Slaap slecht en heb de laatste dagen best veel en heftige hoofdpijnen. Zou het een soort stress zijn? Vandaag een mail gestuurd. Wil dat mijn jongste een "normaal" verjaardagsfeestje krijgt. Had daarover naar mijn vrouw een mail gestuurd. Zij heeft al een feestje geregeld op de verjaardag van mijn dochter zelf. Zonder mij. Ik word geacht niet aanwezig te zijn. Ik ga zelf het weekend ervoor wel een feestje geven voor mijn kind, omdat ze dit ook met mij verdient en ik weet dat er een aantal mensen niet wordt uitgenodigd.. Mijn verjaardag..... daarvoor nog. Ik heb besloten nog een jaartje 39 te blijven. Ga het dit jaar niet echt vieren. Afgelopen weekend een erg fijne dag gehad met SK. Naar de hoofdstad, een open dag, lekker eten met een wijntje en een filmpje toe. Was een fijne dag. Veel foto's gemaakt. De dag erna was ook leuk. Met de kids een evenement bezocht in de stad. Kan ik ook intens van genieten. Vanavond weer fijn een avondje muzieken met vrienden. Er zijn gelukkig nog heel veel leuke dingen in mijn leven !
Fijne avond gehad. Weer een betaald optreden gedaan met mijn duo'tje. Op de goede weg. Lijkt wel een beetje op werk. Maar dan leuk werk in de tak waar ik wil. Nog steeds wel een soort angst dat het te groot wordt of zo... Moet ik mee leren omgaan, wanneer is iets te groot? En moet je dingen niet gewoon ondergaan. Zeker als je het leuk wordt. Laat het groter worden. Je blijft zelf de baas over je leven. Vandaag konden de kinderen ook mee. Dat vond ik heel leuk. De meiden mee in papa's "andere wereld".
Morgen met SK op pad.. Kijk er erg naar uit. Zij is ook bezig haar droom na te jagen. Ben erg trots op haar. Hoe ze dingen aanpakt. Ben blij dat we nog alles met elkaar kunnen delen en alles tegen elkaar kunnen zeggen (ook al doet dat soms pijn heb ik gemerkt, maar ben zo blij dat we het blijven doen). Onze relatie is en blijft puur. Het is zo ontzettend fijn om die zielsband te hebben. Emotioneel en onze harten te kunnen verbinden..
Verder thuis... tja wat kan ik zeggen.. hetzelfde.. of nee... steeds iets slechter. Lijntje komt dichter en dichter bij. Hoop nog steeds op een beeindiging in overleg. Dat we elkaar niet meer gelukkig kunnen maken is een feit. Mijn laatste hoop is gevestigd op het maatschappelijk werk...
Voor nu... lekker slapen en morgen naar de hoofdstad ! Dagje genieten....
Bijna 3 maanden sinds ik voor het laatst geschreven heb. Tijd gaat snel. Heel snel. Een hoop gebeurd. Wordt nog steeds genegeerd. Het lijntje van de "start van de daadwerkelijke echtscheiding" komt steeds dichter bij... Ik ben bijna 40. Nu nog 1 maand. Ik ga het niet vieren roep ik de hele tijd. Waarom reden voor een feestje. Tegenwoordig doe ik het hele huishouden, werk meer dan 36 uur per week. Doe dingen met de kinderen op de dagen dat ik ze heb en ben muzikaal nog wel leuk bezig. Heb het gevoel dat ik het afgelopen jaar wat serieuzer geworden ben. Voel me vandaag duf, heb last van mijn hoofd benen en ogen. Heb gesolliciteerd naar een nieuwe baan, maar daarrdoor zou ik flink minder gaan verdienen waardoor ik straks misschien niet meer in mijn huis kan blijven wonen. De hypotheek niet meer kan dragen. Dat wil ik nog wel, al betrap ik me ook af en toe op de gedachte dat als ik er niet meer woon, hoe erg is dat dan.. Als ik geen auto meer heb.. tja.. dan maar even bepaalde muziek niet, of andere oplossingen zoeken.. Ms een oud auto'tje kopen. Hopelijk kan het maatschappelijk werk waar ik (en mijn vrouw) nu lopen iets betekenen in het in samenspraak afronden van de relatie. Ik denk dat het goed voor de kids dat we in rust dingen netjes afronden in plaats van een vechtscheiding. Daar hoop ik na al die maanden van onrust en stress nog steeds op. Ik hoop dat mijn vrouw (zo noem ik haar nu nog maar even... of moet ik zeggen.. mijn aanstaande ex, rare situatie) zich over onze problemen heen kan zetten en evengoed de verjaardag van onze jongste dochter samen kunnen vieren. Ik gun die kleine een verjaardag zoals het was. Kan ze dat niet, dan ga ik er zelf iets moois van maken. Gaat wel goed komen.
