Wees niet bang van het onbekende, maar nieuwsgierig naar het nieuwe
03-11-2011
Kizzy <3 Su
Hi folks!
Het is zover. Na twee maanden Suriname begin ik alles waar ik in het begin mijn ogen voor opentrok, vanzelfsprekend te vinden. We rijden hier met fiets, bus en taxi links van de baan. We eten rijst met kip/ gebakken vis en wat groene groenten (kouseband, antroewa of poe ofzo ). Antwerps verwatert en wordt overgenomen door Nederlandse en Surinaamse woorden en intonaties, oh jee. Als de zon onder gaat, is het frisjes, ook al is het nog boven de 20 graden en is er amper wind. En overal dansen we salsa. Eergisteren ben ik mijn allereerste les salsa ever gaan volgen. Natuurlijk heb ik er niks bijgeleerd, ik kan al jaren salsa. Maar het was wel dikke fun. De dansleraar, Yche, is zo grappig dat je eerder krampen krijgt van het lachen dan van het dansen Vanaf nu sta ik dus elke dinsdag- en vrijdagavond te shaken in het meest bouwvallige huisje van Suriname, ooeeh yeah!
31 oktober 2011 was het Halloween. Elke feestdag wordt hier in Suriname gevierd en sinds de intrede van de nieuwe president zijn de feestdagen van alle inwonende culturen ook allemaal vrije dagen! Behalve Halloween. Dat vonden wij niet terecht. We nodigden Inge en Claire uit en maakten er toch lekker een spooky avondje van. We hadden ons voorzien van zelfgemaakte pompoensoep, popcorn en punch. Mijn 2 coole Antwerpse chica's brachten wat Borgoe mee, een typische rhum van hier. Spijtig genoeg waren de griezelfilms die we wouden zien niet op tijd gedownload, maar we hadden wel allemaal wat vet-enge waargebeurde verhalen in peto. De dag erna was het weer gewoon vroeg opstaan om naar de stage te gaan, maar hey, we zijn nog jong, dat was geen probleem *ahum* Oh Ymke, groetjes terug van de maskes trouwes eh
Gisteren zijn Lien en ik een pintje gaan drinken met haar ouders in de Zanzibar. En wie kwamen we daar tegen om ook een gezellig praatje mee te maken?! Toch wel niet Tom Vanwing zeker?! Tom van Who? hoor ik jullie al zeggen. Tom Vanwing! De man die het mede mogelijk heeft gemaakt dat wij hier nu zitten! Hij heeft - door zijn connecties in Suriname - onze professor ervan kunnen overtuigen om ons toch maar die broodnodige toestemming te geven, Goddank! Jaja, zelfs in Suriname blijft de wereld heel klein hoor...
De ouders van Lien liggen in een megagraaf hotel met een zwembad, sauna en brubbelbad op hun dak! Pfff, mannekes, pure luxe ze, als ge is ni weet waar ik zit, dan weet ge 't nu he
Voila tot zo ver de kleine update. Jaaaaaah, als het leven zijn gewone gangetje gaat, weet je niet meer goed waarover nog meer te praten he
Zoals beloofd een blogberichtje over mijn stage bij stichting de Stem. Ondertussen zit ik al in de helft van de stageperiode hier en heb ik er nog maar bitter weinig over verteld. Dat heeft verschillende redenen. Anderhalve maand lijkt misschien lang, maar is eigenlijk behoorlijk kort om een organisatie vanbinnen en vanbuiten te kennen en het vervolgens zo goed mogelijk te omschrijven. Bovendien ben ik gebonden aan de deontologische code van gegevensuitwisseling. Dat houdt in dat ik niet zo maar alles kan prijsgeven over de stageplaats en discreet dien om te gaan met elke informatie die ik heb over de cliënten en de medewerkers. Het is niet zo evident om jullie zo objectief mogelijk in te lichten, maar ik ga het toch proberen ;)
Na de kennismaking tijdens de trip naar Apoera, werden Lien en ik geïnformeerd over het huidige programma binnen de Stem, over de veranderingen die de stichting tot hiertoe heeft ondergaan en over welke veranderingen er nog dienen te worden gerealiseerd om tot een meer professionele organisatie te komen. Lien en ik kregen inzage in de onderzoeken die vorige stagiaires hebben uitgevoerd binnen de stichting. Deze onderzoeken brachten positieve en negatieve punten over de stichting in kaart. Aan ons werd gevraagd om een stapje verder te gaan en tot een implementatie te komen van hetgeen wij vaststellen en aanbevelen Een enorme uitdaging als je het mij vraagt!
