Zoals de meesten ondertussen wel al weten ben ik al een weekje terug in het land. Ik had het afscheid daar wel veel erger verwacht maar uiteindelijk is het allemaal heel goed meegevallen. Het was in het begin niet gemakkelijk maar uiteindelijk ben ik alle leuke dingen die ik hier heb beginnen opsommen. Ik heb dan een knop in mijn hoofd proberen omdraaien want me heel goed gelukt is. Ik keek er niet naar uit om terug te komen maar het was ook niet dat ik er tegen op zag. Ik kon alleen maar denken aan de prachtige momenten die ik hier beleefd heb en ik kon toch niet droevig zijn want ik ga met iets extra en heel dierbaar terug naar huis. Mijn laatste week in India was super. Mijn project is goed verlopen, zowel de circus voorstelling in Bandra en in Colaba waren schitterend. Het heeft ons heel wat moeite gekost om alles daarvoor te organiseren maar uiteindelijk zijn we er wel in geslaagd om alles tot een goed einde te brengen. Aan alle stralende gezichten van de kinderen, ouders en leerkrachten leidde ik wel af dat mijn project geslaagd was. Er kwamen ook heel veel felicaties van iedereen en zoiets doet natuurlijk altijd goed. Het afscheid met de kinderen verliep wel een beetje moeilijk en de traantjes bij de kindjes liepen ook wel wat me enorm ontroerde. Nu heb ik ze alleszinds wel al een bezoekje beloofd op het einde van het jaar! Ja voor mij is het hier nu nog enkel mijn studies afwerken en dan terug keren naar Ankush. Waar mijn toekomst ligt kan ik nog niet zeggen maar een leven in India sluit ik zeker niet uit.
Donderdag heb ik nog afscheid genomen in Bandra en daarna ben ik met Ankush vertrokken tot de zondag morgen wanneer ik mijn vlucht had. Zondag ben ik dan nog afscheid gaan nemen van de mensen uit het hostel en was het nog enkel mijn koffers pakken en de taxi instappen. De laatste dagen die ik er door gebracht heb aan het strand waren de mooiste en romantische van mijn leven. Natuurlijk moest ik eens uit mijn droom ontwaken en dat kwam maar als ik terug was in België. Het voelde zo ontzettend raar om hier terug te zijn en Gent de stad waar ik zo van hield leek me niet meer te boeien. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen land en ik besefte dat ik een leven moet verder leiden zonder het belangrijkste in mijn leven. De aanpassing van zovele telefoontjes per dag, een hele avond en weekend samen naar helemaal niets was te groot. God zij dank bestaat er nog het net waarlangs we kunnen bellen en elkaar zien met de webcam. Maar het aantal gesprekken per dag is natuurlijk ferm gereduceerd en het net laat het spijtig genoeg ook wel af en toe eens afweten.
Gelukkig zijn er dan nog goede vrienden die je weer een stralende glimlach kunnen bezorgen. Vrijdag zag ik Stien terug en hebben we lekker gegeten en daarbij de drank rijkelijk laten vloeien. Het was allemaal op het gemakje maar gaf me toch weer zoveel nieuwe moed. Het is wel moeilijk om het schoolse weer op me te nemen en daarvoor ontbreekt de motivatie wel nog af en toe. Maar ik zie er het positieve allemaal wel van in. Ik heb de prachtigste 4 maanden en half van mijn leven achter de rug en ik heb er iets heel mooi aan overhouden wat me van een mooie toekomst verzekerd. Daarvoor kan ik mijn hoofd toch niet laten hangen zeker? Ok de aanpassing is heel groot en ik heb wel nog even de tijd nodig om hier weer mijn oude leventje terug op te nemen maar daar komt ook wel weer verandering in. Alles is een kwestie van tijd en dit geduld wordt nu wel heel goed op de proef gesteld. Nu ben ik wel gekend voor mijn geduld en ik weet dat ik deze tijd ook zal overbruggen. Met daarin alle mooie en moeilijke momenten.
Allé morgen terug naar het schooltje dat zal raar doen. Het wordt nog hard werken voor de mijn laatste weken maar daarna zit mijn studiecarrière er ook op. Nog 2 weken les, 2 weken vakantie en daarna nog eens 2 weken waarin ik dan nog mijn thesis moet afwerken. Uiteraard komen er dan nog een paar exaampjes dat mijn mooie studiejaren afsluit. In de vakantie komt Ankush en dan kan ik ook beginnen sparen om terug naar India te keren. Voor ik het goed en wel besef is het er al. De tijd zal wel snel voorbij gaan en voor ik het weet zit ik al weer in het mooie en kleurrijke India!
Even kort vermelden dat alles hier nog vlotjes verloopt. Nu heb ik niet meer echt zoveel spannende verhalen. En mijn avonturen met Ankush ga ik hier ook niet aan iedereen zijn neus hangen. ;-) Jullie mogen wel weten dat het heel goed tussen ons gaat en we steeds dichter naar elkaar toegroeien. Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt en het is echt wel serieus. Terug naar Belgie komen, wat jammer genoeg ook moet, betekend niet het einde van onze relatie. Zeker niet, zoiets willen we beiden niet laten schieten. We praten ook veel over onze toekomst en we zien er ons beiden wel een weg door te banen. Het is natuurlijk niet gemakkelijk maar we kunnen dit beiden wel aan en daarvoor is onze relatie ook sterk genoeg voor. Hij spaart nu al om rond september naar Belgie te komen en daarna stippelen we wel ons volgend doel uit.
Ik heb mometeel een verlengd weekend door Republic Day en daar kan ik van profiteren door dit hele weekend met Ankush door te brengen. Gisteren hadden we weer een super feestje en uiteraard weer gratis natuurlijk. Het was leuk om nog eens met de Belgjes een stapje te zetten en er waren ook 2 andere meiden van Tzatzikistan bij. Daarvoor had hij 2 auto's geregeld en voor iedereen gratis inkom.
Volgende week woensdag nacht komen mijn ouders en zus dan aan in Mumbai. Ankush en ik gaan hen oppikken en hebben ook al samen gekeken waar we met hen naartoe willen gaan deze 2 dagen dat ze naast mijn hostel verblijven. Donderdag moet ik dan ook nog naar een huwelijk van een hele goede vriend van Ankush en daar moet ik dus echt wel bij zijn. Dat verwacht iedereen van mij en daar willen nog heel veel andere mensen me ontmoeten. Nu ontmoet ik bijna dagelijks wel nieuze mensen die met me kennis willen maken. Ankush verteld veel over me en daarom willen ze me allemaal ontmoeten. Morgen ga ik ook op bezoek bij iemand die op school werkt en al enkele weken bijna smeekt om bij hem thuis op bezoek te gaan. Nu heb ik hem beloofd dat ik er morgen heen ga en dan neem ik Ankush ook mee. Ik kijk er al naar uit om hen samen te gaan ophalen aan de luchthaven en dan de 2 avonden erna met elkaar op stap te gaan.
Voor de rest heb ik er niet veel meer aan toe te voegen eigenlijk.
