Stefan, Martine en Woud komen bij ons ontbijten. Valerie, Robbe en Lara vinden het fijn dat Woud er is en amuseren zich met dit kereltje. Ondertussen pakken we de valiezen in. De laatste kleren en pennen worden aan het muurtje van de villa uitgedeeld. Dit kent wel een sneeuwbaleffect. Opeens staat het muurtje vol zwarten!
We hebben bij zwarten een minibus (met airco) gereserveerd! Benieuwd als ze komen opdagen en als ze ons vinden? Ja hoor, om 14.05u (als Philip nog in de douche staat) zijn ze er al. We nemen afscheid van Ansou (bewaker van het huis), Amada de fatou en May de poetsvrouw.
We rijden in 2u naar Dakar. Alles verloopt heel vlot. Om 16.30 komen we aan bij de Lagon I. Een pier op het water, gezellig maritiems ingericht, koloniale sfeer, een aangename afsluiter.
Plots bericht: vlucht is afgelast! Michel in alle staten...... Ines neemt contact met de piloten en zij raden ons aan toch naar de luchthaven te gaan. Bernard heeft alweer binnenpretjes: gelukkig is er geen aswolk! Blijkt dat Brussels Airlines niet meer van Dakar naar Banjul en andersom mag vliegen (politieke kwestie). Blijkbaar is de Airbus 330 naar Banjul vertrokken en een veel kleiner vliegtuig is met 3 uur vertraging (via Malaga) onderweg naar Dakar.
Op de luchthaven verloopt alles vlotjes. We vertrekken om 22.30u naar Malaga (om bij te tanken - kleiner vliegtuig) en landen om 6.15u in Brussel: een helse nacht in het vliegtuig!
Om 8u zijn we thuis en kruipen we in ons eigen bedje, mhmm lekker. Koud hier!
Rustige dag. We zijn aan het uitbollen. Er wordt al veel gesproken over de terugreis en thuis. Sommige zijn blij, anderen willen niet terugkeren.
We bezoeken het complex Natangue waar veel Belgen verblijven. Op het strand eten we lekker in restaurant Habana. Vervolgens gaan de meisjes met Philip catemaran varen en Robbe en Michel gaan Jetskiën. Het hotelletje waar we iets dronken en gezwommen hebben lijkt een aanrader www.espadon-hotel.com. Een charmehotel op het strand, zeker de moeite.
Als we thuiskomen is de electriciteit alweer uitgevallen. We gaan eten bij 70! Gezellig, mooi interieur, op aanraden van de huisbaas. Locale keuken, valt tegen.....
Met onze wagen volgeladen vertrokken we rond 11u naar les manguiers de guereo (http://lesmanguiersdeguereo.com/). Dit is een klein hotel (13 villa's) van een Belg, een ex-sabena piloot.
Het hotel ligt maar op 7 km van hier, maar de weg ernaartoe is niet te vinden! Tweemaal hebben we de weg gevraagd aan zwarten maar zij antwoorden op alles 'Qui'. Eerst alsmaar rechtdoor rijden .... en toen zei Ines 'vraag eens als je daarna naar 'gauche' moet .... en ja hoor ook hier antwoorden zij 'Qui' op.
Gelukkig kwamen we een koppel Fransen tegen die hier een Bed en Breakfast aan het opstarten zijn. Zij zijn ons voorgereden...... We hebben door deze tocht allen het Paris-Dakar gevoel ervaren. We reden door de lagune, af en toe zag je een zwarte hooien, kwam je een aantal zwarten op een kar tegen, ..... Hoe gaan we hier de weg terug vinden?
In het hotel werden we hartelijk ontvangen door de eigenaar, Eric. Bijna allemaal Belgen verbleven in het hotel. Er was ook een groepje 50-plussers (met 1 ex-sabena piloot). Amai, die moesten daar de bloemetjes buiten zetten! Samen met hen hebben we (allez, Michel dan....) gezongen, gedanst, gezwommen, ..... kortom alle remmen los. Incroyable!
We moesten toch voor de donker terug thuis geraken en vertrokken rond 17.30u. We werden met de Senegalese vlag en muziek uitgewuifd! De tocht terug is wonder boven water goed verlopen, maar 1 maal hebben we ons mispakt (je moet weten dat je hier alleen maar een spoor kunt volgen want van wegen is hier helemaal geen sprake).
Voormiddag is Lara gaan paardrijden. In galop kwam ze langs het huis gelopen. De andere hebben voormiddag lekker gechilled in de hangmat, op het ligbed, op het strand......
Namiddag zijn we in Le Lamantin (het sjiekste hotel in de buurt) gaan zwemmen. Het lag daar vol van de Belgen en Vlamingen. De kinderen hebben alweer genoten en wij ook. 's Avonds hebben we ene gewone croque monsieur gemaakt, in de pan gebakken. Dat smaakte!