Tot hiertoe hebben we ons beziggehouden met het bevragen van alle medewerkers en de cliënten van zowel de Basis- als van de Resocialisatieafdeling. Deze informatie vergeleken we met elkaar en koppelden we aan de bevindingen van vorige stagiaires. Lien en ik maken elke vrijdag een weekverslag, dat we op maandag met onze stagebegeleidster bespreken. In dit weekverslag bespreken we ook eerlijk elk kritisch incident waarop we botsen en de doelstellingen die we wekelijks voor ogen hebben. Door al deze informatie bij elkaar te leggen, proberen we aan zoveel mogelijk objectieve informatie te komen. Op die manier kunnen we een betere inschatting maken over de noden van de Stem.
Wat we tot hiertoe voornamelijk hebben opgemerkt is the goodwill van alle medewerkers en de grote motivatie van de cliënten. Deze positieve attitude werkt aanstekelijk en is heel bevorderend voor de onderlinge relaties. Lien en ik willen deze ingesteldheid verder aanmoedigen door een beloningssysteem in de behandeling te bedenken. Aan dit beloningssysteem zijn we al een tijdje bezig en we hopen het op tijd af te hebben zodat we zelf kunnen aantonen hoe het in zijn werk zou gaan.
Waar het schoentje volgens ons vooral knelt is aan de financiële middelen. De stichting moet het redden met fondsen en eigen verdiensten en krijgt zo goed als niks van de overheid. Dit heeft gevolgen voor heel organisatie. Door het financiële tekort is er onvoldoende ruimte waardoor de privacy wordt belemmerd en kan er te weinig worden ingezet om voor voldoende personeel te zorgen die op hun beurt niet genoeg kunnen waken op het naleven van het voorziene programma
Om ons steentje daarin toch een beetje bij te dragen, bakken Lien en ik binnenkort twee grote appeltaarten die we zullen verkopen. De opbrengst daarvan zal al voldoende zijn om het busje te kunnen herstellen van de Stem. Als dit busje gemaakt is, wordt dit gebruikt om kinderen van school naar huis te brengen en gaan de opbrengsten daarvan weer naar de Stem. Bovendien kunnen de cliënten dan terug met dit busje op uitstappen gaan
Als er iets is wat we hier leren, is het wel om niet te veel vanzelfsprekend te nemen. Om tot een professionele organisatie te komen, heb je veel koppen bij elkaar nodig die willen meewerken om eenzelfde doel te kunnen realiseren
Wat ik nu vind om met deze doelgroep te werken? Het ligt me eigenlijk veel beter dan ik op voorhand had gedacht! Ik voerde ondertussen al vele individuele en enkele groepsgesprekken en deze verliepen tot hiertoe heel aangenaam: de gasten nemen mij in vertrouwen en willen ook van me leren. Als ik je vertel over mannen met een drugsverslaving die vaak een crimineel verleden hebben, lijkt dat misschien een moeilijke groep. Maar uiteindelijk zijn zij evengoed mensen als jij en ik en zijn zij bezig om hun leven in positieve zin te veranderen. En ik moet zeggen dat ieder van hen zijn best doet om op de juiste weg verder te gaan. Eerlijk? Ik ken moeilijkere gevallen zenne :p ;)
P.S.1: Als er bedenkingen, opmerkingen en/of ideeën zijn, voel je dan vrij om me een mailtje te sturen (zie rechts bij de functie 'E-mail mij')! P.S.2: Er staan twee filmpjes op de blog van Annemieke (zie links) over hoe wij hier omgaan met een regenbui'tje, zeker de moeite... :)
Vrijdag kwamen Lien en ik om half4 thuis van onze stage. Op tijd dus, voor de verandering. De laatste tijd kwamen we vaak later thuis door een uitgelopen vergadering, een bezoekje aan de buurvrouw van de Stem (die we op Apoera leerden kennen), een plotse regenbui of een afgesproken schaakpartij met een van de gasten
Eindelijk hadden we dus eens wat extra tijd die we nu zeker wel konden gebruiken om bijvoorbeeld nog eens naar de winkel te gaan. We koken boven nu namelijk voor 5 ipv voor 3. De twee nieuwtjes zijn Annemieke en Jasmijn. Annemieke vergezelt ons nu al 10 dagen; haar blog staat links bij de links, toffe meid ;) En Jasmijn is een vriendinnetje van Sharyl en komt haar zomaar eventjes een weekje opzoeken en entertainen! Chapeau wel dat ze dat doet ze, ze heeft er al haar spaargeld aan gegeven en wij zijn ook blij, want we hebben haar er graag bij!
