Wie leeft van het gevecht met de vijand,
heeft er belang bij die vijand te behouden.

Vorige week werd ik 's nachts wakker met hevige pijn in mijn linkerpols, ja hoor, een ontsteking!
zacht zijn voor mezelf is ondertussen mijn eerste regel, eentje waar ik het dikwijls nog moeilijk mee heb. We zijn immers opgegroeid met bepaalde waarden en normen, en één daarvan is flink zijn!
Mijn fysieke verzorging : onststekingswerende zalf, geen pillen!!, verband, draagdoek en immobiliseren.En dan komt het echte werk!
Wat wil mijn lichaam, in dit geval mijn pols, me zeggen?
Hier kwam ik in eerste instantie niet zo vlug uit, dus zocht ik hulp. Maar blijkbaar was het een moeilijk plekje , het duurde even voor er iemand iets zei waar ik mee verder kon. Dit was het : linker kant= de vrouwelijke kant, de gevoelskant, ok dus ik kon het rara weer gaan zoeken in de gevoelens, maar daarmee wist nog niet veel. Een tweede hint was : linker hand staat voor loslaten. Aha, nu had ik een draad te pakken! Was alleen nog de vraag wat moest ik loslaten? dus ik ging eens rondneuzen in mijn hoofd, wat speelde hier allemaal? En wat kwam ik tegen : strijd! altijd een gevaarlijke, iets wat veel energie kost. Nu was het de strijd tussen wat 'moet' ik doen, wat 'wil' ik doen, wat 'kan' ik doen en wat doe ik uiteindelijk, wat niet veel meer is, omdat al mijn energie op is aan die strijd.
Deze strijd is ook een typisch teken voor mij dat ik weer eens rara... in mijn hoofd zit.
Een tweede wat hier rondspeelde is vasthouden aan pijn, en de angst voor pijn. Door het jarenlange patroon van pijn hebben, zit dat stevig verankerd in mijn celgeheugen, en dat is best een moeilijke om los te laten.
Hoe ga ik daar dan mee om ?: want ja weten waar het aan ligt is één ding, daarmee is wel de grootste en belangrijkste stap gezet, maar het kan nog een stuk verder. De strijd loslaten : stevig in het hier en nu komen, gewoon zien wat kan, en hoeveel kan, zonder mezelf vragen te stellen, gewoon doen en ervaren. Niks op voorhand invullen...
Het tweede vraagt wat extra aandacht : opletten wat er in mijn hoofd omgaat, heel neutraal, en als ik merk dat het rond pijn draait, deze gedachten bewust loslaten, iets in de zin van : pijn je hebt me goed gedient, je bent een goede vriend geweest, en ik ben je dankbaar voor je diensten tijdens de voorbije jaren, maar nu wil ik anders doen, wil je aub gaan?
telkens opnieuw....  en ja hoor, telkens voel ik de pijn een stuk minder en  's anderendaags is die hevige pijn al weg, en heel die ontsteking is op deze manier op 3 dagen genezen.

19-09-2014, 09:07 geschreven door Ketalla  

Go with the flow of life, klinkt toch heel eenvoudig hé, waarom is dat dan zo moeilijk?
Als we geboren worden is het nog eenvoudig, we eten, slapen, wenen... alles op onze eigen tijd en naar onze eigen behoefte. Waarom raken we dit kwijt?
Eigenlijk heel eenvoudig : we leren ....
En elk stukje informatie brengt ons meestal verder weg van ons eigen buikgevoel, meer naar de algemeen aanvaarde normen. Vraag is of die normen ook voor ons geldig zijn? En gezond zijn?
Reeds als baby begint het. Het ‘beste’ is borstvoeding, dan de eerste flesvoeding, op zoveel maanden, dit op zoveel maanden mag dat erbij en zo gaat het verder.
Tegenwoordig wordt wel meer gekeken wat de baby zelf goed verdraagt, maar vroeger in mijn babytijd, werd verwacht dat je je aanpaste aan wat je kreeg, want dat was goed voor je. Dat het wel eens anders kon zijn, daar werd niet bij stilgestaan.
Dus wat gebeurd er met een supergevoelig kind dat eigenlijk geen lactose verdraagt en toch elke dag melk krijgt?
En als je wat groter wordt : groenten zijn goed voor je, eet zoveel stukken fruit per dag.... zal ook wel goed zijn voor het grootste deel van de mensen, alleen niet voor mij. Maar als kind kan je dit niet duidelijk maken en wordt je niet gelooft. Dus krijg je hier ook het gedachtepatroon : wat ik voel en denk klopt niet! De ‘anderen’ weten het beter! Dus ipv te leren luisteren naar mijn buikgevoel, leerde ik het wantrouwen, het klopte niet, iedereen zei me dat het niet juist was. Dus uiteindelijk resulteerde dit in : ik geloof niet meer in mijn buikgevoel, ik geloof in de rede (aangeleerde ‘wijsheid’) en ga dus lekker in mijn hoofd zitten.
Wat nog voor meer ellende zorgt. Want in het hoofd zitten gaat gepaard met een slechte gronding, en laat daar dan net alle gevoelens zitten van veilig zijn, geborgen zijn, thuis zijn in jezelf...
Ondertussen ben ik op het punt dat ik met heel veel voedselintolleranties zit, en de weg terug naar gezonde vertering zoek. Dit is een langdurig proces, met veel vallen en opstaan. Waarom ? Omdat niemand kan helpen! Dit is een heel persoonlijke zoektocht! Een zoektocht die ook niet alleen fysiek is maar ook veel met gedachtekronkels te maken heeft. En hier zit de grote moeilijkheid!

