Na enkele mindere literaire ervaringen die nauwelijks het vermelden waard zijn vanwegen het feit dat ze eerder 'brainfreezers' dan 'brainteasers' zijn, heb ik me toch weer in het echte werk gestort. Werk is hier wel een groot woord, het is namelijk altijd met enig genoegen dat ik een boek van een schrijver van het kaliber van Dimitri Verhulst opensla. 

Hoewel ik nog niet ver ben geraakt in het boek (laat ons het wijten aan de nodige rodeertijd), heb ik gemerkt dat Verhulst hier ook zijn eigenzinnige stijl volhoudt (inderdaad, volhouden, naar mijn mening is het immers onmogelijk om werken van dit kaliber te schrijven als een soort tussendoortje, op een verloren uur.

De aanhef is al direct zwaarmoedig, Verona denkt na over de dood, nu ze weet dat ze hem binnen enkele ogenblikken in de ogen zal kijken. De oude vrouw daalt de heuvel af en weet dat er fysiek gezien geen weg meer terug is, haar zwakke gestel laat het haar niet meer toe. Ze denkt na over dat ene element uit haar leven, datgene waarin ze haal hele bestaan zou kunnen samenvatten.

Meer volgt later (als de tijd het ons toelaat). 

13-05-2011, 01:15 geschreven door Kim  

Beste lezer, laat u niet misleiden door mijn late reactie, er is geen causabel verband tussen het verschil in tijd van de blogs en het verschil in gelezen pagina's. In tegendeel, zou ik zelfs zeggen. De laatste liefde van mijn moeder was nog eens een echte pageturner. Scherpzinnigheid en droge humor zijn een gevaarlijke mix en kunnen leiden tot ernstige tijdstekorten. Terwijl ik een poging waagde om de achterstand in te halen, kon ik onmogelijk het verhaal over de daken scheeuwen, maar nu lacht de tijd me vriendelijk toe en geeft me nog een kans, nog eentje dan...

Het hele verhaal situeert zich tijdens de vakantie. Die vakantie naar das schöne Schwartzwald is onvermijdelijk de fatale omkeer voor Jimmy. De jongen hoopte er nog steeds op om zijn oude leven weer op te kunnen nemen. Deze trip brengt daar een einde aan. Het hele doel van de reis was eigenlijk voor Wannes om in een weekje tijd een nieuwe identiteit te creëren, namelijk die van toegewijde echtgenoot en vader. Martine wilde hetzelfde. Zij had dan al wel een standaard leventje, toch wilde ze de naam van de man waarmee ze het had opgebouwd even uit tip-exen en overschrijven. 

De 'vakantie' (lees werkvakantie) begint al vanaf het begin. Bij de eerste de beste tussenstop staat Wannes Martine iets toe waar ze toch nog toe enkel maar van had kunnen dromen, namelijk (hoe banaal het ook is) een flesje parfum. Martine, die met een enorm minderwaardigheidscomplex sukkelt, krijgt hier het bewijs dat ze een nieuwe toekomst heeft. Jimmy ziet nu het probleem nog niet (hoewel het voor Martine een ware ommekeer is) en is eerder boos op zijn moeder omdat ze regelmatig lekkere chocolade at. De jongen krijgt dan maar als opdracht tijdens het wachten om een passende naam voor een parfum te zoeken. Hier laat hij de titel vallen.

Dit is zonder meer de sleutelpassage uit het boek, Jimmy heeft tot nu toe altijd al steun kunnen zoeken bij zijn moeder, maar nu draait zijn moeder hem min of meer de rug toe, of beter gezegd, de levensstijl waar Jimmy zo hard terug naar verlangt. Martine zet de grote stap. Ze is bezorgder voor haar 'man' en durft al eens in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ze vertrouwt Wannes ook meer dan haar eigen zoon, ze is er namelijk eerder van overtuigd dat Jimmy aan de oorzaak van de stroeve band tussen beiden ligt. Daar, in die winkel, had Jimmy de laatste liefde van zijn moeder ervaren.Verder in het verhaal in Martine natuurlijk nog bezorgt om Jimmy en heeft ze hem ook nog lief, maar niet maar zoals een moeder dat doet, niet meer omwille van de juiste redenen en motivaties.