Ik wilde jullie graag op de hoogte houden van mijn verblijf in Assam maar daar geraakte ik jammer genoeg niet op mijn blog. Nu had ik nogal een druk programma en weet ik niet goed waar ik moet beginnen. Zoveel woorden heb ik er ook niet voor, ik kan alleen maar zeggen dat het zaaaalig was. De omgeving, natuur, mensen, nieuwe cultuur, eten, etc alles raakte me heel diep. Ik heb iedere dag met volle teugen van genoten van de pure luxe waar ik me in bevond. Ik werd daar echt als een prinses behandeld en was daar al een beroemd figuur. Ja nu zat ik in een streek waar het niet echt veilig is voor toeristen en het ook niet zo toegankelijk is. Men heeft daar dus nog nooit eerder toeristen gezien daarmee dat ik er wel heel wat teweeg gebracht heb. Nu geraakte ik wel overal met alle gemak door alle controles omdat de vader van Saba alles tot in de puntjes voorbereid had. Overal waar ik kwam werd ik opgewacht en rondgeleid. Er was altijd wel een bodyguard die zich over ontfermde. En ja de kranten heb ik ook mee hoor, ik stond er in 5 kranten met mijn foto. En op straat werd ik herkend van uit de kranten. Ongelofelijk! Ik kon er alleen maar om lachen en ik trek me niets meer aan van alle aandacht dat ik krijg. Ik zie het zelf al bijna niet meer. Nu had ik die beveiliging wel nodig want de laatste dagen van mijn verblijf was er weer heel wat gebeurd daar. Er zijn een 50 tal hindi sprekende assamezen vermoord. Nu zat ik veilig in de kolonie en werden we altijd begeleid als we naar buiten gingen. Assam is een hele grote staat in het noord oosten en de plaats waar de moorden gepleegd werden was een 2 tal kilometer van bij ons vandaan.
Ik heb er ongelofelijk veel mooie dingen gezien en bezocht. Ik zal vlug eens wat opsommen want ik heb nu niet veel tijd meer. Ik heb tempels bezocht, had een pic nic op een prachtige golfbaan waar ik ook een paar balletjes geslaan heb, heb de tea gardens bezocht, 2 boottochten, een safari in de jungle op een olifant, een bezoek aan het huis van de koning van assam, een tribal festival, etc. Allemaal heel leuk dus. Ik heb er zoveel mensen ontmoet en overal werd ik uitgenodigd en volgepropt met eten. Vlak voor mijn vertrek moest ik nog bij iedereen gaan eten en afscheid gaan nemem. Ik heb echt overal ook iets gekregen, echt ongelofelijk zoveel cadeautjes. Ik was een emotioneel momnet toen ik er afscheid nam van iedereen en nu willen ze dat ik in april al terug kom omdat het er dan nog zoveel mooier is. Nog groener en ongelofelijk veel bloemen. Ik heb hen ook gezegd dat ik nog eens wil komen als het thee seizoen is. Ik heb ook enkele contactgegevens en ik zal met hen in contact blijven via mail en hen belgische chocolade opsturen. Vooral aan mijn allerliefste anju anti en mijn tweede mama en papa zal ik vaak terug denken. Als ik terug kom naar India willen we elkaar zeker weer ontmoeten. Ja, ik was er wel geliefd en werd er enorm in de watten gelegd. Ja hier ben ik nu terug in Mumbai met een paar kilootjes meer van mijn luxe leven daar.
Nu was het heel spannend voor me wie er nu in mijn kamer zou zitten als ik terug kwam, toen ik rond 2 uur vanacht de deur opende was het een aangename veraassing om er isabelle te zien. Het belgische meisjes van onze school die hier vorig jaar haar stage deed. Ik ben om 9u geland gisteren en Ankusch stond me natuurlijk op te wachten. Het was een blij terug zien en we hebben weer een prachtige avond samen gehad. Dit weekend gaan we ook voor 2 daagjes naar een prachtig strand hier slechts 2 uur vandaan met de trein. Weer een prachtige ervaring dus.
Ik kan blijven vertellen over al mijn leuke ervaringen hier maar nu moet ik echt stoppen ik ben hier isabelle een beetje de omgeving aan het tonen. Vanavond gaan we met zijn allen eten en ook met Ankush erbij natuurlijk want die willen katrijn en tine ook beter leren kennen. Het beloofd dus weer een toffe avond te worden.
Ik probeer zo vlug mogelijk de foto's van assam door te mailen.
Hier zoals beloofd nog eens een verhaaltje op mijn blog. Iedereen begon zich al af te vragen of ik nog gebruik maakte van mijn blog en wachtte hoopvol op een bericht van me. Ik weet dat ik mijn blog aan het verwaarlozen ben maar dat is omdat ik zoveel andere en betere dingen te doen heb. Het is hier ook altijd iets met het net, ik geraak er vaak niet op wanneer ik wil. Ik gebruik ook liefst de pc's van school want daar hoef ik niet voor te betalen. Nu is het wel al een tijdje geleden maar ik zal jullie mijn ervaringen van de laatste weken meegeven zodat je me weer een beetje kan volgen.
Ja, ik weet niet zo goed waar te beginnen. Zoals de meeste wel al wisten heb ik me hier goed aangepast en beleef ik hier een super tijd. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het hier steeds beter stel en er steeds meer als een indische uitzie en me er ook zo naar gedraag. Hier zegt men dat ik op dezelfde manier denk en voel als hen. En nu mag ik ook wel een beetje stoeffen maar het is ongelofelijk hoe geliefd ik hier ben. Ik wordt overal uitgenodigd bij mensen thuis en ben voortdurend op stap met mijn vrienden. Pff ik wil hier wel van alles schrijven maar het lukt me precies niet goed vandaag, ik weet niet goed wat geschreven en doe er veel te lang over om een zin te typen. De warmte zal daar zeker ook wel mee te maken hebben want vandaag is het echt weer niet te doen. De temperatuur reikt hoog boven de 40 graden en van de minste inspanning ben je uitgeput. Daarnet was ik nog op stap met saba maar ver zijn we niet geraakt. Nu moest ik mijn nieuwe outfit nog ophalen bij de tailor maar toen ik het paste stond het me niet echt aan. Saba wilde me per se de typische smalle broek van hier laten maken maar ik voelde me daar zo ongemakkelijk in en heb gevraagd of ze die terug wat wijder kunnen maken. Vanavond moet ik dus nog eens terug want ik heb deze outfit nodig voor morgen naar het trouwfeest te gaan.
Morgen moet ik nog van alles voorbereiden voor mijn trip naar het prachtige Assam. De tickets moeten nog opgehaald worden en dan moet ik mijn koffer nog pakken. Zaterdag moet ik vroeg uit de veren want om 7u30 heb ik al een vlucht, het is een vlucht van 6 uren en daarna moeten we nog 4 uur rijden. Het zal dus een lange en zware dag worden. Maar de natuur en rust in het noorden zal me heel goed doen en ik kijk er onzttend naar uit. Op deze manier zal ik toch nog veel van het land gezien hebben. Ik ben al naar Matheran geweest, nu ga ik naar Assam en dan in februari ga ik naar delhi, agra en jaipur met mijn ouders en zus. Ik heb dus hele goede vooruitzichten en ik ben zo blij dat ik dit allemaal heb kunnen regelen met school en zo. Van 30 dec tot 10 januari zal ik samen met Saba bij haar ouders logeren. Ze kijken er al enorm naar uit om me daar te ontvangen en voor hen is het een eer om me te onmoeten. Ze kennen me nu ook al van de vele verhalen die Saba over me verteld heeft. Ze kennen me nu al goed ook al hebben ze me nog niet gezien. Het is onvoorstelbaar wie me allemaal wil ontmoeten en men wil me steeds aan iedereen voorstellen. Ik heb een druk sociaal leven hier en dit komt ook op de eerste plaats. Dit geeft nog eens aan dat ik me hier volledig volgens deze cultuur gedraag want hier komt het sociale aspect en vooral de familie op de eerste plaats. Als je dit niet hebt sta je nergens en kan je hier niet overleven. In het begin ergerde ik me aan relatie die ze hier hebben met hun gsm maar nu moet ik zeggen dat de mijne ook steeds minder vaak stil staat. Maar dat komt ook omdat ik Ankush heb leren kennen. Nu zijn hier al enkele mensen van op de hoogte maar ik zal het hier maar nog eens duidelijk maken zeker. Ook al zei iedereen me voor mijn vertrek dat ik hier zeker iemand zou ontmoeten, ik bleef voet bij stuk houden dat dit me zeker niet zou overkomen.
