De laatste week hield maar 4 dagen in. Woensdagochtend had het hoofd van de dokters ( Dr. Long) mij verteld dat ik deze week moest meelopen met hem. Hijzelf is anesthesist dus ik keek er naar uit om meer te weten te komen over het beroep. Diezelfde dag heb ik samen met de anesthesist 2 keer mogen intuberen. Intuberen is een buis plaatsen in de luchtpijp van de patiënt zodat hij/zij via het apparatuur beademd kan worden. Dit was voor mij de eerste keer en was echt leuk om te doen. Het is niet altijd gemakkelijk om de stembanden te vinden want daar moet de tube tussen geplaatst worden. Daarvoor had ik toch wat hulp nodig. Achteraf moest ik ook controleren of de tube juist geplaatst was. Dit gebeurd aan de hand van een stethoscoop waarmee we naar de longen moeten luisteren. Hier moet je goede doorgang van de lucht horen.

De volgende dag had ik de kans om een spinaal blok te plaatsen. Dit is een beetje hetzelfde als een epidurale verdoving alleen wordt de verdoving in de ruggenmerg ingespoten. Het was de eerste keer dat ik dicht mocht doen en voelde goed aan. Dr. Long heeft me goed geholpen en samen hebben we de spinaal blok geplaatst. Diezelfde morgen mocht ik nog 2 keer steriel aan tafel mogen staan en instrumenten aangeven tijdens de operatie.

De vrijdag was echt een topdag. Vandaag kon ik meelopen met Dr. Phuc, ook een anesthesiste. Zij zou mij ook helpen met het plaatsen van spinaal blok en intuberen. Ze heeft mij volledig uitgelegd wat de taak van de anesthesist is. Hierdoor kreeg ik ook meer inzicht in haar taken. Mijn dag begon met het plaatsen van een infuus en een intubatie. Dit verliep al redelijk vlot. Ik had wel het gevoel dat ze iets meer van mij verwachtte. Ik werd overladen met vragen maar dat vond ik niet erg want daardoor kon ik veel bijleren. Diezelfde dag waren er veel keizersnedes waardoor ik veel kansen had om een spinaal blok te plaatsen. In totaal heb ik er 4 geplaatst waarvan 2 echt volledig alleen. Ik heb dan ook tijdens deze keizersnede van begin tot het einde de taak van de anesthesist uitgevoerd met enige hulp. Ik moest letten op de bloeddruk en de hartslag (en zoveel meer) van de moeder want eenmaal de spinaal blok geplaatst is kan de bloeddruk plots naar beneden gaan. Ik heb dit goed in het oog gehouden en als ik enige verandering zag, heb ik dit ook direct gemeld. 

Als verpleegkundige een spinaal blok volledig alleen plaatsen, voelt zo fantastisch. De plaatsbepaling is het moeilijkst maar gelukkig zat ik iedere keer juist. Ik heb ervan geprofiteerd dat ik deze handelingen mocht uitvoeren omdat als ik eenmaal terug in België ben deze kans nooit meer zal krijgen. Ik heb haar dan ook bedankt voor deze kansen en ook voor al de informatie die ze mij heeft gegeven. Ik voelde mij een echte anesthesiste! 

Zaterdagavond rond half 9 zijn we vertrokken met een minibusje. Jammer genoeg voelde Jolien haar niet zo goed en had daarom beslist om thuis te blijven. We hadden een rit van minimum 8 uur voor de boeg. Gelukkig reden we 's nachts en was er voor mij geen probleem aangezien ik toch bijna overal kan slapen. Na de lange rit kwamen we eerst aan aan de Prenn Waterfall. De waterval zelf was niet zo spectaculair maar we hebben we andere leuke dingen gezien. Bij deze waterval was er ook een kleine dierentuin. Daar werd Debby aangevallen door de apen.  We hebben oog in oog gestaan met 2 tijgers. Nooit gedacht ooit zo dichtbij te kunnen staan. Gelukkig zaten ze achter een tralies en konden ze niet aan ons. We vonden het allemaal wel enorm zielig dat alle dieren in zo'n kleine kooi zetten en als ze mochten loslopen zaten ze vast aan een ketting. Ook heb ik als enigste op een olifant gezeten. 

