Onze verste verplaatsing naar de schreve mocht niet verloren worden, en toch... De thuisploeg speelde met een verdediging van gemiddeld 30 jaar ( onze drie voorspelers waren gemiddeld 17 jaar) en daarachter een keeper die vorig seizoen 29 matchen in de eerste ploeg keepte. Maar een ploeg die alle ballen vooruit trapte. Twee stijlen dus, wij die spelers willen klaarstomen met voetbal van achteruit en zij die constant de lange bal hanteerden met meestal 5 verdedigers. De eerste helft voetbalden wij niet slecht maar toch konden we slechts een tweetal serieuze kansen afdwingen die de keeper mooi pareerde. 0-0 dus aan de rust. Pas afgetrapt kon Andres een prima voorzet afleveren die Lennart prachtig binnenkopte. Wanneer we nu hadden gekozen voor het resultaat trokken we ons terug en lieten de thuisploeg het spel maken, iets wat ze heel zeker niet konden, maar we kozen voor opleiding en probeerden de voorsprong uit te diepen en dat keerde zich tegen ons. Op hoekschop kregen we de gelijkmaker binnen en even later moesten we met 10 verder. De scheids, die aan de rust in de kantine bij de supporters van de thuisploeg verbroederde, hij was blijkbaar kind aan huis, stal nu de show maar hij was niet de oorzaak van onze nederlaag. Opnieuw een spelhervatting zorgde voor voor de 2-1. Leandro kwam uit, botste de bal weg maar vanaf de 16m kon een vrijstaande speler lobben. De thuiskeeper hield in de slotfase Lennart nog van de gelijkmaker met een knappe redding.
