Lieve lezertjejs (of die 5 man die effectief mijn blog leest ;))!

Mijn excuses voor het lange uitstel van de volgende update! De tijd vliegt hier namelijk, en voor ik het weet zijn we bijna een maand verder zonder dat ik iets geschreven hebt. Maar goed, genoeg gezeverd, ’t is tijd voor de serieuze zaken, want in tussentijd is hier (hoe kan het ook anders) weer heel wat gebeurd!

Dire weken geleden heeft onze universiteit namelijk deelgenomen aan een of andere bergbeklimmingswedstrijd en 2 van de 3 vrouwelijke deelnemers van onze unief waren Belgen (Ciara en Lise), en 2 van de 3 ‘cheerleaders’ waren eveneens Belgen (Elke en ik, maar dan zonder de pakjes en ponpons)! Het was natuurlijk een wedstrijd op z’n Chinees, wat betekende dat we om half zeven al beneden in de lobby moesten staan om te vertrekken. Nadat iedereen slaapdronken de bus opgesukkeld was, vertrokken we gezwind naar de Berg (geen idee welke, hij was in ieder geval hoog), waar we dan ongeveer een anderhalfuur later helemaal door elkaar geschud toekwamen. Ter plaatse stonden al heel wat andere deelnemers van ander universiteiten of overheidsinstellingen zich op te warmen op het opzwepende ritme van de Chinese hoempapa-muziek, maar vooraleer onze kandidates zich mochten voorbereiden op de zware strijd, diende eerst een hele fotoshoot afgewerkt te worden. En als ik fotoshoot zeg, bedoel ik ook fotoshoot, want er werd geïnstrueerd hoe men op de foto moest staan (bijvoorbeeld, iedereen met tandpasta-smile en victory-tekens makend), in welke volgorde,... . Gelukkig behoorde ik tot de supporters waardoor ik de rest uit ongegeneerd kon uitlachen (wat niet zo geapprecieerd werd om een of andere rare reden).

Om halftien kon de wedstrijd eindelijk van start gaan, maar niet voordat er 10 man (dezelfde) speech voorgedragen hadden. De jongens begonnen als eerst aan de 3km lange strijd, en tien minuten later de meisjes aan hun 2,5km. De wedstrijd was eigenlijk zo: de eerste anderhalve kilometer was plat en dan begon de beklimming, wat betekent dat er 1km/1,5km lang trappen moesten gedaan worden, om dan als eerste aan de (onzichtbare) finish proberen te komen. Wij (de supporters) hebben het allemaal niet kunnen zien, want we moesten beneden aan de berg blijven wachten tot iedereen terug naar beneden kwam (ik snap dus eigenlijk nog altijd waarom er supporters nodig waren, maar goed, ligt misschien aan mij).

En het moet gezegd worden, onze jongens en meisjes hebben dat goed gedaan! Ciara is geëindigd als 4^de van de vrouwen, Lise ongeveer als 10^de, Anna (een Duitse) als 9^de , 2 van de 5 jongens zaten in de top 12, als groep zijn ze ook op de 4^de plaats geëindigd en dan heeft Anna ook nog een prijs gewonnen omdat ze ‘speciaal’ was (als jullie er niets van begrijpen, geen erg, wij ook niet). Na afloop werden we dan allemaal nog eens getrakteerd op een heel fancy diner (lees: al het eten koud en naar wat ik vermoed niet echt vers), maar ter compensatie kregen alle deelnemers van de unief beddengoed cadeau (hiphip!).

Twee weken geleden stond er alweer een sportwedstrijd op de agenda, maar deze keer werd van ons niet verwacht dat we meededen. We moesten wel iets anders doen, namelijk meelopen in de openingsparade, en daarvoor dienden we witte handschoentjes te dragen. Het was eigenlijk allemaal best grappig, alleen was het echt heel koud en nat en hebben we bijna een uur buiten moeten staan.

Elke faculteit had dan een aantal studenten opgetrommeld om zich te vertegenwoordigen en een of andere leuze te scanderen. Wij waren met een twintigtal buitenlandse studenten (die als aapjes in de zoo bekeken werden), Elke op kop met een vlag, daarachter de jongens die een bord moesten dragen, dan de eerste rij studenten met een doek waarop stond ‘We are the world’ (met de witte handschoentjes erbij voelde ik mij helemaal als Michael Jackson) en de rest allemaal met ponponnetjes. Wij moesten gelukkig niets te scanderen, enkel idioot lachen en naar iedereen zwaaien. Kortom, sois belle et tais-toi.

Naast de gezonde, sportieve lichamen en evenementen zal ik het ook nog even hebben over de ongezonde, gewonde lichamen en evenementen hier in China. Vorige week waren namelijk uitgenodigd om de verjaardag van Hampus de Zweed mee te vieren (uiteraard, no Belgians no party). Hij had ons uitgenodigd om met een hele groep andere mensen te gaan eten in een Braziliaans Steakhouse en ‘njammie’ en ‘kwijl’ zijn volgens mij de meest accurate woorden om het eten te beschrijven. Maar wij zouden ons niet zijn, mochten we niet voor een beetje drama zorgen... Entertainer van dienst? CIARA! Bij het verlaten van het restaurant (lange trap, nat en glad) is zij met haar klikken en haar klakken (maar vooral hoge hakken) van de trap gevallen. Resultaat: grote snee in haar hoofd, veel bloed, veel geroep. Toen de dokter zei dat hij een deel van haar moest knippen om de wond fatsoenlijk te kunnen verzorgen, was er nog veel meer geroep, met als gevolg dat hij ongeveer 2 haarsprieten heeft weggeknipt. Volgens mij durfde hij niet meer, wat ik mij wel kan inbeelden, Ciara mag dan klein zijn, ze kan best impressionant zijn als ze wil J. Ik was er gelukkig niet bij (ik was voor het hele voorval al lang terug in het hotel, aangezien ik mij niet goed voelde die avond), dus ik heb het in geuren en kleuren mogen aanhoren van Elke die het wel allemaal van dichtbij heeft gezien. Probleem: Elke heeft een bloed/dokter/ziekenhuisfobie, maar het moet gezegd worden, ze heeft zich zeer sterk gehouden, niet eens flauwgevallen (ze heeft wel 2 nachten bijna niet kunnen slapen door nachtmerries, maar dat even terzijde).

