Ik had niet verwacht dat ik deze week weer een blog zou schrijven. En al zeker niet over Dotje... Het enige oudje dat nog steeds klachtenvrij was.

In de nacht van dinsdag op woensdag heeft ze wellicht een beroerte o.i.d. gekregen . 

Ik zet haar 's nachts in de badkamer omdat ze nog steeds veel herrie maakt 's nachts, ondanks haar hoge leeftijd.

Toen ik woensdag opstond, liep ze niet in haar wiel. Komt nog wel eens voor, zeker als ze - zoals de vorige dag - vroeg wakker is. Als ik haar terug draag naar de woonkamer, komt haar snuitje meestal al uit het huisje piepen omdat ze weet dat ze zonnebloempitjes krijgt. Nu bleef het echter angstvallig stil . Ik woelde met mijn hand door de bodembedekking, riep haar naam, maar niets kon haar wakker maken. Ze kwam heel even uit haar huisje maar wilde geen zonnebloempitjes. Hoewel ik haar maar enkele seconden zag, vond ik haar er moe uitzien en het leek alsof ze waggelde.

Ik zeg al langer dat ze er oud begint uit te zien, dus het zou perfect kunnen dat haar gedrag nu ook dit patroon volgde.

Woensdagavond sprongen de tranen me echter in de ogen . Ze waggelde, wankelde, viel soms om, tolde af en toe, haar rechter achterpootje werkte niet mee en ze ademde zwaar. Er lag ook een grote plas in de wc. Ik zag Sproet voor me en was bang dat ook Dotje een lijdensweg tegemoet ging. Toch at ze haar groenten op. Ze ging weer slapen en ik besloot de kooi niet weg te zetten zodat ik haar 's nachts kon horen.

Maar het bleef akelig stil. De volgende morgen verwachtte ik het ergste, ze werd weer niet wakker. Ik legde wat zonnebloempitjes neer en na een kwartier waren ze weg. Toen werd ze onrustig en ze begon een nestje naast haar wc te graven. Ik vond het zo zielig dat ze zonder papiertjes zat, dus ik gaf haar een tissue die ik in stukjes had gescheurd. Ik moest helaas weg en kon dus niet dadelijk naar de dierenarts.  Ik verwachtte me aan het ergste toen ik thuis kwam. Maar ze had een nestje gemaakt, haar wangen volgepropt en zat te eten. Ik kreeg hoop, want Sproet wilde absoluut niet meer eten.

Donderdag zag ik haar door de dag soms ook rondlopen en dat ging al vrij snel, hoewel het nog wat houterig was. Donderdagavond kwam ze een stukje appel en ei halen, maar ging dan weer dadelijk slapen. Ook die nacht is het stil gebleven.

Vrijdagochtend kwam ze op het gewoonlijke uur bedelen voor zonnebloempitjes die ik met veel plezier gaf . Ze bewoog alweer beter dan gisteren, alleen het rechterpootje bleef soms wat achter. Met het lopen in het wiel, had ze moeite om het ritme te vinden, maar ze doet het fantastisch !

Het lijkt wel alsof ze ook het dag/nacht ritme wat kwijt is, want ze was weer druk bezig met haar nestje te verhuizen. Hier zie je ook dat ze haar rechter achterpootje niet dadelijk bij trekt (ca 0:25).

Maar wat bewonder ik haar kracht! Wat een vechtlust heeft mijn bolleke van 4 cm! Ik ben zo trots op haar !

Vrijdagavond kreeg ze een stukje galia meloen en een havermoutpapje, daar is ze gek op. Haar kapseltje was wel nog wat in de war .

Ik besluit haar ook vrijdagnacht bij me in de woonkamer te laten, met als resultaat dat ik regelmatig wakker ben geworden door haar. Maar het was het helemaal waard om haar voetjes weer in haar wiel te horen. Ik hoorde haar ook graven en zelfs klimmen!

Zaterdagmorgen probeerde ze zelfs weer uit te breken aan het slotje van de kooi. Haar pootjes lijken weer krachtiger te zijn en ze kan weer rechtop staan zonder om te vallen.

Zaterdagnacht blijft het weer stil, maar zondagmorgen is ze weer superactief als de gordijnen open gaan en ze mij hoort. Het lijkt echt alsof haar dag/nachtritme verstoord is. Ik weet zelfs niet of ze hier wel volledig van zal herstellen.

Vandaag zou ik eigenlijk haar kooi moeten schoonmaken, maar ik ga haar met rust laten. Ik ga wel gauw overal de vuile plekjes wegnemen (ze is onzindelijk geworden), wat ander speelgoed geven, maar daar laat ik het bij. Ze kan haar rust nu goed gebruiken.

