Zondag zijn we naar de kerk geweest. Dat was een hele ervaring. De kerk was een heel groot gebouw (ongeveer zo groot als een sporthal) en zat stampvol mensen (een 500 mensen schat ik). Toen we aankwamen mochten we onmiddellijk op de eerste rij gaan zitten. Ik weet niet wat er met mij gebeurde maar ik voelde een vloedgolf van gelukzaligheid, samenhorigheid en al de rest op mij afkomen. Ik denk dat ik het eerste halfuur niet gestopt heb met wenen… En ik tegen mijzelf aan het zeggen ‘stop met wenen!’ maar het haalde niet veel uit. Dus ik heb dan maar staan dansen en zingen al wenend. Na een halfuurtje ‘ochtendgymnastiek’ begon de priester te preken. Hij zei ‘God kent uw naam!’ zo een 100 keer, in het begin kalm en wat later al roepend en al stampend met zijn voeten. En de rest van de zaal antwoordde met de handen in de lucht ‘Yes!’ of ‘Halleluja!’.

Een uur later (de diensten duren hier gemiddeld 2 uur) moesten wij naar voor komen samen met enkele andere keniaanse jongeren en hebben ze gebeden voor ons. Na de dienst moesten we mee met de ‘nieuwelingen’ naar een klein zaaltje waar we verwelkomd werden in deze kerkgemeenschap, we moesten opstaan en wat vertellen over onszelf. Na dat alles hebben we nog de familie van Victor ontmoet, en zijn we teruggekeerd naar de stad.

In de stad hebben we Matilda en Ulla opgepikt (zij zijn geen christenen) en zijn we samen iets gaan eten. Dan hebben we ook wat gewinkeld, maar ik heb nog niets gekocht…

We zijn dan ook de Hindoe-tempel gaan bezoeken maar jammergenoeg mocht je enkel binnen als je een Hindoe was (en dat waren we dus niet) dus veel hebben we niet gezien. Dan zijn we teruggekeerd naar het gasthuis en hebben we nog wat van de laatste zonnestralen genoten. Daarna nog wat gewerkt voor school en samen pizza gegeten.

22-06-2009 om 11:27 geschreven door Aurelie  

Vandaag de dag begonnen met een stevig ontbijt (vers mangosap, een eitje, een banaan, weetabix (een soort havervlokken), enkele boterhammen en een potje koffie) en daarna wat in de zon gelegen met een boek.

Rond 12 uur zijn we dan vertrokken naar Kerio View (een plaats waar je een heel mooi uitzicht hebt op de Rift Valley) met een matatu, dat is een soort minibusje die van het een naar het ander rond rijdt. Daar hebben we geluncht en wat rond gewandeld.

’S Avonds kwam de secretaresse van de VLIR mij ophalen en zijn we naar haar thuis geweest en heeft zij eten gemaakt. Ze is een heel lieve vrouw en heeft 2 kleine schattige kindjes (1,5 jaar en 2,5 jaar oud). Haar huis was mooi voor de keniaanse standaard maar voor België zou het wat gewoontjes zijn, ze had wel heel veel zetels (2 3-zits, 3 2-zits en 4 1-zits). Je eet ook in de living, dus met je bord op het salontafeltje (en zonder vork of mes maar soms met een lepel), er was ook een meid. Ze had heel veel eten gemaakt en ik heb mij een beetje moeten forceren om alles op te eten want ik had al zoveel moeten eten ’s middags, omdat je telkens zo een gigantische porties krijgt, en je niet teveel wil overlaten in je bord want enkele kilometers verder zijn er dan mensen die dolgelukkig zouden zijn met dat eten.

Ik zal hier dus waarschijnlijk eerder enkele kilo’s bijkomen dan afvallen. Er was ook een soort geitenvlees met been, en hier laten ze enkel (maar dan ook enkel) het been over van dat vlees, maar ik ben nog geen zo een goeie kluiver en eet sommige stukjes liever niet op, maar ik heb toch mijn uiterste best gedaan om dat allemaal zo goed mogelijk op te eten. Als dessert was het geen koffie met koekjes maar ananas met ananassap (wat voor mij prima is).