Maar de volgende dag begon Ciara’s wond te trekken, aangezien het verband (lees: vreemdsoortig netje) dat alles op z’n plaats moest houden, heel los zat. Wij dus met z’n drieën (Elke hadden we maar thuis gelaten, had al nachtmerries genoeg) naar het ziekenhuis bij ons om de hoek voor een nieuw verband. Dat bleek achteraf geen goed idee, want toen we naar de consultatieruimte liepen, kregen we al kriebels. Dat ziekehuis is een oud,vies gebouw, waar alle ramen OPEN stonden (hartje winter), de consultatieruimte was niet meer dan een klein, vies kantoortje waar 2 dokters tegenover elkaar aan een bureau zaten, en JAWEL de deur naar de wachtzaal (lees: gang waar iedereen rechtstaat) stond open waardoor dat iedereen gezellig kan luisteren wat dat de patiënt allemaal mankeert. Bij het onderzoeken van de keel dragen ze GEEN handsschoenen, en wanneer ze de volgende patiënt z’n keel onderzoeken wassen ze hun handen ook NIET. Van verspreiding van bacteriën gesproken... Maar goed, het was dan aan ons, dus Ciara doet haar verhaal en vraagt om een nieuw verband, waarop die dokter ons begint uit te lachen en zegt: ‘Jamaar, dat kunnen wij hier niet, voor een verband moet je naar de stad gaan’, en dan nog maar wat bleef nagrinniken omdat wij zo naïef en stom zijn.

Nadat we van de shock bekomen waren, zijn we dan maar naar een goed ziekenhuis gegaan, dat we op internet gevonden hadden, helemaal speciaal voor buitenlanders. Het was nog een heel gedoel om daar te geraken, maar een uur 2 bussen, een taxi en veel bloed, zweet en tranen later, stonden we eindelijk in het kantoor van onze eigenste Nieuw-Zeelandse dokter. Ciara’s wond was goed gehecht (al een chance), maar de Chinese dokter (lees: schrikschijter) had veel te weinig haar weggeknipt, en er was dus kans op infectie als die haartjes in de wond zouden groeien. Zijn oplossing: het haar rond de wond wegscheren. Resultaat: Ciara loopt nu rond met een kaal plek met 10cm doorsnede op haar hoofd rond! Toen de dokter haar haar aan het wegscheren was, is Ciara heel dapper geweest, nauwelijks tegengesprutteld, aangezien ze zelf ook wel beseft dat het nodig was, maar Lise en ik hadden het toch even moeilijk, want het was echt wel heel veel haar, en ik had hartezeer in Ciara’s plaats. Maar goed, ondertussen zijn we er al aan gewend, en zitten we de hele tijd manieren te verzinnen om die plek te kunnen camoufleren en volgens mij gaat dat echt nog wel goed lukken.

Tot zover onze avonturen hier in China! Ik zal proberen snel een update te geven, want over dit en een paar uurtjes vertrek ik naar Shanghai om Kim te bezoeken! Jippiejee!

Toedels iedereen!

27-11-2009 om 05:39 geschreven door Kim  

03-11-2009 om 16:03 geschreven door Kim  

Hallo iedereen！

Terwijl jullie nu allemaal al lekker ingeduffeld rondlopen, schrijf ik jullie vanuit het zonnige China, waar de temperatuur nog steeds tropische trekjes heeft. En terwijl jullie allemaal braaf aan het werk zijn of op de schoolbanken zitten, zit ik hier nu in een internetcafe in Guilin, lekker een weekje brossen. Jaloers? TERECHT! En het beste moet nog komen, so stay tuned!

Het begon eigenlijk allemaal op een luie namiddag in Ningbo, toen wij gevieren besloten, dat we zin hadden in een reisje. Zoals jullie ondertussen waarschijnlijk al weten, zijn wij het soort meisjes die de daad bij het woord voegen, en dus zogezegd zogedaan. Een avondje plaatsen opzoeken, een uurtje toch nog maar een alternatief plannen (in China dient men voorbereid te zijn) en een dag later hadden we ons treinticket op zak om de daaropvolgende dag te vertrekken. Bestemming? Guilin en Yangshuo. Heenreis? 24u trein! Vertrekuur? 6u30 `s ochtends, en het beloofde al een korte nacht te worden, aangezien we besloten hadden om die vrijdagavond toch nog mee weg te gaan, we hadden immers tijd genoeg om te slapen op de trein (en zot zijn doet geen pijn).

Ik had in het begin toch zo mijn twijfels bij een treinreis van 24u met Chinezen, maar ik moet zeggen dat het echt heel goed meeviel. `t Was natuurlijk niet echt grote luxe en hygiene, maar dat is China en daar heb ik mij al lang bij neergelegd. Wij sliepen in de wagon met de `hardsleepers`, wat dus zoveel betekent als tweede klasse. Dan slaap je eigenlijk met 60 in een wagon, telkens onderverdeeld in kleine compartimentjes van 6 bedden (= 2 x 3 bedden boven elkaar). Wij lagen helemaal boven, met als gevolg dat telkens ik beneden wou zitten of terug in mijn bed wou kruipen, ik als een rasechte akrobaat halsbrekende toeren moest uithalen. Ongelooflijk maar waar ben ik niet op mijn gezicht gevlogen, maar het heeft een paar keer toch niet veel gescheeld.

