Gisteren ben ik een dik uur te laat aangekomen in Toronto.
Hostel snel en gemakkelijk gevonden. Toevallig zat er op de bus een Duitser
naast mij die dezelfde weg uitmoest, dus heb ik beetje kunnen socializen. 's
Avonds een beetje rondgewandeld door de straten van Toronto. Het is hier
gewoonweg 1 grote shoppingstad!
Mijn eerste indrukken zijn super! Het is hier een beetje New
York, maar dan de mensen zijn een stuk welvarender. Naast de vele daklozen die
hier rondlopen/liggen... Het is hier
veel properder en verzorgder. Het veiligheidsgevoel is hier vrij groot. De
auto's blinken hier toch iets meer dan in Montréal/Québec. Er rijden hier ook
iets duurdere merken rond. Er lopen hier ook enooorrrrrrm veel Aziaten rond! Ik
voel me hier echt thuis! :) Die Duitser wist me zelfs te vertellen dat sommige
films die zich zogezegd afspelen in NY, gedraaid worden in Toronto! Men moet
hier minder moeite moet doen om de stad 'mooi' te laten lijken. De straten
liggen er echt proper en verzorgd bij. Het
zieligste was wel, toen er in 't midden van de stoep iemand lag te slapen met
een deken helemaal over zich heen getrokken. Dat wordt blijkbaar getolereerd
door de politie.
Vannacht heb ik enorm goed geslapen! Nadat ik in bed
gekropen was zijn er nog 2 meisjes toegekomen en hebben ze helemaal geen lawaai
gemaakt! De toeristen zijn hier blijkbaar ook al respectvoller dan in NY!
Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan en heb ik de ST Lawrence market bezorgd.
Gewoon een grote indoor markt met heel veel lekkere , verse vis waar ik enkel
op kon verwateren. Daarna ben ik naar de CN-tower gewandeld. Aan de prijs van
30$ ben ik 447m van de grond gegaan. De toren zou "world's highest
observation deck" zijn. Ik had ook heel veel geluk met het weer, het was
een stralende dag met heel veel zon, dus mijn uitzicht was optimaal! Langs de
ene kant had ik een oneindig zicht op Lake Ontario en de haven van Toronto.
Iets verder in het water zijn ook enkele kunstmatige eilandjes waaronder de
luchthaven van Toronto!!! Je kan daar dus enkel heen met de ferry.. Of het
vliegtuig natuurlijk. Zeer indrukwekkend. Aan de andere kant had ik een
oneindig zicht op het binnenland van de provincie van Ontario. Ik heb er echt
van genoten.. (voor dat geld kan je dan ook niet anders...). Daarna heb ik een
fikse wandeling gedaan in downtown Toronto om de moderne architectuur te
bewonderen. Dat heeft al heel veel mooie plaatjes opgeleverd! Ik ben twee
Belgische horecazaken tegengekomen. Een Starbucks om de hoek en het fameuze fastfoodrestaurant
'Hooters'. Ik was ook enorm opgetogen toen ik de Ben & Jerries ijsshop
tegenkwam, tot ik het briefje zag hangen met de boodschap: "Closed for the
season! See you next spring." Helaas...
Ik heb ook Chinatown bezocht, maar dat stelde niet zo veel
voor.. Aangezien drie kwart van de bevolking hier al Aziatisch is. Tijdens mijn
wandeling had ik ook opgemerkt dat er een of andere megafestatie aan de gang
was, of ging beginnen dus heb ik daar ook een kijkje genomen. Blijkbaar zou de Olympische
vlam diezelfde avond toekomen in Toronto! (De Olympische winterspelen vinden in
2010 plaats in Vancouver, Canada. )Joepie voor mij! Aangezien ik de aankomst
van die vlam gemist heb in Québec city twee weken geleden... Volgens de
organisatie kwam die toe om 6pm. Dus om 5.30pm stond ik daar mooi op tijd om
alles te kunnen volgen. Het is niet elke dag dat die vlam voorbijkomt hé. Helaaaaaas
begon er een show om 6pm... een show die dik gesponsord werd door Coca-cola.
Het was wel mooi om te zien, gevuld met multiculturaliteit met een boodschap
voor verdraagzaamheid. Iedereen stond daar met zijn rood-wit gekleurde
muts/sjaal/wanten/vlaggen/..... De presentator vertelde ook alles zowel in het
Engels als in het Frans. Wat ik een enorm mooi signaal vond tegenover de
separatistische mensen van Québec. De menigte reageerde enthousiast op de
massale schreeuw voor een 'Canada united'.
Iedereen stond daar! Jong en oud, alle culturen door elkaar,
allen met hun Canadese vlag. Het was wel leuk om deze gebeurtenis van
nationalisme te mogen meemaken! Na een lang uitgerekte show die twee uur en een half duurde kwam
eindelijk die vlam toe. Vergeet niet dat het enorm aan het vriezen was! De
ambiance zat erin, maar helaas was die niet warm genoeg om het bloed door mijn bevroren
tenen te laten stromen. Ik was was opgelucht toen ik achteraf naar binnen kon
om te ontdooien. Mijn mooie tenen waren ijsblokjes geworden en ik heb opnieuw
een kwartier gemankt van de pijn! Maar het was de moeite waard om daarvan
getuige te mogen zijn!
Ziezo, dat was mijn mooie dag in Toronto vandaag. Hier ligt
misschien geen sneeuw, in tegenstelling tot Vlaanderen/Québec/... Maar ik heb
er enorm van genoten! Zelden ben ik zo verliefd geworden op een land als
Canada. Toronto is echt een superstad! Maar nu ga ik slapen.
Dit is het laatste berichtje OOIT, dat ik zal schrijven vanuit mijn keldertje hier in Québec. Binnen een uurtje vertrek ik richting Montréal. Daar ga ik overnachten bij mijn neef en morgenochtend vertrek ik richting Toronto voor 3 dagen. Het is echt ongelooflijk moeilijk om hier afscheid te nemen van iedereen, de nieuwe vrienden, mijn huisje dat eventjes ook mijn thuisje was. De bergen sneeuw en de aangenamen mentaliteit van de mensen hier. Maar goed, ik ben hier nog niet helemaal weg he! Ziezo, bij deze wens ik mijzelf een goede reis toe, ik groet jullie en zie jullie binnenkort al weer!
De massale reacties hebben me goesting doen krijgen om naarstig verder te bloggen! Ondertussen is de winter hier al goed toegekomen. Het kwik is al een dikke week niet meer boven 0 gekomen. De sneeuw valt met bakken uit de lucht! Woensdag heb ik mijn eerste sneeuwstorm mogen beleven! Wat een avontuur. Uitgerekend op de dag dat ik moest leren voor mijn examen.... Maar goed, dat heeft me niet tegengehouden om even een kijkje te nemen buiten. Ik had er al snel spijt van! De sneeuw/hagel kletste superhard in mijn gezicht en de kouw was ondraaglijk. Hoe dan ook, ik was blij het mee te mogen maken en voelde mij als een klein kind dat nog nooit sneeuw had gezien. Ook al heb ik inderdaad van mijn leven nog nooit zoveel sneeuw gezien! Daar word je wel even euforisch van! Er ligt zodanig veel sneeuw dat het tot aan mijn ruit komt !!! Helaas woon ik dan ook in een kelder...
