Ex-student Lieven De Vleeschouwer volgde zijn eigen weg op de arbeidsmarkt
“Ik balanceer tussen creatief, geniaal en compleet wacky”

Lieven De Vleeschouwer  (26) studeerde tussen 2001 en 2004 Informatie Management en Systemen (IMS) aan de Katholieke Hogeschool Mechelen. De afgelopen vier jaar ging hij van werkgever naar werkgever. Mensen die IMS studeerden worden vaak als  techneuten beschouwd, maar daar hoort Lieven niet bij. Hij verkiest een job waarbij hij zijn creativiteit kan gebruiken.
Al van kindsbeen af is Lieven met computers bezig. “Toen een vriend een oude computer op de kop had getikt was ik zelf snel gebeten door het beestje. Het was nog zo'n oude bak met een monochroom scherm en van die flexibele floppies. Ik was toen 11 denk ik. Het heeft wel enkele jaren geduurd voordat mijn vader overtuigd was van de mogelijkheden van een pc. Uiteindelijk zwichtte hij dan toch. Ik was er dan ook helemaal niet rouwig om dat hij dan ineens een deftige investering deed. Ik had een tijdje de beste computer van de buurt.”

 Lieven komt uit een creatieve familie. “Mijn vader hield zich bezig met videobewerking. Naast pc's was ik ook vooral bezig met tekenen, schilderen. Ik ging ook naar de kunstacademie. Ik stond op een bepaald moment voor de keuze: studeren in de richting van grafische vormgeving en reclame of een ICT richting. Ik koos voor het diploma dat mij het meeste werkzekerheid kon bieden en dat was in de periode 1999-2000 wel heel duidelijk ICT.”

 Zo kwam Lieven op de Katholieke Hogeschool Mechelen terecht. Hij koos voor de richting IMS en begon in 2001 aan zijn studies. “IMS heette toen nog ‘Informatie management & Support’. Nu is de ‘Support’ vervangen door ‘Systemen’, wat de lading wel beter dekt. Als men ‘Support’ op mijn CV zou lezen wordt er wel eens gedacht dat de richting gefocust is op technische ondersteuning. Terwijl het woord management eigenlijk de gemene deler is. Je leert er omgaan met systemen, programmeertalen, databanken en het internet. Maar je leert er evenzeer management en -communicatieve vaardigheden.”  De keuze om in Mechelen te komen studeren was vrij vanzelfsprekend. Lieven woonde immers op een halfuurtje reizen van de school. Achteraf was hij echter heel blij dat hij op deze school zijn studies heeft volbracht. “Daar mijn studententijd aan de KHM veruit de meest leerrijke maar vooral leukste schooltijd was, hou ik er vooral positieve herinneringen aan over.” De ex-student herinnert zich ook nog één lector in het bijzonder: Gerd Van Den Eede. “Hij gaf mij en veel andere studenten de motivatie om actief deel te nemen aan een aulavak waar men makkelijk saaie lessen voor produceert en omwille van zijn aard een hoog ‘brosgehalte’ heeft. Hij wist altijd van die toepasselijke voorbeelden of eigen anekdotes te koppelen met de leerstof en had een schitterende humor in zijn lessen. Hij wist ook altijd waar alle studenten mee bezig waren buiten zijn lessen.