Het is super leuk trouwens om hier naar de winkel te gaan. Als je heel de dag in de tropische warmte moet rondlopen, is de koelte van de Tulip echt wel welkom. Ze spelen er ook goeie muziek. Sharyl en ik placeren er dus altijd wel een danske J Na het uitkiezen van de goedkoopste, beste en lekkerste producten, worden ze door een uitpakker op de band gezet, worden ze vervolgens gescand door de kassierster, en laadt de inpakker ze tot slot in, in gratis plastiek zakken. Het is er ook nooit druk, we hebben nog geen enkele keer moeten aanschuiven. Kortom, zelfs gene stress aan de kassa hier in Suriname J Daarna laten we ons naar huis voeren door de taxi voor 7,5 SRD (Surinaamse dollar), nog geen 2 euro.
Toch, voor we het wisten was het al bijna 19u en we hadden afgesproken om naar de Zus & Zo te gaan omdat de 3 Gentse meisjes van beneden ons hadden uitgenodigd voor hun laatste avondmaal. Ik at deze keer de French Kiss, een soort quiche van bladerdeeg met spinazie en room en een slaatje enzo, hmmm, bijna zo lekker als den echte ;)
Het was gezellig. En wiiiiiiiieeee kwam ik tegen juist voor we huiswaarts wilden vertrekken? Toch wel ni Claire zeker?! Claire leerde ik kennen op mijn afscheidsfeestje in de Plansjee. Toevallig zou zij in de zelfde maanden als ik stage lopen in Nickerie, 4 uurtjes rijden van Paramaribo. Dus we zouden eens afspreken. En ze had mij al toegevoegd op facebook, maar natuurlijk wist ik haar naam niet meer en kon ik haar dus ook niet meer tussen mijn fbvrienden vinden, *rolleyes*, typisch ik J Maaaaar ik wist wel dat ik nog op haar ging botsen en we gaan zeker nog afspreken, samen met Inge, een gezamenlijke vriendin van ons die vanaf 28 oktober ook in Suriname zal zijn!! Woop woop!! Ik flanste nog een ijsje in elkaar met chocoladesaus en appel- en kiwistukjes, keek met Sharyl nog een zoveelste aflevering van de Mentalist, en kroop voldaan mijn bedje in.
Zaterdag vertrokken we om 10u naar Leonsberg, de linkeroever van de rivier van Suriname. We verzamelden daar met een groep van ongeveer 15 vrouwen (andere stagiares, een paar Surinaamse vrouwen en Carmen, die buurvrouw van de Stem waar ik al over sprak J).
We vertrokken vanuit Leonsberg met boot naar een plek waar we dolfijnen konden spotten. Jah, enkel spotten. De teleurstelling was groot toen ik erachter kwam dat ik niet met hen mocht gaan zwemmen, maar dan moet ik die kinderdroom maar eens in een volgende reis waarmaken Whos in?!
