De verantwoordelijke stafleden van Ruchika hebben besloten de wereld aids dag een dag vroeger dan gewoonlijk te houden vermits de gebruikelijke 1ste december een vrije dag is voor de medewerkers. Dit jaar is geopteerd voor een carnavalstoet die twee kilometer zal afleggen.
Om 8 uur in de ochtend werden de meisjes en vrouwen van de slum verwacht, alsook andere personen die meeliepen in de stoet zoals dansers en muzikanten.
Na een toespraak van verschillende genodigden kon de stoet starten. Tijdens de laatste voorbereidingen kwam er een slumvrouw naar me toe, ze was aanwezig bij één van de vergaderingen die ik in de slum had gehouden. Heel lief en vriendelijk vroeg ze me plots om 10 roepies. Even uit mn lood geslagen! (hoewel het niet zo onwaarschijnlijk is..maar ik bekijk hen niet als bedelaars). Ik heb ze niets gegeven, dat doe ik nooit..als er bedelaars me om gunsten vragen geef ik, indien ik het bij de hand heb, steeds eten. Toen ik dit voorval meedeelde aan collegas zeiden ze in koor dont give them money! en werd hun bezorgdheid voor mij weer serieus aangewakkerd.
Met veel muziek, dans, pamfletten en een goede sfeer trokken we van Rashj Mahal tot Ram Mandir. De vrouwen en adolescenten meisjes hadden elk een bord vast met allerhande teksten, voornamelijk in Oriya. Daarnaast ook borden met tekeningen en tekst zoals bv; je mag handen schudden met een hiv patiënt. Verschillende dansgroepen en muzikanten maakten het geheel compleet. Ze werden helemaal gek van enthousiasme toen ik begon mee te dansen. Ik ook :)
Om de stoet te kunnen houden is uiteraard toestemming van de politie nodig. Deze wordt op voorhand aangevraagd, maar de bevestiging wordt pas 24 of 12uur voordien gegeven. Wanneer er bijvoorbeeld op het laatste moment een demonstratie van boze arbeiders gepland wordt op dezelfde dag en plaats, krijgt deze voorrang.
Er was zeer veel politiebegeleiding. De politiechef herkende me van een paar dagen eerder. Hij was langsgekomen om mijn visa te checken en er zeker van te zijn dat met mij alles goed gaat. Je bent immers onze gast, zei hij. "No problems sir!" "So you live here in peace" "reken maar van yes!"
Mijn stage opdracht is het organiseren van een seminarie rond stigmatiserende discriminatie van hiv/aids/soa's geïnfecteerden. Het evenement zal niet enkel dienen als informatiekanaal. Het is voornamelijk een manier om de vrouwen en tienermeisjes te empoweren. Daarom zijn zitten ze mee in het feestcomité. Een seminarie voor en door de doelgroep.
De bevolking is steeds zeer opgetogen met mijn bezoek. Tijdens de periode dat ik bezig was met de introductie van mijn project in de slums, was ik ziek. Niets erg, maar ik voelde me wel minder goed dan gewoonlijk. Het eist veel qua mentale impact om telkens weer een slum te bezoeken waar je de mensen niet kent en als een complete buitenstaander het vertrouwen van de doelgroep moet winnen. Met een ziek gevoel is dit eens zo intens.
Van de vijf slums die we betrekken in het project, heb ik er reeds vier bezocht. Dit deed ik steeds met een FO. Deze vertaalt alles wat ik zeg. Daarnaast helpen ze me mee de informatieoverdracht zo interessant mogelijk te maken. Het is steeds een grappige bedoening.
Ter introductie van het thema wordt een verhaal verteld. Het gaat over een dorp waar een man woonde die geïnfecteerd was met het HIV virus. Het gevolg hiervan was complete uitsluiting van de gemeenschap. De man besloot een kluizenaarsbestaan te gaan leiden en sloot zich op in zijn huis. Tijdens een nacht gaat de man naar buiten, omdat de muren op hem afkwamen. Terwijl hij aan het genieten was van de frisse lucht, was hij niet de enige die wakker was. Een groep dorpsbewoners zagen hem en reageerde zeer agressief ten gevolgen van hun angst naar het virus toe. Met een stok werd hij doodgeslagen. Het lichaam werd gecremeerd. Hun onwetendheid en stigmas naar de ziekte toe zit zo diep, dat ze de stok mee verbrande aangezien ze ervan overtuigd waren dat deze voor de overdracht van het virus zou zorgen.
