Hey Hey lieve lezers thuis,

Ik heb mij nog even achter de computer gezet voor een blogberichtje te schrijven. We hebben weer twee super weken achter de rug.

Op het verloskwatier is het lekker druk. Ik heb deze week nachten gedaan en het levert resultaat op. De laatste drie nachten heb ik zeven bevallingen mogen doen… geweldig. Het is leuk om nachtdiensten te doen. Soms is het één hectische chaos en dan kan het geroep van de moeders zelfs op de zenuwen werken. Maar we hebben ook momenten dat het rustig is en we onder de studenten en vroedvrouwen gezellig een tasje chai kunnen drinken tot er weer iemand ‘Sister, Sister’ begint te krijsen. Mijn beperkte woordenschat swahili om de moeders aan te moedigen is helaas nog niet zo uitgebreid: Scuma Mama, scuma… fanya vizuri, twende twende!

Er worden veel gezonde kleintjes geboren maar er zijn er ook veel ernstige trieste gevallen. ‘What a night’ hebben we gisteren verschillende keren tegen elkaar gezegd. But it is a good experience…isn’t it? Dat kan ik dan alleen maar beamen, een ervaring is het wel.

Terwijl Elsbeth bezoek kreeg van haar vriend, zijn Willem, Bart, Seline en ik in het weekend naar nairobi getrokken. Het is een groot verschil met Mombasa. Zo proper dat Nairobi is en het oogt een stuk rijker. Na een dagje in de hoofdstad hebben we de matatu richting naivasha genomen en van daar uit het meer van Oloiden bezocht. Het meer staat bekend voor de vele flamingo’s die er zitten. Het toppunt van de trip blijft wel ons bezoek aan het park Hell’s Gate. s’ Morgens vroeg, zes uur zijn we met onze ‘hypermoderne’ gehuurde mountainbikes naar het park vertrokken. Seline en ik al snel in de achtervolging van de twee kerels. We begonnen al direct een beetje te twijfelen aan ons geweldig idee om het park met de fiets te bezoeken, maar het is een aanrader. Op soms nog geen tien meter afstand zagen we zebra’s, giraffen, wrattenzwijnen, antilopen, buffels. We waren zo verrast, echt grappig: ‘Waaw, woow, amaai, dees is echt geweldig, man man, ongelooflijk.’ Het was een super Kenia moment! De grote Njorowakloof in het park hebben we te voet gedaan. Een dagje fietsen bij deze temperaturen is niet te onderschatten, tegen de middag hebben we wel even op de tanden moeten bijten. Seline en ik 'with their sporty legs’ (volgens een local toch;) achter de jongens aan. Een goede fietstocht en vijf liter water later hebben we de uitgang bereikt en onze dag afgesloten met de mooie quote van onze held Bart: ‘Als da de Hell is, wordt het dringend tijd om te zondigen zunne’

Na de drie dagen samen zijn we dan opgesplitst: Bart is met een Oostenrijkse kompaan  richting Mount Longonot getrokken, Willem en Seline noordelijk naar Kisumu en ik terug richting Mombasa.

Ondertussen is de african dress van Elsbeth en mij ook klaar. Het heeft wel heel wat moeite gekost voor de naaister. Onze eerste reactie was: ‘wat is da voor een patattezak’ (sorry voor het plat limburgs).‘We want it shorter and very, very tight, please’. We zijn een hele namiddag in de naaister haar shop geweest:  passen, stikken, passen, stikken… Op het einde waren we het passen gewoon beu en kon die scheve mouw mij dan ook niet veel meer schelen. We zijn uiteindelijk wel tevreden. Het Afrikaans motiefje gaat in België misschien alleen een beetje te hard opvallen, maar felle kleuren zijn volgende zomer toch in de mode… niet? Aan alle 'professionele' naaisters thuis: Evelien, Kaat, Verolien, tante Leen, tante Maria… als ik jullie plezier kan doen met een afrikaans stofje, let me know.

Er is er ook eentje jarig geweest. Elsie is vijfentwintig geworden, dat vraagt voor een feestjeeeeuuh! Als verrassing hebben we bij één van onze buren Philippe een barbecue georganiseerd. In februari barbecueën en om twaalf uur een duik in the pool, het is eens iets anders! De verjaardagstaart was ook leuk op zijn Keniaans. De fel roze kleur van de slagroom oogde wel mooi maar ik denk dat we toch allen onze patisserie verkiezen.