Gisteren had ik dus ook gehoopt dat de storm mij zou insneeuwen zodat ik geen examen moest maken, maar helaas was de huisbazin zo vriendelijk geweest om mijn inkom uit te kuisen :( Onderweg naar school gestruikeld over een sneeuwbal en af en toe eens door de sneeuw gezakt hihi :). Langs de kanten van de wegen liggen bergen sneeuw van meer dan een meter hoog, het gaf mij echt goesting om er es goed in te springen! Maar tzou een raar zicht zijn hé, zo alleen... Het examen was ok, het is afwachten. De 2 andere vakken zijn ook al afgelopen waarvoor ik heel goede resultaten heb. Maandag heb ik mijn laatste examen Spaans, maar daar lig ik ook helemaal niet wakker van.
Ondertussen loopt alles hier dus op zijn einde... Kheb al een paar etentjes georganiseerd om toch maar die figo leeg te krijgen. Gisteren hebben we een "diner d'adieu" gedaan met de Europese vriendjes en 2 québécoises. Voor een laatste keer hebben we nog eens allemaal samen gegeten... Het was een etentje met alleen lokale gerechten. Het was uiteraard gezellig en lekker enzo, ik word er al helemaal emotioneel van! Het is ook zo triestig om mijn lege frigo & kasten te zien, het maakt dat allemaal zo concreet!
Vanmiddag vertrek ik terug naar mijn tante in Joliette. Ik hoop in haar tuin een iglo te kunnen bouwen en op de rivier te kunnen lopen die achter haar huis loopt! Zondagavond keer ik terug om mijn laatste 2 nachten hier te slapen.... Daarna vertrek ik voor 4 dagen naar Toronto en als ik terugkeer naar Montréal ga ik met mijn neef en nicht toch nog snel Ottawa bezoeken. Ik ben blij dat hij toch nog de tijd gevonden heeft om de allerlaatste dagen van mijn verblijf hier met mij door te brengen. Daarna brengt hij me terug naar Québec om hier het vliegtuig te pakken. Ongelooflijk! slechts 2 nachten... Het begint pijn te doen in mijn hart. Maar anderzijds voel ik lichte kriebels in mijn buik om mijn liefje & mijn bol weer te zien! (en de rest ook natuurlijk :) ) Maar goed, laat die kriebels nog maar even zitten hé eerst nog GENIETEN GENIETEN GENIETEN van het met-witte-poeder-bedekte Québec!
Met veel plezier heb ik jullie geduld op de proef gesteld en daarom verdienen jullie nog een teken van leven! Hier loopt alles stilletjesaan op zijn einde... Iedereen maakt plannen voor de laatste week en praat over naar huis gaan. Sommige lessen zijn voorbij, andere worden volgende week beëindigd met een eindexamen. Daarnaast is hier eigenlijk niet zo veel interessants gebeurd.
Deze week heb ik mijn laatste les 'Direct à la télé' gehad. Op het einde van de les heeft de prof ons uitgenodigd voor een biertje. Helaas drink ik geen bier, maar ik ben toch gegaan naar de pub van de universiteit. Het was echt een toffe avond, een ideale gelegenheid om elkaar beter te leren kennen op een ontspannen manier. Helaas was het ook de laatste keer dat we elkaar zouden zien... Die mensen zijn echt enorm geïnteresseerd in de Europese cultuur. Niet dat die zooo verschillend is van de Canadese/Amerikaanse...
Kheb wel mijn reis gepland voor de laatste week dat ik hier ben! Normaalgezien ging ik met mijn neef en mijn nicht die eigenlijk mijn nicht niet is, naar Toronto (in Ontario, waar Knifehandchop woont) en naar de Niagara Falls. Maar plots hebben zij geen geld meer over... Dus ga ik nu alleen, met de bus. Het zal een ware ontdekking worden :) Ik ben blij dat ik eindelijk kan gaan en die indrukwekkende watervallen mag bezoeken... Maar volgens velen zal het een grote teleurstelling worden wegens alle toerisme dat ze daar hebben willen opbouwen... we zien wel zeker!
Ondertussen is de winter min of meer gearriveerd. Het heeft hier al een paar keer gesneeuwd, vandaag is ze alweer gesmolten, maar dit weekend zou er opnieuw sneeuw moeten vallen die zou blijven liggen. De winter is dit jaar een dikke maand te laat. Alle buitenlanders die binnenkort terug naar huis moeten klagen erover, maar de inlanders willen gerust nog wat wachten. Een meisje vertelde mij zelfs dat er 2 jaar geleden niet minder dan VIJF meter sneeuw gevallen was, en dat het hier echt loopgangen waren van sneeuw! Ik wou dat ik dat ook kon meemaken.. Al ben ik ni zo zot van de kouw... Misschien kom ik ooit nog terug in de maand januari, om het toch maar meegemaakt te hebben. Als we rijk zijn...
Dat is het zo'n beetje. Straks ga ik gaan sporten, Spinning :) JA IK DOE HIER AAN SPORT!!! Op een klein kwartiertje wandelen is hier een complex waar je ALLES kan doen. Zo'n spinningles kost slechts 5$ en zwemmen & sauna is gratis. Dus nu ik hier ben kan ik daar maar een beetje van profiteren zeker :) Morgen ga ik naar de kerstmarkt in het oude Québec. Hopelijk hebben ze daar gepofte kastanjes..
Ziezo, later misschien nog meer interessant nieuws! Maar binnen 3 weken ben ik alweer thuis... amai 't is echt voorbijgevlogen! Ps: hoe meer reacties/vragen, hoe meer ik geneigd ben een extra berichtje te plaatsen :)
De laatste week is weer eens voorbijgevlogen, en ondertussen zijn we aan't aftellen en komen we steeds dichterbij het einde: het kerstdiner!
Maar voor we over einde en feestmaaltijden spreken, ga ik eerst nog een beetje praten over mijn leven hier uiteraard! Vorige week was het weer even wennen aan het "alleenzijn", een proper kot, weinig lawaai én een lege frigo. Maar ik had geen tijd om erbij stil te staan! Maandag heb ik mijn resultaten gehad voor mijn partieel examen spaans: niets minder dan 90% !!! (Ik zal er maar bij vermelden dat het ligt aan het niveau) Spaans is eigenlijk het makkelijkste vak dat ik heb hier, omdat het een taal aanleren is op een laag niveau, terwijl de andere vakken aan een hoog tempo voorbijrazen. Mijn moeite om dat frans te volgen minder beetje bij beetje, maar toch heb ik nog moeilijkheden.