Ik ben me ervan bewust dat ze op leeftijd is en dat een eventuele volgende beroerte wel fataal kan aflopen. 

Maar voor nu geniet ik met volle teugen van dit klein wondertje !

Ik had zo gehoopt te kunnen schrijven dat Chica weer helemaal beter was. Woensdag leek het daar ook op. Ze at en dronk goed en haar ontlasting was normaal. Ze was actief, liet haar stemmetje weer horen en begon - helaas - ook alweer te masturberen. Daarna werd ze stil en viel het me op dat ze vaak nieste.

Eerst dacht ik dat ik weer spoken zag, maar donderdag nieste ze nog vaker en meer en was haar rechter neusdop gezwollen en haar neusgat rood. Maar alles bleef droog.

Vrijdag zag ik echter wel nattigheid uit haar neusje komen . Na overleg met de DA toch gestopt met de antibiotica. Want als het een luchtweginfectie zou zijn, had de antibiotica daar ook tegen geholpen. We hopen dat het een irritatie is van bv. braaksel. Ze krijgt al vitaminen en pre- en probiotica om haar weerstand op te krikken. Dit weekend afwachten en maandag weer overleggen met de DA. En zo sukkelen we weer verder .

Gisteren heb ik samen met een vriend - want ik ben niet sterk genoeg - de hele kooi grondig schoongemaakt en ontsmet. Hopelijk gaat het niezen vanzelf over en mag ze daarna eindelijk weer een hele tijd gezond zijn.

Ze eet nog altijd goed, maar is weer 20 g gewicht verloren en weegt nu 105 g. Dat zie je ook aan haar ingevallen buikje. Ze slaapt afwisselend op 1 of 2 pootjes. Maar het filmpje is zo schattig, ook al is de kwaliteit niet zo geweldig. Ik vind het heerlijk om die gezellige knarsgeluidjes te horen, dan weet ik dat ze zich ontspannen en goed voelt.

Snowy is ook hevig aan het verharen en heel af en toe hoor ik hem weer die smakgeluidjes maken en is zijn eetlust wat minder. Maar tot nu toe kan ik het goed bijhouden. De laatste weken had hij hele droge, schilferige oortjes aan de binnenkant. Nu kwamen de schilfers los en ook de haren boven op zijn oortjes kon ik er zo afhalen . Zijn oortjes voelen nu weer heerlijk zacht van binnen, maar ik hoop dat de haartjes nog zullen terug groeien. Fluffy kreeg op latere leeftijd ook kale oortjes. Op zich niet zo een ramp (hoop ik), maar nu heeft hij wel hele roze oortjes . Ik vraag me af of hij zijn temperatuur nu nog goed kan regelen...

Als de hooikar voorbijkomt, moet je erbij zijn .

En hier kon ik niet aan weerstaan toen ik het in de winkel zag. Is het niet superschattig ?

Je zult dit setje verderop in de blog nog tegenkomen .

Deze foto vereist misschien wat uitleg.

Mijn vriendin en ik hadden elkaar dit jaar nog niet gezien omdat we allebei verschillende operaties hebben ondergaan. Daarom hadden we achterstallige cadeautjes voor elkaar. Zij had dus deze leuke spulletjes voor mij, het blauwe is een brillenkoker .

Hij geniet intens als hij mijn hand op zijn hoofdje/lichaampje voelt . Als ik even stop met knuffelen, wordt hij onrustig.

Hij heeft de laatste weken soms moeite om in en uit zijn kooi te springen. Dan help ik hem natuurlijk, op zo een leeftijd mag dat wel. Gelukkig heeft hij buiten zijn kooi ook alles wat hij nodig heeft.

Zomaar wat lieve foto's van mijn mannetje .

Ik zei al dat het picknicksetje nog zou voorbij komen . Een seconde na deze foto ging Indy ermee aan de haal, dus heb ik het maar vlug weer weggenomen, voor ze het zou slopen .

Wat hebben konijnen toch met slapen in wc's? Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat Indy er niets in doet. Ze huppelt netjes naar haar kooi die binnen staat .

Welke geheimen fluistert ze in het oor van mijn nieuw tuinvrouwtje ?

De afgelopen week was het af en toe te warm om buiten te spelen. 's Middags doet ze sowieso een dutje binnen .

Nu ze buiten op tegels durft lopen, begint ze binnen ook haar territorium uit te breiden . De knaagschade dateert nog uit de tijd van Fluffy en Snowy trouwens . Indy gaat de klus afmaken .

Vorige keer schreef ik dat ze een kattenkussen had gekregen in het rekje naast haar kooi. Wat een lol heeft ze met dit ding !

