Over deze wedstrijd kan ik eigenlijk niet erg veel zeggen, het parcours viel mee maar ik was gewoonweg nergens. Zaterdagavond was ik met Kim op een trouwfeest, het heerlijke dessertbuffet en de pintjes en de weinige uren slaap ... het was op zondagochtend al meteen duidelijk dat het vandaag niet zou vlotten, een totale off-day zou het worden.
Bij de opwarming ging het moeilijk en zat de schrik om te vallen er in elke bocht in. Tijdens de wedstrijd liep het ook voor geen meter: slecht de bochten nemen, slecht schakelen, geen kracht in de benen en ik leek meer over de balken te strompelen dan te lopen. Na de 2e ronde ging ik een renner van mijn categorie voorbij en daar zou het ook bij blijven. Door mijn zwakke bochtenwerk kon ik mijn draai niet vinden op het parcours. Na een korte start (100 meter op asfalt) draaiden we linksop het veld in. Op woensdag bleek dat de boer hier zijn aardappelen nog had uitgedaan! Een smal parcours waar je meestal maar 1 lijn kon rijden, twee keer moesten we over balkjes en maar liefst 7bochten van 180°. Op een klein veld probeerde de organisatie het maximun te halen.
Deze week ga ik me goed verzorgen zodat ik volgende zaterdag (Wielsbeke) en zondag (Ingelmunster) wat frisser aan de start kom.
Vandaag trok ik met Kim & Janelle richting Heuvelland. Wulvergem ligt op een 5-tal kilometer van de Kemmelberg en zo zouden we dus wel wat hoogtemeters te verwerken krijgen.
Het BK van gisteren had ik blijkbaar goed verteerd want tijdens de opwarming liep alles lekker. Er was wel een felle wind en erg warm was het ook niet. Tot zo lang mogelijk voor de start probeerde ik me, voornamelijk op de weg, warm te fietsen. Slechts 1x kon ik het parcours verkennen maar dit bleek voldoende om de lastige stroken goed te ontleden.
Na een lange start bergop ging het rechtsaf, een omgeploegd patattenveld in. Het eerste deel ging bergop, de laatste meters in dalende lijn. Dan moesten we enkele trapjes oplopen om dan in het centrum te komen, terug bergop op het asfalt en tenslotte in een maïsveld ook nog eens omhoog. Zoals ik dus dacht: heel wat hoogtemeters en slechts 2 kleine stukjes bergaf waar je even op adem kon komen. Van dat "op adem komen" niet teveel verwachten want de stroken bergop in het veld waren een ware marteling. Zoals motorcrossers vooraf het parcours gaan verkennen op zoek naar de ideale lijn, zo bekeek ik ook deze stroken. Je plofte er van de ene put in de andere, ook al had je net als ik een vering. Lang heb ik hier staan zoeken naar de ideale lijn en uiteindelijk vond ik ze! Nu hopen dat ik straks tijdens de wedstrijd er zou in slagen deze te volgen.
Ondertussen was het tijd om me te gaan klaarmaken voor de start. Snel wat kledij uittrekken, wat snelle suikers nemen en van drinkbus veranderen. De lange hellende start op het asfalt was in mijn nadeel maar aangekomen in het veld zat ik toch al in het zog van een renner. Snel zou ik hem achter mij laten. Voor mij reed een groepje maar ik durfde er niet direct naartoe rijden omdat ik bang was me op te blazen. Ik probeerde om het verschil niet te groot te laten worden. Op de weg liepen ze telkens uit maar in het veld kon ik elke keer terrein goedmaken. De derde ronde was er geen sprake meer van een groepje, het was een enkeling geworden. Zonder enig probleem kon ik hem ook voorbij door mijn goeie lijn te volgen. Op de trapjes zette ik me steeds goed aan de kant om de snellere renners te laten voorbijgaan. Ik wou immers geen 2x op 2 dagen tegen de vlakte gaan. Naar het einde van de wedstrijd toe begon de vermoeidheid door te wegen, vooral bergop. Niet dat het een modderpoel was maar de natte kleigrond zoog werkelijk je wielen de grond in.