De volgende stop was Cu Lan Village, een dorpje in een bos. Vroeger leefden er daar mensen maar aangezien dit is opengesteld voor toeristen moesten de inwoners verhuizen. Daar hebben we geluncht en achteraf hebben we met een jeep doorheen bos en water gereden. We waren toen al in de late namiddag en zijn op gemak vertrokken naar onze verblijfplaats. Eenmaal daar heeft iedereen zich opgefrist en zijn we met zijn allen gaan eten. Daarna heeft Miss Dung ons nog meegenomen naar een marktje. Zeg maar gerust markt. We hebben daarvan niet zoveel gezien aangezien het enorm druk was. We waren dan ook moe en wouden eigenlijk gaan slapen.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken om te ontbijten. Gelukkig hadden ze daar ook normaal ontbijt en moesten we niet eten/drinken van hun 'Fou' - soep. In de voormiddag zijn we naar een domein geweest van de eerste Koning en Koningin van Vietnam leefden. Op het eerste gebied mochten we niet komen maar Miss Dung had nog een plan B. Op een andere plaats konden we het huis betreden. Het was toch leuk om aan de hand daarvan een deel van de geschiedenis te leren kennen. Na dit bezoek zijn we Vietnamees gaan eten met als hoofdingrediënt: rijst, wat anders! 

In de namiddag zijn we naar de Dambri Waterfall geweest waar we begonnen met een ritje op de roddelbaan. Eenmaal beneden kwamen we uit op een kleinere waterval en toen waren we toch een beetje teleurgesteld omdat ze zo klein was. Niet getreurd want Miss Dung nam ons mee naar een hoger deel waar de Dambri Waterval zich bevond. Deze was adembenemend, zeker met het fantastische uitzicht die we hadden. Tegen de avond zijn we verder gereden waar we Miss Dung haar familie hebben ontmoet. Zij hadden voor ons een feest georganiseerd enkel en alleen voor onze komst. Broers, nonkels en tantes werden uitgenodigd en samen hebben we er een gezellig familiefeest van gemaakt. De nacht zelf was niet zo leuk. Het heeft enorm hard gedonderd en gebliksemd. Debby en ik zijn daar niet zo'n fan van en zijn dus met een klein hartje gaan slapen. 

De volgende morgen zijn we vertrokken naar een koffieboerderij. Dit was hoog in de bergen gelegen en met ons minibusje ging dat niet vlekkeloos. Net voordat we bijna boven waren, heeft de buschauffeur ons vastgereden. Gelukkig is hij na enige tijd losgeraakt. We hebben enorm genoten van het uitzicht en ik heb me geamuseerd met de apen. Bovenop de top van de berg was een jungle waar 's nachts de apen tot leven komen. Ik kon me niet inhouden en ben zelf een aap beginnen nadoen. (Wat dus geen verrassing is.) Met alle resultaat nadien. Ik kreeg dus letterlijk antwoord van de apen. Ze begonnen ook naar mij te roepen.  Normaal gingen we daar ook vers gevangen vis eten maar aangezien de vissen niet wouden bijten zijn we maar ergens anders naartoe gegaan. 

Aangezien we een lange weg voor de boeg hadden, zijn we tegen de middag huiswaarts vertrokken. Onderweg zijn we nog gestopt bij een aardbeienwinkel waar we ook wat aardbeien hebben geplukt. In de auto was er volle ambiance want wij mochten onze eigen muziek opspelen. Door ons alle 3 werd er luidkeels meegezongen. We waren blij dat we eindelijk thuis waren na het drukke weekend maar we hebben er wel enorm van genoten. 

Vrijdagavond zijn we om 16u vertrokken met de bus naar HCMC die welgeteld 3u lang was. Ik had hier geen last van en heb bijna de volledige rit geslapen. Eenmaal aangekomen in HCMC waren we allemaal enthousiast over onze hostel. Het zag er heel verzorgd uit en de bedden waren hemels. Zonder avondeten konden we natuurlijk niet gaan slapen. Ik had in mijn boekje van Vietnam een Spaans restaurant gevonden, op huisnummer 6. Daar aangekomen zagen we tussen huisnummer 4 en 8 enkel en alleen maar afgesmeten gebouw. Daar ging onze Spaanse avond. Gelukkig waren er meerdere restaurants in de buurt en hebben we gekozen om Iers te eten. 