Maar goed, al bij al was het een zeer fijne boottocht en hadden we een supergids: Hendrik. Hij bleek een wijze man te zijn die van alle markten thuis is en zichzelf (terecht) geen Surinamer, maar een wereldburger noemt. Hij vertelde ons voornamelijk over de geschiedenis van Suriname en de relatie die het land had en heeft met Nederland, maar wist ons ook vele andere interessante weetjes te vertellen. Na de boottocht kwamen we aan op de plantage Rust & Werk en trokken daarna verder naar de plantage Johanna Margaretha. Daar lieten we een deel van de groep achter omdat zij kaaimannen gingen vangen. Wat hebben we vooral gezien op de plantages? Planten, palmbomen, dieren, kijk maar naar de fotos J In ieder geval had ik enorm genoten van dat stukje natuur, het bracht me helemaal tot rust, vooral daar op mijn vast plekje op het puntje van de boot Heerlijk!
Thuis aangekomen heeft Sharyl pannenkoeken voor ons gemaakt, op zn Hollands, met kaas ertussen, ja man, wel lekker hoor J
En daarna was het dan zo ver! Het optreden van Sean Paul! Twas de moeite wel J maar hélemaal anders dan optredens in Europa. Hier hebben ze super veel artiesten die het voorprogramma doen. Het begon al om 18u en Sean Paul trad pas op om 1u Algoed dat wij pas tegen 22u daar waren, want anders had het wel ietsje teveel van het goede geweest Het publiek was niet zo enthousiast, wat wel een domper op de sfeer bracht. Maar natuurlijk hebben we ons niet laten kennen en hebben we er gewoon het beste van gemaakt.
Vanmorgen vertrokken we, nadat we waren uitgeslapen, naar fort Selandia aan de Surinaamse rivier om nog wat geschiedenis te leren. Daarna gingen we kijken naar het presidentieel paleis en de Palmentuin. Na een drankje in de Zus & Zo, gingen we terug naar huis om wat uit te rusten van alle ervaringen en belevingen die we dit weekend weer hebben opgesnoven. Samen met Annemieke trok ik dus naar het zwembad, ideale plek daarvoor eh J
Ik probeer de fotos zo snel mogelijk online te zetten, maar jongens, het uploaden gaat hier echt traag, dus sorry als het iets langer duurt. Maar ge hoort t denk ik wel, ik heb het hier wel naar mijn zin. Binnenkort zal ik ook wat meer over mijn stage vertellen, maar in t kort: daar verloopt het ook wel prima. Het is enkel spijtig dat we (nog) niet echt een psycholoog hebben die ons begeleid Maar Lien en ik werden tot hier toe al heel positief geëvalueerd, we doen ons best en hebben zeker ons werk ;)
P.S.: Mijn spaarcentjes zijn ondertussen zo goed als op. En daar was de papa net met het berichtje dat hij verder zal bijspringen. Thank you Daddy Cool, youre the best! J
Anneliesje, mijn snoesje, checkt de nieuwe teller links op mijn blog! Zo zie je dat het echt niet lang meer is eh
Zie hier wat feedback over de blog die speciaal voor mij werd opgesteld. Wauw, het is echt helemaal geweldig, net als Eddy Wally, amai seg!
- Het wordt tijd dat Annelies eens wat zekerder wordt over zichzelf. Zij ziet er namelijk tien keer beter uit met haar right out of bed look dan die fake feeks van een Marianne met haar geblondeerde krullen en haar way too much red lipstick zenneeuu! - Guy's lievelingssoep is tomatensoep met balletjes ofwa? Wajo! Zo'n mensen moogt ge dus nooit vertouwen he! Zeker niet als het uit blik is. Wij hebben hier trouwens net mijn hete tomatensoep met poe gegeten die vervolgens werd uitgeblust met cocosnootijs! Mmmm... - Dat Stijn geen vaste rol ging krijgen, wisten we op voorhand he. Hij werd gewoon gecast uit medelijde. Ik weet nog toen we samen naar Thuis keken dat je na Stijns 'acteerprestatie' een spontane 'ocharme' uit mijn mond haalde :) - Bedenking: is Yvette niet links? ;) - Kizzy heeft haar haar zelf geknipt. Gelukkig zo blijkt, want naar de kapper gaan, valt toch nooit op. - Wat?! Hebben Frank en Simonneke ruzie gemaakt over omeletten? Dat is niet van hun gewoonte. - Ik ben zo jaloers op u da gij de enige echte Waldek Kozinsky hebt gezien! De rest van de crew ben ik ook al tegengekomen maar Waldek nog nooit! Gelukkig hebt ge stiekem een foto van hem genomen, merci Liesje, merci! - Tibo is een echte gaynaam. Dat hebben de makers van Thuis weer goed bedacht. - Als Annelies nog eens voor 2 drinkt, kan ze maar beter de fotografen ontwijken in 't vervolg...