 Toen Lieven afstudeerde, na zijn eerste jaar te hebben gebist, duurde het wel even voor hij een eerste job vond. De meeste studenten hadden het geluk om aan het werk te kunnen bij het bedrijf waar ze stage liepen. Lieven had hierbij minder geluk. Via Amsit werd hij bij ING geplaatst om de User Security beheren; welke werknemer van ING mag aan welke programma's en bestanden? “Dat was in het kader van een project dat eigenlijk al verlengd was en tijdens mijn proefperiode nog afgesloten werd. Zo erg vond ik het niet want ik was het ook wel beu. Ik zat in een team van 8 mensen waarin ik de enige Nederlandstalige was.” Daarna zocht Lieven een job die hem meer te bieden had. “Ik kreeg vrij snel een aanbieding bij een klein softwarebedrijfje dat software ontwikkelt voor groothandelaars in groenten en fruit. Ik was daar de Service Desk voor de programma's die ze afleverden. Daar ben ik gestopt omdat er maar weinig van de waardevolle standaarden die je in IMS leert kennen overeind bleven. Ik ben dan vrij wel onmiddellijk bij ‘Beyers Koffie nv’ kunnen beginnen. Een job die ideaal was voor een IMS'er: heel afwisselend en met alle aspecten van ICT te maken krijgen.” Daar stond hij samen met één enkele collega in voor het hele ICT gebeuren in heel het bedrijf. Zowel productie, logistiek als administratie. Na verloop van tijd begon het Italiaans moeder bedrijf ‘Caffè do Brasil’ zich steeds meer te bemoeien met het werk en technologie van Lieven. “Ze legden ons het gebruik op van programma's die ons minder gebruiksvriendelijkheid, effectiviteit en efficiëntie opleveren. Mijn rol verviel van een job waarbij je een idee kon ontwerpen, ontwikkelen en implementeren tot een louter uitvoerende taak.”

 Daarop besliste Lieven om een nieuwe job te zoeken. Na een googlesessie vond hij een bedrijfje dat ‘Indigo Productions’ noemt. “Het is een klein kantoor waar zeven personen werken aan webapplicaties van uiteenlopende kalibers. Hoewel ik al voor een klein gelijkaardig kantoor werkte, is mijn rol nu helemaal anders. Nu zal ik zelf bijdragen aan de applicaties en sites waarvoor ik destijds alleen de support deed. Bij de sollicitatie vroegen ze mij bijna expliciet of mijn ideeën creatief, geniaal of zelfs compleet ‘wacky’ zijn. Laat dat nu net de karakteristieken zijn waartussen ik balanceer!

 Lieven heeft nog een zekere band met de Katholieke Hogeschool Mechelen. Hij woont immers op een boogscheut van de campus waar hij studeerde. De richting IMS organiseert ieder jaar een drietal seminaries over uiteenlopende onderwerpen. Lieven bezoekt deze regelmatig. “Je ziet wat oude studiegenoten terug en na het seminarie is er altijd nog een gezellige babbel met de docenten en de spreker. Ik heb zelfs al vrienden meegebracht die geen IMS of zelfs niet in Mechelen hebben gestudeerd .” Lieven is sinds september getrouwd en zoekt een eigen huis. Liefst zou hij in Mechelen blijven wonen.

 Naast zijn professionele leven is Lieven nog vaak creatief bezig. Zijn focus is wel veranderd van tekenen en schilderen naar muziek. Al enkele jaren houdt Lieven zich bezig met gitaarspelen. “In het zesde middelbaar ben ik ermee begonnen. Ik werd al snel met Jimmy Hendrix vergeleken. Niet omwille van mij kunde, maar omdat ik net als hij als linkshandige op een rechtshandige gitaar speelde.” Onder impuls van een medestudent kocht Lieven zich een degelijke, linkshandige gitaar. “Die medestudent was Jan Caluwé. Hij is in zijn tweede jaar IMS gestopt om rond te gaan toeren met zijn band ‘The Nico Van Gendt Project’. Hij is z’n droom gevolgd. Eergisteren nog had ik met enkele vrienden het idee om zelf een bandje op poten te zetten in Mechelen. Mensen die meer voor de fun dan voor wereldfaam spelen, mogen mij altijd eens opzoeken via Facebook. Misschien vinden we zo nog KHM’ers op bass, drum en vocals?”, eindigt een dromende Lieven. 

28-12-2008 om 00:14 geschreven door Kevin Verhoeven  

Animovoorzitter wil jongeren doen samenwonen:

“Knus bijeen is toch veel leuker?”