De reacties op dit verhaal waren in elke slum verschillend. Vooral de leeftijdscategorie van de doelgroep speelt een grote rol. Hoewel ze dit gedrag allemaal afkeuren, komt het niet bij iedereen uit het hart. Ik vraag hen steeds weer hoe ze zouden reageren moest een vriendin besmet raken met het virus en uitgesloten worden door de gemeenschap.
Iedereen is zeer enthousiast met de aankondiging van het project. In elke slum werden vijf personen geselecteerd die zullen deel uitmaken van het organisatieteam. Daarnaast zullen enkele van hen op het podium een toespraak houden over het thema.
De kennis van de bevolking omtrent het thema is goed. Ze vertellen over de ervaringen die zijn al gehad hebben met stigmatiserende discriminatie.
Telkens ik de slum verliet, was het alsof ik een energiestoot ontvangen had. De gevoelens die de vrouwen en meisjes tonen zijn zo liefdevol en oprecht dat het moeilijk onder woorden te brengen is.
De viering van het 25jarig bestaan van deze organisatie in de vorm van een seminarie. Samen met een vrouwelijke collega en haar kamergenoot werden we door de chauffeur van Ruchika in de riksja naar daar gebracht. Ze wou niet dat haar kamergenoot alleen thuis zou zitten. Voor de gelegenheid had ze zich mooi uitgedost met Sari met bijhorende bindi en juwelen. Ze begon te blozen toen ik een opmerking maakte op haar mooie voorkomen.
Eens aangekomen werden we voor het binnengaan gedoopt met bloemen en rijst. Daarbovenop kregen we nog een aantal bloemen in onze handen toegestopt. Wat moeten we hiermee? vroeg ik aan de kamergenoot. Geen idee, gewoon vasthouden denk ik, zei ze.
Ik werd door verschillende medewerkers van CLAP aangesproken. Ze vroegen naar mijn afkomst en doel van verblijf in India. Zij werken ook vaak met stagiaires van het buitenland en een medewerker verzekerde me ervan dat ik als twee druppels water op een meisje van Denemarken lijk.
Op een luchtige manier werd me meer toegelicht over de organisatie. De naam zegt het zelf, rechtshulp aan arme mensen.
Bij de aanwezigen zat een Islamitisch koppel. In een dronken bui had de man tegen de vrouw drie maal het woord talak gezegd. Dit betekend dat de man van de vrouw gescheiden is vanaf dat moment. Na zijn roes uitgeslapen te hebben besefte de man dat hij helemaal niet van zijn vrouw wil scheiden. Maar hier dacht de gemeenschap anders over! Het koppel is gevlucht uit hun staat en heeft onderdak gevonden in Orissa. Ze lopen immers gevaar voor hun leven. De rechter kan weinig doen omdat het koppel zou afgerekend worden op wetten die enkel gelden in de Islamitische cultuur en niet in het wetboek staan. Daarom zet CLAP zich op dit moment in om de eer van het koppel te herstellen en te vrijwaren. Volgens laatste berichten zou de uitspraak talak talak talak niet van toepassing zijn via telefoon of onder invloed van verdovende middelen.
Tijdens de viering werden verschillende toespraken gehouden, voornamelijk in Oriya. Telkens de spreker iets zei waar de toehoorders akkoord me waren, werd er enthousiast geklapt, dit tijdens de toespraak zelf.
Ook was er veel beweging tijdens de toespraken. Koekjes en thee en bloemen werden uitgedeeld, gsms die constant afgaan, veel geroezemoes, ..
Er is veel ambiance en muziek tussendoor. De cultuur is duidelijk aanwezig. De sprekers vertellen de informatie vaak in spirituele context.
Nadien was er een diner voorzien met heerlijk Indisch eten. Daarbovenop kreeg elke bezoeker een Indisch rechtsboek. Een geslaagde ervaring!
Elke woensdag, vrijdag en zaterdag is er karateles in Kedar Polly. Het doel ervan is de empowering van de meisjes zodat ze ongewenst gedrag kunnen afweren.
