Het lijkt een
ver-van-ons-bed-gebeuren maar in Irak en Syrië woeden er harde tijden met
verschrikkelijke oorlogen. Omdat het zo ver van ons bed is beseffen we de
gevolgen hier niet van. Ik heb mij toegespitst op de kinderen die slachtoffer
zijn van deze wrede daden. Ze hebben er zelf niet voor gekozen maar deze
kinderen zijn kinderen van de oorlog.
Het was
een moeilijk onderzoek omdat er niet veel informatie te verkrijgen is uit het
gebied zelf. Je hoort en ziet wel veel in het nieuws, maar de echtheid van de
beelden en informatie zijn meestal niet te achterhalen. Ik heb me dan verder
verdiept in de kinderen die op de vlucht slaan samen met hun ouders en familie
of alleen.
Oorlogskinderen
hebben zoals alle kinderen recht op onderwijs, maar door de oorlog hebben ze
geen rechten en kansen meer. Er is een klein aantal kinderen die terecht komen
in een vluchtelingenkamp waar en een basis aan onderwijs ter beschikking is.
Het onderwijs dat de kinderen daar
krijgen is beperkt, maar het zorgt ervoor dat de kinderen leren dat het
belangrijk is om kennis op te doen. Hun toekomst is uitzichtloos en het enige
wat de vrijwilligers ter plekke aan hun kunnen meegeven is de basis waarmee ze
het later hopelijk verder schoppen. Deze kinderen hebben ook een enorme
wilskracht om te leren leren, hun toekomst kan er vanaf hangen.
Deze generatie kinderen is ook
de generatie dat er na de oorlog voor gaat moeten zorgen dat hun land weer
hersteld wordt. Zij zijn de toekomst van hun land, het merendeel van de
kinderen die op de vlucht zijn krijgt geen kans om onderwijs te volgen. Er zal
na enkele jaren een enorm aantal ongeletterden zijn waardoor de economie van
het land een moeilijk herstel zal kennen. Vaak zijn de ouders ook ongeletterd
waardoor de kansen van de kinderen nog verkleinen. De hamvraag is natuurlijk
hoe lang de oorlog nog gaat duren en wanneer hij gedaan is, voor hoelang hij
gedaan is. Wij Belgen beseffen niet hoe belangrijk onderwijs is, het geeft ons
een toekomst. Maar wat als je geen toekomst meer hebt zoals de kinderen in de
vluchtelingekampen? Het is enorm belangrijk dat we mensen sturen om te helpen
in deze gebieden. Het is belangrijk dat we organisaties steunen die de nodige
middelen brengen naar deze gebieden zodat de vluchtelingen ook zelf weer een
nieuw leven kunnen opbouwen. Het is belangrijk dat we vluchtelingen niet langer
zien als indringers in een anders land, maar als mensen die op de vlucht zijn
voor geweld, mensen die hun kinderen een beter leven willen geven als dat van
hen.
Uit een
interview met een stagiair van Unicef ben ik meer te weten gekomen over het
onderwijs dat er in de vluchtelingenkampen gegeven wordt. Van kleuteronderwijs
is er geen spraken, de kinderen kunnen in het beste geval tijdens de dag
opgevangen worden. In sommige kampen zijn er mensen aanwezig die zich met hen
bezig houden om hun traumatische ervaringen een plaats te geven. In andere
kampen is het aanbod beperkt tot 1 klas met 60 kinderen van verschillende
leeftijden die allemaal dezelfde leerstof krijgen. Deze kinderen hebben geen
toekomst en toch houden ze zich vast aan hun dromen om op een dag af te
studeren als dokter of verpleegster, leraar of bediende.
Beste
lezer, houd dit in uw achterhoofd wanneer u uw kind afzet aan onze
schoolpoorten.
