achter blijven haken, uitgegleden bij het weglopen door te schrikken) maar het kan evengoed door de aangeboren kromme ruggengraat en heupen zijn. Daardoor kan er soms een zenuw gekneld raken die af en toe wel en soms geen signalen doorlaat.
(Op deze foto is Fluffy ongeveer 1 jaar en heeft ze al een flinke wam door mijn schuld.)
Eigenlijk heeft ze dus ongeveer hetzelfde als ik en dan weet ik hoe het aanvoelt voor haar. Ook ik heb door scoliose soms signaalverlies in de spieren, een been dat in slaap valt, waarin ik uitstralingspijn voel of een voet die doof aanvoelt. En dat kan soms maanden aanhouden.
De behandeling bestaat uit 3 à 5 dagen een hoge dosis Metacam. Ik zou zelfs 2 x 0,6 ml mogen geven maar omdat ze al zo goed reageerde op de lage dosis en we op veilig willen spelen, probeer ik 2 x 0,3 ml. De eerste dag heeft het al effect. Hopen dat dit zo blijft, anders moet ik de Metacam opdrijven. Daarna moet ik ongeveer een week opnieuw 2 x per dag de lage dosis geven (0,15 ml). Dan wordt het afbouwen: ca. 1 week om de dag 2 x 0,15 ml en dan 1 week 1 x om de dag 0,15 ml. Ik schrijf ongeveer omdat de dosering afhangt van Fluffy's klachten.
Verder mag ze voorlopig niet meer springen, ik zet haar dus in en uit de kooi hoewel ze er soms toch zelf uitspringt. Matig bewegen mag wel maar geen bruuske bewegingen; dus geen binkies, of renpartijen . En ze mocht niet te zwaar worden maar dat is geen probleem, ik moet net moeite doen om haar te laten aankomen.
Hoewel dit niet bepaald goed nieuws is, ben ik ergens toch wel opgelucht dat het geen ouderdomsklachten zijn. De dierenarts vond geen bewijzen van artrose, geen enkel gewricht kraakte en de heupen waren nog heel soepel. Ik mag wel doorgaan met de glucosamine om verouderingsverschijnselen te voorkomen. Toch stop ik enkele weken met dit middel. Tenslotte moet ze nu al verscheidene weken Metacam krijgen, binnenkort komt daar nog Panacur bij (preventief voor en na vaccinatie). Dat zijn al 2 à 3 spuiten per dag in haar mondje. Daarom stel ik de glucosamine uit tot na de vaccinatie om teveel stress te voorkomen. Het is per slot van rekening nog niet dringend. Intussen heb ik het weegschaaltje ontvangen en het is een superhandig ding, erg klein maar veel poeder moet er dan ook niet op. We hebben uitgerekend dat ze 0,55g glucosamine moet krijgen.
Gisteren liet ze me opnieuw schrikken. Ineens zette ze haar rechterpoot in die rare stand. Af en toe zag ik die ook wegschuiven, alsof ze niet wist waar haar voet stond. Voor alle zekerheid kneep ik even in haar teentjes en het duurde even voor ze reflexen vertoonde. Ze zet haar poot niet altijd in die vreemde positie maar ik begrijp er echt niets meer van. Volgens mij zit er iets fout in haar rug wat afwisselend links en rechts neurologische "uitval" geeft. Of ze heeft die poot overbelast omdat ze niet meer op de andere steunde. Ik hoop maar dat het met deze behandeling goed komt. Anders wordt het iets waarmee ze zal moeten leren leven (net als ik) en dat zou ik heel erg vinden omdat haar levenskwaliteit en spieren dan achteruit gaan.
Vandaag gaat het nog vager; soms links, soms rechts, soms is alles normaal. Als dit blijft aanhouden, neem ik morgen opnieuw contact op met de dierenarts.
Omdat we toch daar waren, zijn haar nagels ook meteen geknipt. En Snowy had ik eveneens meegenomen om die reden. Mijn vriend doet dit sowieso niet graag maar sinds hij per ongeluk een nagel heeft uitgetrokken bij hem, huivert hij helemaal. Anyway, Snowy heeft dus ook een mani- en pedicure gehad. Hij had ook wat opgedroogde ontlasting op zijn buikje hangen en dat heeft de dierenarts maar meteen wat afgeschoren. Hij is weer 10g aangekomen en weegt nu 960g, Fluffy is ook aangekomen en weegt 2,085 kg.