In le Lamantin heb ik een massage-olie op basis van arganolie gekocht. Dat is een olie die je alleen maar in Marokka kan kopen. (Ooit heb ik een Marokkaanse studente van me weten te zeggen dat ze in Marokko een olie maken die heel goed voor eczeem is - de link heb ik snel gelegd).
Valerie en Lara lieten zich zonder moeite hiermee insmeren. Met als resultaat dat hun huid dinsdagmorgen ongelooflijk goed hersteld is. Dan toch een wonder middel gevonden voor Valerie haar huid?
Met 8 in onze jeep! Tuf tuf richting Ile de coquillages!
Tweemaal zijn we tegengehouden door de locale politie. Iedereen vertelt zware verhalen over de politie hier en over hoe corrupt ze zijn. Wij hebben 2maal de papieren moeten laten zien aan de flikken en zonder smeergeld te moeten betalen mochten we doorrijden. Ze waren zelfs vriendelijk.
De tocht door de welriekende dreef van Mbour was een pijniging voor ons reukorgaan. De stank komt van het afval van de vis die ze gewoon op het strand laten liggen, hm hm! Voorts reden we door de Savanne van Senegal, zagen hutten dorpjes onderweg, kuddes magere koeien die zomaar de weg oversteken, kinderen die geiten hoeden en nog veel meer miserie!
Joal, het geboortedorp van 1 van de presidenten van Senegal, was ook geen streling voor onze ogen. Onze neus werd alweer op de proef gesteld!
En dan komen we aan op het schelpeneiland ' l'ile de coquillage'. De trotter omschrijft dit eiland als het meest pittoreske van Senegal. Het eiland is op de zee gewonnen (sinds 11 de eeuw) door massa's schelpen die als bodem dienen. In twee piroks (vissersbootjes) vaarden we naar de voorraadschuren van vroeger (strooien hutjes op palen waar ze de graanvoorraad bewaarden tegen de ratten en het water) wat hele mooie foto's opleverde. (zie ons fotoablbum http://picasaweb.google.com/VeerleGelders/Senegal#)
Vervolgens hebben we het kerhof van het schelpeneiland bezocht. Hier worden de doden in schelpjes begraven. Wel tot een diepte van 9 meter kom je alleen maar schelpen tegen. Op het schelpeneiland wonen 7000 mensen waarvan 90% katholiek is. 10% is moslim. Maar hier leven ze in vrede met elkaar.
Een raar beeld is het dat je zwarte varkens op het strand ziet lopen (van de katholieken): les couchonmar! In het dorpje hebben we onze ogen uitgekeken: wat een armoede, ongelooflijk, en hier doen ze het dan heel goed omdat dit een toeristische plek is waarmee ze centen verdienen.
We hebben heerlijk gelunched op het terrasje met zicht op het eiland, zittend op de schelpjes. Tijdens onze tocht richting huis zijn we nog in Saly aan 'the beach' gestopt! Valerie en Lara hebben daar hun tochtje op de banaan gemaakt. Maar het zeewater pikt, hé!
Doodmoe komen we rond 19u aan in het huis.
De zee is wild, de golven komen tot over het poortje van onze omheining........ Wat een krachten heeft de zee. Benieuwd hoeveel jaar dit huis het nog kan uithouden t.o.v. de zee?
Laatste dag in villa Sawana. Met spijt in het hart laten we Louise achter in La Teranga.
Met een minibus volgeladen, weliswaar 9 valiezen (met gelukkig veel oude kleren voor de africanen, massa's pennen - merci hé Pascal) hebben we bij, gaan we op zoek naar ons tweede verblijf.
Als de minibus een straatje linksaf rijdt, richting het strand, denk ik bij mezelf: we zijn verkeerd, hier kan het niet zijn!!!!!! Maar het is wel juist..............?!?
Aan het strand vinden we dan villa Safrana, de villa zoals op het internet beschrijven. De foto's zijn net echt! Cathérine en Max (Pariesiens) verwelkomen ons in huis Africaans huis. Adama de fatou, en Ansnoe de bewaker van het huis heten ons welkom. De rondleiding in het huis valt mee, er zijn wel zeer veel coupures d'éléctricités vertelt de eigenares (wordt vervolgd). Michel is niet echt op zijn gemak, maar als we enkele uren later zijn en zien dat onze buren ook Belgen zijn, kunnen we alles beter relativeren. Met alles bedoel ik dan de omgeving, de zwarte kindjes die hier op het muurtje komen kijken, het vissersdorpje dat op 100 m van hier ligt...... de stoffige wegen.