De laatste twee weken zetten zich morgen in en we beginnen allen een beetje te beseffen dat het bijna voorbij is… nog zoveel things to do en nog maar één weekend left.. ai ai.

Ik vrees wel dat dit een van onze laatste blogberichten zal zijn,

heel veel groetjes en tot in het koude belgenland!

Nele

Foto’s:
https://picasaweb.google.com/100385788799864868759/KeniaNogSteedsVerrassend?authkey=Gv1sRgCMv71IKj7L7TWw&feat=directlink

12-02-2011 om 22:56 geschreven door Kenia2010

Hellow thuisfront,

Waaw 15 januari, we zitten al in de helft van ons avontuur hier in Kenia. Elsbeth en ik hebben gisteren onze laatste dag stage in Kilifi gevolgd. Elsbeth nog een laatste dag op de Ward en ik op de HDU. Helaas was deze laatste dag nog de meest trieste dag tot nu toe, met vier kindjes die op de HDU zijn gestorven. De nacht van donderdag op vrijdag werd er een drieling binnengebracht. Kindjes van 0.4, 0.6 en 0.8 kg, helaas allen te klein voor een leven hier in Afrika. Op het eind van de dag hebben we leuk afscheid kunnen nemen van al onze collega’s, een heel fijn gesprek gehad met het diensthoofd van Pediatrie en zelfs de directeur van het hospitaal kunnen treffen om haar persoonlijk te bedanken voor onze stage. Daarna nog eens met de bodaboda door het dorp gefietst en dan met de matatu richting Mombasa. In Mombasa zal Elsbeth op de HIV kliniek beginnen en ik op de dienst verloskunde.
Kilifi you have been wonderful…but it’s time for some changes. Mombasa here we come! Toe-toeeet!

Het is ondertussen al twee weken geleden maar toch nog even iets over Kerst en Oud&Nieuw vertellen. Kerstavond werden we verwacht bij de familie McKenzy´s, onze gastfamilie hier in Mombasa. Alle vijf mooi in ons kerstoutfit en met als klein geschenkje onze zelf gebakken Belgische wafels vertrokken we naar Elizabeth and Nigel. Wat een pracht van een avond. De kersttafel stond midden in de tuin met zicht op zee. De McKenzy´s zijn van britse afkomst en dat was ook te merken aan hun manier van kerst vieren. Voor iedereen waren crackers voorzien en op het menu stond natuurlijk ‘Turkey’. Het gezelschap was zeer aangenaam. Nigel die voortdurend de domste moppen uit de crackers voorlas en George die zich voorstelde als ‘I'm George, a very old bastard’ en de hele avond onze blonde stoot Elsie zat te versieren, waren gewoon hilarisch. Nigel en George wonen al jaren in Kenia. Ze vertelden dat het land zo enorm was veranderd op 40 jaar tijd. Straffe verhalen over agressieve Baboons, afrikanen die voor het eerst dingen ontdekken gelijk de bioscoop, de eerste supermarkten… het was een voor iedereen geslaagde kerstavond.

Op kerstdag zijn Elsie en ik dan vertrokken voor een trip naar Zanzibar om de zusjes Maeseele, Tim en Jelle daar te treffen. Zanzibar: known as paradise, experienced as paradise! We zetten wat foto’s in bijlagen, deze zeggen vast genoeg

Ondertussen heb ik een Afrikaanse haircut. Mijn Lange haren hier in het hete Kenia werkten mij al snel op de zenuwen, dus op naar volgens de locals de beste kapper in Kilifi town: ‘Boys to Men’. ‘Euhm…do you cut also girls hair?’ De wachtende in de rij deden me al vermoeden dat de kapper zijn tondeuse meer gebruikt dan zijn schaar. De kapper ‘Julius’ was wel super enthousiast… joehoew zijn eerste mzungu klant. Ik, al helemaal in gedachte hoe mijn nieuwe haircut er ging uitzien, gaf zo duidelijk mogelijk mijn uitleg… dit korter en hier niet te veel vanaf….’Do you get it?’ Waarop Julius mij het erg geruststellende antwoord gaf: ‘I’ll try’. Zonder eerst nat te maken, hup… die schaar erin. ‘Did we go too short?’ ‘Euuhm ….YES!?’ Ik heb dan maar even mijn ogen dicht geknepen en hem zelf met zijn tondeuse laten begaan. Een nieuw kapsel voor 1 euro, ik mag niet klagen.