Maar de reis gaat verder en de strubbelingen en gebruikelijke akkefietjes konden niet uitblijven. De andere reizigers zien de Impens dan misschien aan als een doorsnee gezin met haar probleempjes, maar de problemen hebben een veel fundamentere kern. Maar Jimmy is afgeleid om het onheil te zien, hij zit bij zijn gedachten bij een meisje en brengt bijna heel de vakantie gescheiden door. Tot het meisje hem vraagt wanneer hij er een broertje of zusje bij krijgt. Jimmy lijkt het eerst in de wind te slaan, maar later komt het harder terug en slaat het feit in zijn gezicht.

De vakantie eindigt op de dag dat Jimmy van een rots in de afgrond valt, hij kan zich nog maar net vasthouden en roept om hulp. Na enige tijd te hebben geroepen, kijkt hij naar boven en ziet hij Wannes glimlachend staan. Deze zegt hem dat hij gelijk had toen hij zei dat er een dag zou komen dat Jimmy Wannes nodig zou hebben. Jimmy heeft nog liever geen hulp dan deze hulp en trekt zich op eigen kracht uit de ravijn. Door dit incident had hij het voorgoed verkorven bij het nieuwe koppel. Hij werd het huis uit gestuurd en werd een selfmademan. 

Het verhaal eindigt wanneer Jimmy, op gezegende leeftijd, zijn jongere broer zal ontmoeten. Hij weet dat dit niets aan het verleden zal veranderen en de feiten ook niet beter zal maken, maar toch is het zijn laatste wens, de laatste taak die hij moet volbrengen voor het werk af is.

22-03-2011, 21:10 geschreven door Kim  

02-03-2011, 23:14 geschreven door Kim  

28-02-2011, 00:00 geschreven door Kim  

Tijdens de noeste arbeid van de examens, was er nood aan enige afleiding. Geen betere afleiding dan ‘de wereld van de verschijningen achter ons te laten en die van het verhevene te betreden’. Met diezelfde zin begon telkens het seminarie in het door mij uitgekozen boek.

Om mijn verre belofte na te komen, las ik nogmaals ‘De verborgen geschiedenis’, van Donna Tartt. Een eerste kennismaking was het gevolg van een opgelegde boekenlijst in de middelbare school. Op het einde van de rekening ben ik er achter gekomen dat dit zonder meer het rijkste werk van de boekenlijst was, vooral voor die leeftijd. In deze tijd was ik nog niet scherpzinnig genoeg om de subtiele stijl van schrijvers zoals Willem Elsschot te begrijpen, maar zocht wel naar werken met een diepere betekenis. Bij gevolg kan ik dus met enige zekerheid zeggen dat dit werk een begin voor mij was.

Elsschot zei ooit eens (in het voorwoord van een editie van Lijmen, als ik me niet vergis), dat iedere pagina, zin en zelfs ieder woord een betekenis en doel moet hebben in het verhaal. Ze moeten rechtstreeks het einde van het verhaal beïnvloeden, anders moeten ze genadeloos geschrapt worden. Dit principe van de nieuwe zakelijkheid paste Elsschot consequent toe. Het is algemeen geweten dat de boeken, eens als ze uitgegeven werden, slechts een vierde van het oorspronkelijke aantal pagina’s bevat.

Dit gevoel heb ik ook bij het werk van Donna Tartt. Hoewel het boek meer dan 500 bladzijden telt, heeft elke zin een doel later in het verhaal. Dit werd me pas na de derde keer lezen duidelijk, deze keer nam ik er ook de tijd voor.

Tartt beschrijft de sage van Richard Papen, een jonge man uit het ordinaire Plano, een stad in Californië. Deze betekenisloosheid is verpletterend voor een mens zoals Richard, hij is een romanticus, hij is vertederd door het pitoreske. Als pure wanhoopsdaad schrijft hij zich in in het college van Hampden. Hij zweefde al enkele jaren tussen verschillende studies en richt nu zijn pijlen op het klassieke Grieks. Niet omwille van zijn fascinatie voor de oude beschaving, maar omwille van het onbeschrijfelijke charisma van de docent, Julian.