Nu ga ik al enkele weken om met een goede vriend van Abhijit en Neha die de meeste onder jullie al kennen van de foto's die ik steeds doorstuur. Als er nog meer mensen deze willen ontvangen geef dan een korte reactie op dit bericht dan stuur ik je ze in het vervolg ook door. Nu ja wat Ankush betreft, het was gewoon leuk om met hem rond te hangen en we konden het van in het begin goed met elkaar vinden. Vorige week woensdag zijn we samen naar de cinema geweest en vanaf dan is de romance begonnen. We hebben elkaar al alle dagen gezien en we bellen elkaar de hele dag door. Nu heeft hij een hele goed job die het voor ons ook wel een stuk aangenamer maakt. Hierdoor hebben we gratis cinematickets en kan hij me altijd gratis bellen omdat zijn telefoonrekening door zijn bedrijf betaald wordt. Hij wordt hierdoor ook altijd op de sjiekste feestjes uitgenodigd en daar kan ik dan ook gratis binnen geraken. En ik zweer u die feestjes zijn niet normaal, die gaan onder andere door in het Taj Mahal hotel of andere vijfsterren hotels in de buurt. Daardoor belt hij me ook voortdurend op en is het normaal dat ik hem bijvoorbeeld 5 keer op een dag hoor. Nu zou ik zoiets anders nooit kunnen verdagen want ik vind het belangrijk dat ik genoeg ruimte heb. Het is raar dat ik dit hier wel aankan. Nu heb ik hem ook wel graag en vind ik het zalig om bij hem te zijn. Anders had ik altijd zo een schrik om op straat te lopen omdat er handen van overal naar me uitstaken. Nu hoef ik niet meer bang te zijn en wordt er heel goed zorg voor me gedragen. Na zijn werkuren komt hij ook meteen naar het hostel en dan zitten we zo lang mogelijk samen. Nu is het wel niet gemakkelijk om hier een relatie te hebben in het geheim. Maar zo moet dit nu eenmaal en zo doet de indische jeugd het hier ook. De laatste tijd moet ik ook altijd om 10 u binnen zijn in het hostel, ik kan nooit alleen binnen komen en de guards mogen me zeker niet zien met hem. Maar regels zijn er natuurlijk ook om overtreden te worden en gelijk morgen zal het ons ook lukken om elkaar in de nacht te zien. Na het huwelijksfeest hebben we afgesproken en Saba blijft daar dan tot wanneer ik naar huis wil zodat we dan samen naar het hostel kunennen gaan. Ik denk er ook aan om vanavond uit te gaan en dan zal het ook wel later worden.
Vorig weekend hebben we het hele weekend met elkaar doorgebracht in de bergen. Het was ongelofelijk om er tussen de wilde dieren te zitten in de prachtige natuur. We hadden er vooral paarden, apen en veel vogels rondom ons. Maar is de bossen waar wij een kamer in huurden zaten er ook slangen en panters. 's Nachts dus best niet buiten komen daar. We liepen dan enkel op het pad van ons hotel naar het restaurant in de pikke donker dus wel. Ik vond het zalig om zo primitief te leven zonder elecktriciteit en enkel ijskoud water. Dit was net wat ik nodig had na mijn eerste maanden hier in de drukste en meest bevolkte stad van India. Nu hadden ze dit weekend al lang gepland met enkele vrienden van Ankush die ik ook allemaal ken ondertussen. Hij had het me voorgesteld om mee te gaan en omdat ik de anderen ook ken zag ik dit wel zitten. De rest kwam normaal gezien zondag achter maar wij zijn de zaterdag al vroeg in de ochtend vertrokken. Het was een hele verademing toen we er toekwamen en ik heb enorm van de stilte en rust genoten. We waren de hele tijd aan het praten en hebben zoveel lol beleefd zodat we vaak vergaten van te eten. Het was zo grappig en het deed zo goed om daar met hem te zijn. Het is zo raar hoe snel alles gaat en het lijkt alsof ik hem al maanden ken. Ik sta er versteld van dat ik zo snel iemand kan vertrouwen en er volledig mezelf kan bij zijn want normaal kan ik dit nooit. Het gaat precies allemaal vanzelf en ik hoef ook nergens bij na te denken. Ik heb het wel nog een beetje moeilijk om met al zijn liefde om te gaan en dat jaagt me ook wel een beetje schrik aan. Momenteel voel ik de liefde nog niet zo sterk als hem en achter dit weekend vroeg ik me af of dit wel een goed idee was. Ik wil me ook niet te veel hechten aan hem maar daarvoor is het al te laat. Vooral zijn vrienden maken zich zorgen om hem want hij is zo verliefd dat hij er echt van afziet. Ik had hem even tijd gevraagd en nu kon hij daar niet mee omgaan. Toen ik hem gisteren belde hoorde ik het meteen dat hij het niet goed stelde en het was ook niet normaal dat hij om 5 u al thuis was van zijn werk terwijl hij anders maar rond 8 u terug is. Die jongen kon hem gewoon nergens meer op concentreren en heeft dan aan zijn baas gevraagd om vroeger te stoppen. Ik hoorde aan zijn stem dat hij het niet goed stelde en ik maakte me zorgen daarom ben ik dan ook meteen naar hem toe gegaan. Ik had hem ruimte gevraagd maar nu ik hem gisteren terug gezien heb, heb ik beseft dat ik voortdurend bij hem wil zijn. Ik heb hem een dag niet gehoord en gezien, dat kon ik wel aan maar als ik hem terug zag dacht ik waarom moet ik dit tegenhouden. Ik zit er nu toch al midden in en ik kan nu niet meer terug keren. Ik denk dat ik het gewoon ga ondergaan en ik wil nog niet denken aan de tijd dat ik terug moet komen. Hij heeft me alvast gezegd dat hij zeker naar belgie komt en ik ben er van overtuigd dat hij dat zal doen daarvoor hem ik hem al te goed.
Nu zal ik zeker aan hem denken als ik zo ver weg van hem zit maar het maakt me niet droevig. Ik heb nog even veel zin om te vertrekken nu en hij zou me niet kunnen tegenhouden. Nu zit ik hier in zo een prachtig land en wil ik zoveel mogelijk zien en rondtrekken. Ik weet ook dat er iets moois op me wacht voor als ik terug ben. Het zal wel niet zo gemakkelijk te combineren zijn met al mijn werk hier en mijn eindproject maar daar pas ik me wel aan aan.
Voila nu is iedereen zijn vraag beantwoord denk ik want dat was ook wat jullie wilden weten niet? Ik heb mooie foto's van ons weekend in Matheran maar ik kan momenteel niet aan een usb stick geraken, als ik er 1 te pakken krijgen stuur ik je ze zo snel mogelijk door.
In Assam zal ik zeker ook een berichtje plaatsen en ik wil jullie dan ook de foto's doorsturen van de prachtige omgeving. Er staat alvast een rit op een olifant in de jungle op het programma, zalig.
Ik wou gewoon even mijn Indische nummer hier opzetten voor mensen die zin hebben om eens een belletje te doen of een smsje te sturen. Het is niet zo duur om een bericht te sturen dus moest je er echt behoefte aan hebben, hier heb je het: 00919920254682.