Zondagochtend kwamen we dan eindelijk aan in Guilin, een van de mooiste plekken in China als je de reisgidsen en Chinezen (en ons!) mag geloven. Nadat we ons gerief in het jeugdhotel gedropt hadden en weer helemaal fris gewassen waren, besloten de buurt dan maar eens te gaan verkennen. Guilin zelf vind ik eerlijk gezegd niet zo heel mooi, een stad blijft nu eenmaal een stad, maar de streek rond Guilin is onvergetelijk mooi en we hebben toch wel een paar onvergetelijke dingen gezien/gedaan. Zo zijn we een rivier doorgewaad op onze blote voeten, aangezien alle Chinezen dat zelf ook deden een aangezien we avontuurlijk wouden zijn ( en geen goesting hadden om helemaal om te lopen). Daarna hebben we de Elephant Hill gezien (een rots die op een olifant lijkt, maar Chinezen hebben nogal een sterke verbeelding, dus als je er niets inziet, gene paniek), een heuveltje beklomen, met een paar Chinezen op de foto gekropen,… . Maar het allerleukste was toch wel het Seven Peak huppeldepup-park (de volledige naam schiet mij even niet te binnen, waar we onder andere een pandabeer gezien hebben (keizielig in een miezerige kooi), kangoeroes, aapjes die elkaar aan het ontvlooien waren EN een echte wilde aap! Ciara had wel een beetje schrik (mijn oren suizen nog altijd van haar gil) en ok, ik geef toe, hij deed een beetje aggressief, maar dat beestje kan er ook niet aan doen dat hij honger heeft.

De daaropvolgende dag wouden we de rijstterrassen zien in Longji. Dat lag wel iets verder af dan verwacht, namelijk 3u met de bus, maar net zoals de echte Chinezen vinden we dat al niet eens meer ver (stel je voor, mochten ze mij in Belgie zeggen dat ik 3u onderweg zou zijn, ik zou ze voor zot verklaren. En dan moet je nog eens 3u terug!). Maar serieus, mocht je er ooit in de buurt zijn, absoluut naartoe gaan, het is de moeite! Die rijstterrassen zijn zo ongelooflijk mooi en indrukwekkend! Wij zijn dan helemaal naar de top van de berg geklommen, waar we een prachtig uitzicht hadden. En ook de terugrit was zeer indrukwekkend en spannend, vooral toen de buschauffeur in het midden van een haarspeldbocht de motor even stillegde, uitstapte en in het plaatselijke bamboebos ging rommelen om met lege handen doodleuk terug in te stappen en verder te rijden. Had ik al vermeld dat de bus naast een redelijk spectaculaire kloof geparkeerd stond?

Dinsdag was het oorspronkelijke plan om te gaan fietsen in de buurt van Xingping (kwestie van eens niet de hele tijd doodsangsten te moeten uitstaan), maar aangezien er nergens genoeg en goedkoop fietsen te huur waren, hebben we dan maar besloten om een dagje eerder dan voorzien naar Yangshuo te gaan en daar de streek verder uit te pluizen. Ons jeugdhotel lag trouwens ietsje uit Yangshuo, namelijk in Xingping, wat dus blijkbaar een megagekende plek is in China en terecht, want het is er prachtig en er is vanalles te doen! Zo hebben we een boottochtje gemaakt op de Li rivier op een bamboevlot, een heuse berg beklommen (=1159 trappen naar boven. Chinezen moeten omwille van een of andere reden overal trappen maken), gefietst op het platteland met een stadsfiets zonder kaart of niets (achteraf gezien hebben we veel chance gehad dat niemand een platte band had, want anders hadden we daar wel mooi gestaan in onze Chinese rimboe), een hele mooie wandeling gemaakt naar een naburig vissersdorp en tussen de soep en pattatten door nog een voorstelling van Zhang Yimou meegepikt.

Het was echt wel een van de mooiste reizen die ik ooit gemaakt heb, vooral omdat we alles zelf gedaan/geregeld hebben zonder te veel andere toeristen tegen te komen. Plus ik heb zo het idee dat we eindelijk eens een stukje “echt” China gezien hebben. Jullie moeten de foto`s maar eens bekijken op mijn photobucket, het is wel de moeite al zeg ik het zelf J. (voor zij die het niet meer moesten weten, de link is: http://s607.photobucket.com/kimlingnicolai)

Ondertussen zit ik hier mij mentaal voor te bereiden op onze terugrit naar Ningbo die zo maar eventjes 27u (!) zal duren en aangezien we niet in het beginstation op stappen, zal het bed al beslapen zijn, dus ik hoop dat mijn bed niet te ranzig zal zijn. En ik hoop ook dat ik niet op mijn bek zal vliegen, wanneer ik het donker op zoek naar bed moet gaan.

Met veel moed groet ik u!

29-10-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

Hallo iedereen!

Het is vandaag onze laatste dag vakantie (snif snif), dus maak ik ineens van de gelegenheid gebruik een tekstje te placeren nu ik nog tijd heb. Enfin, da’s ook maar relatief, want ’t is niet alsof we zoveel les hebben J. Ik zal op voorhand al even waarschuwen voor de eventuele onsamenhangendheid, maar het is nogal wazig in mijn hoofd (nee, niet van de drank, wel van de vermoeidheid!).

Tijdens onze week vakantie zijn we zoals jullie ondertussen wel weten 3 dagen naar Suzhou en Tongli geweest. We hebben echt ontzettend veel chance met het weer gehad, wat het allemaal natuurlijk veel plezanter maakt. Zaterdagochtend hadden we om 7u ’s ochtends afgesproken in de lobby beneden zodat we op tijd een taxi zouden vinden en in het busstation zouden zijn. Met een beetje vertraging (Ciara had zich overslapen) zaten we met ons gevieren en vier rugzakken in de taxi gepropt richting bus. Achterafgezien hadden we misschien later kunnen opstaan, want uiteraard was er GEEN verkeer, en waren we er dus een uur te vroeg. Maar goed liever te vroeg dan te laat. Om 9u05 zaten we dan eindelijk op de bus richting Suzhou, waar we 3 uur later zouden aankomen. We hebben met ons vieren wel doodsangsten uitgestaan op de bus, want busritten in China is niet hetzelfde als een busrit in België. Stel je voor: 3 baanvakken, op elk baanvak een auto, wij in de bus op de eerste rij, de bus in volle snelheid op die auto’s zien afrijden, dan ineens zijn stuur naar rechts omgooien om de auto’s via de pechstrook in te halen, dit dan nog eens vergezeld van onophoudelijk getuut (van onze chauffeur en/of anderen) en dit maal 3 uur. We waren echt wel heel content dat we heelhuids in Suzhou waren aangekomen, maar nu moesten we nog naar ons hostel zien te geraken. Gelukkig was Lise zo voorzienend geweest om op te schrijven welke bus we moesten nemen enzo dus dat ging al bij al wel heel vlot. Het enige probleem was dat we niet wisten hoe we van de bushalte tot ons hotel moesten geraken. 5 Chinezen die het niet wisten later, zijn we toch stukje bij beetje dichter geraakt, om uiteindelijk tot onze opluchting ons hostel aangeduid te zien staan.