Bijvoorbeeld in het vak 'Le direct à la télé' ben ik enorm geëvolueerd (dat heeft de prof zelf meegedeeld). Om kort te herhalen: we moeten kort nieuwsitems 'live' vertellen voor de camera. Wat geen evidentie is aangezien ik nog kinderfrans spreek. Maar het lukt! Vorige week hebben we een enorme leuke oefeninf gehad ivm concentratie. Als we voor de camera komen, moeten we zogezegd in onze luchbel kruipen en ons enkel en alleen concentreren op de camera & het verhaal. De oefening was als volgt: Het verhaal van Texas navertellen.
Een korte schets: In Texas is 2 weken geleden een vreselijke schietpartij geweest op de militaire basis. Daarbij zijn 13 doden en 31 gewonden gevallen. De schutter was van een psychiater die daar op de medische afdeling werkte. Hij was ook practiserend moslim en er werd gespeculeerd dat het om een terreurdaad ging. Maar dat was niet het geval. Aan de basis zouden pesterijen van collegas liggen. Maar de rest van het verhaal kunnen jullie wellicht wel.
Ik op dat moment dus niet! Door al het bezoek en de drukte had ik die week toevallig het nieuws niet gevolgd, maar goed, geen excuses! We kregen het artikel voor onze neus en moesten de essentie eruithalen. In het frans... Daarna moesten we allemaal naar beneden, met de gsm van de professor en 1 camera. Het was de bedoeling om een live-situatie na te bootsen waarbij allerlei storingen aan bod komen. De professor was zogezegd de nieuwslezer en hij belde ons. Wij moesten het verhaal aan de camera vertellen en de vragen beantwoorden van de 'nieuwslezer'. Dit alles moeste gebeuren op exact 2 minuten. Op de achtergrond zat iemand met een chronometer die de aftelling deed. (1min-30sec-10sec....)
Dat was niet alles. Terwijl iedereen één voor één voor de camera zijn verhaal deed, moest de rest van de groep zoveel mogelijk lawaai maken. Ze moesten alles doen om de 'journalist' te doen lachen, uit zijn concentratie te brengen,.... De enige regels waren: niet tussen de camera & de journalist komen, en de journalist niet aanraken. Ik kan jullie verzekeren dat het enorm grappige taferelen opwekte! Ik mag met trots vertellen dat ik niet in de lach geschoten ben en bijna helemaal niets gemerkt heb van alle commotie rond mijzelf! Het enige minpunt was: ik wist niet genoeg details te vertellen over het hele gebeuren zelf.
Ondetussen worstel ik mij door alle andere taakjes heen om mij toch een beetje te kunnen amuseren in het weekend. Zo ben ik vrijdag voor de allereerste keer uitgegaan in Québec! We zijn naar een 'soirée masqué' geweest, in een soort discotheek/dancing. Het eigenlijk gewoon een feest in een kleine dancing, vergelijkbaar met de decadance of andere cafédingen in de Overpoort. De avond begon vrij vroeg, aangezien alles hier sluit om 3u! Het was leuk, maar niet meer dan dat. Blij dat ik geweest ben, maar geen spijt toen ik naar huis ging. Misschien lag het aan de personen of de sfeer, ik weet het niet. Wat me opviel was dat de meeste meisjes gekleed waren alsof ze naar het strand gingen en dat de jongens er ook maar stoer bijliepen. Het was alsof ze allen maar één missie hadden voor de avond: iemand vinden... Het verschil met NY was dat de jongens minder direct zijn... Wat ook super is hier in het Noord-Amerikaanse, is het rookverbod op alle openbare plaatsen! Dat mogen ze echt dringend invoeren in België. Zo moeten we tenminste niet telkens stinkend naar de rook thuiskomen, om 's anderendaags ziek te zijn van al die ingeademde rook. Dus uitgaan zit er hier voor mij toch niet echt in. Misschien dat het elders anders is, wie weet :).
Voor de rest wordt het een drukke week, veel taakjes maken, monteren, werken, lezen,.... binnen enkele weken zijn het examens. Daarna heb ik nog een weekje vakantie en dan kom ik naar huis lieverds! Maar daar denk ik nog niet al te snel aan. Niet te veel toch... Volgend weekend ga ik wellicht nog eens mijn tante gaan bezoeken. Aangezien daar geen hol te beleven is kan ik mijn huiswerk ook meepakken. Daar heb ik tenminste niets van afleiding.
Ohja, en terwijl de partytenten langzaamaan uit de grond rijzen, terwijl de bevolking zich gereedmaakt voor de ijskoude winter, is er nog steeds geen sneeuwvlokje te bespeuren! De partytenten dienen hier als garage tegen de sneeuw... Blijkbaar vinden die Québecoisen het leuker om jaar in jaar uit een party tent op te zetten om daarna weer op te bergen, dan een garage zetten. Het is wel een grappig uitzicht. Als ik zin heb trek ik nog wel eens een foto. De sneeuw dus... Aan mij hadden ze beloofd dat we begin november zouden kunnen skiën (wat ik nog nooit gedaan heb), wat ik daarna beloofd had aan mijn bezoekers.Nog steeds niet dus... Ik heb horen waaien dat zoiets in jaren niet meer gebeurd is... "Leve de opwarming van de aarde!!" Maar who cares hier?? Niemand! Aangezien ze deze winter genoeg sneeuw zullen zien willen ze gerust een maandje langer wachten... schandalig!
Daarnaast is er nog altijd die griepepidemie. Die zou al over zijn hoogtepunt heen zou moeten zijn, maar de bevolking denkt er precies anders over! Ik weet niet hoe dat in België eraan toe gaat, maar soms zie ik hier mensen met maskers rondlopen. Overal duiken 'vaccincentra' op, waar men op elkaar gepropt in de rij moet gaan staan, om zich in te schrijven, om een spuitje te kunnen krijgen. Het ergste van al is! Die mensen doet dat dus hé! Het is dan nog eens de beste manier om griep op te lopen. Allemaal gaan ze als kippen in een ruimte kruipen om hun bacteriën uit te wisselen... Niet beseffende dat ze van de vaccin misschien even ziek kunnen zijn als van de griep zelf! Dacht iedereen maar even nuchter na als ik.... Voor de rest heb ik niet zoveel meer te melden, dus laat ik jullie nu gerust!
Eindelijk nog eens nieuws vanuit het verre Canada, van diegenen die nog niet van mij gehoord hebben. Tzijn hectische weken geweest. Nu is alle rust hier teruggekeerd, al mis ik de drukte wel. Om te beginnen bij het begin, ben ik na mijn reis naar New York enorm ziek geweest. Door te weinig slaap en verlaagde weerstand had ik een griepje opgelopen. Of het de mexicaans was, weet ik niet. Alleen dat ik 3 dagen niets gegeten heb en geen dollar waard was. Ik keek ook enorm uit naar de komst van Maarten waardoor mijn nachtrust nog meer verstoord was! Zo was het dat die ene donderdag, 2 dagen voor Maartens komst, dat ik om 5u wakker werd en niet meer kon slapen. Ik ben dan maar opgestaan en ik heb de eerste sneeuw zien vallen. Beetje bij beetje werd het laagje alsmaar dikker en dikker! Ik moest die dag ook naar de les. Hier kan ik mij niet permitteren om thuis te blijven... Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, tijd om uit te rusten was er niet en dat maakte alles alleen maar erger.