Ja zo worden we hier op straat wel eens aangesproken en dat is echt lachen jong. Ik wou toch nog snel even een berichtje op mijn blog plaatsen want het is al weer een tijdje geleden. Alles gaat nog altijd goed hier. Mijn nieuwe kamergenote valt best mee, nu moet ik wel steeds met nog iemand rekening houden maar we zijn beiden geen moeilijke mensen en we schieten wel nog goed met elkaar op. Met mijn ene Indische vriendinnetje Saba schiet ik steeds beter op. Ze brengt me overal naartoe, we gaan op bezoek bij haar anti's (tantes), schuimen alle winkels af en proeven van de typische gerechten hier. Doordat ik veel met haar optrek ken ik al veel van het eten hier en proef ik wekelijks weer heerlijke nieuwe smaken. Ik ben met haar ook naar een stoffenwinkel geweest om me een typisch Indische outfit te laten maken. Nu moet ik nog wachten tot die genaaid is, ik ben wel benieuwd of het me zal staan. Het is geen sari want dat is toch niet echt gemakkelijk om te dragen en daar kan ik in Belgie niets meer mee doen. Ik heb een kurta met daaronder een broek zo kan ik de kurta nog dragen in belgie ook. In de kerstperiode ga ik niet rondtrekken met tine en katrijn maar ga ik met saba naar goa. Ik wil er gewoon een rustig weekje van maken en af en toe eens naar het strand gaan. Het is er deze periode super druk maar daar zal ik niet zo lastig gevallen omdat het daar vol loopt met toeristen en die ook aan het strand zitten te zonnen. In februari reis ik dan een goede week rond in het noorden van india met mijn ouders en zus.
Vandaag ben ik met de kindjes van colaba naar de zoo geweest. Het was echt tof om met hen mee te gaan op uitstap en ik heb er van genoten. Het was leuk eens uit de drukke stad te zijn tussen de natuur en de beestjes. We zijn er wel niet heel lang geweest want de kindjes waren snel moe, op de terugweg lagen die bolleks ook allemaal te slapen. Een prachtig zicht! Vandaag wilden we eens de trein terug nemen van colaba naar bandra want dat gaat veel sneller. Als je in de ochtend geluk hebt rijden we er 1 uur op met de bus maar in de namiddag rijd je er minimum 2 uur op. Nu wilden we eens een nieuwe uitdaging aangaan en waagden we ons in het overvollle station. Nu had ik wel aan een lerares gevraagd of ze ons voor de eerste keer kon helpen. Het is echt heel goed meegevallen, de trein zit wel overvol maar dat is minder erg als in de bus omdat in de treinen mannen en vrouwen gescheiden zitten. Dus geen vervelende mannen die je lastig vallen, zalig! Nu rijden we er maar een 30 tal minuten op met de trein dus in de toekomst gaan we hier dan ook meer gebruik van maken.
Alle het weekend is er al weer, het is echt ongelofelijk hoe snel de weken hier voorbij vliegen en dat vind ik eigenlijk niet zo leuk. Dit weekend wordt het overdag hard werken voor school en 's avonds is het dan tijd voor ontspanning. Ik ben er maar eens van door want er ligt nog veel schoolwerk op me te wachten!
Amai zeg die kinderen zijn toch ook niet alles hier. Je hebt er echt die het bloed van onder je nagels halen, jaja, zelf bij mij! Ook al heb ik ontzettend veel geduld met alles en iedereen af en toe gaat het toch ook eens mijn petje te boven. Die blijven maar roepen van alle kanten en aan je lijf hangen, letterlijk geen second rust! Maar in de voormiddag heb ik eindelijk eens genoten van mijn werk. Ik kreeg hier ne hoop kinderen voor me alleen en daar moest ik dan mee sporten. Deze keer heb ik zelf alles geregeld en groepen gemaakt door kinderen te selecteren uit verschillende klassen. En weet dat dit hier lang duurt voor iets te regelen zeker op het tempo dat men hier werkt en de manier waarop je afspraken moet maken met iedereen. Men belooft vaak heel veel maar dan komt men veel later of helemaal niet opdagen. Nu daar kan ik wel mee leven en ik zit zelf ook al in dit ritme. Ik heb in belgie al problemen om op tijd te komen en hier kom ik dan ook nooit op tijd. Hier is dat ook niet onbeleefd maar net een vorm van beleefdheid, er wordt niet van je verwacht dat je op tijd komt. Ik geniet er dus wel van om hier op deze manier te leven en te werken. Stress bestaat hier niet!
Nu wist ik in het begin wel niet zo goed hoe ik aan deze kinderen sport moest geven. Ik heb dit wel al in colaba gedaan maar vandaag was het mijn eerste keer hier op school en nu stond ik er ook helemaal alleen voor. Ik had gevraagd aan de sportleraar of hij me kon ondersteunen en kon instaan voor tolk. Maar die is zoals goede gewoonte niet komen opdagen. Nu maar best eigenlijk want ik had het gevoel dat ik de kinderen goed mee had en ze genoten er onzettend van. Voor een keer werd er op hun tempo gewerkt, kreeg men respect en werd men niet zo hardhandig aangepakt. Geen klap op hun kop als ze niet schoon genoeg staan of zitten of zelf gewoon niets verkeerd doen. De kindjes kwamen de hele tijd bij me om te zeggen hoe leuk ze het wel niet vonden en dat ze dit iedere week willen doen. Ze konden na meer dan een uur ook niet stoppen en dat is ongelofelijk hier! Echt waar, als je kijkt naar hun mogelijkheden en de omstandigheden hier is het echt heel moeilijk om een volledig uur actief met hen bezig te zijn. Nu is dit vandaag wel bij me gelukt. Toen de leraar dan even een kijkje kwam nemen jaagde hij de kinderen alleen maar schrik aan door zelf een showke op te voeren met de basketbal. Gewoon van ver hard werpen naar de ring zodat de bal ergens tussen of op de kinderen stortte. Nu ja da is hier de goede gewoonte, ze denken meer aan zichzelf en doen gewoon hun zin. Je ziet de leerkrachten hier meer met zichzelf en elkaar bezig dan met de kinderen. Als ik hier les geef dan sta ik ook een volledig uur ter beschikking van de kinderen en moeten anderen me niet komen storen. Ik wil hen laten aanvoelen dat ze iets waard zijn en ondanks hun beperking toch tot heel wat in staat zijn. Ik heb al heel wat mooit dingen zien komen uit kinderen met heel ernstige beperkingen en dat zijn momenten waar ik ontzettend veel geniet. Enkel een glimlach op hun gezicht, dat betekend voor mij al zooo veel.
Ik wil hen laten uitleven en hen er voor zorgen dat ze er van genieten. Ik laat ook veel van hen komen en speel in op alles wat er uit de kinderen komt, hoe klein deze dingen ook zijn. Met heel kleine dingen kan je mooie dingen bereiken. Maar dat weet niemand hier zo te zien, ze bepalen alles zelf en laten niets van uit het kind komen. Allen het product is belangrijk en zij maken ook altijd dit product omdat het er altijd super goed en perefect uit moet zien. Ik weet dat men dat hier belangrijk vind en daar hou ik wel rekening mee. Toch stem ik mijn werk volledig af op hun, ik bereid meestal niets of heel weinig voor. Als ik voor de kinderen sta dan laat ik alles op me afkomen en smijt ik me er in. Ik ben niet echt een planner en ik ben wel te vinden voor improvisatie. Ik werk iedere les wel rond een thema maar dat laat ik op het moment zelf door de kinderen invullen. Ik bied enkele dingen aan en dan werk ik verder met de dingen die van hun kant komen.
Voor de rest alles heel goed me, vrijdag voelde ik me misschien niet zo in mijne haak maar zaterdag stond ik er weer op en top! Morgen vieren we Katrijn haar verjaardag en we hebben leuke dingen voor haar voorzien.