Animo Mechelen, de jongerenafdeling van de Mechelse socialisten voerde op 3 oktober actie op de Grote Markt. Ze promootte er het idee van friends-living maar klaagde ook huidige wetgeving voor alternatieve samenwoningvormen aan. Het imago van Mechelen is de laatste jaren fel verbeterd en dit trekt natuurlijk nieuwe bewoners aan. De stad kampt echter met een huisvestingprobleem. Vooral jongeren en minderbedeelden lijken daar het slachtoffer van te worden.

Johan de Vleeshouwer (25) is sinds kort de nieuwe voorzitter van Animo Mechelen en zette de ludieke actie op poten. Het glazen huisje op de Grote Markt, dat als toegang dient tot de ondergrondse parking, werd ingericht als appartementje. Enkele Animoleden namen er hun intrek en aan voorbijgangers werden flyers uitgedeeld. “Op deze manier willen we zowel de problematiek rond de huisvesting aanklagen als het idee van friends-living promoten. Veel plaats hadden we niet maar knus bijeen is toch veel leuker?”, stelt Johan.   
                                                                                                     

Friends-living betekent dat een aantal vrienden samen een huis huren om zo de kosten te dempen. Vanuit stedenbouwkundig oogpunt bespaar je tevens ruimte in de stad. Maar huisdelen is rapper gezegd dan gedaan. Stedenbouwkundige reglementen eisen dat je een bouwvergunning aanvraagt en aan allerlei regels voldoet. Namelijk een aparte badkamer, keuken en ingang per woondeel. “Dat is voor velen onbegonnen werk. Om deze nieuwe woonvorm mogelijk te maken, is er nood aan de verfijning van deze regels zodat huisdelen mogelijk wordt en huisjesmelkerij onmogelijk blijft.“, vertelt Johan. De jonge politieke beweging is op deze problematiek gestuit toen een jonge vrouw met een licht mentale handicap haar beklag kwam doen. Ze zou perfect met iemand kunnen samen wonen, maar financieel is dat onhaalbaar omdat ze haar uitkering dan sterk ziet verminderen.

Friends-living heeft ook nog andere voordelen volgens Johan: “Als je met een aantal vrienden samenwoont zal dit de sfeer zeker verbeteren: een feestje hier of daar zit er dan eerder aan te komen. Maar als je met anderen samenwoont dienen er ook duidelijke regels te zijn, alleen maar voordelen zoals je ziet.”  

Animo zet zijn  actie extra kracht bij met de website deeljehuis.be. “Samen met de Vlaamse koepel van Animo hebben we de website deeljehuis.be opgericht. Hier kunnen jongeren, maar natuurlijk ook de al iets ouderen, op zoek gaan naar een huisje waar ze samen kunnen intrekken. Of wanneer ze niemand kennen in hun vriendenkring die aan friends-living wil doen, kunnen ze hier op zoek gaan naar gelijkgestemden. De ludieke actie kon op veel begrip rekenen van de voorbijgangers. “Ik vind de manier waarop Animo actie voert erg origineel. Ook het idee van friends-living spreekt me wel aan”, aldus Inge (22).

Dat deze actie daadwerkelijk iets aan de regelgeving kan veranderen valt af te wachten, die beslissingen worden immers op Gewestelijk niveau genomen. Animo Mechelen hoopt vooral dat ze met de ludieke actie de Mechelse jongeren op de hoogte brengen van friends-living en dat het Mechels bestuur soepeler zal optreden tegenover andere samenwoningvormen.

06-10-2008 om 00:00 geschreven door Kevin Verhoeven  

Emocore, transcore, metalcore, screamo… Het zijn maar enkele van de stijlen waaronder men Enter Shikari wel eens  probeert de plaatsen. Tevens het bewijs dat de muziek van deze jonge gasten zich niet zomaar in een hokje laat stoppen. Enter Shikari is jong, energiek en kent geen regels!