Op het einde van die dag lag er buiten ongeveer 20 cm sneeuw, en ik was zo blij en gelukkig om sneeuw te zien. Ik wilde zo graag een iglo bouwen, maar ik had gewoon geen krachten meer.. Maar goed, die sneeuw is helaas niet lang blijven liggen. De zaterdag zou Maartje dan normaalgezien toekomen hier in Québec, maar door weeromstandigheden is hij hier pas zondagavond toegekomen. Tot mijn grote ontgoocheling! Het was enorm vermoeiend, voor ons beide, om nog maar eens een dag langer elkaar te moeten missen, in die schaarse tijd dat we samen zouden zijn. We zouden ook normaalgezien zondachochtend vertrokken zijn richting New York, om de dingen te zien die ik niet heb kunnen doen met Mela, Meike & James. Daarna zouden we naar Niagara gaan, om de indrukwekkende watervallen te bezichtigen. Maar het lot stond niet aan onze zijde.
We hebben dus een autootje gehuurd, een Hyunday accent, heel schattig, lief en automatiek.
Maarten zijn valiezen zijn hier pas de dinsdagochtend toegekomen, waardoor we dus een dikke 3 dagen verloren zijn van de roadtrip die we gepland hadden. Ondanks alle tegenslagen, zijn we gewoon vertrokken richting NY. Daar zijn we 2 dagen gebleven, met een dagje enorm slecht weer (veel regen & veel wind & natte voeten) en een dagje héél mooi weer, wat het mogelijk maakte om rond te wandelen in Central Park, midden in het drukke Manhatten. Het was echt super. We hebben genoten van elke seconde die we bij elkaar mochten zijn. Samen hebben we het vrijheidsbeeld gezien. We hebben New York mogen bekijken vanop het Empire State Building (waar we geen seconde hebben moeten aanschuiven :) :) :) ) Op het drukke Times Square hebben we Batman en Hello Kitty ontmoet. Daar is er ook een enorme winkel vol gadgets van de m&m's snoepjes. Een gigantische winkel van 3 verdiepingen, waar de snoepjes in alle geuren en smaken uit grote buizen komen. Echt ongelooflijk tot wat de Amerikanen allemaal in staat zijn... Het zou echt een paradijs geweest zijn voor Santi, die zo verslaafd is aan de chocoladesnoepjes... We hebben ook mijn lievelingssmaak teruggevonden in de Ben & Jerry's ijsshop!!! CHOCOALTE THERAPY! De enige smaak die al jaren, om één of andere duistere reden, niet meer verkrijgbaar is in België... Dat deed deugd, tussen mijn hoestje door .. :) Nu kunnen we dus met heel veel trots zeggen dat we onze vijfde verjaardag samen in NY hebben gevierd, hihi.
De vrijdagochtend zijn we alweer vertrokken om mijn tante te gaan bezoeken in Joliette (Nabij Montréal). Toen we wilden vertrekken, kwamen we tot de constatatie dat de auto niet meer wilde starten... De batterij was volledig dood, omdat we het lichtje in de auto hadden aangelaten... Gelukkig heeft de eerste de beste persoon die ik aansprak ons geholpen. Een ruig type met kogelgaten in zijn carrosserie, maar het belangrijkste was dat hij startkabels had en helemaal bereid was om ons uit de nood te helpen. Goed en wel vertrokken dus uit NY. Meer richting noorden was het alweer wat minder... Ik had gehoopt dat het in Montréal zou sneeuwen, maar de weergoden hadden andere plannen met ons. Door de drukke périferie moesten we onze weg vinden naar mijn tante, die alweer een uurtje buiten Montréal woont. We zijn daar eindelijk toegekomen rond 19u, waar we helemaal vermoeid onze benen onder tafel mochten schuiven. Mijn tante was enorrrrm lief voor ons, en deed er alles aan om ons op ons gemak te stellen. Het was echt super hoe gastvrij ze waren tegenover Maarten!
De dag erop was het alweer zaterdag en mochten we ons haasten richting luchthaven van Québec om de anderen op te pikken (Lieselot, Kevin en Karel). Het was echt een leuk weerzien! We zijn die avond nog eentje gaan drinken in het oude Québec, het was ook Halloween dus iedereen zag er nog eens een stuk beter uit... Aangezien iedereen in slaap viel van de zware reis, zijn we dan maar richting huis gegaan om uit te rusten. De allereerste avond dat mijn vrienden er waren, hebben ze mogen meegenieten van de geluiden die soms van boven komen... Aangezien Karel net onder de slaapkamer van de huisbazin slaapt, heeft hij dat nog verschillende keren mogen meemaken... Als dat geen leuke manier is om wakker te worden !!
De week dat de vriendjes er waren, hebben we niet stilgezeten. We zijn naar de watervallen van Montmorency geweest, een halfuurtje buiten Québec, om ons toch maar te troosten dat we Niagara hebben moeten missen. Ik heb de gastjes een berg laten beklimmen terwijl ik mijn examen Spaans gaan maken was (welke heel goed gelukt is). We hebben een grote Walmart bezocht en zijn ook eens gaan schaatsen op een schaatsbaan, midden in een winkelcentrum, waar een lunapark was met alles erop en eraan. En als kers op de taart liep er door dat winkelcentrum een roetsjbaan die we ook nog eens uitgetest hebben. Animatie alom dus :)
Donderdag zijn we vertrokken naar Montréal. Het was echt een groot verschil met het rustige, charmante Québec. We waren nog maar toegekomen en er waren al 3 mensen geld komen schooien bij ons... Ook zijn de meesten daar tweetalig (Engels en Frans) wat het gemakkelijker maakte voor de toeristen. De hostel in Montréal was ook ok. De buurt zag er levendig uit en er waren veel winkels en cafétjes. Wat minder het geval was in het centrum, waar we naartoe gestuurd werden... Goed uitgeslapen in het hotel, zijn we naar de Mont Royal gegaan. Een berg, midden in de stad, vanwaar we konden genieten van het mooie landschap van het stadscentrum. In de verte zagen we ook het indrukwekkende olympisch stadium dat lijkt op een UFO die opgetrokken wordt. Daarna hebben we een fikse wandeling gedaan door het oude Montréal, waar Kevin een plotse interesse gekweekt heeft voor kapellen en kathedralen. 's Avonds wilden we het befaamde underground city bezoeken. Dat zijn tunnels die door heel het nieuwe gedeelte van Montréal getrokken werden, zodat de mensen niet naar boven moesten in de winter. Wanneer het -35° is en er 2 à 3 meter sneeuw voor de deur ligt. Het is eigenlijk een netwerk van tunnels en winkelcentra. Alles was zeer modern en proper afgewerkt. Soms weinig indrukwekkend, maar de moeite waard om eens door de wandelen. Het heeft ons alleszins mooie foto's opgeleverd. De winkelcentra hebben we eindelijk gevonden, toen alle winkels begonnen te sluiten. Helaas...
