Hoi hoi iedereen!
Sinds twee dagen hebben we eindelijk internet dus is het tijd om de blog te updaten. We zitten hier ondertussen bijna twee weken en alles is nog steeds dik in orde. Ik zal beginnen bij het begin. Toen we zondag aankwamen in de studio waren we aangenaam verrast. Het is hier echt supergezellig waardoor we ons al snel thuis voelden. Onze eerste zorg was onze bagage. We hadden uiteraard massa's bij en de studio is echt wel petit maar na een paar uur uitpakken en alle plekjes zeer strategisch te benutten, zijn we heel ons hebben en houden toch kwijtgeraakt. Tweede zorg was de wasmachine. Zeepbakje stond vol schimmel! Vele oorstokjes en massa's javel later was onze wasmachine terug als nieuw!
De eerste dagen waren geweldig. Den toerist uitgehangen en Parijs wat gaan verkennen, bangelijk weer gehad en veel foto's getrokken. Elke avond, zoals het hoort, lekker eten gemaakt. Dat we wat later thuis waren (lees: verloren gelopen) maakte niet uit want de supermarkten zijn hier toch tot 21u open. Superhandig, zeker nu we er ene vlak naast de deur hebben. Vanaf woensdag ging alles al wat minder vlot wegens de stakingen. De metro's werkten niet dus ver konden we niet aan sightseeing doen. But we survived 
Ook waren we reeds getuigen van een koelbloedige moord. Na een bezoek aan de Notre Dame veranderde onze vredige wandeling in een wreed bloedbad. De duif zal het geweten hebben. Het arm beestje had reeds een kapotte vleugel en besloot op een zeer moedige manier zelfmoord te plegen. Op volle snelheid onder een auto lopen. Ikzelf heb deze tragedie niet waargenomen daar ik mijn hoofd afwendde. De op sensatie beluste Charlotte en Liesbeth hebben heel het gebeuren in hun geheugen gegrift staan. Een beeld dat hen levenslang zal achtervolgen 
Ondertussen zijn we ook gaan solliciteren in Pain Quotidien Varenne. Niet echt het aangenaamste gesprek ooit. Meneer de patron was duidelijk niet blij met onze komst en schaamde zich niet om dit te laten merken. Bovendien moeten we volledig in't zwart werken. (En ik bedoel dat niet zoals op de illegale manier) Buiten het feit dat zwart niet bepaald mijn kleur is ( ), heb ik maar één zwarte broek bij en Charlotte geen zwarte schoenen. Die moeten we dus gaan kopen. Allemaal geen probleem, tot we ontdekten dat ons loon ook niet aan de hoge kant is (Lees: hongerloon) Daarom volgende oproep: We vragen niet veel, een beetje bloem of wat kaneel. Anders storten we ons in een leven als crimineel. Een donatie is dus altijd welkom, u mag storten op onze rekening en betaal u krom! Neenee, we overleven wel.
Vrijdag was uiteindelijk onze eerste werkdag. En het blijkt zeer leuk werk te zijn, één voor één aangename en supervriendelijke klanten, toffe collega's, ... Vooral 's middags en in het weekend is het hels druk mr voor de rest valt het zeer goed mee. Nu de metro's staken, is het voor ons te voet nr 't werk en geloof mij, onze conditie zal er fel op vooruit gaan. Drie kwartier heen en drie kwartier terug. Vooral lastig als we daar om zeven uur 's morgens moeten staan. Maar het is gezond en best nog wel leuk! Hoort mij..
Frans spreken gaat ook al vlotter maar niet geweldig. Korte gesprekken zijn gemakkelijk maar zodra de onderwerpen serieuzer en de gesprekken langer worden, is het nog moeilijk om te volgen. Vooral als de Parsiennekes tegen elkaar beginnen te praten. Maar da zal allemaal nog wel beteren in de loop der maanden. En de grote vraag is natuurlijk, hoe zit het daar met het uitgaan en (uiteraard) met de fransmannen Ik kan jullie al zeker geruststellen: ik ben nog niet getrouwd. Verre van zelfs  We hebben nog niet echt de kans gehad om uit te gaan omdat we met zeer verschillende uurroosters staan. Vanavond gaan we es fatsoenlijk uitgaan. Alé tis te zeggen. Ni te laat want Charlotte moet morgen om 9u beginnen en 't is hier nogal aan den dure kant. MAAR er zijn Belgische bieren dus daar mag wel wat meer aan uitgegeven worden!!! Mijn zelfgekweekt bierbuikje zal hier in ieder geval niet groter worden hahaa
23-11-2007 om 20:08
geschreven door Kim 
|