31 december 2010
Rustige dag in de villa, rustig einde van het jaar. Volop zon, zee, zand, golven, prachtige zonsondergang....... Usman, de visleverancier verkoopt ons een zeewolf van 3Kg. Maya, de fatou maakt deze vis in de oven als eindejaarsdiner?!? Een groot verschil met het eindejaarsdiner van thuis! Hier leer je relativeren..... We halen 12u niet...... Veel vuurwerk, 2 uur zonder stroom, Bonne année!
1 januari 2011
Een gelukkig nieuwjaar aan iedereen. We wensen iedereen een goede gezondheid en veel liefde. En dat iedereen zijn wensen mogen uitkomen in 2011.
Iedereen goed geslapen. Om 8.30u zitten we reeds aan de ontbijttafel. Valerie,Lara en Robbe lezen hun nieuwjaarsbrief voor op het terras met zicht op zee.
Met de Jeep van het huis (700000 km) rijden we zelf naar La Somone, een laguna op 7 km van hier. Met een bootje verkennen we de lagune: pelicanen, reigers en vele ander vogels..... Zelfs een Heilige Baobab vinden we daar terug. Iedereen mag er een schelpje op vastmaken en vervolgens een wens doen. Wensen voor het nieuwe jaar.
Onderweg eten we in hotel Lagune. Een pittoresk hotelletje aan het strand. Lekker gegeten, natuurlijk weeral vis. Een tong eet je hier aan 3000CFA wat ongeveer 4,5 euro is.
Robbe heeft zin in een lekkere brusselse wafel met Slagroom van bij de Sabaione!
Tekst van Lara en Valerie De 28ste zijn we naar m'bour gevaren.En we wouwden naar vissers gaan kijken dat vissen hadden gevangen.Maar de zee was te wild dus konden we niet aanmeren.Toen zijn we iets gaan drinken.En daarna gingen we terug naar het hotel en hadden we nog een beetje gezwommen.Het was een hele fijne dag!!!!
De 29ste zijn we naar een safari gegaan en we zagen neushoorns en buffels. In een open jeep hebben we genoten van alle dieren in het park Bandia.
's Avonds nog naar de minidisco en onze dag zit er weeral op!
We hebben twee dagen nodig gehad om te acclimatiseren...... 36°, de hele dag volle zon, lekker warm en niets doen!
De kinderen liggen zo goed als de hele dag in het zwembad! Waterpolo, aquagym, pingpong, beachvolley, djembelessen, .... ze hebben het allemaal al uitgeprobeerd.
Valerie en Lara horen we niet en Robbe heeft sinds vandaag een Belgisch vriendje, Sebastian (van Waterloo).
Een wandeling op het strand brengt de nodige ambiance. De negers vliegen je rond je nek, maar we hebben geen schrik, ze zijn niet vijandig! Daar we niet volledig via het strand konden stappen omwille van de rotsen, kregen we een begeleidde wandeling door het dorp! Afin dorp! zanderige steegjes met krotjes, geiten, kinderen op hun blote voeten, vrouwen die de was op straat doen, .... maar heel gelukkig mensen.
Onze Louise (de huishoudmadame) maakt lekker eten en zorgt ervoor dat het huis netjes is. We hebben vandaag Poulet Yassa gegeten, een Senegaleese specialiteit. Gisteren heeft ze tongskes met lekkere frietjes gemaakt! Allemaal even heerlijk.
Niemand kan het geloven, maar ons vliegtuig vertrok op tijd! Weliswaar hebben we 1 uur extra in het vliegtuig moeten zitten omdat de bagage van de vorige passagiers nog moesten uitgeladen worden en onze ingeladen. Oma Jetje en Michel kregen een super kerstgeschenk .... Zij mochten in Business vliegen. Een kerstdiner, geserveerd in witte servietten met echt porselein.....ganzenlever, hertenkalf, kaasschotel, chocomousse en ijsjes van Leonidas.
Na 5u30 super vliegen: aankomst in Dakar! Heet! Cultuurschok!!!!!!! Vooral voor de kids.
Na een rit van 1uur 30 kwamen we aan in ons eerste stulpje: supermooi huis, echt zoals op de foto's..... iedere kamer een eigen badkamer, heel proper....noem maar op, alles valt mee!
Kerstdiner in het hotel! Kids spelen rond het zwembad, dansen in de minidisco......VAKANTIE!
Doodmoe en voldaan een zalige nachtrust tegemoet......
Eindelijk is het bijna zover! Nog 4 dagen en we vertrekken naar de zon. We zijn Lara, Ines en Philip, oma Jetje, Valerie, Robbe, Michel en Veerle. Hopelijk zijn de ontijsingsproducten tijdig in Zaventem......