Mooie liedjes duren helaas niet lang, het was tijd om terug te keren richting Québec om de valiezen de pakken. Na een rit van 250km met eindeloze discussies, zijn we veilig en wel in Québec geraakt. Met dank aan onze goede chauffeur Maarten! Nog een laatste nacht genieten van het samenzijn en het was tijd voor afscheid. We hebben nog een lekker uitgebreid ontbijt gekregen van spek, eieren, ontbijtgranen en niet te vergeten: croissants. Met dank aan Karel! Daarna een grote kuis gekregen, van onze lieve Lieselot en Kevin (wat eigenlijk echt niet hoefde!!). En dan was het tijd om afscheid te nemen, van elkaar, van het schattig autootje, dat we volgepropt hebben met valiezen... Een laatste foto, een laatste kus en knuffel en ik mocht teruggaan naar mijn rustige leventje hier, terwijl de rest een hele lange reis voor de boeg had.
Het was echt een ongevergetelijke ervaring, ik ben enorm dankbaar dat ze naar hier gekomen zijn en dat we een korte, maar prachtige tijd beleefd hebben samen!
Niet lang na het vertrek kreeg ik al telefoon van mijn lokale vrienden om iets te doen. Uiteindelijk zijn er enkele meisjes naar hier gekomen om samen te dineren en een partijtje jungle speed te spelen. Het was heel gezellig en ik had het wel nodig om even mijn gedachten te verzetten. Ook was het zo dat de huisbazin een feestje had georganiseerd hierboven, waardoor er heel veel lawaai zou zijn. Zo lief als ze maar zijn kan, heeft ze mij zelfs tot twee keer toe uitgenodigd om hen te vergezellen! Ik besef echt wel dat ik het getroffen heb met mijn logement. Ik betaal relatief minder dan de meesten. De huisbazin is ongelooflijk vriendelijk. Heeft mij geen extra kosten aangerekend voor het verblijf van 4 extra personen. Ze heeft ze zelfs voorgesteld dat ik haar auto mag gebruiken om boodschappen of dringende zaken te doen! Beter kan ik het echt niet treffen!! Tot deze ochtend natuurlijk, toen ik wakker werd en mocht aanhoren hoe het feestje zich in de maag gewerkt had van de vriend van de huisbazin.... Maar goed, ik kan niet klagen. Het is hier nog altijd heel goed.
Voor ik het weet ben ik terug thuis... binnen 6.5 weken al! Stilletjesaan begin ik ernaar uit te kijken. Maar eerst wil ik nog iglo bouwen en daarna een sneeuwstormpje meepikken!
Hey allemaal! Lichtjes aan't bekomen van mijn zwaar maar superweekend in New York wil ik graag mijn ervaringen tot in de details met jullie delen. Donderdagmiddag ben ik vertrokken richting Montréal om daar mijn bus naar NY te pakken. Het zou een zware rit worden, dat wist ik op voorhand. Normaal moest ik een uur voor vertrektijd in de busterminal zijn maar ik was er een beetje te vroeg. Na heel lang wachten kwam er eindelijk schot in de zaak. De bus moest normaalgezien vertrekken om 21u. Rond 20.30u zag ik een securitypeet komen die de mensen hun bagage begon te checken. Midden in de gang, waar iedereen op kon kijken, moesten we onze handbagage opendoen om te tonen dat we geen gevaarlijke spullen meehadden zoals deo, een nagelknipperpincet en toestanden.... Uiteindelijk mochten we 'boarden' op de bus en gelukkig was er niet veel volk en had ik een tweezit voor mij alleen. Alvast een stuk comfortabelerdan mijn vliegtuigreis hierheen.... De bus liep uiteindelijk wat vertraging op en rond 21.30u waren we eindelijk goed vertrokken. Na een goed uur rijden kwamen we al toe aan de grens. Eerst moesten we allemaal uitstappen om onze passpoorten te tonen. Daarnaast mocht ik ook mijn vingerafdrukken geven en als dat nog niet genoeg was namen ze nog een mooie foto van mij, zonder bril! :) Uiteindelijk kreeg ik een mooie stempel en moest ik 6$ "entree" betalen.
Na een uur wachten konden we opnieuw onze reis verderzetten. Boven de snelweg hingen de grote letters: "UNITED STATES OF AMERICA", alsof we Disneyland zouden binnenrijden...
De helse, acht uur durende, airgeconditioneerde rit einde om 5am in NY. Daar stonden drie heel lieve mensen mij op te wachten. Amai wat een deugd om hen te zien! Het was een hele andere wereld waar ik plots in terechtkwam. Ver weg van het harmonische charmante Québec, waar ik ook nog eens een taalswitch moest maken. In de jeugdhostel werd ik ook goed ontvangen. Ik heb echt alleen maar goede commentaren over de herberg, het was proper, niet duur, héél klantvriendelijk, behalve de ene zuurpruim wiens naam ik niet zal vernoemen.
Een goede nachtrust heeft mij geleid naar mijn eerste maaltijd in the USA: Hambuger at Jimbo's :). Daarna zit we downtown getrokken om NY een beetje te verkennen. Het leek helemaal niet alsof het twee maanden geleden was dat we elkaar gezien hadden. Time Square heeft een enorme indruk op mij nagelaten, op al die reclameborden geraak je met moeite uitgekeken! Het ergst van al is, dat heel veel van die verdiepingen leegstaan, omdat de eigenaars al miljoenen verdienen aan de reclamepanelen alleen al, en dat terwijl dagelijks de daklozen hun weg naar de subway vinden om 's nachts dan toch niet dood te vriezen... Toch vind ik New York een heel indrukwekkende mooie stad, maar soms is de charme toch wel zoek (zoals we die in Gent wel vinden).
De drie volle dagen dat ik er was hebben we eigenlijk enorm veel gewandeld en gezien. Chinatown was heel interessant, vooral de tamme eekhoorn die we daar tegengekomen zijn. Het is ongelooflijk hoe de mensen zich daar aan je vastklampen voor fake handtassen of zonnebrillen van grote merken te verkopen. Maar ergens voelde ik er mij een heel klein beetje thuis. We hebben daar ook heel lekker gegeten, maar werden helaas bijna letterlijk naar buiten geveegd zodat andere mensen aan onze tafel konden zitten. Mijn cola was nog niet op, of die meneer rukte mijn blikje uit mijn handen... en dan verwachten ze nog eens dat we heel veel fooi geven !!!??? Dat is wel een heel groot verschil tussen de Amerikanen en de Canadezen/Québecois.. Héél weinig mensen die enige motivatie voor hun job vonden, een hello/goodbye of thankyou was meestal teveel gevraagd. Een glimlach was met moeite 5 cent waard en dan nog hebben ze het lef om te vermelden dat we hen fooi 'moeten' geven... niets van! Fooi moet je verdienen, dat hebben ze mij toch altijd geleerd... Maar goed, ondanks de arrogante mentaliteit heb ik enorm genoten van mijn break from Canada. Eventjes bij mijn vrienden, eventjes weer mezelf zijn, en mij kunnen uitdrukken op mijn eigen speciale manier zonder dat men mij raar bekijkt.. (meestal toch..)