Eén voor één uitzoeken welke kronkels er aan de basis liggen, maar dat zijn zo van die gedachten dikwijls onbewust, die je al bijna je hele leven hebt, die zijn niet simpel te vinden en om te keren

De gemakkelijkste zijn die algemeen aangeleerde gedachten ivm voeding en dieëten : zoals eet meer fruit, van melk wordt je sterk, groenten zijn gezond, een appel per dag houdt de dokter weg, rauwkost is gezond .....
Moeilijker zijn die andere kronkels : Ge moet veel eten om sterk te zijn, ge moet heel gevariëerd eten om alle voedingsstoffen binnen te krijgen..
Dit is dus meer intuïtief eten, vertrouwen op je buikgevoel, op wat goed voor jezelf is, en dat je daar dan ook alles van voedingsstoffen uithaalt die je nodig hebt.
Hier is het voor mij belangrijk dat ik al die aannames kan loslaten, erkennen dat die voor mij niet van toepassing zijn, en die andere kronkels omdraaien.
Om dit te kunnen is het voor mij nodig om eerst te aanvaarden wie ik ben, en hoe ik ben, hoe mijn lichaam functioneert. Accepteren dat ik anders ben, gevoeliger, dat de algemene regels niet automatisch ook voor mij gelden.
Het betekent ook een opgeven van de strijd, de strijd om erbij te horen, hetzelfde te doen als iedereen, het “doe eens gewoon”, loslaten, mijn eigen buik volgen.
In periodes dat dit lukt ervaar ik een thuiskomen in mijn buik. Mijn buik is dan rustig, warm, gevoed. Dan kan ik ook gemakkelijk uit mijn ‘koppeke’, dan kan ik aarden, want op die momenten zijn er eigenlijk geen gevoelens die ik wil verdringen, dan mag alles er zijn. Geen strijd, alleen aanvaarding en rust.
En om dit te bereiken heb ik mezelf een eigen sober voedingsplan opgelegd dat ik ongeveer een half jaar ga volgen. Dit geeft me een zekere rust, want ik ‘moet’ niet elke dag nadenken over wat ik wel of niet zal eten, in de elke winkel op zoek gaan naar meer variëteit in mijn voeding, nee dat is mijn basis en die zorgt voor rust, en dat is ok zo.
En dan wordt me gevraagd : hoe hou je dat vol? Wel gemakkelijk, al wat nodig is als ik ergens zin in heb, is even nagaan welk effect dat zal hebben op mijn buik en op mijn gevoel van welzijn, en op mijn energieniveau.
Dan is mijn keuze vlug gemaakt.
Eigenlijk betekent dit : zacht zijn voor mezelf.
En dat heeft ook lang geduurd vooraleer ik hier de zachtheid herkende. Ik ‘dacht’ juist dat het hard was om jezelf steeds maar alles te ontzeggen.... terwijl het juist zacht is om mezelf en mijn eigen buikgevoel voorrang te geven.
En bij elke tegenslag mezelf voor ogen houden wat mijn doel is.