Onze verhalen op de blog klinken in jullie oren waarschijnlijk als paradijs, maar Afrika valt ons ook zwaar. Het leven hier is vermoeiend, dat merken we elke dag. Het warme weer, het eeuwige mzungu geroep, de emotioneel zwaar wegende stage, de drukte van de stad Mombasa…. We dachten dat we er aan zouden wennen, maar wennen zal het voor ons niet. Gelukkig ervaren Elsbeth en ik dit gevoel allebei, dit maakt het gemakkelijker maar…Mom and dad don’t worry… we’re coming back

Zo genoeg gebabbeld, Elsie en ik vertrekken naar de marketti in Mombasa city, we gaan een leuk Afrikaans stofje uitkiezen voor een african dress!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/100385788799864868759/KwaheriKilifiJamboMombasa?authkey=Gv1sRgCKaE3LHGzdDQBA&feat=directlink   

POLE POLE 2011!

Hoog tijd om wat anekdote- en fotomateriaal het nieuwe jaar in te lanceren!

De eerste weken van ons verblijf brachten we het meest tijd door met Reinhart en Wisdom, ja de doopnamen in Kenya zijn fantastisch, die ons apetrots (vergeef me de uitdrukking) doorheen hun geboortestad gidsten.

Zo trokken we naar Fort Jesus, een 15 eeuwse burcht gebouwd door de Portugezen en overgenomen door respectievelijk de Arabieren en de Britten. Door een jongeman gegidst passeerden we de kantelen en kanonnen, de restanten  van de kerk en barakken, het binnengelegen museum (met tal van aardewerk, wapentuig en porselein en uiteraard ook de gift shop…Halverwege de tour kreeg Reinhart echter telefoon dat er geen dokter “on call” was in het ziekenhuis en dat er verschillende patiënten gezien moesten worden. Uitgelezen kans dus om onze wardronde in vol toeristisch ornaat te doen (jammergenoeg geen foto’s van)

(Detail, de volgende maandag stond de fort jesus-gids ons in het ziekenhuis op te wachten met 2l vers Tamarind-juice. Mierzoete (letterlijk en figuurlijk) lokale specialiteit. Aangelengd met water best lekker. )

Even laaiend enthousiast waren Rain and Wisdom over Mamba Village, een krokodillenboerderij gekend voor het herbergen van een van Afrika’s meest gevreesde reptielenmonster luisterend naar de naam “Big Daddy”. In onzer naïviteit dachten we aanvankelijk dat het ging om een speciaal kweekprogramma met als doel het preserveren van de soort, maar al snel werd duidelijk dat crocburgers en –sjakossen dit hoger doel in de weg staan. Big Daddy, standing in the left corner weighing over 1000 kg, zou in het wild 5 volwassen mensen verorberd hebben, alsook een verzorger bij aankomst in de farm. Naast croc’s waren ook tal van slangen, spinnen en vleesetende planten te bewonderen.

Zondagmorgen gingen we de spirituele tour op en trokken we naar de crossroads church om onze spirits nóg wat op te krikken. Hoewel de ceremonie naar ons aanvoelen iets te Amerikaans getint was kon het gitaar-, drum- en klavierwerk ons wel bekoren. Eindelijk een plaats waar het openlijk uit de pan swingen en meekwelen van melige gospelsongs sociaal aanvaard is!

Tot onze nieuwe Afrikaanse vriendenkring behoren Deeksha, een geneeskundestudente van Imperial, London, en Piet, een Gentenaar die in het ICRH onderzoekscentrum werkt. Piet’s feestje op zijn appartement werd ten zeerste geapprecieerd! We zullen misschien samen Mount Kenia trotseren. Deeksha, met Indische roots, beloofde ons te trakteren op een full Indian night met diner en Bollywoodmovie. Lachen gieren brullen dus.

Ter afsluiting nog meegeven dat Seline en Bart op verloskunde staan en Willem op pediatrie, allen in Mombasa. Elsbeth en Nele staan vooralsnog op pediatrie in Kilifi.

Binnenkort hier dus meer over, alsook over de uitstappen naar Lamu en Zanzibar.