Wat mij vooral bijgebleven is, is een heel grappig verhaal van op de subway. Plots stapte iemand op die zich waande als de opvolger van Jezus. Hij begon daar allerlei beweringen uit te schreeuwen over meisjes die engelen zouden zijn/worden en dat we in de mis zaten op de metro en dat hij ons iets zou bijbrengen enzoverder. Het was eigenlijk enorm lachwekkend. Ongelooflijk dat er hier zulke mensen rondlopen, die geloven in wat ze verkondigen, al is het de grootste onzin ooit. Maar blijkbaar is dat hier ook alledaagse kost. Ik zie dat toch niet rap gebeuren op een lijnbus richting Gent... :)
Zaterdagavond heeft de jeugdherberg een avondje georganiseerd, waar we voor 25$ een rit in een limousine konden doen, met bubbles, richting een club ergens in NY. De limoride zelf was super, en ja hoor, Kiwi heeft gedronken!!! Een miniglaasje maar, zonder dat iemand achteraf mijn haar moest vasthouden :). Wij drietjes zaten in de limo met een Australiër, een Hollander, en twee medewerkers van de hostel. Het is echt super hoe familiair die mensen met elkaar en met ons omgingen. Dat creëert een leuke werksfeer voor iedereen, en het zet zich voor op de gasten die daar verblijven. Na 4 flessen champagne zijn we toegekomen aan de club, waar wij, in tegenstelling tot de anderen, helemaal niet in de superlange/koude rij moesten gaan staan. :) De club zelf was ok, het was vergelijkbaar met de versuz/fuse/... vond ik toch persoonlijk.. maar de gefrustreerde mannen die er rondlopen... ongelooflijk!!! We hebben elk zeker 40 mannen van ons moeten afschudden ofzo. En ik die dacht dat de Charlatan erg was! Daar waren zeker 3 jonges voor 1 meisje, en ze hielden zich niet in... Om de zoveel seconden voelde je iemand je vastpakken.. dat was echt verschrikkelijk! Ne mens wil zich dan gewoon eens amuseren! Toch was het wel leuk, de ambiance zat er alleszins goed in! We konden eigenlijk zelf niet goed geloven dat we in een club in NEW YORK, in AMERIKA stonden te feesten! Het leek gewoon alsof we elk moment iemand konden tegenkomen die we kenden.... Rond 4u begon het feestje dood te gaan en zijn we maar richting hostel gegaan met de taxi. De omstandigheden hoef ik wellicht niet uit te leggen :). Maar ik was nuchter!
De volgende dag was dan alweer mijn laatste dag. Ongelooflijk hoe snel de tijd gegaan was. Maar ik heb er elke minuut van genoten. Het is niet vanzelfsprekend dat je met je beste vrienden aan de andere kant van de wereld bent natuurlijk! Om 23u moest ik alweer mijn bus nemen richting Montréal. Deze keer zat de bus overvol, en het was een allesbehalve comfortabele rit. Daarnaast was het nog eens veel te warm ook, terwijl het buiten steeds kouder werd, hoe meer we richting noorden kwamen. Om 7u 's morgens ben ik dan toegekomen in Montréal en had ik gelukkig meteen mijn rit naar Québec, kheb heel die rit geslapen, met een stijve nek als gevolg...
Nu is het even bekomen van mijn superbewogen weekend, gevuld met veel fastfood en lange wandelingen, maar vooral en heel belangrijk, omringd door heel goede vrienden! Ik kijk enorm uit naar de komst van mijn liefje binnen minder dan 5 nachten! Toevallig heb ik dan ook een weekje 'vakantie'. We zullen dus samen een roadtrip doen in Canada, om tegelijkertijd onze !!vijfde!! verjaardag te vieren!!! Als ik niet de gelukkigste op deze aardbol ben, dan weet ik het ook niet!
Voor mensen die geen facebook hebben kunnen mijn foto's hier normaalgezien bekijken:
http://www.facebook.com/album.php?aid=116374&id=731841841&l=83946769e7 (NEW YORK)
Het zijn drukke tijden momenteel. Kheb veel te doen voor school en wil graag alles gedaan krijgen voor ik naar NY vertrek. Daarna ligt nog een hoopje werk te wachten dat ik moet gedaan krijgen alvorens ik Belgisch bezoek krijg :)
Maar ik probeer toch overal het beste uit te halen! Zondag was het mooi weer en ben ik met een Waals meisje vertrokken naar een gebergte/bos... Daar zijn ook skipistes die gedurende heel de winter open zijn (vanaf begin november). We konden daar enkele wandelroutes doen naar boven en terug. Om te ontspannen, van de natuur en het uitzicht te genieten. We zijn dus beginnen wandelen, 3km bergop in het bos. Het was super! Het was ook heel zonnig (maar koud) en er waren veel gezinnen die zich er ook aan waagden. Het was echt schattig om die kinderen zich zo te zien uitsloven om boven te geraken, want zelfs ik was bijna constant buiten adem (met mijn superconditie...) Het moet dan echt wel lastig geweest zijn voor de kleintjes. Eens boven geraakt schrokken we ons een ongeluk! Boven lag er een minilaagje sneeuw!! De eerste sneeuw van 't seizoen had zich laten zien :) De rest was weggesmolten door het zout dat ze rondgestrooid hadden :(.
Boven konden we een beetje bekomen en opwarmen van de zware tocht. Het was daar dan ook ijskoud, net boven het vriespunt vermoed ik. Er was heel veel volk en iedereen was precies heel goed uitgerust, met de juiste kledij en wandelstokken en toestanden... Behalve wij dus... Om terug naar beneden te gaan dachten we te kiezen voor de makkelijkste route, recht naar beneden, door een grasveld dat in de winter een skipiste voorstelt. Niet dus.... Het was een helse tocht naar beneden, super supersteil! We moesten opletten dat we niet uitgleden en naar beneden donderden... Maar ergens maakte het ons wel heel dapper :) en het uitzicht was super! De volgende dag heb ik het mogen voelen in heel mijn lichaam... Trappen op en afgaan zit er voor mij voorlopig toch niet in ze :)
Vandaag heb ik weer een productieve dag gehad :). Na een vergadering voor een groepswerkje ben ik bij VOX geweest, een relatief kleine televisiemaatschappij. Daar moesten we een opname bijwonen van een programma, dat vergelijkbaar is met Terzake. Het is een programma waar gasten uitgenodigd worden om over een actueel thema te praten. Nu is het zo dat het hier binnenkort gemeentelijke verkiezingen zijn. De Québecoises krijgen de kans om eventueel een nieuwe burgemeester te verkiezen. De gasten in het programma (Mise à Jour) waren dus drie mannen die zich kandidaat gesteld hadden als burgemeester van Québec. Zij kwamen praten over hun campagne (als ze er al één hadden...). De opnames zelf vond ik heel interessant, de manier waarop alles in elkaar zit enzo, het was wel eens leuk om dat mee te maken. Het was eigenlijk niet zoveel verschillend van wat ik bij de vrt eens heb mogen zien.