Obama
spreekt over religie op het nationaal gebed ontbijt
bron: https://www.youtube.com/watch?v=Av3H0_7HgSg
Obama leidt in met te zeggen dat de
Verenigde Staten niet meer zoals vroeger een strikt christelijke natie is, dat
vandaag de dag de Verenigde Staten een grote diversiteit aan religie heeft
waardoor het een ook een joodse, moslim, boeddhistische, hindoeïstische en een atheïstische natie is. Verder zegt
Obama ook dat elk religieus voorstel, van welke godsdienst of
geloofsovertuiging dan ook, onderhevig moet zijn aan argumentatie en vatbaar
moet zijn voor redelijkheid. Ook zegt de president dat het moeilijk is om de
guldenmiddenweg te vinden tussen geloof en democratie, maar dat er geen andere
weg is en dat geestelijke leiders in de multiculturele maatschappij van vandaag
moeten begrijpen dat niet één godsdienst of geloofsovertuiging de macht heeft
om beslissingen te nemen voor een heel volk. Hij geeft hierbij het voorbeeld
dat de christelijke gemeenschap in de Verenigde Staten niet aan heel het land
kan opdragen om abortus te verbieden. Als president en leider van een
democratische natie moet Obama keer op keer zoeken naar een compromis, hij moet
een redelijke oplossing vinden die toepasbaar is voor iedereen in het hele
land. Obama sluit dit deel van zijn toespraak dan ook af door te benadrukken
dat we niet zomaar blindelings ons geloof of diegene die in de naam van het
geloof spreken moeten geloven en dat we altijd beroep moeten doen op ons gezond
verstand en onze redelijkheid.
Oorlogskinderen zijn kinderen die leven in een
gebied dat op het eigenlijke moment bedreigd of bezet is met oorlog. Deze
kinderen leven in angst, stress, Ze zien geweld en zijn slachtoffer zonder dat
ze daar zelf om gevraagd hebben. Maar het zijn ook kinderen die getekend zijn
door de oorlog, kinderen die een oorlog hebben mee gemaakt en die blijvende
littekens hier aan over houden. Deze kinderen hebben vaak traumatiserende
ervaringen opgelopen die ze voor de rest van hun leven zullen mee dragen. Sommige
kinderen leven in de oorlog, anderen vluchten van de oorlog. Soms zij het ook
kinderen die geboren zijn tijdens de oorlog, al vluchtend of thuis. Deze term
wordt ook gebruikt voor kinderen die verwekt zijn door de indringer bij vrouwen
van de plaatselijke bevolking,
2. Wat is hun toekomst?
Hun toekomst is onduidelijk en onvoorspelbaar.
Deze kinderen zijn de toekomst van hun land, hopelijk gaan ze op een dag terug
om hun land terug te herstellen. Daarom is het belangrijk dat ze geschoold zijn
en dat ze talig sterk staan. Kunnen lezen en schrijven is in dit gebied niet
steeds voor de hand liggend. De kinderen die vluchten keren ook vaak niet meer
terug naar hun eigen land. Deze jongvolwassenen komen vaak terecht in de
illegaliteit in andere landen. Voor hun is er wel nog een toekomst die ze dan
zelf zullen moeten uit bouwen in het andere land. Soms krijgen ze ook een
herkend statuut van vluchteling en mogen ze voor een bepaalde termijn legaal
werken in dat land. Maar hun echte toekomst ligt natuurlijk in hun eigen land,
velen willen graag terug om hun land weer op te bouwen. Maar op het moment dat
de kinderen in de vluchtelingenkampen zitten is de situatie uitzichtloos, vaak
zitten ze daar vast voor jaren. De kinderen die daar opgegroeid zijn kennen
niets anders en vinden het best oké. Maar de ouderen die fier zijn op hun land
hopen elke dag dat er een einde zou komen aan de oorlog zodat ze terug naar
huis kunnen, of wat er nog van overblijft.
3. Welke kansen krijgen oorlogskinderen op vlak
van onderwijs?
Het is afhankelijk van de situatie van het
kind. Sommige kinderen blijven in het oorlogsgebied en gaan mee vechten, deze
kinderen krijgen geen onderwijs. Andere kinderen schuilen thuis en gaan niet
meer naar school. Vaak zijn de mamas niet geletterd en kunnen ze ook geen les
geven aan hun kinderen. Deze kinderen leren dan van wat ze zien op televisie en
van elkaar, maar hier is dus ook geen sprake van onderwijs. De kinderen die
samen met hun ouders of alleen gevlucht zijn komen vaak terecht in zelfgemaakte
vluchtelingenkampen die niet georganiseerd worden. Het zijn eigenlijk enkel de
kinderen die in een begeleid vluchtelingenkamp toekomen dat kans hebben op
onderwijs. Het onderwijs dat daar gegeven wordt is miniem, het zijn enkel de
basisbeginselen. De kinderen leren schrijven, lezen, Engels en een beetje
wiskunde. De kinderen zijn gewillig en zijn blij dat ze naar school kunnen. Het
onderwijs in een vluchtelingenkamp is niet te vergelijken met het onderwijs in
België.