Ik heb trouwens met een lamp licht bij gegeven, want het is een hele donkere hoek.

En wat schreef ik ook alweer van dit setje? Natuurlijk kan ik Dotje niet uitstoten .

Niet te geloven, maar Chica is weer ziek . Ze is nog maar 2 maanden hersteld van de vorige bacteriële darminfectie of ze heeft opnieuw eentje . Ik begrijp het niet. Is haar weerstand zo slecht of is ze misschien niet 100% genezen geweest?

Ze krijgt nu 2x per dag 5 druppels Synulox (antibiotica) en ik moet haar 3x per dag dwangvoeren. Maar ze slikt nauwelijks en het is thans vers dwangvoer dat lekker ruikt en smaakt.

Ik hoop maar dat ze - ook hier weer - door zal komen, want ze heeft al heel veel te verduren gehad. Ze is een taai en sterk vogeltje, maar hoe lang zal haar lichaam dit blijven aankunnen?

Ik zie overigens zojuist dat ze haar papje heeft uitgebraakt, ze slingerde met haar kopje en het spetterde in het rond. Misschien ook een kropontsteking erbij, net zoals de eerste keer in 2010?

Dus laat de duimpjes weer draaien voor mijn poppeke...

Foto van het scherm bij de vogelarts (wazig sorry). Dit is stoelgang onder de microscoop, de staafjes zijn de bacteriën, de bolletjes voedsel.

Eergisteren (31 juli dus) was het weer feest want Dotje werd 2,5 jaar ! Tja, zo gaat dat met knaagdiertjes die niet lang leven, dan vier je ook halve verjaardagen . Natuurlijk werd ze nog meer verwend dan anders.

Dit is eigenlijk een sponshoudertje voor op het aanrecht, maar zoals je ziet, is het multifunctioneel .

Lekkers hoort natuurlijk ook bij een verjaardag .

Een knaagdierendonut.

En een garnalenknaagstaaf.

Chica is weer wat kalmer geworden op hormonaal gebied. Dus durf ik weer knuffeltjes geven .

De warmte vond Snowy maar niks, maar de afgelopen tijd was het duidelijk te fris naar zijn zin. Hij had geen zin om op te staan.

Hij slaapt zo lief en vast als ik mijn hand op hem leg, ik voel zijn lichaampje dan schokken en zijn oogjes knipperen .

Snowy ligt al zijn hele leven in rare houdingen. Maar van de week heb ik toch even gecontroleerd of hij nog wel ademde toen hij zo lag !

De laatste week springt hij niet meer in zijn kooi, hij eet, drinkt, plast en doet alles erbuiten. Ik vermoed dat springen moeite kost en/of pijn doet .

Toch is hij actiever dan gewoonlijk, het viel zelfs Nancy op toen ze hier op bezoek was.

Hoe diep kan ik mijn neusje hier in steken ?

Enkele dagen geleden vond hij het blijkbaar echt té fris en toen zocht hij voortdurend de zon op. Hij schoof ook netjes mee op als de zon draaide .

Omdat het misschien moeilijk voor te stellen is hoe een oud, blind konijntje loopt: een filmpje.

Indy vond het druilerige weer ook maar niks. Ze had geen zin om naar buiten te gaan, dus probeerde ik haar binnen wat bezig te houden. De grasbal vond ze in eerste instantie leuk, tot ze tegen hem duwde en merkte dat er een belletje in zat. Indy en geluiden... het zal nooit samen gaan.

Ze springt nog regelmatig op het rekje naast haar kooi, maar het is plastic en ze krijgt er geen grip op. Ik besloot dan maar een kattenkussen te leggen. Het is te klein om te liggen, maar dan kan ze zich alleszins niet bezeren.

Luilekker in het mandje liggen met haar sexy beentje .

Hier was het de bedoeling om een foto te maken van de mooie houding waarin ze lag, maar ze stond op en het werd dit .

Toen eergisteren het zonnetje weer scheen, zoefde ze meteen naar buiten en maakte ze de ene binky na de andere. En net dan heb ik natuurlijk geen camera bij de hand .

Ik kon wel deze intelligente blik vastleggen .

Mooi poseren .

Mammie's sloffen wassen .

En wat doen we bij beter weer? Kamperen !

Chica kan goed vliegen, maar landt soms op een plaats waar ze niet meer zelf kan opstijgen. Dan moet ik 'een handje helpen' . Zie die kuif .

