"Dag schat, het eten staat klaar voor je in de frigo,het enige dat je nog even moet doen is brood halen bij de bakker. Veel liefs, hou van je..." Dat was vandaag mijn eerste bericht naar mijn lief.
's Avonds kom je thuis na een zware dag op het werk, de afwas staat er nog, het eten staat nog onaangeraakt in de frigo, geen vers brood, de beestjes hebben geen vers water meer... Wat gaat er op dat moment door mijn hoofd: "Stomme eikel, is het nu teveel gevraagd om even brood bij de bakker te halen, die recht tegenover ons huis plaats vindt?! Is het eten dat ik speciaal voor jou klaarmaak niet goed genoeg? Ben je te lui om het op te warmen?? Bah, mannen, eikels, klojo's, met elke cel in hun lichaam, gewoonweg te lui om maar iets in ons huis te verrichten!!" Als de razerij in mijn hoofd eenmaal is weggeëbd, besluit ik toch maar een berichtje te sturen naar mijn allerliefste schat, die ik op dit moment helemaal niet AARDIG vind! "Waarom heb je het eten niet opgegeten? En ben je naar de bakkerij geweest? xxx" Als antwoord krijg ik hierop terug "Geen zin in het eten en geen zin om naar de bakker te gaan, hou van je!" Knarsetandend lees ik dit bericht, mezelf afvragend of die een oh zo moeilijke taak is geweest die ik van hem verlangde te doen. Mijn god, elke werkende vrouw doet naast haar fulltime job nog het hele huishouden erbij! En dan is het te veel gevraagd om even naar de bakker te gaan! Vraag ik nu werkelijk te veel?! Is het onredelijk van mij om zo iets te vragen? En zo zijn er telkens de kleine, oh zo kleine ergernissen, die steeds meer en meer gaan storen...
Vandaag was vrijwel een doodgewone dag, gaan werken thuis komen, beestjes uitlaten, eten maken, afwassen, de was doen, strijken... Diezelfde sleur altijd maar weer... Soms vraag ik me af hoe het zou zijn, om alles gewoon in één keer achter te laten, helemaal naar een vreemde stad te verhuizen, en helemaal van voorafaan opnieuw te beginnen... Nieuwe mensen ontmoeten, een totaal nieuwe uitdaging aan te gaan!! Hoe spannend lijkt me dat wel niet! Maarrrr, elke medaille heeft ook weer een keerzijde, zou ik er wel gelukkiger door worden of juist niet?? Zou ik me wel kunnen aanpassen? Zou ik snel nieuwe mensen leren kennen? Zou ik er mijn draai vinden? Oh jeezus, al die vragen... Maar anderzijds, wie geen risico's durft te nemen, haalt het niet in het leven. Want normaal is ook maar zooo normaal, of niet soms?
Als het aan mij lag, (en als alles héél erg vanzelfsprekend zou zijn!) zou ik gewoonweg verhuizen naar een lekkere drukke stad. Ja! Ik ben echt een stadsmeisje, ik hou van de drukte die er heerst in een stad. Zet me niet in een klein boerendorpje, waar alles zijn gangetje gaat. Nee nee, actie, bruisend leven, spanning. Dat zijn de dingen die mij aantrekken. En inderdaad, moest ik niet zo gehecht zijn aan mijn familie, zou ik misschien die stap al genomen hebben... Je kunt jezelf niet blijven afvragen, 'Wat als?', 'Als ik dit of dat maar gedaan zou hebben?', ... NEE, niet twijfelen, gewoon doen! Het leven is toch al veel te kort om te twijfelen?!
Ik zal mezelf even voorstellen in het kort... Mijn naam is Kiki. Mijn hobby's zijn lezen, reizen, genieten van een terrasje in het zonnetje, weggaan met mijn vrienden, voor mijn huisdiertjes zorgen, nieuwe mensen ontmoeten, enz... De reden waarom ik met deze blogsite begonnen ben, is om mijn gedachten een keertje neer te schrijven, om te weten komen of anderen het met me eens zijn of juist helemaal niet. Soms (Lees: meestal :) ) heb ik nogal gekke hersenspinsels, denk ik toch?! En op deze manier wil ik die gewoonweg delen met al wie ze lezen wil.
Dus vanaf nu sleur ik jullie allemaal mee in mijn eigen wereldje.. Haha.
