Maandag begonnen we aan onze derde dag met het testen van de kindjes voor het PI-klasje. In tegenstelling tot vorige week, testen we nu in de ruimte waar het PI-klasje zich werkelijk zal bevinden. Op die manier konden we direct ook een goed beeld vormen van welke remediërende taal- en rekenmateriaal het klasje nog nodig heeft. Het testen van de kindjes ging opnieuw zeer vlot.
'Tegen de vooravond werd het plots zeer druk in het staatshotel. De reden hiervan is, dat er eergisteren in Brokopondo een man zou verdronken zijn in de Suriname rivier, nadat de boot waarin hij en drie andere Surinamers zaten kapseisde. Door de sterke stroming kon zijn lichaam niet direct gevonden worden. Echter vandaag was zijn levenloos lichaam aangespoeld op het strand van Brokopondo. De familieleden van de drenkeling waren daarom afgezakt naar het staatshotel. Tevens hoorde we niet veel later dat er twee maanden geleden ook een Nederlandse toerist verdronken is, nadat hij bij het overzwemmen van de rivier meegesleurd werd met de stroming. Bijgevolg zullen wij enkel pootje baden in de Surinaamse rivier. We willen geen risico's nemen. Daarnaast maakte een grote Aziatische familie van ongeveer 20 man een tussenstop hier in het staatshotel. Het was echt een drukke bedoening.
Het was afgelopen nacht vrij laat geworden, waardoor we pas tegen 9.30u opstonden om snel nog een wasje te doen en onze koffer te maken. Vervolgens gingen we nog vlug geld afhalen en eten & drinken halen bij Luo's (klein Chinees winkeltje om de hoek). We waren nog maar net in ons huisje of Albertina kwam ons reeds oppikken om naar Brokopondo te vertrekken. Voor we Paramaribo uitreden zijn we nog even gestopt bij Kiplani (een winkel in de Samarcastraat, waar ze allerlei dingen verkopen). Wij kochten elk twee doeken met de Surinaamse kleuren, waarvan een kennis van Albertina voor ons een typisch Surinaamse rok/kleed zal van maken. Wij dachten dat dit een leuk souveniertje voor ons zelf zou zijn.
In de auto vertelde Albertina ons dat Grasella (van het pedologisch instituut) ons niet meer zou vergezellen in Brokopondo wegens huiselijke reden. Dit vonden we eerlijk gezegd niet zo leuk om te horen. We voelde ons als het ware een beetje in de steek gelaten. Maar goed, wij trekken uiteraard ons plan wel. Eens aangekomen in Brokopondo maakten we kennis met drie Nederlandse stagiaires, die ons zouden vergezellen op de basisschool in Brokopondo alsook in het staatshotel. Hoe meer zielen (in ons geval toch liever (blanke) vrouwelijke zielen), hoe beter. 😊
Dag 19: tweede testingdag en de vlucht naar Paramaribo
Na ons laatste voormiddagen testen van deze week, besloten we om net zoals alle andere bezoekers van Brokopondo terug naar de stad (Paramaribo) te gaan. Want hier in Brokopondo valt er niets te beleven of je hebt een auto nodig om iets te kunnen bezichtigen. Na een rit van 2 uur kwamen aan in ons vertrouwd en veilig huisje in Paramaribo. Het was een leuk weer zien en voelde zelfs even als thuiskomen.
Na een wasje van de kleren en badje (lees: emmer voor benen te scheren 😊) voor onszelf, liepen we richting Zus & Zo om een trip te boeken richting Brownsberg (een natuurreservaat). We keken er naar uit de wondermooie natuur van Suriname nog eens te kunnen bewonderen en besloten alvast een glaasje te drinken op onze trip van morgen. Zo trokken we naar een gezellige bar en aten we op aan raden van onze huisgenoot Wouter een kapsalon (ovenschotel met frietjes, pittavlees, sla en kaas). Het viel beter mee dan verwacht en betekende een goede start van het weekend.