Richard wordt meegesleept in zijn nieuwe vriendenkring en betreed een geheel nieuwe wereld, een wereld waarvan hij zelfs het bestaan niet wist. Dit verblindde hem ook voor enkele ongebruikelijke gebeurtenissen. Zijn klasgenoten proberen namelijk een Bacchantisch ritueel te voltrekken. Hierbij zouden ze geheel buiten zichzelf kunnen treden, op een manier waarop de mensheid het in 2000 jaar niet meer had gedaan. Helaas loopt het mis en wordt een man vermoord. Niet lang daarna worden de studenten verplicht om een andere klasgenoot te vermoorden opdat het geheim bewaard zou blijven. Over dit gedeelte van het verhaal wijd ik niet verder uit, het verhaal kan immers beter gelezen worden dan uit tweede hand vernomen.

Het interessantste gedeelte van het verhaal komt nog. Welke vriendschap kan immers zulke zware ethische dilemma’s verwerken? Tartt beschrijft vanuit het standpunt van de moordenaar (eerder moordenaar dan volstrekte omstaander) op welke manier een situatie kan wegen om de mens. Wat drijft een mens om een vriend, waar hij zoveel mooie momenten mee beleefde en nog altijd mee aan het beleven is, de genadeklap te geven? Het hele plan wordt bedacht en herdacht, de uitvoering en de eindeloze onzekerheid komt aan bod.

Het is misschien vreemd om te zeggen, maar ook de monologen van Julian zal ik me altijd herinneren. Hij is een rasechte Klassiek, zijn geest werkt nog altijd volgens de wetten van Aristoteles en volgens de filosofieën van Plato en Democritus. Een mooi voorbeeld hiervan is zijn mening over geesten door de eeuwen heen. Wij geloven nog steeds evenveel in geesten en verschijningen als de oude Grieken, wij beleven ze ook op dezelfde manier, maar we noemen ze gewoon anders. Wij benoemen ze als ‘herinneringen’. In zijn colleges besprak Julian ook de essentie van schoonheid. Schoonheid is ontzetting. Wanneer we terug denken aan de meest bekende passages in de oude verhalen, komen we altijd weer terug bij die gruwelijke elementen. De zeeslang die de Trojaanse priester grijpt, Dido op de brandstapel, de moord van Remus en later ook Caesar. Chalepa ta kala, schoonheid is zwaar. Deze passages zetten de mens aan het denken, veel van die oudere waarden zijn verloren gegaan in onze moderne maatschappij en het is enorm interessant om dat oude gedachtengoed opnieuw op te rakelen.

Misschien gaf ik hierboven een te eenzijdig beeld van ‘De verborgen geschiedenis’, het is meer van een bloemlezing van klassiek gedachtengoed. Het gaat ook over zonden en vergiffenis, over lijden en leiden, over het butterflyeffect, niets gebeurd ongestraft, alles heeft een inpakt en de mens is niet altijd in staat om die inpakt zelfs maar te vatten.

Ik raad zeker iedereen aan om deze boek te lezen, men komt er als een ander mens uit. Men wordt geraakt door het boek en komt het niet meer te boven. Men hoeft het niet te boven te komen, nu kan men die oude ik vanop een afstand beschouwen en (ver)oordelen.  

04-02-2011, 21:13 geschreven door Kim  

Ondertussen begin ik met volle moed aan mijn vooropgestelde lijst. Een mooi begin is het boek 'Op verhaal komen' van Stefaan Top.

Dit werk is een ode aan het gesproken verhaal, een herinnering aan een tijd zonder allerhanden communicatiemogelijkheden. Een tijd waarin mensen nog niet samen achter een lichtscherm zaten om te praten met personen uit verre streken, maar nog, rond een vuur, met elkaar spraken. Men vertelde en vertelde, bij iedere zin werd een woord bij verzonnen en tenslotte werd de oorspronkelijke non-fictie een episch vertelsel waar zelfs J.R.R. Tolkien met klamme handen naar zou luisteren.