CD&V: Voor hen is onderwijs heel belangrijk, ze vinden het
belangrijk dat jonge mensen kansen krijgen om te studeren en verder te
studeren. Er moet volgens hen een betere samenwerking komen tussen
leerkrachten, leerlingen en ouders. Ze leggen ook de nadruk op de kwaliteit van
het onderwijs en de betaalbaarheid. Ook de vrijheid voor ouders die een keuze
moeten maken van school vinden ze belangrijk. Ook vinden ze dat een individuele
benadering van elk kind nodig moet zijn, iedereen is uniek.
Groen!: Zij pleiten voor
kleinere klassen zodat elk kind gelijke kansen zou krijgen. Scholen moeten op
een respectvollere manier omgaan met de verschillende religies en godsdiensten.
Ook vinden ze het belangrijk dat elk kind een individueel traject afleg
aangepast naar zijn of haar noden. Ze vinden ook dat allochtone jongeren beter
ondersteund zouden moeten worden. Voor de studenten lerarenopleiding zeggen ze
dat het belangrijk is dat ze kennis kunnen maken met verschillende typen
scholen om zich een realistisch beeld over onderwijs te scheppen.
NVA: Voor hun is het belangrijk dat er meer aandacht komt voor het welbevinden
van leerkrachten en leerlingen. Ook zij pleiten voor een meer individuelere
begeleiding van het kind zodat het zich ten volle kan ontplooien. Ze willen dat
iedereen de Nederlands taal onder de knie heeft zodat ze later mee kunnen
draaien in onze maatschappij. Ook zij willen dat onderwijs voor iedereen
betaalbaar is.
Bron: Thomas (2009)Overzicht
onderwijsprogrammapunten politieke partijen. (online) Beschikbaar:
http://www.kuleuven.be/thomas/algemeen/actualiteit/dossiers/verkiezingen/
Een
kennis van mijn oudere broer is na haar opleiding lager onderwijs een stage van
3 maand gaan doen in een vluchtelingenkamp in Suruc Turkije. Hier zorgde zij
voor een beperkt aantal lessen per dag (bezigheid voor de kinderen). De
kinderen waren allemaal vluchtelingen uit Syrië. Van sommigen was de leeftijd
niet gekend omdat ze alleen waren toe gekomen, maar de meesten die in haar klas
zaten waren tussen de 6 en 12 jaar. Een klas bestaat gemiddeld uit 40
leerlingen en 2 begeleiders. Omdat ze de taal niet sprak was er steeds een
begeleider bij die Turks sprak. Soms kwamen er ook ouders helpen. Tegen de
kinderen sprak ze Engels. De les die ze gaf was ook in het Engels. Als bij wonder konden er zeer veel
kinderen Engels. Het was een aangenaam maar diep gesprek, eigenlijk is de
situatie uitzichtloos. Je kan 2 dingen doen: heel hard beginnen wenen of
helpen waar je kan en met volle moed er tegen aan gaan. Het team van Unicef
zorgt vooral voor water, hygiëne, onderwijs en onderdak. Natuurlijk is het niet
het belangrijkste dat de kinderen onderwijs krijgen, maar dat ze eten en een
dak boven hun hoofd hebben. Maar op lange termijn is het ongelofelijk
belangrijk dat ze ook onderwijs hebben want wanneer het binnen (hopelijk)
enkele jaren beter zou gaan, is het de bedoeling dat de generatie die nu 12-16
jaar is dan gaat werken en het Syrië van die tijd omhoog gaat houden, ze heet
ze de toekomst van het verloren land. De lessen die gegeven worden zijn op
voorhand vastgelegd door Unicef. Je krijgt wel nog ruimte voor eigen inbreng,
maar er zijn lijnen waar je je aan moet houden. De kinderen leren geen
ingewikkelde wiskundige formules, maar voornamelijk Engels en basis wiskunde.
