Ik kan niet snel genoeg weg zijn uit het ziekenhuis.  Vlug betaal ik de rekening en wandel ik naar buiten.  Ik moet iemand bellen… maar wie?  Koen is nog aan het werk, dus bel ik mijn beste vriendin: mijn moeder.  Ze schrikt als ik haar vertel welke diagnose de psychiater me net heeft verteld van haar oudste kleinkind, Jurre.  Tot mijn verbazing ben ik degene die haar moed inspreekt en haar vertel dat de puzzel nu eindelijk in elkaar is gevallen.  Dat we nu kunnen starten met een nieuw leven voor Jurre.  Want dat is mijn gevoel: ok, Jurre heeft ADD, een taalstoornis en een leerstoornis, maar ze krijgen ons niet klein!  Hij moet en zal een normaal leven leiden!  Als ik thuiskom, vertel ik Koen wat er gezegd is.  Ook hij reageert gelaten, vooral omdat de medicatie Rilatine ter sprake is gekomen.  Maar bij mij zit dat ver in mijn achterhoofd.  De strijdlustige moeder in mij komt naar boven en is sterker dan ooit tevoren.

De volgende dag licht ik enkele collega’s in.  Als een collega me vraagt hoe ik me voel, krijg ik bijna een schuldgevoel, omdat ik alleen maar positief ben en opgelucht.  Nee, ik ben niet terneergeslagen!!!  Integendeel…  Tijdens de middagpauze zoek ik op de site van de bib welke boeken er beschikbaar zijn over ADD.  Onmiddellijk na het werk rijd ik richting bib en neem er 3 boeken mee.  Ik wil kost wat kost weten wat er precies in Jurre omgaat, wat hij voelt en hoe ik er voor kan zorgen dat zijn leven zo aangenaam mogelijk wordt.  De psychiater vertelde me al dat Jurre veel zorg zal nodig hebben op school.  Daar maak ik me totaal niet druk om, want die begeleiding heeft hij de afgelopen 2 jaar ook al gekregen.  Ook het revalidatiecentrum zal hun therapie een beetje moeten bijsturen, zodat Jurre leert om met zijn stoornissen om te gaan.  Thuis zou hij ook veel structuur nodig hebben en onze opvoeding zal dus bijgestuurd moeten worden.  Wel, daar zullen we voor zorgen, liever gisteren dan vandaag!  Want EINDELIJK zijn de stempels gedrukt waarnaar we al 4 jaar op zoek waren.  Eindelijk komt er een einde aan het heen en weer geloop tussen dokters, CLB, leerkrachten en onderzoekscentra.  Eindelijk weten we waarom Jurre het moeilijk heeft.  Eindelijk kunnen we verder.  Eindelijk kan het normale leven van Jurre beginnen…

Mijn zwangerschap van Jurre verliep volkomen normaal.  Volgens de gynaecoloog zou het een flinke baby worden en dat bleek waarheid!  De bevalling kondigde zich ’s avonds aan met weeën om de 10 minuten.  Uiteindelijk zijn we rond 5u ’s morgens naar het ziekenhuis vertrokken, maar het zou nog wel een tijdje duren.  Na een epidurale verdoving heb ik nog wat geslapen op het verlosbed en om 17u30 had ik volledige ontsluiting.  Jurre zat echter nog niet helemaal klaar, maar we zouden toch beginnen persen.  Na een 20-tal minuten vertelde de gynaecoloog dat het niet zou lukken en dat hij liever een keizersnede deed.  Om 19u was onze flinke zoon geboren; 4,325 kg en 53 cm!  Alles was in orde… oef!

Tot de volgende ochtend; ze brachten mijn kleine spruit naar de kamer en onmiddellijk zag ik dat hij nogal moeilijk ademde en heel de tijd pufte.  Na een onderzoek van de kinderarts bleek dat Jurre een longontsteking had door slijmpjes die nog in zijn longetjes waren gebleven.  Hij kreeg een infuus om en werd aan de monitor gelegd.  Dat was wel een beetje raar,hoor, een brok van meer dan 4 kg die in de couveuse lag!  Na een weekje mocht hij mee naar huis en vanaf dan konden mama en papa beginnen genieten van hun eerste kindje. 