Als ze een kans ziet, masturbeert ze trouwens weer . Ik zet de stok nu zo dat ze met haar cloaca nergens tegen aan kan wrijven. En dan nog staat ze op de stok in een houding alsof ze gedekt wil worden en maakt ze rare geluiden. Dan neem ik de stok weg en sluit ik de bovenkant van de kooi. Jammer voor haar, maar het is voor haar bestwil. Ik weet het ook niet meer. Onlangs volgde ik een webinar en die vogelarts vertelde dat valkparkieten bekend staan als "eierfabriekjes", ondanks alle mogelijke inspanningen om het te verhinderen .

Dotje blijft actief, ondanks haar hoge leeftijd. Een echt knaagdiertje .

Dotje, veeg je mondje eens af .

Snowy heeft nog altijd geen tafelmanieren .

Als de temperatuur binnen rond de 25° komt, krijgt hij het lastig. Maar hij ligt er dan zoooo schattig bij !

Hij heeft een koelelement hoor, maar hij gaat er niet altijd tegen liggen.

Mammie, ik ben zo moe .

Kijk hoe schattig mijn prinske 's avonds bij mijn sloffen ligt, om op te vreten .

Bij Action zag ik deze koelmatten staan. Omdat ze maar 2,95€ per stuk kosten, wilde ik ze ook wel proberen voor de konijntjes. Tot nu toe wordt er niet aan geknaagd. Ze voelen aan als zeemleer en zijn daarom niet knaagveilig, denk ik.

Snowy was aanvankelijk bang, hij besnuffelt de mat nieuwsgierig, maar daar blijft het bij.

Ook Indy was wat terughoudend in het begin. Ik gaf haar een koekje terwijl ze op de mat stond. En plots leek ze door te hebben dat ze frisse voetjes kreeg. En ze rolde pardoes op haar zij .

Ik blijf dol op haar kontje . Zoals je ziet, blijft haar rode hiel ook stabiel.

Ik krijg vaak de vraag wat die plek in haar nekje is en of het kaal is. Daar heeft ze dus schurftmijt gehad en de haartjes die terug groeiden, zijn wit en gekruld. Ze voelen ook niet zo zacht aan als haar normale vacht. Het lijkt wel baby vacht te zijn .

Ik heb geen idee of dit ooit nog zal veranderen en of dit een teken is dat haar huid/haarzakjes daar beschadigd zijn. Maar het maakt me helemaal niet uit, integendeel, het maakt haar nog bijzonderder .

Knabbel, knabbel, knabbel...

En oh wat was ze blij ! En ik ook toen ik dit op film kon vastleggen!

Ze had al een tijdje een curverbak als zandbak staan, maar daar durfde ze blijkbaar niet in te springen. Deze oude hondenmand (die ook dienst deed als wc van Fluffy toen ze ouder werd) trok haar over de streep. Ik heb er wel een lakentje moeten voor leggen, want ik kreeg de grasmat niet meer proper. Madam graaft natuurlijk al het zand zo de mat op. Het enige nadeel is dat ik deze bak niet kan afdekken, dus 's avonds leg ik een krant op het zand.

Als laatste een zeer droevig bericht. Een Nederlandse vriendin van me is vrij plotseling overleden. Ze lag al een tijdje in het ziekenhuis, maar het laatste wat ze mij en ook haar vriendinnen bij opvang het Knaagspoor schreef, was dat ze aan de beterhand was. We zijn dan ook allemaal erg aangeslagen en verdrietig. Els is maar 52 mogen worden .

Haar konijntjes Bo en Cootje zaten al die tijd bij een gastgezin van het Knaagspoor. Maar daar kunnen ze helaas niet blijven. Vandaar deze warme oproep: wie kan deze schatjes een liefdevolle thuis geven? 

Even wat meer uitleg over de konijntjes. Bo en Cootje zijn binnenkonijnen van 6+ jaar oud en zijn zindelijk. Ze zijn niet gewend om constant in een kooi te zitten en hebben veel losloopruimte nodig. Liefst ook een huis dat niet te druk is (bv. geen kleine kindjes). Cootje (staande oortjes) vindt plantjes lekker dus die zet je beter veilig weg. Ze houdt ook niet echt van knuffelen. Als ze bij goed weer in de tuin mocht spelen, liet ze graag haar graaftalenten zien . En Bo (hangoortje) kan soms wat knorrig zijn als er veranderingen in zijn leven zijn. Bovendien kan hij wat extra verzorging nodig hebben omdat hij E. cuniculi heeft gehad. Hij is wel een kroelkont. Ze zijn allebei gecastreerd.

Wie zich geroepen voelt, mag contact opnemen met ridderkerk@dierenopvang.com. Dit bericht mag natuurlijk gedeeld worden onder alle konijnenvrienden.

Dit is het laatste waarmee ik Els kan helpen en ik zou dan ook heel graag haar laatste wens willen inwilligen. Bo en Cootje waren alles voor haar.