Wel weer veel fijne momenten met C gehad. Gisteren gezellig Turks gegeten en daarna genoten van het strand met koffie en wijn. En zo hebben we meer momenten gehad. Ik vind het fijn dingen met haar te doen. Ze geven me positieve energie en kracht. Ik vind het fijn haar te voelen in mijn aderen. Ik vind het fijn te weten dat ik haar (vaak) ook veel positiviteit geef. Ik weet dat zei het ook vaak moeilijk heeft. Ik blijf de band die we delen mooi vinden ! Bijzonder !
Vanavond muziek maken. Optreden van vrijdag voorbereiden. Meiden mogen mee. Vind ik wel erg leuk. Vanavond heb ik niet zo veel zin. Wil mijn bed eigenlijk liever in.
Nu snel blog posten en de pc uit, voor de bewaker me er weer uit schopt.....
Laatste tijd toch het gevoel dat ik geen "veilig thuis" meer heb.. De helft van de week aan het dolen. Plaatsen vinden om te eten. Thuis zijn de spanningen voelbaar. Meer en meer het gevoel dat die knoop doorgehakt gaat worden. Het moment komt dichter en dichter bij. Ik vind het nog wel moeilijk, maar het voelt als een onvermijdelijk "hindernis" in mijn leven. Hoe ik die ga nemen... geen flauw idee... hoe ik eruit kom... men zegt sterker.. voelt onzeker.
Toch een vreemde situatie. Thuis wonen, niet thuis eten, je kids niet zien...Ben erg veel aan het staren uit het raam vandaag. Misschien omdat ik zelf niet helemaal lekker ben, misschien omdat mijn kids allebei ziek zijn. Voelt allemaal heel onwerkelijk. Morgen "mijn dag" kijk ik naar uit. Heb ik mijn kinderen 2 dagen niet gesproken.
Vanavond afleiding in de vorm van het spelen met een bandje. Heb wel last van mijn keel, klieren en mijn hoofd, maar ik ga ervan proberen te genieten. Hopelijk kan ik me even verliezen in de muziek....
Dit weekend weer hevige gesprekken achter de rug. Sfeer is verre van fijn deze dagen. Mijn vrouw heeft gesteld dat we de dagen dat we met de kinderen eten moeten verdelen. Betekent dat ik voor de helft van de dagen etensplaatsen moet regelen. Of eten als de kinderen op bed liggen. Ik zit nu ook op mijn werk en denk dat ik hier ook nog wel wat uren extra ga doorbrengen... aan de andere kant.. deze kan ik dan natuurlijk op een ander moment weer opnemen. Weet niet waar dit allemaal naar toe gaat. Ik heb wel vergeleken dat ik op een lijntje loop. Ik moet van dat lijntje af, maar of ik nu links of rechts eraf spring... ik weet het niet. MIsschien word ik er wel keihard af geduwd als ik te lang wacht.
Merk wel meer en meer hoe ik gehecht ben aan mijn kinderen, of eigenlijk hoe ik heel veel aan ze "ophang". Zonder dat ik daar erg in heb gehad. Op zich niet verkeerd, maar in sommige gevallen kan het je daardoor doen realiseren dat je bepaalde dingen mist.. En dan zijn het niet de dingen zelf, maar meer de verbinding die ik heb gelegd. Toch wel "grappig" dat dat soort dingen in moeilijke tijden boven komt drijven.
Voor nu... voel alsof ik in een onwerkelijke situatie zit.. De achtbaan waar ik in zit, raast maar door. Het blijft soort van stormen in mijn leven. Wat zou een tijdje rust fijn zijn zeg... Ik zeg vaak: ik zal blij zijn als ik een jaartje verder ben... is ook echt zo... Maar ja, moet deze lastige tijd even door.