Ze krijgen ook wel andere leerstof maar die is bijkomend. Omdat er in het
vluchtelingenkamp onderling (tussen de ouderen) veel meningsverschillen zijn
wordt er geen les gegeven over politieke of godsdienstige instellingen. Ook de
school is gesitueerd op een plek iets verder van de tenten zodat ze op
niemandsland staan. België kon in mijn ogen hier niet veel doen, maar het
geld dat we opsturen is super belangrijk voor de lesmaterialen van de kinderen.
Op vlak van kleuteronderwijs is er zo goed als geen onderwijs. De kinderen
jonger dan 6 jaar worden dagelijks opgevangen. Er worden spelletjes mee
gespeeld en een klein beetje Engels aan geleerd. Bij de jonge kinderen werken
we vooral aan het verwerkingsproces van wat ze gezien hebben. We laten ze
tekeningen maken en er over vertellen, hier proberen we op in te spelen om zo
het verwerkingsproces te vergemakkelijken. Natuurlijk is dit heel basic en is
het niet te vergelijken met een kleuterklas. Voor velen is de oorlog een
traumatische ervaring, maar ze proberen hen te leren dat ze moeten doorbijten
en dat ze hun moeten vasthouden aan hun DROMEN.
In dit kort maar krachtig filmpje zie je hoe de situatie van een kind kan veranderen in tijden van oorlog. Er word snel weergegeven dat het meisje een gewoon en gelukkig leventje leidt en dat ze jarig is in begin van het filmpje. Door de oorlog moeten zij en haar familie op de vlucht slaan. Je ziet hoe de emoties van het kind veranderen. Ook kan je zien dat ze niet meer naar school gaat maar enkel nog 'overleeft'. Op het einde wordt ze gered door het leger. In het ziekenhuis viert ze opnieuw haar verjaardag maar daar kan je zien dat er slechts 1 familielid overblijft. De boodschap van dit filmpje is dat : het is niet omdat er hier geen oorlog aan de gang is dat het niet bestaat.
Ik vind het een filmpje waar je stil van wordt, wanneer je het meermaals bekijkt zie je nieuwe dingen. Het filmpje is redelijk pakkend, maar dit was ook de bedoeling van de makers. Het is inderdaad dat wij leven in een tijd en land zonder oorlog maar het is niet omdat het er bij ons zo vreugdevol aantoe gaat dat het elders in de wereld ook zo is.
Artikel
knack: 3 jaar oorlog in Syrië,
kinderen getuigen: 'Ooit wilde ik dokter worden, nu verzamel ik afval':
Dit artikel gaat over een
rapport dat Unicef gemaakt heeft over de kinderen in Syrisch oorlogsgebied. Under Siege the devastating
impact on children of three years of conflict in Syria. Ondertussen is de oorlog al 2 jaar verder dus het
artikel zoomt in op de situatie 2 jaar geleden.
De meeste kinderen die de
oorlog overleven houden voornamelijk mentale problemen hieraan over. Deze nemen
ze mee voor de rest van hun leven. Het is niet gemakkelijk om deze kinderen te
ondersteunen zeggen de mensen van Unicef. De kinderen krijgen vaak mentale
afwijkingen waardoor ze beginnen schreeuwen of een innerlijke angst ontwikkelen
voor bepaalde geluiden, beelden,.. Ook
waren er toen al 10.000 kinderen gestorven in de oorlog en leefden er
1,2miljoen kinderen in een vluchtelingenkamp. Deze kinderen krijgen de tijd
niet om kind te kunnen zijn, ze moeten van de ene op de andere dag weten te
overleven. Ook zijn de meeste scholen plat gebombardeerd waardoor de kinderen
niet meer naar school kunnen. In eerste instantie proberen ze aan voedsel te
geraken om te overleven. De buurlanden helpen de kinderen om te overleven en is
sommige kampen zijn er ook mogelijkheden tot onderwijs, maar deze zijn miniem.