Rust zacht Els... Ik zal je missen, en ook jouw grappige verhalen in onze mails en de Snuffel Courant.

Je bent nu bij Boofy en Bruintje, jouw duo Penotti. Als je dit leest vanuit de hemel weet je vast wel wat ik bedoel .

Ja, beetje voorspelbare titel met deze temperaturen. Maar de diertjes hadden dan ook veel last, hoe ik ook mijn best deed om het af te koelen. En het is nog steeds warm binnen. Ik slaap nochtans al 3 nachten met de buitendeur open (ik slaap beneden ), zet 's morgens om 5u alles tegen elkaar open en laat zo lang mogelijk koelen. Maar de warmte zit nu in huis, niet veel aan te doen .

Dotje heb ik uit voorzorg al in de hal gezet, dat is - op de kelder na - de koelste plek in huis. Ze is ook bejaard en dwergjes krijgen het moeilijk vanaf 25°. Gisteren was het nochtans ook 27° in de hal. Op haar kooi leg ik een koelelement dat in een natte doek gewikkeld is. Koude lucht daalt, hopelijk is dat voldoende. Ik zie haar minder dan gewoonlijk, maar ze loopt nog altijd in haar wiel, eet en drinkt nog, dus ik denk dat het wel meevalt.

Aan Dotje valt me de laatste tijd ook iets anders op. Ze krijst al ongeveer een half jaar als ze snoepjes aanneemt. Dat kan uit territoriale drang komen. Maar ik had de indruk dat ze mijn hand minder goed of zelfs niet meer zag. Ik praat altijd tegen haar, maar dan rent ze als een kip zonder kop rond in haar kooi met het hoofdje naar boven gericht. Als ze dan plots een snoep voor haar neus krijgt, krijst ze. Ik geef de snoepjes altijd op dezelfde plaats dus ze weet wel waar ze moet staan om ze aan te nemen. Gelukkig heb ik ook altijd haar huisje, zandbakje, voer en water op dezelfde plaats laten staan. 

Van de week viel me dus op dat ze ook grijze pupillen heeft, net als Snowy. Ik vermoed dus dat ze ook cataract heeft. Ze is bijna 2,5 jaar (dat wordt ze eind deze maand) dus het kan wel. Hamsters redden zich prima zonder zicht, ze gaan sowieso veel op hun neusje af. Maar het is confronterend om te zien dat de ouderdom haar inhaalt. Het is trouwens mijn eerste hamster die blind wordt. Mijn syrtjes hebben dit nooit gehad.

Ze moest even wennen aan het aardbeitje, maar het beviel haar wel .

Wie ook aan een aardbei moest wennen, was Indy. Maar haar beviel het niet, na 1 hap en wat gesmak, hield ze het voor bekeken .

Indy was eerst een beetje boos dat ze door de warmte niet meer buiten mocht spelen. Ik houd natuurlijk alles gesloten als het warm wordt. Maar na enkele dagen begon ze zelf te puffen en deed ze niets anders dan luieren. Gevolg: weer een gasaanval! Die 10 minuten na de medicijnen alweer voorbij was, hm... . Ik ben vrijwel zeker dat het minder eten van hooi in combinatie met minder beweging voor een tragere darmwerking zorgt. En dat dit de oorzaak van gas moet zijn. Dus voor zo ver ik kan, stimuleer ik haar nu in de namiddag om hooi te komen eten. Als het aan haar ligt, kan ze namelijk gerust van 12 - 18u liggen luieren .

Zij woont in de keuken, daar is een plat dak, dus daar wordt het nog warmer dan in de woonkamer. De ventilator staat op 2, ik leg natte handdoeken uit de koelkast, ice pods, flessen, maak de oortjes nat, maar het blijven lapmiddeltjes natuurlijk. 's Morgens om 5u laat ik haar even buiten om af te koelen, dan racet ze erop los . In de voormiddag speelt ze meestal ook nog wel als ze binnen moet blijven. Maar daarna wordt het broeiend heet en is iedereen erg lusteloos.

Bij haar werd het gisteren 30° .

Tegen de ice pod.

Op een natte handdoek die fris uit de koelkast komt.

Nog een "nadeel" van het warme weer: ik draag nu een short en ze benut iedere kans om mijn benen af te lebberen . Zelfs als ik de groenten aan het bereiden ben, dat kietelt !
P.S.: niet letten op de blauwe plek, zoals gewoonlijk staan mijn benen weer vol onverklaarbare blauwe plekken .