Schip ahoi!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/110236241261492264606/Mombastards2?authkey=Gv1sRgCJfxyKi_xcyelAE#   

  Vanuit het verre kenia en van onder de snikhete zon
wensen wij jullie allen
een zalige kerst en een spetterend eindejaar!
tot in 2011
Willem, Bart, Seline, Elsbeth en Nele

24-12-2010 om 12:51 geschreven door Kenia2010

 Afrika: een gevoel van thuiskomen...?!

Na zo’n mooi geschreven bericht door onze mombastards kunnen wij kilifools natuurlijk niet achterblijven over onze stage, de reden waarom we hier zijn, te schrijven. De eerste werkdagen waren vooral indrukwekkend en zeer confronterend/schrijnend. In het begin was het uiteraard wat zoeken, daarnaast vielen alle nieuwe indrukken ons zwaar en kwamen we vaak uitgeput thuis. Vanaf dag 1 werden Nele en ik opgesplitst: Nele werd op de Paediatric Ward ingezet en ik op de High Dependency Unit voor kinderen (intensive care). Het Kilifi District Hospital is verbonden aan het Kemri Wellcome Trust Program, opgezet door de Universiteit van Oxford. Het niveau ligt hier hoog. Patiënten komen van ver naar Kilifi, het instituut staat bekend voor haar goede paediatrische geneeskunde, deels mogelijk door de associatie met het onderzoekscentrum van oxford. Het contrast tussen de luxe (securitybewaking, airco, nieuwste apparatuur, dure inrichting) in het Kemri-gedeelte en de armoedige ziekenhuiszalen is echter groot.

De stage in Mombasa is niet vergelijkbaar met de stage in Kilifi. Er worden ons geen al te zware verantwoordelijkheden opgelegd. Op de HDU komt het diensthoofd van pediatrie (een zeer bekwame strenge arts) elke dag toeren, wij presenteren onze bevindingen en ons therapievoorstel en zij vult aan. Elke ronde wordt onze kennis uitvoerig bevraagd/getest.

We komen in aanraking met zeer complexe pathologieën, de meeste patientjes komen hier binnen met de ene complicatie na de andere. Ook hier ligt de incidentie van Tuberculose, Malaria en AIDS zeer hoog. Zeer triest, wetende dat wij enkel met neonaten en kinderen werken. Dagelijks zien wij een 10-tal babietjes van net 1kg vechten voor hun leven, worden er kinderen in coma binnengebracht gepaard gaande met convulsies. Moeilijk is het als je eerste onderzochte patientje, de volgende dag al niet meer leeft…er geen bloed is voor een bloedtransfusie… een zwangere vrouw HIV + blijkt …slechts enkele voorbeelden. De geneeskunde die hier in het Kilifi district hospital bedreven wordt, is optimaal voor de middelen die beschikbaar zijn, maar helaas zijn deze vaak niet voldoende. Het is inderdaad in veel gevallen zoals één van onze supervisoren het zei: ‘In Africa it’s surviving by the grace of God’.

Over onze collega’s: Nele en ik mogen in onze handen klappen van geluk voor de sfeer die er heerst. We zijn fantastisch opgevangen de eerste dagen en meteen in de groep opgenomen. Wat zijn de afrikanen spontaan, hartelijk en gastvrij. Niet alleen tijdens het werk, maar ook in onze vrije tijd.

Na ons werk is er tijd om onze kennis aan te vullen/op te frissen in de bibliotheek van Kemri. Tot slot beëindigen wij onze dag FIETSEND in de hitte terug naar huis waar we bijna dagelijks begroet worden door een troep apen :)

Even terugkomend op onze fiets: het bezit hiervan is een avontuur op zich. De aanschaf was een echte onderhandeling op zn Afrikaans, uiteindelijk hebben we een erg goede deal kunnen sluiten. Uiterst content met onze aankoop maakten wij ons eerste ritje naar huis. Luid werd ons ‘Bodaboda’ toegeroepen,  lachten de mensen aan de kant van de straat ons toe (uit?) en werden we nagekeken en uitgezwaaid door ongeveer iedereen die we passeerden. Boda Boda…wij als twee mzungu’s gingen ervan uit dat het iets betekende in de trant van: hup hup, sneller sneller. Niet veel later legde een keniaanse student ons echter lachend uit dat Boda Boda een type fiets is…namelijk een taxifiets waarop veel kenianen tegen betaling zich laten vervoeren…Kenianen verwachten dat mzungu’s toch minstens allebei een eigen fiets hebben en dan toch wel een mountainbike. 2 mzungu’s op 1 Boda Boda, hoe cheap, maar hoe geïntegreerd!;)