Bij thuiskomst huppelt Fluffy dadelijk naar Snowy's kooi, ik zet haar erin en madam begint meteen hooi te knabbelen. Gelukkig is er niets mis met de eetlust en was ze blijkbaar niet boos op me. Snowy daarentegen wel maar een half uurtje later had ik de groenteschotels klaar en was zijn boosheid vlug verdwenen . Wat ik wel zie bij Fluffy is dat ze veel blindedarmkeutels laat liggen, wellicht zullen die door de medicijnen raar/vies smaken.
Gelukkig is er ook goed nieuws over de nijnen. Om Fluffy matige beweging te geven, heb ik de lenterol gegeven. Ik laat ze niet de hele dag liggen omdat ze dan te weinig hooi eten maar het is wel een groot succes, de rol valt in de smaak. Toch heb ik liever dat ze meer hooi eten want bij beiden begint de rui langzaamaan.
Fluffy blijft 's avonds nu wel in de kooi liggen, ze heeft weinig zin om te bewegen, wat me logisch lijkt. Snowy reageert daar erg nerveus op, hij huppelt zenuwachtig rond, alsof hij op zoek is naar haar. Als hij bij de kooi komt, staan ze even neus tegen neus maar het lijkt wel alsof hij niet wil/durft bij haar springen. Meestal gaat hij dan maar ergens alleen zitten/liggen. Omdat ik dit best zielig vind, zette ik hem gisteren bij haar. Woorden zijn overbodig om dit aandoenlijk en lieflijk tafereeltje te beschrijven:
Met Mika gaat het nog steeds prima. Ze is nu 8 weken oud, komt iedere week netjes 4g aan en weegt 118g. Maar zei ik vorige keer nog dat ze stil was en zich goed alleen kon amuseren, dat is voorlopig voorbij. Ze tralieknaagt alsof haar leven er vanaf hangt en er lijkt geen rust in dat lichaampje te komen, speelgoed kan haar maar even afleiden. Ach, ze is natuurlijk een pubertje en heeft recht op nukkige dagen ;-).
Als ze wat beter naar haar naam luistert, mag ze ook loslopen op de grond. Ergens ben ik wel bang dat ik dan een monstertje creëer dat nooit meer in haar kooi of ren wil blijven ;-).
Het doet mij eraan denken dat ik dringend een filmpje van haar moet maken, ik hoop dat ik er volgende week tijd voor zal hebben.
Tot slot wil ik het ook nog even hebben over Chica. Zij is altijd jaloers als ik veel met de konijntjes bezig ben. Dus toen ik foto's van de nijnen aan het maken was, haalde ook Chica haar mooiste pose boven:
Ze is fotogeniek en ze weet het, hahaha.
Chica is een vreemd vogeltje, ze is bang van alles en nog wat, bv. van haar speelgoed. Maar zodra ze een fototoestel in het vizier krijgt, doet ze alles om aandacht te trekken. Hetzelfde doet ze met de weegschaal, ze wordt helemaal hyper en stapt er al op nog vóór ze een snoepje krijgt.
Al bij al ben ik blij dat het met de meeste diertjes goed gaat. Duimen jullie nog steeds mee dat Fluffy vlug mag herstellen?
Afgelopen maandag was het Valentijn en natuurlijk krijgen mijn hartendiefjes dan extra knuffels en wat lekkers. Alsof ze nog niet genoeg verwend worden .
Beide zijn ze aangekomen in gewicht maar vooral bij Snowy valt het op. Hij weegt nu 950g (50g meer dan in de zomer) en heeft een lekker dik buikje.
Mika is gewoon een fantastisch diertje! Ik krijg maar niet genoeg van haar. Iedere avond is ze vroeg wakker (ca. 20u.) en ook 's morgens staat ze klaar om uit de kooi te komen. Met haar vrolijk snoetje werkt ze mijn ochtendhumeur zonder problemen weg. Hoe je op zo korte tijd zo stapelgek kunt zijn op zo een klein beestje... Van handen is ze nu absoluut niet meer bang, ik mag haar zelfs aaien terwijl ze eet.
Maar wat ik zo geweldig vind aan haar is dat ze niets kapot maakt en stil is. Shiny gooide altijd met haar trap als ze wakker werd. Misty smeet zelfs gewoon alles van de verdieping af. Mika niet, alles is prima voor haar.
Ik betwijfel wel of ze ooit het gewicht van mama zal halen want madam legt iedere avond kilometers af in haar wiel/loopbal (op standaard). Ze is opnieuw 4g bijgekomen en weegt nu 114g. Als deze trend zich doorzet, wordt ze ongeveer zo zwaar als haar papa: ca. 145g. Mika is ontzettend nieuwsgierig en wil voortdurend dingen ontdekken... geen gebrek aan lichaamsbeweging hoor!