De volgende morgen stond de Benh Thanh Market op de planning. Het was maar enkele minuten wandelen tot aan de markt. We hadden de kaart bij ons en nog moesten we vragen aan omstaanders welke richting we moesten. Uiteindelijk stonden we er vlak voor maar hadden we het niet door. De markt was groot waardoor het moeilijk was om alle kraampjes te doen, zeker door de drukte. Tegen de middag zijn we vertrokken naar Dam Sen Water Park. Er waren veel leuke waterglijbanen waar we onze kelen goed hadden opengezet om te tieren.  Af en toe waren de Vietnamezen ons aan het uitlachen maar daar trokken wij ons niets van aan. We hebben enorm veel plezier gehad en vooral genoten van het zonnetje. 's Avonds zijn we naar Ahn Sao bridge ofwel Starlight bridge geweest. Een brug met een waterval die verschillende kleuren had. Volgens de Vietnamezen is dit een plaats voor veel koppel en dat was duidelijk te zien. 

Aan de andere kant van de brug was een groepje straatartiesten bezig met de mensen te entertainen met hun dancemoves. We zijn net als alle andere mensen gestopt om te genieten van hun danskunsten. Natuurlijk werden Jolien en Debby eruit gepikt om mee te doen. Achteraf hebben we nog met de hele crew een foto genomen. 

Zondagochtend stond Saigon Zoo and Botanical Gardens op de planning. Een dagje tussen de diertjes en een lekker ijsje eten. We waren aan het wandelen tot we een clown tegenkwamen die de kindjes aan het entertainen was. Er was muziek waar wij op dansten en op dat moment waren wij zelf een attractie en moesten we mee dansen op het podium. Achteraf waren er een aantal mensen die met ons op de foto wouden. Na 5 weken zijn we er ondertussen al aan gewend. In de namiddag zijn we gaan shoppen en tegen 5u30 zijn we vertrokken met de bus naar Can Tho. Een zalige rit was dat. Het waren slaapbussen waarbij je echt languit kon liggen. Zo'n bussen zouden ze beter ook aanschaffen in België. Ook hier heb ik onderweg niet veel gezien. Ik was lekker in dromenland. 

We hebben een geslaagd weekend achter de rug en zitten ondertussen aan de helft van onze buitenlandse stage. Mijn laatste week op spoed gaat van start. Ookal zou ik er nog langer willen blijven. Onze begeleider heeft gezegd dat hij een feestje gaat geven met de volledige spoedafdeling omdat Jolien en ik dan vertrekken naar een andere dienst. Jammer genoeg moet ik naar het operatiekwartier. Ik heb wel al gehoord van de andere studenten dat er niet altijd veel te doen is. Ondanks dit kijk ik er wel naar uit omdat het toch een ervaring op zich is. 

Jolien en ik heb vorig weekend gewerkt in het ziekenhuis. Wij hadden verwacht dat het enorm druk zou zijn maar dat was net het tegenovergestelde. Er waren veel minder verpleegkundigen en studenten aanwezig waardoor het voor ons aangenamer werken was. We konden alle taken volledig zelfstandig uitvoeren. Ze zeiden wat er moest gebeuren bij welke patiënt en daarna gaven ze ons het vertrouwen om de handeling tot een goed einde te brengen. achteraf kwamen ze kijken of het gelukt was. Het verpleegkundige team gaf ons heel veel vertrouwen en dit gaf ons een super gevoel. Zelfs de dokters kwamen aan ons vragen om handelingen uit te voeren. Zo heb ik een arterieel bloedgas afgenomen. (Bloed prikken vanuit de slagaders.) In België wordt deze handeling enkel gedaan door artsen. De eerste keer was het mislukt en heeft de arts overgenomen. Bij een tweede patiënt is het wel gelukt en dit gaf mij een super goed gevoel. 

In het begin van de week heeft onze arts (begeleider op stage) ons meegenomen naar de gipskamer. Hij gaf uitleg over de patiënt en later ook over de RX-foto. Dit was heel interessant aangezien wij niet leren hoe je een RX-foto moet interpreteren. Ikzelf heb bij de patiënt de gips verwijdert. Er wordt eerst met een 'zaag' (zoals bij ons) een gleuf gemaakt. Daarna gebruiken ze een tang om de gips verder te openen. Het was moeilijker dan gedacht. Je hebt er namelijk veel macht voor nodig om de gips open te kunnen kraken. De patiënt kreeg later een nieuwe gips en deze heeft Jolien helpen plaatsen. Achteraf hebben we nog foto's getrokken met het team. 