Binnen 3 dagen was onze band al 3x geplakt, onze totaal vertrapte trapper weer gerepareerd…hierna enkel bodabodaplezier…tot deze namiddag…vrolijk na onze marktaankopen fietsten we richting supermarkt waar we gestopt werden door een  keniaanse politie-agent die onze fiets afpakte en het op een lopen zette…wij er met een sprintje achteraan…richting het politiebureau, waar we onze fiets terugkregen als we betaalden…voor een snelheidsovertreding! Ok dat laatste was wat wijzelf als reden konden bedenken ;) maar het bleek dat we aan de verkeerde kant van de straat reden (eenrichtingsweg…verkeersborden please?!)

We gaan het hierbij laten. In bijlage weer een album met nieuwe foto’s, waarin jullie zien dat we naast onze beschreven activiteiten nog veel meer meemaken ;)

Salamu kutoka Kilifi!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/100385788799864868759/AfrikaEenGevoelVanThuiskomen?authkey=Gv1sRgCIy_oaiVqYHxMw&feat=directlink   

Tijd voor een woordje uitleg over onze stage… een toch niet onbelangrijk  onderdeel van ons Kenia-avontuur. Seline, Willem en Bart staan momenteel op “Internal Medicine” in het Coast Provincial General Hospital Mombasa, waar we samen met Keniaanse laatstejaarsstudenten,  Medical Officer Internship en nurses de verschillende wards bemannen. Zoals te zien op ons beeldmateriaal komen de patiënten terecht in een  grote vervallen  zaal, waar met beperkte middelen getracht wordt zoveel mogelijk individuele zorg en privacy aan te bieden..Naast de beperkte voorzieningen valt ons vooral de erbarmelijke algemene toestand van de opgenomen patiënten op, voor een Keniaan besluit naar het ziekenhuis te komen moet hij echt wel al een gans parcours van informele zorg doorlopen hebben. Het Coast Hospice is daarenboven een groot centrum waar de kleinere centra hun moeilijke cases naar verwijzen wat maakt dat een ‘vergevorderd ziektestadium’ nog vrij eufemistisch uitgedrukt is. In Westerse centra zouden de door ons verzorgde patiënten ongetwijfeld stuk voor stuk op intensieve zorgen liggen. Misschien  wat  cijfers…

Maandelijks worden, gespreid de 6 zalen volgens geslacht en pathologie, een 400-tal mensen opgenomen. Zo’n 40% van deze patiënten is HIV+, iedereen wordt (in praktijk met of zonder instemming) getest bij opname. Binnen de HIV positieven zijn 3 op de 4 eveneens besmet met tuberculose. Door het samengaan van deze en andere grote gezondheidsproblemen (zoals uitgesproken bloedarmoede, leverproblemen, ondervoeding en opportunistische infecties) is de veelzijdigheid en ernst van de klinische presentaties  dan ook hallucinant.

Tot 25% van de opgenomen patiënten overlijden in het ziekenhuis, schrijnend, de mensen die hier in het ziekenhuis liggen zijn een pak jonger dan bij ons, zelden wordt tram 6 gehaald. Hulp komt vaak te laat en de impact van de aangeboden zorg moet zeker gerelativeerd worden, maar de pogingen zijn mooi. De inspanning die geleverd wordt om enige (zij het vaak louter mentale) verlichting van de ziekte te brengen verdient dan ook slechts lof en bewondering.

Iets over het personeel ; de afdelingen worden zoals boven aangehaald draaiende gehouden door laatstejaarsstudenten. Dezen zijn, veel meer dan ons, gewend een grote verantwoordelijkheid te dragen. Technisch zijn ze mogelijks meer onderlegd (doen bv zelf lumbaalpuncties, ascitesdrainage, pleurapuncties e.a.…en niet onder echografie), theoretisch zijn ze behoorlijk opgeleid, maar er bestaan individueel grote verschillen en soms worden er absurde fouten gemaakt, e.g. “tropisch splenomegaliesyndroom” terwijl het over een opgezette lever gaat, of het opstarten van aspirine na een hersenbloeding. Hoewel supervisie door ervaren artsen beperkt is tot ongeveer 1 keer per week dient gezegd dat deze wel van vrij hoog niveau is en er van hen zowel klinisch als anamnestisch heel wat te leren valt.

