Ooit het gevoel gehad dat je er helemaal alleen voor stond? Wel, dat gevoel heb ik een hele lange tijd gehad, tot dit jaar. Ik heb 3 pracht vriendinnen, die mij nooit zullen laten vallen!
Ik kan echt met alles terecht bij hun, ik lach weer oprecht. Ik heb nog steeds problemen, en soms wel eens een down moment...Â
Maar het gedacht dat ik zo'n topvriendinnen heb, tovert altijd weer een glimlach op mijn gezicht!
Er zijn zoveel dingen dat ik mezelf afvraag... En elke dag komen er meer en meer vragen bij. Er zijn zoveel dingen gebeurt, goede dingen maar ook heel veel slechte dingen. En dan vraag ik me af, of dat echt is wat ik verdien... Of ik echt zo slecht ben. Ik weet dat ik veel fouten heb gemaakt en ik weet dat ik verre van een perfect meisje ben.
Maar ben ik zelfs goed genoeg om hier te zijn? Verdien ik mijn vriendinnen wel?
Of zijn ze veel beter waard?
Ik weet het allemaal niet meer...
Maar ik hoop echt dat ik ooit ga kunnen zeggen: ik ben een gelukkig meisje!
Deze valentijn zal ik weer single mogen doorbrengen, maar wel met een jongen in mijn gedachten. Mijn ex...
Het is nu al 4 maanden gedaan, en hij heeft ondertussen al een ander, maar ik zie hem nog steeds even graag.
Mijn vriendinnen zijn mijn grootste steun, en ook op valentijn gaan ze er zijn, en gaan we goed feesten!
Ook al ben ik single, ik ga valentijn niet zomaar voorbij laten gaan!
Ik ben zo een meisje dat zichzelf veel te dik vind. Andere vinden u dan direct een aandachtshoer, maar hé, ik kan er niets aandoen! Als ik naar mezelf kijk, zie ik een dik meisje. Oke nee. Niet echt dik, maar ook niet mager. Ookal beweert iedereen van wel.
Maar een dieet is zo moeilijk. Niet persé om het vol te houden, want ik heb op het randje van anorexia gestaan, maar tegenover je vrienden.
Mijn beste vriendin zegt altijd dat ik echt moet stoppen met te dieeten. En dat probeer ik ook te doen voor haar! Maar da's zo moeilijk. Als ik iets eet, heb ik het gevoel dat ik direct ben bijgekomen. En dan moet dat er direct terug af! Het is gewoon een innerlijke strijd tussen mezelf en dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'Stop met eten.'
Al sinds mijn 6 jaar ben ik bijna heel mijn familie kwijt, de mensen die ik elke week 3keer zag, vielen in 1 klap weg... Waarom moest alles nu zo lopen? Waarom wou mijn opa, mijn vader vermoorden? En waarom zit ik nu elke dag in angst door zijn woorden? 'Ik ga je laten vermoorden, op een moment dat je hetzelf niet verwacht.' Elke dag opnieuw spoken die woorden door mijn hoofd, en voel ik die angst opnieuw. Maar elke avond, ben ik ook opgelucht, dat er niets gebeurd is