Donderdag gingen we van starten met het testen van de eerste leerlingen voor het PI klasje. We begonnen met twee teruggetrokken en verlegen meisjes uit het derde leerjaar. Grasella besloot vandaag nog een dagje te observeren om kennis te maken met het testgebeuren, alvorens ze zelf ook een leerling zou testen. Al na de eerste testen bleek dat de meisjes toch beduidend zwak scoren en een achterstand van ongeveer 1 schooljaar kennen. Geen reden tot paniek, nog niets is verloren maar deze kindjes hebben wel dringend individuele begeleiding nodig. En daar zou het PI-klasje de oplossing voor moeten vormen.
Opmerkelijk is dat de leerlingen op school zeer argwanend zijn, maar eens buiten school, alleen of in kleinere groepjes zeer nieuwsgierig en vriendelijk zijn. Zo kregen we donderdagavond onverwachts bezoek van een groepje leerlingen van de school. Ze zagen ons zitten aan het staatshotel en wouden eens komen luisteren wie we waren en wat we hier nu eigenlijk doen. Het duurde niet lang voor de kinderen om zich op hun gemak te voelen. Voor we het goed beseften maakte ze vlechten in onze haren en begonnen ze te zingen en te dansen voor ons. Ze lieten ons tenslotte kennismaken met enkele hippe Surinaamse liedjes (zoals de screppie W dans: zeker eens bekijken op YouTube).
Dag 17: laatste dag observeren en onthaal Grasella
Woensdag was reeds onze laatste observatiedag op het schooltje. We observeerden het eerste lesblok bij klas 3A. Een rustige klas die geleid wordt door een bekwame, rustige en empathische juf. We waren zeer blij deze klas te mogen observeren. De laatste twee lesblokken observeerden we klas 3B. Een stille klas omdat de juf de touwen iets te stevig in handen neemt. Er wordt niet gepraat maar geroepen naar de leerlingen. Het contrast tussen beide klassen kon niet groter zijn. Met andere woorden, een boeiende afsluitende observatiedag.
's Avonds verwelkomde wij Grasella, van het pedologisch instituut, met open armen. We waren zeer blij met haar komst omdat extra vrouwelijke versterking hier in dit mannenbastion meer dan welkom is. Grasella zal ons de komende dagen helpen bij het testen van de kindjes voor het PI-klasje.
Zaterdag stonden we vroeg, veel te vroeg, op om richting Brownsberg te vertrekken. Onze privé-gids pikte ons op aan ons huisje en nam ons mee voor een autorit van 2,5u. Eens aangekomen op Brownsberg werd de lange autorit direct beloond met de prachtige natuur en view points op het stuwmeer. Ons gids, Sandro, gidste ons door de jungle naar twee watervallen. Het parcours om er te geraken was vrij avontuurlijk en bestond uit een pittige afdaling en beklimming. Eerst bezochten we de Irene-val, de grootste waterval. We waren goed voorbereid en hadden reeds onze bikini aan. Bijgevolg sprongen we direct bij onze aankomst aan de waterval uit onze kleren en zochten we verkoeling onder de waterval. Terwijl we stapten naar de andere waterval (Leo val) gaf onze gids uitleg bij de verschillende dieren, bomen en planten die we tegen kwamen. Onze tocht werd op het einde nog eens extra beloond door het zien van drie verschillende apen (de brulapen, capoesijnapen en tamarinapen) en agoeties.
Na dit stevig en toch vermoeiend tripje dachten we reeds om 17u huiswaarts te kunnen keren, maar dacht onze gids er anders over. Hij stopte bij het gezellig recreatieoord Berg en dal, waar we een andere groep jongeren oppikten. Alvorens de terugkeer aan te zetten, speelden we nog een potje voetbal en luierden we in een hangmat. Bijgevolg vertrokken we pas rond 19u richting Paramribo. Echter onze terugkeer werd onderbroken door een tussenstop in Zanderij, waar we een collega-gids, voor ons bekend als Jarvi die ons gidste tijdens de trip naar Matapica, oppikten. Een lange file zorgde ervoor dat onze maagjes goed begonnen knorren, waarop Jarvi zijn eetplannen met ons deelden en hij uiteindelijk voorstelde om bij hem thuis iets te eten. Niet alleen onze hongerige maagjes maar ook zijn voorstel om een warme douche (wat nergens anders in Suriname te vinden is en voor ons dus al veel te lang geleden was) bij hem thuis te nemen, overtuigde ons om op zijn voorstel in te gaan. Na de meest deugddoende douche, verwende Jarvi als een echte gastheer ons met eens lekkere maaltijd (lookbroodjes, patatjes (eindelijk!!!) met kip op verschillende wijzen en als dessert: stratiatella-ijs met verse mango) a la improvist. We eindigde onze avond met een Nederlands kaartspel (skip bo: een pestspelletje, waarbij je moet voorkomen dat jouw buur een kaart kan uitleggen) waarbij Kim VDL verrassend genoeg iedereen versloeg tot groot ongenoegen van Jarvi en zijn huisgenoot Stefano 😉.