Ik had mijzelf al voorbereid op een minimum aan luxe, maar ik moet toegeven dat het hostel echt wel heel degelijk was. Het hostel was ondergebracht in een oude Chinese residentie, en bijgevolg heel mooi en rustig gelegen. Alleen waren er wel ontzettend veel muggen (en ik kan het weten, want ik ben natuurlijk de enige die gestoken is en dan nog niet eens zo’n klein beetje).

Nadat we snel onze rugzakken gedropt hadden, zijn we dan maar op verkenningstocht door Suzhou getrokken. We zijn onder andere naar een dierenmarkt geweest waar je honden kon kopen voor 22 euro (en er waarschijnlijk nog op kon afbieden) of poezen, konijnen, cavia’s, kanaries,... Het was natuurlijk wel een Chinese markt, dus veel dieren in dezelfde kooi, sommige slecht verzorgd of zelfs halfdood. Niet echt voor de zachte zieltjes onder ons.

Na onze avondmaaltijd wouden we graag naar een nachtmarktje gaan en toen we op onze kaart aan het kijken waren hoe we precies moesten gaan, kwam er een man op ons af die vroeg of hij ons kon helpen. We zeiden dat we naar dat nachtmarktje wouden gaan, waarop hij zei dat hij ons wel wou brengen. Daar waren we dan toch niet zo heel enthousiast over, en toen hij de twijfel op ons gezicht zag, zei hij: ‘Oh, maar jullie hoeven helemaal geen schrik te hebben, ik ben geen Chinees, ik ben een Koreaan!’ Alsof daarmee de zaak uitgemaakt was! Uiteindelijk zijn we toch meegegaan, want wat kan 1 klein Chinees (excuseer, Koreaans) mannetje tegen 4 uit de kluiten gewassen Belgische meiden beginnen J? En achteraf zijn we heel blij dat we dat gedaan hebben, want het was toch nog wel een heel eind lopen. ’t Was trouwens een heel leuk marktje, veel Chinese spulletjes, dus heb mij een beetje laten gaan, ’t was tenslotte vakantie voor iets!

De volgende dag zouden we weer vroeg moeten opstaan, aangezien we naar Tongli wouden (een klein kanaalstadje op 3 kwartier rijden van Suzhou). Het is inderdaad een zeer pittoresk stadje, heel mooi gelegen, dus zeker naartoe gaan mocht je ooit in de buurt zijn, maar wel heel veel volk. Dat weet je natuurlijk wel op voorhand als je naar China gaat, dat je niet te veel rust en kalmte moet verwachten. In Tongli bevindt zich trouwens ook het enige seksmuseum van China, waar Elke heel graag naar toe wou. Allemaal heel grappig, maar niet zo heel spectaculair, op de oude marteltuigen voor ontrouwe vrouwen dan na. We waren oorspronkelijk van plan om de laatste bus (= 18u) naar Suzhou terug te nemen, maar uiteindelijk zijn we al rond 16u doorgegaan. Niet dat het daar niet leuk was, maar als je één Chinese tuin hebt gezien, heb je ze wel ongeveer allemaal gezien, daarbij waren we allevier heel moe en ook beu om voortdurend aangestaard te worden en met Chinezen op de foto te moeten.

Terug in Suzhou hebben we ons ergens op een terras gezet met een goed stuk taart en daar heel de buurt op stelten gezet met ons gelach en gezang. Jaja, de Chinezen beginnen al bijna te denken dat we allemaal zot zijn. Omdat we zo moe waren, wouden we het die avond rustig houden, dus op ons gemakje eten en dan terug richting hostel stappen. Nog nagenietend van onze leuke dag gingen we dus met een vol buikje naar ons hostel, maar toen we er dan bijna waren, hebben we het genoegen had om een serieus staaltje dierenmishandeling van dichtbij te mogen meemaken (lees: “baasje” dat zijn hond met de kop tegen de muur sloeg en met de vlakke hand sloeg, omdat de hond was weggelopen om met een andere hond te spelen), kwestie van de avond met een vrolijke noot af te sluiten. Het was echt heel eng, en je voelt je ook zo hulpeloos, want je kan er niet echt iets aan doen. Ik denk niet dat die vent echt onder de indruk zou zijn mochten er vier buitenlandse meisjes hem terecht wijzen. Omdat we allevier nogal onder de indruk waren hebben we dan nog maar even een omwegje gemaakt en ergens op een bankje zitten wachten totdat we zeker waren dat de man met zijn hond weg zouden zijn vooraleer wij er terug voorbij moesten. ’t Is toch een beeld dat ik niet snel zal vergeten.

Onze laatste dag in Suzhou hebben we vooral gewoon wat zitten rondlopen en hier en daar nog eens iets bezocht, maar het ook heel kalm gehouden. In de late namiddag zaten we dan alweer op de bus richting Ningbo en deze busrit was zo mogelijk nog erger dan de vorige. De buschauffeur reed ten eerste veel wilder (voor zover dat dat mogelijk is), ten tweede was het donker buiten dus je zag ook niet te goei wat hij aan het uitsteken was en ten derde hebben we 3u naar Chinese karaoke moeten luisteren. Eigenlijk was dat nog wel een goede afleiding op de momenten dat het echt eng was, maar ik heb toch besloten in de toekomst meer de trein te nemen om te reizen in China.