Ja, ja gisteren was het me het dagje wel en eigenlijk wil ik er niet te veel meer aan terug denken ook. Toen we gedaan hadden met werken in Colaba gingen we shoppen in een heel bekende en drukke winkelstraat. Nu hebben we daar niet lang moeten rondlopen want na 5 minuten voelde ik al iemand in mijn tas grabbelen. Gelukkig dat ik het op tijd gevoeld heb en snel reageerde. Ik ben achter hem aangelopen, heb hem daar vastgesnokt bij zijn kraag en helemaal afgetast. Natuurlijk was mijn tasje nergens meer te vinden want dat kon hij al lang doorgegeven hebben aan anderen. Toch was ik er van overtuigd dat hij het was en ik heb hem niet laten gaan. Katrijn was ondertussen op zoek gegaan naar een politiebureau toen Tine en ik daar tussen een massa mannen stonden. Ik kan heb het niet goed bekeken maar het waren er echt heel veel, ik schat een 30, 40 tal. Toch bleef de jongen ontkennen en hij was de hele tijd bezig me te kussen op mijn voeten en handen om aan te tonen dat hij onschuldig was. Ik walgde er echt van en zeker hoe hij er stond te huilen zoals een baby. Ik was razend en duwde hem constant weg maar liet hem te gelijkertijd ook niet gaan. Natuurlijk nam iedereen het meteen op voor ons en mannen vroegen me wat hij precies gedaan had. De hele straat stond daar door elkaar te roepen in het Hindi en het was echt vreselijk. Het is wel goed dat iedereen het altijd meteen voor je opneemt maar de manier waarop ze deze kerel aanpakten was toch niet verdiend. Na een aantal minuten geschreeuw en getrek kwam mijn tasje tervoorschijn uit zijn broekspijp. WAT EEN OPLUCHTING!
Maar toen had ik het toen nog niet meteen terug, want wanneer de hele massa gezien had dat hij mijn tas had sprongen ze er als gieren op. Die jongen werd heel hard aangepakt en iedereen begon op hem te kloppen en stampen. Ik zag de grote massa en het geweld niet, het enigste waar ik me concentreerde was mijn tasje. Het geld dat er in zat is was nu nog niet zo erg, maar mijn visa kaart zou wel voor wat problemen zorgen. En ja mijn i pod zat er nog in want als we de hele lange busrit naar colaba moeten doen dan luister ik graag naar muziek. Nu zou die straatjongen wel blij geweest zijn met zo een buit. Ik weet bij god niet hoe lang we daar tussen die mensen massa gestaan hebben maar na een tijdje kwamen er 2 politiemannen op ons af. Ze sleurden de jongen mee terwijl wij er gelijk lammetjes achter liepen.
Wat een gedoe op het politiebureau jong, we hebben daar een uur gezeten. Ze wilden er ons niet meteen laten gaan en ik moest ook een verklaring afleggen. Nu stel je daar maar niet veel bij voor hoor, ik moest gewoon op een papiertje schrijven wat en gebeurd was en ik kon kiezen op ik hem wou vervolgen of niet. Bij god nee, dat wilde ik niet! Ik had mijn tas terug dit was het belangrijkste en die arme jongen was al goed genoeg bestraft geweest. Het was echt onvoorstelbaar wat we daar zagen. Op een gegeven moment moesten we van de agent mee gaan naar de cel, daar moesten we toekijken hoe hij de jongen met een zweep toegetakeld werd. Ik kon niet kwaad zijn en het deed me precies niet veel, echt raar. Ik was zo aangedaan denk ik en daardoor stond ik aan de grond vastgenageld. Nu was het ook niet zo een goed idee van Katrijn en Tine om daar tussen beide te komen want die mannen genieten echt van wat ze doen omdat dit hun trots is. Zij hebben er een hoge functie en dit is hun trots. Tine roepte op de agent en zei dat hij moest stoppen, je zag hem toen verwonderd toekijken want dit is natuurlijk niet gebruikelijk. Dit was zijn verdiende straf en dat deed hij voor ons dus moesten wij hem daarvoor dankbaar zijn. Tine en Katrijn zijn het bureau uitgelopen terwijl ik daar nog stond toe te kijken. Uiteindelijk ben ik rustig op de agent afgestapt en heb ik hem gezegd dat ik het apprecierde dat hij ons geholpen had maar dat ik vond dat hij nu al voldoende gestraft was. Ik bedankte hem vriendelijk en zei dat het belangrijkste was dat ik nu alles terug had. Het is dus niet zo een goed idee om agressief te reageren want daardoor ondermijn je hun gezag. Gelukkig dat ik mijn kalmte goed kan bewaren en ik op een rustige manier op de agent ingesproken heb. Door begrip voor hem op te brengen en kalm te blijven is hij dan ook gestopt.
Ik had ook de meeste angst toen ik buiten kwam. De cellen daar zijn open en de jongen kon me zien vanop straat, ik vond het vreselijk om oog in oog met hem te staan. Toen ging er vanalles door me heen, want moet die kerel wel niet van me denken? Die vuile Westerse stopt me hier in de gevangennis en daardoor werd hij nog eens helemaal in elkaar geslagen. Ik voelde me schuldig en toen ik zijn vrienden buiten zag staan met hun boze blikken op me gericht voelde ik me niet echt veilig. Wat als die mannen me hier achtervolgen en me ook toetakelen? We zijn snel doorgestapt en zo vlug mogelijk op de bus gesprongen. Onderweg werden we nog eens aangesproken door een man die ons in zijn Bollywood wou laten acteren, nu daarvoor waren we ook wel niet echt meer in de stemming.
Nu ja genoeg over dat nu. Nu komt het goede nieuws. Gisterenavond kregen we het prachtige aanbod van onze indische vriend hier om mee te gaan naar een of andere sjieke bedoening waar awards uitgereikt worden aan filmsterren. Abjouhid werkt bij de NBC en komt wel vaker met filmsterren in contact, nu heeft hij 6 vip tickets gekregen en daarvan krijgen wij er 3. Super gewoon! Nu heeft hij ons wijs gemaakt dat Angelina Jolie en Brad Pitt daar zullen rondlopen maar dat zal ik eerst toch nog moeten zien ze aleer ik dat geloof. Nu ja straks ga ik me gaan opmaken zie want we moeten om 6 uur al vertrekken. Ik hoop dat ik deze avond wel genietbaarbaar ben want na een dag zoals gisteren mag dat wel! Als ik het hier nu allemaal schrijf is het eigenlijk wel vreselijk, maar ik ben hier precies gevoelloos voor alle ellende. Het raakt je wel op een bepaalde manier maar ik kan het hier beter plaatsen. In Belgie zou ik er helemaal anders op reageren maar doordat ik zoveel respect heb voor deze cultuur kan ik alles heel goed relativeren. Als je een zicht hebt op de schrijnende toestand hier dan kan je u ook op niemand kwaad maken en alleen maar begrip hebben voor de omstandigheden waarin ze leven.
's Avonds namen we nog afscheid van het Duiste meisje maar ik wist me geen houding meer aan te nemen en voelde me echt niet op mijn gemak. Mijn Indische vrienden zaten wel met me in en vroeger voortdurend wat er was maar ik kon niets zeggen en het gevoel omschrijven. Ik dacht niet meer aan de toestanden van vandaag maar de beelden moeten blijkbaar wel een diepe indruk op me nagelaten hebben terwijl ik op het politiebureau in de ogen van Katrijn en Tine koelbloedig was. Nu ja, vandaag voel ik me weer op en top en vavanond komt dat wel in orde. Ik ga me er eens lekker laten verwennen jong!
Eerst te beginnen bij vrijdag. Het was echt een heel vermoeiende dag en het sporten is echt heel moeilijk met deze kinderen. Ze zijn hyperactief en luisteren langs geen kanten naar je. In het begin probeerde ik nog de aandacht van iedereen te krijgen en hen bij elkaar te krijgen maar dat hou je niet lang vol met zo een grote nest kleine ukkeltjes die je tevens maar half verstaan.