Dinsdag observeerden we het tweede leerjaar. Het tweede leerjaar bestaat slechts uit één klas met 36 leerlingen en twee juffen. De klas heeft echter geen grotere ruimte, waardoor de kinderen als het ware bijna op elkaars lip zitten. Dit zorgde ongetwijfeld voor chaos, drukte en onverdraagzaamheid. Zodoende waren wij opnieuw getuigen van geweld tussen een leerkracht en leerlingen en leerlingen onderling.
Na ons observatiedagje en het maken van ons huiswerk voor het project, nodigde meneer Sandvliet ons uit om het stuwmeer van Brokopondo te bewonderen. Hij bracht ons met de auto naar het meer. Het stuwmeer was prachtig om te zien. We genoten van het uitzicht en bedankten meneer Sandvliet duizendmaal om ons mee te nemen naar deze wondere plaats.
Dag 15: eerste kennismaking met het schooltje in Brokopondo
Maandag gingen we voor de eerste keer naar ons nieuw schooltje hier in Brokopondo. Gezien Brokopondo een zeer klein dorpje is, is het schooltje slechts 200m stappen van het staatshotel. Een ware luxe.
We maakten eerst kennis met de schoolleidster (een zeer jonge vrouw), zij stelde ons tevens voor aan alle leerkrachten. Na een kort gesprek over hoe onze komende twee weken er zullen uitzien, begonnen we aan onze eerste observatie in het eerste leerjaar. Het duurde niet lang vooraleer we beseften dat het onderwijs hier in het binnenland toch nog anders is dan in Paramaribo. Zouden we voor de eerste keer geconfronteerd met geweld tussen leerkracht en leerling en leerlingen onderling. Dit was toch even slikken voor ons. Na deze eerste les dag kregen we een lekkere maaltijd voorgeschoteld door de beheerder van het staatshotel (meneer Sandvliet).
Onze komst hier in het dorp is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Als enige blanke vrouwelijke westerlingen worden we door vele ogen nagekeken op straat en het schooltje. Mannen fluiten ons na (geen verschil met Paramaribo) en de vrouwen keken eerder argwanend.
Zondag verlieten we ons reeds vertrouwd plekje in Paramaribo en verhuizen we voor de komende twee weken naar Brokopondo. Brokopondo is een klein dorpje in het binnenland dat slechts 100 inwoners kent. De inwoners zijn maronnen (in de volksmond bosnegers genoemd) en spreken onderling een eigen taal (Samaracaans).
Mevr. Iraida van het Nucleuscentrum (soort CLB) uit Brokopondo was zo vriendelijk om ons vanuit Paramaribo mee te nemen naar Brokopondo. Het was toch weer even wennen hier in Brokopondo. Bij het zien van ons kamer in het staatsverblijf (waar we de komende 2 weken zullen verblijven) werd het ons meteen duidelijk dat het back to basic was. Ons kamer bestaat uit twee bedden, een toilet, lavabo en douche. Bovendien hebben we regelmatig bezoek in ons huisje van plezante (salamanders, gekko's) en minder plezante diertjes (spinnen, kakkerlakken, muggen ...). Maar geen probleem voor ons, wij zijn echte scouters en zijn deze bezoekjes reeds gewoon. Althans toch voor Kim Van der Linden, Kim De Wilde heeft beduidend meer moeite met deze onplezante diertjes. Haar ontmoetingen met deze diertjes beginnen steevast met een gil en het roepen van "Kim!!!!".
