Ik weet zelf niet eens duidelijk waarom ik deze pagina aanmaak, misschien om eens volledig te kunnen neerschrijven hoe ik me voel zonder dat iedereen met goedbedoelde adviezen afkomt... gewoon neerschrijven zonder bang te moeten zijn voor het oordeel van personen die belangrijk zijn voor mij... 

Waar moet ik beginnen? Misschien met te zeggen dat ik nooit gedacht had dat dit me zou overkomen, dat ik zo me zo down en futloos zou voelen dat alles mij teveel energie kost? En dat ik de diagnose burn out zou krijgen? Ik heb en had immers een job die ik met zoveel passie doe en die me zo nauw aan het hart ligt en toch geeft tegenwoordig alles wat ik moet doen me angst en stress. 

Alles is begonnen met een persoonlijk trauma dat me is overkomen. Hiervoor zocht ik hulp, ik bleef er maar aan denken en kon niet meer werken, ik was veel te emotioneel. En opeens ging het niet meer over het trauma maar kon ik niks meer aan. Elke kleine taak die ik moest doen gaf me angst dat ik het niet ging kunnen, ik werd s nachts wakker voor dingen die ik zogezegd vergeten was terwijl ik ze pas de dag nadien moest doen. Werk waarvoor ik 3 dagen de tijd had ging in mijn gedachten niet afgeraken, paniekaanval als resultaat. Toen ik me er uiteindelijk kon tor zetten, was het op 3uur af... sociaal contact vermijd ik omdat het zoveel energie kost en ik er stress en buikpijn en hoofdpijn van krijg als ik er nog maar aan denk. Zelfs mijn ouders die op bezork komen is reden genoeg om niet van te slapen, want zal mijn huis wel proper genoeg zijn? Niet dat zij mij die eisen opleggen, dat doe ik helemaal zelf. Want ik voel me goed als anderen mij een superwoman noemden omwille van mijn perfectionisme en hoeveel hooi ik allemaal op mijn vork nam. Het mazkte dat ik mij zelf ook wat liever zag, en dat het kon compenseren dat ik mijn persoonlijkheid helemaal niet zo fijn vind. Anderen keken op naar mij en dat deed me goed, het maakte dat ik me onoverwinnelijk voelde. Alleen kreeg ik telkens de boodschap zie dat je het volhoudt. Ik moest er vaak om lachen, ik had al zoveel aangekunt waarom zou dat nu anders zijn. En toch is het zo... alles is op nu... 

Mijn vriend zegt stop met zagen en verander iets... maar hoe moet ik leren leven met mezelf als ik het haat dat ik nu niks meer aankan, als ik me constant schuldig voel als ik niks doe... als ik me voel falen als ik iets vraag aan anderen? Hoe doe je dat in godsnaam???