Laat me nu even verder smullen van de watermeloen die we gisteren hebben gekocht op de plaatselijke markt. Ik kijk al uit naar de volgende berichtjes! You know I love ya ;) x
We zijn gisterennacht terug aangekomen in Paramaribo, na onze ervaringsvolle trip naar Apoera. Deze week was live changing, het was fantastisch!
Naast het uitbreiden van mijn Surinaamse culinaire kennis en de Tak Takitaal, leerde ik veel mensen en hun verschillende visies kennen. We vertrokken met zon 60tal mensen vanuit Paramaribo. Een 15tal gasten/cliënten, familie, vrienden, kennissen, de directie en enkele begeleiders. Een van de gasten zat tijdens de busrit naast mij. Hij vertelde mij over zijn jeugd, leven, liefde, drugservaringen Lien zat achter mij en had een soortgelijk gesprek met een andere jongen. De anderen waren heel rustig, zelden gezien, zon flinke kindjes seg J
4 uur later kwamen we aan in Nickerie. We zouden daar met een boot die we hadden gehuurd naar Apoera varen. Het heeft echter uren geduurd vooraleer de motor werkte en bovendien zat de boot overvol met andere mensen. Dit was op voorhand niet afgesproken en heeft voor veel ongemak gezorgd. Een deel van onze groep is zelfs pas een dag later kunnen vertrekken Beneden werden hangmatten opgehangen maar omdat het zo vol zat, hebben Lien en ik ons boven geïnstalleerd. Daar hebben we ons eerste kleurtje gekregen, want heel bruin werden we tot hier toe nog niet. Heeft iets met het vochtverschil te maken ofzo denk ik.
Na een hele lange nacht op de harde boot kwamen we eindelijk aan in Apoera. Daar werden we met een pick-up naar onze verblijfplaats gebracht. We lagen met bijna iedereen in een grote overdekte ruimte waar we onze hangmatten konden installeren. Enkele gelukzakken kregen een apart kamertje. Het kon gaan beginnen
Elke ochtend stonden we om half6 op. Dat was het enige moment dat stipt werd nageleefd J Er werd een ochtendgebed gehouden, waar veel bij werd gezongen. Wel heel mooi, er zaten een paar talentjes in onze groep! Er waren ook telkens twee ploegen per dag: de corvee- en de keukenploeg. Als je niet in een ploeg was ingedeeld, mocht je natuurlijk wel mee helpen. Zo hebben Lien en ik eens meegeholpen om de kwie kwie (een vissoort) schoon te maken. Hard jobke, waar anderen zich niet zo voor geroepen voelden J
We hebben lezingen gekregen over moeilijk opvoedbare kinderen, HIV-voorlichting, communicatie en huiselijk geweld. Vooral de les over communicatie was heel interessant. Aangezien het een van de doelen was om het Evangelie te gaan verkondigen, werden er veel linken gelegd met de Bijbel. Dat boek is me nu dus niet meer volledig onbekend J
Ontspanning hebben we zeker ook gehad. Heel even heb ik eens mee gevoetbald en na 5 min al gescoord (yeah, still got it!). En oooh we zijn elke dag gaan zwemmen in de Corantijnrivier: ZA-LIG! Als het aan mij lag, zwom ik naar het eiland dat aan de overkant zichtbaar was, maar na 5 meter begonnen ze al op mij te roepen dat ik niet zo ver mocht gaan. Ik zou namelijk konden worden aangevallen door piranhas J