Het is weer een fijn weekend (maar niet heus). Gisteren (zaterdag) begon wel ok.. 's Ochtends ben ik vroeg mijn bed uit gegaan om met de meiden een sneeuwpop te maken. Het had de dag ervoor flink gesneeuwd. Helaas was er geen plaksneeuw.. dus het werd een sleetocht. Een krant gekocht en daarna ben ik een uur op pad geweest om het mooie sneeuwlandschap te fotograferen. 's Middags naar een optreden van mijn oudste dochter gaan kijken (alwaar SK ook was ...helaas niet echt gesproken na het optreden). 's Avonds kwam het aan op een gesprek met mijn vrouw.. Zij gaf mij aan dat ik een bepaald probleem moest uitpraten. Dat ik dat bij haar moest aankaarten. Dit terwijl ik had gevraagd of zij, als zij eraan toe was mee bij mij zou komen.. Het ging over onze toekomst. Ook had ik een ontmoeting met SK waar mijn vrouw niet blij mee was. Het gesprek escaleerde weer en mijn vrouw ging met ruzie naar bed. Ze moest overgeven van de stress. Heb haar wel geprobeerd te troosten.
Vandaag ligt ze de hele dag al weer op bed. Ik heb de kinderen weer de hele dag. Tenminste.. ze is er heel even uit geweest, en heeft heel even iets met de kinderen gedaan. Nu ligt ze weer op bed. Hoor net van de kinderen dat ze aan mij moesten vragen wat ik met het eten ga doen. Komt er dus op neer dat ik dat mag gaan regelen en dat vandaag dus eigenlijk weer alles (grotendeels) op mij aan komt. Vanavond repeteren met de band. Maar heel hard proberen om in het hier en nu te blijven en te blijven genieten van dingen...
Afgelopen dagen een constant gevoel van zenuwen in mijn lijf gehad. Na gisteren wat ademhalingsoefeningen gehad te hebben, is dat gevoel wel wat naar de achtergrond gegaan gelukkig. Moet wel erg veel moeite doen om mijn bed uit te komen de laatste tijd.
Wat zou het fijn zijn als de sfeer thuis een tijdje wat rustiger zou worden. Niet die constante spanning te voelen.
Zit nu in een hoog gebouw.. bij het raam. Uitzicht op de treinen. Ze komen en gaan. Vraag me af, welke trein zou ik zijn? Die net weg gaat ? Of die bijna op de plaats van bestemming aankomt (om vervolgens weer een nieuwe bestemming aan te doen)?
Inmiddels weer bijna een maand verder en weer (het wordt saai) een hoop gebeurd...
Nieuwe inzichten gekregen over vriendschappen. Zie dat in de hele groep vrienden er een aantal mensen me blijven steunen... ook ondanks dat ze misschien zelf dingen heel anders aan zouden pakken, sommigen komen uit onverwachte hoeken... Anderen hebben veel oordelen en willen dingen naar hun manier gehandeld zien. Weer bij anderen heb ik het idee dat ze smullen van de sores van anderen en daarop draaien als benzine in een auto. Is een harde leerschool geweest. Moet de komende tijd toch anders in mijn vrienden gaan investeren. Ga me bij sommige personen ook wat meer afzijdig houden denk. Niet meer dan het hoog nodige vertellen. Sommige vriendschappen zullen van mijn kant uit misschien wat oppervlakkiger gaan worden.
Doorga nog steeds een moeilijke periode. SK heeft aangegeven dat het (sowieso voor nu) beter is om als zuivere vrienden door het leven te gaan. Zolang er geen duidelijkheid is over ons beider situaties thuis. Ik ben het met haar eens. Is wel moeilijk denk, maar samen staan we sterk. Zal ons allebei een stuk rust geven.