Nog voor ze maar één single hadden uitgebracht, had Enter Shikari al een ijzersterke livereputatie opgebouwd. Zo speelden ze een uitverkocht London Astoria plat, zonder dat ze een platencontract hadden. Die naamsbekendheid hadden ze verworven door jarenlang fanatiek te toeren en handig gebruik te maken van MySpace.  De jonge band kreeg verscheidene contracten aangeboden, maar ze besloten om weer eens lekker eigenzinnig te doen en een eigen label op te richten: Ambush Reality. Na een aantal EP’s was het begin 2007 tijd voor een eerste fullalbum, genaamd Take To The Skies.  

Met het openingsnummer, Stand Your Ground / This Is Ancient Land wordt je meteen geconfronteerd met waar Enter Shikari voor staat:  het betere gitaarwerk gemengd met synthesizers en dance-invloeden. Een unieke combinatie, maar deze intro is lang niet het enige merkwaardige aan dit album. Zo zijn er zes songs die niet eens een titel hebben. Dit zijn eerder tussenstukjes en hersenspinsels die ook niet bedoeld zijn als volwaardige nummers. Het is een typisch gebruik van de band bij live optredens. Hun gigs kan je het best definiëren als hyperactief en chaotisch, zo schrikken ze niet terug van een beetje gymnastiek op het podium. Om de paar nummers zet zanger (en tevens toetsenist) Rou Reynolds een drum’n bass of dance break in. Dit om de sfeer nog wat omhoog te halen en het publiek nog wat wilder te maken. Live heeft dit zijn vruchten al afgeworpen, maar op het album worden de mininummertjes na een tijdje vervelend en wil je zo snel mogelijk op next gaan duwen. Maar goed, er zijn nog wel genoeg pareltjes te vinden ook.

Vanaf het tweede nummer geeft zanger Rou het beste van zichzelf. Zijn screams lijken niet uit zijn buik maar uit zijn kleine teen te komen. Deze worden afgewisseld met melodieuze zang. Niet alleen Rou maar ook gitarist Rory Clewlow en bassist Chris Batten nemen dit voor hun rekening, en doen dat dan ook verdienstelijk. Als we verder de tracklist afgaan kom je stukje voor stukje te weten waarom Enter Shikari zo moeilijk te categoriseren is. Teneerste zijn er de rauwe nummers waar de screams, snelle drums, laaggestemde gitaren en trance-elementen de basis vormen (Anything can happen in the next half hour, Return to energizer, No Sssweat…). Deze songs kenmerken de band het meest en vormen ook de spil van dit album. Een aantal andere nummers neigen eerder naar happy-hardcore met natuurlijk de screamo invloeden, of kortweg zet The Feast op en het feesten kan beginnen! Toch is Enter Shikari niet alleen gas geven. Net wanneer je denkt te weten wat je kan verwachten van het Londense viertal, kom je een nummer als Today won’t go in history of Johny Sniper tegen. Twee ontroerende songs met die ouderwetse synthesizersfeer eraan gekoppeld.

Alhoewel Enter Shikari dus heel veel stijlen met elkaar mixt, heeft de band toch een eigen, erg herkenbaar geluid. Net als een echte wijnkenner zal je al snel in staat zijn om één Enter Shikari nummer uit een dozijn andere te halen. De nummers zijn dus erg catchy, een hele verdienste naar onze mening. Enter shikari is een typische love it or hate it band. Ofwel draag je deze jongens op handen omdat je de mix van stijlen, de heftige screams en het energieke instrumentgebruik geweldig vind of anders vind je het de grootste mislukking  van het jaar. De meesten lijken echter wel pro te zijn. De band word wel eens aan emo’s gelinkt maar deze band kan een veel breder publiek bereiken. Op de plaat toont Enter Shikari zich als een erg talentrijke jonge band die in de toekomst nog heel wat potentiële potten kan breken. We hebben hier het laatste nog niet van gehoord!