Ik probeer de les zo vaak mogelijk bij te wonen. Ik verplaats me naar de training steeds met de fiets omdat het maar 3 kilometer van mijn verblijfplaats (=kantoren van Ruchika) is. Terwijl ik Westerse muziek beluister via mijn mp3 spelen zich de typische Indische taferelen af. Een fantastische ervaring, keer op keer weer. Het is enorm grappig om de reactie van de bevolking waar te nemen terwijl ik met de fiets de stad doorkruis. Zeker in de omgeving van de slum is de verassing altijd groot. Eens aangekomen aan het lokaal zijn het bekende gezichten die me liefdevol ontvangen.
De leraar is de landskampioen en in 2004 behaalde hij een bronzen medaille op het wereldkampioenschap. Aan kennisoverdracht dus geen tekort! Hij doet dit geheel vrijwillig.
Hoewel de aanwezige meisjes, vooral peer educators weinig Engels praten, kunnen we toch met elkaar communiceren. Het is vaak lachen geblazen door deze taalkloof, aangezien er dan veel uitgebeeld moet worden. De rest van de slumbevolking komt altijd geïnteresseerd kijken wanneer ik met de meisjes en kindjes probeer te communiceren.
Naast de meisjes die meedoen aan de karateles, zitten er ook jongetjes en meisjes vol bewondering te kijken. Het is zeer moeilijk serieus te blijven oefenen wanneer die grote zwarte ogen me vol vreugde aankijken.
Vooraleer ik weer naar mijn verblijfplaats ga, kan ik niet ontkomen aan de tientallen handjes die kost wat kost mijn hand willen schudden.
Tijdens de terugrit wordt ik steeds vergezeld door Sisir, de karateleraar. Hij vertelde me op een keer dat Indische jongens het woord vriendschap vaak anders interpreteren. Wanneer een jongen vraagt om vriend met hem te zijn, dan moet je antwoorden dat ze eerst vriend moeten zijn met hun zus en moeder.
Een televisieploeg komt een interview afnemen van een vrouw die in de shelter woont. Ze is hier nu ongeveer 2-3 weken. Haar situatie is bijzonder.
Zij is afkomstig uit Islamitische Kashmir , waar ze tot voor kort met haar man en vijf kinderen woonde. Een gelukkig leven leidde ze er niet. Naar verluidt is haar man zeer gewelddadig en heeft ze er jaren van agressieve onderdrukking opzitten.
Op een dag leerde ze een man van Bhubaneswar kennen die er werkte in een fabriek. Ze werden verliefd en besloten naar Bhubaneswar te vluchten. De echtgenoot heeft de man vervolgens aangeklaagd wegens ontvoering van zijn vrouw. De man zit momenteel in de gevangenis.
De vrouw van Kashmir wil nu scheiden van haar man. Dit is niet zo simpel. Dit kan enkel wanneer de man talak talak talak tegen zijn vrouw zegt. Maar wanneer de vrouw zou terugkeren naar Kashmir, zal ze vermoordt worden door de familie.
Mireille is vertrokken. Na dit avontuur zal ze voor haar terugvlucht nog drie weken een stukje India en Nepal verkennen. Ze zal in België zijn om Kerstmis te vieren met familie en vrienden, maar met nieuwjaar is er alweer op avontuur. Ditmaal in Zuid-Afrika, ook voor vrijwilligerswerk.
Ik heb er een hele goede vriendin aan over gehouden!
Het is Diwali! Het lichtfeest. Op deze dag, en vooral wanneer de avond valt, viert heel India de overwinning van het goede over het kwade, overwinning van het licht over de duisternis, overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid.
"Het vieren van dit feest gaat gepaard met het nuttigen van zoetig eten. Men steekt, naast het verlichten van de huizen, ook vuurwerk af. Divali is een vrolijk feest en wordt vaak gevierd in gezinsverband. Het is een feest voor iedereen, voor jong en oud, man en vrouw, arm en rijk. Divali wordt gevierd om het licht te verwelkomen in het leven. Licht wordt namelijk altijd geassocieerd met succes en hoop." (http://nl.wikipedia.org/wiki/Diwali)
Het hele gebouw van Ruchika langs de buitenkant verlicht met kaarsjes. Iedereen is zeer uitgelaten en duidelijk in een feeststemming. Er wordt uitbundig gedanst en volop geposeerd voor de camera :)
Ik ga de buurvrouw een gelukkige Diwali wensen en wordt zeer liefdevol ontvangen. Ze ging net beginnen met Puja (=een ritueel gebaar waarbij met met een olielampje een cirkel op en neer maakt) in haar gebedskamer. Maar ze ze stond erop dat ik het deze keer deed! "Vermits je niet in de Jagannath tempel toegelaten ben, mag je in mij tempel dit ritueel uitvoeren" (In de Jagannath tempel mogen enkel hindoes binnen = een belangrijk pergrimsoord ongeveer 60 kilometer hier vandaan in de stad Puri) Nadien krijg ik, zoals de traditie het voorschrijft zoet en vuurstokjes om aan te steken.