Het opzet van Top is even simpel als geniaal. Hij laat de oudere generatie aan het woord. Deze vertelt een ‘waargebeurd’ verhaal, in al haar geuren en kleuren, en met natuurlijk de nodige ornamenten. Deze worden dan gebundeld en op zo een dergelijke manier gerangschikt dat zelfs een kind van de wetenschap begint te twijfelen aan de magische verhalen en hun mogelijke (?) kern van waarheid.

Na de getuigenissen van de mensen, volgt de verklaring van de auteur, Stefaan Top (professor Volkskunde aan de KU Leuven) zelf is een specialist op gebied van allerhande volksverhalen en geeft een uitleg voor bepaalde fenomenen en legt ook het belang van dit soort verhalen uit. Naast ontspannend tijdverdrijf voor de jongere generaties is het ook nog een bron van informatie. Verschillende plaatsnamen en dagdagelijkse gewoonten worden als het ware als een sluipreclame verspreid en tekenen het contrast tussen de verschillende generaties.

Ik heb zeker genoten terwijl ik het boek las. In het begin hield ik natuurlijk nog een sceptische houding aan, maar naarmate de pagina’s vorderde, sloop er toch regelmatig twijfel in de rangen. Top heeft de oorspronkelijke verwoording van de burgers zelf overgenomen, waardoor je verschillende schrijfstijlen krijgt en je ook effectief het gevoel krijgt dat je daadwerkelijk de verhalen van de mensen zelf leest. Wanneer het je dan opvalt dat in soortgelijke verhalen over heel de streek opduiken, voel je je toch onzekerder. Des te meer omdat je weet dat je verhalen uit een precommunicatie tijdsperk tussen de steden onderling leest. Hierdoor apprecieer ik ook de uitleg van Top zelf ten zeerste. Hij stelt een verklaring voor die geniaal is in zijn eenvoud.

Ikzelf heb enkel nog maar het boek van uit mijn provincie gelezen, voor iedere Vlaamse provincie is een ander werk samengesteld in deze serie.

01-01-2011, 11:15 geschreven door Kim  

Nu ondertussen een tijdje geleden sprak ik vol lof over 'De verborgen geschiedenis', van Donna Tartt. Ik sprak ook in diezelfde zin de belofte uit om een ijle lange lofrede hierover af te steken via mijn geliefde medium, namelijk deze blog.

Helaas moet ik u nu telleurstellen, in tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, is dit niet het verlengstuk van mijn belofte. 

Na het aankondigende bericht glipte de tijd door mijn handen aangezien het besteed werd aan academische verplichtingen. De vrije momenten werden opgevuld met een boek in de handen, een situatie die ik nog altijd liever beleef dan de situatie waarbij ik vertel over mijn ervaringen.

Ondertussen is de achterstand opgelopen en groeide de lijst met beloofde blogtitels. Hieruit is vervolgens het idee van dit bericht ontstaan, als een heropfrissing van een oude en de geboorte van nieuwe beloften. Vervolgens staat een lijst meegegeven met titels die later nog zullen verschijnen op deze blog.

-              De verborgen geschiedenis (Tartt)

-              Villa des Roses (Elsschot)

-              Kaas (Elsschot)

-              Lijmen (Elsschot)

-              Maten en gewichten (Lanoye)

-              Op verhaal komen (Top)

07-11-2010, 21:53 geschreven door Kim  

Zoals ik reeds had laten doorschemeren in het vorige bericht, geschiedde er enkele nieuwe aanwinsten in mijn persoonlijke bibliotheek.

Dit zoeken zou eventueel een ware calvarietocht kunnen geweest zijn indien de queeste zich afspeelde in één van de populairdere boekenwinkels. U mag het mij niet kwalijk nemen, maar ik heb een diepgewortelde afkeer van de talrijke pseudoschrijvers, die slechts doormiddel van naambekendheid via een niet-literair medium, de status als halfgod hebben verworven. Deze werken zijn duidelijk herkenbaar aan de felle kleuren en brede glimlachen die de kaften vullen. Ik moet wel toegeven dat het in sommige gevallen wel degelijk de moeite loonde, eens men door het regenwoud aan kleuren heen is geraakt, bestaat de kans dat men op een goudmijn stuit.