Ik heb welliswaar weer aangegeven te willen scheiden. Maar nog 1 kans? Twijfel slaat toch weer toe. Zou er nog iets zijn? Moet ik niet nog een aller, aller laatste keer proberen? Als ik de kinderen zie, ik weet, je moet het niet voor de kinderen doen, maar soms weet ik het allemaal even niet meer.. doe je het voor de 17 jaar die we hebben gehad.. Nog een laatste keer? Mijn vrouw heeft aangegeven niet te willen scheiden. Ze vraagt nog 1 laatste keer. Als dat niet werkt, is het duidelijk.. zou het een rustige scheiding worden ipv een "gedwongen" scheiding. Dat is wel beter voor de kinderen. Ik moet uitzoeken of er nog iets is. Of het nog zou kunnen werken. Eén ding weet ik wel en heb ik altijd gezegd. Wil minimaal mijn vriendschap met SK. Mijn hartsvriendin !
Loop zelf met een constant gevoel van zenuwen in mijn buik. Wat zou het fijn om een hele tijd rust te ervaren. Ik zou weg kunnen gaan, maar dat verandert niets aan mijn situatie. Mijn mailbox... wat is het fijn om tijden geen mail te krijgen (nou ja, behalve van SK), maar verder niet... Facebook, word ik ook een beetje beu. We leven in een wereld met veel onrust gevende media. Wil ik los van komen. Heb er jaren in meegedraaid. En doe dat eigenlijk nog. Begint me zeker in de situatie waar ik nu in verkeer tegen te staan. Elke opmerking die je maakt of elke foto die je plaatst, wordt op een weegschaal gelegd. Eigenlijk zou ik daar schijt aan moeten hebben. Het moeten gebruiken als mijn eigen naslagwerkje en wie daar een oordeel over heeft, moet daar vooral zelf heel blij mee zijn..
Ben heel nieuwsgierig waar ik over een jaar sta en dan bedoel ik met mezelf. Hoe ik over dingen denk, hoe ik naar dingen handel. Ben vast een stuk grijzer dan.. Als ik dan ook nog een baard heb, ben ik misschien ook nog een stukje wijzer !
Het is nu de dag na kerst. Kan zeggen.. dit was niet een van de fijnste kersten die ik heb meegemaakt... Vrede op aarde... hier in geen velden of wegen vrede te bekennen. Om over het welbehagen maar te zwijgen.. De dag voor kerst... begon ok... Gezwommen de hele middag met de kinderen. Naar een optreden van een van de kids gaan kijken 's avonds... Toen de kinderen op bed lagen begon het.. Flinke ruzie met mijn vrouw over de vriendschap met SK. Die zou ik moeten verbreken... Iets wat ik niet wil... Heb haar ook aangegeven dit niet te gaan doen... Waarop ik mijn slaapplaats in op een bank moest zoeken... hmmm mijn een kribbe.... helaas de Wijzen uit het Oosten heb ik niet aangetroffen.. De volgende dag heb ik met de kinderen doorgebracht, waarbij het mij kwalijk werd genomen dat ik het gezellig had met de kinderen. 's Avonds toch nog gezellig met z'n allen gegeten bij mijn ouders, al voelde mijn moeder de spanning...
De volgende dag, 2e kerstdag... nog steeds ruzie, dezelfde discussies, dezelfde standpunten. Mijn vrouw wilde graag ook een kerstdag leuk met de kinderen... Die heb ik haar gegund en ben zelf weg gegaan... wilde gaan wandelen met SK.. Wandelen is het niet geworden, maar heb wel heel fijn met haar kunnen praten. Ben ontzettend dankbaar dat ze zo'n steun voor me is. Heb toch nog een hele fijne middag gehad. 's Avonds wederom een escalatie en ik ben inmiddels voor de nacht op de zolder beland. Alwaar ik voor mezelf een knus slaapplekje heb gemaakt. 's Nachts is het wat koud, maar ik heb wat kaarsen aangestoken.. hoop dat het deze nacht wat behagelijker gaat worden. Het is overigens inmiddels dus 3e kerstdag... de dag dat er niet veel tegen me gesproken wordt door mijn vrouw.
Vandaag was ik een beetje gesloten. SK nog heel even gezien... was fijn.. haalde voor mij wat druk van de ketel... Toch een beetje een onwerkelijk gevoel in me of zo... Gevoel dat ik de komende tijd veel over me heen ga krijgen. Voel me onzeker, maar toch ook dicht bij mezelf...
Dagje genieten....