Een gevoel van euforie ... de bel van de laatste ronde klonk! Rondom mij was er geen renner meer van mijn categorie te bespeuren dus kon ik rustig uitrijden. De meet lag op het asfalt en direct na het overschrijden van de finish keerde ik terug naar de auto. De douche straks zal me goed doen!
De 4e wedstrijd van het seizoen '09-'10 was reeds het Belgisch Kampioenschap en ging door in Astene bij Deinze. Vandaag waren er dus dubbele punten te verdienen. Die strijd om de driekleur brengt wat meer stress teweeg bij de renners. Dit kon ik goed zien in de verkenningsronden, aan de technische stroken werd extra aandacht besteed, ook door mij.
Na de start zouden we linksaf het veld inslaan en hier enkele lussen maken, 2 balkjes over en dan weer door een veld. Hier stond tot voor enkele dagen maïs, gelukkig liep deze strook licht bergaf. Op het einde van dit stuk weide lag er een gracht, slechts enkelen slaagden erin om al fietsend hier door te raken. Tot slot kregen we een glibberig pad voor de wielen geschoven langs een bosje. Ik had alles goed gadegeslagen tijdens de reeksen vooraf en het was dus duidelijk dat je in de weide en aan de balkjes niet teveel tijd mocht verliezen. Dan kon je, mits een goeie lijn te kiezen, aan de gracht en het bosje veel terrein goedmaken.
Zoals gewoonlijk startte ik op de laatste rij en kon bij het indraaien van het veld aan mijn achtervolging beginnen. Het leek alsof de vorige wedstrijden slechts trainingsritjes waren geweest voor de anderen! Bij de balkjes schatte ik dat ik al zo'n 30 meter achterop lag. Maar dan kwam mijn stuk! Een mooie en goeie lijn voor de gracht rijden, de gracht over en tenslotte snelheid houden aan het bosje door de buitenkant te nemen. Waar ik normaal gezien links van de fiets spring, sprong ik aan de gracht rechts van mijn fiets. Zo kon ik in het hoge gras lopen en niet in de modder zoals de meesten wel deden. Mijn pedalen zouden dus niet vol modder komen te zitten zodat ik vlot in en uit mijn pedalen kon klikken. Door de regen van de voorbije dagen lag het pad langs het bosje er glad bij. Met mijn MTB kon ik makkelijker dan de rest de buitenkant houden zonder weg te glijden. Bij de tweede doortocht aan de finish had ik al 1 B-renner ingehaald en 1 zien opgeven. Een wedstrijd voor dubbele punten ... ik zou me dan ook dubbel plooien! In de 4e ronde kwam ik ten val aan de balkjes. Het moest er eens van komen! Net voor de balkjes raakte ik niet uit mijn linkerpedaal waardoor ik ten val kwam en nog enkele renners over me heen kreeg. Zeker 2, misschien wel 3 fietsen kreeg ik over mijn hoofd, schouder, been, heup en arm. Zonder veel erg kon ik mijn race verderzetten.
Veel terrein zou ik niet meer goedmaken, noch verliezen. De laatste ronde kon ik dus rustig uitbollen en de baan tijdig vrijmaken voor de renners die nog strijd aan het leveren waren voor de titel van Belgisch Kampioen. Het was dus ook een ronde minder een zware inspanning leveren, morgen is het immers opnieuw cross.
Vandaag vertrok ik rond het middaguur naar Bevere, deelgemeente van Oudenaarde. Het had een hele week geregend en ik verwachtte dus wel een slijkparcours. Maar bij aankomst zag ik dat het allemaal nog best meeviel.
Bij de verkenning was het duidelijk, nog wat extra druk in de banden straks want het was enorm goed bereidbaar. Eén zware strook telde het parcours, meer niet. Na het het bos draaiden we linksop richting 'de put'. Een put van ongeveer 50cm diep gevuld met modder en zandzakjes over een lengte van maximum anderhalve meter. Daarna lag er een strookje modder gevolgd door een chicane en dan bergop richting aankomst. Aan de put stond er heel veel volk! Ik hield er ook even halt om te zien hoe de andere renners het er vanaf brachtten. Nog geen 5 minuten stond ik er en ik had er al 2 zien vallen. Even dichterbij gaan kijken om te zien welke lijn ik het best zou nemen. Kort daarna brak iemand zijn kader bij het induiken van de put, 2 anderen moesten ook hun wedstrijd staken want hun derailleur plofte in hun achterwiel. Ik had genoeg gezien.