Dit maal probeerde ik het probleem op een andere manier aan te pakken. Ik kende immers nog een klein en door bourgeoisistische  neigingen vergeten adresje. Hier vond ik twee pareltjes, namelijk ‘De verborgen geschiedenis’ van Donna Tartt en ‘Maten en gewichten’ van Tom Lanoye.

‘Maten en gewichten’ is een complicatie een columnistische inspanning van Lanoye’s vlijmscherpe pen. Lanoye heeft alle eigenschappen van een goede columnist, hij weet serieuze feiten een humoristische draai te geven, waardoor de lezer zelf vertwijfeld over de feiten achterblijft. De tekst heeft je sneller beet dan je zelf zou willen toegeven.

‘De verborgen geschiedenis’ is een werk dat ik vorig jaar heb leren kennen. Het is een uniek, onbekend-is-onbemind werk. Hierover wijdt ik later nog een bericht. Indien u een korte samenvatting of waardering wenste te krijgen, laat ik u nog even op uw honger zitten, het is onmogelijk om in enkele woorden te omschrijven, in eender welke taal.

27-08-2010, 14:21 geschreven door Kim  

Voor ik u kan vertellen over mijn nieuwe aanwinsten, ben ik u eerst nog mijn relaas over ‘L’alchimist’ verschuldigd.

Deze boek las ik (ondertussen al) enkele maanden geleden in opdracht voor het vak Frans. Hoewel het veelbelovend begon, moest het volgens mijn perceptie naargelang de pagina’s vorderde, toch afzien van vele beloftes.

Het werk werd voorgesteld als een filosofisch werk. Dit trok me oorspronkelijk aan. Een mens kan immers nooit genoeg informatie krijgen om onoplosbare vragen te accepteren en in verschillende lichten te zien. Toch mag men van mij, dit lampje toch wel uitknippen.

Op het einde van de rekening wordt een boek nog altijd geschreven door de schrijver zelf (wat ook evident is, natuurlijk). Hierbij bedoel ik dat ook het thema en het algemene inzicht van het boek min of meer gelijklopend is met dat van de schrijver zelf, ook al mag men nooit het karakter of de gedachten van enerzijds de schrijver en anderzijds het hoofdpersonage nooit vereenzelvigen. Het viel me enkel op dat de auteur de gedachtegang van het boek net iets te fel ondersteunde. Coelho beschreef met veel overtuiging de kracht van het lot en de geest van de verschillende zaken, wat natuurlijk ook nodig is indien men een overtuigend werk wil verkrijgen, maar toch, ondanks zijn moeite, zal ik nooit een adept van het idee ‘Het Lot’ worden. Wanneer men me nu zou toewerpen dat dit ook wel eens de bedoeling van Coelho zou kunnen zijn, zou ik dat eerder een opportunistische bewering vinden, met alle respect natuurlijk. Het einde past immers ook helemaal niet in deze kraam. Het was een ‘Walt Disney’-einde en Santiago, het hoofdpersonage, was helemaal weg van zijn nieuw inzicht en probeerde uiteindelijk te leven volgens zijn ‘Legende personnelle’.

Het boek stelde Santiago’s zoektocht voor naar de oplossing van zijn persoonlijke legende. Hij moest zijn droom achternagaan, letterlijk zelfs. Santiago had een droom gekregen over een schat bij de piramiden bij Egypte. In het begin vond hij het maar vreemd en was niet van plan om zijn eigen leven als herder en verliefde adolescent op te geven. Op een dag vertelt hij de droom aan een oude koning. De oude man zegt hem dat hij deze droom helemaal geen bedrog is, meer nog, de koning zelf kan Santiago verder helpen, indien deze dat zou willen. Santiago betaalt een deel van zijn kudde als prijs om de raad te krijgen om zijn droom na te jagen.