De rest van de vakantie zijn we vooral lekker lui geweest, eens in het parkje gaan liggen zonnen, dan eens naar de stad gaan voor een massage en een facial,... Jaja, dit hier is het echte leven!

En nu ga ik nog genieten van mijn laatste minuutjes vakantie voor het “harde” werk hier weer begint.

Heel veel liefs!

08-10-2009 om 16:47 geschreven door Kim  

Hallo iedereen!

Vandaag is het 2 oktober, wat bijgevolg inhoudt dat het gisteren 1 oktober was. Zoals sommigen onder jullie misschien weten is 1 oktober de Chinese nationale feestdag en dit jaar was het daarbij nog eens de 60^ste verjaardag van de Volksrepubliek. Ik hoor u vragen: ‘60^ste verjaardag? Waarom vieren ze dat en niet de 50^ste verjaardag?’ En om een hele lange, ingewikkelde (en vooral saaie) uitleg kort te houden, zal ik u antwoorden: ‘Omdat in de Chinese geschiedenis en cultuur het getal 60 de voltooiing van een cyclus symboliseert.’ Jullie kunnen je dus wel inbeelden dat het een grootse viering was met veel tralala en ‘oeh, kijk eens hoeveel tanks wij hebben en raketten en andere dingen waarmee we een land kunnen verwoesten’. Allemaal wel heel indrukwekkend, maar het blijft een beetje machovertoon in mijn ogen.

Hoewel het in Beijing schitterend weer was, hetzij natuurlijk hetzij met behulp van satellieten (met Chinezen weet je nooit), regende het hier in Ningbo pijpenstelen. Dus, wat hebben wij gedaan? Wij hebben een hele dag in bed gelegen, naar tv gekeken (naar de ceremonie in Beijing) en andere luie dingen gedaan. Zo zijn we gisteren ook voor de allereerste keer in onze pyjama gaan eten in een restaurantje om de hoek. Hoewel Chinezen dat heel vaak doen, voelden we ons er toch nog niet helemaal klaar voor, maar gisteren was het de ideale dag om het uit te proberen. Uiteraard was het ook een dag dat geen enkele Chinees dat deed, dus we vielen wel een beetje op, maar wat maakt ons dat uit?

Ook de rest van vorige week is er niet zo heel veel speciaals gebeurd, behalve dat ik één dag ziek ben geweest. Ik weet nog altijd niet wat het juist was, alleen dat ik wakker werd met heel veel buikpijn (op 3 uur tijd een stuk of 5 keer naar het wc moeten spurten), misselijk, koorts en een dikke keel. Ik heb nog geprobeerd om naar de les te gaan, maar dat ging niet echt, dus ik heb dan maar een hele dag in bed gelegen. ’s Avonds was er een banket voor de internationale studenten en aangezien het dan ook veel beter ging, heb ik dan maar besloten om mee te gaan. Achteraf gezien niet zo’n goed idee, want ik was zo misselijk als het maar kon zijn na het eten, maar goed.

Het banket zelf was zeer lekker (vooral zeer veel) en ook heel entertainend. Het begon eigenlijk al een kleine week geleden toen Elke telefoon kreeg van Briny (de contactpersoon voor de internationale studenten) om haar te vragen of ze geen speech kon geven tijdens een of andere vergadering als vertegenwoordiger van de buitenlandse studenten. Elke durfde niet goed nee te zeggen en heeft dan maar ja gezegd (logischerwijs). Dat was trouwens nog een heel gedoe, want tijdens het eten moest Elke dan ineens naar een ander gebouw gebracht worden om te speechen, om daarna terug te komen. Maar hoewel ze heel zenuwachtig was, heeft ze dat heel goed gedaan (en ik kan het weten want ik was erbij als morele steun)! Een vergadering kon je het wel niet echt noemen, want we kwamen binnen in een stampensvolle aula met studenten en proffen die Elke voorstelden als ‘Aaik’ (als in ‘Ike’ van ‘Ike and Tina Turner’). Achteraf hebben we trouwens nog het genoegen gehad te mogen luisteren naar de Engelse speech van een prof die dacht dat hij Martin Luther King was (‘Aai haf ee dliem’).

Maar het was nog niet genoeg dat Elke een speech gaf, neenee, 20 minuten voordat we moesten verzamelen in de lobby, kreeg Ciara telefoon van Vivian (assistente van Briny) om te laten weten dat Ciara als vertegenwoordiger van de studenten (ofzoiets) zou moeten aanschuiven bij de tafel van de decaan en andere hoge pieten! Lise, Elke en ik vonden dat vooral heel grappig, Ciara net iets minder, wat ik wel kan begrijpen, want ze zat tussen onze Koreaanse klasgenoot (niet de kreuner, een andere Koreaan, eentje die ’s ochtends om halfvijf opstaat om vuilnis te rapen op campus en daar gedichtjes over schrijft. Hij is 66 jaar oud, spreekt Chinees zonder tonen en kan nog 4 andere talen, hopelijk iets beter dan zijn Chinees. Jaja, leuk volk hier op de campus! :)) en een of andere oninteressante Chinese hoge piet. De rest van ons zat gelukkig wel aan dezelfde tafel, samen met de Zweden, een zwijgzame Ijslander wiens naam ik nu al voor de honderste keer vergeten ben, en 3 Chinezen. Wat je moet weten van Chinezen is dat ze heel graag ‘ganbei’ doen (=ad vundum) en dat dan zo’n stuk of honderd keer per maaltijd. Het is trouwens heel onbeleefd om zo’n dronk te weigeren (heb ik ook gemerkt als we op stap gaan. Als iemand je een drankje aanbiedt, mag je eigenlijk geen nee zeggen uit beleefdheid. Soms zeer handig en goedkoop, soms ook zeer irritant). Gelukkig zeiden de Chinezen bij ons aan tafel ‘你随意我喝光’ wat zoveel betekent als ‘jij ad libidum, ik advundum’, waarop zij dan hun keel openzetten. Die onnozele dokters die beweren dat Chinezen geen alcohol kunnen afbreken, moeten eens samen met Chinezen gaan eten. Ze zullen zien dat Chinezen serieus wat drank kunnen verzetten. 