In die schattige visjes zag ik geen gevaar. Waar ik nu wel echt helemaal niks meer van wil weten, is van insecten. Iets heeft mij in de nacht van zondag of maandag gestoken. Ik stond op met een rare rode vlek. k Toonde het meteen aan de dokter die met ons mee was. Hij zei dat het er inderdaad niet zo goed uitzag en dat ik het zeker in t oog moest houden. Iemand aan wie ik het nog had laten zien, begon het te masseren. Maar dat is niet zo goed uitgedraaid. Waarschijnlijk is het gif op die manier in heel mijn arm gekomen. Maandagavond kon ik plots mijn arm niet meer bewegen, hij was volledig van mijn vingers tot mijn schouder verlamd. Ze zijn meteen met me naar het ziekenhuis van Apoera gegaan. Daar werken geen dokters, enkel een verpleger en verpleegster. Ze werken er al wel 37 jaar als enige instituut, dus weten wel van aanpakken Ik kreeg een spuitje met iets antiallergisch en medicatie om mijn zenuwen terug aan het werk te zetten en wat pijnstillers (Dit alles is gratis in het binnenland). Beetje bij beetje kreeg ik weer kracht in mijn arm en nu is hij al zo goed als helemaal terug de oude, OEF!
Buiten het feit dat we pas een dag later als gepland konden vertrekken was de terugreis naar Paramaribo nog steeds lang maar verliep veel vlotter dan de heenreis. Toen we weer aankwamen (rond half 2 s nachts) in De Stem maakte de Algemeen Directeur de beste corvee- en keukenploeg, de kampking en kampqueen bekend. Maar uiteindelijk vond hij dat iedereen zijn best had gedaan, we waren een sterke groep, hebben weinig problemen gekend en hebben al bij al een hele mooie reis gehad door ieders hulpvaardige en flexibele instelling. Amen, het was tof! J En die twee stagiaires, die zijn nu zeer zeker ontgroend J
We zijn wel blij dat we terug in ons gezellige studentenhuisje zitten nu. Vandaag nog even langs geweest in De Stem, even hallo zeggen, maar we moesten niet blijven en mogen nu wat uitblazen. Op het gemakje de was doen (voor maar 2 man ipv 60), naar de winkel, eten maken, onze pijnlijke voetjes verzorgen, wat bijkletsen met Tjitra en Sharyl aaaah, heerlijk J
Voor wat sfeerbeelden, klik links op De Fotos! (Ze zijn aan het uploaden). Bij Lien kunnen jullie ook nog gaan lezen ;)
Mi lobi oenoe!
Kizzy aka Ziki (= tof)
PS: Zusje! Dank je voor al die handige spulletjes, het komt allemaal echt van pas J
We nemen elkaar als broeder en zuster: daar waar we elkaar kunnen helpen, helpen we elkaar
Fa waka iedereen? Hier ai go boeng hoor! De eerste week zit er al bijna op en ondertussen heb ik al wel wat gezien van Paramaribo. Dus hier een kleine update :)
Laat mij eerst even vertellen over Tjitra, de vrouw van Stagehulp Suriname waarmee we het eerst contact hadden gemaakt om onze stage- en huurplaats te kunnen regelen. Wat ben ik blij dat we haar hebben leren kennen! Toen we aankwamen, had ze al wat drank en eten voor ons in de ijskast gezet, zodat we toch al iets hadden. Ze is met ons de eerste dag vanaf ons studentenhuis tot aan de stageplaats gereden zodat we de weg al eens zagen, heeft die weg ook helemaal voor ons aangeduid op de kaart. Nu weten we hem zelf, slechts 3 kwartiertjes fietsen in de zon, 2 keer per dag :) Verder geeft ze ons heel veel tips waar beter niet komen, wat we hier allemaal kunnen doen en hoe we ons kunnen 'vermaken', waar we op moeten letten,... Ze springt hier af en toe binnen of belt ons om te vragen of alles ok is. Kortom, een heel betrokken, warme en lieve vrouw!