Deze reis brengt hem eerst in Marokko, haar ontmoet hij een oudere koopman bij wie hij samen gaat werken om het vervolg van zijn reis te kunnen vergoeden. Deze passage laat wel de culturele verschillen zien tussen enerzijds het Oosten en anderzijds het Westen, of beter gezegd net de gelijkenissen.

Op een avond voert het gesprek beiden heren naar de nabije toekomst. Santiago wil immers spoedig vertrekken naar de piramides en vraagt aan de koopman of hij ooit al eens door de woestijn is geweest. Na het negatieve antwoord ontstaat er enige verwarring aan Santiago’s kant. De koopman is immers een moslim en de enige weg richting Mekka loopt door de woestijn. De koopman vertelt Santiago dan dat hij al lang had gedacht om de stad te bezoeken, maar dat dan er een eind komt aan het ‘uitkijken’. Al heel zijn leven kijkt de koopman uit naar zijn heilige reis, maar eens hij in de stad is, zal zijn levensdroom vervuld zijn en zal er geen reden meer zijn om verder te leven.

Een ander interessant stuk volgde enkele pagina’s later. In de karavaan door de woestijn, ontmoette Santiago een Engelsman. Deze man was geïntrigeerd door het begrip ‘Alchemisme’. Hij zocht de wetenschap op in boeken en besloot om zichzelf in te wijden. Hiervoor ging hij ter rade bij een bekende alchemist in een oase in de woestijn. (De Engelsman had weliswaar niet de meest zuivere intenties. Zijn geest was vooral bevangen door de vruchten van de wetenschap, en niet door de mogelijke geestensrust. Hij vond immers in zijn boeken dat de alchemisten van ijzer goud konden maken en een drankje konden brouwen die de eeuwige jeugd verschaftte.) De Engelsman bracht zijn tijd door met de boeken te bestuderen terwijl Santiago al zijn wijsheid uit de woestijn haalt door te luisteren naar ‘L’âme du monde’, de geest van de wereld. Wanneer beiden heren op een dag besluiten, om bij wijze van experiment, elkaars manieren uit te proberen, blijkt dat zowel de Spanjaard als de Engelsman van een koude reis terug komen.

Hieruit blijkt dat ieder mens uniek is. Elke mens heeft een eigen manier van benaderen en bij gevolg ook een andere benadering. De manier waarop de ene het licht ziet, kan de andere blind blijven. Toch denk ik persoonlijk dat het vrijwel noodzakelijk is dat ieder mens alle mogelijke manieren uitprobeert om een bepaalde niet nader genoemde zaak zich eigen te maken. Dit kan enkel maar meer mogelijke motieven en drijfveren aanbrengen, waardoor men het totaalbeeld beter kan begrijpen. (we moeten ons natuurlijk wel altijd voor ogen houden dat ‘het’ totaalbeeld niet verkregen kan worden. Er zijn immers te veel obstakels voor de mens zelf. We zijn niet perfect en incapabel om bepaalde dingen volledig te vatten.)

Een voordeel van deze techniek is dat er verwarring zal ontstaan. Enige verwarring is essentieel indien men de complexe fenomenen van de wereld wil begrijpen. Verwarring voert ons immers weg van de intellectuele volgzaamheid. Bij verwarring ontstaat het autonoom denken. Dit denken is zeldzamer dan men denkt. “Het is vermoeiend, het duurt lang en is nutteloos, het antwoord is immers jaren geleden reeds neergepend door mensen die over een grotere geest beschikken, dus laten we ons de moeite besparen.” Op deze manier verandert de mens in een beschadigde USB-stick. We weten wel waar A en waar B is, maar vraag ons niet hoe we daar naartoe moeten gaan. Het is een degradatie van een prachtig vermogen.

Eens in de oase aangekomen, krijgt de Engelsman hetzelfde advies als de koning Santiago gegeven heeft. Men moet het proberen, tart het lot en kijk of het lukt. Indien dit in de mogelijkheden ligt, zal het wel lukken, maar het zal nooit lukken zonder te proberen.

De oase zadelt Santiago op met een verscheurende keuze. Hij weet dat één van de bewoonsters voor hem op de wereld is gezet. Toch behoort ze nu, nu de liefdesvlam het hardste brandt, nog niet tot zijn leven. Eerst moet hij, volgens de alchemist de piramides bereiken en zijn schat vinden. De Spanjaard verlaat zijn geliefde en zet onder leiding van zijn meester, de alchemist, zijn tocht verder.