Tijdens het diner zelf waren er optredentjes, waaronder een Chinese danseres, onze Koreaanse klasgenoot die gedichtjes voordroeg die niemand verstond en ‘altijd is Kordiakje (ofzoiets) ziek’ in 5 verschillende talen zong (wat ook niemand verstond), een paar Chinese muzikanten,... . Niet echt helemaal mijn idee van een gezellig diner, maar het was te verwachten aangezien het door Chinezen georganiseerd was. Na het diner waren we nog allemaal uitgenodigd om te gaan kijken naar een voorstelling ineen gestoken door de Chinese studenten van Ningbo University. Zelden zoiets moois gezien, heel grappig ook en zeker niet overgeacteerd! (merk het sarcasme op). Gelukkig zijn we niet zolang gebleven, kwam vooral omdat mijn eten er terug uit moest, maar ik was al blij dat ik niet nog een uur naar dat gezever moest kijken en luisteren. De rest van de buitenlanders zijn dan nog gezellig samen wat pinten gaan pakken, maar aangezien mijn maag nogal hard tegensputterde die avond, lag ik al om negen uur in mijn bed en heb ik dus al het plezier gemist!

Maar ondertussen ben ik weer helemaal genezen en gelukkig maar, want morgen vertrekken we eindelijk naar Suzhou! Ik kijk er al helemaal naar uit. Het enige nadeel is dat we morgenvroeg ten laatste om kwart na zeven in een taxi op weg naar het busstation zouden moeten zitten, dus dat wordt wel pijnlijk bij het opstaan. Desalniettemin blijf ik goedgezind, want vandaag gaan we... SHOPPEN!

Tot gauw!

02-10-2009 om 17:48 geschreven door Kim  

27-09-2009 om 02:20 geschreven door Kim  

Gegroet gij allen!

De goden zijn mij wel gezind, want afgelopen zondagavond kreeg ik een telefoontje van de receptie om te zeggen dat er al een kamer vrij was! Ik heb natuurlijk zo vlug mogelijk mijn boeltje bijeen gepakt (wat nog niet zo vanzelfsprekend was, want op een of andere manier waren mijn bezittingen verdubbeld op die paar dagen tijd). Ondertussen zit ik hier dus op mijn eigenste kamer op het zesde verdiep MET internet, een hele verademing.

Maandag hebben we trouwens ook voor de eerste keer les gehad. Dat viel allemaal heel goed mee, want de lerares van onze grammaticales ging supertraag en bleek achterafgezien ook niet zo een heel snuggere te zijn. Zo begon ze met de namen af te roepen en toen ze aan mijn naam kwam, gaf ze daar ineens zo een uitgebreide uitleg over ( hoe dat ‘kim’ meestal vertaald wordt en ‘ling’ enzo van die dingen, mijn naam stonds zelfs op het bord) en vijf minuten later vraagt ze mij dan : ‘En hoe heet je nu ook al weer?’ Terwijl dat mijn naam dus op het bord stond...

We zaten ook niet met heel veel in de klas: 2 Zweden, 4 Duitsers (die later van klas zijn veranderd), een Indonesische Chinees, de 4 Belgen en dan 2 Koreanen, waaronder een man van ongeveer 40 en een vrouw van ongeveer 100. En die Koreaanse man, dat is een geval apart. Zijn tanden staan ten eerste zo scheef als het maar kan zijn (Koen, ge zoudt er uw werk aan hebben), ten tweede stelt hij zo veel irritante vragen in Chinees die geen kat verstaat (en dan zijn de vragen daarbij nog eens überdom, zoals : waarom is het Chinese schrift in Taiwan anders dan in China? En dat studeert dan Chinees) en last but certainly NOT least, zit die kerel te kreunen alsof zijn leven ervan afhangt. Dat is zo irritant, jullie kunnen het je niet inbeelden.

Ondertussen is het woensdag en hebben we besloten dat we van klas gaan veranderen, namelijk naar de E-klas. Grammatica ging zo traag, en de kreuner kreunde zo irritant en E is het ook gewoon veel fijner. Er wordt tenminste lesgegeven op een normaal tempo en is ook iets minder betuttelend. We zitten wel met nog minder in de les, het is te zeggen, buiten ons gevieren zijn er nog 3 andere mensen. Niet overdreven veel volk dus, maar dat maakt het wel heel aangenaam.

Volgende week is het, zoals jullie misschien al weten, nationale feestdag in China (en daarbij dit jaar nog eens 60 jaar Volksrepubliek) en hebben wij een week vakantie. We waren eerst van plan om naar Hohhot te gaan in Binnen-Mongolië, maar dat was dan uiteraard weer buiten de Chinezen gerekend.

Zaterdagmiddag waren we al eens naar het station in Ningbo gaan zien of we ons tickets al konden kopen. Wij schuiven braaf aan in de rij en toen het onze beurt was, vroegen we vriendelijk aan de madam in het kotteke of we 4 tickets konden boeken op trein zoveelzoveel van Shanghai naar Hohhot, en we waren zelfs nog zo vriendelijk om alles al uitgeschreven te hebben en gaven haar dus het papiertje. Zonder er nog maar naar gekeken te hebben zei ze dat het niet ging en ging direct door naar de volgende in de rij. Wij dachten uiteraard: ‘Met alle Chinezen, maar niet met de deze’ (hi, mopje) en gingen gewoon naar de madam in het kotteke ernaast. Die wist ons te zeggen dat we de tickets pas maandag zouden kunnen kopen.