Zoals ik iets hoger als schreef, slaap ik nu met de buitendeur open 's nachts. Maar ik wil niet dat Indy zonder toezicht buiten loopt. Dus met behulp van een wasmand "barricadeer" ik de doorgang naar buiten. Met het kussen erin kan ze lekker fris bij de deur liggen als ze dat wil.

Voor het zo warm werd, heb ik nog hele mooie foto's van Indy kunnen nemen.

Ze maakte een heerlijke "bunny flop" in haar bedje en bleef zo minutenlang liggen, mijn rolmopsje .

Zo kun je natuurlijk ook hooi eten .

Fluwelen konijntje in een fluwelen zeteltje .

Een poep om in te bijten !

Nog een bunny flop .

En dit zijn 2 van mijn favoriete foto's.

Pannenkoek !

Kijk naar dat lief snoetje met die bambi oogjes en lepeloortjes... . Ik vind het heerlijk om te zien dat ze zich hier zo kan ontspannen.

Bij Snowy ben ik na 14 dagen gestopt met de kuur Panacur. Ik merkte helemaal geen verschil. Hij blijft ontzettend weinig wegen en zijn oogjes worden niet beter of slechter. Het was iedere keer weer een strijd om te geven, ondanks zijn hoge leeftijd. Hij klemde zijn mondje stijf dicht, weigerde te slikken en spartelde om weg te kunnen, zucht....

Aanvankelijk leek hij niet veel last te hebben van de warmte. Hij kroop zelfs nog knusjes dicht tegen mijn knieën aan tijdens ons ochtendlijk knuffelkwartiertje .

Maar vooral gisteren had hij het moeilijk . Hij bewoog nog minder dan gewoonlijk (wat zijn pootjes nog stijver maakt) en wilde zelfs zijn groenten niet meer helemaal opeten. Zijn brokjes 's morgens en kruiden 's middags gaan goed. Maar 's avonds is de eetlust weg.

Ook hij zit of ligt veel tegen zijn koelelement.

De konijntjes naar de kelder verhuizen is trouwens geen optie. Daar is het niet konijnproof dus ze mogen niet loslopen. En ik kan de kooien niet naar beneden dragen.

Zelfs Chica - toch een tropische vogel - heeft last. Ze komt niet meer uit haar kooi, is heel stil en slaapt op 2 pootjes met haar hoofdje wat hangend. Een foto maken lukt niet, want de camera focust de hele tijd op de tralies. Ook haar eetlust is wat minder. Ze wilde zelfs geen douche met de plantenspuit en liep er van weg.

Vandaag sluit ik af met mijn lieve Fluffy. 

Afgelopen vrijdag (03/07) was het alweer 3 jaar geleden dat ik haar moest laten gaan . Mijn mooi lief meisje... 

Ik ging net door een hele moeilijke periode in mijn leven en toen moest ik haar ook nog afgeven 😢..

En het gemis blijft, hoewel Snowy en Indy hard hun best doen om mij op te beuren. Sinds ik Indy heb, is het gemis iets minder pijnlijk omdat ze me hard aan Fluffy laat denken.

Maar niemand zal ooit mijn kleffe knuffelmeid vervangen, wij voelden elkaar perfect aan.

Vandaag begin ik met Snowy want van de week ontdekte ik ineens witte vlekjes in zijn grijze pupil. Ook de vorm van de pupil en iris ziet er raar uit. Het zou een gewone verderzetting van zijn cataract kunnen zijn in combinatie met vergroeiing van de lens met de pupil. Dit is niet pijnlijk. Ik heb het zelf al vaker gehad en dan werd het losgemaakt met atropine druppels. Bij hem is het echter al te ver gevorderd en gaan de druppels niet meer werken. Hij is sowieso al volledig blind dus nadelen ondervindt hij er niet van.

Maar ook E. cuniculi staat erom bekend oogafwijkingen te geven. Altijd moeilijk met een diertje op leeftijd , hij is inmiddels 11 jaar en 3 of 4 maanden oud. Wat zijn ouderdomsverschijnselen en wat wijst op ziekte? 

Ik heb 2 gewone dierenartsen en 3 oogdierenartsen gemaild. Tot nu toe heeft 1 van elk een antwoord gegeven. De oogarts denkt dat het een verergering van zijn cataract is, mijn dierenarts denkt het ook, maar adviseerde om voor de zekerheid toch maar een kuurtje te geven. 

Ook dat vind ik weer een moeilijke beslissing want medicijnen geven is stresserend en stress brengt de weerstand nog meer omlaag. 