Cliché misschien, maar Kenia, land van overvloed en rijkdom in natuur, blijkt voorbij de bewaakte poort van onze luxe resort een land van menselijke armoede, strijdend, dag na dag, met de hardheid van gebrek aan solidariteit…

Dit als zwaarmoedige doch nodige beschrijving van de gezondheidssituatie in Mombasa, hierna volgen nog extra foto’s van wat meer licht verteerbare avonturen… we amuseren ons wel degelijk btw! Het is nu al een prachtige ervaring!!

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/110236241261492264606/Mombastards1?authkey=Gv1sRgCO2n5qTkheq0Dw#   

Mama, de mensen zijn hier zwart!

Hellooo, is this Taxi Frààànk? Zo begon ons hoofdstuk Kilifi. Arme Frank moet hebben gedacht: “Welke twee verwende Amerikaantjes stappen er straks bij mij in de taxi?”, maar desondanks kregen we toch een warme afrikaanse knuffel. De drukte van Mombasa verlatend, werd niet alleen het straatbeeld stiller, maar werden ook wij stiller. Door vermoeidheid, de warmte, maar nog veel meer door het afrikaanse landschap en de armoede daarin. Een hobbelende zandweg leidde ons naar Huize Hacienda, waar we begroet werden door 2 duitse herders, een paar aapjes en Rita & Raymond, onze nieuwe hostparents. Zoals op de foto’s te zien, ontbreekt er ons ook hier niets aan luxe. In Mombasa gaf ons dit al een ongemakkelijk gevoel, maar hier is het er wel helemaal over. Leuk al die luxe voor even, maar voor een periode van 3 maanden was dat niet nodig.

Al snel beleefden we onze eerste tuktukrit, met chauffeur Julius…hobbel hobbel…tuf tuf…naar het centrum om onze voedselvoorraad in te slaan bij de lokale supermarkt Titanic. Aan de kassa lagen we weer eens helemaal dubbel: denkende dat we gul waren door nobel af te ronden (+187 Shilling), stonden we juist 13 Shilling bij hen in het krijt. De eerste mzungu met te weinig geld?! Je had de blikken in hun ogen moeten zien!:)

Inkopen doen op de markt vonden we hier veel leuker, het is hier veel gemoedelijker en persoonlijker. Weer nieuwe groenten en vruchten ontdekt! We hebben ons voorgenomen enkel Afrikaans te koken, dat lukt al goed, we hebben zelfs al lopende stoelgang…! Onze groenten bereidend, patsboem, DONKER! What the hell?! 4u geen stroom…Net zo plots als het donker werd, werden we meer en meer sjaggie. We zagen onze skypedate in duigen vallen, maar gelukkig, FLITS…precies op tijd was er electriciteit!

Vandaag dolenthousiast om 7u30 in de tuktuk naar het Kilifi district hospital. Na een rondleiding, kennismaking met de artsen en een heleboel paperassen, vloog de voormiddag om. In de namiddag konden we wel nog meevolgen met de lectures. Vanaf morgenochtend 8u worden we met de artsen op de Paediatric Ward verwacht, we kijken er naar uit. De afstand naar het ziekenhuis viel flink tegen, een tuktuk-ritje elke dag voelt niet goed, we voelen ons als celebraties bekeken. Dus: op naar de markt op zoek naar een fiets! Op slag werden we verliefd op een tweedehands tandem. Helaas, dit pleziertje werd ons niet gegund, 150 euro, HALLO?! Erachter stonden drie nieuwe fietsen samen voor 150euro! Morgen nog eens onderhandelen, en hopelijk zien jullie ons bij een volgend bericht op de fiets.

Nog even om aan te tonen hoe geweldig ons duo is: Nele: "hoe gaan we die kokosnoot opendoen?" Elsbeth: "gewoon met iets hards er op slaan toch?"

Tropische groetjes,

Nele en Elsbeth (Kilifiteam)

Ps. Nog steeds HIV -, wel infectie +, maar: hakuna matata!

NIEUWE FOTO'S:

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/100385788799864868759/Kilifi?authkey=Gv1sRgCKeUtqbEtfaELg&feat=directlink   

Jambo jamaatamu na rafikitamu :)       (for english version use google translate;) )

Beginnende met de meest belangrijke zaken: veilig aangekomen en na 2 dagen Kenia nog steeds HIV neg, infectie-vrij, wat muggenbeten rijker en al iets gebruind/verbrand:)

Uiteraard is dat niet het enige dat noemenswaardig is ;) Beginnen bij het begin dan maar. Op Zaventem  bleek dat we met zn 8en in dezelfde vlucht zaten, net als wij moesten de rwanda meiden ook in Addis Ababa overstappen, onverwacht dus nog gezelliger.