Ook diezelfde dag kwam er iemand binnen die een accident heeft gehad met zijn brommer. Zijn beide benen waren ingepakt en zo konden we al een groot verschil zien. Bij het verwijderen van het verband konden we goed zien dat zijn linkeronderbeen nog amper vast hing aan de rest van zijn lichaam. Zijn knieschijf zat een 5 tot 10-tal cm lager. De arts kon ons vertellen dat ze gingen amputeren maar we zagen later dat dit gegipst werd. waarschijnlijk in afwachting van de operatie.

Dinsdag was een iets mindere dag. Debby en Celien reden naar hun stage toen er plotseling een voorbijganger met de brommer de rugzak van Debby meenam. Iemand had dit gezien en is er achteraan gegaan. Tevergeefs want er is iemand tegen zijn brommer gereden waardoor de dader kon ontsnappen. We hebben toen lang in het politiebureau gezeten. Het belangrijkste dat in haar rugzak zat, was haar gsm. We vreesden ook voor haar paspoort maar dat had ze gelukkig thuis gelaten. 

Verder is de week op stage een beetje saai. Er gebeurde niet veel en we konden niet altijd iets doen, toch zeker geen nieuwe dingen. Onze arts heeft ons wel nog beloofd dat hij ons een wonde ging laten hechten. Hopelijk krijgen we deze kans nog want na dit weekend staan we nog 1 week op spoed en daarna gaan we beiden naar een andere afdeling. We zullen het daar zeker missen omdat we toch een band hebben opgebouwd met het volledig medisch team. Het zal een aanpassing zijn maar we gaan zeker nog eens terug. 

We kijken allemaal uit naar het weekend. Vrijdagnamiddag vertrekken we naar Ho Chi Minh voor een weekendje vol plezier. Dinsdag hebben we alles voorbereid zoals hostel geboekt en gekeken wat we allemaal willen bezoeken. Het zal een druk maar heel plezant weekend worden. Het zal oppassen zijn van de zon omdat de temperaturen hier hoog oplopen. Ze voorspellen 36°C en meer. De studenten van hier hadden dit aan ons verteld dat April een heel warme maand is en dat de temperaturen zelf tot 40 °C kunnen gaan. Voor ons is dit toch net iets te warm. Overdag verbranden we enorm snel en hebben we het gemakkelijk lastig op de fiets. Het meeste last hebben we 's nachts. We ondervinden dat we minder goed slapen ookal hebben we een blazer op ons. 

Tot volgende week! 

We hadden een week geleden gevraagd aan de studenten of we een plaats konden bezoeken waar we ons konden bevinden in de natuur. Na 4 weken in de stad tussen al die brommers, keken we wel uit naar wat groen. Er werd voorgesteld om naar An Giang te gaan, een provincie een aantal uren verderop. We hadden al een kijkje genomen op internet en het zag er veelbelovend uit. De studenten gingen met ons mee en stippelden een hele dag voor ons uit. In totaal waren we met 13. 

 Aangezien we zo vroeg moesten opstaan, hadden we afgesproken om de dag voordien nog naar de winkel te gaan achter een kipje om zo puree met kip te maken. Dat heeft ons enorm gesmaakt want het Belgisch eten missen we hier wel (papa, als je naar hier komt, is een pot appelmoes enorm welkom hoor!). Na het eten hebben we ons lunchpakket gemaakt voor de komende dag zodat we zeker niet zouden verhongeren. 

De ochtendstond heeft goud in de mond. De Vietnamese studenten nemen deze uitspraak wel heel letterlijk. Het was slechts 4u als ze ons reeds kwamen oppikken. Dit heeft ervoor gezorgd dat we een korte nachtrust achter de rug hadden maar toch kon iedereen gemakkelijk opstaan aangezien we zo hard uitkeken naar deze dag. 

We moesten nog wachten op een aantal studenten waardoor we later konden vertrekken dan verwacht. Daar gingen we dan voor een aantal uur, allemaal achterop een brommer. Er was niet veel volk op de baan waardoor we goed konden doorrijden. Na 2 uur rijden zijn we gestopt om te ontbijten. Wij waren opgelucht dat we even onze benen konden strekken. We hadden namelijk allemaal veel pijn aan ons poep. Deze tussenstop was meer dan welkom, zeker aangezien de trip nog minstens 2u in beslag zou nemen. Door het vroege opstaan, kregen we allemaal een beetje onze klop. We vielen dan ook bijna in slaap op de brommer. Gelukkig zijn ze gestopt en hebben we onze zonnebril maar ook een mondmasker opgezet zodat we minder last hadden van de wind en het rondvliegend stof. 