Op onze stageplaats hebben we al wat kennis gemaakt met het keukenpersoneel, de begeleiders en enkele cliënten. We zijn nog niet bezig met het begeleidingsproces.We hebben wel al inzage gehad in de onderzoeken en verslagen van vorige stagiaires. Het is eerst belangrijk dat we de mensen daar leren kennen en zij ons. Om die eerste belangrijke band op te bouwen, vertrekken we maandag al met hen een hele week naar Apoera, een Indiaans dorpje in het Zuid-Westen van Suriname, op de grens met Guyana. Het is 4 uur rijden met de auto en 8 uur varen met de boot om er te geraken... Deze uitstap heeft verschillende doelstellingen. In de eerste plaats is het de bedoeling dat de iets meer ontwikkelde inwoners van Paramaribo aan 'sending' doen in de iets armere dorpen van Suriname. Apoera is daar 1 van. Het dorp wordt hierdoor versterkt op zowel sociaal-maatschappelijk, geestelijk als op financieel vlak... Om een voorbeeld te geven gaan we de mensen daar voorlichting geven ove onderwerpen als HIV en drugs. Voor de cliënten van de Stem, is het goed als therapie. Bepaalde beperkingen die zij hebben door de strakke structuur in de stichting zelf, worden eventjes opgeheven: ze mogen er wat langer uitslapen bijvoorbeeld. Daarnaast leren ze het binnenland op een andere manier kennen dan zij gewoon zijn, namelijk niet in functie van hun voormalige drugleven, maar als een plaats waar je ook andere dingen kan doen. Ze leren de medewerkers ook beter kennen. Iedereen die meegaat (ook mensen van buiten de stichting) zijn gelijk,en doen er dezelfde taken... Later dus zeker meer over Apoera:)
Nog wat weetjes: - Zo onsmakelijk als de Belgische muggen mij vinden, zo lekker ben ik voor de Surinaamse muggen, een echte delicatesse ben ik hier... - Uiteraard heb ik hier al zo veel mogelijk gekookt en ben ik volop bezig om de Surinaamse keuken te leren kennen. Mijn lievelingsgroete is de poe, een beetje vergelijkbaar met onze courgette - Elke avond kijken Sharyl, Lien en ik naar 'The killing', spannend! - Gisteren zijn we met de alle meisjes van ons studentenhuis gaan eten in de Zuz&Zo, een supergezellige bar/restaurant/vermaakplaats :) Waarschijnlijk gaan we dat nog wel doen :) - Vooruitzichten zijn: een hangmat gaan kopen voor de trip naar Apoera, gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad, morgen naar de White Beach, ergens volgende week gaan we met dolfijnen zwemmen (!),...
Voila, als jullie nog iets willen weten, vraag maar he :) Er gaat heel veel van mijn aandacht naar het land en de cultuur hier, het is echt wel genieten. Maar het blijft toch wel aangenaam om jullie ook af en toe te kunnen horen! :)
Lien en ik hebben een goede vlucht gehad. Een beetje vertraging hier en daar, maar dat konden we er wel bij nemen. Het eten was lekker, het personeel was vriendelijk, de medereizigers waren rustig, we hebben alletwee geen last gehad van reisziektes of een jetlag... Kortom, alles naar behoren. De filmpjes 'Rio' & 'Limitless', de 8 tijdschriften (die ik voor een totaal van 7 euro en ne klets op de kop heb kunnen tikken) en elkaars gezelschap, hebben ons uit verveling gehouden die 9 uurtjes dat we in de lucht zaten. We hebben ook wat spelletjes gespeeld. Ik heb bijvoorbeeld geschaakt tegen de vliegtuigcomputer :) Niet zo'ne snuggere, van de eerste keer was hij al verloren...