Twee rondjes losrijden op het parcours en geen schrik hebben van de put. Aangekomen bij de put, goed naar achter gaan leunen, me door de modder laten glijden en dan alle kracht dat ik in mijn benen heb gebruiken om die slijkerige passage niet te voet te moeten afleggen. De eerste maal verliep het goed, voorzichtig maar goed. Bij de 2e ronde van mijn opwarming ging het nog vlotter want ik koos voor een andere lijn, een lijn die niet veel deelnemers namen. Snel naar de auto nu om mijn trainingsjas en lange broek uit te doen, nog enkele keren goed doortrekken op de weg en dan naar de start.
De start zou vanaf nu anders verlopen. Op basis van het regelmatigheidscriterium moest je nu aan de start verschijnen. Voor mij zou dit weinig verschil uitmaken want vorige crossen nam ik sportief al plaats achteraan en dat zou nu ook het geval zijn. Het was een lange start op zo'n 300 meter asfalt en dan pas het veld in. Ik hield nog 1 renner achter me maar kon wel goed de aansluiting met de staart van het deelnemersveld houden. De eerste passage aan de put verliep vlekkeloos en kon 2 deelnemers voorbijsteken. Deze renners liet ik nooit ver wegrijden en als ze dan wat meters voorsprong konden nemen hield ik het hoofd koel want ik wist dat ik aan de put het verschil terug kon goedmaken. Het moeiijke zat erin dat ik met voorsprong moest beginnen aan de put want na dit obstakel volgde 300 meter asfalt en het liep behoorlijk bergop. Ik had nog 2 ronden af te leggen en ik hoorde de bel van de laatste ronden luiden voor de leiders. Heel snel maar goed nadenken nu ... als ik de leiders laat passeren en ik neem afstand van mijn 2 concurrenten dan kom ik aan de finish met de leiders en dus word ik ook afgevlagd. OK, nu nog enkel in daden omzetten! Het technische gedeelte, het bos en de put, hier moest ik het verschil maken zodat ik met voldoende voorsprong op het asfalt kwam. Op het technische stuk telde ik al 1 concurrent minder, de andere bleef ook na het bos in mijn wiel zitten. Maar na het bos bleef ik doorgaan en in de put zag ik dat hij voorgoed moest lossen. De leiders waren me al voorbij en dus was ik zeker dat ik zou afgevlagd worden. Zo hield ik 3 renners achter me en er waren ook nog 3 opgaves te noteren.
Er zullen er heel veel gevloekt hebben in of op of aan de put maar ik was blij dat ik met mij MTB er telkens een gaatje kon dichtrijden of wat afstand kon nemen.
Volgende week zaterdag is het Belgisch Kampioenschap in Deinze - Astene! Op zondag cross in Wulvergem.
Na mijn debuut gisteren was ik heel benieuwd hoe ik het vandaag zou stellen tijdens de 2e wedstrijd van het LRC-Kampioenschap. Nieuwsgierig naar staat van het parcours want het had 's nachts licht geregend aan de kust maar ook naar de benen en het traject dat we zouden moeten afleggen. Gisteren was het immers vooral op het asfalt dat de race zich afspeelde.
Eens aangekomen in Zele dook er, samen met de zon, opnieuw een gezonde dosis stress in me op. Bij de inschrijving was ik snel een kijkje gaan nemen op het parcours en het zag er veelbelovend uit! Een stuk van 300 meter asfalt gevolgd door een grindweg van 100 meter en dan het veld in. Eerst 2 balkjes over waar we sowieso voet aan grond moesten zetten en daarna doken we de weide in. Hier had de organisatie twee brugjes voorzien en vooral heel veel bochtenwerk. Niet teveel lange rechte stukken en dat zinde me wel. Het zou dus een tragere race dan gisteren (moeten) zijn, het zou opnieuw droog zijn, nu dus nog enkel de benen afwachten. Tijdens de verkenningsronden voelde ik bijna niet dat ik gisteren ook had gereden. Na 2 ronden besloot ik om nog wat op de baan te rijden en enkele keren stevig door te trekken.