Maar soms moet je kiezen uit 2 kwaden. Snowy is sowieso alweer flink in de rui en heeft zijn laagste gewicht ooit bereikt: 753 g . Hij valt in de lente/zomer altijd af en ook als hij verhaart. Voor het overige vertoont hij geen symptomen. Als hij schrikt van bekende geluiden, weet ik zeker dat het een opstoot is. Maar ik kies toch maar weer het zekere voor het onzekere en ben afgelopen vrijdag gestart met panacur. Ik weet nog niet hoe lang ik het ga geven, 14 of 28 dagen. Dat beslis ik aan de hand van beterschap zien of niet.

Met het gewicht van Chica gaat het nog altijd de goede kant op. Ze weegt nu 119 g en is ook nog altijd hevig aan het ruien. Toch begon ze vorige week plots weer te masturberen ! Mijn ex was toevallig wel hier, misschien was die mannenstem de trigger. Voor de rest is het gelukkig stil gebleven. Ze is wel erg stil momenteel, maar de rui zal ook veel van haar vragen. Ze is ook al 15 jaar oud en heeft een uitgebreide ziektegeschiedenis achter de rug.

Ook Dotje is weer bijgekomen, oef! Geen idee wat er mis was, maar ze weegt weer 26 g. Ze mocht mijn zomerdecoratie even ontdekken .

En nu volgen weer een heleboel foto's en filmpjes van mijn mooie Indy . Ze houdt me bezig hoor! Da's het minste wat je kan zeggen .

Haar nageltjes zijn overigens ook weer geknipt bij de dierenarts. Maar wat een ramp is het toch om haar te fixeren. Het optillen lukt al beter, zonder te spartelen. Maar zodra je haar langer dan een minuut wil vasthouden, is het grote paniek. Ze maakte een koprol om te ontsnappen uit mijn handen. Daarom behandelen we haar nog steeds op de grond, ik ben zo bang dat ze van de tafel zou vallen.

Voor het overige voelt ze zich echter prima op haar gemak en ik mag wel zeggen heel gelukkig, ondanks dat ze voorlopig nog alleen zit.

Dit filmpje is daar het ultieme bewijs van .

Als ik haar kooi wil schoonmaken, komt ze me fijn storen en laat ze haar ranke lichaampje zien. Ze woog altijd 2,135 kg; maar is nu afgevallen tot exact 2 kg. Daar zal het gedrag in bovenstaand filmpje en onderstaande foto's wel voor iets tussen zitten .

Natuurlijk moet er na zoveel activiteit ook gerust worden .

En zich opnieuw mooi maken .

Zo mooi kan Indy dus zijn, dit is absoluut 1 van mijn lievelingsfoto's! Die oogjes, dat mondje, die snoet, haar vachtje, haar kleurtjes... .

En tussen het binnen en buiten spelen door, even Fluffy haar werk afmaken .

Jullie weten dat de matten binnen en buiten liggen omdat ze niet op tegels durft. Mijn verbazing was dan ook heel groot toen ik ineens dit zag ! Mijn boefje heeft me gewoon voor de gek gehouden !

Er staan wel nepplantjes op het rekje (sorry, heb echt geen groene vingers), maar heb ze toch maar weggenomen gezien ze er al aan geknaagd had. Niet opgegeten gelukkig! Op dit moment loopt ze bijna overal op de tegels tussen haar speelgoed door. Vooral onder de tafels en stoelen is ze in haar element . Ik had het nooit verwacht hoor! Ook binnen begint ze nu een beetje de tegels te verkennen. Maar die zijn gladder dan buiten, afwachten hoe dit zal evolueren.

Ik vond gisteren een plasje op de tegels naast het plantenrekje en dat verbaast me want ze is normaal gezien heel zindelijk. Ik weet niet of dit een ongelukje of territoriaal plasje is. 

Om af te sluiten: vorige week was ik jarig en een hele lieve vriendin uit Nederland verraste me met deze originele cadeautjes. Een theelichthoudertje en een theeglas met de tekst "I love my rabbits" erin gegraveerd. Dank je wel, ik vind ze prachtig !

Van mijn ex-collega kreeg ik dit mooi kussen (en het voelt zo zacht aan!) en harige konijnensloffen . Goedgekeurd onder het wakend oog van Indy .

Wat ben ik blij met het warme weer en de zon . En zoals je meteen kunt lezen, ben ik niet de enige die van de buitenlucht geniet .

Een laatste voorlopige update over mezelf: de laatste controle in Leuven was goed. De oogdruk blijft stabiel, wonde geneest goed en kanaal blijft open. Ik kan de druppels wel niet goed verdragen en heb er nu andere gekregen. Die moet ik ook voor de rest van mijn leven 2x per dag gebruiken om ontstekingen te voorkomen. Een nieuwe opstoot zou littekenweefsel kunnen geven en een nieuwe operatie eisen.