Ze praten ook de hele tijd hindi tegen me waarvan ik geen snars versta natuurlijk, ik spreek hen de hele tijd heel duidelijk en traag aan in het engels ondersteunend met veel gebaren en dan heb ik de indruk dat ze wel beter verstaan. Ze zijn zo vermoeiend en achter de les ben ik echt kapot maar ook al luisteren ze er rennen ze als gekken in het rond het blijven allemaal zulke schatjes. Ze komen dan naar je toegerend en geven je zo een dikke knuffel, je zou echt alles voor hen doen om zo een grote glimlach op hun gezichtje te krijgen. Het is ook zo schattig als ze je van alle kanten roepen, ze spreken me hier de hele tijd aan met didi. Dit is is een hindisch woord en wil zeggen grote zus.
Nu ja roepen op hen heeft hier dus geen zin en toen ben ik maar gewoon begonnen met wat ik wou doen en al snel kwamen de meeste nieuwsgierigen een kijkje nemen en meedoen. Ik heb uiteindelijk ook wel de meeste kunnen betrekken in mijn spel. Je moet bij mijn sport lessen echt niet veel voorstellen hoor en ik moet het ook heel kleinschalig aanpakken. Al mijn kennis en ervaring komt hier dus ook niet echt van pas, toch doet het wel goed om te zien dat ik de andere leerkrachten ook nog iets kan bijleren. Zo heb ik gemerkt bij het zwemmen deze week dat al die andere venten dus echt wel niet kunnen zwemmen en er waren er bij die het nog nooit geleerd hadden zelf. Toen de ene groep kinderen weg was en we op de tweede groep aan het wachten waren heb ik die leraars zwemles gegeven, echt grappig! Je moest ze dan zien kijken, ze zijn dit hier ook niet gewoon natuurlijk van de vrouwen. En ik heb de indruk dat na deze les de sportleraar waar ik de woensdag en donderdag mee samen werk nu plots wel vriendelijk tegen me is. Maar hoe onvriendelijk hij ook tegen me is, ik doe gewoon mijn ding en trek me niet aan wat hij er van vind.
Op het schooltje waar ik in Colaba sta hebben de kinderen veel minder beperkingen en kan je meer met de kinderen bereiken, daar kunnen ze nog allemaal rondlopen zoals ik hierboven geschreven heb. In Bandra waar ik het meeste werk en ook verblijf zijn de meeste kinderen spastisch en zitten in een rolstoel. Veel kinderen kunnen er niet spreken of verstaan je niet, het was deze week dan ook heel moeilijk voor hen 2 uur bezig te houden. De kinderen hebben zulke zware beperkingen en kunnen zich zeker geen 2 u aan een stuk ergens mee bezig houden. Er zaten er dan ook veel bij die er gewoon maar zaten en toekeken. Alles wat ik ook voorstelde aan de juffen was niet goed en toen ik ze even wou laten poseren en buiten laten spelen kon dat niet want dan moesten de rolstoelen weer allemaal naar beneden en buiten was het toch te warm. Ik mocht ook niet met hen op de speelkoer en daarom zat ik dan met een 20 tal kinderen in de gang. Het was eigenlijk niet om aan te zien en diegene die konden lopen liepen de hele tijd weg. Nu heb ik er toch iets van proberen maken en met sommigen toch iets kunnen bereiken. Het is waar maar geniet van de kleine dingen.
Ja nu gaat het internet cafe al sluiten dus zeg ik vlug nog iets van dit weekend. Vrijdag na de school hebben we een hele namiddag rond gereden in een toerist car in colaba, we hebben echt prachtige dingen gezien en ik heb er enorm van genoten. Ik ben binnen geweest in het super sjieke taj mahal geweest, heb de gateway gezien, een wasplaats, prachtige tempels, het mahat mahandi museum, enzovoor. 's Avonds was ik echt kapot en ik was ook al in slaap gevallen op mijn bed maar toch ben ik nog mee uit geweest. Het was nog wel tof maar niet zo leuk als de vorige keer. Gisteren en vandaag heb ik een hele dag voor school moeten werken. Morgen moet ik mijn eerste supervisieverslag indienen en dat is iets tussen de 20 en 30 pagina's. Ik zit er nu al aan 21 en ben morgen wel nog een aantal uurtjes zoet met schrijven.
Bij deze hebben jullie dan eindelijk mijn adres, je kan altijd een kaartje of zo sturen en bellen wordt hier ook vaak gedaan. Vraag me wel niet hoeveel dat jullie gaat kosten.
National Resource Centre for Inclusion Spastics Society of India K.C. Marg Bandra Reclamation Bandra West Mumbai - 400050 Phone: 022-2644366 dit is het nummer van de security hier daarnaar kan je bellen na 5u 's avonds Naar dit nummer kan je bellen tussen 9 en 5: 022-26443688 Als je belt zal je ook het exstention number 315 moeten geven en mijn room number 314
Als je graag zou bellen spreken we best eerst een dag en uur af zodat ik zeker op mijn kamer ben.
Vandaag ben ik dus gaan zwemmen en Katrijn en Tine zijn ook meegekomen, het was echt niet gemakkelijk en de zware aanpak raakte ons diep. Na de middag hebben we nog wat films van de school bekeken, wat geslapen en rondgelopen in de straatjes. Naast onze school hebben ze vandaag een prachtig huwelijksfeest georganiseerd met een eigen catering, heel veel bloemen, fonteinen, een springkasteel, vuurwerk, een podium, enzovoort. Echt alles er op en er aan, en het is vreselijk om te zien hoe de straatkinderen daar rond hangen. Normaal slapen op dit plein de armsten en doen ze er daar hun behoefte en zo. Nu is dit vuile veld dat anders vol afval en uitwerpselen ligt omgetoverd tot een sprookje. Wij gingen even kijken aan de poort en toen Katrijn een koekje gaf aan 1 kind stonden we in een mum van tijd ingesloten. Kinderen kwamen van overal, ze waren echt met heel veel, een 30 tal denk ik. Ja dan begon het weer met do you want sex, can I see your boobs, enzovoort. De vuile praat kan er wel nog door maar ik kan er echt niet tegen als ze overal aan je lijf zitten. We konden ook niet weg omdat we ingesloten waren. Het raakte me echt, handen aan mijn borsten, tussen mijn benen, aan mijn achterste, echt overal. Vreselijk gewoon. Ik moest mijn kleren vasthouden want die werden gewoon van mijn lijf gerukt. Het was een hele verademing als we toch door de massa aan onze school geraakt waren. Ik ben er nog steeds van onder de indruk en als ik daarnet op straat liep kon ik niet veel meer verdragen. Ik denk als ze nu nog 1 vinger naar me gaan uitsteken dat ik er ook eens ga opvliegen denk ik.
Miljard het is zooo frustrerend als je hier net een heel lang bericht geschreven hebt en dan alles wegvalt, ik had net een mooie tekst geschreven maar heb nu eigenlijk echt geen zin meer om opnieuw te beginnen. Nu ja ik had gewoon gezegd dat maandag avond super was want dan was er iemand jarig van bij ons. Er stelde ons iemand voor om haar mee te verassen en dan stonden we daar met de indische jeugd op het balkon op haar te wachten. Echt die jeugd is hier zooo grappig en ze hebben ons beloofd ons dit weekend mee uit te nemen. Mumbai rocks in the weekend they said, dus dat gaan we zeker proberen. We aten chocoladetaart, dronken wijn en zongen nederlandstalige liedjes.
