ALMA een bezoekse gebracht.
Dat is geen anagram voor lama.
Ook niet de unif-eetgelegenheid,
al zou die best smaken na bijna 3 maanden camping-omnomnom..
Maar de The Atacama Large Millimeter/submillimeterArray.
Als ge niet van sterren houdt, stop met lezen.. Stop.
Al zou dat ietwat nitwit zijn, want het gaat over uw en mijn herkomst.. En dat gaat niet over wanneer ge ook maar denkt te herinneren dat ge in 1 of ander doopvontje lag of dat uw mama u krijsend ter wereld bracht.

Een bus brengt ons naar de voet van het Chajnantor plateau,
Het promo filmpje zegt: Chajnantor is Chaj-nan- TOR welteverstaan.
Zoals Gandalf the Grey, in lord of the rings, Gondor met de nodige intonatie zou benoemen om "het ultieme" te benadrukken.

Chajnantor is een vlakte in de Andes, 5 km boven de zeespiegel, waar radiotelescopen hun gang kunnen gaan. 
ALMA gaat in tegenstelling tot andere observatoria met radiosignalen werken in de plaats van lichtgolven op te vangen. Turend in de duisternis van het heelal. Om te kunnen bereiken wat men bereiken wil, namelijk het begin der tijden, zou men een telescoop met een diameter van 16 km moeten maken. Hey, dat kan nu eenmaal niet.
Dus zijn er 66 kleintjes die met elkaar verbonden zijn die 13, 4 miljard jaar oud licht hebben gezien. Als het universum in 1 kalenderjaar wordt afgebeeld zijn u en ik en de 1^e mens een seconde oud.

Dat is immens.. En ook voor de Franse mens die naast me zat bij het vertoonde filmpje.
Voor de rest is ne Fransman, enfin, hij en zijn vrouw, een chauvinistisch, ietwat arrogant wezen.
Maar op dat moment besefte hij dat Frankrijk waarschijnlijk niet de enige beschaving in het heelal is. Het bewijs was een weggepinkte traan vanachter de zonnebril in een voor de rest donkere kamer.. De vrouw haar hoofd schuddend en een opmerking die “hare vent uitlachen” inhield. Altijd leuk, doen alsof ge alleen maar Engels praat en verstaat en meegaan in hun wereld dat de Franse taal gereserveerd is voor enkel die übermenschen onder ons.
Maar in tegenstelling tot zijn vrouw gunde deze ondergeschikte de man zijn momentje wel.

ALMA steunt een lokale bevolkingsgroep die al veel eerder dan wij ,met onze technische hoogstandjes, het universum inkeek. Zij dachten dat de uitgestrekte duisternis vloeibaar materiaal was en dat de heilige lama elke nacht hiervan dronk. Zo niet zou onze aarde overspoeld worden door duisternis. Hey, wacht is..
ALMA en Lama.. Sloebers van een Chilenen.. Dus toch dat anagram.

De dag nadien ons gram gehaald bij de Chileense douane. Wat had het leuk geweest indien ze Ana zou geheten hebben. Maar neen, het was een pitbull van een kerel met een peperkoeken hart daar aan de grens met Bolivia. Vraagt ie opeens. Malines, ligt dat in Nederland of België.
Stomverbaasd.. Hoe kent gij Mechelen in hemelsnaam.. Enfin, het kan ook iets anders geweest zijn, maar onze blik ontwaarde een grijns op zijn gelaat. Vol trots deed hij zijn werk maar halvelings en liet hij de nodige documenten afstempelen. Toffe poedel, die kerel.
Oh ja. Bolivie is het geworden want ze bedachten net die dag om de pas met Argentinië af te snijden wegens wat slecht weer. Niks gewoon, die Chiletijnen.
 

Wat vroeger dan verwacht in Uyuni beland. Bekend om haar grootste zoutvlakte ter wereld.
U-yu-ni..  Die naam bekt lekker.
Ook de streetfood doet hetzelfde. En dat voor een appel en een ei.
En zowat alles is, in vergelijking met Chile, voor dat fruit en zuivel.
Een pak sigaretten: 1 euro 75.
Een sjokvolle hamburger: 1 euro.
Nen hond: pakt ze maar gratis mee.
Want honden regeren Uyuni. Een koninkrijk van zwervers tijdens de dag.
En het keizerrijk van Emperor Winter tijdens de nacht.
Plassen water die elke nacht, samen met al de rest, bevriezen.
’S morgens ontdooiend en om middernacht weer een spiegel wezend.
De eeuwige plas, dezelfde kwantiteit water, verminderd met een dorstige lik van Koning Hond.

Tussen ochtend en nacht is er meeloper mens te bekijken in dat rijk.
Vrouwen in typische klederdracht die elke ochtend hun kraampje in de straat opbouwen om hun inkomsten te vergaren. Appel en ei gewijs.. Niet al te veel.
Verborgen in hun koopwaar om de kou te ontvluchten.
Tussen de lappen en de appels door, een kleine mens. Peuters die een ganse dag bij de zwoegende moeder op straat vertoeven.
De letterlijke versie van een Belgisch spreekwoord: Een kindje kopen met alle bekommernissen erbij.

Mensen bekijken, zoals de sterrenhemel in een wolkenloos koud Uyuni.
Volgens Alma is dat net hetzelfde.
En ik deel hun mening.

(de 1e foto is de mijne niet want zo hoog mag men niet komen) 

01-06-2015, 23:15 geschreven door Kenny  

26-05-2015, 21:13 geschreven door Kenny  

San Pedro De Atacama is een dorp zo groot als een vliegendrek.
Het toeristenaantal zo groot als vliegen op een koeienvlaai.
De straten zijn met opzet stofferig gehouden en de huisjes uit leem en steen opgebouwd.
Gewoonweg om het karakteristieke niet te verliezen..

Karakteristieke.. Nu ja..
Eigenlijk zien de locals ons- de paria’s- liever niet komen maar toch doet men er alles aan om zoveel mogelijk dineros uit de zakken van de gringo’s te graaien.

Van achter een rots, door het lange gras, richting Alpaca.
Weg? Staat ie al wat verder op een rots.
Alpaca heeft mens geroken.
Miljaar, Alpaca is niet alleen. En Alpaca was niet de baas van de groep die in haremverband leeft.
Neenee, het was zoonlief of de lijfeigene die als lijfwacht van Pasja Paca fungeerde.
Ging met de voorpoten op de rots staan, maakte zich groot en begon…
Te tsjirpen..

Tsjirpen?? Normaal een bulderlach, maar de verbazing was zo groot dat jongetje kleintjes achteruit kroop.
Tsjirpen.. De Alpaca was tot voor kort in deze streken bijna uitgestorven maar een jachtverbod maakt dat ze nu weer flink zijn uitgebreid. Hadden die net zoals andere geëvolueerde soorten dan vleugels in het dino-tijdperk?

jn naar warmere oorden getrokken om de winter te ontvluchten.
De witte enkelingen die er wel zijn, zijn dat noorden kwijt, maar weten wel te charmeren..
Dacht dat ze bijna altijd roos gekleurd zijn.
Te weten gekomen dat ze die kleur verkrijgen door het eten van bepaalde garnalen die in die barre omstandigheden kunnen overleven. Die kunnen eindeloos veel eitjes leggen die tientallen jaren in slaaptoestand overleven in hun zoutbaddeke.
Dat is pas evolutie.
De Mega Mindy´s van de zoutvlakten zijn garnalen.

 

Het stikt hier van de prachtige laguna´s.
Voor de lezers een 2 dimensionale foto,
Voor ons een belevenis vervat in de minstens 10 dimensies van de the string theory.
Wanneer je met je hand door het zoutstrand graait..
Je de lemige bodem van de stukjes opgedroogd meer proeft doordat de wind het stof tot op je lippen blaast.
Je niet voelt dat je verbrandt doordat de herfstbries de zonnestralen illusie gewijs doorbreken.
Met enig gekir met uw dike teen gaan voelen hoe koud het water is.
Gegiechel omdat ge op voorhand beseft dat ge verandert in een ijsblok waneer ge de waterlijn maar durft beroeren, uw lijf een stuk kiekenvel wordt en ge toch die plons waagt.

Ja, die 16 Alpaca-truien gaan nodig zijn om my space te gaan opzoeken dinsdag in een sterren observatorium.
En nee Mike, ni in een string.
Theorethisch gezien toch.
Want net zoals de Belgische versie van de politie, is de Carabineros de Chile,
Hier ook je vriend.

23-05-2015, 17:44 geschreven door Kenny  

In Bahia Inglesia nemen we afscheid van de Italiaanse connectie want zij willen noordwaarts en wij  willen wat van de regio zien. Internet leert ons dat Parque Nacional Nevado de Tres Cruces moeilijk te bereiken is. Maar er staat niet in vermeld waarom.
Vanwege de hoogte of de slechte wegen? Hm, een optie die aan het andere doel gekoppeld kan worden.Net zoals de Elqui Pisco vallei waar een rivier een stad welvaart kan bezorgen kan het ook de andere richting uitgaan.
Dat hebben ze hier in de vallei van Copiapo en Chanaral een maand geleden kunnen ondervinden. Een vloedgolf vanuit de bergen heeft deze vallei gewoon blank gezet. Alles wat hier in de voorbije decennia werd opgebouwd werd in 1 dag weggevaagd.