Voor de meesten van ons de langste vlucht ooit, en we heb dus mogen genieten van alles wat een lange vlucht met zich meebrengt :) In Addis ababa aangekomen hadden we 2u overstaptijd, daar afscheid genomen van onze naar Rwanda vertrekkende vrienden. Vanaf Addis was de vlucht echt PRACHTIG: het was super helder weer, waardoor alle landschappen vanuit de lucht te bewonderen waren (ethopie, tanzania, Kenia)…zeer uiteenlopende en echt paradijselijke. Uiteindelijk hadden we 2 u vertraging maar is de vlucht perfect verlopen. In Mombasa ging het aanvragen van ons visum heel vlot en waren we zéér blij bij het weerzien met onze bagage :) We werden opgehaald door een medewerker van ICRH, die ons naar onze verblijfplaats in Mombasa bracht, echt een luxe om zo opgehaald te worden!! Eenmaal “thuis” aangekomen werden we ontvangen door de vrouw des huizes, Elisabeth uit Engeland, die hier al sinds 1977 woont. Ze is echt super vriendelijk en wil alles voor ons doen. Ze heeft ons rondgeleid en ons naar onze woning voor de komende weken gebracht.

Nele en ik gaan de eerste 6 weken in Kilifi stage doen, maar voorafgaand hieraan dienen er eerst nog een aantal papieren zaken geregeld te worden, dus verblijven wij ook de eerste dagen nog bij de rest in Mombasa.

Het verblijf hier is onwerkelijk: de hobby van Elisabeth is tuinieren en de tuin hier is gewoon al een paradijs opzich, en dan hebben we het nog niet eens over de 2 zwembaden waar we gebruik van mogen maken, en het uitzicht op zee…Er is hier zo’n contrast…dat is wel wat raar…

Verder hebben we gisteren onze eerste boodschappen gedaan, die bijna niet in onze koelkast  stampvol met Belgische chocola pasten…, onze eerste duik genomen, en onze eerste spelletjesavond gehouden…met wat schrik voor de malariamuggen gingen we naar bed, vreemd om onder zo’n net te slapen…maar gaf een “veilig” gevoel. Al ontdek ik net 5 min geleden dat er een super groot gat bovenin zit :O even repareren dus…

Vanochtend waren we vroeg wakker en voelden we ons vol energie en super fit! Heerlijk ontbijtje en vervolgens op pad naar de markt. Eigenlijk het hoogtepunt van vandaag. Zo groot dat je er gemakkelijk kunt verdwalen, en eigenlijk ook onze eerste echte kennismaking met de keniaanse bevolking. We hebben onze eerste mango’s, bananen, ananassen, tomaten en andere groentes uitgezocht alsof we in een grote snoepwinkel rondliepen :) Onze nieuwe naam hier is, hoe kan het ook anders, mzungu, wat blanke betekent. Onveilig voelen we ons eigenlijk nog niet. Ook is het alsof je in een dierentuin rondloopt: de eerste aapjes hebben we al gespot midden in de stad (en nee..ik heb het over echte aapjes!), het barst hier van de hagedissen, duizendpoten, gekko’s en mooie tropische dieren, we hebben zelfs al een lizzard en leguaan zien rondlopen :D

Maandagavond onze eerste afrikaanse wijn met lokale chips genuttigd, lekker pikant is alles hier:) Morgen staat er op de planning om onze integratiepapieren te regelen, kennis te maken in het ziekenhuis en wat beter onze weg hier te vinden. Woensdag worden we om 8u ’s ochtends in het ziekenhuis verwacht voor les en daarna hopen Nele en ik richting Kilifi te vertrekken…vanuit daar volgt waarschijnlijk een volgende update :)

We maken het hier héél goed, ook als groep, maar nieuws vanuit het thuisfront blijft zeer welkom ;)

xx Elsbeth (en een beetje Nele)

Als laatste: picturetime, CHECK:

Bijlagen:
http://picasaweb.google.com/100385788799864868759/Mombasa?authkey=Gv1sRgCNH4l5nhtJ7M8wE&feat=directlink