19-09-2014, 08:56 geschreven door Ketalla  

Echte toverkracht zit in jezelf. In ieder van ons!
Bestaat er groter magie dan jezelf veranderen?
Ik was star, stram, zowel fysiek, wat resulteerde in fybromialgie, stijve en pijnlijke spieren, als mentaal: had vaste overtuigingen, zat vol vooroordelen, gebruikte sarcasme als bescherming, piekerde veel, had weinig tot geen zelfvertrouwen, was een controlefreak voor mezelf en de mensen rondom me en zocht alle hulp en waarheid buiten mezelf. Ik leefde volledig in mijn hoofd.
Faalangst en perfectionisme zorgden er dan samen voor dat ik constant op zoek was naar nieuwe dingen, maar niks volhield, nergens echt mee bezig was, kon ik ook niet mislukken hé
Dit omdraaien naar een leven vol zachtheid, leven vanuit intuïtie en gevoel, vol vertrouwen en soepel meestromen met alles wat het leven te bieden heeft, is dat geen magie?
Alleen is het nog niet zover.
Maar het begin is er. Aan mijn gedachten patronen heb ik al flink gewerkt, ook aan vooroordelen, en mijn sarcasme probeer ik binnen te houden.
Tijdens mijn zoveelste shiatsu behandeling zei mijn therapeut dat ik eindelijk zachtheid kan toelaten. Zij bemerkte dat doordat ze me amper moest aanraken, zo open en ontvankelijk was ik. Pluim van de juf en een bank vooruit!
Na die behandeling was ik keimoe, echt alsof de stekker er was uitgetrokken! Maar ik kon het toelaten, ik ben rustig in de zetel gaan liggen en heb genoten van mijn rust totdat ik weer wat energie had.
Ook in het loslaten van controle bemerk ik die zachtheid : als ik ga mediteren, normaal stel ik me op voorhand meestal een meditatie voorop die ik wil doen, maar nu komt er vanalles anders, en ik kan daar rustig mee meegaan, zonder mijn koppeke ertussen te zetten, en dat zijn dan ook prachtige en leerrijke meditaties. Nog een pluim!
We zijn pas terug van vakantie, en tijdens die 10 dagen had ik voor mezelf een minimum aan voeding meegenomen, en ik merkte dat dit me enorm veel rust gaf. Niet moeten nadenken over wat eten, ook geen kans op iets ‘verkeerds’ eten, dat en niets anders. Ik was niet constant bezig met winkelen en koken en kiezen.... neen, alleen die basis, niets anders.
Waar zit die zachtheid dan? Wel die zit in mijn koppeke : mezelf de toelating geven om dit op deze manier te ervaren, en ook te aanvaarden dat mijn lichaam zich beter voelt op deze manier.
Terug thuis is dit wel moeilijker, hier hebben we een hele tuin met veel keus aan verse groenten, en daar zit juist mijn moeilijk verteren.
Ik heb voor mezelf het besluit genomen om minstens 3 tot 6 maanden deze rustige manier van voeding te behouden, moeilijk uit te voeren moet ik zeggen. Ik heb nu 3 dagen na elkaar een stukje fruit met olie en gepofte rijst gegeten en merk dat dit weer reactie geeft, dus hier mag ik nog zuiniger mee omgaan, eens over andere dag proberen. En ge ziet hoe vlug ik toch weer over mijn minimum ga.
Ik vermoed dat hier de grote les is : accepteren wat is, en accepteren dat ik niet het overzicht heb, het waarom, gaan in overgave, mezelf volledig accepteren zoals ik nu ben en zien dat dat perfect is zo. In het volle vertrouwen dat het allemaal zijn doel heeft, een doel dat me ooit wel zal duidelijk worden. Of niet.

Waar gebruik ik die zachtheid nog? Als er me iets dwarszit. Iets wat gezegd wordt, raakt me, een gevoel of fysieke kwaaltje (pijntje of jeuk...)
ipv het ‘onder de mat’ te schuiven, ga ik er effe voor zitten. Ofwel ga ik met die vraag naar binnen en kijk/ voel wat het me te vertellen heeft, of ik begin een tekening te maken of schrijf erover, of ga in bad ....
In elk geval ik probeer uit vinden wat het met me doet en hoe ik het kan transformeren. Pure magie!

18-09-2014, 00:00 geschreven door Ketalla  

17-09-2014, 00:00 geschreven door Ketalla