Dat linkerbeen is nog steeds niet goedgekomen, door een verkeerde positie zijn mijn zenuwen ernstig beschadigd en het zal een herstel (hopelijk) van lange duur zijn.Dus nu 6 dagen per week kine.

De stoma is ook voor de rest van mijn leven, en met die aanvaarding ben ik nog aan het worstelen dus ga ik er nog niets over vertellen; wel moet ik door de stoma 5 keer in de week sondevoeding krijgen van 18 u tot 8 u omdat ik niets opneem van vitaminen enz.

Nu' loop' ik nog steeds met een blaassonde omdat er een gat in mijn blaas zit, na een maand wordt weer met een camera in mijn blaas gekeken en als dit nog niet is opgelost (moet vanzelf gebeuren??) wordt er een opening gemaakt in de venusheuvel en krijg ik weer een sonde voor een maand, als het dan niet genezen is volgt er een operatie waarbij ik een stoma krijg voor urine.

Ik heb 7 weken in het ziekenhuis gelegen, na de derde week is 's nachts een hoofdslagader in mijn lies gesprongen waardoor ik met spoed moest geopereerd worden, het was op het nippertje het reanimatieteam was al verwittigd..

Als dit achter de rug was begon ik enorm koorts te maken waardoor ik heel zware antibiotica moest hebben en de oorzaak was dus dat gat in de blaas.

Nu ben ik eindelijk thuis, bij mijn hond, mijn trouwe omgeving en mijn dochtertje.

Maar al heb je maar een beetje trots in je, het is verdomme hard om volledig afhankelijk te zijn van iedereen, en als je zelf eens uit je bed gaat met een oudewijvenrekje moet strompelen en kapot je ergens laten vallen op een stoel of zetel.

en weten dat ik voor mijn operatie juist hetzelfde had als nu maar alles deed wat ik wou (wat ik aankon); dan begrijp ik mensen die zeggen dat een behandeling voor hen niet meer hoeft.

Het is over voor jou, de pijn, de tranen, het vechten. Eindelijk is er rust in je hectische leventje. Je bent thuisgekomen.

Nooit gedacht dat iemand die ik per toeval via een site leerde kennen zo'n impact op m'n leven zou krijgen.

Maar hoe kan het ook anders? Je moest wel gek van je worden, met je stralende gezicht, je onuitputtelijke moed, je enthousiasme, je humor.

Disteltje, zo noemden we elkaar, tja onkruid is immers niet klein te krijgen... dachten we.

Het voelde echt alsof we samen dat beest eens gingen temmen.

En nu sta ik er alleen voor, geen sms'jes meer naar elkaar vanuit het ziekenhuis; ik bewaar ze allemaal; vergeten zal ik je nooit, zo'n opmerkelijke meid als jij.

Ik voel me verloren, naar wie moet ik nu sturen als ik een mooi idee heb voor 'onze' uitvaart?

Met wie kan ik er zo open over praten als andere mensen doen over het weer?

We gingen elkaar zien voor ik in het ziekenhuis binnenging, maar het is niet doorgegaan.

Toen wist ik al dat ik je nooit meer zou ontmoeten.

Ik hoop dat het een uitvaart wordt naar jouw wensen (die ken ik ondertussen wel); zoveel mogelijk toch want aan Rob (haar man) te horen heb je een uitvaart geregeld die wel een week zou duren!

Dee toch! Je wilt echt wel gaan als een popster!

Ik ga het fysiek niet halen, ofwel lig ik nog in het ziekenhuis of ben er net uit.

Maar in m'n hart zit je.

De uitvaart was op de dag dat ik uit het ziekenhuis mocht verlaten, het was een dag met dubbele gevoelens.

Ik ben er zeker van dat het een dag geworden is zoals ze wou.

We zien elkaar terug Disteltje, is het niet nu, dan ietsje later; maar als jij het niet erg vindt stel ik dat laatste nog wat uit.

elke dag word ik hier wakker in het ziekenhuis om 7 uur, het uur dat ze ook opstaat bij oma nu.

en ik verloop haar ritueeltje in m'n hoofd.

natuurlijk is het altijd aanporren en ' we gaan te laat zijn', maar als ik even halt hou in mijn automatisme kruipt ze op m'n schoot en geef ik haar een knuffel of lachen we wat of vertellen we 'verheimpjes'.

ik tel af tot ik weet dat ze op haar schooltje zit en heb ik weer rust, voor haar is nu even alles als vroeger.

(geschreven toen ik 7 weken in het ziekenhuis lag, 20 april)