De start was deze keer in het veld, spek voor mijn bek dus! Net als gisteren mij op dat grote zware buitenblad gezet en dan als een gek naar die eerste bocht. Zo rond 15e positie sneed ik deze bocht aan, maar helaas helemaal aan de binnenkant waardoor ik bijna stilstond en er me enkele langs buiten makkelijk konden passeren! Alweer een lesje geleerd dus ... Die eerste ronde is er blijkbaar steeds één waarbij je hartslag heel de tijd in het rood gaat. Toen we voor het eerst vandaag de balkjes overmoesten ging ik mooi opzij zodat de leiders van de A+ me netjes konden passeren. Wel had ik nog altijd aansluiting bij enkele renners van mijn categorie. Ik had er al 2 achter mij kunnen laten en ik had er nog 2 in het vizier ook. Bij het ingaan van de 3e ronde ging ik nog een concurrent voorbij, net voor de balkjes. Wreed tactisch é. Op mijn uurwerk zag ik dat we reeds halfweg waren en net op dat moment kreeg ik nog een voorganger in zicht. Maar bij de balkjes ging het mis! Met mijn voorwiel tikte ik het eerste balkje aan en toen ik wou opstappen mocht ik me direct aan kant zetten om mijn ketting op te leggen. Vloeken dat deed ik want mijn concurrent zag ik meter voor meter uitlopen en alsof dat nog niet genoeg was passeerde er me nog één ook! Gelukkig hield ik het hoofd koel en lag mijn ketting er snel op. Die ene was ik opnieuw snel voorbij maar toch was ik teleurgesteld omdat ik ervan overtuigd was dat ik nog een plaats had kunnen opschuiven. Aan de finish zag ik dat er nog 3 ronden moesten afgelegd worden. Me dubbel plooien en op zoek gaan om nog een plaats te winnen of op zeker spelen? Gisteren had ik eigenlijk wel al mijn lesje geleerd door er vol voor te gaan dus ging ik niet direct vol door. Beetje bij beetje raapte ik deelnemers op van de A's en de A+, mijn concurrent had ik ook nog steeds in het vizier maar het zou erg moeilijk worden. Geregeld kwamen de leiders van elke categorie me ook voorbij maar dat is geen verrassing. Toen de bel van de laatste ronde klonk besloot ik om vol door te trekken en op zoek te gaan om nog een plaats te winnen. Hij kwam steeds dichter en dichter maar ik zou hem niet meer kunnen halen. In tegenstelling tot gisteren kwam ik nu goed over de meet, ik had echt het gevoel dat de race nog 3-4 ronden langer mocht duren. Heel tevreden reed ik naar de auto waar Kim en Janelle me al opwachtten. Nog eventjes losrijden, de fiets kuisen en de uitslag gaan halen.
In de uitslag sta ik op de 20e plaats maar na controle bleek er een fout gebeurd te zijn. De aankomstscheidsrechters hadden me hiervan op de hoogte gebracht. In de vijfde ronde had ik immers iemand van mijn categorie gedubbeld. Deze fout zal zo snel mogelijk aangepast worden in het klassement.
Mijn eerste seizoen als vergunninghouder bij een nevenbond ...
Vorige winter heb ik 1x geproefd van een MTB-wedstrijd in de VWF. Daar bleek al snel dat ik nog heel wat te leren had. Na enkele spinningsessies, deelname aan de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, eenzame trainingen, MTB-wedstrijd voor duo's in Middelkerke, enz... merk ik wel dat ik vooruitgang heb geboekt.