Even later komt Dwivedy (projectmanager) Mireille en mij ophalen voor een diner bij hem thuis. Op het dakterras was er een overaanbod aan vuurwerk, mede door ons :)
Jimmy Lam is een fotograaf, afkomstig vanuit China, maar woonachtig te Singapore. Een zeer goede artiest naar mijn mening. Hij is op bezoek bij Ruchika omdat hij een reportage wil maken over de transsexuelen die in een bepaalde slum leven. Vermits hij moet wachten op toestemming van de guru is hij vandaag technisch werkloos, dus besluit hij naar Puri te gaan en Mireille en ik zijn uitgenodigd om hem te vergezellen.
Het was een dolle rit, waarbij de rijbaan vaak omgetoverd wordt in eenrichtingsverkeer. Allerhande voertuigen en nemen deel aan het verkeer, waardoor de snelheden niet altijd evenredig zijn. Het voorbij steken van de voorliggende is dan ook véél voorkomend. Met alle adrenaline vandien.
Eens aangekomen nemen we een kijken aan de ingand van de Lord Jagannath tempel. Binnengaan is ons in dit leven niet gegeven. Dan maar naar het strand! Het was zalig om de zee te zien. Maar de typische strandbeelden waren er echter niet te vinden. Niemand in bikini of zwembroek, geen handdoeken en parasollen of 'boul de Berlin'-verkopers. Neen, vrouwen in gewaden en mannen in lungi's die genieten van het verfrissende water. Hier geldt de "geen honden op het strand" wet niet! Integendeel, de heilige koeien zijn in grote getalen aanwezig. Ook de kleintjes!
"Puri beach, where only the cows can bath nude" (Jimmy Lam)
Een field organiser (FO) coördineert de werkzaamheden in de slums. In het totaal heeft het aids project 5 FOs. Deze persoon spoort de noden van de doelgroep op en probeert de blinde gaten te vullen. Uiteraard lukt dit niet alleen. Daarom heeft elke slum waar Ruchika werkzaam is een outreach worker (OW).
De OW van dienst is net aangenomen bij Ruchika en begint haar eerste werkdag. Tijdens haar sollicitatie de dag ervoor heb ik haar samen met de vijfjarige zoon leren kennen. Ze is zeer gemotiveerd, hoewel haar schoonfamilie een uitwerkende schoondochter niet meteen zien zitten. In de Indische cultuur gaat de bruid immers inwonen bij de schoonfamilie en zal ze de regels des huize moeten opvolgen.
Samen met haar en de FO nemen we een autoriksja naar Kedar Polly en Jharana Basti. Tijdens de rit praten we over de voor- en nadelen van de twee verschillende culturen en we komen tot de conclusie dat ze niet beter of slechter zijn, ze zijn gewoon anders. Ik begin meer van mening te zijn dat vrijheid niet voor elke persoonlijkheid een zegen is. Meer vrijheid=meer mogelijkheden=meer verwachtingen=meer teleurstellingen. Het is een kwestie van opvoeding en de omgeving waarin deze plaats vindt.
Zo kreeg ik tijdens een gesprek met een collega plots de vraag gesteld waarom ik niet met een Indische man trouw. Ik antwoord hierop dat ik het precies niet zo zie zitten, aangezien ze nogal dominant zijn. Ja, ok zei mijn collega, ze zijn dominant, maar ze zullen je tenminste nooit verlaten. Nog steeds niet overtuigd van een Indisch huwelijk haal ik het argument van de schoonfamilie boven en de regels des huizes. Maar controle is leuk, je zal dit heel fijn vinden, want door die controle voel je je geliefd en geborgen, was het antwoord. Zij zou immers niet gelukkig zijn met de vrijheid die ik in het Westen heb.