De kandidaten, dat was iets helemaal anders. Ik zag de presentator af en toe gezichten trekken. Achteraf gaf hij ook enkele sarcastische opmerkingen. Ik snapte niet goed wat er allemaal gebeurde, die mannen kwamen op tv, ze deden zich voor alsof ze belangrijke personen waren, deden alsof ze iets te vertellen hadden, maar achter hun rug kijken ze op hen neer? Naast het feit dat ze eruitzagen als slonzen. De eerste ongewassen, met een afgewassen geelblauwe polo. De tweede kwam rechtstreeks uit de woesten, met zijn krullende snor en een cowboyhoed. En de laatste, die zag er deftig uit, maar hij leek mij ook maar een snobje die zicht schuilt achter wat mama en papa al voor hem bereikt hadden.
Na mijn bedenkingen vroeg ik dan maar aan de 'crew' wat hier eigenlijk aan de hand was, waarom kwamen die kandidaten niet geloofwaardig over, en is dit wel "for real"???? Die mensen moesten lachen, ze verstonden zich zelf niet aan het amateurisme van die mensen... en het ergste van al deze marginaliteit is, dat die mensen werkelijk kans maken om burgemeester te worden, van een stad als Québec, als de bevolking achterlijk genoeg is om voor hen te stemmen. Maar goed, genoeg geoordeeld, hopelijk hebben die mensen uiteindelijk meer te bieden van wat ze laten uitschijnen!
Dit was het zo'n beetje voor vandaag. Nu ga ik wat huiswerk maken en mij voorbereiden op mijn vertrek naar NY donderdagavond!! Al wou ik dat ik daar nu al was!
lang geleden, sorry, hier is dan ook niets speciaals meer gebeurd. Vorig weekend in Montréal gezeten, maar vooral bij familie en kheb mij grotendeels verveeld... helaas, aangezien daar toch één en ander te zien is, mss zat ik gwn bij de verkeerde personen...
Binnenkort zullen we een auto huren en zelf nr Montréal rijden en eens doorrijden naar Ottawa ;) Hier is't nog steeds super, ik geniet met volle teugen van de korte tijd die ik hier mag spenderen. Het weer is hier ook enorm aan't veranderen. 'T is hier echt Belgisch weer momenteel: regen, regen en nog eens regen. Het valt hier steeds met bakken uit de lucht! Echt superkoud is het hier nog niet. Twee weken geleden heb ik een vriesnacht geweten, volgende week liggen er al enkele minimumtemperaturen onder nul. Spannend hé :) Ben alvast benieuwd naar de eerste sneeuw! Helaas zal ik de sneeuwstormen hier niet meer kunnen meemaken omdat ik dan terug naar huis moet....
De bomen zijn hier ondertussen ook heeel mooi, ik probeer vannamiddag eens naar een park te gaan om foto's te trekken, volgende week zullen er waarschijnlijk geen blaren meer aan de bomen hangen, zo rap dat hier gaat!
Genoeg over het weer! Ondertussen ben ik mij enorm aant voorbereiden op mijn trip naar New York, kheb de knoop moeten doorhakken, tzal een zware busrit worden. In Montréal vertrek ik donderdagnacht voor een tien uur durende rit richting NY, aangezien het 's nachts is denk ik dat de bus er minder lang over zal doen. Dat wordt een spannende ervaring! Ik kijk er echt massas naar uit, al van voor ik vertrokken ben nr Canada :)
Eerst moet ik daarvoor al mijn schoolwerk gedaan krijgen pffffffff het is echt veel harder werken dan in België!! Maar sommige dingen zijn leuk en bevorderend voor het leerproces.
Daarnaast bereid ik mij erg voor op de komst van mijn liefste, en daarna op die van de andere drie :) Helaas valt dat net samen tijdens de partiële examenweek, gelukkig zijnt er maar twee en heb ik tijd genoeg om mij daarop voor te bereiden, als ik daar werk van maak tenminste :) tijd om dat uitstelgedrag voor eens en voor altijd achterwege te laten he.
Zoals ik al zei, écht niets interessants te vertellen, dusss
Vorig weekend ben ik niet naar Lac St Jean gegaan zoals eerder vermeld omdat er problemen waren met de visakaarten enz In de plaats ben ik gaan eten bij een Belgisch (Waals) meisje dat hier samenwoont met 5 anderen. Daarbij zaten ook twee meisjes van Québecoise afkomst. Ik vermeld dit omdat het tijdens tgesprek even ging over de onafhankelijkheidsstrijd. Het ene meisje sprak over Canada, haar vaderland terwijl het andere meisje haar meteen tegensprak en zei dat ze van QUEBEC zijn. Toen ik vermeldde dat ook ook Vlaming was en niet Belg, kreeg ik op mijn donder van het Waalse meisje, ze willen wel degelijk blijven teren op ons geld waar we voor werken die Walen toch
Het is me dus opgevallen, telkens ik praat met mensen van hier, dat ze enorm gesteld zijn op de onafhankelijkheid van Québec, nog meer dan Bart de Wever op de onafhankelijkheid van Vlaanderen gesteld is. Anywho het is duidelijk independence een wereldwijd fenomeen is. Ook Spanjaarden die van Catalonië komen worden niet graag als Spanjaarden bestempeld. Ik weet het, voor sommigen is dit oud nieuws en andere begrijpen niets van wat ik hier wil zeggen, maar kwou het gewoon vermelden :)
Vorige week is ook weer voorbij gevlogen. Dinsdag ben ik bij Radio Canada geweest om een redactievergadering bij te wonen . (Radio Canada is zowel een radio als nieuwszender op televisie, vergelijkbaar met de VRT van België met kwaliteitsnieuws en programmas) Het was allemaal zo echt, zo interessant en tegelijk zo onverstaanbaar We moesten dat doen voor het vak La direct à la télé. Daarna moesten we opnieuw zelf een nieuwsitem maken. Daarvoor hebben we een conferentie bijgewoond van James Kunstler. Een echte Amerikaan die speeches doet rond het einde van de petroleumbeschaving. Iemand vergelijkbaar met Al Gore, die zich heel bewust is van het milieuproblematiek en de opwarming van de aarde. Het was enorm interessant maar tegelijkertijd enorm slechtkomen over de manier waarop hij sprak over de té veel consumerende Amerikanen. Hij sprak over ook Europa als voorbeeld en vooral over Holland om specifiek te zijn. (dat wij het beter doen dan de Amerikanen)
Hij vermeldde dat alternatieve energie onze wereld niet zou redden en dat hij zich geen landschap met windmolens kon voorstellen Hij sprak alleen maar heel pessimistisch over de toekomst. Ik werd daar nu eens zo kwaad van! Wat als die Amerikanen nu eens de helft minder zouden eten, dat zou toch al veel oplossen ipv te ratelen over de negatieve toekomst, zouden ze beter een stapje vooruit zetten en elk iets bewuster omgaan met hun omgeving Maar goed, ik alleen zal ook de wereld niet kunnen verbeteren. De dag van vandaag kunnen we alleen maar klagen en zagen over hoe het niet mag zijn
Om even terug te gaan naar de onbezorgde realiteit van mijn leven hier Het is hier nog steeds ZALIG! Het weer is wel wat minder, het regent veel, het is hier winderig maar als de zon schijnt is het hier prachtig. Alle bomen veranderen van kleur en het ruikt hier al écht naar herfst! Cest vraiment lété Indien met bossen waarvan de bladeren van de bomen geel ,oranje en rood kleuren! Prachtig om te mogen meemaken!