Chica heeft geen lekkers gekregen voor Valentijn omdat ze het niet meer mag van de dierenarts. Maar hopelijk hebben de extra knuffels het goed gemaakt . Grappig trouwens, als ik Mika roep antwoordt Chica. Hm, had ik natuurlijk maar geen naam moeten kiezen die zoveel gelijkenissen vertoont.
Nu een update over Fluffy: het heeft een tijdje geduurd maar eindelijk heb ik informatie gekregen over welke behandeling ik mag starten en in welke dosis. Uitgebreide info over het medische aspect vind je op mijn website. Hier wil ik het vooral hebben over het emotionele. Donderdagavond, net toen ik de glucosamine was gaan halen bij de dierenarts, liet Fluffy duidelijke tekens van pijn zien. De weken voordien zag ik enkel dat ze wat vage last had. Als ze nu stilzat, zat ze heel scheef op 1 bil (zoals honden wel eens doen) en probeerde ze haar linker achterpoot te ontlasten.
Die poot stond soms ook vreemd naar buiten en naar voren (zie foto vorige blog) en ze steunde er helemaal niet meer op. Lopen ging nog wel maar af en toe zakte ze door die poot. Dus net na de glucosamine spuit heb ik ook Metacam (in een lage dosis) toegediend.
Het resultaat was de volgende morgen meteen zichtbaar! Ze liep normaal, sprong zelf in en uit de kooi zonder problemen en zitten/liggen gebeurt weer gewoon recht. Ik voel me wel een beetje schuldig dat ik niet eerder Metacam heb gegeven maar dan had ik niet zo een effect gezien. Haar klachten waren immers wisselend van dag tot dag. Ze maakte nog altijd maalgeluidjes dus ik dacht niet aan pijn.
In overleg met de dierenarts ga ik de Metacam 5 dagen geven en dan bekijken hoe het zal verlopen. Als ze opnieuw pijn krijgt, mag ik opnieuw starten en het enkele weken geven. Ik hoop natuurlijk dat het niet nodig is want het is belastend voor de spijsvertering en nieren. De werking van glucosamine zou ik pas na ongeveer 3 weken zien.
Ik weet niet precies wat er mis is met Fluffy. Het kan geen breuk of iets uit de kom zijn, dan kon ze niet meer lopen. Het is niet duidelijk of dit een gewrichts- of spierprobleem is. Van de week zijn ze hier allebei geschrokken van iets en zijn ze er in een rotvaart vandoor gegaan. Heeft ze zich toen bezeerd? Ik weet het niet. Hopelijk is deze behandeling afdoende. En ook al is het een spierprobleem, glucosamine mag ik gewoon doorgeven omdat het ook tegen algemene ouderdomsklachten helpt. Met een leeftijd van 9,5 jaar kan Fluffy alle hulp goed gebruiken.
Mijn dierenarts noemde me trouwens een pionier want ik ben slechts de 2de persoon in Vlaanderen die glucosamine toepast bij een konijn. Maar mijn lieve meid verdient het om een comfortabele oude dag te hebben en ik ben bereid daar alles voor te doen!
Duimen jullie mee dat ze zich binnenkort weer stukken beter voelt?
Zoals jullie weten is er opnieuw een hamstertje in mijn leven: de mooie Mika! Tijd voor een eerste update dus! Het was erg spannend voor haar de eerste dagen en ze gedroeg zich dan ook zoals een normale hamster die pas verhuisd is: schuw, schrikachtig en ze liep weg van onze handen. Nochtans was ze niet bang van onze stemmen, gezichten of voorwerpen want daar kwam ze wel naar toe. Ik had me voorgenomen om haar alle tijd te geven die ze nodig had om tam te worden en wilde zeker niets forceren. Daarom verbaast het mij toch wel een beetje dat ik haar na 3 dagen al kon oppakken! De eerste keren ging het niet echt van harte maar nu blijft mijn meisje netjes zitten. Haar oortjes staan hierbij mooi ontspannen dus ik denk dat ze niet bang is.
Ik kan wel uren over haar vertellen omdat ik haar zo wondermooi vind, zo lief, zo schattig enz. maar ik zal me beperken tot de essentie . Haar persoonlijkheid valt me tot nu toe reuze mee. Ze is heel gelijkmatig, niet vernielzuchtig, neemt voedsel héél voorzichtig uit mijn hand, is nieuwsgierig, vrolijk en net druk genoeg .