29-07-2008 om 00:37 geschreven door Kevin Verhoeven  

Begin juli van dit jaar is in Duitsland de discussie rond euthanasie opnieuw losgebarsten. Aanleiding was de zelfdoding van Bettina Schardt. Roger Kusch, een ex- minister van Justitie in Hamburg, hielp de gepensioneerde vrouw euthanasie te plegen. Opmerkelijk is dat Kusch video-opnamen maakte van de manier waarop hij Bettina hielp bij haar zelfdoding. Wat brengt iemand er toe om een einde aan het leven te willen maken? Heeft iemand het recht om daar actief aan mee te helpen? Een interessante, ethische discussie dat Duitsland al weken bezighoud.
Bettina Schardt is samen met Roger Kusch het spilfiguur in deze zaak. De 79-jarige vrouw was niet ongeneeslijk ziek, leed geen ondraaglijke pijn, maar was bang niet meer alleen in haar eigen huis te kunnen wonen. Ze wilde niet naar een verzorgingshuis. Ze had geen directe familie, ze was immers ongehuwd en had geen kinderen, en benaderde Kusch zelf met het verzoek haar te helpen.
Kusch, die tijdens zijn ambtstermijn al bekend stond als een voorvechter van actieve hulp bij euthanasie, besloot haar te helpen bij haar zelfdoding. De Duitse wet verteld immers dat hulp bij zelfdoding niet strafbaar is. Actieve euthanasie is echter in alle vormen verboden en ook passieve euthanasie zal slechts zelden worden toegestaan. Op de video-opnames die Kusch maakte is te zien hoe hij na een aantal gesprekken met de bejaarde vrouw haar verteld hoe ze een dodelijke mix moet maken van slaapmiddelen en malariamedicijnen. Kort voor de vrouw de medicijnen innam, verliet Kusch haar woning. Zo ontliep hij een mogelijke straf wegens het niet helpen van een stervende.

Verontwaardigde reacties
Begin juli gaf Kusch een persconferentie over de zelfdoding van Bettina. De ex-senator toonde enkele fragmenten uit de negen uur durende video. Bettina zei in de video te hopen dat haar dood “onze trage politici, die er zo naast zitten, ertoe brengt de wetten inzake euthanasie te veranderen.” Kusch zelf vertelde dat hij op een “maatschappelijke vooruitgang” hoopte.
De reacties waren echter van heel andere aard. Euthanasie en hulp bij zelfdoding zijn erg gevoelige thema’s in Duitsland vanwege het naziregime in het verleden. Zo wordt er nooit gesproken over euthanasie maar over ‘Sterbehilfe’, hulp bij sterven dus. Euthanasie was een term die in het Derde Rijk gebruikt werd om de moord op onder meer geestelijk gehandicapten mee aan te duiden.
Met deze informatie in het hoofd is het niet verwonderlijk dat de reacties erg verontwaardigd waren. Er kwam een ware schokgolf tégen euthanasie en hulp bij zelfdoding op gang. Verschillende deelstaten (zoals Baden-Württemberg, Beieren, Hessen, Thüringen en Saarland) hebben ondertussen besloten om een oud wetsvoorstel nieuw leven inblazen, dat georganiseerde hulp bij zelfdoding strafbaar moet maken. Ook op het hoogste niveau werd de discussie rond euthanasie en hulp bij zelfdoding opnieuw een hot topic. De CDU, partij van Bondskanselier Angela Merkel, is tegen euthanasie en ook voorstander om hulp bij zelfdoding strafbaar te maken. Op moment van schrijven word in de Bondsraad volop onderhandeld over de nieuwe wet. Binnenkort wordt uitsluitsel verwacht. Bondskanselier Merkel vertelde ook haar persoonlijke mening tijdens een interview. Zoals in het bijgevoegde artikel is te lezen, is Merkel tegen elke vorm van actieve euthanasie. Ook de partijleider van SPD Peter Struck kan zich niet vinden in de ideeën van Roger Kusch. Hij vraagt zich af of Kusch voor God wil spelen. "Macabere propaganda'', reageerde de Duitse minister van Gezondheidszaken. Ook het publiek reageerde fel op de handelingen van Kusch. Men begrijpt vooral niet waarom hij iemand hielp die helemaal niet terminaal ziek was of erge pijn leed. Ook vindt men het aanstootgevend dat Kusch alles, behalve de voltrekking van de zelfdoding, op video heeft gezet.