Na een rit van iets meer dan 4 uur zijn we aangekomen in Tri Tôn. De plaats waar met een boot door een soort jungle vaarden. Dit was enorm rustgevend en leverde prachtige beelden op. Op een bepaald moment moesten we overstappen in een veel kleiner bootje waar er plaats was voor amper 3 personen. We kregen allemaal een strooien hoedje op, iets wat typerend is voor Vietnam. Het was een klein tochtje waardoor we al snel terug mochten overstappen in onze eerste boot. Deze bracht ons naar de plaats waar we konden lunchen, gezellige hutjes op het water. We kregen gebakken rijst met kip. (Tegen kip zeggen we hier nooit nee). Nadien hadden we nood aan een middagdutje. Jolien en ik zijn na het eten in slaap gevallen. Ter plaatste stond ook een uitkijktoren waar we een prachtig uitzicht hadden op 'de jungle'. Dit was adembenemend! 

Het was al snel 14u en wij dachten dat het tijd was om terug naar huis te keren. De studenten hadden duidelijk nog andere plannen. We vertrokken opnieuw met de brommer zodat we nóg verder afdwaalden van ons huisje. We zijn elkaar onderweg een beetje kwijt geraakt waardoor ik en nog 3 andere studenten de weg zijn kwijt geraakt. Na 15 minuten zijn we dan toch aangekomen aan een prachtig meer met fantastisch uitzicht. Hier nam iedereen uitgebreid de tijd om een fotoshoot te houden. Niet alleen wij namen foto's maar ook hier kwamen Vietnamezen aan ons vragen of ze met ons op de foto mochten. We voelen ons hier echte beroemdheden. Ik vind het aan de ene kant wel leuk om zo eens in het middelpunt te staan maar het zal leuk zijn dat we niet meer zo aangestaard worden.

Als afsluiter namen we nog een groepsfoto met het prachtige uitzicht op de achtergrond. Al snel werd duidelijk dat we een andere route namen. Er waren enorm grote bobbels en putten in de baan waardoor we in de lucht vlogen. Als we ons niet goed vast hadden, lagen we waarschijnlijk van de brommer. Op dit moment was ik toch wat bang, zeker omdat er slipgevaar was maar mama en papa geen paniek ik ben heelhuids thuis geraakt.  Op dat moment kregen we te horen dat we op de grens met Cambodja zaten. Jammer genoeg zijn we niet op Cambodjaanse grond geweest. 

Verder onderweg was de groep al snel gesplitst. Jolien was in de verste verte niet meer te zien, Celien kwam maar niet af, Debby zat er middenin en ik stond erbij en keek ernaar!  Jolien haalde de eindmeet reeds 1 uur voor ons. Gelukkig had ze een sleutel mee van hoe wij het hier zeggen: 'onze Vietnamese villa'. Alle wegen leiden naar Can Tho en dit heeft Celien, Debby en mezelf terug herenigd. We waren wel ongerust over Jolien.

Onderweg kregen we grote honger. Gelukkig kwamen we op dat moment 'Lotteria' tegen, onze redder in nood. Lekkere hamburgers met frietjes.  We hadden toen ook gevraagd hoelang we nog moesten rijden (2 tot 3 uur) en wij dachten dat we al bijna thuis waren. Alles lijkt hier dan ook zo op elkaar. Tijdens onze terugrit was er een prachtige sterrenhemel. We hebben dan ook de Grote en Kleine Beer gezien alsook een vliegtuig dat ging landen in Can Tho. Zo hadden we een beeld van waar het vliegveld van Can Tho was. 

Na een lange rit zijn we veilig thuis geraakt en waren we blij ons huisje terug te zien. We hebben alles klaargemaakt voor de volgende stagedag en zijn vlug in ons bedje gekropen. We hebben een fantastische dag beleefd en zijn de studenten hier enorm dankbaar voor! Ze doen heel veel voor ons en zouden overal met ons mee naartoe gaan omdat ze op deze manier weten dat we veilig zijn. Ook onze begeleidster had gedurende de dag een aantal berichten gestuurd om te vragen hoe het was. 