De vrouw die ook uitgenodigd was om te blijven eten is lid van één van de 2 stammen die aangevallen waren na de verkiezingen in 2007. Ze vertelde hoe ze zag hoe mannen op haar hek stonden te springen en hoe haar huis afgebrand werd. Ze heeft moeten vluchten en werd gelukkig gered. Ik vond het jammer dat ik niet alles verstond wat ze aan het vertellen was (want ze was half Afrikaans Engels en half Swahili aan het praten) want ik had graag meer geweten over dat ‘post-electives conflict’. Gelukkig is ze nu teruggekeerd en is alles terug wat in zijn plooi aan het vallen.

22-06-2009 om 11:27 geschreven door Aurelie  

Ontbijt bestond uit bonen in tomatensaus en een soort gefrituurde flap gevuld met gehakt (samosa) en een appel. Lijkt een beetje vreemd maar was eigenlijk best wel lekker.

Ik ben dan ook langs geweest bij prof. Otsyula, mijn lokale promotor. Hij is de vroegere decaan van de universiteit hier, dus een behoorlijk hoge piet. Volgende week kan ik het ziekenhuis bezoeken en wat meelopen met de dokters, het is allemaal niet zo strikt geregeld dus ik mag komen en gaan wanneer ik wil.                                  

Voor de rest niet veel bijzonders, wat geld gaan afhalen                                    

(mijn bankkaart werkt hier gelukkig), wat gewerkt aan mijn thesis en uitgepakt.

Omdat het vandaag ‘midsummer’ (feest voor het begin van de zomer) is in Zweden, moest dit hier natuurlijk gevierd worden. Ze hebben hun typisch gerecht klaar gemaakt: gekookte aardappelen met zure room en een soort rauwe vis (een beetje zoals ansjovis), niet zo speciaal maar het was niet slecht.

Dan zijn we s’avonds nog naar een restaurantje geweest samen met nog 2 keniaanse meisjes (Christine en myriam) en 1 keniaanse jongen (gilbert) waar we geitenribbekes hebben gegeten. Veel vlees hangt daar niet aan maar wel lekker. Ze komen eerst rond met een bassin en een gietertje om je handen te wassen (want je eet met je handen) en dan komen ze met het aantal kilo vlees dat je besteld hebt en snijden ze dat ter plaatse, en dan maar smullen.

Daarna zijn we samen gaan dansen in een soort danscafé (1 euro inkom). Toen de DJ zag dat er mezungus (swahili voor blanken) aanwezig waren draaide hij de ene westerse plaat achter de andere (genre Celine Dion), maar daarvoor waren wij niet naar hier gekomen. We hebben dan maar aan de DJ gevraagd terug wat lokale muziek te spelen, en toen was het echt heel goeie muziek. Kheb mij heel goed geamuseerd.

22-06-2009 om 11:26 geschreven door Aurelie  

Voor mijn binnenlandse vlucht mocht ik maar 20 kilo meenemen en ik zat daar met mijn 30 kilo dus goed boven, ik heb 8 dollar moeten bijbetalen dus dat valt goed mee.

Bij aankomst in Eldoret werd ik opnieuw opgewacht door een persoonlijke chauffeur met een hele chique jeep (ook helemaal gratis). En hij bracht mij naar de guesth house van de universiteit. Ze zorgen zo goed voor mij!

De guesth house is een klein gebouwtje met bewakers. Er is heel veel personeel, en ook heelwat dokters. In een kwartier hebben zeker 20 mensen mij komen verwelkomen. Ze zijn allemaal zeer vriendelijk en behulpzaam. Het is hier geen 5-sterrenhotel, maar ik ben meer dan tevreden. Ze doen zelfs mijn was als ik dat wil.

Toen ik terug was waren de andere gasten ook in het gasthuis: 4 zweden (3 meisjes en 1 jongen) en 1 amerikaanse jongen. Allemaal heel vriendelijk, en ongeveer dezelfde leeftijd als mij dus ik was heel blij om ze te zien.