Maandag na de les (en nadat mijn internetman gepasserd was) nemen wij in de gietende regen de bus naar Ningbo South Station, schuiven we aan in de rij om dan van de onvriendelijke madam (met schots en scheve tanden) te horen te krijgen dat we geen tickets meer konden kopen. We hadden op voorhand al afgesproken dat we ons niet zouden laten doen, dus wij blokkeren met vier dat loketje en eisen min of meer (met onze meest indrukwekkende blik) een uitleg. Zij antwoordde dat het simpelweg niet ging, dus wij heel kordaat gezegd dat ze dan maar nog eens moest proberen. Geen resultaat. Maar goed, wij hebben al lang geleerd dat wat de ene Chinees zegt, nog niet persé hetzelfde is als wat een andere Chinees zegt, dus zijn we weer naar een andere madam (met nog schevere tanden) in een kotteke gegaan met dezelfde vraag. Weer hetzelfde antwoord. Opnieuw eisen we een uitleg, waarop ze wijst naar een papiertje dat ophangt: ‘Er worden geen treintickets verkocht waarmee je tussen de 27^ste september en 1 oktober kan reizen’. Leve de Volksrepubliek, leve China! Dat hadden ze ons zaterdag dan ook wel kunnen zeggen.

Maar moedig als we zijn dachten we een oplossing gevonden te hebben in het zoeken van een reisbureau, alleen... we wisten er geen enkel zijn. Maar buiten moedig zijn we ook assertief, want dan vragen we dat toch gewoon aan een (ietwat betrouwbaar (voor zover dat gaat) uitziende) Chinees ?!

Zogezegd, zogedaan. We stappen af op de eerste de beste politieagent die we tegenkomen, maar die wist er uiteraard geen zijn. Maar een klein Chinees mannetje had ons dat horen vragen en voor we het weten, lopen we hem achterna richting reisbureau. Drie halve aanrijdingen en vier hartaanvallen later bevinden we ons in een vieze lift, in een vies gebouw. Het grappige was dat we eerst niet goed in die lift durfden stappen (heel betrouwbaar zag ie er niet uit), waardoor het mannetje alleen naar boven was gegaan en we hem dus tijdelijk kwijt waren. Maar goed, nadat we elkaar teruggevonden hadden, leidde hij ons naar een vies kantoortje met (hoe kan het ook anders) vieze mannetjes. Beeld je in: je staat in een kantoor. Links staat een soort van harde sofa waar een man op ligt te slapen (snurkend, hoestend en rochelend tegelijkertijd, Chinezen zijn er kampioen in), rechts staat er een bureau met een rokende Chinese vetzak zonder duim, maar met sigaret waarvan de as gewoon op de bureau valt.

Nu dat we er toch waren, dachten we dat we het even goed konden vragen, ook al zag het er niet helemaal betrouwbaar uit. We leggen dus onze situatie uit en na een stuk of 6 telefoons, zei hij dat hij treintickets had. Probleem: we moesten een voorschot van 400 kuai betalen (= €40, een pak geld in China). Dat wouden we uiteraard niet, dus begonnen we te onderhandelen. Uiteindelijk zouden we pas moeten betalen wanneer we de tickets in handen hadden. Dat was trouwens ook maar iets louche, want we zouden dan naar Shanghai moeten gaan, daar een contactpersoon bellen die ons de tickets dan zou komen brengen. Maar toen opeens vroeg ie wanneer we nu naar Putuoshan (= bekende berg in de buurt van Ningbo) wouden gaan. Euhm, excuseer? Ja, wisten wij veel, we hebben nog een heel jaar, ergens binnen dit en juli 2010 zeker. Blijkbaar geen antwoord naar zijn zin, want ineens ging het niet meer om de treintickets te kopen. Hij dacht waarschijnlijk dat we dan direct voor Putuoshan zouden boeken, maar dat was buiten ons gerekend, want wij zijn gewoon weer naar buiten gegaan. Hij probeerde nog wat andere dingen voor te stellen, maar het hoefde niet meer voor ons. We waren het beu om de hele tijd te horen te krijgen dat iets ging en dan niet meer ging of misschien toch wel of ja nee toch niet.. Pff, zeer vermoeiend.

Na de grote teleurstelling besloten we dan maar om naar Huangshan (= berg in Anhui) te gaan, maar toen we vandaag dan onze hotels wouden boeken, bleek dat ALLES al volzet was. Kunnen die Chinezen nu niet gewoon in hun kot blijven? Na uren alternatieven overwegen, opzoeken, bellen, een nee te horen krijgen, zijn we uiteindleijk op Suzhou gevallen. Daar was nog één hostel met plek voor  4. We zijn dan van plan om 2 oktober dan de bus te nemen in Ningbo City richting Suzhou, daar te overnachten en ook wel wat rond te lopen, maar de bedoeling is vooral om het stadje Tongli te bezoeken. Zou blijkbaar heel mooi moeten zijn, met het enigste seksmuseum van China ofzoiets, dus waarom niet J. SUZHOU en TONGLI, here we come!

Morgen hebben we geen les, dus dan ga ik eindelijk eens mijn bankrekening openen, zodat ik mijn geld kan krijgen. Ik wou dat eigenlijk al eerder gedaan hebben, maar daarvoor heb je je paspoort nodig, en aangezien we die hebben moeten afgeven aan Briny (verantwoordelijke voor de buitenlandse studenten) ging dat niet echt. Die Briny noemt mij trouwens altijd ‘Nicola’ (zonder ‘i’!), ik denk dat ze nog niet goed doorheeft dat dat niet mijn voornaam is en ik ga het haar nog niet zeggen, want voorlopig is het nog veel te grappig.!

Bij deze ga ik afsluiten, want mijn oogjes vallen toe en mijn vingers willen niet meer mee.

Tot de volgende!

liefs

23-09-2009 om 18:38 geschreven door Kim  

Lieve lezertjes, Welcome to China!

‘China is een groot land gelegen in het zuidoosten van Azië, met een eeuwenoude cultuur en geschiedenis die zover teruggaat in de tijd dat men niet zeker is wanneer het nu precies allemaal begon.’ Een korte voorstelling van het land zoals het in alle reisboekjes staat...

MAAR

Wat zijn die kleine lettertjes nu onderaan in die boeken?

1.     In China kan alles mislopen, zelfs zaken die niet zouden mogen mislopen.

Zo kwam ik toe op de campus, ging ik mij registreren voor mijn kamer en wat blijkt? Er zijn helemaal geen kamers meer vrij! Je zou dan denken dat een universiteit weet hoeveel beursstudenten ze in totaal heeft en dan dat aantal kamers vrijhoudt, maar dat is buiten de Chinezen gerekend.