De 2de dag heeft ze me wel laten schrikken. Ik zag plots bloedvlekjes op de verdieping liggen! Een nageltje van haar rechterachterpootje was uitgescheurd. Ik heb geen idee hoe het gebeurd is, misschien bij het klimmen? Ik dacht nochtans dat ik een veilige kooi had. Na enkele minuten stopte het met bloeden en ze liep normaal. Ik hield het teentje de dagen daarna goed in de gaten maar het is niet rood, gezwollen of ontstoken. Ik blijf het in de gaten houden en hoop dat het nageltje vlug terug groeit. Ontsmetten heeft weinig zin, ze zou het meteen weer aflikken.
Toen ik dinsdag opstond, zag ik dat Mika in een buis was gaan slapen en ze plaste boven in de uitkijktoren. Daar was ik niet zo blij mee en de volgende dag heb ik de buizen - met spijt in het hart - weggenomen. Een buis is echt geen ideale plaats om te slapen, zeker niet als ze nog veel moet groeien. Die nacht heeft ze haar intrek in de plastic iglo onder de verdieping genomen en heeft ze er zelfs een bergje tegen gegraven. Sinds gisteren slaapt ze in het houten huisje. Ze is haar weg dus nog aan het zoeken.
Ondertussen went ze aan nieuwe smaken. Van groenten, fruit en snoep ben ik nog niets tegengekomen wat ze niet lust. Behalve droog brood, dat is echt blijven liggen. Helaas lust ze weinig 'verse' dierlijke eiwitten en dat vind ik jammer. Olvarit met kip blijft onaangeroerd en gevriesdroogde meelwormen ook. Ei daarentegen lust ze gelukkig wel en ook yoghurt werkte ze vlot naar binnen. Maar omdat er nog steeds discussie is of hamsters wel/niet lactose kunnen verteren, weet ik nog niet of ik het opnieuw zal geven. Haar ontlasting bleef alleszins normaal. Qua droogvoer gaat haar voorkeur duidelijk uit naar Science Selective i.p.v. gemengd voer en dat is prima. Zo ben ik zeker dat ze alle nodige voedingsstoffen eet.
Inmiddels heeft ze ook al mogen kennismaken met haar speelbak. Wat vroeger dan gepland maar ik kon haar toch moeilijk een half uur in een lege curverbak laten zitten terwijl ik haar kooi wat zou schoonmaken. Ze amuseert zich daar erg goed en is dol op de loopbal (op standaard). Ze weet ook al wat ze moet doen om uit de kooi te mogen: aan de deur komen hangen . Dan doe ik de deur open (geen nood, er staat een curverbak met een dikke handdoek onder de opening, als ze valt/springt, landt ze zacht) en kan ik haar pakken.
De reden waarom ik haar kooi wat moest poetsen: ze plaste toen nog in het wiel. Leuk als dat rond spettert... Maar de laatste dagen plast ze netjes in de wc! Ze plast wel op een manier die ik van mannetjes gewend ben: met het kontje omhoog dus er belandt soms wel plas over de rand. Gisteren heb ik toch het bewijs gezien dat ze echt wel een vrouwtje is want ze was willig .
Maar genoeg gezeverd nu, jullie willen natuurlijk foto's! En ik zal jullie de komende weken ermee bestoken . (de flits maakt haar vacht soms wel donkerder dan hij effectief is).
Veilig kennismaken met de buren.
Mika laat zien waar het woord hamsteren vandaan komt.
Smullen van een druif.
Ook trosgierst smaakt.
Mika wil eruit.
Geen denderende foto maar hier zie je wat ik zo mooi vind aan haar: het wit kinnetje en wit verticaal borststreepje.
Dit in combinatie met die donkere vacht, lichte oogringen en roze handjes en voetjes: ah, er zijn geen woorden om haar schoonheid te beschrijven! Onderstaande foto's vind ik persoonlijk de mooiste van haar deze week.
Ze is nog maar 4 g aangekomen in 5 dagen tijd en weegt nu 110g. Maar ze had het dan ook erg druk met alles te verkennen en te spelen. Ik ben heel benieuwd hoe zwaar ze uiteindelijk zal worden.