Ik heb dit artikel
gekozen omdat ik vond dat het dicht bij mijn leervragen aansluit. Het komt
overeen met wat ik eerder voor een deel dan in de film gezien heb. Spijtig wel
dat het al van 2jaar geleden is. Maar je ziet een oorlog kan soms lang duren en
oorlogen zullen er altijd zijn zolang er godsdienst is.
Turtles can fly is een
film van Bahman Ghobadi. Het speelt zich af in Koerdistan op de grens tussen Turkije
en Iran. De film gaat over de kinderen die daar leven in een dorpje op het
Irakese deel. De kinderen proberen een satelliet te bemachtigen om zo naar het
buitenlands nieuws te kunnen kijken. Wanneer er een gehandicapte jongen en zijn
jongere zus en haar kind toekomen weet iedereen dat de oorlog in aantocht is.
De gehandicapte jongen heeft zijn beide armen verloren door op een mijn te
trappen. Het verhaal gaat voornamelijk over de kinderen in het dorp, hoe
overleven ze? Waar denken ze aan? Hoe voelen ze zich? De leider van de kinderen
in het dorp wordt verliefd op het meisje. Hij is ongeveer even oud als haar en
hij haalt alles uit de kast om haar te helpen. Maar het meisje zit diep en wil
zo snel mogelijk weg uit het dorp. Zij en haar broer zijn hun ouders verloren
tijdens een aanval waarbij het meisje dan ook nog eens verkracht werd door een
soldaat. Het kind dat ze gekregen heeft wil ze eigenlijk helemaal niet. Ze
onderneemt meermaals een poging door hem ergens achter te laten in de hoop er
mensen hem zouden mee nemen. Op een dag vind de leider van de kinderen haar
kindje. Het kind staat in het midden van een mijnenveld. De leider Satelliet gaat het kind redden
maar trapt hierbij op een mijn waardoor hij waarschijnlijk zijn voet verliest.
Op het einde doet het meisje een wanhoopdaad door haar kind vast te binden aan
een steen en hem in een diepe vijver te gooien. De broer en Satelliet proberen
hem nog te redden maar het is te laat. Het meisje pleegt nadien ook zelfmoord
door van een rots te springen.
Het was een zeer
aangrijpende film waarbij ik een traantje heb moeten wegpinken. De film zoomde
echt in op het leven van de kinderen en dat is heel hard. De volwassenen
krijgen een kleinere rol terwijl de kinderen zelf zien te overleven. Zoals de
regisseur het zei soms is de dood een geschenk. De kinderen kunnen niet
salpen omdat ze steeds denken dat er iets gaat gebeuren. Ze hebben een grote
angst door wat ze allemaal hebben meegemaakt in hun verleden. De manier waarop
ze dit verwerken is bij elk kind verschillend. Het is zeker de moeite waard om
de film eens te bekijken.
Deze generatie kinderen is ook
de generatie dat er na de oorlog voor gaat moeten zorgen dat hun land weer
hersteld wordt. Zij zijn de toekomst van hun land, het merendeel van de
kinderen die op de vlucht zijn krijgt geen kans om onderwijs te volgen. Er zal
na enkele jaren een enorm aantal ongeletterden zijn waardoor de economie van
het land een moeilijk herstel zal kennen. Vaak zijn de ouders ook ongeletterd
waardoor de kansen van de kinderen nog verkleinen. De hamvraag is natuurlijk
hoe lang de oorlog nog gaat duren en wanneer hij gedaan is, voor hoelang hij
gedaan is. Wij Belgen beseffen niet hoe belangrijk onderwijs is, het geeft ons
een toekomst. Maar wat als je geen toekomst meer hebt zoals de kinderen in de
vluchtelingekampen? Het is enorm belangrijk dat we mensen sturen om te helpen
in deze gebieden. Het is belangrijk dat we organisaties steunen die de nodige
middelen brengen naar deze gebieden zodat de vluchtelingen ook zelf weer een
nieuw leven kunnen opbouwen. Het is belangrijk dat we vluchtelingen niet langer
zien als indringers in een anders land, maar als mensen die op de vlucht zijn
voor geweld, mensen die hun kinderen een beter leven willen geven als dat van
hen. 