Zonder de ramptoerist uit te hangen, die tragedie beter willen begrijpen is de reden om een horizontaaltje te trekken en het land te doorkruisen.
Hoe de droogste plaats op aarde in een mum van tijd een allesvernietigende stroom van water kan voortbrengen is intrigerend.
Van zeeniveau naar 4360 meter in 2 dagen om 2 meren te gaan bezichtigen en oorverdovende stilte te gaan opzoeken.

De voorbereiding doen we in Copiapo. En daar wordt al duidelijk welke schade de Andes-tsunami heeft aangericht. Alles is bedekt met stof. Auto’s zijn veranderd in opgedroogde modder op wielen. Met man en macht worden straten heraangelegd. Want dat is de prioriteit. De belangrijkste ader van het land, de Ruta 5, is bespaard gebleven maar alle andere verbindingen bestonden niet meer. Belangrijk voor de aanvoer van voedsel en materiaal. Maar in tussentijd moeten de bewoners van de stad hun huis en bijhoren zelf in elkaar knutselen.
We lezen enkele blogs en krijgen het idee dat het toch een huzarenklus wordt om de top van dat plateau te bereiken. Maar een huzaar rijdt op een paard en dat van ons is 1 op wielen.

Extra benzine in jerrycans, voldoende water om de hoogteziekte overwinnen en voedsel voor noodgevallen moeten ons klaarstomen om dit tripje tot een goed einde te brengen. We rijden via een kronkelende weg de schemering in en stijgen tot 1000 meter waar we een ruïne zien van wat een maand geleden een haciënda was in het midden van de vallei. Perfecte beschutting, maar toch beslissen we om door te rijden naar Laguna Santa Rosa, gelegen aan de ingang van het park en op dubbele hoogte van de 1^e plaats. Want je moet kiezen tussen goed slapen of al kunnen aanpassen aan de hoogte. Want de blogs van anderen waarschuwen ervoor, al bedenken we dat het fenomeen zich toch vooral tussen de oren bevindt. En in de Atacama woestijn stikt het van de zoutvlaktes dus is het logisch dat je andermans schrijven met een korrel ervan neemt.

Desondanks,
die ervaringen sla je niet zomaar in de wind. En het is vooral dat natuurfenomeen dat ons bijna de das omdoet wanneer we in de duisternis het 1^e meer bereiken. Ijskoud wanneer we de tent opzetten en wat avondeten trachten klaar te maken. Het bukken en weer rechtop staan maakt dat je wat duizelig wordt. De lucht wordt ijler. Amper geslapen. Ijskoud is niet overdreven want alles wat buiten stond, plakt aan de grond of is in de fles bevroren. Maar wat nog vreemder is, 1 van mijn kousen is verdwenen. Nu ja, al kamperend ben ik soms wat een sloddervos en die duikt dus wel weer op. Niets daarvan, niets te vinden in de wijde omtrek van de tent, dus, ander paar kousen en het meer in de ochtendzon in stilte bewonderen.
De oevers bedenkt met hompen vaalgroen mos die in Ijsland ook te zien waren. Ijzige vlakte met kruisende vogels, opvliegend, letterlijk en figuurlijk wanneer ge nog maar op 50 meter ervan komt. Dat is even anders als de duiven op elke plaza die gewoon elke vorm van eten uit je hand komen pikken. Hier zijn ze geen mensen gewoon.. Zou het dan toch een teken aan de wand zijn dat weinigen op deze plaats belanden?

Flamingo’s in het meer waar ik nog steeds niet van weet dat ze er stonden omdat hun poten in het meer waren vastgevroren. En waarom zijn die hier? Leven die niet enkel daar waar het warm is?
Wanneer ik terug naar de auto wandel zie ik een schim bij de auto. Vol verbazing roep ik Ilse.
Dichterbij komend merken we dat de schim zich meer schichtig begint te gedragen maar toch niet wil wijken van de plaats waar misschien voedsel te vinden is.
Ilse vindt mijn kous op een plek waar ik reeds gezocht had. Nochtans een kleur die afsteekt op de de kleur van de bodem van de Atacama.  Gedver..
Wa Ne Foxy Sloeber!
Gewoon mijn kous teruggebracht.. Was die dan niet smakelijk, wat ik me voorstellen kan. Of is het een voorstel tot onderhandeling;
Ik, de vos met streken heb uw kous, die ik in 1^e instantie had gepikt vanuit uw schoen aan de tent, teruggebracht, dus geef mij te eten.
Aangezien er geen andere levende ziel, buiten de vogels, te bespeuren was wordt Rosa de Vos met een knacky hansworst gevoederd. In een soort Hans en Grietje- kruimel methode zodat ie lekker dichtbij komt. Waar leven die vossen in niemandsland van?


We klimmen verder met onze schildpad en ook in dat tempo want de ijle lucht doet iets met de motor.
Of heeft onze auto dan zo’n ontzag voor dit onmetelijke landschap. Bergen en rood zand zover het oog reiken kan. Ijzige pinnen op het wegdek. Het is hier zo koud dat de wind bepaalt in welke richting het
water in een mum van tijd bevriest.

100 kilometer verder arriveren we waar we willen zijn. Laguna Verde. In de zomer zal het water groen zijn. Vandaag is dat felblauw. De overblijfselen van een gezandstraalde koe heet ons welkom. Zo goed geconserveerd dat ze gemummificeerd kan zijn.
Geothermische waterbronnen omgeven het meer. Ijskoud water dat zich vermengt met het warme sulfer water komend van de vulkaan dichtbij. De meest actieve en hoogste vulkaan van Chile rijst wat verder boven ons uit. Volcan Nevado Ojos del salado is bijna 7 km hoog. De koning van de Andes.

Een hut waarin mensen hun naam achterlaten. 7 namen in 2015.. Sommigen blijven er 10 dagen. Dat moeten de kluizenaars onder de mensheid zijn. We beslissen om er een nacht door te brengen om daags erna een ander pas naar Chanaral nemen. Wanneer we ons gerief, nodig voor weer een kille nacht, nemen zijn ,vanwege het drukverschil, al de plastiek flessen zijn opgeblazen. Ook de Boca Juniors voetbal, die half opgepompt was, staat staalhard. Dat is goed, maar wat al we terug dalen? En wat doet de druk met onze longen.
Wel dat..
Dat ondervind ik die nacht.
Hoogteziekte bevindt zich tussen de oren en dat is dan letterlijk te nemen..
Ik word wakker met pijntjes bij elke keer dat ik adem haal. Enfin, die halen zijn eerder kleine beetjes lucht trachten te vinden in de ijle lucht. Hartslag swingt de pan uit. Longblaasjes krijsen van de druk en ademnood. Ik kan enkel op mijn rug liggen om mij niet duizelig te voelen. Hulp nodig om recht te staan. Elke spier, dat zijn er niet veel, verkrampt van de koude, mijn lijf vecht tegen het probleem dat ie niet kan overwinnen. Koorts. Net de deur bereikt en de galblaas beslist om ook nog eens de omgeving te bewonderen. Ilse vraagt, uit meelij, of we er niet beter aan doen terug te dalen. Gelukkig denk ik nog even helder als Laguna Verde dat is. Want in volslagen duisternis, met enkel het licht van de sterren en de slierten van de melkweg is het te gevaarlijk om te rijden op deze plek op aarde. Een ander gegeven dat we niet zouden winnen. Dus de enige andere optie was de boel uitzweten. Ilse had er ook van, maar niet zo gevoelig als mezelf. ‘’Misschien stoppen met roken’’ zijn de nu al bijna vergeten woorden. Tot de volgende keer waarschijnlijk.

Wij rijden de volgende ochtend richting Chanaral.
Eerlijk, Ilse en de lappenpop , via de La Ola zoutvlakten en de Pedernales pas. Rotsblokken over de weg gezaaid. Als je die flinke kindjes- blokken ziet besef je pas hoe massief Papa-berg is.
We komen niemand tegen gedurende 100 kilometer. De weg is gevaarlijk en bijna onbegaanbaar. Aardbevingen hebben hun werk gedaan. Dit is de plaats waar het water zich heeft verzameld in het dal van de vallei om zo steeds aan snelheid te winnen en alles op zijn weg met zich mee te nemen.
Treinsporen zijn weggespoeld. Het doet denken aan de Six flags attractie met de sneltrin in de ‘’Rocky Mountains’’ en in het dal wat water doet opspatten. Hier was dat het water dat de trein tot zijn laatste rit bedwong.