Vandaag bezochten we nog wat scholen hier in de buurt, dat was al heel wat andere koek dan gisteren. De slums zijn echt vreslijk maar toch ben ik zo blij dat ik ze bezocht heb. Je kan u echt niet voorstellen in wat voor omstandigheden ze er les krijgen. Ze zitten op de grond tussen het afval in een donker kamertje van 3 op 4 met een 50 tal kinderen. En overal waar je binnenkomt springen ze allemaal recht en roepen ze tegelijkertijd hello miss! Wat een discipline! De kinderen zijn ook zooo klein, bij ons zouden ze nog amper lopen maar hier leren ze zo snel hun plan trekken. Op de leeftijd van 3 jaar leren de kindjes al engels en rekenen.
Na ons bezoek hebben 2 indische vrouwen ons meegenomen om te shoppen, zaalig! We hebben leuke spulletjes gekocht en daarna zijn we samen naar een supergezellige bar getrokken waar we lekkere shakes dronken en een waterpijp rookten. We hebben ook gemerkt dat we nog heeeel veel van het land moeten ontdekken en de grootste armoede hebben we vandaag ook wel gezien, kinderen lopen er zelf zonder kleren aan en de stank is soms echt niet te dragen. We namen ook voor het eerst een richa, super! We staan er ook dagelijks van versteld hoe vriendelijk, behulpzaam en geduldig de mensen hier zijn.
Morgen geef ik zwemles, ongelofelijk! Dat die hier een zwembad hebben, en wat doe ik dan aan? Ik zal gewoon met kleren en al in het water moeten springen met 2 klassen van ongeveer 30 kinderen, ik heb dan nog geluk dat ze er niet allemaal zijn anders zouden het er nog zo veel meer zijn. Ze verwachten blijkbaar veel van me want de kinderen van de spastics society hebben nog nooit eerder gezwommen. Ik start een nieuw project met hen en the staff komt mee om me te observeren. Ik weet bij god nog niet hoe ik deze kinderen met een beperking ga begeleiden maar dat zie ik morgen dan wel. De komende zeken ga ik ook 2 keer in de week kinderen buiten onze school begeleiden met sport, ik ben benieuwd hoe dit zal verlopen. En zeker in deze hitte hier!
Nu ja ik ga het hier niet zo uitgebreid maken als daarnet, tot de volgende!
Gewoon even kort vermelden dat de eerste schooldag heel goed meegevallen is, ik verlang er naar om zelf voor een klas te staan. We kregen een rondleiding in alle klassen en staken hier en daar een handje bij, ik mocht vandaag ook helpen bij de kine, echt grappig sleuren aan armen en benen van die bollekes. Het zijn echt allemaal zulke mooie kinderen, zoals alle mensen hier trouwens. En wie zei dat de mannen hier niet mooi zijn? Nu bij deze wil ik dit toch even tegenspreken, ze vallen echt heel goed mee haha. Maar ja ik heb blijkbaar altijd een zwak voor buitenlandse mannen, bij ons doen ze me gelijk niet veel want zit al lang zonder en dat lijkt me niet te deren. Haha, maar niet denken dat ik er met 1 thuis kom hoor, nog altijd liever niet. En met de aandacht en bedelende kinderen die voortdurend aan je kleren trekken en achter je lopen kan ik heel goed omgaan. Het negeren lukt me al perfect.
Ik sta er ook versteld van hoe vriendelijk iedereen hier is, ze dragen allemaal zo goed zorg van ons. Dit kan je bij ons echt niet inbeelden dat mensen zoveel voor je over hebben, ik besef nu nog meer hoeveel egoisme er bij ons is en daar jaag ik me wel in op. Nu heb je dit probleem hier zeker niet, ik kom hier volledig tot rust en voel me hier al helemaal thuis. Haha zal best wel moeilijk worden om terug naar huis te gaan.
Nu ja ik ben weer te veel aan het zeggen, maar ik kan het echt niet laten want ik geniet van ieder moment hier. Gisteravond had ik het wel behoorlijk moeilijk, ik ben zo graag op mijn eentje en kan er moeilijk mee omgaan dat wanneer ik even rust wil dit hier niet kan. Ik had zo graag een kamer gehad waar ik alleen kan zijn, ik heb dit ook al gevraagd hier maar dat is volledig uitgesloten. Bij ons kan je nog eens buitenshuis gaan en genieten van de rust en de stilte van de natuur maar hier heb je dit uiteraard niet. Mensen gunnen je die rust ook niet en een stille plek in het bruisende mumbai vind je da zeker al niet. Dit zal het moeilijkste voor me zijn want ik hou wel van mijn zelfstandige leventje. Dit spreekt mijn openheid en behulpzaamheid natuurlijk wel wat tegen. Ik ben er zeer graag voor iedereen maar heb ook momenten nodig waarop er niemand om me heen is.
Morgen en overmorgen gaan we andere scholen in mumbai bezoeken daar kijk ik echt al naar uit, want de school waar wij werken is echt wel 1 van de betere hier. We gaan dan private scholen en scholen in de slums bezoeken. De slums zullen wel hard zijn want daar zie je de grootste armoede. Voor diegenen die niet weten wat slums zijn, je kan ze vergelijken met krottenwijken.
Als laatste wil ik nog zeggen dat er bij me dus geen cultuurshock is zoals de meesten denken van wel. Het raakt je wel maar ik kan er mee leven, al de dingen die ik zie zijn meestal zoals ik ze verwachte want ik wist wel al vrij veel van de cultuur.
Ja dit zou een kort bericht worden maar het is weeral veel te lang. Ik hoop dat jullie genieten van mijn verhalen, dit zal wel niet dagelijks gebeuren maar nu geniet ik wel nog van het schrijven. Het is ook altijd leuk reactie te krijgen, en je kan op ieder bericht rechtstreeks antwoorden. Geen verplichting natuurlijk, hehe.
Nu ga ik weer lekker pikant gaan eten, ze zeggen dat ze het helemaal niet pikant maken voor ons maar amai voor mij is het al straf genoeg ze. Ik ben wel nog heel moe met momenten maar voor de rest voel ik me super, geen maag-of darmklachten en dergelijke. Gelukkig maar hopelijk blijft het zo.
Ik lig hier al weer van 5 uur deze ochtend in mijn bedje te woelen, ik heb mijn best gedaan om nog even te blijven liggen maar nu ben ik er toch wel uit gesprongen. Het is zonde van zo lang te blijven liggen als je toch niet kan slapen é, dan kan ik maar beter iets nuttig doen. Waar ik nu vooral op lig te denken is hoe ik mijn project daar ga uitvoeren en deze nacht kwamen er al wat leuke indeetjes bij me op. En voor de rest schieten me er op deze momenten ook zaken door mijn hoofd die ik zeker niet mag vergeten meenemen. Het is wel een moeilijke opdracht om een reiskoffer te maken voor meer dan 4 maand. Veel spullen moet ik allesinds niet meenemen en ik ga mijn bagage echt wel beperken. En veel kleren van hier meenemen kan ik toch ook al niet want daar ben ik ginder niets mee. Ik ga dus echt wel met een kleine rugzak vertrekken en daar kledij kopen die er past binnen de cultuur, zo voel ik me misschien al een klein beetje minder bekeken. Zowieso zal daar voortdurend een hele sliert mensen achter je aanlopen en komen schooien achter geld en vragen om op de foto met je staan. Katrijn, Tine en ik hadden ook al gezegd van een billenstand bij te houden. Haha! Je moet namelijk weten dat mannen voortdurend zitten te gapen en die verbergen dat helemaal niet. Als ze nog maar een klein stukje van je huid zien dan zullen ze daar wel enkele uurtjes zoet mee zijn! Ok, misschien een klein beetje overdreven. Maar als we dus op overbevolkte bussen, treinen of andere plaatsen lopen of staan moet je niet verschieten dat er plots in je billen geknepen wordt. Ze kijken wel opvallend maar in het lichamelijk contact zijn het echte gluiperds en raken ze je heel subtiel aan. Da's echt lachen jong! Allé ja nu kunnen we daar allesinds nog mee lachen maar daar ter plaatse zal dit wel echt vermoeiend zijn. En omdat we dit zo grappig vonden hadden we al lachend gezegd van een stand bij te houden en per dag te tellen hoeveel knepen we gekregen hebben. Nu ja of we dit effectief gaan doen dat laat ik je wel nog weten! Haha, wat een gelul hier weeral. Ik zal dan maar eens in mijn kleren gaan springen zie en naar Gent vertrekken, het worden mijn laatste 2 dagen in het prachtige Gent. Ik zal er zéker van genieten!