Dus heb ik dit weekend een excursie gedaan. We waren met een bende van tien, allemaal buitenlandse studenten, waaronder drie Belgen, vier Fransen en drie Spanjaarden. (acht meisjes, ik en één jongen)
Europa was vertegenwoordigd! We hebben twee luxueuze autos gehuurd en zijn in de bossen getrokken. Zaterdagmiddag zijn we na een héél mooie en lange rit van toegekomen in het stadje Tadoussac. Het was ongeveer vier uur rijden van Québec. In Tadoussac, een stadje gelegen aan de monding van la fleuve Saint Laurent, konden we genieten van het mooie landschap en de aanwezigheid van enkele walvissen. Het is wel zo dat de meesten nu al vertrokken zijn, maar er blijven er nog enkele over. Normaal konden we ook een boottocht doen meer zeewaarts, maar die was iets duurder (70 dollar). Door het einde van het seizoen waren er ook niet veel boten meer die uitvoeren. Met een klein groepje van zeven hebben we besloten om een dertigtal km verderop vanuit de kust te zoeken naar walvissen. Terwijl drie meisjes daar bleven om een boottocht te doen.
Wij hebben het geluk gehad om verschillende walivssen te spotten af en toe stak ook een zeehond zijn kop boven water. t was echt super om te zien, en wat een enthousiasme telkens er één opdook! Een moment om nooit te vergeten! Helaas heb ik geen fotos om het te bewijzen omdat ik telkens te laat was Na genoeg walvissen gezien te hebben, zijn we teruggekeerd naar Tadoussac om de drie Fransen op te pikken die wel de boottocht gingen doen. Daar opnieuw toegekomen bleek dat er geen boottochten meer waren in de namiddag Zij hadden dus geen enkele walvis gezien. Ze konden niet meer gefrustreerd zijn toen ze hoorden dat wij er wél gezien hadden. Hihi :)
Daarna zijn we getrokken richting jeugdherberg in Péribonka, nabij Lac St. Jean. Lac St. Jean is eigenlijk een enorm groot meer, helemaal niet vergelijkbaar met de Blaarmeersen. Het dateert vanuit de laatste ijstijd. Gletsjers zijn beginnen smelten en tussen de bergen heeft zich dat enorme meer gevormd. Van de ene kant kon je de overkant gewoonweg niet zien! Ik denk dat het hele gebied bijna zo groot was als Vlaanderen. Écht prachtig! Het was een rit van een dikke drie uur. De jeugdherberg was gelegen aan een schattig plaatsje aan een klein meertje met alles erop en eraan. Kmoet wel toegeven dat ik mij lichtjes geërgerd heb aan de kinderlijke (arrogante) mentaliteit van de Franse meisjes, er was zelfs een meisje dat mijn naam niet kon uitspreken en mij dus maar Canadari noemde het is niet omdat ik in Canada zit dat het plots ook mijn naam is hé maar dat is terzijde. Om een héél lang verhaal kort te maken zijn we na een korte nacht gesplitst in twee groepen van vijf. De ene groep ging een fietstocht doen, de andere ging naar de zoo. Ik heb natuurlijk gekozen voor de zoo, het heeft die dag heel de tijd geregend dus de zoo was echt een betere optie. Het was daar echt super. Je kon er een treinrit doen door een natuurreservaat waar wilde dieren leefden in vrijheid. Wij waren diegenen die in de kooi zaten. Zo heb ik zwarte beren gezien, herten, wapitis, wolven, wasberen, .. allemaal beesten die je in België niet rap tegenkomt (ma best). Kheb er enorm van genoten ondanks het feit dat ik mij helaas moest ergeren aan sommigen. Het was spijtig met die Spanjaarden dat die constant Spaans praatten en weinig moeite deden om zich verstaanbaar te maken in het Frans. Daarom ben ik écht blij dat ik hier nog geen Vlamingen ben tegengekomen! We zijn hier tenslotte om Frans te spreken hé!
Na het intense genot van de mooie natuur met daarbij ook intense ergernissen aan de reisgenoten, ben ik veilig terug in mijn keldertje geraakt. Dit weekend was echt super, maar kheb mijn vrienden en mijn liefje toch enorm gemist. Dit alles had ik veel liever meegemaakt in een sfeer van aangename mensen die op zijn minst ook positieve dingen uit het negatieve kunnen halen. Zoals het cliché zegt, soms moet je héééél ver weg van thuis gaan om te kunnen beseffen wat je eigenlijk hebt. Ook al kan het soms botsen tussen sommigen. Diep vanbinnen weten we de goedheid van anderen wel de apprecieren. Maar kzal niet te emotioneel worden zeker :)
Bij deze heb ik een minigebied van Québec kunnen ontdekken, en no way dat ik hier alles zal zien wat ik wil zien . Canada is véél te groot daarvoor, maar we proberen er toch het beste uit te halen! Volgend weekend ga ik naar Montreal om nog eens bij mijn tante te zijn, nu het mogelijk is. Ik ga via AmigoExpress. Dat is een organisatie, zoals enkele andere hier, die een soort van carpooling regelt. Het is echt een superuitvinding! Je hebt dus bestuurders die via de website laten weten dat ze bijvoorbeeld op een bepaalde dag, tijdstip en plaats vertrekken van de ene (groot)stad naar de andere. Daarbij vermelden ze hoeveel plaatsen ze hebben. De prijs varieert tussen 10 en 15 dollar. Je moet gewoon je plaatsje reserveren en je bent vertrokken! Het is heel veilig want de bestuurders hebben een profiel en het wordt echt gecontroleerd. Je kan achteraf ook feedback geven. (een beetje gelijk Ebay) Op die manier leer je gemakkelijk veel mensen kennen, kan je ervaringen uitwisselen en doe je het milieu een beetje goed. Daarnaast is het een veel goedkopere manier van reizen. Toen ik laatst naar Montreal geweest was heb ik twee keer 45 dollar betaald om met de bus te gaan. De rekening is hier dus rap gemaakt
Met deze gedachte laat ik jullie nu gerust. Reacties of vragen zijn altijd welkom!