We komen een stad tegen, Diego de Almagro, die met de grond gelijkgemaakt is. We hebben geluk er nog benzine te vinden. De geul is te vergelijken met het volgende; Als je aan het strand zit, zie je in de tijdspanne tussen eb en vloed verzakkingen in het zand met zacht afgeronde afbakeningen die gevormd zijn door het terugtrekkend water.
De geul die in deze vallei is gevormd is 100 meter breed.

De bodem onder de geasfalteerde wegen is verdwenen waardoor de baan doormidden is gebroken. De geul wordt steeds breder. De kolkende watermassa werd steeds groter, bepakt met de auto’s, daken, rotsblokken en alles wat je maar kan bedenken. En dat monster stevende in haar finale glorie op Chanaral af.
Wat dingen om bij stil te staan wanneer je de wolken inrijdt.

20-05-2015, 04:03 geschreven door Kenny  

Coquimbo´s strand is niet het allermooiste maar wat een geluk hebben die mensen om elke avond een pracht van een zonsondergang te kunnen bewonderen.
Het heilig kruisje dat ze op die berg hebben gebouwd is een ingenieus idee.
Met openingen  waar de ondergaande zon doorheen kan priemen. Net zoals je door een bos loopt en de zon tussen de takken schijnt en op sommige plaatsen de grond raakt. Mooi.

De opkomende zon is van een andere orde, namelijk..
Geen orde.
Elke ochtend hangt er een muur van mist boven de zee die rond de middag vanuit het oosten de stad bereikt en de gebouwen daar doet verdwijnen. Luguber.. Zeker als je de film ´´The mist´´ al eens hebt gezien.

Dus lopen we via het strand westwaarts naar de haven van de stad.
Was me daar wat leven in de brouwerij. In de tijd dat we de 2 kilometer konden lopen heb ik meer verschillende vogels (en rare snuiters) gezien dan ooit in diezelfde tijdspanne, Antwerpen (Zoo) niet meegerekend ;)
Triljoenen zeemeeuwen tussen 2 voetbaldoelen geprangd. Valsspelers zijn het, of ze begrijpen de regels niet zo goed. Maar vooral egoïsten want een andere soort zat naast het veld en mocht niet meespelen.
De orde wat verstoren en er doorheen lopen. Een beetje chaos en gedwongen mengeling kan geen kwaad. Ze moeten maar leren met iedereen te spelen.

Een dode hond,
Een dode zeehond,
aangespoeld op het strand, aan het vergaan in de branding van de golven.
Gieren die zich wanhopig van voedsel proberen te voorzien.
Wanhopig omdat hun snavel blijkbaar niet stevig of puntig genoeg is om zich door de huid te boren. Zij dienen te wachten totdat een andere aaseter ,mét tandjes, zijn buik heeft rond gegeten vooraleer zij dat kunnen.
Dus druipen ze weer af en gaan terug op hun toegeëigende lantaarnpaal zitten.
Geduldig wachtend op de volgende mogelijkheid.
Enkele pelikanen, de dikste vogels van the beach. Bijna te dik om van de grond te raken. Die hebben dan ook een apart zwaartepunt. Een gigantische bek en buik en daartussen tengere poten en dan kleppers van vliezen ertussen. Aandoenlijk om te zien hoe ze proberen te vliegen. Zich tussen elke vleugelslag van de grond afduwend om een centimeter hoogte te winnen. Net zoals een vertrek van een straaljager van op een vliegdekschip. Is dat schip te kort of heeft de jager niet genoeg snelheid is het van ‘’plons de zee in’’.
In de onzen dikken zijn geval; Oogjes dicht en snaveltje toe, zandbakduiken.

Een ander wreed geval is Mister zeeleeuw. 45 jaar de tijd om zijn wintervet te vergaren, Maar hier wordt het bijna geen winter(se temperatuur). Wat liggen zonnebaden op verlaten boten in de baai en als Meneer goesting heeft, 30 meter verder zwemmen waar de vismarkt de kade raakt. Met zielige blik smekend om visoverschot of zoals in mijn geval, toeristen die wat vis kopen en maar voederen om een leuke kiekje te kunnen nemen. Geen idee dat ze dat kip eten.

Maar the all time favorites vanaf nu zijn de sternen.
Fladderend boven de zee, rank en snel, vleugels die lijken op geometrische boemerangs die het mogelijk maken om zich op elke manier door te lucht te klieven. ,
Saltoke hier, schroefje daar.
En terwijl ge dat al stappend gade slaat, staat ge opeens aan het zand genageld.
Vanop 20 meter hoogte valt die vanuit het niks de zee in.
Hu?
En nog 1, en nog 2, en nog..
En na 1,2,3, plop, boven water, 2 keer met de vleugels slaan en de lucht in..
‘’Hu?’’ tot de 2^e macht.
A-lle-mach-tig. Hoe… Effe van naderbij bekijken.
De prooi, die zich tot op bijna een meter onder water bevindt, vanuit de lucht bespeuren om er dan gericht naar te duiken. En net voordat ze het water raken maken ze zich zo gestroomlijnd..
Amper opspattend water te zien. Een 8 op 10 in een schoonduikwedstrijd. But who cares, het is wat er op de tafel komt dat van belang is. 3 seconden later komen ze weer tevoorschijn, zich van het water op de vleugels ontdoen en weer gaan siervliegen, buikie vol. En het strafste is. Onder water zijn die kerels blind. Doe het maar, een tennisballeke zie af komen en op een meter van u, uw ogen sluiten en t balleke pakken met de handjes..
Ja,
Mijn generatie van jongens en meisjes zal het zich nog helder herinneren.
(De oudere generatie die nooit echt volwassen is geworden en de jongere met oude zielen ook)
Sternen zijn de Maverick’s en Iceman’s, versmolten tot een Airwolf, onder de vogels..

De boobies zijn ook het vermelden waard. Blauwe poten en een debiele blik in de ogen. Als je Ovide en zijn vriendjes hun avonturen vroeger op TV hebt gevolgd, was daar een dom ding, een paasei-eend in te zien. Wel, boobie is zíjnen dikke kameraad. Boobie genaamd door de Spanjaarden wanneer ze deze contreien veroverden omdat de vogels stomweg op het scheepsdek landden om eten te zoeken. Ironisch genoeg was het boobie en zijn amigos die in de paella belandden. dom-achterlijk waren maar enkele betekenissen voor de naam boobie, maar de bijklank verraadt wel al iets, toch?  
%%%FOTO5%%

Een boottochtje gedaan rondom de haven op een ‘’goedgeprobreerdnagemaakte vikingdrakar’’ met een geinig verklede Ragnarok- Chileen, die andere landgenoten wat vermaakte met gringo-grapjes omdat wij toch geen Spaans verstaan. Dat was buiten de  ‘’Deze gringo-grapjesmoetjekennen-zakwoordenboek’’ gerekend.

Daags erna, naar de Elqui valley gereden. Speciaal, omdat we steeds doorheen woestijn hebben gereden en een vallei een horizontale strook groen is in een verticaal lang land. Gevoed door rivieren komende vanuit het Andes gebergte. Het is ook daar dat je de meest welvarende steden en streken vindt. De Elqui staat bekend om het verbouwen van miljarden druiven. De streek doet een beetje denken aan de Nijlvallei, maar dan zonder de tempels, piramides en krokodillen en Nijl. Hier geen beesten, of het zou het beest zijn dat daags erna op je schouder zit wanneer je teveel van het brouwsel, gemaakt van de miljarden druiven, hebt gedronken. Het Pisco- beest. Gene gewone. En altijd 40 graden heet.


Op de camping 2 Italianen ontmoet die in 1 jaar van Ushaia naar Canada willen liften. Sterk. Dat is het dubbele van onze trip en dat zonder auto. Dan stel je je de vraag; Wat is het belangrijkste; Kunnen zeggen dat je die afstand hebt afgelegd en maar een fractie van het land te hebben gezien. Of het tegenovergestelde. Laten we zeggen dat wat Ilse en ik doen, niet de goedkoopste noch de duurste manier van reizen is maar wel voldoende de vrijheid hebben om heel veel van het land waarin we vertoeven te kunnen bezichtigen.
De Italianen deden het zo lowcost dat ze elke morgen- middag- avond, havermout- rijst- pasta aten.
Het strenge dieet maakte dat ze zo mager waren dat hun ogen deden denken aan 4 alienfilms tegelijk. Gelukkig was er geen mist.
We hebben hen 400 km verder gebracht tot in Bahia Inglesia en 2 nachten met hen gekampeerd in  Villaseca, bekend om zijn vele UFO’s die er opduiken, ofzo..

Was nuttig en leuk.
Wat meer te weten komen over elkaars landen. Zo bracht ik het dubben van films aan. Waarom doet men dat? Met ondertiteling werken is toch de beste manier om een nieuwe taal te leren. Neen, liever het volk dom houden. Italianen zijn het nog niet verleerd. Net zoals de Romeinen. Brood en Spelen. Hou het gepeupel in bedwang. Zorg dat ze niet te slim worden..
Een geinig gevolg van dat dubben is; Elke Hollywoodster heeft zijn eigen Italiaanse dubber of dubster. Bijvoorbeeld. Fransisco Dubberino is de stem van Tom Cruise. Maar stel je voor dat Dubberino sterft na Top Gun, dan heb je in de Mission Impossible saga Leonardo Dubberina te kauwen..
Maar dat zal wel allemaal geen probleem zijn terwijl Italianen hun broodje eten en verder spelen..
 