Avant-gardist of aandachtzoeker?
Roger Kusch is geen nieuw figuur in de euthanasiediscussie. In 2005, toen was hij nog minister van Justitie in Hamburg, verklaarde hij al om in bepaalde gevallen voorstander te zijn van actieve euthanasie. Opmerkelijk daarbij is zijn uitspraak dat euthanasie soms “een gebod van christelijke naastenliefde”. Daarmee schopte hij een eerste keer tegen de schenen van talrijke christenen. Christenen zijn immer wegens hun geloof tegen elke vorm van euthanasie.
Kusch kwam in maart een tweede keer in de media toen hij zijn "Selbsttötungsmaschine" of zelfdodingmachine voorstelde. Met deze machine zette hij het belangrijkste punt (actieve euthanasie) van zijn rechts-populistische partij HeimatHamburg kracht bij. Met deze machine wou Kusch doodzieke mensen helpen op een humane manier een einde aan hun leven te maken. Het apparaat bevat twee injectienaalden: één gevuld met een narcosemiddel, de andere met giftig kaliumchloride. Beide doses worden met een druk op de knop geactiveerd, waarna binnen vier minuten de dood intreedt. Een arts legt het infuus aan, maar de patiënt zelf verricht de handelingen die tot de dood leiden. Hoewel dat de meesten het idee afschuwelijk vonden, had ook Kusch een aantal redenen om zijn zelfdodingmachine te ontwerpen. Kusch vindt het mensonterend dat jaarlijks tientallen Duitsers naar Zwitserland reizen om zich daar in een vreemde omgeving, soms zelfs op parkeerplaatsen, met de hulp van zelfmoordorganisatie Dignitas om het leven te brengen. Euthanasie is een onderwerp waarover, wegens de ethische ondertoon, duidelijke afspraken moeten gemaakt worden. Kusch vindt dat de huidige wetgeving het fout heeft, maar in zijn beklag heeft hij wel de wet overtreden. Zal hij daar ook voor gestraft worden? Zal actieve euthanasie in Duitsland ooit legaal worden gemaakt of zit er ook een verbod op hulp bij zelfdoding aan te komen?

Politieke verzanding
Er is slechts een kleine kans dat een verbod op georganiseerde hulp bij zelfdoding er ooit ook echt komt. Meer als de helft van de deelstaten is niet akkoord om het voorstel om hulp bij zelfdoding te verbieden, nieuw leven in te blazen. Daarmee is het nog maar de vraag of er een wetsvoorstel bij de Bondsdag, dat over de wet moet beslissen, kan worden ingediend. Volgens juristen is het erg moeilijk voor de Duitse gerechtshoven om hulp bij zelfdoding te bestraffen omdat het Duits strafrecht daar geen mogelijkheden voor biedt.
Ook is de kans groot dat de huidige discussie rond euthanasie zal verzandden in verschillende parlementaire commissies en werkgroepen. Hetzelfde gebeurde toen Roger Kusch zijn zelfdodingmachine voorstelde. In de nasleep van die discussie zou er door die parlementaire commissies een wet worden opgesteld die Duitsers verbied om naar Zwitserland te gaan om daar euthanasie te plegen (de organisatie Dignitas is daar gerechtigd om euthanasie te plegen). De wet is er nooit gekomen.

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Kevin Verhoeven  

28-07-2008 om 00:00 geschreven door Kevin Verhoeven