Aangekomen in Kedar Polly verwelkomt de OW van deze slum ons. Elke slum heeft en OW. De sociaal werker van de wijk als het ware. We gaan met zn allen naar een gebouw naast het recreatie centrum. Al gauw komt iedereen een kijkje nemen naar de foreigner die op bezoek is.
De peer educators van Kedar Polly komen binnen en we zitten allen op de grond. Ik stel me voor aan de aanwezigen. De FO en WO doen dienst als tolk. Het cultuurverschil is weer het gespreksonderwerp. Het is enorm leuk om te praten over mijn cultuur, terwijl zij op hun beurt vergelijkingen maken. Verder stel ik hen vragen over de kennis naar soas en hoe hiermee om te gaan. Het is duidelijk dat Ruchika een goede informatieverspreiding heeft aangezien ze bijzonder goed ingelicht zijn.
In de namiddag is het de karateles en ik beloof langs te komen en ze te vervoegen.
Een halve kilometer verder ligt Jharana Basti. In deze slum is Ruchika nog maar net begonnen en de opname van gezinsgegevens is volop aan de gang. Dit is het werkveld van de nieuwe WO. We wandelen een stukje door de slum en nemen halt aan een schooltje. De aanwezige kindjes (school was immers al uit) zijn opgetogen met mijn aanwezigheid en vooral de mogelijkheid om hun beste posos voor de camera te tonen. Indiërs houden van de camera!
Even later gaan we bij en aantal slumbewoners zitten om de vertrouwensband tussen hen en Ruchika te creëren. Na een aantal minuten vertrek ik samen met de FO terug naar de kantoren van Ruchika, terwijl de WO ter plaatse blijft om verder kennis te maken met haar doelgroep.
Look; chocolate.. you want? And here; bodymilk..very good for you!
De cultuurverschillen zijn zooooo hilarisch dat het geen naam heeft.
Mireille en ik gaan naar een supermarkt. Hypermodern hier, het concept bestaat nog maar twee jaar in Bhubanswar (zo is me verteld) We komen er binnen en worden (zoals de cultuur het voorschrijft) vriendelijk verwezen naar allerhande producten die we kunnen kopen. De duurste eerst. Er bestaat dus een team van professionals om je te begeleiden bij je supermarktbezoek. Ik maar lachen, waardoor het winkelpersoneel zich maar aan het afvragen is waarom. Ik leg hen uit dat dit bij ons ondenkbaar is en ik het ongelooflijk amusant vind. (ik heb al geleerd me niet meer druk te maken in opdringerig gedrag). Zegt dat meisje; 'this is India' ... De nagel op de kop!! Op het einde kregen we een hand en een dikke merci om te komen winkelen.
Morgen terug naar onze thuis van huis. We besluiten onze gouden driehoek trip in Delhi.
Jaipur was verrassend leuk. Agra betoverend mooi.
Deze trip heeft me in zoveel bijgebracht over de Indische manier van leven en sta zoveel sterker in mijn huidige leefomgeving.
Na een laatste avondwandeling op 'den boulevard' (Paranganj) genoten we in en snackbar van een deugddoende (!) lassi. Plots komt er uit het niets een truck voorbij gereden. Geen gewone! Neenee, het is er één met een kanon. En wat voor één! Voor we het goed en wel beseffen wordt de straat alsook de snackbar omgetoverd in een tafereel van "Gorilla's in the mist", met nadruk op mist! Een blijkbaar heel efficiënte en voor de mens onschadelijke (?!) manier om de muskieten , euh ... weg te jagen?
**Aandacht (low budget) reizigers die de Taj Mahal willen aanschouwen; de prijs voor buitenlanders staat gelijk aan de prijs voor de inheemse bevolking na een simpele rekensom van X 37,5 Dussss; 0,40 maal 37,5 is gelijk aan 15 ! ** Een prikje voor een wereldwonder!
Het jaarlijkse Puja festival staat gelijk aan 10 dagen vakantie! Dussss; Mireille en ik zijn gisteren vertrokken richting het Nieuwe Delhi.
Tijdens de zoektocht naar een naambordje (het hotel had ons vriendelijk aangeraden gebruik te maken van de airport pick-up aangezien de aankomst rond 22u gepland was), werden we verwelkomt door -als het ware- een muur van muggen en allerhande vliegend gespuis. Een voorsmaakje?