20-05-2015, 00:39 geschreven door Kenny  

Weergekeerd in Santiago De Chile, de auto in orde laten brengen.
Dat in 1 dag. Ik ben niet de grote mecanicien maar de aandrijvingsriem en de bijhorende onderdelen vervangen,  de motor- en versnellingsbak- olie verversen, wat oude bougies eruit, de nieuwe erin en de radiator uitkuisen, dat lijkt me best een werkje.
We betalen er 580 euro voor. Wederom, geen auto-connaisseur zijnde.. Lijkt dat goedkoop?
Enfin, de Duitse Chileen en tevens de garagist zei dat die schildpad van ons best in goede staat is voor haar leeftijd.
Goed. De padron die we nodig hebben om de auto uiteindelijk te verkopen blijft maar niet aankomen. Trage facteur of traag systeem?
Na een bezoekje aan de Registro Civil blijkt dat het 2^e te zijn. De situatie uitgelegd, wat vriendjes gemaakt, whatsapp-nummers uitgewisseld en de belofte dat we ons zorgeloos naar het noorden mochten begeven. Want ze zouden voor ons een uitzondering maken en die documenten doormailen.. Chileense beloftes zijn niet letterlijk te nemen maar het is wat het is.
De drang om verder te reizen is te groot.
Afscheid nemen van de couchsurfing hosts en ruta 5 op maar dan in de richting van alle andere landen die zich in dit continent bevinden.
Het wordt donker na 200 km rijden dus dienen we een slaapplaats te vinden. Want wildkamperen is fijn maar het moet wat veilig blijven. Dat betekent;
Niet aan een afgrond naast die kronkelende wegen die we zonet hebben bereden.
Buiten de stad of dorp zodat je de kans minimaliseert op te nieuwsgierige zwervers, straathonden en andere zoogdieren met net iets minder goeie intenties als de onze.
En liefst niet op rotsbodem want matrassen van 3cm, of 3,1 als ge de lucht uit uw longen in dat stuk textiel perst, is niet je datje.
Wakker worden en bemerken dat we in Illapel zijn, een dorpje voor Pitangui.
Daar begint de mijnindustrie. Chili heeft het geluk om vergeven te zijn van natuurlijke rijkdommen, dus dat zullen we vaker tegenkomen.

Maar leuker nog;
We zitten in Cactusland.
En dat is natuurlijk fascinerend. Want het enige waar ik een cactus van ken is van vroeger,
van in onzen kleinen tijd.
Die minuscule cactus die aan het raam stond in het huis in Steenokkerzeel.
20 cm groot, naalden zo scherp dat je de cactus in je gebalde hand kon vastgrijpen.
Of van de Bugs Bunny cartoons waar die ietwat debiele jager dat snuggere konijn in de luren wou leggen door zich te vermommen als een cactus.
Of van die National Geographic Survival Specials waar ze je vertellen dat je in watersnood kan overleven door cactus sap uit die plant te melken.

‘’Veel geblaat en weinig wol’’: zei de tengere geit langs de weg. De hoeder ervan zat er ook wat verbouwereerd bij toen ik die fascinatie in de praktijk wou omzetten.
Ten eerste, die kleine cactus blijkt hier in alle vormen en richtingen te groeien en is niet meer die kleine van vroeger. Neenee, Meneer Cactus is wel 2 maal zo groot als mezelf.
Ten tweede, om cactus melk te destilleren moet ge er eerst dichtbij raken en net dat is het doeleinde van die plant zijn naalden.

En ten cactus, ze zijn polyvalent. Toch als je bemerkt dat ze gebruikt worden om je tuin af te bakenen. Want wat verkies je, wat prikkeldraad waar je kan doorkruipen of een onpenetreerbare haag.

Nu weten we tenminste waar tandenstokers vandaan komen. De lange dan. Naalden langer dan mijn wijsvinger en vlijmscherp. Stevig ook. Het geluid wanneer je zo’n naald beroert lijkt op dat van een strak gespannen snaar. Wanneer de cactus sterft verliest ie zijn naalden niet, enkel zijn kleur.
´´ een vos zijn streken niet verliest´´: zei het blatend schaap langs de weg. De geit zat er verbouwereerd bij.

Ja hoor, Meneer Cactus weet zich te beschermen tegen melk-ontginners.
Maar je moet em met zachtheid behandelen. Rode bloemetjes bewijzen dat door zich gezwind te nestelen door de naalden heen. Als parasietjes leven zij van het sap en Meneer Cactus vindt het best fijn om er zo mooi uit te zien.
Intrigerend om te zien hoe die planten zo kunnen floreren in zulke woestenij.
De ideale symbiose.


Bomen van cactussen.
Taaie cactussen
Sterke cactussen.
Bomen van mensen.
Weerbarstige mensen.
Cactusmensen.

En dat was de volgende stop.
The valley Del Encanto.
Die andere Delcanto, ene Guido zou het fenomeen kunnen bezingen in een goeie dag.
Een volkje, de Rio Limari, die ons wat nalatenschap schonk door tekeningen op rotsen achter te laten. Nu, het waren geen tekenwonders, want stel je maar voor hoe je, in Godsnaam, in 200 na Jezus,  je rotspotlood moest aanscherpen. Maar toch, die penseeltrekken zorgden er wel voor dat ze het uur konden lezen aan de hand en de stand van de zon.

Van daaruit naar Coquimbo. Gezellige camping tussen de snelweg en het strand. Het geluid van de branding en de voorbijsnellende auto’s in de verte lijken bizar genoeg op elkaar, wat verkeer voor de eerste keer rustgevend doet lijken.
Naast ons een Argentijns koppel die er 3 jaar over wil doen om Mexico te bereiken terwijl ze de financiering ervoor bekomen door hun artisanaal vervaardigde juwelen trachten te verkopen. Ook een beetje cactusmensen dus.
En tussendoor even de mooiste zonsondergang ooit meegemaakt..
 

10-05-2015, 22:57 geschreven door Kenny  

Na al die kleine, op- en neerwegen te hebben gedaan moesten we wel belanden op de
Autosnelweg Ruta 5, Ruta del sol. De autosnelweg naar de zon.
Best vreemd om te volgen wanneer je naar het zuiden verder hobbelt en steeds minder van dat begint te zien en te voelen.
Maar voor de rest is die snelweg, de enige in gans Chile, de ader doorheen het land,
wel he-le-maal hetzelfde als een E40 in België.
Die is ook van asfalt en er staan ook wat stippellijnen op getekend.

Enkel..
- Zijn er weggetjes rechtstreeks van het veld die opritten worden genoemd.
- Zijn er maar 2 baanvakken of er moet een afrit zijn die al een eind voordat die in zicht is wordt voorgesorteerd. 1 van die afritten gaat naar een dorp ‘’Inspector Fernandez’’ genaamd. Wat daar gebeurt, wil niemand weten.

- Is er maar 1 enkele baan wanneer ge echt geluk hebt en wordt dat rijplezier om de haverklap onderbroken door een Franse péage.
- Zijn er vreemde bordjes te vinden die zeggen wat je niet mag.
Ge moogt niet paardrijden, niet fietsen, niet wandelen en dat lappen die enkelingen aan hun 7 mijls laarzen. Al springend over de middenberm, met fiets en al, dansend tussen de bushaltes (?) langs de ruta.
Terwijl zit ge met uw voeten in die automatic van een auto hetzelfde te doen.
Want weet je, daar is geen ontkoppelingspedaal.
En uwe linkerpoot, die dient dus voor niks meer dan het evenwicht van uw bestuurderszetel te handhaven.
En als zo’n Lord of the dance weer zo’n zonnig manoeuvre in z’n bol haalt dan schiet diene linker automatisch naar de plaats waar die pedaal is.
Vroeger was dat een nadere, nu is dat de rem.
En dat is geen geweldig idee aan 120 km per uur.    
Uw enkels en elkaar vastbinden is dat dan weer wel.

Uiteindelijk kom je met een rotvaart in Parcque Nacional de Huerquehue terecht.
Watervallen die pas echt prachtig moeten zijn in de zomer wanneer de gletsjer niet zo gulzig is met haar water prijs te geven. Voor maar 8 euro mag je er de ganse dag en langer in afzien. Geslingerd tussen bergje op en af en lago hier, laguna daar. Echt mooi.
‘’Tussendoor’’ wordt aan elkaar gepraat door de monkey puzzle trees.
Wie het antwoord weet op de vraag; Welke snuggere heeft die naam bedacht?
krijgt het ‘’aapje- horen en zien’’ er gratis en met de nodige verering bij.