Dan nu een update over Fluffy. Ik ben bij de dierenarts geweest maar tot nu toe weten we allebei nog niet veel meer over welke supplementen kunnen en in welke dosering. Van de week schoot me wel te binnen dat ze weinig tot geen last had toen ik Prozyme gaf. Dit helpt immers ook bij gewrichtsproblemen dus vanaf eergisteren krijgt ze dit weer in de hoop dat het stramheid tegengaat. Nochtans gaat het de laatste dagen prima! Misschien komt dit ook wel doordat ze nu meer beweegt. Nu Mika er is, ben ik veel bezig aan haar kooi. Die staat in het eetkamergedeelte van de woonkamer en de nijnen bewogen zich overwegend in het gedeelte waar we zitten. Dus Mika heeft onrechtstreeks zelfs een positieve invloed op andere dieren .
Vandaag even geen foto's van Snowy. Fluffy daarentegen was weer "fotogeniek" (ahum).
Luieren in de mand (groot gelijk, dat is warmer dan op de grond).
Hoe oud ze ook is: tralieknagen doet ze nog steeds als ze 's avonds in de kooi moet maar deze houding vond ik zo grappig! Het lijkt wel een plaspotje :).
Chica tenslotte is ook nog steeds actief en speels. De rui is nog altijd bezig en dat is echt wel lang. Maar ja, daar zit haar ouderdom en ziekte van vorig jaar wellicht tussen. Het heeft gelukkig geen effect op haar energieniveau. Ze neemt zelden iets vast met haar pootje dus als ze het doet, probeer ik het ook vast te leggen.
Ook haar stokken moeten er aan geloven en daarvoor wringt ze zich in allerlei bochten.
Vorige week schreef ik nog dat Fluffy last had van stramme spieren door ouderdom. Het is voor mij echter moeilijk om uit te leggen welke houding ze dan aanneemt om haar rug/poten/heupen te ontlasten. Schrik niet, maar omdat een foto nu eenmaal meer zegt dan woorden:
Ja mensen, dit zijn echt haar achterpoten die je ziet ! Om de een of andere reden is deze houding heel ontspannen voor haar. Maar het overeind komen is een ander paar mouwen. Ze steunt volledig op haar kont en het kost haar enige moeite om weer op haar achterpoten te staan. Eergisteren moest ik haar zelfs overeind helpen. Ze heeft niet iedere dag evenveel last, wat de beslissing wel/niet behandelen ook bemoeilijkt.
Ik ben een beetje wijzer geworden qua middelen die ingezet kunnen worden, alleen over de dosering en het type moet ik nog informatie krijgen. Zodra ik meer weet, weten jullie het ook . Intussen kreeg ik het advies om haar matig te laten bewegen, warmte en massage gaf ik al een tijdje. Het helpt wel want ze beweegt soepeler naarmate ze meer beweegt.
En wat is er beter om een konijn te laten bewegen dan nieuw speelgoed ?
De nieuwe knaagdierendivan wordt uitvoerig besnuffeld en goedgekeurd.
Ook het grashuis wordt nog altijd bewerkt door mijn knaaglustig meisje, de deurboog wordt al zichtbaar .
Tot slot nog even Chica: ze is nog steeds gezond en wel. Sterker nog, ze is superactief en speels de laatste weken, hoewel ze behoorlijk in de rui is. De veren vliegen ons hier om de oren als ze rondfladdert . Ze klimt veel en vaak en alles stuk knabbelen is ook nog altijd een hobby. Alle houten dingen moeten het ontgelden .
Ze begrijpt nog steeds het concept van de schommel niet maar ze amuseert zich er wel mee .
Ik hoop zo dat het eieren leggen voorgoed verleden tijd is want het is zonde dat ze zich dan niet zo happy voelt als nu.
.
. Snowy was natuurlijk de eerste die ze verkende. Gisteren pas durfde Fluffy erin maar nu heeft ze weer een stuk zelfstandigheid terug. Het fijne is dat de mand groot genoeg is zodat ze er tegelijk in kunnen. De mand is wat aangeknaagd door een puppy maar dat geeft niet, vind ik. Na een grondige schrob- en ontsmettingsbeurt was ze klaar voor gebruik.
.
. Ik ben blij dat ik nog maalgeluidjes hoor van haar, dat betekent dat ze geen pijn heeft.
.
. Ze begint flink aan te komen en weegt nu 124g. Ik voel het ook als ik haar oppak en het wordt zichtbaar. Ze past nog maar net in haar wiel en begint pogingen te ondernemen om naar de keuken te klimmen. Als ze nu rechtstaat, kijkt ze met gemak boven het opstapje naar de keuken. Het zal niet meer lang duren voordat ze begrijpt hoe ze naar de keuken kan klimmen 
.