Samen met Janelle en Kim vertrokken naar Stasegem. Het weer was goed en het parcours was droog, poederdroog. Neem daar ook nog eens 1,5 kilometer asfalt bij en dan weet je al snel dat het een halve baankoers zal worden. Tijdens de opwarming was ik nerveus over mijn start. Die ene keer in de VWF en die ene keer in Middelkerke was mijn start desastreus! Na 2x de ronde te hebben verkend met mijn MTB ging ik nog even langs bij Janelle en Kim om mijn trainingsjas en drinkbus af te geven. Die drinkbus zou Kim me tijdens de wedstrijd op de afgesproken plaats toerijken en die warme jas zou ze me direct na de finish teruggeven om geen kou te vatten. Om 15u25, zo'n 5 minuten voor de start, stond ik al opgesteld aan de startlijn, de meeste deelnemers stonden er ook reeds. Aangezien ik geen ervaring heb nam ik sportief plaats op de 2e en laatste rij. Onmiddellijk zag ik dat het overgrote deel van de renners (zowel van de A+, A en B categorie) ervaring hebben, joekels van coureursbenen hebben, lid zijn van een team, piekfijn uitgedost zijn en vooral: op 2 rijders na rijden ze hier allemaal met een cyclocrossfiets! Zo'n 30 seconden na de start van A's was het aan de B's om te starten, opnieuw een halve minuut later mochten de jongsten (A+) starten.
De start werd gegeven op het asfalt dus koos ik ervoor om op mijn buitenblad te starten en dat bleek de juiste keuze! Na 200 meter doken we het veld in en ik kon nog net 1 rijder achter me houden. Het ging er direct heel hard aan toe. De aansluiting met de staart van de B-categorie kon ik nog net houden maar de A+ zaten me al in het wiel. Me nu niet laten verleiden door mee te gaan in dit hoge tempo praatte ik mezelf in. Op het lange stuk asfalt (1,5km) had dit dodelijk geweest en daarom koos ik om enkele seconden het tempo te laten zakken en me in een volgend groepje nestelen. Goeie zet want zo kon ik ook eventjes recuperen!!! Over dat recuperen nu niet teveel bij voorstellen want dit was echt wel heel relatief! Bij het indraaien van de laatste rechte lijn had ik al terug aansluiting met enkele renners van mijn categorie. Vanaf dan was mijn tactiek simpel: in het veld eigen tempo en op het asfalt meerijden met de cyclocrossers. Met een MTB is dit dodelijk als je zo'n stuk voor de wielen krijgt geschoven en dan nog eens een deel windop moet rijden ook. Op de stroken asfalt probeerde ik wat te recuperen en goed te doseren, ondertussen waren mijn 2 naaste concurenten ook mijn tactiek beginnen volgen waardoor we heel de tijd haasje-over sprongen. Halfweg koers schrok ik me rot toen de leiders ons al in het vizier hadden! Nog geen minuut later was het al zover ... ik werd gedubbeld. Gelukkig worden gedubbelde renners niet uit koers gehaald en kon ik mijn wedstrijd verderzetten. Wel opletten natuurlijk dat ik niet teveel in de weg van de snellere mannen zou rijden. Het was ook rond halverwege koers dat ik op het asfalt voelde dat de vermoeidheid begon parten te spelen. Maar ik wou en ik zou het wiel van mijn 2 naaste concurenten niet lossen. Tot op 2 ronden van het einde! Een bocht van 90° naar rechts, van het veld de weg op en meter voor meter zag ik ze wegrijden. Eén keer geprobeerd, nog een tweede en een derde keer ook maar het ging niet. Ik begon na te denken en dat mocht ik nu net niet gaan doen, gewoon rijden, niet nadenken, gewoon de benen het werk laten doen op mijn eigen tempo. Hooguit 50 meter reden ze voor me. Na elke bocht zag ik dat ze op dezelfde afstand bleven rijden. We kregen de bel te horen van de laatste ronde en dat gaf me moed, maar helaas voor mij, schepten de anderen hier ook moed uit. Aangekomen in de voorlaatste rechte lijn zag ik dat ze met hun 2 gingen spurten. De jump naar hen had ik toch niet meer kunnen maken. Op 500 meter een verschil van 50 meter toerijden zou niet meer gaan. Steendood kwam ik over de meet gebold. Maar toch ook fier want ik was niet de laatste! Direct naar de auto gereden waar Kim en Janelle me opwachtten met een cola en een lach.