Er blijven koken en slapen en dat was weer een ervaring rijker.
Ervoren sliepen we hoog en droog. Nu kon de schildpadauto er niet staan dus was het laag en bijna nat aan de oever van lago Caburga. Helemaal alleen met z’n 2-en in een park van 600ha groot aan het grote lago Caburga.
Ergens tijdens de nacht wordt ge wakker van de koude en van een grillige droom;
Iemand zei; ‘’ Hij is hier al lang beneden en ik hoor em nog’’.
Ge beseft dat dat helemaal niet kan want Ilse ligt rustig naast u te knorren..
en net op dat moment;
Geschuifel door de planten,
Geritsel door het gras,
Krakend twijgje,
Plons in het water,
En de enige referentie die ge hebt is een klamme tent waar condens op uw voorhoofd drupt en de mist dwalend over het meer de kleine openingen van de tentritsluiting heeft gevonden om door te sluipen..

Op dat moment heb je verschillende opties die door het hoofd kunnen gaan.
- Ge bent een poessie en mogelijk is dat buiten ook 1.
- Ik ga buiten kijken en er staat een bergleeuw voor uw neus en de rest is ook poedelnaakt.
- Ik koop oordopjes en puma’s die laten dove mensen toch met rust.
- de auto in en snel weg…

P.S
Het droevige nieuws vernomen dat Michel Joris, Hoofdinspecteur Van Luchthaveninspectie is overleden. Ene fijne pé met een eigen willetje..
Rij daar lekker, Michel, in uwen dikke Mercedes over die eeuwige jachtwegen naar uw Spanje.
De oneindige Ruta Del Sol met de opkomende zon in uw gezicht.

06-05-2015, 16:18 geschreven door Kenny  

Aangezien de ´´padron´´, dat is evenveel als een document dat zegt: ´´baas over je eigen auto zijn´´,  even op zich laat wachten wegens de ultrasnelle bureaucratie in Chile besluiten we om rustig naar het zuiden te trekken.
Omdat het er mooi is, maar vooral om het nieuwe rijdende huis te testen. Het schild van Torta moet tenslotte een jaar meegaan.

De kleine wegen zijn de mooiste zegt men en die zullen dan ook bereden worden. Het zijn namelijk de minst onderhouden maar terwijl ook de meest pittoreske baantjes. Het aangename aan het noodzakelijke koppelen. 
Vanuit Santiago naar Pichelemu, Surfing Pueblo van het Zuiden, Punta des Lobos, met een mistig meer omgeven door verlaten kano- verhuur cabines. Ideaal om een schildpad te verstoppen. Lobos betekent wolven maar blijkbaar zijn die er anders dan de honden en wordt een Belgisch stuk entrecote door die 1^e niet zo gesmaakt. Rustige nacht..  
De grote doorsteek en 1^e diagonaal doorheen het land naar Parque Nacional de siete Tazas.

Heuvelachtig, smalle wegen, dor landschap met groene valleien.
De vermaarde wijngaarden van Santa Cruz.
Herfstkleuren afwisselend met de zomerse omdat een herfst het kwik nog steeds naar een fijne 25 graden stuwt.
Piepkleine dorpjes badend in de zon waar een mens zich geen zorgen om tijd hoeft te maken.
Geen grenzen, eindeloze landschappen, die je aanzetten tot denken tot ver buiten je eigen horizonten.

Je ziet er 3 soorten ouwe pappies..
- Pappie op de driewieler die met een gezapig tempo zijn groentjes voor die avond is gaan inkopen en dat dagelijks doet om zo wat in beweging te blijven. Elke dag opnieuw
- Pappie die weigert met pensioen te gaan en in afwachting van los bomberos, de plaatselijke brandweer, zijn veld tracht te blussen. Want de Chileense versie van weerman Frankos Debooseros was vergeten te vertellen dat er een kans op rukwinden bestond en dat zo eentje een sessie – verbrand de laatste strohalmen op je veld- weleens verkeerd kan doen laten uitdraaien.
- De straat-pappies die tussen hun rozestruiken voor de deur zitten. Onderuit gezakt, het passerend verkeer nastarend. Zich krampachtig rechtzettend wanneer een schildpad met Chileense nummerplaat, beladen met 2 gringo’s, voorbij tuft.
Niks moet, alles mag.
Die pappies zijn baas over hun eigen leven.

Je ziet er 4 soorten paarden.
 - Het dood paard in de wei, in de schaduw gezet door zijn beste paardenvriend, wachtend tot de 4e soort pappie die geen besef van tijd heeft het kadaver komt weghalen en de beste vriend achterlaat  met een ziel minder. 
- De Chileens cowboys, de gaucho’s, die de paarden gebruiken in de plaats van het stalen ros. Langs de weg, auto’s niet eens nastarend, in hun eigen wereld vertoevend tot de plaats der bestemming.

- De Chileense gaucho in een glitterpakje, die in een ranch het paard de finetuning van dressuur aanleert.   Ja, die is klaar voor die volgende wedstrijd. Misschien is die gaucho dat ook wel.
- De straatpaarden in het Parque Nacional. Grazend langs de weg en erop. Zolang er maar wat gras staat. Niets vermoedend of er zich gewoon geen zier van aantrekkend. Op het laatste moment en met opgeheven hoofd de baan ruimend voor de passerende enkele auto..
Ja, die edele dieren zijn baas over hun eigen leven…

En als je kan zwoegen en ploeteren en af en toe eens een risico durft te nemen,
dan kan je, als je het geluk hebt een ouwe pappie te worden, als een baas vanuit je stoel met trots op je leven terugblikken.
En dat zie je in de waas van die rakkers hun ogen.
Let er zelf maar eens op, Padron…

01-05-2015, 16:47 geschreven door Kenny  

Ondanks dat het hier zo mooi is,
zo leuk,
zo aards paradijs lijkend,
de geschiedenis van het land, die je hoort van de locals, zo gevisualiseerd kan worden,
is het niet altijd rozengeur en maneschijn.

Want ge kunt best al wel eens een stevig koppijntje krijgen van de kleine en grote dingen in dit land.
En dat is understatement. Met ´´hoofd´´ heeft het dan niets meer te maken. Want ge ziet beestig hard af.

Rijden in de Chaos van Santiago is de hel.
3 banen per straat die vervagen tot 1 waar iedereen zijn goesting op doet.
Om de haverklap verkeerslichten die bij elke klap nog eens verspringen naar alle kleuren van de regenboog. 
Dubbel parkeren is een nationale sport.
Pinkers kennen ze niet.
en the best of all: straten veranderen op bepaalde uren gewoonweg van richting.
Jup. Kunt ge u dat voorstellen;
 Ge bent ‘’rustig’’ aan het rijden, minding your own business, en opeens komen al de auto’s uit de andere richting op uw baanvak afgevlamd. En dat is zonder pardon. Vanaf 7u tot 9u en 17u- 21u hebt ge het aan uwe rekker. En als die dan niet geconcentreerd is opgespannen hebt ge het vlaggen. Zonder medelijden, zonder enige vorm van ‘’ oh jij lieve buitenlander’’ wordt ge droogjes van de baan geveegd. Ja de wet van de sterkste.. auto. En alle Chilenen hebben een SUV, traktor, tank of een andere monstertruck- Gravedigger.  
 Zoveel 1 richtingsverkeer dat ge steeds een paar blokjes rechts-rechts-rechts moet om op de juiste baan te komen. Ik hoor u al denken: En links- links- links dan?
Neen, men houdt hier niet van links. Je mag bijna nooit naar links van dat duivels verkeersbord.
Zelfs Maria, onze Nederlandse GPS chick, ziet af. Dat kind weet niet waar haar hoofd staat en draait en keert als een tol.

- Na 200 meter, ga links
- Jama.. da mag ni, Maria,
- U bent te ver, maak rechtsomkeer!
- Ma da mag niet, dan rijdt ge spook, Maria!
- Na 300 , ga links.
- Eej, bent ge ermee aan het rammelen Ma…, ’T is 17u 01, die rijrichting is veranderd.
- Awel hé vriend, wacht hier maar tot 21u01 en dan klappen we verder,
Error-
System failure-
Shutdown -
Dag Maria.

26-04-2015, 15:09 geschreven door Kenny  

22-04-2015, 18:57 geschreven door Kenny  

Wat als je dient te wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..

Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
’T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.

Eergisteren de 2^e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk niet op voorraad heeft aangezien die in Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar naar een hospital. Betalend want voor een vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen kat  te bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen,  ik doe voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;

Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
‘’wat is in Chili groter of kleiner dan in Belgi뒒.
Kleiner is;

- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.

Groter is;

- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic- fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur ’s ochtends, zag ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80 eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan in België; de 1^e om het werk te doen, de 2^e om de rug te krabben van de 1^e en de 3^e om te zien of dat lekker is voor de 1^e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili ‘’werken’’ op een andere manier benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met ‘’de barac frituur’’ 1 boulette van een heuvel van, ruw geschat, 670 meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze ‘’wit-blauw steak’’ niet stiekem hiervandaan komt. Even lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten betaalt.  Men steekt mij in een modieus kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts, bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.


Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate, besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,

gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.

Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1 in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe, Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!


Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft, zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?

Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.

Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.

De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.

- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water. Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? ’s Morgens bij hoogtij? Om er een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas ’s avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning Rob, op de top van z’n rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia op 4000 tot 6000 meter hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia…

Enfin…
Ere wie ere toekomt,
De mooie foto’s komen op Ilse’s conto.

20-04-2015, 05:35 geschreven door Kenny  

17-04-2015, 12:15 geschreven door Kenny  

Laatste dag bij het internationaal gezelschap en die ochtend is best grappig.

Wakker om 7, Chris de Amerikaan horen trippelen en die snijdt ´s morgens altijd wat fruit in de keuken. Aussie Ben blijft zoals verwacht in z’n mand liggen.

Tijd om naar de living te tsjokken met een tas koffie in de hand, waarop het lijkbleek gezicht van de gebronzeerde Spanjaard Nacho de kamer komt ingelopen, 1 been in de broekspijp, de andere in zijn hand, samen met nog 7 andere dingen;

- Fuck, fuck, what’s the time man?
- 7:30, Nacho..
- Shit, fuck.. Fu-fu-fuck!
- Do you need to go to school or work, Nacho?
- Work, somebody is waiting for me, do you have a cell? Ondertussen met trillende hand al 1 kous aangedaan, de andere broekspijp nog steeds in z’n linkerhand.
- No man, no Chilean SIM!
- Mine isn’t charching and I don’t know why!
- Nacho, your keys!
- Yes, thank you!
- I’ll keep the door open for you.
- Thanks, man, th…

En weg was ie.

Met ongebonden veters de trap aflopend, boxer op z’n hoofd, andere kous rond z’n oren. Blij dat ik de voordeur hoorde dichtklappen en daar geen bloederig boeltje moest opkuisen.

Alvast geen schildpaddengangetje..
Enkele dagen geleden, bij het aankomen op de interim- verblijfplaats voor dat weekend, zag ik een hond bij een bouwwerf staan.
De hond bleef trouw aan de poort zitten terwijl de bouwvakkers een nieuw gebouw uit de assen van het oude deden rijzen.
Tijdens het weekend zag ik de hond  op de verlaten bouwwerf rondzwerven.
Ooit die verhalen gelezen van hondjes die niet van de zijde van gestorven baasjes willen wijken?
Al is het maar die koude grafzerk bewaken.
Wat een lieve perro. Trouw als ie zijn kan.

We verlaten het huis voor de laatste keer.
Lieve perro zit naast de voordeur.
Kijkt me aan met die puppyblik.
Vertederend steek ik mijn hand uit voor die vervolmakende aai
en..

Hapklaar is Kees.
En Jaap ,
die zit in de vinger.

Zoals een kleine die net kei hard geschrokken is,
wegdraaiend van de hond.,
en zoals ne flinke met bloeiend  vingerke,
niet geklaagd,
zoekend naar wat ontsmettingsalcohol want met die vuile hond weet ge maar nooit.
Maar, hey, ik heb 3 vaccinaties tegen dolheid voor honden gehad,
dus kan ik tegen een klein aaitje van de hondenmond.
Maar dat werkt zo dus niet, zegt googlehond.
Neen hoor, it buys you some time vooraleer die 1e symptomen opduiken, zegt ie.
Stijve nek, check,
die slechte matras.
Prikkelbaarheid, check,
want ge bent lastig op uzelf.

Dan toch naar Hospital Clinica omdat ge toch nooit zeker bent van een viruske.
En waar heeft die vuile perro allemaal niet uitgehangen vooraleer ie bedacht om van een vinger zijn ontbijt te maken.

Aan de infobalie van de urgentia bijt ik van mij af;
‘’ Soy moridido por un perro qui tiens rabia possible.
en ik heb hulp nodig, nu! Por favor!’’
Zij, in haar beste Spaans tegen mij:
‘’Euh, ik versta u niet. Trekt u hier maar e nummerke señor en zet u maar als ne flinke in de rij.

14-04-2015, 15:39 geschreven door Kenny  

Aangezien Cesar zijn dochter bij zich heeft moest een nieuwe slaapplaats gezocht worden.

Via de Ninja Turtle Leonardo, de kerel die ons het Rut nummer heeft bezorgd zijn we in 1 van zijn appartementen beland. Een overprijsd piepklein kamertje waar  zelfs die muis claustrofobie zou krijgen, daarom dat er geen zitten. Maar we zijn die kerel wat verschuldigd dus…
De andere bewoners maken het gebrek aan plaats goed.
Een Nederlandse Amerikaan die je al van verre ziet staan. Kleine kerel maar groots in humor. Lachen.
Een Andalousiër die de 1^e zijn partner in crime is. En een Australiër die zich een Chileense vriendin heeft aangemeten. Leuke bende.
Eergisteren een feestje gehouden waarbij de host 1 Valeska de toog in een soort wet T-shirt contest, zonder wet, op de bar-toog hield en de Ninja in een rondo aan het breakdancen was gegaan. Het was eerder uitleven dan dansen en gelukkige brak ie niets maar het feit dat ie zich zo gaf op de ‘’sterren van de dansvloer’’ was aandoenlijk.

Nu naar een auto gaan kijken van een Chileense grijsaard want de Duitsers waren niet tevreden met het bod op hun getransformeerde camper. Ze waren zelfs gedegouteerd. Grijns.

Bu-si-ness is bu-si-ness zou Balthazar Boma zeggen.

12-04-2015, 14:38 geschreven door Kenny  

Om in Chili dan maar ook iets te kunnen doen, heb je een RUT nummer nodig.
Dat gaat van naar de dokter gaan tot een bankrekening openen. Naar toilet gaan kan nog net en misschien had het beter geweest dat ook dit niet mocht want dan had ik me sneller kwaad gemaakt om dat nummer te bekomen.
Het is een schildpaddengangetje geweest.  Die gang zo smal dat die schildpad niet kan voorbijgestoken worden. Bureaucratie is hier nog lammer dan in den Belgique. Of is het de taal die ons ons parten speelt? Want ze spreken hier iets anders hebben we ondervonden. Iets Spaans-achtig en dat is niet overdreven.

Van de Registro Civil naar de Service Impuerto Interior. Naar de Belgische Ambassade geflipperd waar men zei dat men enkel Chilenen verder hielp. Van je landgenoten, een madam met Antwerps accent, moet je het hebben.
Want Antwerpen is ’T stad en de rest is parking.
Van Belgisch grondgebied naar de autorijschool getuft en daaropvolgend bij Buitenlandse Zaken geparkeerd waar we geen visum kregen en terug per turtle naar de SII. Nog is naar de registro en dan even bij de pakken gaan zitten.
Out of the box denken dus.
Het vreemdelingenlegioen ofzo.
Naar een hostel gaan om info te vergaren want daar spreekt men Inglès. Russische Anna verwijst ons door naar Leonardo.
We zoeken die Ninja Turtle op en 24 uur later staan we met alle paperassen via de notario als 2 hazen terug op het SII/ kantoor. Impuertos hielp ons nu fijntjes verder. Als je voorbij die versterkte burcht van een infobalie raakt dan lijken Chilenen opeens aardige mensen. Met wat op voorhand vertaalde zinnen bekomen we dat schild waarmee we onze reis  op eigen schildpadtempo kunnen verder zetten..
Dus,
die vooruitgang gevierd met een fles Stella op Plaza des Armes en dat ging niet zonder slag of stoot.

Van het terras weggejaagde Chilenen die het op ons Europees gerief gemunt hadden, duiven die hetzelfde plan met de pizza hadden

en daklozen die de halve pint van het meisje naast ons in het vizier hadden.
Scheelt dat ons een bal ?
Nope, want we hebben die RUT.
Waar een wil is, is een weg en daarvoor breek je hier een huis af.
Ons hazenpad komt er sowieso.

10-04-2015, 00:42 geschreven door Kenny  

Cesar is een man van zijn woord.
Zijn familie ontmoet op de weg naar het hart van de Andes, de vallei van de Maipu.
Gustavo, Felipe, en Isabel tot de 4^e macht.
Want zowel zijn moeder, zus, nanny en ex-vrouw heten zo.
Leuk,  zo´n familiefeestje waar steeds 4 hoofden draaien wanneer de naam door het huis schalt.
Zo´n gezellig huis waar het een constant binnen- en buitengeloop is.
Elk om z´n eigen redenen:
Cesar om de wijnkelder van vader te plunderen,
Gustavo doet hetzelfde met de frigo,
Zus Isabel omdat ze mensen rondom zich heen wil.
Maar ook 1 gemeenschappelijke; La mama.
Een crème van een vrouw die er veel jonger uitziet dan doet vermoeden. Die Chileense zon..
Een hippie moeder met alle benodigde attributen om aan die levensstijl te voldoen.