Rond de middag kwam mijn begeleider en nog een vrouw die mij helpt, en we hebben de hele namiddag mijn onderzoek besproken. Savonds kwam dan Violet (iemand die mij vooral met de praktische zaken helpt) om mij uit eten te nemen. Typisch eten hier is een soort gekookt maismeel en een soorte groente die wat op spinazie lijkt en dit meestal met geroosterde kip. En dit eten ze allemaal met hun handen. Niet slecht maar ik denk dat ik het misschien een beetje vlug beu zal zijn, maar ze hebben gelukkig ook andere dingen.

We hebben dan ook beslist dat ik hier in Eldoret zal blijven, in het gasthuis samen met de andere buitenlandse studenten. Het is iets van 7 euro per dag met ontbijt inbegrepen dus dat valt heel goed mee, en de andere meisjes hebben mij al volledig opgenomen in hun groep. Ik ben dus niet meer alleen! Ik zal dan voor mijn onderzoek 3 keer per week naar Webuye gaan (ongeveer een uurtje rijden) en dan telkens terugkeren naar het gasthuis. Ze zullen mij brengen met de jeep van de VLIR (dezelfde chique jeep die mij heeft komen ophalen aan de luchthaven), daar zal mijn persoonlijke vertaler op mij wachten en doe ik zoveel mogelijk interviews per dag om dan voor het donker terug te keren naar Eldoret.

Het is dus allemaal heel goed geregeld en kben daar natuurlijk heel blij mee!

22-06-2009 om 11:24 geschreven door Aurelie  

Na een uur vertraging kwam ik aan in Istanbul, mijn eerste tussenstop. Met het voornemen om zoveel mogelijk contacten te leggen, en zoveel mogelijk te leren van Kenia ging ik op een tactische plaats zitten tussen al de Kenianen die samen met mij wachten op de vlucht naar Nairobi. Ik haal mijn Lonely Planet van Kenia boven zodat ze allemaal goed zien dat ik naar Kenia ga en lach iedereen met een brede glimlach toe.

En bingo, na enkele minuten starten enkelen nieuwsgierigen wat te praten met mij. Eén daarvan was een man van 65 jaar, een succesvol manager. Een heel vriendelijke meneer. Hij vertelde mij dat hij de bonen en erwten leverde voor Bonduelle en nog andere bekende merken. Hij had eigendom in Engeland en hij was lid van de Lions Club (als ik mij goed herinner is dat toch behoorlijk elite). Hij had verschillende health-care centra in Kenia, en ik werd al onmiddellijk een job aangeboden voor als ik afgestuurd ben. Hij gaf mij zijn kaartje, en hij zij dat ik hem altijd mocht bellen als ik ergens een probleem had want hij had veel contacten (oa. met de president, als je dat kan geloven tenminste…). Na een uurtje praten had hij zichzelf zelfs tot mijn nieuwe Keniaanse pa benoemd. Jens en ik moesten zeker eens op bezoek komen als we in Nakuru waren. Nu, we zullen dat dan wel bezien. Bij aankomst in Nairobi hebben we elkaar een goede reis toegewenst en dat was het.

Snel nog een visa gekocht (20 euro, stond in promotie) in de luchthaven.

Mijn taxichauffeur stond mij al op te wachten met een blad met mijn naam in zijn handen. Hij was heel vriendelijk, en had een echt hartelijke lach. Hij bracht mij naar het hotel waar ik nog vlug 3 uurtjes kon slapen (want deze vlucht had namelijk ook een uur vertraging) en kwam mij dan terug ophalen om mij naar de luchthaven te brengen voor mijn volgende vlucht. Dr. Shitote had dit allemaal geregeld voor mij, en dat helemaal voor niets. Ik heb dan ook een doos Merci’tjes achtergelaten aan de receptie van het hotel voor hem.

22-06-2009 om 11:23 geschreven door Aurelie