Van een goede prijs-kwaliteit gesproken. Smile - inn voorziet ons van bescheiden, doch nette kamers. Dit valt echter niet te zeggen over het zijstraatje van de Paranganj bazaar, dat ons naar onze slaapplaats leidt. Een muurtje scheidt een eetkraampje met de plaatselijke urinoirs. Over de geur nog te zwijgen. Gelukkig kan ik een fijne associatie maken met de ouwe getrouwe "hudo" van mijn dierbare jeugdkampen met de scouts. Een mens moet kunnen relativeren!
Een eerste kennismaking met Delhi by night was heftig! We werden tegenover het treinstation letterlijk opgeslorpt in de public relations van allerhande restaurantjes. Wijzen onbeleefd? Wacht maar tot je doorgang door een arm geblokkeerd wordt met als enige uitweg ingang restaurant. Net een hindernissenparcours aangezien er een tiental eettenten zijn!
Vandaag was intens. Ik ben zo blij dat Mireille erbij is en de dag erop zit. Van een abnormale drukte gesproken! De wijken rondom de Jama Masjid moskee hebben me serieus op de proef gesteld! Een horde riksja's tot daar aan toe. Maar door bedelaars aangeklampt en achtervolgt worden is andere koek.
Ik word wakker gemaakt met het happy Birthday lied. Het komt van een meter verder; Mireille haar bed. Toch is dit het uitbundigst dat mijn verjaardag dit jaar gevierd wordt. Op de dag zelf althans.
Het lichaam van Mr Khurana wordt met een lijkwagen voor de laatste maal naar het Ruchika gebouw gebracht. Iedereen kan op deze manier een laatste groet brengen en bloemen offeren aan het voeteinde van zijn lichaam. Mireille en ik ook. Hoewel we in principe buitenstaanders zijn en Mr. Khurana nooit ontmoet hebben, worden we betrokken in het gebeuren. Een surrealistische ervaring. Leven en dood krijgt plots een heel andere betekenis.
Gisterenvoormiddag heb ik van Ratnamala een paar enkelbandjes en een taart gekregen. Hoewel ik dit laatste graag zou delen, lijkt met me alles behalve gepast! Daarom hebben Mireille en ik deze al voor een deel opgegeten. Ik weet niet hoe ik me hierbij mag of kan voelen.
Morgen is het mijn verjaardag en wou ik iets uitdelen aan de kinderen van de shelter. Daarom ben ik met Mireille gaan shoppen in de Big Bazaar, een shoppingcenter. Eindelijk een winkel met rayons, waar 'alles' te vinden is. Ja, het doet deugd! Gepakt en gezakt met een riksja richting Ruchika. Daar aangekomen zat iedereen neer op het gras. Dit is niet de normale gang van zaken. Aangekomen op de kamer werden we ingelicht. Lt. Col S.S Khurana is overleden. Als man van Inderjit Khurana en mede-oprichter van Ruchika vocht hij al 12 jaar tegen kanker. Toch heeft dit hem nooit tegengehouden zich 100% in te zetten voor de organisatie. Morgen is het de crematie. Dit wanneer Inderjit in een Amerikaans Ziekenhuis ligt.
Het awereness programma rond HIV zet zich in om vier doelgroepen bewust te maken van dit thema in al zijn facetten. Men richt zich hierbij op truckchauffeurs, Rikja- en taxichauffeurs, straatkinderen en commercial sexworkers. Ik was zeer benieuwd naar de specifieke werking van Ruchika hier omtrent. Daarom heb ik vandaag met Prasanto zijn doelgroep bezocht; de riksja- en taxichauffeurs. Hij gaat verschillende staanplaatsen af om te praten met de chauffeurs, waar hij over het algemeen goed ontvangen wordt. Dit hangt af van hetgeen de chaufferus die dag al verdiend hebben. Indien ze bij wijze van spreken geen volledig avondmaal in het vooruitzicht hebben, staan hun oren niet naar HIV preventie. Nu hadden we geluk.
De mannen zijn wel heel verlegen. In een conservatieve gemeenschap als deze wordt er niet makkelijk over dit thema gepraat, zeker niet wanneer iemand van het vrouwelijk geslacht deel uitmaakt van het gesprek. Het werk dat Ruchika hier levert heeft al voor een enorme vooruitgang gezorgd in de voorlichting van de bevolking rond HIV.
Wanneer ik de situatie tussen beide culturen oppervlakkig bekijk merk ik een serieus mentaliteitsverschil. Dit heeft totaal geen wetenschappelijke basis en is gebaseerd op eigen ervaring en mening.