Ongelofelijk nog 5 dagen en ik zit in het verre India, ik tel de dagen echt af en voel me er volledig klaar voor om te vertrekken! Ik heb hier precies al afscheid genomen van alles en iedereen en sta te springen om te vertrekken!
Ik zit wel boordevol energie vandaag van mijn zalige nacht gisteren! Echt, en daar hebben jullie allemaal voor gezorgd! Daarom wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie komst. Ook al zag je me misschien niet zo heel veel toch was ik héél blij iedereen te zien. Ik heb mijn best gedaan om met iedereen eens een praatje te slaan en sorry als ik misschien niet zo veel tijd had. Weet dat ik jullie komst enorm apprecieërde en in mijn kopje zal gedenken wie er toen allemaal voor me was. Ik was eerlijk gezegd wel verschoten van de grote opkomst en dit kan me alleen maar héél gelukkig prijzen! Ik was zooo gelukkig gisteren, zo voel ik me de laatste maanden ook met de moeilijke momenten maar die vergeet ik vaak snel en ik onthou vooral van wat ik allemaal genoten heb en dit zijn héél veel dingen. Ik geniet met volle teugen van wat ik allemaal meemaak de laatste tijd en dit kan er alleen maar nog op verbeteren é!
Vandaag heb ik mijn kot leeggemaakt want dinsdag komt hier al iemand anders mijn plekje opvullen. Het was een hele tijd over en weer geloop maar dit is wel iets voor mij é sleuren met dozen trap op en af want dan voelt het toch aan alsof ik nog een beetje gesport heb! Maar straks ga ik nog naar mijn landelijke dorpje waar ik wel nog eens een toerke ga lopen langs de mooie landschappen want daar geniet ik ook wel ten volle van! En ook nog eens die mountainbike van onder het stof halen om een laatste keer te crossen door de landelijke wegen, zalig!
Ik heb jammer genoeg ook wel wat traantjes gezien gisteren en dat zie ik echt wel niet graag. Niemand hoeft droevig te zijn want zoals ik al zei die tijd gaat echt voorbij vliegen en binnen de korste keren zie je die vrolijke, actieve en soms o zo vermoeiende meid weer voor je staan! Dus afgesproken dat er geen tranen meer vloeien? Ok! Dit maakt mij eigenlijk alleen maar sterker, ik besef voor het eerst in mijn leven hoeveel mensen ik om me heen heb en dit geeft me nog meer kracht om te vertrekken.
Jaja nu zal het wel genoeg zijn zeker met al diene meligen praat hier, heb me hier al veel te gevoelig opgesteld en nu is het weer tijd voor de harde kim! Haha.
Schatten iedereen bedankt voor je aanwezigheid, het was een avondje om nooit meer te vergeten!
Spastics Society is de naam van de school waar ik ga werken, ik weet wel nog steeds niet op welke plaats ik precies ga staan. Want deze school heeft 2 afdelingen, één in Bandra en één in Colaba. Aangezien we met 3 studenten van hieruit vertrekken zullen we dus opgesplitst worden, we hopen nu alledrie dat wij niet de persoon zullen zijn die alleen staat op één van deze afdelingen.Want je moet weten dat beide scholen toch wel enkele kilometers uit elkaar liggen. We weten al zeker dat we in een hostel in de buurt van Bandra zullen verblijven maar de studente(n) die werken in Colaba moeten dan dagelijks nog eens 3 uur op de trein zitten. En zoals de meesten wel weten vermijd je liever het overbevolkte en hectische station van Mumbai waar men per dag meer dan 3,5 miljoen reizigers verwerkt voor tweeduizend treinen.
Ik heb al een mail gestuurd naar mijn contactpersoon in Mumbai om te vragen of het mogelijk is dat we alledrie op dezelfde afdeling kunnen staan. Deze mail is al een tijdje geleden verzonden en nu is het nog afwachten op een antwoord en dit kan dus wel nog even duren.
Daar zal ik dan een klas toegewezen krijgen, dit kunnen kleuters of lagere schoolkinderen zijn. Alle kinderen hebben een fysieke/ en of verstandelijke beperking. Vooral bij kleuters dan is het heel moeilijk om hen te communiceren omdat zij dus nog geen engels kunnen spreken, dit is dan letterlijk met handen en voeten les geven. Ik zal hen ondersteuning bieden bij het aanleren van schoolse vaardigheden, ontspannigsactiviteiten en communicatie.
Mijn vorige webblog werkte zo te zien niet al te best. Doordat msn een beetje overbezet geraakt ligt dat systeem vaak plat en dan kan je mijn weblog niet openen. Daarom heb ik nu een nieuwe aangemaakt zodat jullie zo vaak je maar wil mijn site kan bezoeken.
Ik herhaal hier dus nog eens dat ik van 4 november tot 11 maart in India zit voor mijn buitenlandse stage, de bekroning van mijn opleiding professionele bachelor in de orthopedagogie. Nja ze moeten het kind altijd een geleerde naam geven hé. Maar deze term kan dus vergeleken worden met opvoedkunde wat nogal een simplistische vertaling is en dit mogen we in onze opleiding eigenlijk niet zo noemen. Maar ja het is maar zodat jullie het allemaal een beetje begrijpen é.
Ik zal kort mijn stageplaats voorstellen en er wat plaatselijke foto's aan toevoegen.
EN UITERAARD NIET TE VERGETEN, IEDEREEN DIE MIJN AFSCHEID MEE WIL VIEREN KAN DIT OP VRIJDAGAVOND 27 OKTOBER IN DE ABOUSIMBEL TE GENT. DIT IS MIJN FAVORIETE UITGAANGSPLEKJE WEL DEGELIJK IN DE OVERPOORT GELEGEN MAAR ABSOLUUT NIET ZO MARGI ALS AL DE REST DAAR. HIERVOOR KOMT LATER NOG EEN UITNODIGING MAAR NOTEER DIT ALVAST IN JE AGENDA WANT IK VERWACHT JULLIE ALLEMAAL!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Mumbai
Ok, misschien een klein beetje overdreven. Maar als we dus op overbevolkte bussen, treinen of andere plaatsen lopen of staan moet je niet verschieten dat er plots in je billen geknepen wordt. Ze kijken wel opvallend maar in het lichamelijk contact zijn het echte gluiperds en raken ze je heel subtiel aan. Da's echt lachen jong! Allé ja nu kunnen we daar allesinds nog mee lachen maar daar ter plaatse zal dit wel echt vermoeiend zijn. En omdat we dit zo grappig vonden hadden we al lachend gezegd van een stand bij te houden en per dag te tellen hoeveel knepen we gekregen hebben. Nu ja of we dit effectief gaan doen dat laat ik je wel nog weten! Haha, wat een gelul hier weeral. Ik zal dan maar eens in mijn kleren gaan springen zie en naar Gent vertrekken, het worden mijn laatste 2 dagen in het prachtige Gent. Ik zal er zéker van genieten!