Met de 4x4 doorheen 100 km smalle wegen, naar het begin van de vallei.
Een krachtige raftrivier die wat lager staat dan normaal.
Uitzonderlijk mooie taferelen onderweg.
Een uur hobbelen later staan we aan banos de Morales. Hot Springs, een toeristische trekpleister,  waar de boel net sloot. Wij zouden wegens gebrek aan kennis Spaans gewoon zijn teruggekeerd.
Cesar wist een onbekend plaatsje een paar kilometer verderop waar het heet water gewoon uit de grond borrelt.  Na nog meer gehobbel en gewiebel doemen de kalkterrassen omgeven door stoom voor ons op. Geur van zwavel en hete aarde kruipen in je neus. De relaxerende modder zorgt ervoor dat ge helemaal opstijft en gewoon begint in te dutten zonder dat te beseffen.
Tam ritje terug naar Santiago. 

Daags nadien, naar de zee, via Valparaiso naar Vina Del Mar en Concon. Ook maar een dik uur vanuit Santiago waar het drukker is dan in pakweg Blanki Bergen. Achteraf gezien was de vallei van Casablanca, een wijngaard onderweg, best mooier dan dat plaatsje aan zee maar de trip ernaar was belangrijker. Al was het maar om die handige kennis van de Chileense wegen te ontdekken. Tis hier met péage te doen. Zoals eerder verteld, ‘’goeie ideeën´´ worden overgenomen vanuit het buitenland. In dit geval, La douce France al worden hier de tolhuisjes bezet  door een aangenamer volkje.

’S avonds de stad gaan ontdekken, Cesar is een voorzichtig man. Ervoor zorgend dat we niet in louche bars terecht kwamen hebben we gewoon rondgelopen. Was al prettig op zich.. En toch de kriebel van de dansbenen die ik mezelf had aangemeten. Andere keer. Waar het veiliger is. In de rimboe ofzo. 

Zondag, Paasdag, megamarkt op Franklin Avenida. Ge kunt u niet voorstellen wat daar verkocht wordt. Alles dus.
Nieuw badkamer gerief, wc´s, lavabo´s en dàt even duur  als het nieuwste paar nike voetbalschoenen.
De allereerste spelconsole waar generatie jaren 80 de kiem legden voor de 1^e grijze haren.

Alles om je nieuwste marihuana plantage in mekaar te knutselen.
Zelfgemaakte, artisanaal vervaardigde hakenkruisen en andere nazi- memorabilia.  
Uw eigen folterkamer met de teletijdmachine rechtstreeks vanuit 1302 geteleporteerd.
En dat maar voor een prikje.
Van welk tuigje, mag zelfs zelf gekozen worden.

 
Tof om die gedachten op te rakelen, want er staat saaie boel te wachten. Deze week trachten dat RUT nummer te bekomen. Die auto te kopen en verder te trekken..
Genoeg van Santiago en haar bureaucratie gezien.

06-04-2015, 12:17 geschreven door Kenny  

Chili is een land met enorme voordelen.
Ingesloten tussen de pacific en de Andes en dat voor 5000km lang.
Door de natuur verkregen grenzen: Daarvoor is gevochten, maar omdat het er zo moeilijk ‘’terrein te winnen’’ is, is logisch dat dit niet lang bleef duren. Uitputtingsslagen waren het. En zo heeft Chili wat terrein in het zuiden aan Argentinië mogen prijsgeven. Want die waren met meer.

Maar je kan je inbeelden dat men , Chili zijnde, door dit natuurlijk fenomeen kan kiezen tussen;
‘’Laat me gerust’’ of ‘’welkom hier in ons land’’. Dit zonder veel poespas.
Want van internationale wateren naar Chili varen is niet hetzelfde als van Afrika naar Lampedusa in de Middellandse Zee.  Das meer plas dan poes.
Of dat een tripje door de Andes niet hetzelfde is als zo eentje door de Vlaamse of Waalse Ardennen. Aangezien bij ons enkel everzwijnen zitten, die Obelix allemaal al opeet, en ge in de Andes opgegeten wordt door vleesetende mieren, mieren zo groot als konijnen.
Poeslieve konijnen, zo groot als geiten, waarbij ge hun territorium niet doorkomt zonder dat pakske slaag.
Geiten als stieren on steriods, if you mess with the bull, be prepared to get the horns.
Door El Halluepen, De Chileense Yeti- Obelix, niet bepaald de stoeipoes.
Liever niet via the Andes.

Soit, nu begrijp ik waarom dat er geen eetwaren binnengesmokkeld mogen worden.
1. Gewoon al omdat ze het kunnen eisen.
2. Als een ziekte binnenkomt dan geraakt dat hier ook niet meer weg.
Nee, geen ebola-bananen, Hiv- apen of malariakrekels voor Chili.
Met de dolle koeienziekte hebben ze geen probleem, die wandelende vleesfabrieken worden direct naar den Andes verbannen ter diner voor El Halluepen.
Terwijl nemen Chilenen elk goed idee over vanuit Japan, China and the USA alsof het hun eigen was.
Kortom, begrip voor de veiligheidsmaatregelen want het bewijst z’n nut, als meest welstellend land van Zuid Amerika, op Uruguay na.

 Vanuit (de vergelijking Argentinië vs.) Chili:

- Argentijnen zijn arroganter wegens de Europese invloed en dat merk je ook aan de mens in de straat. En dat zeggen ze zelf.

- Chilenen lachen met Argentijnen om hun arrogantie aangezien die helemaal misplaatst is wegens de economische crisis die er heerst.

- In Chili spelen er geen muzikanten in de metro terwijl in die van Buenos Aires 18 woofers naast elkaar staan. Daniël, de Braziliaan in B.A. is vergeven van het talent en verdient meer in de metro dan ie zou verdienen met een doordeweekse bureau-job.

- Engels wordt in Argentinië beter begrepen,  maar goed dat we er weg zijn. We moeten Spaans leren.

- Chili is duurder, ‘’welstellend zijn’’ in Z.Amerika gaat evenredig omhoog met ‘’ de prijs in het algemeen’’ . Behalve in Venezuela.  Dat is voor later, want daar zijn wat issues… Maar even ter verbijstering; 30 condooms kost je 630 euro.
Om de populatie in te dijken? Lijkt eerder de manier om het omgekeerde te bereiken.
Of de reden zou; laten we goedkope slaven kweken; moeten zijn.

- Argentinië is breed en lang terwijl Chili vooral lang is en daardoor efficiënter te bezichtigen. Neem wat diagonalen door het land en je mist minder dan in den Argentinos.

- In Chili is het een courante zegswijze dat een vrouw in de tijd van de maand geen mayonaise kan maken. Want je hebt geduld nodig vooraleer de mayonaise pakt. Rare jongens, die Chilenen.

- Als je dronken bent, in je bed kruipt, de draaimolen in de duisternis zijn/haar ding doet,
Gooi dan een been uit bed zodat ie de grond raakt. El ancla, het anker, het werkt.

- Ilse een kei is in het vinden van de juiste hosts. Dat geldt al voor in beide landen die we bezocht hebben.

05-04-2015, 17:23 geschreven door Kenny  

Na het Ministerio del interior debacle, een bus tot in het centrum van Santiago De Chili genomen om een Amerikaan te ontmoeten die een kamer voor 1 nacht ter beschikking stelde.
Mister Peter Taylor, een 48 jarige gids, en some things on the side, die hier 11 jaar vertoeft maar nog steeds niet weet wat ie met z´n leven wil. Klein gezellig ding, dat appartement. Dat eigenlijk in z´n geheel het territorium is van z´n levenspartner. A creature from hell, een zwarte kat,… Tromgeroffel..
Tay- lor genaamd. Als een duivel zonder drietand. Foute vergelijking want zijn nagels zijn eruit getrokken (en met reden) maar zijn tanden heeft ie nog.
Zoals een blinde zijn gehoor verbetert wegens het ontbreken van zicht, zo heeft Taylor 2 slagtanden in z’n bek steken.
He’s a walrus, koekoeketjsoe.
Na een heus ‘’wie heeft de langste- getouwtrek’’, een plaatsje kunnen bemachtigen in Taylors Kingdom. Geen sinecure in het rijk van Satan.
Weer leuk feestje, want iedereen vindt het aandoenlijk om Europeanen te ontvangen.
Voel me soms een Tamagotchi of Furbie.
Maar als dat de manier is om op het budget te letten, zal er om het uur om eten gevraagd worden.
En slaap,
én aandacht,
enzo..
Peter bleek wat een warhoofd te zijn en al bij al goed dat dit maar voor 1 nacht was.

Van dat ene kingdom naar het andere.
Aankomend aan een adres op Avenida Carmen, en starend naar het krot dat nummer 664 was, toch even bedenkingen wanneer aan de andere kant van die deur een slachtpartij gaande was
,want zo hoort het in Chileense huishoudens blijkbaar.
Toch nog even het huisnummer gecheckt en de klamme handjes droogden op bij het bemerken van het nummer 644.