De Indiaase bevolking is over het algemeen niet op de hoogte van juiste feiten rond HIV. Laat staan preventie. Vaak bestaan er mythes over die doorbroken moeten worden. Zo is er bijvoorbeeld de illusie dat men van het virus bevrijdt kan worden door sex te hebben met een maagd. In België is deze situatie helemaal anders. Iedereen is op de hoogte van de manieren waarop men HIV kan krijgen. Er bestaan campagnes genoeg en iedereen heeft toegang tot de juiste preventiemiddelen. Toch komen er dagelijks geïnfecteerden bij. Er bestaat naar mijn mening een serieuze 'ver-van-mijn-bed mentaliteit', waardoor men veel te laks omspringt met risicofactoren. Effectief, het risico ligt lager in het Westen dan hier, maar dat neemt niet weg dat het er is!
Wanneer ik de chauffeur vragen stel over hun kennis naar HIV en hoe ze hieraan komen, speelt Ruchika een grote rol. Naast een vorming worden ze (en andere doelgroepen) ook bevoorraadt van condooms. Ruchika krijgt ze ter beschikking van de Indische overheid. Momenteel is de toevoer tijdelijk stopgezet. Prasanto kreeg vaak de vraag wanneer ze terug uitgedeeld worden. Een teken dat men ze gebruikt. En effectief, van de moment dat men ingelicht is over het virus in al zijn facetten, neemt men geen risico. Dit is uiteraard geen waterdichte stelling die voor iedereen geldt. Maar ik heb zo het idee dat men hier anders omspringt met de risicofactoren.
Na een binnelandse vlucht van 2 uur ben ik aangekomen op mijn voorlopige eindbestemming; Bhubaneswar. Bij aankomst in het Ruchika gebouw werd ik naar mijn slaapkamer geleidt. Mireille was er al. Het is enorm fijn om met iemand die dezelfde taal en cultuur deelt, vervolgens ook een kamer te delen 8000 km van huis. Toch zeker in deze context.
Omstreeks 1 AM ben ik aangekomen in Hotel Airport International te Mumbai, India. Een chauffeur van dienst is me komen ophalen. Een welgekomen luxe. Hoewel ik niet mag klagen over de reeds ervaren weelde aan boord van het Jet Airways vliegtuig. Mijn eerste niet-Europese vlucht is een schot in de roos. De vriendelijke balieman in zaventem had ervoor gezorgd dat ik een hele rij van drie zetels voor me alleen had. Dus maar liefst drie kussentjes, drie dekentjes en drie teeveetjes! Van heilige Drievuldigheid gesproken! Maar dit was niet alles. Het eten was ongelooflijk lekker, de bediening vriendelijk en het aanbod aan multimedia ongekend. Daar bovenop werden we voorzien van een zachte landing. Tijdends deze landing zag ik vanuit het venstertje het Indische straatbeeld dat ik voor ogen had. Toen begon het tot me door te dringen; "Ik ben in India voor de komende 4,5 maanden".
Het eerste waar ik naar uitkeek was de (zogezegde) pakkende hitte. En ja, men had gelijk; Saunastijl. Een bus bracht mijn medepassagiers en mezelf naar het luchthavengebouw. Na de nodige formaliteiten kon ik op zoek gaan naar een bordje met mijn naam op. De indrukken tijdens de rit naar het hotel waren ongelooflijk. Toch heb ik precies (nog) geen last van een cultuurshock; Houden zo!
Gisteren heb ik nog ongelooflijk genoten van mijn laatste Mechelse avondactiviteit. Van het jaar 2007 athans! Ik had het nodig. Met de minuut voelde ik mijn stressniveau zakken. Misschien we iets te hard, want rond 2 AM kreeg ik een boze mama aan de lijn. We moesten immers rond 9 AM al in Zaventem zijn.
Mijn rugzak is bijna volledig. Een aantal dingen nog op het laatste moment geregeld. Dit in combinatie met de adrenaline, veroozaakt door het nakende vertrek, zorgt voor een relatief hoog stressniveau. Gelukkig heb ik nog een laatste rendez-vous met vrienden op de Vismarkt (Mechelen; mijn thuishaven), waar ik reeds te laat voor ben ...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Morgen terug naar onze thuis van huis. 