Nadat ik eerst morgen of toch zeker overmorgen ten laatste (en overmorgen is vandaag) in mijn kamer zou kunnen intrekken, werd die datum vandaag al verschoven naar ten vroegste 27 september. Ondertussen zit ik nu in een grote hotelkamer met alles erop en eraan, dus je hoort mij zeker niet klagen, maar dat betekent dan wel dat ik nog geen internet heb, niet fatsoenlijk kan uitpakken en ik zou zo graag mijn eigen plekje willen inrichten. Maar goed, de 27^ste dus. Ik hoop dat ze mij niet gaan proberen een roommate aan te smeren (zoals ze gisteren geprobeerd hebben), want ik slaap in een twijfelaar en ik heb niet veel zin om een bed te delen met iemand die ik niet ken. Mochten er nu twee aparte bedden staan, zou ik daar niets op tegen hebben, maar in een smal bedje slapen met een onbekende gaat toch iets te ver voor mij!

2.     In China zijn alle combinaties mogelijk.

Zo eten Chinezen frietjes met een omelet en ketchup PLUS rijst, drinken ze thee en fruitdrankjes gecombineerd met melk en dan spreek ik nog maar alleen van de zogenaamde westerse gerechten. Langs de straatkant staan verschillende eetkrampjes waar je allerlei soorten brochetten kan kopen met lamsvlees, kip, bief, biefrugzenuw (lekker van smaak, vreemde textuur, beetje te vergelijken met schoenzolen) of eendentongetjes (nog niet geprobeerd, mijn maag heeft zijn limieten). Niets naar uw zin? Dan zijn er ook nog eendenkoppen, eendenhalzen, en veel ander lekkers. Voor elk wat wils met andere woorden! Alle gerechten met zeevruchten zijn hier trouwens ontzettend lekker (of toch diegene die wij al geproefd hebben en dan waren zo op één plaats zo vriendelijk om de kippenpoten (lees:kippenklauwen) te vervangen met gamba’s. That’s how we like it!). Maar wie weet, eet ik dat over een jaar ook allemaal graag.

3.     Chinezen zijn Chinees.

Zo spuwen Chinezen waar ze willen, wanneer ze willen en hoe ze willen. Gisteren werd ik om 6 uur ’s ochtends wakker door geluiden die uit mijn badkamer kwamen. Blijkbaar is mijn badkamer verbonden met de badkamer van mijn gebuur door het luchtafvoersysteem ofzoiets en vond mijnheer de Chinees naast mij het leuk om een HALFUURLANG in zijn wcpot/lavabo/bad/op de vloer (schrappen wat niet past, maar wees gewaarschuwd, een combinatie van alles is ook mogelijk) te spuwen met alle mogelijke geluiden erbij. Ik ken aangenamere manieren om gewekt te worden.

Chinezen laten ook hun deur groot open staan wanneer ze op hun kamer zitten. Soms laten ze dan tegelijkertijd ook hun badkamerdeur openstaan, zodat de hele gang kan genieten van hun toiletgeluiden (en geuren).

Kinderen kunnen hun behoefte eender waar doen. Zo heb ik een moeder haar kindje boven de vuilbak in het station weten te houden en heb ik Lise horen vertellen dat er zelfs kinderdrolletjes bij ons in de lobby lagen een paar dagen geleden. Nu vind ik het zelfs normaal als er een kind op straat pipi of kaka doet.

Maar niet enkel de Chinese kindjes hun wc-gebruiken (of het gebrek aan) zijn raar, maar hetzelfde geldt voor de volwassenen. Illustratie: mijn eerste wc-bezoek in China. Net voor ik de bus naar Ningbo nam in Shanghai South Station, ging ik toch nog snel eens naar het wc aangezien mij een busrit van 3u te wachten stond. Ik loop de dameswc binnen, doe een deur open die niet op slot was en wat blijkt? Zit daar al een vrouw op haar hurken boven een veredelde goot! En het strafste van al: toen ze mij zag, zei ze: ‘Kom er maar bij, hoor!’ Ik was zo van mijn melk, dat ik deur heb toegesmeten en dan zo een beetje idioot naar die deur heb staan staren. Ik heb daar zo gestaan tot die vrouw uit het wckotje kwam, ben toen rap naar binnengelopen en heb zo vlug mogelijk de wcdeur op slot gedaan vooraleer er iemand bijgekropen kwam, want oh ja, er was plaats voor twee! Een irreële ervaring na 3u slaap op 18u tijd.

Maar buiten bovenstaande illustraties moet ik wel toegeven dat de stad zelf zeer proper is. Nauwelijks vuil op straat, geen hondenstront, geen papiertjes (of toch niet veel), constant mensen die de straten aan het vegen zijn,.. Brussel heeft nog heel wat te leren op dat gebied.

En einde van de les J.

Hoewel ik hier nog maar 3 dagen zit, heb ik het gevoel alsof ik hier al eeuwen zit. Ningbo zelf heb ik nog niet te goei bezocht, behalve dan het Moonlakepark, de fakemarket en andere goedkope trekpleisters, maar ik heb nog tijd. Maandag beginnen voor ons de lessen (we zitten allevier in groep D, wat de op één na hoogste groep is) en ik ben wel benieuwd. We hebben vooral les van een zekere 李老师 oftewel juffrouw Li J, en blijkbaar is dat een hele strenge die veel huiswerk geeft. Ach ja, we zullen wel zien. Ik hoop ook dat er wat leuke mensen in de klas gaan zitten, want voorlopig is het nog gene vette.

Begin oktober hebben we een week vakantie en we hebben besloten dat we dan naar Binnen-Mongolië gaan reizen. Maandag gaan we onze treintickets van Shanghai naar Hohhot (=26u trein!) kopen in het station en daarna ons bustickets. Een reisje om naar uit te kijken met andere woorden!

Tot gauw iedereen!

Heel veel liefs

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

01-09-2009 om 18:56 geschreven door Kim