Toen we aankwamen op de MINIluchthaven van Paramaribo (ons vliegtuig was het enige dat er stond), werden we opgewacht door een man die onze namen droeg (jaja, zoals in de films). Die man zijn we dan gevolgd tot een andere man die ons weer naar een andere man bracht, die ons dan vervolgens tot aan het kei gezellig hipi autobusje bracht. Het was altijd rechtdoor hoor, maar zo zagen de taxilokkers wel dat wij al 'bezet' waren :)
Op de weg van de luchthaven naar ons studentenhuis heb ik al een paar fastfoodrestaurants gespot! Ze rijden hier links van de baan, als ze niet rechts aan het voorbijsteken zijn toch... In vergelijking met Cambodja en zelfs België is het hier wel heel rustig op de baan, ze rijden hier maar met 1 persoon ipv met 5 op een brommer bijvoorbeeld.
Het studentenhuis op zich is echt super. Eer we hier dan uiteindelijk zijn toegekomen, waren we wel heel moe. We werden verwelkomd door 3 meisjes van Gent, 2 meisjes van Nederland en door Mozart en zwarte Nero, onze waakhonden. Echt, veiliger kunnen we niet zitten, alleen wij mogen er in van onze hondjes... We waren wel wat te moe om nog veel te socializen, maar tziet er een toffe bende uit. Lien en ik liggen op een verdiep met een van de meisjes met ruime living, 3 grote kamers, een badkamer, keuken, waskot... Maar mensen aub, CHECK de deur van mijn kamer waar ik werd toe aangetrokken, toeval of niet? ;)
Hier is hij dan. DE blog waar je alles te weten zal komen over mijn nieuw avontuur! In de eerste plaats ga ik, samen met Lien Van de Velde, naar Suriname in functie van mijn opleiding Psychologie aan de VUB. Ik zal er 3 maanden stage lopen bij Stichting De Stem.
Deze Christelijke organisatie vangt volwassenen op met een drugverslaving en begeleidt hen in het proces van ontwenning en resocialisatie in de maatschappij. Mijn taak als stagiaire zal zijn om zowel bij individuele als bij groepstherapieën te participeren. Ik zal verder de dagelijkse en wekelijkse rapportages van de cliënten maken, cliëntbesprekingen met het team bijwonen, cliënten buiten begeleiding informeren en aanmelden, behandel- en zorgplannen samenstellen, cliëntdossiers aanmaken en mogelijk assisteren bij onderzoeken omtrent drugverslaving... Wanneer deze buitenlandse stage is afgelopen, zal ik een soortgelijke stage volgen bij Dagcentrum De Sleutel in Antwerpen. Boeiend dus! Om beide culturen in aanpak en mentaliteit met elkaar te kunnen vergelijken...
Uiteraard ga ik niet naar de andere kant van de wereld om er enkel en alleen te werken. Ik zal er wonen in een studentenhuis in de Mozartstraat 89, te Paramaribo (de hoofdstad van Suriname). Voel je welkom om eens een bezoekje te brengen! ;) Er loopt verder ook een weddenschap dat ik er een lief zal vinden (ik beweer van niet, anderen van wel). Zulke roddels en meer serieuzere zaken over mijn belevenissen in Zuid-Amerika zal ik hier allemaal posten. Als je niet graag leest, geen probleem, ik begrijp dat volledig, er komen ook foto's!
Omdat ik jullie sowieso ga missen, hoop ik dat jullie massaal afscheid van mij komen nemen. Vrijdagavond 9 september, 3 dagen voor vertrek, zal ik te vinden zijn in de Plansjee (Wolstraat 46, Antwerpen) met een mond vol lippenstift om herinneringswaardige kussen uit te delen! See you there!
). Antwerps verwatert en wordt overgenomen door Nederlandse en Surinaamse woorden en intonaties, oh jee. Als de zon onder gaat, is het frisjes, ook al is het nog boven de 20 graden en is er amper wind. En overal dansen we salsa. Eergisteren ben ik mijn allereerste les salsa ever gaan volgen. Natuurlijk heb ik er niks bijgeleerd, ik kan al jaren salsa. Maar het was wel dikke fun. De dansleraar, Yche, is zo grappig dat je eerder krampen krijgt van het lachen dan van het dansen 
Zo se! We zijn gearriveerd!