Jurre was een rustige baby; hij at goed, groeide goed, weende weinig… kortom: een droom.

Het enige minpuntje was dat hij gemakkelijk ziek werd.  De ene verkoudheid na de andere kondigde zich aan.  Maar met behulp van het aërosol-toetsel kwamen we die periodes altijd wel weer door.

Zijn ontwikkeling verliep trager dan bij zijn leeftijdgenootjes; hij kon zijn hoofdje later opheffen, hij kon later zitten, hij kroop later, hij liep pas op 18 maanden…  Alles wat motorisch was, kwam gewoon een beetje later, maar hij kwam er altijd wel.  Niemand die zich op dat moment zorgen maakte over ons zoontje.  Voor ons was het een eerste kindje, dus was dit allemaal normaal.

Als Jurre op 2 jaar en 8 maanden naar school gaat, merken we dat dat niet zo vlot.  Elke morgen opnieuw een huilconcert aan de poort… hij wil écht niet.  Meermaals vragen we aan de juf of hij het goed doet, of er geen problemen zijn.  Maar zij ontkent dat er iets is; “hij is een late, hé”.  Uiteraard begrijpen we dat een kind dat op 28 december geboren is, niet even vlot meekan dan zijn klasgenootjes van januari, maar er moet toch een reden zijn waarom hij zoveel huilt!?  Wanneer ik op de laatste dag aan zijn kleuterjuf vertel dat Jurre in de zomervakantie zal geopereerd worden aan zijn oren, keel en neus (buisjes, poliepen en amandelen), antwoordt de juf heel onverschillig: “oh, dat zal goed zijn voor zijn oortjes, want ik denk dat hij niet goed hoort.”  Ik stond aan de grond genageld!  Was dit dezelfde juf die me een heel schooljaar had verteld dat er niets aan de hand was met mijn zoon?  Was dit een bezorgde kleuterjuf?

Als Jurre naar de 2^e kleuterklas gaat, spreekt de nieuwe juf me reeds na enkele weken aan.  Ze denkt dat hij een taalprobleem heeft, en raadt me aan om hem te laten onderzoeken door een logopediste.  Tranen met tuiten heb ik geweend!  Niet enkel omdat er iets mis was met mijn kind, maar ook omdat we gelijk hadden, omdat er een reden was waarom Jurre zoveel weende als hij naar school moest.  De eerste schuldgevoelens komen boven…  De logopediste is meteen duidelijk na haar onderzoek: Jurre heeft een taalachterstand van ongeveer 4 maanden.  Na overleg besluiten we om nog even geen therapie te starten, omdat we hopen dat zijn gehoorprobleem misschien de oorzaak is en dat dat zich nu vanzelf zal oplossen met de buisjes.  In februari starten we toch, omdat er niet echt veel vooruitgang te merken valt.  Wekelijks rijden we met hem naar de logopediste een dorp verder en hopen we dat het probleem snel zal opgelost worden. 

Bij aanvang van de 3^e kleuterklas, leert een gesprek met de nieuwe juf ons dat het niet evident zal worden om Jurre te laten starten in het eerste studiejaar.  Er was nog een hoop werk aan de winkel en hij zou erg zijn best moeten doen.  Telkens werd de opmerking gemaakt –door ons of door de juf- dat Jurre een ‘late’ is, dus dat het normaal is dat hij harder moet werken en dat hij er wel komt.  Als de toetertesten worden afgenomen, scoort Jurre net iets te zwak.  De juf stelt voor om de contrabastest ook nog te doen, om te zien of hij nog steeds vooruit gaat.  Uiteindelijk beslissen we samen dat hij naar het eerste leerjaar mag, maar dat hij veel begeleiding zal nodig hebben.  Koen en ik zijn vooral opgelucht op dat moment, want we wilden absoluut niet dat Jurre de laatste kleuterklas overdeed.  Niet omwille van de juf of de school (of toch een beetje?), wel omdat we van mening zijn dat hij beter zijn eerste leerjaar kan dubbelen; dan heeft hij een brede basis.

30-10-2010 om 13:45 geschreven door Anke