Nen toren van Babylon met conciërge die de deur voor je openhoudt en een mannetje, Cesar Clericus genaamd, die ons kwam verwelkomen. Hij kan ook voor Cesars vader Brutus doorgaan want hij is zo breed als ie groot is.
En net zoals de Romeinse versie, met zijn eigen keizerrijk.
Enfin, een internationaal moto-bedrijf, door Cesars padre gerund waarbij hij instaat voor de technische kant van het bedrijf.
Cesar heeft vrienden overal en geeft ons om de haverklap mee waar ie ons allemaal mee naartoe wil nemen.
een motorijder die hij kent zal ons zijn beste tricks vertonen,
een seafood restaurant,
Uitgaan in de beste keten die hij kent. En dat zijn ze allemaal.
Naar hot springs in de Andes,
Hell, even to the moon als het van hem afhangt!
We kunnen gebruik maken van het zwembad, jacuzi, gym en bbq op de 23ste verdieping waar het zicht op de stad fe-no-me-naal is.
Het is Cesars 1^e keer dat ie aan couchsurfen meedoet en voor ons ook.
Wij koken in ruil voor de gastvrijheid en aangezien het een ‘’ik heb nooit leren koken keizer’’ is, is zijn koninkrijk op dit moment te klein voor zijn blijheid.
Zeker omdat we elk dag 12 Heinekens meenemen.
Want naast de grootste Bob Marley van Santiago is ie ook de meest hardcore drinker van Chili.
En aangezien hij het gezelschap leuk vindt, zijn gat onder tafel kan schuiven na het werk met mes en vork in aanslag, Europeanen hosten een soort statussymbool is, mogen we nog een weekje langer blijven tot zijn dochter bij hem wordt afgezet en die klein haar kamer graag terug wil.

Gepromoveerd tot persoonlijke chef. Tafeltjes dekken en met potjes en pannetjes spelen.
Tof, want misschien is het de laatste keer dat er het komende jaar in zo’n well equipped keuken mag gerotzooid worden.
Die Chileense keuken, my kingdom.
Dat van Ilse, de afwasbak.
Als een keizerin, zélf gekozen.

01-04-2015, 17:45 geschreven door Kenny  

Laatste avond in B.A. met de mensen van het gastverblijf. Een verzameling van persoonlijkheden in de letterlijke en figuurlijke zin.
Een Argentijnse psycholoog,
een Braziliaanse muzikant met een Argentijns nomad-lief, zoals ze zelf graag die sticker krijgt opgekleefd.
Een Spaanse travellady die als secretaresse bij Pepsi&co werkt.
En nog een Argentijnse die in een plaatselijk hostel werkt.
Een Hollands mamzelleke en een Belgisch ketje. En een vet dikke kat die de naam Minny op haar paspoort had staan.

Sociale, hulpvaardige mensen die van the basic life houden. Vrienden, eten, drinken, delen..
Die Braziliaan maakt pizza’s zoals geen Italiaan kan. En al de rest drinkt alcohol zoals enkel Belgen kunnen. Soit, zonder de Ieren te discrimineren. Leuk feestje en even vette kater als 5 uur later de wekker ging voor een KLM vlucht op de l’aeropuerto.
In vergelijking met Aerolinas Argentinas ; het aards paradijs van het luchtruim. 
Die vergeten tenminste de speaker niet af te zetten wanneer de piloten een beetje sarcastisch zitten te zeveren in hun front seat. Of nee,
dat was leuk.
Die grap werd gemist om de vlucht perfect te maken. Want dat was ze bijna, toen ‘Interstellar’ op het zetelscherm voor me draaide.

Vlekkeloos, tot de luchthaven in Santiago De Chili.
- Heeft meneer groenten, planten of vlees mee, da mag ni?
- Nee, ze Juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dit formuliertje ondertekenen?
- Das zeker ze, juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dan even met mij meekomen?
- ‘’Ja ze juffr… Hoe, waarom dan?’’; gracieus vragend.
- Wa is dees banan en dezen appel en dees 2 pruimen?
- … Jama, jama, pruillip…

Soit, van het kaske naar de muur gespeeld en 2 bureau’s verder bij de chef van El ministerio del interior beland. Op zijn badge stond Rodrigo Casanova vermeld.
Denkende; Ja lap, bij ne patser.. Toch een beetje een ei in mijn broek, en ook dat moogt ge niet importeren..
Een paar grapjes nadien, waarbij enkel de moemoe achter mij mee lachte, (of mij uitlachte) en een paar lo siento’s van mijnentwege verder, mocht ik gaan zonder de boete van omgerekend 150 euro te betalen aangezien ik een newbie in Chili was.
Meevaller, maar aangezien Ilse mij aan het uitlachen was voor de controle mocht een beetje zweten ook haar deel zijn.
Dus;
- En?
- Ja, prijs he, 150 euro boete.
- Wa? De smeerlappen.. Duur fruit.
- Ja ja.
En net als we de arrival zone, die bepakt is met wachtenden en flikken, betreden;
- Zou ge het erg vinden als t  ni waar was?

Een paar tikken gekregen, beiden met grijns maar om een andere reden.
Vrouwen onder de wachtenden die giechelden, verbouwereerde, en een flik die Ilse de vermanende vinger gaf dat ze dat niet meer mocht doen.

I think I love Chili Gonzales already.

31-03-2015, 13:24 geschreven door Kenny  

… Maar dan met een beetje inflatie erbij en zonder slavernij, behalve de Chino´s dan. Die worden uitgebuit. Een beetje de Paki´s van bij ons.
Zoals eerder verteld, heb je in Buenos Aires gewoonweg alles. Qua leven, geur of kleur.
Al verschilt wat je er vindt van wijk tot wijk en van straat tot straat.
Alles is opgedeeld in blokken. Ga een blok (te) ver en je waant je in een andere streek met andere gewoonten.
In de agglomeratie is het net wat meer chaos wat dat betreft en loopt alles vloeiend in elkaar over.

Zo toch in Tigre. Met de elektrische trein die max 50 km/u kan of wil, kom je er na een uur aan.
Een pittoresk stadje met op de weg naar de befaamde groentemarkt een megalomaan casino. Zo groot als het Antwerps sportpaleis. Bizar.
Een ander litteken op het gelaat van Tigre, maar dan een mooi, is de deltamonding die door de stad kronkelt en ze verdeelt. Tientallen kleine bewoonde eilandjes gecreëerd door de rivier die ook de enige verbinding is met het vasteland.
Terwijl de stad modern is, is het in de monding wat ouderwetser.

 

Elke bewoner heeft z’n gammele bootje dat aan de persoonlijke steiger bengelt.
De mensen zitten met een boekje op het uiteinde ervan. Kids springen van de steiger via een tarzan- liaan de bruine rivier in.
Ietwat geïsoleerd van de ‘buitenwereld’ maar toch met elkaar verbonden, daar in die delta.
Romantisch, maar als ge u bedenkt hoe het leven eraan toe gaat…
De facteur die met een kano de brievenbussen afgaat. Steigerke op, steigerke af. Of zou men hun post zelf moeten ophalen?
Drijvende winkels die van deur tot deur gaan of zou men daar proviand inslaan om de volgende 3 wereldoorlogen door te kunnen komen en tegelijk om wat 2takt te besparen?
Kindjes die met de stoomboot worden opgehaald om naar school te gaan.

Flikken hebben daar de fijnste job. Cruisen met jetski’s op de delta.
Word je beboet voor dronken varen?
Heeft iedereen zijn (nood)generator of moet je bij de buren een bekertje elektriciteit gaan lenen als je eilandje weer eens onder water staat. Jep, tis er schering en inslag.
De antwoorden kan ik u niet geven want de kapitein van de toeristenboot mocht je niet storen. Aangezien varen en terwijl Facebooken al 2 dingen tegelijk zijn en meer kan een mannenbrein niet aan. En de enige ijverige matroos aan boord, die lag een tukkie te doen.
Maar als je van ‘basic’ houdt is het er best gezellig tussen al dat groen.
De moderne Nijl zonder de rare hoedjes en kleedjes en andere farao’s.
Je moet er enkel het aapje- of nijlpaardje-kijk van de toeristen bij nemen. 

Terug in B.A. , de locals en de luierikken gebruiken de afkorting voor Buenos Aires, en een paar blokken verder komen we in Cematorio Chacarita aan.  De grotere, minder toeristische versie van Cementerio de la Recoletta.
Terwijl in het 2^e het aantal mausoleums dicht op elkaar bepakt staan, is hier de orde, zoals in de structuur van de stad goed bewaard. Alles in blokjes gegoten. Straten tussen de graven in. Anderhalve kilometer lang, een halve breed.
Het dorp van de doden.

Met mausoleums als main attraction.
De urnen in catacomben onder het dorp. De onderwereld.

31-03-2015, 13:08 geschreven door Kenny