Genoeg over mij, de diertjes zijn veel interessanter . Hou je vast want dit wordt een blog met veel foto's en filmpjes .

Chica begint eindelijk te herstellen . Ze begint weer te ruien en is in totaal al 18g bijgekomen. Ze weegt nu 115g, nog 10g en dan zit ze weer op haar normaal gewicht .

Wat Dotje betreft, weet ik niet goed wat ik moet denken. Ze is nog wat gewicht verloren en weegt nog maar 21g. Daarom geef ik af en toe een havermoutpapje (met soya melk) om haar wat aan te sterken. Maar sinds ik dit geef, weigert ze haar andere snoepjes. Groenten/fruit neemt ze wel nog aan. Ze is ook nog altijd actief. Ik was bang dat ze misschien iets aan de tandjes had maar kan het niet controleren omdat ze nog altijd te snel en te klein is om het goed te kunnen zien. Dus heb ik haar nog eens in mijn vingers laten bijten . Aan de 2 deukjes in mijn vinger te zien, is alles nog goed daarmee .

Ze zit wel superschattig met haar kontje in de pap .

Snowy heeft momenteel veel last van de rui en verhaart overal tegelijk. Daardoor vermindert zijn eetlust ook weer en maakt hij weer die rare knarsgeluidjes met zijn mondje. 

Ik weet niet waarom hij hier zo stiekem om het hoekje komt piepen .

Lief klein konijntje had een vliegje... euh... strootje op zijn neus .

2 maanden geleden hoorde ik een hele harde krak toen hij 's avonds zijn brokjes at. Ik was doodsbang voor een gebroken tand, controleerde de snijtanden al, maar hij at gewoon verder alsof er niets aan de hand was. Sterker nog: hij at in de weken en maanden daarna beter dan voordien.

Net voor zijn verjaardag liet ik bij de dierenarts zijn nagels knippen en tandjes nakijken. En Steven zei dat 1 kies in de bovenkaak korter was dan de andere . Dus toch een gebroken tand! Hij lijkt er evenwel geen last van te hebben en ook de tegenoverstaande kies in de onderkaak slijt nog mooi af, oef!

Toen ik terug kwam van de dierenarts, besloot ik om Indy en Snowy toch eens 'echt' te laten kennismaken. Ze kennen elkaars geur wel en Indy kan Snowy in de verte zien, maar dat is het dan ook. Ik wilde graag weten hoe Indy reageert als ze een soortgenootje zou zien, omdat ik haar in de toekomst toch een vriendje wil geven. Ze is immers heel territoriaal wat speelgoed betreft, vreemde mensen mogen er niet aan komen.

Natuurlijk liet ik Snowy wel veilig in de transportbox zitten, daarom kan ik ook niet heel goed inschatten hoe Indy later zal reageren. Maar hier toonde ze totaal geen agressie, geen angst, zelfs geen overdreven nieuwsgierigheid. Van Snowy kwam 0,0 interesse; hij wilde waarschijnlijk gewoon zo snel mogelijk uit de draagmand .

Zijn jullie klaar voor een "overload" aan foto's en filmpjes van Indy ?

Gooooood Morning !

Mijn mammie zegt dat mijn vachtje op een ottertje lijkt .

Grappige plantenspuit .

Herinner je je nog dat ik enkele weken geleden een rode hiel zag? Niets meer te bespeuren nu .

Het begin van het einde van de wilgenbal .

En zo komt hij echt aan zijn einde .

Nu de echte reden waarom er zoveel foto's en filmpjes zijn. Nu het eindelijk langere tijd goed weer zal zijn, besloot ik dat het tijd werd dat Indy buiten mocht spelen. Ik heb een overdekt terras van 7 x 7 m waar ze - onder toezicht natuurlijk - op mag. Het ligt vlak achter de keuken. Vanzelf durfde ze echter niet, ondanks een hoop aanmoedigingen onder de vorm van rozijntjes.

Daarom wilde ik haar in een transportmand naar buiten dragen. Ik dacht dat het trainen wel even zou duren, maar de mand stond nog niet neer of ze zat er al in .

 

Na een week was het dan zo ver: ik droeg haar met de mand naar buiten en ze zette haar eerste schuchtere stapjes. Zodra ze begrepen had hoe ze weer zelf naar binnen kon, begon ze te oefenen . De eerste dag durfde ze nog niet ver te gaan.

De 2de dag ging het al stukken beter en ze blaakte van zelfvertrouwen, ik ben zo trots op haar !

Haar conditie is zoveel loopruimte niet gewend . Als ze moe is, komt ze binnen even uitrusten.

Hopelijk kan ik binnenkort races en binkies filmen .