In de woestijn zelf volgt er een openbaring voor de student. Om zijn leven te redden, praat hij met de geest van de wind, zon en later met die van de wereld zelf. De oude alchemist kijkt nu glimlachend toe, de schapenherder heeft zijn spirituele reis beëindigd en komt als volleerde alchemist bij zijn eindbestemming. Hierop nemen ze afscheid en gaat Santiago verder. Bij de piramides merkt hij dat er geen schat is, hij ontmoet er wel een rover die drie jaar geleden dezelfde droom had, deze speelde zich dan wel af in een kerkje in Spanje. De man is weliswaar een realist en liet zich niet verleiden tot de reis.

Santiago keert terug naar zijn beginpunt en het lokaas op dezelfde plaats waar hij de droom heeft gehad. Hij laat het onaangeroerd voor de volgende man die zijn geluk gaat beproeven en geeft de wind de opdracht om aan zijn beminde oasebewoonster dat er spoedig een einde zal komen aan het lange wachten.

In het begin van deze post was ik niet bepaald enthousiast over het boek, dit komt door het thema, dat niet op mijn steun kan rekenen. Ik ben zelf geen adept van het lot, dit is een persoonlijke mening en dan bijgevolg dus verschillen met andere mensen, die het thema dan wel weer de hemel in zullen prijzen.

De reden waarom ik na de proloog zo lovend was over het boek, berust op een misverstand. Ik had eerst gedacht dat het korte verhaal ging over het ontstaan van de geschiedenis. Iedereen staat op een eigen manier in deze wereld, met eigen verlangens en eigen drijfveren, geschiedenis ontstaat uit deze interactie. Uiteindelijk bleek het effectief over de geest van het water te gaan.

Toch blijf ik nog achter met enkele vragen. Het zou toch abnormaal zijn dat een meesterwerk, dat in vele talen herschreven werd en dat wordt aanbevolen in het onderwijs, slechts een matige indruk op mij kon maken. Één reden waarom dit kon gebeuren zal niet lang verduisterd kunnen blijven. Wie kan er immers vanaf de eerste keer een bepaald aspect van het leven volledig inschatten, doorgronden en naar waarde schatten? Men moet de ervaring opnieuw onderzoeken, steeds van verschillende invalshoeken en op verschillende manieren. Ik weet wat me, na een bezinningstijd te doen staat.

06-08-2010, 17:18 geschreven door Kim  

Een ruime tijd geleden heb ik u gevraagd of u nog een vervolg van deze blog wilde zien. Iedere lezer kon zijn/haar mening geven en er werd ook een mogelijkheid tot discussie gegeven. Hieruit is gebleken dat u daarwerkelijk een doorstart wilde zien.

Helaas moet ik u dan teleurstellen. Zoals de titel al laat vermoeden wordt dit geen echte doorstart. Nu de oorspronkelijke opdracht afgelopen is, grijp ik dit gebeuren aan om bepaalde ketens af te werpen. Ik zal de literaire actua niet meer zo nauwgezet volgen, maar eerder mij op het veldwerk richten.
Hoewel er nu ook geen opgelegde boeken meer zijn, betekent dat niet dat ik de werken van het meer literaire genre zal verwaarlozen en mijn heil zoeken in de stationsromannetjes. De boekenlijsten waren altijd een leidraad, en de plaats waarnaar het me heeft gebracht, bevalt me wel.
Ik zal natuurlijk wel blijven experimenteren met verschillende werken van verschillende auteurs, maar toch liggen er al enkele sterke suggesties op me te wachten.

Natuurlijk zijn dit hoopvolle woorden, maar de bevestiging moet er nog altijd komen. Er bestaat altijd een kans dat ze verdrinken in de zeeën van tijd, die in deze periode tot mijn beschikking staan, maar wie zegt dat dit niet in mijn voordeel kan spelen?

12-07-2010, 09:55 geschreven door Kim