Jolien en ik zijn de familie gevolgd naar het mortuarium. Daar werd de vrouw onmiddellijk in de koelcel gelegd. In België wordt er een lijktooi gedaan en wordt de overledene mooi gelegd voor de familie. Hier werd de vrouw halfnaakt en volledig ingepakt in een laken in de koelcel gelegd. We zagen dat de familie op dat moment wierookstokjes aanstak en een soort gebed deed. Daarna werd een koffie gedronken en dachten we dat ze de praktische zaken gingen bespreken. Dit was duidelijk niet de bedoeling. Wij mochten mee aan tafel en kregen water. Ze begonnen op dat moment ook veel vragen aan ons te stellen en waren niet bezig met het overlijden. Wij waren ervan geschrokken dat iedereen 'vrolijk' was. Ik denk dat Jolien en ik nog het moeilijkste hadden met het feit dat de vrouw was overleden. Het leek erop dat enkel haar broer met zijn gedachten bij de overleden vrouw was. Op het moment dat we dat zagen, kregen we weer de krop in de keel en stond het water ons in de ogen. Hij begon toen wel tegen ons te praten over zijn zus en familie. Ik denk dat hij blij was dat wij aanwezig waren zodat hij zijn verhaal toch een beetje kon vertellen. Wij voelden ons daarentegen ook enigszins opgelucht omdat we een luisterend oor konden bieden, aangezien de hulpverleners hier geen tijd vrijmaken om de familie op te vangen.

Zaterdagavond mochten we met zijn allen naar een festival van de universiteit. Het festival vond plaats om het einde van het semester te vieren. Iedere richting en ieder jaar had zijn eigen tent waar plaats was voor te eten en te overnachten, alhoewel er van slapen niet veel sprake was. Wijzelf zijn naar huis gegaan om in ons eigen bedje te slapen. Op het festival werden we volledig ingewijd in de Vietnamese cultuur. We voelden ons toch een beetje beroemd daar. Iedereen sprak ons aan, wou met ons op de foto en was laaiend enthousiast als we in hun 'camp' binnen gingen. We waren nog maar net binnen gekomen en we konden al meedoen met een spelletje touwtjespringen. Miss Dung, onze begeleidster, gaf ons een rondleiding en zo kwamen we aan bij de vierdejaarsstudenten verpleegkunde. Daar moesten we onszelf voorstellen. Eenmaal dit was gebeurd, hebben we samen iets gegeten maar vooral gedanst. Later wou miss Dung ons voorstellen aan de derdejaarsstudenten verpleegkunde. Met hen hebben we Vietnamese spelletjes gespeeld. In het begin verstonden we er niet veel van maar later werd het duidelijk wat we moesten doen. Het belangrijkste was dat we ons fantastisch hebben geamuseerd. 

Zondag was een Lazy Sunday. Relaxen aan het zwembad en genieten van het zonnetje. Die dag vloog voorbij en zo zaten we al vlug aan onze derde stageweek. Als snel konden we zien dat het weekend gepasseerd was. De hele spoedafdeling lag vol. Het was zodanig druk dat 3 verschillende bedden gedeeld werden door 2 patiënten. Ondanks alle drukte zie je dat niemand zich opjaagt of gestresseerd is. Iedereen bleef rustig en deed gewoon zijn werk. In België zien we wel dat de werkdruk veel hoger is waardoor er al eens een gestresseerd moment kan voorkomen. Wij vonden het alleen jammer dat we door deze drukte niet echt bij de zorg betrokken werden. 

Op dinsdag hadden Jolien en ik de kans om een wonde te hechten. Het was bij een jonge vrouw die een brommeraccident heeft gehad. Het was een vuile en moeilijke wonde, je kon haar pezen en onderkant van de voet langs de binnenkant zien. Ook hiervan zijn foto's maar deze ga ik er niet opzetten omdat het sommige mensen waarschijnlijk gaat afschrikken. Een verpleegkunde en arts zijn begonnen met hechten en daarna mochten wij het overnemen en verder afwerken. Dit was voor ons beide de eerste keer waardoor het een beetje stresserend was. Iedereen bleef rustig en ze gaven ons genoeg tijd en tips om de wonde te hechten. Al bij al is het allemaal goed gelukt en zeiden ze dat we het super goed hadden gedaan. We waren trots op onszelf. vervolgens bedankten we iedereen voor deze speciale kans omdat dit in België geen verpleegkundige handeling is, deze wordt door de arts gedaan. 

's Avonds zijn we met een aantal Vietnamese studenten naar een hotel geweest. Dit was het hoogste gebouw van Can Tho met op de 20e verdieping een 'rooftop' waar we met zijn allen genoten van het uitzicht en een lekker drankje.